Na mijn 2de besnijdenis heb ik minder geluk, deze keer krijg ik niet 1 week vrij van mijn werkgever en moet ik de dag na mijn besnijdenis gewoon weer gaan werken. Ik ben de eerste man van de ‘losse’ groep die voor controle moest gaan en ik vertelt eerlijk wat er gebeurt was. Zo kunnen andere mannen zich erop voorbereiden en een beter antwoord bedenken als wat ik gegeven had. Ik heb deze keer duidelijk veel meer pijn van mijn besnijdenis dan na de eerste keer. Ik slikt het maximaal aantal paracetamol per dag wat ik mag hebben maar dat is niet voldoende om alle pijn en ongemakken weg te nemen. Terwijl ik slap ben zit er zoveel spanning op mijn litteken en hechtingen dat ik de hele tijd pijn heb. Doordat mijn eikel niet gewend is om 24/7 bloot te zijn zorgt dit voor een extra ongemak. Tijdens het lopen wrijft mijn blote eikel langs mijn onderbroek waardoor deze gestimuleerd wordt en wilt mijn piemel stijf worden. Zodra ik stijf begin te worden doen mijn hechtingen nog meer pijn en word ik vanzelf weer slap. Maar dit proces vind steeds plaats als ik even iets moet printen, scannen of wat drinken wil gaan halen.
Naar een paar uur besluit ik verlof bij mijn leidinggevend aan te gaan vragen want de pijn en het ongemak zorgen ervoor dat ik mij niet kan focussen op mijn werk. Mijn leidinggevende (een vrouw) vind mijn besnijdenis geen reden om thuis te blijven en wijst mijn verlofaanvraag af. Ik moet gewoon komen werken en als ik mij morgen durf ziek te melden dan heb ik echt een probleem. Zij ziet dit namelijk als werkweigering waardoor ik opstaande voet ontslagen zal worden. Als ik mij na mijn eerste mislukte besnijdenis netjes had gemeld voor een her besnijdenis dan had zij alle respect voor mijn ongemakken. Maar ik heb jaren willen profiteren en zal nu gewoon op de blaren moeten zitten voor mijn eigen domme keus.
Terwijl de dagen verstrijken word de pijn en de ongemakken niet minder. Ik blijf gewoon gaan werken omdat ik niet nog meer gezeur erbij wil hebben op dit moment. Na 2 weken zijn alle hechtingen eruit en eigenlijk vanaf dat moment begint de pijn een beetje af te nemen. Ik ben gesloopt, ik slaap bijna niet want bij iedere nachtelijke erectie word ik wakker van de pijn. Nu de hechtingen eruit zijn kan ik iets beter slapen maar nog altijd word ik diverse keren per nacht wakker.
Vanaf week 5 begin ik pas te merken dat mijn piemel eindelijk goed geneest. Ik slaap iets beter en de dagelijkse pijn is zonder paracetamol goed vol te houden. De ongemakken van mijn blote eikel zoals snel een ongewenste stijven blijft wel nog een probleem. Even iets uit de printer halen betekend nog altijd even een stijven piemel die nog steeds een zeer pijnlijk litteken heeft in een veel te strakke huid die erg beklemmend is. Door de pijn word mijn piemel vanzelf weer slap maar deze momenten zijn wel erg ongemakkelijk.
Op het werk besprak de ‘losse groep’ regelmatig met elkaar hoe deze 2de besnijdenis werd ervaren. De meeste mannen vonden de genezing nu de eerste weken een stuk zwaarder dan bij onze eerste besnijdenis. Gelukkig was dit gevoel niet alleen voor mij zo maar voor iedereen hetzelfde. Wat wel duidelijk was dat ik een stuk strakker besneden was als de overige mannen. Ik was de enige man die zijn voorhuid had opgerekt tot de lengte van voor mijn besnijdenis. De vrouwen van de besnijdenis kliniek hebben mij hier duidelijk extra voor gestraft door, zoals zij al hadden gezegd, extra huid te verwijderen.
Het duurt 8 weken voordat ik weer met mijn gereedschap durf te spelen. Mijn vriendin is inmiddels ongeduldig geworden en wilt echt seks hebben. ze merkt tijdens het voorspel snel dat trekken niet meer gaat zoals zij dat gewend is. Mijn huid zit strak en geeft niet mee als ze eraan trekt. Om mij nog een beetje op te geilen besluit ze om mij te pijpen en haar spuug als glijmiddel te gebruiken. Dit werkt best goed maar zodra ik volledig stijf ben voel ik wel een strakke spanning op mijn huid. Mijn eikel geniet er duidelijk van zodra ik deze in de natte kut van mijn vriendin stop. Na 2 maanden geen orgasme te hebben gehad ben ik heel snel klaar. Mijn vriendin vind het een tegenvaller maar snapt dat ik nog even moet wennen aan mijn nieuw gereedschap. Zij is al lang blij dat ik eindelijk een normale piemel heb zoals iedere andere man in Nederland en dat zij met haar vriendinnen mee kan praten over de verschillen en nieuwe ervaringen.
Een strak besneden man is inmiddels zo normaal geworden dat onbesneden mannen een taboe onderwerp zijn geworden. Mensen spreken er niet over als ze onbesneden zijn en als je een zoon krijgt word hij direct in het ziekenhuis besneden zonder dat de ouders hier iets over te zeggen hebben. De nieuwe generatie leert op school dat het afknippen van de voorhuid net zo normaal is als het knippen van je nagels of het scheren van je baart. Het hoort bij de mannelijk verzorging en word daardoor ook geaccepteerd.
Er gebeurt een beetje weinig in dit verhaal, dat is wel jammer.
Ik zou niet op veel sympathie rekenen van die vriendin, die zal het niet erg vinden wanneer zijn gevoeligheid verdwijnt over de komende maanden. Wanhopig beukende mannen, op zoek naar wat gevoel. Lekker!