Zenuwachtig zetten Thomas en Isabel hun fiets op slot. Ze lieten ze achter in het fietsenrek van een bushalte en borgen zorgvuldig hun sleutels op.
“Weet je het zeker?” vroeg Thomas.
Isabel knikte vastberaden. Ze had dagenlang lopen fantaseren en ze keek er steeds meer naar uit om wat nieuws te proberen. Ze had ook wat filmpjes op pornosites bekeken, maar die waren erg heftig om te zien. Een donkere kamer, mannen met donkere kleren, rode striemen, gegil… Het vastbinden leek haar heel opwindend, maar de zweepjes en klemmen vond ze toch wel eng.
“Het is gewoon een vriendschappelijk gesprek,” antwoordde ze, al vermoedde ze dat ze vooral zichzelf ervan wilde overtuigen. “Ze kwamen heel normaal over in die winkel. Ze willen gewoon laten zien dat het niet eng is.”
Thomas legde zijn arm om haar middel. Samen liepen ze naar het adres dat Martin hen had gegeven.
Het was een rustige wijk met ruim voldoende parkeerplaatsen. Er stonden voornamelijk twee-onder-een-kapwoningen. Op het adres dat ze hadden gekregen, stond er een donkerblauwe auto voor de deur. Isabel liet zich door Thomas naar de voordeur leiden. Hij belde aan en streelde ondertussen zacht Isabels rug.
Martin opende de deur en deed een stap opzij om hen binnen te laten. “Goedemorgen,” begroette hij hen vriendelijk. “Kom verder, maak het je gemakkelijk.”
Hij droeg een zwarte broek met een lichtblauw overhemd. Ze kwamen binnen en hingen hun jas op. “Willen jullie iets drinken?” vroeg hij. “Er is koffie, thee, iets fris.”
“Thee, graag,” antwoordde Isabel, waar Thomas zich bij aansloot. Ze volgden Martin de keuken in, die ruimer was dan ze hadden verwacht. Het was een open keuken die naadloos overliep naar de woonkamer. Martin zette water op en zette een theedoos op tafel. “Willen jullie er iets in?”
“Een beetje suiker,” antwoordde Thomas. Een beetje onzeker gingen ze aan de tafel zitten. Martin vulde drie bekers met heet water en zette die op tafel. “Sandra komt zo,” zei hij. “De buurvrouw had hulp nodig. Geen idee waarmee, maar ze is gepensioneerd en alleen. Het kan wel even duren voor Sandra weet weg te komen.” Hij grijnsde en nam tegenover hen plaats. Hij hing een theezakje in zijn beker, leunde ontspannen achterover en sloeg zijn benen over elkaar. “Hoe is het met jullie? Hebben jullie nog gepraat?”
Isabel keek naar haar beker. “Ik ben best wel zenuwachtig,” antwoordde ze. “We hebben wat filmpjes bekeken, maar het is allemaal nogal heftig.”
Martin knikte begripvol. “Die filmpjes komen nogal heftig over,” beaamde hij. “Misschien was mijn uitnodiging ook wat plotseling. Ik had de indruk dat jullie nogal overweldigd waren en handelde nogal impulsief. Ik wilde gewoon laten zien dat het helemaal niet zo eng is als het daar in die winkel leek.”
Thomas keek hem aan. “Hoe kwamen jullie erachter dat jullie… dit leuk vinden?” vroeg hij.
Martin glimlachte. “We hadden al een tijdje een relatie met elkaar. We hielden wel van wat experimenteren. Een beetje vozen in de bus, een snelle beurt in de avond tussen de bosjes, dat soort dingen. Ik bond haar een keer vast met de ceintuur van mijn badjas, dat vond ze erg spannend. De seks zelf werd ook steeds wat ruwer. Ik gaf wel eens een tik op haar billen, trok aan haar haren, beet in haar tepels. Het viel me op dat ze er ontzettend geil van werd. Daar zijn we steeds verder in gegaan, tot we uiteindelijk besloten van onze logeerkamer een BDSM-ruimte te maken.”
Isabel keek Martin kort aan, maar keek daarna weer naar haar beker. “Ik snap niet waarom mensen het fijn vinden om geslagen te worden. Of om hun partner pijn te doen.”
Martin twijfelde of hij antwoord moest geven of dat hij beter op zijn vrouw kon wachten. “Ik denk dat Sandra daar beter antwoord op kan geven,” antwoordde hij voorzichtig. “Maar ik zou nooit iemand pijn willen doen. Ik zal Sandra even van de buurvrouw verlossen.” Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn, belde Sandra en zette hem op de luidspreker.
“Hoi schat,” hoorden ze Sandra zetten. “Je staat op speaker, Corrie kan je horen.”
“Je staat hier ook op speaker,” antwoordde Martin. “Is het gelukt?”
“Ja hoor,” zei Sandra. “We hebben net een paar slagroomsoesjes op.”
Martin grinnikte. “Corrie, je moet mijn vrouw niet zo verwennen, anders komt ze niet meer terug en laat ze mij hier met de visite zitten.”
Ze hoorden twee vrouwen lachen. “Ik kom eraan, schat!” zei Sandra.
Martin verbrak de verbinding en liet zijn telefoon weer in zijn broekzak zakken. “Een schat van een mens, maar ze zou je zo urenlang gegijzeld houden en je vetmesten met koekjes en gebak.”
Thomas grijnsde. “Zo is mijn oma ook. Ze pakt altijd een zak chips als we naar huis willen gaan.”
Isabel lachte. “Misschien is dat iets dat alle ouderen doen.”
Martin dronk van zijn thee en was blij dat ze ontspanden. “Mijn grootouders overleden toen ik twaalf was. Ik weet nog dat ze nieuwe vloerbedekking hadden laten leggen. Afschuwelijk zachtroze vloerbedekking met een soort spiraaltjes erin. Ze had altijd een slagroomtaart in huis, maar je moest het niet wagen om er een vlek op te maken.”
Ze hoorden de voordeur openen. “Ik ben er weer, schat,” riep Sandra.
“We zijn in de keuken,” antwoordde Martin.
Sandra kwam de keuken in. Ze kuste Martin als groet en zette een doosje slagroomsoesjes op tafel. “Leuk dat jullie er zijn,” zei ze tegen Isabel en Thomas. “Tast toe, ik kreeg ze van de buurvrouw mee.” Ze zette haar tas neer en trok haar jas uit.
“Wil je thee, lieverd?” vroeg Martin.
“Lekker,” antwoordde Sandra vanuit de gang.
Isabel keek toe hoe Martin nog wat water opzette. Het verbaasde haar een beetje dat hij thee ging zetten. Ergens had ze verwacht dat hij zijn vrouw – als onderdanige – aan het werk zou zetten.
Sandra kwam de keuken weer in en ging zitten. “Ze was bezig met een naaiwerkje,” vertelde ze. “Maar ze kon de draad niet door de naald krijgen.”
Martin wachtte geduldig tot het water kookte en leunde ontspannen tegen het aanrecht. “Volgens mij was dat gewoon een excuus om je langs te laten komen. Voor één persoon haal je geen dertig slagroomsoesjes in huis.”
Sandra glimlachte. “Dat denk ik ook, maar ik offer me wel op. Volgende keer ben jij aan de beurt.”
Martin schonk het water in en zette de beker op tafel. “We hebben een beetje zitten praten,” zei hij. “Voornamelijk over hoe onze interesse in BDSM is ontstaan. Daarna stelde Isabel een interessante vraag.”
Isabel hoopte dat hij door zou gaan, maar dat deed hij niet. Sandra keek haar met een warme blik aan. “Vertel, wat was je vraag?”
Isabel voelde haar wangen warm worden. “We hebben filmpjes bekeken. Ik vroeg me af waarom mensen elkaar pijn zouden willen doen.”
Sandra glimlachte hartelijk. “Het ziet er allemaal nogal heftig uit,” gaf ze toe. “Vooral de zweepjes, vermoed ik. Het is echter meer dan iemand met een zweep bewerken.” Ze keek even naar Martin, maar die bleef zwijgen. “Hij zou me nooit pijn doen,” vervolgde ze. “We houden zielsveel van elkaar en we vertrouwen elkaar volledig. Soms vind ik het fijn om me onderdanig en klein te voelen. Hij vindt het juist fijn om mij te domineren. Om me voor zijn lust en plezier te gebruiken. Om me te straffen of te plagen. Soms gebruikt hij een zweepje en dan heb ik rode striemen, maar hij doet me daarmee geen pijn. Integendeel, zelfs. Ik geniet ervan.”
Isabel keek haar onzeker aan. “Maar… hoe kun je daar dan van genieten?”
Martin was degene die nu antwoord gaf. “Ik geniet er niet van om haar te slaan. Ik geniet ervan dat het haar ontzettend opwindt. Het is in feite een soort cirkel. Ik vind het prettig om haar te domineren, zij maakt mij graag trots. Het is spannend, ze weet dat ik haar hoe dan ook zal belonen met genot. Het zweepje maakt haar gevoeliger voor dat genot. Het maakt het intenser. Ik mag dan de dominant zijn, maar eigenlijk is zij degene die de regels bepaalt.”
Thomas trok een wenkbrauw op, maar Sandra knikte. “In feite wel,” beaamde ze. “Ik geef aan waar mijn grenzen liggen. En voor de zekerheid is er altijd een stopwoord. Zodra ik dat woord zeg, stopt hij onmiddellijk het spel.”
“Wat is jullie stopwoord?” vroeg Isabel.
“Meestal worden de kleuren van een stoplicht gebruikt,” antwoordde Sandra. “Oranje voor als hij op een grens komt. Tot hier en niet verder, rustig aan. Rood betekent dat hij meteen moet stoppen. Wij vonden dat een beetje saai. Wij hebben gekozen voor druif en mango. Een klein druifje als hij moet oppassen, mango voor als hij moet stoppen. Hij maakt me dan meteen los. Inmiddels weet hij mijn grenzen goed te vinden en hoef ik zelden een stopwoord te gebruiken.” Ze wierp Martin een liefdevolle blik toe.
Isabel zat even aan de stopwoorden te denken. Druif en mango? “Hoe zijn jullie op die stopwoorden gekomen?” vroeg ze nieuwsgierig.
Martin grijnsde een beetje. “Ze vond druiven klein en kwetsbaar, dus dat werd haar oranje. Ik heb voor mango gekozen, omdat ik die afschuwelijk vind.”
Thomas kon nog net een lach onderdrukken. “Mango? Ik dacht dat iedereen dat graag lust.”
Sandra lachte. “Dat dacht ik ook, maar hij absoluut niet.”
Het bleef even stil, waarbij Thomas en Isabel de informatie even lieten zakken. Om de stilte op te vullen, pakte Martin een slagroomsoesje en schoof de doos vervolgens naar Isabel en Thomas.
“Zouden we jullie kamer mogen zien?” vroeg Isabel met een zwak stemmetje na een korte stilte. Thomas keek verbaasd op.
Martin knikte. “Natuurlijk. Die is boven.” Hij kwam overeind en ging hen voor naar boven. Met elke stap werd Isabel zenuwachtiger. Wat zouden ze aantreffen? Hoe zou het eruit zien?
Op de overloop opende Martin een deur. Hij reikte met zijn arm om de hoek van de deurpost om het licht aan te doen en deed vervolgens een stap opzij om hen binnen te laten.
Isabel haalde diep adem en stapte de kamer in. Een beetje verbaasd keek ze rond. Dit leek helemaal niet op een donkere kelder. De rolluiken voor de ramen waren dicht, maar de kamer werd goed verlicht door de lamp.
De kamer was ruimer dan ze had verwacht. De muren waren witgeschilderd. Op de vloer lag laminaat met een wit bontvachtje in het midden. Er stond een tweepersoonsbed met grijze spijlen bij het hoofd- en voeteneind. Op het bed lag een neutraal grijs dekbed met twee witte kussens.
Haar oog viel op een houten kastje met vier lades. Ze betwijfelde of daar kleren in zouden liggen.
Ze draaide zich om en zag een houten kruis met leren bekleding. “Die heeft Martin zelf gemaakt,” vertelde Sandra. “Dat leek ons discreter.”
Isabel knikte kort, maar gaf geen antwoord. In de hoek zag ze een houten schandblok staan. Bij de openingen zag ze een beetje leer zitten om de huid te beschermen. Aan het plafond zag ze een ketting hangen die een vierkant aan het plafond vormde.
Een beetje verbaasd keek ze naar een luie stoel die in de hoek stond. Er zaten knopjes op om het hoofdeind naar achteren te laten zakken en het voeteneind naar boven. “Daarin zit Martin wel eens naar me te kijken,” vertelde Sandra. “Dan maakt hij me vast met een speeltje erbij, dan kan hij rustig toekijken.”
Ten slotte stond er nog een tafel en twee houten stoelen tegen de muur. Isabel had wel wat ideeën wat ze daarmee konden doen.
Martin was naast de deuropening gaan staan en leunde ontspannen met zijn rug tegen de muur. Hij keek toe hoe Isabel en Thomas alles in zich opnamen.
“Kijk maar rustig rond,” zei hij kalm. “Alles is schoon. Je mag in elke la kijken, je mag alles oppakken. En stel vooral vragen als je iets wilt weten.”
Een beetje onwennig liep Isabel verder de kamer in. Ze zag Thomas naar het kastje lopen en besloot hem te volgen. Even twijfelde hij, maar trok toen het bovenste laatje open.
Daar lag het bondagemateriaal. Opgerolde touwen, kettingen, leren boeien. Thomas pakte een vreemde boei op. Hij was langer dan een polsboei en er zat een kromming in.
“Dat is een enkelboei,” legde Martin kalm uit. “Die valt over de enkel heen, waardoor die minder in de huid snijdt als je wordt opgehangen aan het plafond.”
Thomas begreep het en legde de boei weer terug. Hij keek naar de touwen, die dik en glad waren. “Worden die niet snel losgetrokken als je iemand vastbindt?”
Martin kwam naar het kastje toe. “Dat hangt van de knoop af,” antwoordde hij en hij pakte een touw uit de lade. “Je moet erop letten dat die niet kan verschuiven. Hij mag niet loskomen, maar hij mag ook niet strakker worden getrokken.” Hij maakte het opgerolde touw los. “Steek je arm eens uit,” zei Martin.
Thomas stak zijn arm naar voren. Martin deed het touw om zijn pols en legde een eenvoudige knoop. Vervolgens liet Martin het touw los. Thomas voelde met zijn vrije hand aan het touw. Hij kreeg er nauwelijks beweging in. “Cool,” zei hij. Hij trok aan het uiteinde en de knoop ging los. “Stevig, maar toch snel los.”
Martin knikte. “Dat is de bedoeling. En dit touw snijdt niet te veel in de huid als eraan wordt getrokken.” Hij pakte het touw uit Thomas’ hand en rolde het weer op.
Zodra het touw was opgeborgen, opende Thomas de tweede la. Isabel slikte even toen ze de klemmetjes en zweepjes erin zag. Aan de rand lag ook een rubberen balletje met riempjes eraan.
“Laat je niet gek maken,” zei Sandra kalm. “Het is niet zo eng als het lijkt. Je kunt iemand er hard mee slaan, maar je kunt er ook als een liefkozing mee over iemands huid strijken, of hele zachte tikjes mee geven. De spanning in je hoofd doet het meeste met je.”
Isabel keek haar vragend aan. “Hoe bedoel je?”
Martin was degene die het woord nam. “Kom eens onder de ketting staan,” zei hij kalm terwijl hij er zelf ook naartoe liep. Isabel twijfelde en keek even naar Thomas. “Ik zal je niet aanraken,” stelde Martin haar gerust. “Ik zal enkel proberen om je een beetje een idee te geven van hoe het is.”
Ze werd zenuwachtig, maar kwam toch naar hem toe en ging onder de ketting staan.
“Pak de ketting eens vast,” zei Martin. Ze strekte haar armen boven haar hoofd en pakte hem vast. “Stel je voor dat je met boeien aan die ketting vast zit. Misschien zelfs met een spreidstok tussen je enkels die je benen uit elkaar dwingt. Nu heb je je kleren nog aan, maar stel je eens voor hoe weerloos je bent als je naakt bent. Je vriend zou overal bij kunnen. Doe je armen eens uit elkaar.”
Isabel deed wat hij zei. Ze voelde zich kwetsbaar, ook al had ze haar kleren aan en zat ze niet vast. Ze merkte dat hij voor haar kwam staan. Snel sloeg ze haar ogen neer om zijn blik te vermijden.
“Nu voel je het,” zei Martin zacht. “Kwetsbaar, overgeleverd, beschikbaar. Dit is wat het voor Sandra zo spannend maakt. Vooral met een blinddoek. Ze weet niet wat ik ga doen. Of er een liefkozing komt of een zweepje. Vooral die combinatie maakt haar gek.” Hij merkte aan haar ademhaling dat ze opgewonden raakte. Ze vond het spannend, daar twijfelde hij niet aan.
Isabel liet de ketting los en deed een stap naar achteren. “Ik snap wel dat het spannend is,” gaf ze toe.
Thomas pakte een zweepje op met leren sliertjes eraan. Het was zwaarder dan hij had verwacht. “Ziet er pijnlijk uit,” merkte hij op.
Sandra glimlachte. “Het valt wel mee. Je kunt hem goed gebruiken om mee te plagen. Als ik een blinddoek om heb, bijvoorbeeld. Dan laat hij de sliertjes over mijn huid strelen of geeft er zachte tikjes mee. Ik geef toe dat het een venijnige is als je er harder mee uithaalt, maar het is een van mijn favorieten.”
“Welke vind je nog meer leuk?” vroeg Thomas nieuwsgierig.
Sandra pakte een kort zweepje van hooguit dertig centimeter met een leren flapje aan het uiteinde. “Als hij met deze op mijn clitje slaat – niet te hard, natuurlijk – kan ik erop klaarkomen.”
Verbaasd keek Isabel naar het zweepje. Klaarkomen van tikjes op je clitje? Ze moest er niet aan denken! Ze keek weer naar het zweepje dat Thomas vasthad. Eigenlijk vond ze het niet eens zo afschrikwekkend. Ze was nieuwsgieriger dan ze wilde toegeven. Ja, ze wilde het graag eens proberen.
Thomas legde het zweepje terug en pakte een klemmetje op. Hij kneep erin en zag hoe het klemmetje openging.
“Dat is een venijnige,” zei Sandra. “Hoe meer druk erop komt, hoe strakker die gaat zitten. Martin gebruikt deze enkel als straf.” Ze pakte een klemmetje met zwarte, rubberen dopjes. “Deze zijn veel prettiger, zeker om mee te beginnen. Ze geven druk, maar doen geen pijn.”
Thomas vond het allemaal nogal veel. Hij legde het klemmetje terug en keek in de derde la. Hierin zaten diverse speeltjes. Trileitjes, vibrators, dildo’s, veertjes, verschillende buttplugs… In deze lade was enkel genot te vinden.
“Mooie collectie,” bekende hij. “Ik begin wel te begrijpen wat jullie hier leuk aan vinden.”
Sandra glimlachte. “In de onderste la zit niks bijzonders. Glijmiddel, bakjes om gebruikt speelgoed in te doen, massageolie. Ik geloof dat er ook een schaar in zit, voor als Martin een touw niet snel genoeg los krijgt.”
Isabel keek naar het kruis en het schandblok. “Zijn die om straf te kunnen geven?” vroeg ze.
Martin volgde haar blik. “Dat kan,” antwoordde hij. “Maar ik kan haar ook vastmaken en haar helemaal gekmaken met een clitstimulator. Pijn is voor veel mensen normaal binnen BDSM, maar het kan ook heel goed zonder. Er zijn genoeg dagen dat…” Hij zweeg toen zijn mobieltje ging. Hij keek op het scherm om te zien wie er belde. “Sorry, deze moet ik even nemen,” zei hij voor hij de kamer verliet en opnam.
Sandra besloot zijn verhaal af te maken. “Hij gebruikt ook lang niet altijd zweepjes. En er zijn ook dagen dat we deze kamer niet eens gebruiken.”
Isabel liet haar vingers over het leer van het kruis gaan. Ze probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om daaraan vastgemaakt te zijn.
“Is dit minder overweldigend dan die winkel?” vroeg Sandra.
Isabel knikte. “Ik had het echt heel anders voor ogen. Ik had het veel donkerder voorgesteld. En eigenlijk ook dat een dominant de ander echt als een soort slaafje zou gebruiken. Ook met klusjes in huis.”
Sandra glimlachte hartelijk. “Dat kan bij het rollenspel of bij een 24/7-relatie,” antwoordde ze. “Wij hebben echter een gelijkwaardige relatie. Hij is meestal degene die kookt.” Ze kwam bij het kastje staan. “Zal ik nog wat thee zetten?” stelde ze voor. “Dan kunnen jullie dit even laten bezinken.”
Ze knikten en volgden Sandra de kamer uit. De deur van Martins kantoor stond open. Isabel zag hem bij zijn bureau staan. Hij bladerde in een map. “Het kan me niet schelen, ik wil dat die hoogwerker terugkomt,” hoorde ze hem in de telefoon zeggen. Ze volgde Sandra de trap af en terug naar de keuken, waar Sandra water opzette.
“Bedankt voor de uitleg,” zei Thomas. “Het was heel leerzaam.”
Sandra glimlachte. “Graag gedaan. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben.” Ze zette het drinken op tafel en ging zitten. “Hoe oud zijn jullie eigenlijk?”
“Ik word volgende maand achttien,” antwoordde Isabel. “Thomas is negentien.”
“Mooi dat jullie je er nu al voor openstellen,” merkte Sandra op. “Ik ben negenendertig, Martin is tweeënveertig. We werken trouwens allebei op dezelfde fabriek. Ik ben hoofd facilitaire dienst, waardoor ik voornamelijk in het hoofdgebouw en in de bedrijfskantine werk. Martin is projectleider. Hij werkt vooral op kantoor of in de fabriek zelf, dus ik zie hem zelden op ons werk.”
“Wat doet een projectleider?” vroeg Thomas.
“Rondlopen met hoofdpijn,” antwoordde Martin terwijl hij de keuken binnen kwam. Hij ging zitten en bedankte Sandra voor de thee. “Ik ben eindverantwoordelijke voor projecten. Planningen en begrotingen maken, de juiste bedrijven inhuren om de klus te klaren, de voortgang controleren…” Hij keek hen kalm aan. “Hebben jullie een redelijke indruk gekregen vandaag?”
Isabel knikte. “Het zag er spannend uit, maar ik ben wel nieuwsgierig,” gaf ze toe.
Thomas sloot zich daarbij aan. “We wonen nog bij onze ouders, dus we kunnen nog niet veel aanschaffen.’”
“Je hebt niet veel nodig,” zei Martin kalm. “Met alledaagse dingen kun je ook leuke dingen doen.”
Sandra knikte. “Wij zijn ook begonnen met ductape, een riem, wasknijpers, een pollepel… De mogelijkheden zijn eindeloos.”
Isabel was mijlenver weg met haar gedachten. Ze zag zichzelf daar al staan, overgeleverd aan wat ze ook van haar zouden willen. Ze voelde geen angst, enkel verlangen.
Thomas was uiteindelijk degene die het woord nam. “Ik denk dat we het even moeten laten bezinken,” zei hij. “Het was nogal veel, maar wel minder eng dan ik me had voorgesteld.”
Isabel knikte. “Dank je wel voor het laten zien en de uitleg.”
“Graag gedaan,” antwoordde Martin. “En als je nog iets wilt weten, app je maar.”
Hij liep mee naar de voordeur om hen eruit te laten.
“Dank je wel,” zei Thomas. “Wie weet tot ziens.”
Martin hield Isabels jas voor haar omhoog. “Wie weet,” herhaalde hij. “En ik hoop dat jullie samen wat leuks ontdekken. Blijf in ieder geval met elkaar in gesprek over jullie ervaringen en wensen.”
Ze gingen naar buiten en liepen terug naar hun fietsen.
“Wat vond je ervan?” vroeg Thomas.
Isabel bloosde een beetje. “Ik zag mezelf daar al helemaal staan,” bekende ze. “Ik vond het erg spannend en opwindend. Denk je dat we het daar een keer mogen proberen? Thuis hebben we weinig privacy.”
Thomas haalde zijn schouders op. “Ik heb geen idee. Ik kan het een keer vragen.” Hij haalde zijn fiets van het slot. “Maar laten we er eerst over nadenken.”
Isabel stapte op haar fiets. Ze wilde eigenlijk niet nadenken. Ze wilde het doen. Ze wilde het ervaren.