Voor Tamara

Ik was al ruim een jaar werkloos. Ik was 55, dus niet meer zeer sollicitabel. Ik bleef evenwel steeds maar door solliciteren. Voor banen waarvoor ik capabel ben, was ik te duur. Voor banen die minder betaalden, was ik overgekwalificeerd. Niets lukte dus, wat nu? Uiteindelijk besloot ik mij in te schrijven bij een uitzendbureau voor simpel magazijnwerk. Toen werd ik aangenomen, maar vraag niet tegen welk salaris. Ik kwam terecht in een magazijn van de Bijenkorf. Niet een centraal magazijn, maar het magazijn van een plaatselijke vestiging. Ik werd aangenomen door de manager van die vestiging, een dame van rond 40 jaar. Het was een uitzendbaan, maar ik moest toch een catwalk lopen: ik voldeed. “Ik moest wel mijn best doen “. Ik slikte zeven volzinnen in, waarvan de mildste was dat ik bijna haar vader had kunnen zijn, maar ik wilde graag weer aan de slag, dus hield mijn mond. Ik kreeg wel de indruk dat de manager mij wel mocht. Het was simpel werk, maar ik heb daar geen hekel aan. Het houdt de geest vrij en je bent ’s avonds hooguit fysiek moe. Je hebt’s avonds dus nog veel energie. De baan was voor zes maanden. Ik werkte tot ieders tevredenheid. Na ommekomst van die zes maanden kon de uitzendovereenkomst niet verlengd worden. Ik wilde evenwel toch graag aan de slag blijven en wendde mij tot de vestigingsmanager. Kon ik niet blijven? Was er geen andere functie voor mij? Dat lukte allemaal niet. Voor uitzendcontracten gold een vaste periode van maximaal zes maanden. Verder waren er alleen administratieve functies, waarvoor ik overgekwalificeerd was en verkoopfuncties. Ik maakte duidelijk dat ik ook bereid was een verkoopfunctie te aanvaarden. Maar ook dat was moeilijk. Er werden alleen mannelijke verkopers aangenomen op de afdeling kampeerartikelen, de meubelafdeling en de afdeling herenconfectie. Verder werden alleen dames aangenomen. Er waren geen vacatures op de masculine afdelingen, dus er was geen werk voor mij. Ik begon een dispuut over dit beleid. Normaliter zou dat zinloos zijn, maar ik had al eerder de indruk dat de manager mij wel mocht, en hield dus vol. “Wat is nu het verschil tussen een rok en een broek achter de snoeptoonbank? ” Ik begreep wel het verschil in verleidingskracht tussen een dame en een heer, maar hield mij van de domme. Tot mijn verbazing vertelde de manager – zij heette Tamara naar zij mij vertelde – dat zij mij een kans wilde geven. Ik mocht inderdaad achter de snoeptoonbank, maar moest bewijzen dat ik met rok niet minder verkocht dan een gerokte verkoopster. Ik was stupefait. Maar ik moest direct beslissen en stemde in. Complicatie was, dat alle dames een uniformpakje kregen aangemeten: een bruin kokerrokje tot net boven de knie, een bruin gilet en een witte overhemdblouse. De vestigingsmanager begreep het probleem en bezocht met mij na sluitingstijd het magazijn. Ze zocht een passend unifom voor mij uit. Ik kreeg twee uniformpakjes mee. Ik moest dat de volgende week – mijn eerste werkweek – aanhebben en zorgen dat ik er ook verder acceptabel uitzag. Ik begreep haar toespeling. Ik begreep alleen nog steeds niet waarom zij mij aannam. Ik was evenwel allang blij met de baan. Maar mijn partner niet. Toen zij het hoorde, stelde zij mij voor de keuze: ik kon het doen, maar moest dan vooralsnog maar elders onderdak zoeken. Zo kon ik de buren immers niet onder ogen komen. Ik koos de baan. Enerzijds omdat ik perse aan het werk wilde blijven, maar anderzijds omdat de gedachte aan het dragen van vrouwenkleding een vreemde aantrekkingskracht op mij had. Nu hebben wij een staanplaats op een camping. Daar staat een caravan waarin ik twee maanden kon verblijven. Ik vertelde mijn vrouw dus wat ik besloten had en vertrok naar de caravan. Ik nam mijn kleding mee. Maar dat was dus herenkleding. Ik had twee dagen de tijd. Ik hed de twee uniform-pakjes, maar verder niets. De situatie wond mij eigenlijk wel op: ik beschouw als criterium voor mijn waardering voor dameskleding de mate waarin zij de vrouw opwinderder maakt. Ik moest aannemen dat dat voor de meeste mannen gold, maar hoe stond een vrouw daar nu tegenover? Ik had het idee dat ook vrouwen elkaars kleding beoordeelden met als criterium de aantrekkelijkheid voor mannen. Ik wist dat niet zeker, maar moest een beslissing nemen. Ik nam dus mijn kleding, boeken en platen mee en nam mijn intrek in de caravan. Ik had daarna nog een dag de tijd. Ik trok de stoute schoenen aan en zocht in een lingeriewinkel een aantal paren zwarte hold-up kousen uit en een drietal setjes slips en bh’s. Ik kocht ook een set busteopvullingen. Met een rode kop rekende ik af. Daarna kocht ik bij V&D nog een paar zwarte pumps, hakmaat 6. Het leek daar net of de verkoopster het normaal vond. Met die aanwinsten ging ik naar huis. De eerste werkdag in mijn nieuwe functie werd ik tot mijn verbazing opgewacht door Tamara. Zij bekeek mij krtitisch en stuurde mij linea recta weer naar huis. “Ik leek naar niets. Ik moest mijn benen scheren en mij opmaken, niet te veel. Dat moest ik mij de volgende dag eerst bij haar melden. ” Ik ben toen naar een visagiste gegaan. Die hoefde aan mijn halflange haar niets te doen, behoudens fatsoeneren. Zij leerde mij mijzelf op te maken en leverde mij de noodzakelijke spullen. Zij onthaarde mijn armen, benen en tors met harsen. Alleen de haren rond mijn genitalien verwijderde zij niet. De volgende dag ging ik opgemaakt, met gefriseurde haren en met knikkende knieen aan het werk. Ik werd geplaatst achter de toonbank met kampeerartikelen “Maar daar stonden toch alleen mannen? “. maar het zou tijdelijk zijn. Ik werkte daar vooralsnog als enige. Ik wachtte mijn eerste klant. Wordt vervolgd. “