Onverwachtse controle. Het is een mooie lentemorgen. De zon schijnt en ik word wakker van het fluiten van de vogels. Weekend, heerlijk. Ben benieuwd wat uw plannen zijn voor dit weekend en of ik mag komen. Ik sta op, ga douchen, zorg dat ik me goed geschoren heb, want als ik naar u toe mag, dan wil ik er helemaal top uitzien. Dat eist u ook van me en ik wil graag gehoorzamen. Net als ik klaar ben met het fohnen van mijn haar gaat de telefoon. Ik hoor aan de melodie dat u het bent. Vlug, ik mag niet te lang wachten met opnemen. Goedemorgen Meester , zeg ik als ik opneem en ik voel mijn hartslag toenemen. U zegt even niks en dan alleen maar: Over precies twee uur, bij mij, je zwarte rokje, witte bloes, geen ondergoed. Zorg dat je op tijd bent! Dan hangt u op en ik sta even verbijsterd. Normaal maakt u altijd even een praatje en dan spreken we rustig wat af. Dit is nieuw voor mij, maar ik vind het wel erg spannend. Ik kijk op mijn horloge en besluit de wekker aan te zetten op mijn GSM. Over exact twee uur zal die afgaan, dan weet ik zeker dat ik niet te vroeg of te laat aanbel. Daar heeft u een hekel aan en ik wil goed beginnen vandaag. Ik trek mijn kleren aan, maak me op en kijk nog een laatste keer in de spiegel. Keurig. Ik heb nog iets meer dan een uur en het is 45 minuten rijden. Ik zal maar gaan dan, mocht het druk zijn op de weg dan heb ik wat speling. Na een tijdje gereden te hebben, vrolijk meezingend met de muziek op de radio, draai ik van de snelweg af. Nog tien minuten rijden en dan ben ik er. Ik moet plassen, maar weet dat u liever hebt dat ik wacht en dat aan u vraag dus ik besluit door te rijden. Ik kijk op mijn horloge. Ik heb nog 20 minuten, mooi. Dat ga ik halen. Ik merk dat de gedachte aan u en de spanning van wat u vandaag met me van plan bent me opgewonden maakt. Mijn tepels worden hard en dat zie je door mijn bloesje heen. Het is maar goed dat niemand me ziet zo, mijn rokje is zo kort dat je bijna mijn poesje kan zien en het bloesje verhult ook weinig. Van een afstand lijkt het keurig, maar schijn bedriegt
Dan ineens zie ik een politiewagen staan aan de kant van de weg, op een kleine parkeerplaats, tegen de bosrand aan. Een agent staat bij de rand van de parkeerplaats en geeft me een teken dat ik de parkeerplaats op moet draaien. Verdorie, hier heb ik geen tijd voor. Een onverwachtse controle, nee he! Ik doe het toch maar, wil geen problemen met de politie en parkeer mijn auto vlak voor de politiewagen. Goedemorgen mevrouw, u rijbewijs en kenteken graag. Ik geef mijn spullen en hoop dat hij op schiet, ik heb immers niet veel tijd meer, wil niet te laat komen. Ook hoop ik dat hij niet te ver naar beneden kijkt, mijn rokje is nog wat omhoog gekropen en nu wordt mijn poesje echt zichtbaar. Ik probeer het met mijn hand wat te verbergen. Hij geeft de spullen aan zijn partner en die loopt ermee naar de wagen. Mevrouw, wilt u even uitstappen , hoor ik ineens en ik schrik. Nee he, alsjeblieft, dit kan echt niet. Ik vraag dan maar wat er mis is en de agent zegt nogmaals, nu wat strenger: Mevrouw, wilt u even uitstappen! Ik doe maar wat hij zegt, trek mijn rokje zo ver mogelijk naar beneden en weet niet goed waar ik kijken moet. Ik kijk op mijn horloge en dat merkt de agent. Haast, mevrouw ? Ik leg uit dat ik over een klein kwartier een belangrijke afspraak heb, waar ik niet te laat kan komen. Hij bekijkt me nu goed van top tot teen en lacht een keer. Dan komt zijn partner ook mijn kant op gelopen. Mevrouw, we hebben uw papieren even nagekeken en er is iets niet in orde, draait u zich even om. Maar, dat kan niet, is het eerste wat ik denk en twijfel nog even. Veel tijd heb ik niet want de agent pakt me beet en draait me nu om, terwijl hij zijn handboeien pakt, raakt de paniek me. Niet omdat ik met de politie in de problemen zit, maar omdat ik nu te laat bij u zal zijn, ik weet even echt niet meer wat ik moet doen. De handboeien klikken een voor een vast en daar sta ik dan. Langs een verlaten weg, in een te kort rokje, handen op mijn rug tegen mijn auto geleund. Ik voel de handen van de agent langs mijn lichaam glijden, ook dat nog. Ik wordt gefoulleerd. Nu zal hij ook nog merken dat ik geen ondergoed draag. Ik schaam me, en het huilen staat me nader dan het lachen. Ik voel me vernederd en hulpeloos. In het spel met mijn Meester vind ik het heerlijk, maar nu kruip ik het liefst in een heel klein hoekje weg. Zijn handen gaan verder, rusten even op mijn borsten en zakken dan naar benden naar mijn billen. Zijn hand glijdt onder mijn rokje en ik merk dat ik boos word. Hij merkt het ook en zegt me vooral maar mee te werken, ik ben niet in een positie om nu eisen te stellen. Daar heeft hij gelijk in, ik kan niks beginnen en zucht een keer. Ik geef me over. Dan ineens hoor ik de andere man zeggen dat het tijd is om te gaan. Op dat moment hoor ik in mijn tas de wekker afgaan. SHIT ik ben te laat. Ik wil nog wat zeggen, maar krijg de kans niet. De agent duwt me weg van mijn auto en duwt me verder naar voren. Daar staat een blauw busje. Dat heb ik net niet zien staan. Waar komt dat ineens vandaan? Ik besef dat ik meemoet, maar waarom met dat busje en niet met de politiewagen. Net als ik iets wil vragen, gaat de achterdeur open van het busje. Ik wordt erin geduwd en vlug gaat de deur dicht. Ik kan me niet tegenhouden, omdat ik de boeien nog om heb, achter op mijn rug. Ik val voorover de bus in, en raak een zachte vloer. Dat had ik niet verwacht. Gelukkig heb ik me geen pijn gedaan. Het is pikkedonker hier in de bus en ik zie geen steek. Ik probeer me overeind te duwen en op mijn knieen te gaan zitten. Dan gaat de bus rijden
Ik val door de plotselinge beweging opnieuw om en besluit zo maar even te blijven liggen. Na een korte rit voel ik de bus afremmen en hoor de deur van de bus dichtslaan. Ik voel opnieuw paniek opkomen en er rolt een traan langs mijn gezicht naar beneden. In welke situatie ben ik in hemelsnaam terecht gekomen. Waar ben ik, wie doet dit, wat gebeurt er met me, mijn auto, wat zal u boos zijn, omdat ik niet ben komen opdagen. Allemaal gedachtes die door mijn hoofd spoken. Ik lig nog steeds op de vloer van de bus als de deur opengaat en nadat mijn ogen gewend zijn aan de plotselinge hoeveelheid licht , zie ik tot mijn verbazing dezelfde agent voor mijn neus staan. Mijn auto zie ik achter hem geparkeerd staan en de andere agent staat met een grote grijns op zijn gezicht bij de politiewagen naar me te kijken. Kom op, komt er nog wat van? , hoor ik ineens voor me en ik kruip omhoog. De agent pakt me vast, draait me heel snel om en voordat ik het weet heb ik een blinddoek voor mijn ogen. De agent pakt me stevig bij mijn arm en ik loop naast hem mee, ik voel een andere arm aan de andere kant en ik wordt meegevoerd. Ik weet niet waarheen, met wie en waarvoor. Ze lopen snel, te snel voor mij en ik struikel een paar keer bijna. Ze trekken me snel weer recht en lopen gewoon door. Ik hoor een sleutel in het slot gaan en de deur piepend openen. Dan wordt ik losgelaten en is het stil. Ik durf niks te zeggen. Ik merk nu wel dat ik enorm naar het toilet moet. Ik houd het niet meer en smeek of ik mag plassen. Was ik straks toch maar even gegaan. De boeien worden losgemaakt en ik wordt meegevoerd naar een toilet. Ik voel dat er naar me gekeken wordt terwijl ik me ontspan en eindelijk kan plassen. Als ik klaar ben wordt ik opnieuw overeind getrokken en een andere kamer ingevoerd. Ik voel dat er zacht tapijt ligt en het is er lekker warm binnen. Dan hoor ik de agent zeggen: Mooi sletje hoor, geen ondergoed aan, heerlijk geschoren, mag ik even? Ik hoor niks, maar voel plotseling dezelfde handen als eerder over mijn lijf glijden. De knoopjes van mijn bloes worden open gemaakt en een tong likt gretig over mijn borsten. Ik probeer hem weg te duwen maar wordt dan van achter vastgepakt en kan geen kant op. De handen glijden over mijn heupen, mijn borsten en duwen me dan ineens hardhandig naar beneden. Op mijn knieen. Met een harde hand wordt mijn mond opengedrukt en ik voel een stijve naar binnen glijden. Ik wordt gedwongen hem te pijpen, en kan niks doen. Alleen maar gehoor geven aan de opdracht die me gegeven wordt. Ik voel ondertussen een hand over mijn borsten gaan. Iemand is achter me gaan zitten en dan ineens hoor ik een bekende stem die zachtjes in mijn oor fluistert: Je was keurig op tijd hoor meisje, laat je nu maar gaan. Ik besef dat alles wat me zojuist is overkomen in scene is gezet. Dan geef ik me helemaal over, aan u , en aan die onbekende agent.”