Overheid verplicht besnijdenis

Nadat de coronacrisis volledig onder controle was besloot de overheid om stapsgewijs 100% in te zetten op alle vlakken om preventief de gezondheid te verbeteren. Weigeren was geen optie want bij ieder bezoek aan de huisarts, het ziekenhuis, bij het aanvragen van een hypotheek of het aangaan van andere financiële verplichtingen zoals een autoverzekering of een nieuw energiecontract. Was iedere organisatie verplicht om met een QR-code te controleren of jij wel aan alle preventieve eisen voldeed. Als je niet voldeed aan 1 van de eisen mocht je niet verder geholpen worden zelfs niet in het ziekenhuis.

De eerste stap was dat alle vaccinaties die beschikbaar zijn voor iedereen verplicht werd. In het nieuws werd er weinig aandacht besteed aan de mensen die tegen waren waardoor het leek alsof veel meer mensen er alle vertrouwen in hadden. Een paar maanden laten ging de overheid een stap verder en deed per direct overal zelfs thuis het roken verbieden. Bleek uit een test dat je toch had gerookt de afgelopen periode dan kwam je voor een jaar op de zwarte lijst te staan en had je een jaar lang nergens recht had. Niet veel later werd als 3de stap ook al het drugs gebruikt verboden met dezelfde gevolgen als voor de rokers. Als 4de verplichte de overheid om minimaal 1 uur per week begeleid te sporten ook dit werd via de QR-code gecontroleerd. Als je op vakantie ging kon je vrijstelling krijgen maar moest je wel alles melden en een reserveringsnummer door geven ter controle. Bij ziekte moest de huisarts je gezien hebben en jou QR-code aanpassen zodat je een week niet hoefde te sporten.

Al deze preventieve maatregelen vielen in het niets toen de overheid 3 jaar geleden in de wet opnam dat alle mannen besneden moesten worden als preventieve gezondheidsmaatregel. Artsen van de overheid gingen bij scholen en bedrijven langs om jongens en mannen in groepen tegelijk te besnijden om zo snel mogelijk zoveel mogelijk resultaat te boeken. Ik was 21 jaar toen bij mij op het werk totaal onverwachts en zonder vooraf iets aan te kondigen ineens 2 artsen onder begeleiding van een aantal agenten op het werk verschenen. Het pand werd afgesloten zodat niemand meer naar buiten kon en alle mannen moesten in de kantine verzamelen. Ons werd verteld dat we vandaag besneden zouden worden wat ons stand punt ook zou zijn en dat we hierna een week verlof zouden krijgen om te genezen. De artsen hadden een vrachtauto bij zich waarin 2 hele mooie en complete operatiekamers waren ingericht en iedereen moest 1 voor 1 naar binnen.

Toen ik aan de beurt was vroeg de arts wat mijn standpunt was en ik verteld hem dat ik liever niet besneden wilde worden maar dat ik wel zou meewerken aan de operatie zolang die me geen pijn zou doen. Ik wist natuurlijk hoe ernstig de gevolgen zouden zijn als ik zou weigeren want dan zou ik op de zwarte lijst komen te staan en heel veel niet meer kunnen. De arts legde uit dat alleen de verdovingen even pijn konden doen maar dat ik daarna geen pijn meer mocht voelen. Na ons kort gesprek begon de arts met de operatie en nog geen half uur later stond ik buiten met een groot verband om mijn piemel heen.

Mijn genezing verliep goed en snel en alleen in de periode dat de hechtingen in mijn piemel zaten ervaarde ik enig ongemak wat soms een beetje pijnlijk was maar meestal bij enig ongemak bleef. Na de week verlof die iedereen had gekregen was op het werk de besnijdenis het onderwerp van gesprek. Beide artsen hadden blijkbaar een andere mening over het eindresultaat van een besnijdenis. Waar mijn arts maar een klein deel van de voorhuid deed verwijderen deed de andere arts veel meer dan alleen de voorhuid verwijderen. Als mijn piemel slap was had ik heel veel losse huid achter mijn eikel zitten en als ik het koud had kon deze zelfs de rand van mijn eikel bedekken. De collega’s die door de andere arts waren besneden vertelde allemaal het tegenovergestelde. De resterend huid wat zij hadden was zelfs in slappe toestand al volledig strak en een stijven was voor hun zeer pijnlijk omdat het voelde alsof iedere moment de hechtingen uit de huid kon scheuren door de strakheid.

Hoe verder in de genezing hoe meer het verschil tussen beide groepen duidelijk werd. Toen ik weer mezelf kon aftrekken bleek dat ik mijn resterende huid nog makkelijk over mijn eikel heen kon trekken en dat er eigenlijk vrij weinig veranderd was. Ik moest er alleen in het begin aan wennen wanneer mijn eikel volledig bloot in mijn onderbroek was dat deze nu zeer gevoelig was. 2 maanden na de besnijdenis kwam een collega uit de ‘losse’ groep met het idee om de resterende huid over de eikel te trekken en deze voor de eikel vast te plakken met medische tape. Hierdoor zou het irriterende gevoel van het bloot liggen direct verdwijnen en zou onze eikel weer lekker beschermd in zijn resterend huidje zitten. Onze collega’s uit de ‘strakke’ groep kon niet geloven wat wij vertelde dus stemde ik er mee in om mijn variant te laten zien als 1 van hun dat ook zou doen. Toen ik de strakke variant zag kon ik mijn ogen niet geloven. De huid was in slappe toestand zo strak dat hij de resterende huid niet eens tot tegen zijn eikel aan kon trekken laat staan om deze over zijn eikel te trekken zoals ik dat deed. Hij vertelde ook dat zijn huid nog stakker werd wanneer zijn piemel stijf werd waardoor er een ongemakkelijke spanning op zijn schachthuid kwam te staan. Aftrekken zonder glijmiddel was bijna niet te doen voor de ‘strakke’ groep omdat zij gewoon geen bewegelijke huid meer over hadden. Het enige wat onze besnijdenissen gemeen hadden was dat we allemaal het litteken direct onder onze eikel hadden zitten waardoor alle gevoelige binnenste voorhuid bij iedereen weg was. Voor de ‘strakke’ groep was dit vooral vervelend omdat er ook weinig tot geen bewegelijke huid meer was om mee af te trekken en dus waren zij volledig afhankelijk van hun eikel. Terwijl hun eikel altijd 100% bloot lag en door verloop van tijd ook nog minder gevoelig zou worden doordat hun eikel 24/7 tegen kleding aan scheurt.

Later bleek dat sommige van de artsen absoluut tegen besnijdenis waren en dat ze door het negeren van de verplichte besnijdenis stijl hoopte dat mannen er zo min mogelijk verandering door ervaarde.
Door mannen maar minimaal te besnijden en de gevolgen zo minimaal mogelijk te houden konden de artsen er wel voor zorgen dat alle mannen een QR-code zouden krijgen. Het duurde 3 jaar voordat de overheid in beeld had welke artsen hadden gefraudeerd en welke mannen door hun besneden waren. Door het hele land waren meer artsen die hetzelfde gedaan hadden. Ik moest naar een speciale kliniek toe waar mijn besnijdenis werd ‘gecontroleerd’ of hij voldeed aan de eisen van de overheid. Doordat ik de afgelopen 3 jaar mijn resterende voorhuid over mijn eikel had gedragen en deze in het begin stevig had vastgeplakt was mijn huid de afgelopen tijd uitgerekt. Mijn voorhuid bleef naar 3 jaar zelfs zonder tape weer over mijn eikel zitten waardoor ik zo goed als onbesneden leek. Mijn collega’s uit de ‘strakke’ groep hadden minder geluk want zij konden nog altijd niet hun huid tot tegen hun eikelrand aan trekken terwijl ik weer bijna een volledig voorhuid had.

Ik was niet naïef en wist hoe mijn piemel eruit zou komen te zien als ik me in de kliniek zou meldingen voor een ‘controle’. Ik zou niet meer buiten komen zonder net zo strak besneden te worden als de ‘strakke’ collega’s op het werk. In mijn brief stond een datum waarop ik me gemeld moest hebben want anders zou mijn QR-code aflopen. Ik had geen andere optie om me te melden en het beste te hopen van mijn controle. De artsen in deze kliniek waren allemaal vrouwen van af de receptie tot aan de operatietafel en was geen mannelijk arts te bekennen. Ik vroeg mijn arts waarom er geen mannen waren en zij legde mij uit dat dit kwam door de fraude. Alle vrouwen die hier werkte waren vooraf gescreend en bleken allemaal 100% voorstander van de laag en strakke besnijdenis stijl te zijn. Door alle controles en her besnijdenissen uit te laten voeren in het bij zijn van 2 vrouwen kon deze fraude niet nog eens plaats vinden. De vrouw vroeg of ik mijn huid had uitgerekt de laatste jaren waarop ik een eerlijk antwoord gaf en ja zij. De assistente haakte hier direct op in en legde uit dat precies dit de rede was waarom een hele strakke besnijdenis de beste besnijdenis is. Hoe strakker een man besneden is hoe lastiger het is om de huid weer te herstellen en hoe langer het duurt voordat er en bevrediging resultaat is waardoor de meeste mannen het niet eens proberen.
Ik realiseer me dat ik door dit antwoord misschien nog wel eens strakker besneden kan worden als mijn collega’s uit de ‘strakke’ groep. Juist om mij extra te ontmoedigen om opnieuw mijn huid uit te rekken. Bij de gedachte nog strakker besneden te worden raak ik in paniek. Ik weet nu weer hoe vervelend ik de eerste paar maanden vond dat mijn eikel de hele tijd blootlag en ik 24/7 zijn aanwezigheid voelde in mijn onderbroek. Dit gevoel was ik vergeten omdat mijn eikel gelukkig weer terug in zijn velletje was gegroeid de laatste jaren. Ik smeek beide vrouwen of ze alsjeblieft een klein beetje huid willen sparen zodat ik nog genoeg huid over heb om mezelf af te trekken. Wederom is de assistente die als eerste reageert: ook dit is een veel voorkomende denkfout van mannen met een losse besnijdenis zeg ze. Jullie mannen hebben geen huid nodig om met je zelf te spelen. Zolang je eikel nog gevoelig genoeg is heb je genoeg aan een strakke huid en glijmiddel. Als je eikel zijn gevoeligheid achter een aantal jaar kwijt is zul je meer hebben aan een lekker natte vriendin en zul je veel meer ervoor doen om in haar te mogen. Orgasmes zijn dan niet meer van zelfsprekend wanneer jij zin hebt maar deze zul je verdienen wanneer je vrouw zin heeft. Hierdoor kan een besnijdenis nooit strak genoeg zijn en omdat jij al een aantal jaar extra hebt kunnen genieten van het gemak van je voorhuid zullen wij ervoor zorgen dat je vandaag als echte kampioen naar huis gaat. Het zweet breekt me uit en iedere minuut begint aan te voelen als uren. Ik vraag wat het in houdt dat ik als kampioen naar huis ga maar de vrouwen willen dit pas uitleggen als ze klaar zijn. Ik moet plaats nemen op de operatietafel en zodra de verdoving goed werkt beginnen ze met mijn 2de besnijdenis.

Ik durf niet te kijken wat ze doen en als ik klaar ben is mijn piemel wederom helemaal in het verband in gepakt waardoor ik niet het eindresultaat kan zien. Na de operatie vertellen beide vrouwen dat ze zeer trots zijn dat ik toch vrijwillig heb meegewerkt terwijl ik weet wat er gaat komen. En dat ze hun uiterste best hebben gedaan om mij als kampioen naar huis te laten gaan vandaag. Ik vraag nogmaals wat het betekend om kampioen te worden en ze leggen me uit dat ze 1x per dag een man kiezen waarbij ze 20% meer huid verwijderen als wat de overheid als maximaal te verwijderen huid opgeeft. De overheid geeft 2 richtlijnen voor de strakke besnijdenis:
1) Minimaal te verwijderen: wanneer de penis slap is trekt je ter hoogte van de eikelrand een lijn. Deze lijn wordt 2cm op de eikel getrokken en opnieuw wordt er een lijn ter hoogte van de eikelrand getrokken. Vanaf deze lijn tot onder de eikel wordt alles verwijdert.
2) Maximaal te verwijderen: wanneer de penis slap is trek je schachthuid zover naar voor totdat zijn schaamhaar op de schacht begint te komen. Dit is eigenlijk de enige richtlijn die wij gebruiken, voor minder doen we het niet.
3) In jouw geval als kampioen van de dag hebben we ervoor gezorgd dat je in slappe toestand al 20% dus 1/5 van je schachthuid bedenkt hebt met schaamhaar. Je voorhuid is nu volledig weg en het grootste deel van je schachthuid is nu ook verwijdert. Hierdoor gaat je piemel wanneer deze stijf wordt wanhopig op zoek naar huid om het verlies te compenseren. Je ballen lekker omhoog en schaamhaar van je buik wordt op de schacht getrokken om de agressieve vorm van huid verlies te compenseren. Wanneer je piemel stijf is zul je een beklemmend gevoel ervaren, je kunt tot maximaal 50% van je schachthuid bedekt hebben met schaamhaar, er zal geen enkele losse huid meer zijn en in het ergste geval zal je piemel 2 of 3 centimeter kleiner zijn. Het geluk wat je hebt is dat de huid door de strakheid uit zichzelf de komende jaren een beetje rekt en de verloren centimeters voor een deel weer teruggeeft.