Voor Tamara IV

Ik moest mij de volgende dag melden bij Tamara om mijn verzoek om overplaatsing te bespreken. Ik had mijn gewone uniform aan met de wijde rok met petticoat. Ik moest mij bij Tamara’s secretaresse melden en wachten in de antichambre. Ik wachtte ruim een half uur totdat ik werd geroepen. Ik kon eindelijk binnenkomen.Tamara was anders gekleed dan anders. Tot op heden had ik haar altijd gezien in een strak donkerblauw mantelpak. Nu droeg zij een gebreid mantelpakje. Grof gebreid en dus redelijk doorzichtig. Zij droeg daar evenwel een glad onderjurkje onder dat haar lichaam bedekte van boezem tot knie.Ik mocht vertellen wat mij dwarszat. Ik vertelde dat ik mij ongewenst intiem behandeld voelde en overplaatsing wilde, naar om het even welke afdeling. Ik vertelde haar daarbij dat ik mij misbruikt voelde en dat ik nog liever werkloos was dan op deze afdeling te blijven werken. Tamara keek mij onderzoekend aan. “Ik heb anders andere verhalen over je gehoord! ” Ik keek niet begrijpend. “Ik heb hier rapporten van twee collega’s die mij laten weten dat je uitdagend gedrag vertoont en dat er bovendien kastekorten zijn sinds jij bent aangetreden. Die kunnen wij jou niet aanrekenen,maar ze zijn er wel. Zo kan ik je uiteraard niet naar een andere afdeling overplaatsen. ” Ik vertelde haar dat ik dan ontslag nam. Tmara vertelde mij dat ik daar uiteraard vrij in was, maar dat ik dan wel kon verwachten dat zij aan de werkloosheidswet zou melden dat ik zelf zonder duidelijke oorzaak ontslag had genomen. Dat was een moeilijk argument. Ik had immers dit baantje maar tenauwernood gekregen. Maar mijn eer stond op het spel: “dat interesseert mij niets “. Tamara begon te lachen: “dan vertrek je maar “. Ik stond op: oke. “Maar dan moet je onze bezittingen wel achterlaten “. Oke. “Kleed je dan maar uit “. “Dat kan natuurlijk niet. Mijn kleding ligt thuis “. “Jammer dan: ofwel je kleed je nu uit en vertrekt ofwel je blijft. Ontslag op staande voet kan alleen op staande voet “. Ik had geen keus. Ik kon moeilijk in corselet, string en kousen naar huis reizen. Nog afgezien van de regen en lagere temperaturen nu het herfst was. Ik zei: oke dan, ik blijf. Tamara: “maar dat gaat zomaar niet. Wij willen nu wel duidelijkheid. Wij houden niet van knipperlichten. Ik weet wel wat je denkt: morgen kom ik gewoon niet terug. Maar daar heb ik wat tegen. Kom maar mee “. Ik moest mee naar de juweliersafdeling van de Bijenkorf, waar ook gaatjes gezet konden worden. Ik moest in een stoel gaan zitten en werd met riemen vastgezet: tegen plotselinge bewegingen “. Tamara had iemand van de afdeling achtergehouden die nu binnenkwam. Een brede man met een kaal hoofd. Zonder verdere vragen te stellen boorde hij gaatjes in mijn beide oorlellen en zetten daar direct dikke ringetjes in: “die zijn tegen het ontsteken en zenden ook een satellietsignaal uit: je bent dus altijd te vinden “. Tamara schortte vervolgens mijn rok op, trok mijn string omlaag en de kale boordde onder in mijn balzak twee gaatjes waardoorheen hij ook een bolletje invoerde: een zendertje, naar hij zelf zei. “Zo ” zei Tamara, “nu drinken wij een borrel op goede collegialiteit “. Daar zast ik dus met Tamara en mijn beide collega’s. Wij dronken een borrel en wilden naar huis. Toen mijn collega’s vertrokken waren hield Tamara mij even staande “wacht even “. Zij pakte haar tefefoon en draaide een nummer. Ik voelde plotseling iets trillen in mijn balzak. Na zes trillen werd de trilling heviger en kwam er ook een zoemtoon uit mijn lijf. Ik was ontzet. Tamara stopte haar telefoon. “Kijk ” zei ze, “als jij niet doet wat ik wil, weet ik je altijd te vinden. Je hebt nu een ingebouwde simcard ” : “misschien sincard “. “Je kunt hem laten verwijderen, maar weet wel dat er een boby-trap inzit. Als de card verwijderd wordt, ontploft die. Dat is niet ze vreselijk, maar wel zo ernstig dat je nooit meer man zult zijn “. “Hier heb je je telefoon. Als je het zoemen hoort, bel je onmiddellijk terug. Ik waarschuw niet: ik weet niet wat je doet, maar als ik denk dat je mij niet gehoorzaamt, bel ik en springen je ballen in de lucht “. Ik werd bleek. “Kom “, zei Tamara: “Ik breng je thuis “. Onderweg vertelde zij, dat zij de volgende dag een feestje had. Haar man en zij hadden bediening nodig. Of ik dat wilde doen. Ik had het lef niet om “neen ” te zeggen. Ik moest dus de volgende avond bedienen. Er leek geen weg meer terug. “Dank je ” zei Tamara. Ze zette volgens haar telefoon aan. Het begon te trillen in mijn balzak, na enige keren werd het trillen heviger en begon mijn balzak te zoemen. Na een aantal keren werd dat ook heviger tot ik zoemend en gillend klaarkwam. Ik spoot mijn string helemaal onder. “Goed zo ” zei Tamara en zette mij thuis af. Wordt vervolgd”