Meneer verstraten bracht Sanne naar de slaapzaal. De zaal was verlaten, de anderen waren waarschijnlijk buiten. Dat bed is voor jou. Die kast kun je gebruiken voor je kleren. Sanne knikte en zette haar koffer neer. Ze opende haar koffer en begon haar kast in te ruimen. Meneer Verstraten bekeek haar even. Ze droeg een trui die om haar bovenlichaam slobberde en een spijkerbroek. Haar haren had ze in een staart samengebonden. Je hebt de regels toch gelezen? vroeg hij. Sanne knikte. Ja, die heb ik gelezen. Eén ervan is dat je je leraren met twee woorden aanspreekt. Sorry, meneer, antwoordde ze en ze legde wat truitjes op een plank. Doe je broek uit. Sanne keek hem verbijsterd aan. Sorry? Meneer Verstraten keek haar beheerst aan. Volgens mij was het heel duidelijk wat ik zei. Doe je broek uit. Ja dag, waar zie je me voor aan?! riep ze kwaad. Voor een leerling die zich niet aan de regels houdt, antwoordde hij kalm en hij pakte het boekje met de schoolregels. Hij opende het en liet het haar zien. Daar staat duidelijk dat broeken verboden zijn. Elk meisje draagt hier een rok. Nijdig trok ze een rokje uit de koffer en legde hem op bed. Ze trok haar broek uit, smeet hem in haar koffer en pakte het rokje. Vergeet je niet iets? vroeg hij kalm. Ze keek hem nijdig aan. Wat nu weer? Meneer Verstraten schudde zijn hoofd. Je hebt nog een hoop te leren. Je doet me denken aan Yolanda, die was ook zo lastig als jij. Voor de laatste keer: spreek me met twee woorden aan. Duidelijk? Zijn stem klonk nu streng. Ze knikte. Ja, meneer. Hij wees haar op een andere regel. De leerlingen dragen geen ondergoed. Wat zijn dit voor regels? Ik ga niet zonder onderbroek in een rok rondlopen! Meneer Verstraten greep haar vast en drukte haar neer op het bed. Hij pakte haar slipje en trok eraan. De stof schoof tussen haar lipjes en ze gilde van schrik. Dat kun je maar beter wel doen, anders kan dit gebeuren. Hij trok wat harder. Haar lipjes puilden langs de slip heen naar buiten en drukte op haar clitje. Ze probeerde hem van zich af te duwen. Goed, ik zal hem uit doen! riep ze. Maar meneer Verstraten negeerde het. Ze moest het gelijk afleren. Hij bleef trekken tot de stof scheurde en trok de slip onder haar vandaan. Hij liet haar los. Ze wreef over haar lipjes en clitje, die nog nabrandden. Ze trok snel haar rokje aan en ontweek zijn blik. Dat gaat al beter, zei hij. Is je koffer leeg? Ja, meneer, op mijn broeken na. Mooi. Kom mee naar mijn kantoor. Volgens mij begrijp je nog niet helemaal hoe de regels hier zijn. Sanne volgde hem naar zijn kantoor. Hij opende de deur en zag meneer Dellaert bij Yolanda staan. Ze waren met wat papieren bezig. Sanne verstijfde toen ze meneer Dellaert zag. Wat doe jij hier?! Meneer Vertraten pakte haar haren en trok er een beetje aan. Hij is je leraar. Denk eraan hoe je hem aanspreekt. Sorry, meneer, antwoordde ze zonder haar blik van meneer Dellaert af te wenden. Meneer Verstraten liet haar haren los en sloot de deur achter zich. Meneer Dellaert keek Sanne aan. Je hebt van mij nog wat te goed. Dankzij jouw foto’s werd ik ontslagen. Ja, omdat u zo op Yolanda liep te geilen! riep Sanne kwaad. Altijd was het Yolanda, iedereen geilde op haar! En dan zie ik haar hier weer terug en nog steeds is zij de hoer van de school! Meneer Verstraten greep haar haren weer en trok er zo hard aan dat haar hoofd achterover werd getrokken en ze op haar knieën zakte. Yolanda is niet de hoer van de school, zei hij ijzig kalm. Yolanda was na twee dagen al een voorbeeld voor de anderen, en daar heeft ze veel voor moeten doen. De enige die haar gebruikt ben ik. Je hebt geluk dat je onder beginnersbescherming staat… De eerste week krijg je de gelegenheid rustig te wennen… Waar slaat dat op? vroeg Sanne. Ik wil hetzelfde behandelt worden als alle andere leerlingen! Meneer Verstraten knikte en liet haar haren los. Prima… Dan gaan we daarvoor zorgen. Je vond Yolanda de hoer van de school… Kan ik daaruit opmaken dat je er jaloers op bent? Sanne werd rood. Nou, dat niet… maar iedereen zag altijd alleen maar Yolanda, mij lieten ze links liggen. Meneer Verstraten knikte. Morgen zul je te zien krijgen wat voor school dit is. Volgens mij begrijp je dat nog niet helemaal. Wanneer dat goed tot je doordringt praat je wel anders. Sanne werd onzeker. Wat was hier aan de hand? Ik zal je even naar de eetzaal brengen, zei meneer Verstraten kalm. Yolanda liep de volgende ochtend naar het kantoor van meneer Verstraten. Ze had niet gemerkt dat hij wakker was geworden. Ze had zich verslapen, het was al bijna half negen. Ze had snel wat ontbeten en was zo snel mogelijk naar het kantoor van meneer Verstraten gegaan. Ze klopte op de deur. Ja? Ze ging naar binnen. Meneer Verstraten was bezig de dagelijkse rapporten door te nemen. Je bent te laat, zei hij zonder op te kijken. Het spijt me, meneer, ik heb me verslapen. Een half uur te laat. Verwacht je dat ik dat door de vingers zie? Ze sloeg haar ogen neer. Nee, meneer. Ik zit hier al een half uur jouw werk te doen. Ik hoop dat dat half uurtje de gevolgen waard zullen zijn. Hij pakte een papier en begon wat op de computer over te typen. Doe je kleren uit. Yolanda deed haar truitje en rokje uit en stond naakt tegenover hem. Hij werkte rustig het verslag af en nam er de tijd voor. Ga naar het lokaal van meneer Martens. Hij pakte een klein memobriefje en schreef er wat op. Hij vouwde het dubbel en stak het in een envelop, die hij dichtplakte. Geef die aan meneer Martens. Hij gaf haar de brief en liep naar de kast. Hij haalde er een collar uit en deed die om haar nek. Het voelde vreemd aan. Ze had bijna een half jaar geleden haar collar af laten doen, maar nu ze er weer een om kreeg voelde het vreemd aan. Je kunt gaan, zei hij en hij ging weer achter zijn bureau zitten.
Yolanda verliet het kantoor en sloot de deur achter zich. Ze liep door de gangen naar het lokaal waar meneer Martens les gaf. Ze klopte op de deur. Ja, klonk de stem van meneer Martens. Ze liep het lokaal in. De leerlingen zaten te schrijven en meneer martens zat rustig achter zijn bureau. Ze sloot de deur achter zich en liep naar hem toe. Ze gaf hem de envelop. Hij scheurde hem open en las de korte mededeling. Prima. Ga maar aan die tafel zitten en werk dit even bij. Hij pakte een stapel papieren en gaf ze aan Yolanda. Zodra er een klaar is leg je die op mijn bureau. Yolanda knikte en ging aan het tafeltje voorin het lokaal zitten. Pas toen ze een pen pakte zag ze Sanne halverwege het lokaal zitten. Yolanda boog zich over de papieren heen en ging aan de slag. Zodra ze het eerste formulier klaar had legde ze het op zijn bureau en ging terug naar haar tafeltje om aan de volgende te beginnen. Meneer Martens las het door. Ze vulde wat in en schoot uit toen meneer martens het formulier op haar tafeltje neer smeet, waarbij hij met zijn hand op de tafel sloeg. Drie spelfouten! zei hij toonloos. Vul maar opnieuw in, en dat vod waar je nu mee bezig bent mag ook opnieuw. Met zo’n kras erop lever ik het niet bij meneer Verstraten in. Yolanda knikte. Sorry, meneer, zei ze en ze schreef het blad over. Ze legde het op zijn bureau en ging weer terug naar haar plaats. Daag je me soms uit? vroeg meneer Martens. Yolanda keek hem vragend aan. Nee, meneer, dat zou ik nooit doen. Dan ben je gewoon onnozel. Wéér twee spelfouten. Kom hier. Ze stond op en kwam naar zijn bureau. Meneer Martens stond op en zei: Leun voorover over mijn bureau. Ze deed wat hij zei. Meneer Martens haalde wat uit zijn bureau. Dat zijn vijf fouten. Weet je nog hoeveel slaag je per fout kreeg van meneer Verstraten? Yolanda dacht even na. Het was alweer een paar jaar geleden… Ik geloof vijf, meneer. Dan krijg je dertig slagen. Vijfentwintig voor de spelfouten en nog eens vijf omdat je bent uitgeschoten. Of vind je dat soms onrechtvaardig? Yolanda sloeg haar ogen neer. Nee, meneer, ik verdien niet beter. Ik wil dat je hardop meetelt. Als je de tel kwijt raakt begin ik opnieuw. Duidelijk? Ja, meneer, antwoordde ze. Ze voelde de klap op haar bil, gecombineerd met een prikkend gevoel. Eén, bracht ze kreunend uit. Ze gluurde even over haar schouder. Hij had een leren paddle vast waar kleine pinnetjes aan zaten. Ze voelde ze volgende klap. Twee, kreunde ze en ze pakte de rand van het bureau stevig vast. Bij zeventien raakte ze de tel kwijt. Haar billen deden inmiddels goed zeer en leken wel in brand te staan. Ze voelde weer een klap. Ben je de tel kwijt, sletje? vroeg meneer Martens. Dat is erg jammer voor je. Hij legde de paddle onder haar borsten neer. De metalen pinnetjes prikten in haar borsten en tepels. Hij pakte de cane, die in de hoek van het lokaal stond. Dan zullen we opnieuw moeten beginnen. Hij liet de cane neerkomen. Yolanda kreunde luid en kneep in het bureaublad terwijl ze hardop meetelde. Nu raakte ze bij dertien de tel kwijt. Het deed zo’n zeer, het was zo lastig om hardop mee te tellen… Je hebt een collar om je nek, zei meneer Martens. Die hoor je te verdienen. Als leerling verdiende je hem snel, maar nu je hier werkt stel je me teleur. Ben je het verleerd, slet? Yolanda kreunde en bleef over zijn bureau gebogen staan. Ik denk het, meneer… Ik zal eens zien of meneer Verstraten verder komt met jou. Tot dertig tellen zou niet zo moeilijk moeten zijn. Ze zag hem vanuit haar ooghoek zijn mobieltje tegen zijn oor houden en vragen of meneer Verstraten kon komen. Yolanda voelde zich ellendig. Waarom kon ze het eerst wel, en nu niet meer? Was ze inderdaad alles verleerd tijdens die vijf maanden bij Damian? Het duurde niet lang tot meneer Verstraten het lokaal in kwam. Hij sloot de deur achter zich. Werken jullie eens door, zei hij tegen de leerlingen en hij kwam naar meneer Martens. Vertel. Meneer Martens bracht hem op de hoogte van de spelfouten, de straf en het mislukte meetellen. Meneer Verstraten bekeek Yolanda even. Haar billen waren rood en vertoonden een aantal akelige striemen. Hij kon haast niet geloven dat ze ooit een voorbeeld was geweest voor de rest. Nu moest ze als voorbeeld voor Sanne dienen, maar blijkbaar kon ze dat niet aan. Hij pakte Yolanda bij de haren en trok haar overeind. Ze keek hem nerveus aan. Met dertig slagen is meneer Martens nog mild, vind je ook niet? zei hij tegen haar. Van mij zou je er nog vijf slagen bij krijgen voor elk vel papier dat je verspilt. Hij duwde haar naar de muur, waar een ring aan de muur zat. Hij maakte haar handen op haar rug vast en duwde haar voorover. Hij bevestigde een korte ketting aan de collar, die hij aan de ring vastmaakte. Yolanda stond nu uitnodigend met haar kont naar achteren. Meneer Verstraten trok een bureaulade open en haalde er drie klemmetjes uit. Twee maakte hij vast aan haar buitenste schaamlipjes, de laatste op haar clitje. Hij zorgde ervoor dat de ringetjes niet tussen de klemmetjes zaten. Hij deed haar enkelboeien op en maakte daar een lange spreidstok aan vast. Tot slot deed hij een gag in haar mond. In de lokalen hiernaast en hierboven hoeven ze je gegil niet te horen, legde hij uit. Yolanda werd nerveus en keek hem smekend aan. Meneer Verstraten negeerde haar smekende puppyogen en pakte een zweepje. Hij tikte het zweepje zachtjes tegen de klemmetjes. Yolanda verwachtte dat hij ze eraf zou slaan, maar in plaats daarvan kreeg ze de zweep tegen de onderkant van haar bil. Ze kreunde en beet in de gag. Ze probeerde in zichzelf mee te tellen. Na tien slagen hield hij op. Yolanda haalde een paar keer diep adem. Ze voelde het zweepje tussen haar benen. Ze sloot haar ogen. Meneer Verstraten liet het zweepje tussen haar lipjes door glijden. Yolanda genoot ervan.
Ze schrok toen hij opeens tegen het klemmetje sloeg. Ze gilde, maar door de gag kwam er weinig geluid uit. Ze kreeg nog een klap en het kleppetje schoot los. Het leek wel of hij het lipje er ook af sloeg. Ze gilde en probeerde anders te gaan staan, maar door de spreidstok ging dat niet. Dat is je straf omdat ik erbij moet komen, zei meneer Verstraten. Ik doe jouw werk al omdat jij je zo nodig moet verslapen, wat me de nodige tijd gaat kosten, en nu kost je me n??g meer tijd omdat ik hier moet komen om jou te straffen. Je krijgt de dertig slagen van je fouten, en na elke tien slagen sla ik er een klemmetje af. Ze knikte en keek naar de grond. Ze kreeg weer tien slagen op haar billen. Ze zakte bijna door haar knieën bij de laatste slag, maar door de spreidstok ging dat niet. Meneer Verstraten wachtte even tot ze zich had hersteld en sloeg toen na drie klappen het andere klemmetje van haar lipje. Ze kreunde luid en beet in de gag. Ga verder met jullie opdrachten! hoorde ze meneer Verstraten weer tegen de leerlingen zeggen. Ik zeg het niet nog eens! Ze voelde zijn hand over haar billen glijden. Teder, liefkozend… Klaar voor de laatste tien? Yolanda knikte. Het moest dan maar… Hij zou die laatste tien slagen niet zomaar vergeten. Hij pakte een andere zweep, een met leren sliertjes eraan, en liet die op haar rug neerkomen. Ze kon het daar beter hebben dan op haar pijnlijke billen. Hij pakte na de tiem slagen het andere zweepje weer en sloeg weer tegen het klemmetje. Deze zat aan haar clitje. Ze gilde van de pijn en probeerde weg te draaien, maar dat lukte niet. Bij de tweede slag sloeg hij het klemmetje los. Yolanda gilde weer, maar door de gag was het niet meer dan een luid gekreun. Goed zo, zei meneer Verstraten prijzend en hij smeerde een zalfje over de striemen op haar billen. Ik zou je aanraden niet nog meer schrijffouten te maken. Als ik weer moet komen ben je niet jarig, geil teefje. Yolanda knikte. Meneer Verstraten maakte de ketting aan haar collar los en haalde de spreidstok weg. Doe verder met haar wil je wilt, maar laat haar billen met rust, die hebben wel genoeg gehad. Meneer Martens knikte. Dank je voor je hulp. Ik was even bang dat ze die collar niet verdiende. Meneer Verstraten keek even naar Yolanda. Ze stond bij de muur, haar handen nog vast op de rug en haar ogen neergeslagen. Soms moet je haar er even aan herinneren dat ze er wat voor mag doen. Als je me nodig hebt, ik ben ik mijn kantoor. Ik heb nog wat werk van Yolanda af te maken. Hij verliet het lokaal. Meneer Martens keek naar Yolanda. Ze stond geduldig te wachten tot hij iets zou zeggen of doen. Ideeën blijven welkom! Dank julie wel, M en H, voor jullie ideeën. Wat zijn de ideeën weer lekker gemeen die ik binnen krijg. Jullie gunnen haar echt geen rust… Groetjes, Sabrina”