Geirriteerd streek Femke een lok van haar kastanjebruine haar uit haar gezicht. Terwijl ze met opgetrokken knieën op de bank zat, probeerde ze uit alle macht haar kleine broertje te negeren. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe hij keer een elastiekje strak trok, om deze vervolgens zogenaamd naar haar te schieten. Automatisch moest ze, iedere keer als Martijn dit deed, met haar ogen knipperen, waar de kleine plaaggeest hartelijk om moest lachen. Ze rolde met haar ogen en keek de andere kant op. De zijkant van haar gezicht schermde ze af met haar hand, waardoor ze hem niet meer kon zien. Even bleef het stil en ze hoopte dat het getreiter van haar kleine broertje voorbij zou zijn. Plotseling hoorde ze het elastiekje waar hij voortdurend mee had zitten dreigen door de lucht suizen, waarna het haar met een pijnlijke tik op haar rechterwang raakte. Hoewel het slechts een seconde pijn deed, stonden de tranen direct in haar ogen. Ze veerde op als door een slang gebeten. Ze vloog naar haar broertje toe en hief haar hand boven haar hoofd, waarop het jochie wegdook. Kutjong! siste ze. Ze hoorde hem pesterig lachen en voelde hoe ze almaar kwader werd. Jij krijgt echt niks van sinterklaas als je je zo gedraagt! beet ze haar broertje toe. Hij schudde zelfverzekerd met zijn hoofd. Echt wel! Femke knarsetandde van woede. Zeker weten van niet, zei ze zelfverzekerd. Ze leek even een spoor van twijfel te kunnen bespeuren in de gezichtsuitdrukking van de kleine pestkop. En waarom dan niet? vroeg hij, proberend zijn stoerheid hoog te houden. Wil je weten waarom niet? sneerde Femke het jongetje toe. Hij knikte. Een seconde hield ze in, om haar worden met een extra grote impact aan te laten komen. Jij krijgt niks van sinterklaas, omdat hij niet bestaat! Het huis was te klein geweest. Zowel haar vader als haar moeder waren woedend. Geen enkel begrip hadden ze gehad voor haar situatie. Natuurlijk had hij haar getreiterd, maar dat had haar niet het recht gegeven om haar broertje te vertellen dat de sint niet bestond. Althans, dat vonden haar ouders. En heel diep van binnen had ze zelf ook al een beetje spijt. Toen ze haar broertje zag huilen, bij hun vader op schoot, en ze zich kon herinneren hoe rotsvast haar geloof in de goedheiligman was geweest, wist ze dat ze een fout had gemaakt. Ze sputterde niet meer tegen toen haar moeder nog een keer tegen haar uitviel. Toen ze zich hardop afvroeg hoe ze dit had kunnen doen, één dag voor pakjesavond. Hoe het kon dat ze niet beter wist; ze was ten slotte al zeventien. En eerlijk is eerlijk, ze wist zelf ook niet meer hoe het over haar lippen was gekomen. Ze zei sorry. En nog een tweede keer ook. Toen ze echter, na twee keer haar excuses te hebben aangeboden, nog steeds boze blikken kreeg toegeworpen, besloot ze dat zowel zij als haar ouders een afkoelperiode nodig hadden. Ze liep naar de kapstok, pakte haar jas, ritste deze dicht, opende de voordeur en verdween in de koude decembernacht. De wit wolkje ontsnapte uit haar mond met elke ademtocht. Het was ijzig koud. Femke kroop wat dieper weg in de kraag van nepbont van haar donkergroene winterjas. Alles daaronder was alles aangenaam warm, maar elk stukje huid dat niet werd bedekt door de warme jas, voelde koud als steen. Waterkoud, noemde haar moeder het altijd. Ze wist niet eens of het een echt woord was. Ze keek naar de neuzen van haar kleurige sneakers, terwijl ze gehaast een blokje om maakte. De winterkou had aan al haar woede en irritatie een einde gemaakt en ze voelde zich nu rustig, ontspannen. Ze keek naar de sinterklaasversieringen achter de ramen van verschillende huizen uit hun buurt. Binnen brandde licht. Het zag er gezellig uit. Ze keek naar de daken van de huizen, naar de rokende schoorstenen en beeldde zich een wit paard in, lopend over het dak. Op zijn rug zat sinterklaas. Stapvoets liepen ze met haar mee. Zij op straat, de sint en zijn paard op het dak. Ze glimlachte, knipperde met haar ogen en sinterklaas was verdwenen. Femke liep verder, maar kon het niet nalaten om, tien meter verder, nog even om te kijken naar het donkere dak. Er was geen sinterklaas. Tien minuten had ze gelopen, en Femke begon het nu werkelijk koud te krijgen. Ze voelde haar tenen bijna niet meer en besloot dat ze beter om kon draaien. Het was uitgestorven op straat. Muisstil. En het meisje besefte toen pas dat ze, zo lang als ze al had gewandeld, nog geen enkele auto of voorbijganger had gezien. Met haar handen diep in de zakken van haar jas draaide ze om en begon ze terug te lopen naar huis. Ze keek naar de neuzen van haar sneakers. Niet heel lang daarna werd Femke opgeschrikt door een gerucht op een van de daken aan haar linkerhand. Ze hield stil en keek omhoog. Het dak, met zijn oranje dakpannen, stak fel af tegen de pikzwarte, nachtelijke hemel. Ze blies een wit wolkje uit, stak haar handen nog wat verder weg en begon weer te lopen. Het was slechts enkele seconden later dat ze opnieuw werd opgeschrikt door een krakend geluid op een van de daken. Met een ruk draaide ze haar gezicht in de richting van het geluid. De rook uit de schoorsteen ging loodrecht omhoog. Geen zuchtje wind. Maar wacht eens even… Heel even meende ze iets te zien. Een donkere veer. Zo eentje als je op de muts van zwarte piet ziet, leek omhoog te steken van achter de rokende schoorsteen. Femke fronste haar wenkbrauwen, knipperde met haar ogen en keek nogmaals. De veer was weg. Een tikkeltje verward begon de jonge meid weer te lopen. De wolkjes van haar ademhaling volgden haar wat sneller op, nu ze vlugger wandelde dan op de heenweg. Opnieuw hoorde ze gekraak op de daken aan haar linkerkant. Voetstappen rechts. Geschrokken keek ze op. Stond weer even stil. De straat was verlaten. De daken ook. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel. Klemde het telefoontje in haar jaszak stevig vast. Ze vervolgde haar terugweg. Even bleef het rustig. Haar zintuigen waren volledig gericht op het ontwaren van iedere onregelmatigheid. Ze struikelde bijna over een tegel en terwijl ze haar evenwicht terug probeerde te vinden, meende ze iets te horen. Een paard. Gehinnik. Een tikkeltje bang keek ze om zich heen. Speurde haar blik de daken af. Ze schoorstenen rookten. De rook kringelde recht omhoog. Niemand op de daken links van haar. Ze draaide zich om. En precies op dat moment hoorde ze iets achter zich. Een krassend, schurend geluid. Met een ruk keerde ze zich in de richting van het lawaai. Van het oranje dak kwam een grote, zwarte roe gegleden. Haar hart bonsde. Plotseling hoorde ze haar naam. Femke. En nog eens. En nog eens. Het fluisteren kwam van alle kanten, maar ze zag niemand. Een tweede roe gleed van het dak. Ze was bang, wilde het op een lopen zetten. Precies toen hoorde ze wat achter haar en de volgende seconde voelde ze hoe een zak over haar hoofd werd getrokken. Tien seconden later was de straat verlaten. Er waren geen auto’s, geen voorbijgangers. Iedereen zat binnen. Er was niemand op straat. Haar hoofd tolde. Alles was zwart. Volledig gedesoriënteerd probeerde Femke haar ogen aan de duisternis te laten wennen, maar hoe ver ze haar ogen ook open sperde, het bleef een gitzwarte duisternis. Het was stil. Toen rook ze iets. Ze snoof. Jute. Ze voelde een druk op haar hoofd en kreeg het gevoel alsof ze ondersteboven hing. Nogmaals rook ze, ervoer de duisternis en plotseling drong het tot haar door dat ze een juten zak over haar hoofd had. Ze hapte naar adem, keek om zich heen, zonder dat ze ook maar iets kon zien. Toen voelde ze pas hoe koud ze het had. Even probeerde ze haar handen te bewegen, maar kwam er al snel achter dat ze vastgebonden leken op haar rug. Precies op het moment dat het meisje adem wilde halen om te gillen, werd de juten zak van haar hoofd getrokken. In een staat van lichte paniek keek ze om zich heen. Het duurde enkele tellen voor Femke zich reageren dat ze inderdaad ondersteboven hing. De donkere ruimte waar ze zich in bevond, leek nog het meest op de kelder van een oud huis, een kasteel wellicht. Tientallen stompkaarsen verlichtten het vertrek. Behalve met kaarsen bleek de kamer bovendien bezaaid met ingepakte cadeautjes. Ze begreep niets van de hele setting. Toen ze richting het plafond keek, sloeg haar hart een slag over. Ze hapte naar adem. Ze zag haar eigen, naakte lichaam, ondersteboven bungelen in de lucht. Haar handen waren inderdaad op haar rug gebonden en haar benen wijd gespreid. Ter hoogte van haar enkels waren ze strak vastgesnoerd aan een glanzend metalen voorwerp. Er kon geen twijfel over bestaan. Het was de staf van sinterklaas! De staf zelf was op zijn beurt bevestigd aan het donkere plafond. Ze kon niet zien waar de touwen eindigden. Het meisje begon zachtjes te jammeren, probeerde het dikke touw dat haar polsen achter haar rug bijeen bond, los te krijgen. Ze kronkelde met haar naakte lijfje, terwijl ze, met haar slanke, lange benen richting het plafond, in de donkere kamer hing. Ze had het gevoel dat ze moest huilen, maar de tranen wilden niet komen. Wat was hier in vredesnaam aan de hand? Wat was dit voor krankzinnige situatie? Het leek alsof ze plotseling in een nachtmerrie terecht was gekomen. Maar dit was geen droom. Dit was echt. Hoe langer ze kronkelde en zonder resultaat bleef proberen haar polsen los te krijgen, hoe hulpelozer ze zich begon te voelen. Wie deed dit haar aan? Waarom? En waarom moest haar dit overkomen? Stiekem had ze altijd gedacht dat dit soort gestoorde dingen enkel iets was uit de kranten. Iets dat je alleen overkwam als je ongelooflijk veel pech had. Voor haar was het nu realiteit en ze werd overvallen door een enorm gevoel van zelfmedelijden. Ze was bang. Ongelooflijk bang. Ze had het steenkoud en schaamde zich voor haar naaktheid. Waarom? Zachtjes begon ze te huilen. De tranen rolden langzaam over haar voorhoofd en werden geabsorbeerd door haar lange haar, dat bijna de vochtige vloer raakte. Ze keek om zich heen, haar blik priemde in de duisternis. Hallo? riep ze zachtjes, met een wanhopige vibratie in haar stem. De vlammen van de kaarsen flakkerden. Ze haalde haar neus op en voelde enkele nieuwe, warme tranen langs haar slapen rollen. Ze trok nog een keer aan het touw rond haar polsen.
Hallo?? riep ze nogmaals. Iets harder nu. Opnieuw zag ze de vlammetjes van de vele kaarsen flakkeren. Een ijzig koude toch trok door het vertrek. Ze voelde hoe ze kippenvel kreeg over haar hele, naakte lijfje. Haar tepels stijf van de kou. Gespannen haalde ze adem, tuurde in de donkerte, toen ze een zware deur dicht hoorde vallen. Ze hoorde geschuifel. Ze werd misselijk van de spanning die ze voortdurend in haar onderbuik voelde. Haar jonge, blote lichaam kronkelde, probeerde zich te ontworstelen aan de positie waarin het zich bevond. Haar polsen bleven echter gebonden, haar lange benen onverbiddelijk gespreid, stevig vast gesnoerd aan de staf van sinterklaas. Het geschuifel kwam dichterbij en ze kon een gestalte ontwaren. Met toenemende paniek probeerde ze zich uit alle macht te bevrijden, maar het leek niet ook maar het minste effect te hebben. Langzaam naderde de figuur haar. Langzaam trad hij uit de duisternis. Femke snakte naar adem toen ze hem zag. Ze kon haar ogen niet geloven. Dit was onmogelijk. En toch kon ze het nu duidelijk zien. Op nog geen twee meter van haar af, stond sinterklaas! De blik op haar gezicht sprak boekdelen. Femke stond doodsangsten uit. De krankzinnigheid van de situatie was onbevattelijk. Zij, een normaal en bescheiden meisje van zeventien jaar, hing hier, in een donker gewelf, ondersteboven, poedelnaakt, aan de staf van een man die niet bestond. En om het onbegrijpelijke nog onbegrijpelijker te maken, stond die zelfde, niet bestaande man voor haar. Hij plukte aan zijn lange, witte baard en leek haar blote lichaam rustig in zich op te nemen. Ze wilde zich bedekken, wilde niet dat hij haar zag. Hij had het recht niet! Waarom zou hij haar naakt mogen zien? Voorzichtig bleef ze haar polsen in onmogelijke posities bewegen, maar het touw gaf niet toe. De sint had een groot, bordeauxrood boek onder zijn arm. Hij hield het even voor zich en sloeg het rustig open. Femke keek hem angstig aan. Sinterklaas tuitte zijn lippen, terwijl hij zijn blik verlegde van de bladzijden van het boek, naar haar blote lichaam. En weer terug naar het boek. Zijn vingers, gestoken in witte handschoenen, sloegen plechtig de vergeelde bladzijden om. Haar slanke borstkas ging snel om en neer, terwijl ze zag hoe hij met zijn vinger over het papier ging. Hij keek haar weer even aan; recht in haar ogen deze keer. Ze keek smekend terug. Hij keek weer in zijn boek. En snoof. Femke… Hil-de-brand, sprak hij rustig. Zijn stem klonk precies zoals ze zich vroeger de stem van de sint had voorgesteld. Nu hij haar voor- en achternaam uitsprak, terwijl ze met haar hart kloppend in haar keel, naakt voor hem hing, hadden deze woorden echt een hele andere lading in vergelijking tot wanneer hij ze vroeger had uitgesproken. Femke Hil-de-brand, herhaalde de sint. Hij plukte aan zijn baard en schudde zachtjes zijn hoofd. Femke Hildebrand, donkerblond haar, groene ogen, zeventien jaar oud, somde hij plotseling op. Jarig in juni. De vierentwintigste. Hij keek over de rand van haar boek naar de naakte tiener. Dat ben jij, he? de sint glimlachte opvallend vriendelijk. Femke knikte angstig. Ze zag hem opnieuw met zijn wijsvinger langs de bladzijde gaan. Hij knikte. Hm-hm… Hm-hm…, mompelde hij, alsof hij zaken bevestigd zag die hij al wist. Zeventien jaar, herhaalde hij, met zijn diepe, zware stem. En eigenlijk altijd zoet geweest. Hij keek haar weer even aan. Femke wachtte af. Haar borstkas ging heftig op en neer. Heel goed, heel goed, mompelde de goedheiligman. Zijn vinger gleed tot ergens beneden aan de bladzijde. Oh! riep hij plotseling verrast. Wat leest de sint nu? sprak hij verbaasd. Hij keek haar aan met een uitermate slecht geacteerde verwondering op zijn gezicht. Heb jij je op je zestiende verjaardag blootgegeven aan een jongeman? hij keek haar aan alsof hij iets las dat werkelijk ongehoord was. Femke wist niet wat te antwoorden. T-t-t, schudde de sint. Hij las verder. Ene Dennis, staat hier. Hij draaide zijn hoofd lichtjes. Je bent, op je zestiende verjaardag, met ene Dennis bloot in je bed gekropen… en oh… wat leest de sint nu? Je hebt Dennis toen, in je bed, aan zijn piemel gezogen tot hij klaar-kwam. Hij hakte het laatste woord expliciet in tweeën. En hij heeft, lees ik hier, aan je borstjes gezogen? Femke sloot haar ogen, in de hoop dat alles weer gewoon zou zijn als ze ze weer zou openen. Alles wat de sint zojuist had opgesomd, klopte. Het was allemaal waar. Maar hoe? Hoe kon hij het weten? Toen ze haar ogen weer opende, had hij zijn grote boek dichtgeslagen. Langzaam begon hij rondjes te lopen, rondom de naakte tiener, die opgespannen in de donkere kelder hing. Sinterklaas weet veel van je Femke. Heel veel. De sint weet dat je nog steeds verliefd bent op Dennis. De sint weet dat je je vagina iedere week scheert, op zaterdag meestal. Hij weet zelfs dat je op dertien november, de dag waarop ik aankwam in Nederland, met je beentjes wijd onder de douche zat. Hij weet dat je de straal van de douche op maximaal hebt gezet en deze net zo lang tegen je poesje hebt gehouden, tot je er klaar van kwam. Klopt toch Femke, he? Klopt toch? Hij grijnsde. Haar hoofd tolde, terwijl de goedheiligman langzaam rond haar naakte, tentoongespreide lichaam schuifelde. Alles wat hij zei, klopte. Alles. Hoe was dit in vredesnaam mogelijk? Maar het ergste van alles, lispelde hij, terwijl hij een krul van zijn lange baar rond zijn wijsvinger wond, is dat je hebt gezegd dat de sint niet bestaat. Daar wordt de sint héél verdrietig van! Hij passeerde haar weer aan haar rechterkant en ze hoorde hem achter haar schuifelen. Zijn voeten hielden stil. Terwijl haar hart als een razende tekeer ging, spitste Femke haar oren. Achter haar kroop de sint bijna tegen haar aan. Zijn blik ging langs haar perfect gevormde, jonge billen. Hij volgde de lijn van haar bilspleet en bracht zijn hoofd tussen haar gespreide benen. Hij keek naar beneden, haar het jonge tienerspleetje dat nu slechts tien centimeter van zijn gezicht verwijderd was. Hij keek naar het zachte, gladde vlees, haar kale venusheuvel. Hij ging met het puntje van zijn neus uiterst zachtjes over de schaamlippen van de jonge kut en snoof haar heerlijke geur. De sint hoorde het machteloze meisje zachtjes jammeren, terwijl hij zijn tong een eindje uitstak en heel subtiel met het topje ervan langs de binnenste lipjes van het meisje, die net tussen haar gladde, buitenste lippen uitstaken. Hij genoot van het uitzicht dat hij zichzelf tegen de wil van de pubermeid had verschaft. Hij kon het niet nalaten om met zijn vrije hand het jonge spleetje wat open te vouwen. Het heerlijke, roze vlees zag er onweerstaanbaar uit. De sint wordt heel, heel blij van je kutje, Femke, sprak hij van achter haar rug. Heel erg blij. Behendig spreidde hij haar lippen nog wat verder en langzaam verschenen haar plasgaatje en schachtje. Femke jammerde en sjorde aan de touwen die haar polsen bijeen hielden. Alsjeblieft… alsjebliehieft… jammer de ze, toen ze de warme adem van hem boven haar vagina voelde. Het haar van zijn lange baard kriebelde in haar kruisje, terwijl ze voelde hoe de lange tong van de sint in haar kutgaatje gleed. Zijn ruwe tong ging in en uit haar nauwe gaatje; gulzig likte hij haar uit. Hijgend, puffend en steunend verkende de tong van sint Nicolaas de eerste tien centimeter van het heerlijke schachtje van de tiener die in g?¬nante positie voor hem hing. Haar honingzoete kutje smaakte naar meer. Met een smak kwamen zijn lippen los van haar heerlijke spleet en hij schuifelde weer naar haar voorkant. Door haar tranen heen zag Femke hoe hij met de mouw van zijn tabbert zijn mond afveegde en zijn grote boek naast zich neerlegde op een houten tafeltje. Heerlijk, zei hij, met een glimlach op zijn gezicht. Sinterklaas is al honderden jaren oud, maar hier krijgt hij nooit genoeg van. Hij knikte naar haar. Schuifelend kwam hij voor haar staan. Weet je waar de sint ook nooit genoeg van krijgt? hoorde ze hem hijgen, terwijl hij zijn lange, donkerrode gewaad begon op te stropen. Het hart van Femke klopte in haar keel. Ze slikte. Van onder de rode tabbert kwam een enorme, lange pik tevoorschijn, die direct opveerde in de richting van haar mooie gezicht. Van gepijpt worden… Met grote ogen schudde Femke haar hoofd. Nee… nee! jammerde ze hardop. Alsjeblieft…! De sint zakte iets door zijn knieën en begon zijn kleverige eikel over haar gezicht te wrijven. Ze wendde zich af. Hij richtte zich weer op en verhefte zijn stem. Pieten! riep hij kordaat. Een ogenblik later voegden een drietal zwarte pieten bij hen, die dreigend om haar heen gingen staan. Ja sinterklaas? spraken ze alle drie in koor. Femke is stout geweest… en ze wil de sint niet pijpen. Kunnen jullie misschien… Hij hoefde zijn zin niet eens af te maken. De voorste piet knielde neer bij het angstige gezichtje van Femke en hield het met zijn linkerarm stevig vast, terwijl hij haar neus met zijn rechterhand stevig dichtkneep. De adrenaline gierde door Femkes lijf. Ze wilde niet. Dit mocht niet. Dit kon niet. Het was onbestaanbaar dat ze deze vieze man zo meteen zou moeten pijpen. En toch wist ze dat, met het verstrijken van iedere seconde, het moment dat ze noodgedwongen haar mond moest openen, steeds dichterbij kwam. Haar blote lichaam schokte, spartelde en ze probeerde haar hoofd wanhopig te bevrijden. Maar hoe langer het duurde, hoe groter de druk werd om naar adem te happen. Uit alle macht verzette ze zich, maar de piet hield haar moeiteloos in bedwang. En toen hield ze het niet langer. Ze hapte naar adem. Een volle teug. Het kon niet anders. Ze probeerde het nog zo snel te doen, maar toch was ze niet vlug genoeg. Voordat ze haar mond goed en wel had geopend, verdween de enorme penis van de sint tot diep in haar mondje. Ze kokhalsde. Hij stootte zo ver door, dat ze zachtjes heen en weer begon te schommelen aan het plafond. Femke hoorde haar gejammer gesmoord worden door de massieve pik die haar mondje begon te neuken. Haar tong worstelde met de natte eikel, maar kon deze niet stoppen. Keer op keer gleed hij dieper en verder in haar keel en ze hoestte en proestte bijna onophoudelijk. Het gekreun boven haar was bijna oorverdovend. Rondom de sint, zijn jonge lustobject en de gehurkte zwarte piet, was het een drukte van jewelste. De tweede piet had een roe ter hand genomen en klopte ermee in zijn handpalm. De derde en laatste donkere helper was druk doende een bont cadeautje uit te pakken. Vluchtig trok hij de strik los, scheurde het papier van de doos en haalde een subtiele, metalen vibratortje tevoorschijn. Ze hoorden het onderdrukte protest van de tiener die naakt, ondersteboven aan het plafond bungelde. Ze zagen hoe de sint verrukt keer op keer zijn geslacht diep in haar keel stootte. Ook zij genoten. De piet met de roe positioneerde zich achter Femke, terwijl de ene met de kleine vibrator naast haar ging staan. Zachtjes kuste hij haar gespannen been. Hij sloeg zijn linkerarm er omheen en plaatste het op de schaamlippen van het tegenstribbelende meisje. Behendig trok hij het kutje een stukje open; precies genoeg om haar klitje tevoorschijn te laten floepen. Het glanzende, lichtroze knobbeltje lag nu bloot en er was niets wat hem nog tegen kon houden. Toestemming had hij niet nodig. Hij plaatste het glanzende vibratortje tegen het jonge genotsknobbeltje en schakelde het speeltje in. Een luid gezoem steeg op en er ging een schok door het lichaam van de blote tiener toen de piet de vibrator stevig tegen haar klitje drukte.
Terwijl de haar onophoudelijk in haar mond bleef neuken, voelde ze hoe de zwarte piet achter haar even haar billen masseerde. Dit was slechts van korte duur. Na enkele ogenblikken hoorde ze iets zwiepen. Suizen. Het volgende moment kletste de roe met onverbiddelijke snelheid tegen haar blote billen. Femke probeerde te gillen, maar er kwam geen geluid. Ze probeerde haar hoofd af te wenden, maar ook dat ging niet. Ze was werkelijk alle zeggenschap, alle autonomie over haar eigen lichaam verloren. Opnieuw daalde de roe neer op haar blote kontje. Een snerpende pijn ging door haar lichaam. En nog eens. En nog een keer. Ze raakte steeds verder buiten adem vanwege de pompende penis in haar keel. De pijn van de roe ging door merg en been. Op een gegeven moment wist ze niet meer wat boven was en wat onder. Waar voor was, en waar achter. Ze raakte ieder besef van ruimte en tijd kwijt en dacht dat ze het bewustzijn zou gaan verliezen. Precies op dat moment bemerkte ze echter de trillingen in haar onderlijfje. De trillingen op haar kutje, tegen haar klitje. Het tintelde, kietelde… veroorzaakte een aangename druk. Ze concentreerde zich. Uit alle macht probeerde ze zich te ontspannen, niet langer tegen te werken. Met iedere cel in haar jonge lichaam probeerde ze zich te focussen op het vibraties langs haar kutje. Ze probeerde zich af te sluiten voor de malende penis, voor het klappen van de roe. Enkel nog het gonzende geluid tussen haar gespreide benen, het trillen van de vibrator tegen haar strakke kut. En het lukte. Het duurde minuten, absoluut, maar langzaam maar zeker liet ze het gebeuren. Liet ze het over zich heenkomen. De pik die onophoudelijk haar huigje wegveegde en tot diep in haar keel doordrong, had ze geaccepteerd als een feit. Iets waar ze zich bij neer moest leggen. Het was nu eenmaal zo en ze moest het er maar mee doen. Het klappen van de roe hoorde ze nauwelijks meer. Haar billen gloeiden, voelden warm. De pijn was bijna verdwenen. Er was enkel nog de druk in haar onderlichaam. Die onweerstaanbare druk. Steeds zwaarder werd het gevoel en na verloop van tijd voelde ze hoe haar bekken langzaam en ritmisch in de richting van de vibratorpiet begon te wiegen. Automatisch. Zonder het seksspeeltje ook maar een moment te verplaatsen, bleef de piet de trillende staaf tegen het blote knobbeltje gedrukt houden. Hij zag hoe het kutje van het meisje onder hen onwillekeurig samentrok. De jonge meid leek elke controle over haar lichaam te zijn verloren. Hij zag hoe een straaltje vocht langzaam uit het kutje van de arme tiener sijpelde en zag hoe de andere piet en gulzig op likte. Hij drukte de glimmende vibrator nog steviger aan. De piet die voorheen de roe had gehanteerd, had nu een juten zak in zijn handen. Onverstoorbaar ging hij keer op keer met zijn hand in de zak, om een kleine hoeveelheid strooigoed tevoorschijn te halen. Een voor een nam hij de kruidnoten tussen duim en wijsvinger, spreidde het jonge kutje en duwde ze naar binnen. Het meisje voelde hoe de noten haar langzaam vulden. Het volle gevoel wond haar nog verder op. De ene na de andere kruidnoot. En nog meer. En nog meer. Hoeveel pasten er wel niet in? Femke hoorde zichzelf hijgen. De ritmische bewegingen van haar onderlijf werden heftiger en heftiger. Met schokken werd het aangename gevoel sterker. Het waren welhaast steken van genot. Ze probeerde niet langer los te komen. Zware orgasmische ontploffingen in haar meest gevoelige plekje. Haar gekreun werd luider. Hhhnnn… hhnnnn… Het kon niet lang meer duren. En hoewel ze hier nooit om had gevraagd, hoewel ze hier nooit voor zou hebben gekozen, voelde ze hoe haar glanzende klitje alle seksuele prikkels uit haar hele lichaam begon aan te zuigen, als een zwart gat in het heelal. Ze voelde hoe haar lijf helemaal leeg getrokken werd, hoe alle energie zich verplaatste richting haar kutje. Ze hield het niet langer, ze werd gek. En ze begon te gillen. Knallend kwam ze klaar. Haar spleetje trok heftig samen, het kutvocht droop langs de handen van de vibratorpiet. Ze gilde van genot. Het gekreun van het meisje werd vertroebeld door de ene na de andere klodder zaad die tegen haar huig uiteen spatte. Ook de sint kwam schreeuwend klaar. Het warme zaad gleed langzaam haar keeltje in. Ze snakte naar adem. En toen werd ze wakker. Met wijd open mond hapte Femke naar adem. Ze moest zich even oriënteren. Ze kneep met haar ogen, wende langzaam aan de duisternis. Het duurde enkele ogenblikken voor ze haar eigen slaapkamer herkende. Haar hart ging als een razende tekeer. Ze kneep in haar wang om zich er van te vergewissen dat ze niet sliep. Ze was klaarwakker. Haar ademhaling ging nog wat bibberend en angstig kroop ze in de hoek van haar bed, trok het dekbed tot aan haar kin. Het was een droom. Het was allemaal slechts een droom. Een verschrikkelijke nachtmerrie. Het duurde nog zeker tien minuten tot Femke enigszins bekomen was. Langzaam kwam haar hard tot rust. Haar benen begonnen zich te ontspannen. Haar ademhaling werd langzamer en op een gegeven moment begon een licht euforisch gevoel zich van haar meester te maken. Hoe had haar eigen brein haar zo voor de gek kunnen houden? Ze moest zachtjes om zichzelf lachen. Een droom. Een nachtmerrie. Ze knipte haar nachtlampje aan. Licht in de duisternis. Gelukkig. Het was lang geleden dat ze zich zo gerustgesteld had gevoeld. Femke moest naar het toilet. Ze sloeg het dekbed van haar af. Nog half slaperig liep ze over de gang en ze knipte het licht van de badkamer aan. Bij het toilet schoof ze haar slipje naar beneden en ze nam plaats op de bril. Haar blaas ontspande zich en alle spanning leek uit haar lichaam te verdwijnen. Ze begroef haar mooie gezicht in haar handpalmen en streek door haar haar. Ze glimlachte om zichzelf. Toen ze bijna was uitgeplast en zich af wilde vegen, sloeg haar hart een slag over. Een zachte plons schokte haar hele lichaam, deed haar verstijven als een donderslag bij heldere hemel. Ze durfde niet te kijken. Kon niet kijken. Langzaam keek ze naar benenden. Ze sperde haar mond open van schrik, begon te trillen over haar hele lichaam. In het toilet lag een pepernoot.”