“Godverdomme, het hangt allemaal vierkant mijn kloten uit” sprak ik binnensmonds (Excuseer mijn taalgebruik). Het was vrijdagochtend, net gedoucht en ik kijk door het venster naar buiten en vloek hartsgrondig. Het regent pijpenstelen.
Ik ben Rick, toen vijftig jaar oud en ik woon in de Antwerpse zuidrand. Vader van vier en in een rotstemming. Mijn stemming is ver beneden het nulpunt. Ok, ik had een goeie job in de Antwerpse haven en moest vrijdags niet werken terwijl ik toch een goed loon voor een voltijdse job had. Van mijn vier kinderen waren er al twee afgestudeerd aan de universiteit van Leuven. Van de twee jongste deed de jongen aan de universiteit een opleiding tot kinesist en mijn jongste dochter Julie zat op de verpleegstersschool.
Ik had een rotweek achter de rug. Ik was toen commercieel verantwoordelijke voor een expeditiebedrijf in de Antwerpse haven. Samen met de twee eigenaars van nul opgebouwd. Het bedrijf draaide schitterend, maar de voorbije week was echt klote geweest. De éne eigenaar van het bedrijf deed het financiële, de andere het operationele en ik deed het commerciële gedeelte.
Op het bedrijf bestond mijn afdeling uit twee medewerkers die quasi dagelijks de baan deden en klanten bezochten, een secretaresse voor de afdeling en mezelf en vier dames die de commercieel, administratieve dingen deden. Offertes opstellen, contracten opstellen, kortom : alles wat papierwerk betrof in goede banen leiden.
Op het moment van het begin van dit verhaal, was evenwel één van de dames met bevallingsverlof en de voorbije week was een andere plots ziek geworden. Briefje van de dokter bekomen en voor onbepaalde tijd buiten strijd. De twee andere dames hadden daardoor dubbel zoveel werk, de secretaresse sprong bij om een deel van de administratieve taken mee te volbrengen en ikzelf deed dat ook, waardoor ik bijna elke dag van de week tot laat in de avond overgewerkt had.
De verstandhouding tussen de vijf dames was schitterend, dat waren echt vriendinnen geworden en ik mocht echt niet klagen van hun werkijver of inzet. Eerder in tegendeel, wij waren een hecht team. Ilse op bevallingsverlof, gaf natuurlijk al extra werkdruk voor de anderen en toch was Patricia ineens ziek gevallen. Dat leek onwaarschijnlijk.
Ik belde naar kantoor, had Michèle mijn secretaresse aan de lijn en vroeg of zij misschien wist wat er precies met Patricia aan de hand was. Die zei : “Rick, ik heb ze aan de lijn gehad, wat er precies aan de hand is, moet zij jou zelf vertellen, wat voor haar niet zo eenvoudig gaat zijn, maar geloof me, het is ernstig”. Daar kon ik het mee doen.
Patricia, is een dame van ongeveer veertig, getrouwd met Jean-Luk, een toffe kerel die ik al een paar keer ontmoet had en zij hadden beiden een zoon van negentien en een dochter van zeventien. Jean-Luk werkte ergens op een bank. Beiden een goed loon, gezonde, welopgevoede kinderen, een eigen huis dat bijna afbetaald was en voor zover ik wist een toffe relatie met mekaar en met de kinderen. Hun dochter Katrientje deed trouwens dezelfde studies als mijn jongste, in een verpleegstersschool.
Mijn jongste, Julie, een echte spring in ’t veld en zat dezelfde klas, van de opleiding.
Ik besloot mijn ‘stoute schoenen’ aan te trekken en belde de bank van Jean-Luk. De kantoordirecteur wist me te zeggen dat Jean-Luk al een hele week niet was komen werken, met een doktersbriefje. Hij wist wel te zeggen dat Jean-Luk aangegeven had een familiale privé-crisis te hebben en dat zijn gezin hem erg nodig had. Ik stond dus geen stap verder.
Ik denk even na over de situatie en besluit dan, zonder mezelf vooraf aan te kondigen, bij Patricia en Jean-Luk op bezoek te gaan. Door de gietende regen rij ik een kwartier later naar één van de buitenwijken van Edegem, een gemeente ten zuiden van Antwerpen.
Door de regen loop ik naar de voordeur en bel aan. De zoon des huizes, Maarten, doet open en ik zeg wie ik ben. Hij kijkt me aan met rood omrande ogen. Hij heeft duidelijk geweend. Hij laat me binnen, gezien het regent en hij zegt : “ma en pa zitten bij Katrien in het Middelheim ziekenhuis”. “Waarom ligt Katrien in het ziekenhuis ?” vraag ik. Hij bekijkt me en de tranen in zijn ogen komen terug boven. “Ze is vorige week zaterdag door een groep hangjongeren aangerand geweest en die hebben haar voor dood achtergelaten” zegt hij treurig. Ik zie de machteloze woede in zijn lichaam opborrelen.
Van consternatie, zet ik me op een stoel. “Een oud vrouwtje, die met haar hond ging wandelen, heeft haar gevonden en een ambulance gebeld”. “Katrien was er erg aan toe”. Hij vloekt. “Als ik die klootzakken ooit te pakken krijg….” zegt hij met veel woede in zijn stem. Ik bekijk hem en zeg langzaam : “dan doe je niets, Maarten, dat heeft te zware gevolgen, maar ik daarentegen, kan doen wat ik wil en ik zal dat ook doen, dus als je iets te weten komt van de daders, doe me dan één plezier, bel me en dan overleggen we wel, maar ik wil niet dat jij iets op eigen houtje uitspookt”. “Dat is veel te gevaarlijk”. “Beloof me, dat je niets zelf doet, mij verwittigt en ik vertel je dan wel, hoe ik de zaak denk aan te pakken en vertel van dit gesprek niets aan eender wie, ook niet aan je ouders en zelfs aan Katrien”. “Begrepen ?” Hij kijkt me verbaasd aan, dan knikt hij. Ik gaf hem een visitekaartje van mij met mijn persoonlijk gsm-nummer erop. “Bel me zodra je iets te weten komt”. Weer knikte hij.
Ik rij terug naar huis. Daar doe ik niet veel en wacht eigenlijk op de thuiskomst van mijn jongste dochter. Tegen vier uur, komt die binnengehuppeld, gooit haar rugzak in een hoek en begeeft zich naar de keuken. Ik zit daar op haar te wachten. Ze bekijkt me verbaasd en vraagt : “scheelt er iets pa ?” Ik knik.
Nu moeten jullie weten dat ik een schitterende band met mijn jongste dochter heb. Wij zijn heel open naar mekaar toe, altijd eerlijk en ik weet zowat alles wat zij ooit uitgespookt heeft en zij weet heel veel van mij. Mijn vrouw, Marianne, kon de hyper dynamische dochter niet aan en ik deed dus alle ouderavonden voor haar, moest haar dikwijls uit de penarie halen en soms nog meer afremmen in haar tomeloos enthousiasme over van alles en nog wat.
Ik zeg : “hou je jas maar aan, neem iets te drinken, we rijden naar het Middelheim hospitaal”. Ze knikt, neemt een blikje fris uit de koelkast en zegt : “gaan we ?” Ik grinnikt, typisch Julie, de dame van onmiddellijke actie.
Twee minuten later zitten we in de auto. Het regent nog steeds en ik vertel haar beknopt de situatie. Dan vraagt ze : “wat wil je dat ik doe ?” Ik antwoord : “twee dingen lieverd, ten aan Katrien beloven, dat je al de lessen voor haar noteert en zult zorgen dat ze geen leerachterstand oploopt en ten tweede, probeer, heel voorzichtig uit te vissen, wat er precies gebeurt is en ook wie haar dat allemaal aangedaan heeft”. Ze knikt samenzweerderig.
Dan staan we voor deuropening van de kamer waar Katrien ligt. We lopen naar binnen en daar ligt Katrientje, met een hoofd grotendeels omzwachteld, in een ziekenhuisbed. Aan de éne kant van het bed zit Jean-Luk, haar pa en aan de andere kant Patricia. Beiden hebben rood omrande ogen. Ik fluister in Julie haar oor : “babbel jij met Katrien, ik probeer haar pa en ma even weg te trekken van het bed”. Julie knikt.
Ik zeg : “hoi alle drie” en tegen Katrien : “kijk eens Katrien, ik heb mijn dochter bij, die wil even met je babbelen”. Katrien lag met glazige ogen naar het plafond te staren. Ze kijkt naar Julie en ik zie toch iets van herkenning.
Dan zeg ik : “Patricia, Jean-Luk, we kunnen die twee best even alleen laten, dat gaat haar misschien goed doen”. Patricia is gewoon om te doen wat ik zeg, per slot van rekening ben ik haar baas op de werkvloer en ik leg mijn hand op de schouder van Jean-Luk en zeg : “kom”. Als twee zombies, verlaten ze de kamer en ik duw ze zachtjes naar de gang.
Daar staan een paar stoelen tegen de muur, ik laat ze daar zitten en vraag of ze iets willen drinken. Ze schudden van ‘neen’. Dus ga ik ook maar zitten en zwijg. Patricia begint zachtjes te wenen. Tegen haar zeg ik : “Patricia, ik sprak je zoon voor ik naar hier kwam, daarom besloot ik dat mijn jongste dochter misschien wel de meest aangewezen persoon is om jouw dochter te ondersteunen”. “Laat Julie maar doen, die heeft het hart op de juiste plaats, die sleurt jouw dochter hier wel doorheen”. Patricia, weent gewoon wat harder en Jean-Luk zit als een levend lijk naast haar.
Zeker een uur, zaten we met z’n drieën in die gang te wachten. Dan komt Julie buiten en zegt : “pa en ma van Katrien en jij pa, tegen mij dus, gaan jullie maar naar huis, ik blijf deze avond en deze nacht bij Katrien”. Jean-Luk wil protesteren en ik grijp ik door te zeggen : “Jean-Luk, ik denk dat dit het beste is, zorg voor je vrouw, probeer wat te rusten en kom morgen na de middag terug, jouw dochter is bij de mijne in de allerbeste handen, die kan je blindelings vertrouwen”.
Hij wou nog wat protesteren, maar Patricia trok hem mee, ze gingen nog even de kamer van Katrien binnen om te zeggen dat ze de dag erna terug zouden komen, maar Julia zat al terug naast het bed van Katrien op een stoel met in haar handen, de linker hand van Katrien. De aanblik was vertederend.
Patricia en haar man vertrokken en ik vroeg : “Julie, moet ik iets voor jou brengen ?” Die schudde van ‘neen’. “Heb jij je gsm bij ?” Dan knikte ze van ‘ja’ en ik vertrok.
Ik liep langs de verpleegsterspost op de afdeling en vroeg welke dokter het hoofd van die afdeling was. Dat bleek éne dokter Geeraerts te zijn.
Thuis gekomen, deed ik twee dingen. Als eerste belde ik met Peter van Gompel een chirurg in het Middelheim hospitaal die samen met mij de middelbare school gedaan had. Ik was daarna aan de universiteit van Antwerpen economie gaan studeren en hij was voor doktersstudies in Leuven gegaan. Peter was orthopedisch chirurg. Hij opereerde dus aan schouders, armen, polsen en benen.
Gezien Peter chirurg is, kon die met Geeraerts babbelen als dokters onder mekaar en informatie over de toestand van Katrien bekomen, die ik, als leek en omwille van het medisch beroepsgeheim, nooit zou te weten komen.
Een dik half uur later, had Peter naar Geeraerts gebeld en belde hij me daarna terug. Katrien had volgens hem veel geluk gehad want ze had meerdere interne bloedingen door slagen of stampen op haar lichaam, ze was meermaals verkracht geweest in kut en kont. Ze had verschillende snijwonden over heel haar lichaam, maar die waren niet echt diep. Dat wees op een soort foltering met messen of cutters. Ze had een hersenschudding en haar vagina was door inscheuring moeten genaaid worden. Volgens Geeraerts zou ze er fysiek wel door komen, maar het psychologisch en emotioneel trauma zou wel eens heel zwaar en langdurig kunnen zijn. Ik bedankte Peter.
Daarna belde ik naar één van mijn twee bazen en zei dat ik voor mijn afdeling met een probleem zat en maar twee mogelijke oplossingen zag : ofwel één of twee medewerkers van zijn afdeling of van de andere eigenaar naar mijn afdeling verhuizen voor onbepaalde tijd, ofwel twee interims via zo’n kantoor nemen om de werklast te verlichten. Hij was direct akkoord voor de tweede oplossing. Dat gaf ik dan ook maar ineens door aan mijn secretaresse.
Dan stuurde ik een smsje naar mijn dochter Julie. ‘Kan ik je bellen ?’ Twee minuten later, belde ze me zelf, ze was even in de gang gaan staan om te bellen en vroeg wat er was.
Ik zei : “Julie, schat, Katrien is niet gewoon aangerand, maar meermaals verkracht in eeeuhh, voor- en achterkant”. Stil aan de andere kant van de lijn. Dan vraagt Julie aarzelend : “hoe weet jij dat, ik weet dat zelf nog maar sinds daarnet, haar ouders weten dat zelfs niet en van Katrien, mochten de dokters dat niet aan haar ouders vertellen”. “Julie, ik heb gewoon mijn best gedaan, ik vertel je dat later wel, wat ik nu wil, is dat jij te weten komt wie die daders zijn”. “Niet pushen of zo, maar probeer zo nonchalant mogelijk en voorzichtig mogelijk dat te weet te komen”. “Ik doe mijn best” zei ze. Dan zei ze nog, dat ze de hele nacht daar zou blijven en dat de verpleegsters zelfs een veldbedje naast het ziekenhuisbed van Katrien gezet hadden.
Zaterdag, tegen de middag belde mijn dochter en vroeg ik ze wou komen halen. Een dik half uur later liep ik de kamer van Katrien binnen. Katrien en mijn dochter zaten te tateren. Katrien zag er nog steeds niet uit, maar ze babbelde toch vlotjes met Julie. “Hoi paps” zei Julie toen ze me zag binnenkomen. Dan zei ze : “Katrien ik kom deze avond terug, slaap maar wat, nadat je gegeten hebt” en wij vertrokken.
Ik vroeg niets. Julie zei niets en we reden naar huis. Vlak voor ze uit de auto stapte zei ze : “we hebben bijna heel de nacht gebabbeld, ik weet nog niets, maar ik kom wel te weten welke smeelappen dat geflikt hebben”. Ik knikte.
Die avond bracht ik haar weer naar het hospitaal en ze zou er tot zondagmiddag blijven. Zondag in de latere namiddag bracht ik haar weer tot een uur of elf, omdat ze de dag erna school had. Ik bleef heel die tijd in de cafetaria van het hospitaal op haar wachten. Dan reden we naar huis. Toen zei ze : “morgenavond, ga ik van school rechtstreeks naar haar kamer en zou graag hebben dat je me rond een uur of tien komt ophalen”. Weer knikte ik.
De hele week die volgde, ging Julie elke avond bij Katrien langs en ik ging ze daarna oppikken. De vrijdag van die tweede week hospitalisatie, mocht Katrien naar huis. Katrien stond er op, dat ik Julie naar haar huis bracht en dus was ik chauffeur van dienst. In de auto werd niet veel gesproken, tot we voor haar deur in Edegem waren en Julie heel beslist zei : “paps, ik blijf dit weekend bij Katrien”. Ik zei simpelweg : “ok”. Als die dochter van mij iets in haar hoofd had, dan was dat er toch niet meer uit te krijgen.
Bijna veertien dagen lang, bleef Julie bij Katrien logeren. Ze sliepen op dezelfde kamer. Twee andere vriendinnen van mijn dochter, Elske en Debby werden gemobiliseerd door haar, om van alles aan te dragen. Die twee deden alles wat Julie vroeg. Ik zag mijn dochter nauwelijks. Dan ineens telefoon op die laatste zondag : “paps, kun je me komen halen ?”
Een half uur later in de auto, zei ze : “morgenvroeg zou ik graag hebben dat jij me naar school voert, maar dat jij samen met mij, eerst Katrien hier komen oppikken”. Ik knikte.
Julie had, blijkbaar, Katrien zo ver gekregen dat ze terug naar school zou gaan.
In de week die volgde kwam Julie op een avond mijn werkkamer binnen en zei : “paps, de daders zijn drie jongens en drie meisjes”. “Eén van hen is met zekerheid Jochen Sleeckx, uit de Berberstraat in Hoboken”. Ik knikte. Diezelfde avond belde ik nog naar Maarten, de broer van Katrien. Ik vroeg hem, om eens op school uit te kijken met wie Jochen Sleeckx uit Hoboken zoal omging. Via het broertje van een vriend van hem, die nog naar de middelbare school ging, kwam Maarten te weten, dat de zus van Jochen, Carmen, samen met een vriendin van haar, éne Helen, het lief van Helen, Mark en het lief van Carmen, Eric en het lief van Jochen zelf, éne Andrea, altijd samen klitten. Volgens Maarten waren, Jochen, Mark, Eric, Helen, Carmen en Andrea de daders. Heel zeker was hij niet, maar hij had heel sterke vermoedens. Ik zei hem nu vooral niets tegen iemand te zeggen en ik zou hem terug bellen.
Dan belde ik Gerry, een andere schoolkameraad van mij. (Die komt nog in een paar andere verhalen van mijn hand voor).
Gerry had een bedrijf van houtimport met een groot magazijn in de buurt van Boom en hij woonde zelf op een gerenoveerde boerderij ergens in de Kempen. Ikzelf, had trouwens een groot deel van de renovatiewerken op zijn vraag, in mijn jonge jaren met hem uitgevoerd.
De zaterdag erop, ging ik op bezoek bij Gerry en vertelde hem het gebeuren. Die zei doodleuk : “wat wil je dat ik doe ?” Ik zei : “snij ze in kleine stukjes van mijn part, maar ik wil die kerels en hun dames hard aanpakken”. Gerry zei : “ok, komt voor mekaar”. “Bezorg me de adressen van die personen en ik regel alles”. “Ik gaf hem het adres van Jochen en zijn zus”. Gerry zei : “ik bel je”.
Het duurde een week vooraleer Gerry mij zaterdags belde. Hij vroeg me naar zijn boerderij in de Kempen te komen. “Kom maar even daar langs” zei hij. Die boerderij was erg moeilijk te vinden, lag erg afgelegen tussen weilanden en een stuk bos. Daar aangekomen, begroette hij me en zei : “volg me maar”.
In de voormalige stallingen van die boerderij had Gerry een opslagplaats voor meubeltjes. Aan de ene kant van de langwerpige ruimte, stonden die meubeltjes, aan de andere kant stond een grote bak in inox met daarin zuiver, bijtende soda. Dat gebruikte hij om meubeltjes waar verf of vernis op zat, onder te dompelen en zo als bloot hout terug boven te halen. In het midden gedeelte hingen aan zes kabeltjes die vanuit het nok kwamen, drie jongens van ongeveer zeventien of achttien en drie meisjes van ongeveer dezelfde leeftijd. De handen waren met spanbandjes op de rug gebonden, het kabeltje zat telkens rond de hals en ze stonden alle zes in hun blootje. Aan één enkel van elke persoon zat een kort kabeltje dat vast zat aan een stalen oog in de betonvloer. Ze hadden alle zes een stuk duck tape over hun mond geplakt. Ik keek verbaasd.
“Hoe heb je dat voor mekaar gekregen ?” vraag ik. Gerry zegt : “och, dat was erg simpel”. “De deze hier, is Jochen Sleeckx, waarvan je me het adres gaf”. “Daar staat zijn zus, Carmen”. “Die twee heb ik eerst naar hier gehaald en ik heb hen heel beleefd gevraagd of zij Katrien Taverniers aangerand hadden”. “Ze hebben dat bevestigd”. “Hoe, zo maar ?” vroeg ik en Gerry lachte, “neen, ik heb ze hiermee wat gemotiveerd” zei hij en hij haalde een veeprikker boven. Dat is een soort stroomstoot wapen. Eigenlijk gewoon een lange conische stok in metaal met een rubberen handvat. Heroplaadbaar en in het handvat zat een knop. Gerry demonstreerde het gebruik. “Zie” zei hij en hij drukte op de knop op het handvat en hield het metalen gedeelte tegen de buik van de naakte Jochen. Die begon hevig te kronkelen en erg rood in het gelaat te worden. “Dit is nogal pijnlijk” zei Gerry. “Meestal worden met deze dingen, koeien en stieren in of uit vrachtwagens gedreven”. “Maar Jochen hier” en Gerry aaide Jochen even, “heeft alles bekend en hij heeft tevens de namen en adressen van zijn twee collega’s en hun respectievelijk lief aan mij doorgegeven”. “Ik heb ze hier allemaal verzameld voor jou en ter info, ze hebben allemaal bevestigd dader te zijn geweest van wat Katrien overkomen is”. “Jij kunt kiezen Rick, wat wil je dat ik met hen doe ?”
Ik keek Gerry stomverbaasd aan. Hij zei : “kom we gaan hiernaast een koffie drinken”. Wij naar zijn woongedeelte. Ik kreeg een koffie uit zijn espresso machine en hij zei : “Rick, als je wilt, kieper ik die zes in de bak met zoutzuur, daar blijft niets van over, hun kleding ligt al op een groot stuk plastiek, dat verbrand ik in de ton achteraan op het terrein, de as geef ik mee met het grof vuil ééns per maand en ik spuit de boel hier proper met bleekwater”. “Alle sporen weg, zo simpel is het”. Hij vertelde dat alsof hij er ervaring mee had.
Ik dacht na en zei : “wacht daar allemaal even mee”. “Die zes klootzakken verdwijnen dan wel van de aardbol en dat is alles”. “Misschien moeten we er iets meer mee proberen te bereiken”. Ik kreeg een idee.
Ik nam mijn gsm en belde naar mijn dochter. Tegen haar zei ik : “Julie, jij doet je uiterste best om Katrien er terug bovenop te helpen, waarvoor mijn dank”. “Stel geen vragen, het is nu mijn beurt, geef je gsm aan Katrien en ga ondertussen even naar het toilet of zo”. “Begrepen zei ze”.
Van de broer van Katrien, Maarten wist ik dat Katrientje enkel met mijn dochter veel taterde als ze met twee waren, maar dat ze daarbuiten, tegen haar ouders, tegen Maarten zelf en volgens mijn dochter, Julie zelf, op school of daarbuiten quasi met niemand sprak, erg teruggetrokken en angstig was. Niemand behalve Julie kreeg haar aan het praten.
Ik hoorde door Katrien heel aarzelend “hallo” zeggen in de telefoon. Ik zei : “Katrien, wat jou overkomen is, is onomkeerbaar gebeurd”. “Hoe erg ook, je zult er moeten mee leren leven”. “Wat zou je willen dat ik doe met de daders van jou aanranding ?” Stilte aan de andere kant. Dan fluistert ze : “ik weet het niet, ik moet daar eens grondig over nadenken”. “Ok” zeg ik, “van zodra je iets beslist, voeren we uit wat je beslist, geef me mijn dochter even terug aan de lijn als je wilt”.
Een minuut later zegt Julie : “ja paps ?” Ik zeg haar dat ik morgen, zondag met haar en Katrien een wandeling wil gaan maken en met hen allebei wil babbelen. “Ik zorg er voor” zei mijn spring in ’t veld.
Tegen Gerry zei ik : “hou ze nog wat in leven, maar ik heb een idee dat misschien uit te voeren valt”. Gerry zei doodleuk : “Rick, die Katrien gaat een hele resem gesprekken met psychologen of andere therapeuten nodig hebben, om redelijk normaal te kunnen functioneren en dat is zelfs niet zeker.”. “Best is de drastische aanpak en haar op die klootzakjes daarbinnen, wraak te laten nemen zoals ze zelf wil”. “Je hoeft ze daarvoor maar naar hier te brengen”. “Precies mijn idee” zeg ik.
Ik vertrok naar huis.
De zondag tegen twee in de namiddag belde ik aan bij de familie Taveniers in Edegem. Ik zette me aan de eetkamertafel en Patricia bracht me een koffie. Jean-Luk, kwam uit de tuin naar binnen. Mijn dochter zat met Katrientje op haar kamer boven. Patricia verwittigde die dat ik er was.
Jean-Luk zei : “Rick, sinds het gebeuren met mijn dochter, is jouw dochter bijna alle dagen bij de mijne”. “Wij zijn ontzettend dankbaar daarvoor, want blijkbaar is zij de enige die erin slaagt om haar te laten praten”. “Wij hebben nochtans het gevoel dat we onze dochter kwijt zijn en dat vinden wij verschrikkelijk”. Zowel Patricia als Maarten, de broer van Katrientje, die ondertussen ook binnen gekomen was, knikten ter bevestiging. Ik zei : “ik weet het en ik vind het net zo erg als jullie, maar ik ga proberen daar iets aan te doen”. “Wat precies, weet ik nog niet, maar voor nu, wil ik samen met mijn dochter en Katrien gaan wandelen in het Nachtegalenpark”. “Het is misschien niet veel, maar alle beetjes helpen”. “Ik wil proberen ze wat buiten te krijgen en haar de mooie dingen van het leven te laten zien”. “Volgens mij is dat precies het probleem, ze heeft haar levensvreugde verloren”. Iedereen knikt.
Het Nachtegalen park, is in werkelijkheid een groot domein, bestaande uit het Middelheim park, met verschillende kunstwerken tussen de bomen geplaatst en een brasserie in een soort van kasteeltje aan de ingang. Aan de overkant is het echte Middelheimpark, een prachtig stuk natuur met eveneens een brasserie in het midden en een grote speeltuin voor kinderen.
Mijn dochter kwam met Katrien de woonkamer binnen. Die sprong direct rond mijn nek en gaf me een knuffel. Katrien keek heel schichtig rond. Ik zei dan maar : “Julie, loop maar met Katrien naar de auto ik kom er zo aan”. Julie huppelde naar buiten en trok Katrien mee. Ik zei nog tegen de ouders van Katrien en tegen Maarten : “het kan misschien laat worden, dus maak jullie geen zorgen”.
Een kwartier later, reden we de weg op tussen de twee parken. Bij het uitstappen, trok Julie, Katrien mee aan één arm, richting ingang van het Middelheimpark. Ik liep er een meter of vijf achter.
Af en toe bleef mijn schavuit moedwillig voor een kunstwerk wat staan om het ding te bewonderen met Katrien aan haar arm. Ik moest daarbij glimlachen want ik wist dat Julie de meeste van die modernistische kunstwerken, erg lelijk vond, maar vandaag was dat blijkbaar anders.
Nadat we dat hele park doorkruist hadden, liepen we het Nachtegalenpark binnen om uiteindelijk op het terras van het Melkhuisje, de taverne aan de speeltuin te belanden. We bestelden alle drie iets en keken naar de spelende kinderen. Ik stak een sigaretje op en deed met mijn ogen teken naar Julie. Die snapte direct wat ik wou en ging naar het toilet.
Dan vroeg ik Katrien : “nog nagedacht over mijn vraag van gisteren ?” Aarzelend zei ze : “mijnheer Rick, als ik die smeerlappen onder mijn handen zou krijgen, ik zou ze vermoorden, maar dat gaat zo één, twee, drie niet lukken”. “Katrien” zei ik, “laat de praktische kant maar aan mij over”. “Via Julie weet ik, en om heel eerlijk te zijn, ik had het haar gevraagd, dat één van de daders Jochen Sleeckx is”. “Via jouw broer, die ik dat ook vroeg, weet ik dat de andere daders, de zus van Jochen, twee vriendinnen van haar en hun respectievelijke lieven, jou dat hebben aangedaan”. “Maarten jouw broer, sprak ik al voor het eerste bezoek van Julie bij jou in het hospitaal”. “Die moet jou erg graag zien, want die was razend op de daders, die hij toen niet kende”. “Die wou al direct gekke dingen doen, wat ik hem verboden heb”. “Feit is, dat ik de zes daders ken”.
“Wat jou overkomen is, is verschrikkelijk Katrien, onuitwisbaar en het heeft een heel grote impact op jouw leven”. “Mijn dochter doet haar best om jou het leven iets aangenamer te maken en dat vind ik schitterend”. “Helaas is dat niet genoeg en een echt goeie therapie om die dingen te verwerken is er niet”. “Volgens mij is de enige oplossing, dat jij persoonlijk wraak neemt op de daders, alleen zo ga jij dat kunnen verwerken”. Ik zweeg.
Katrien dacht na en zei dan stilletjes : “ik vrees dat je gelijk hebt, mijnheer Rick”.
Dan vroeg ik : “Katrien, het lijkt me verstandig om jouw broer te betrekken in de wraakoefening, die zit net als jij met enorm veel frustratie en woede in zich en hij heeft een gigantisch gevoel van machteloosheid”. Katrientje kreeg tranen in de ogen, dan knikte ze.
We dronken nog iets en Julie had duidelijk binnen gewacht tot ik met Katrien uitgebabbeld was. Ik het naar de auto wandelen, haakte ze haar arm in de mijne en ik fluisterde : “bedankt lieverd”, zij reageerde gewoon door tegen Katrien te zeggen : “pak jij zijn andere arm Katrien, zo kan hij niet gaan lopen” en ze giechelde.
Ik liep zo met een mooie achttienjarige jonge vrouw aan elke arm naar de auto.
Bij Katrien thuis, zag ik Patricia en Jean-Luk in de woonkamer zitten en Maarten, hun zoon stond wat met een bal naar een basket te gooien aan de zijkant van hun garage. Katrien schoot naar buiten, vloog rond de hals van haar broer en gaf die een geweldige knuffel. Ik zei tegen Julie : “hier blijven” en ik liep zelf ook naar buiten en bleef op een meter of twee afstand van Maarten en Katrien staan. Beiden lieten hun tranen de vrije loop.
Na een minuut of twee, drie, zei ik : “Maarten, breng volgende woensdag, dan is het wapenstilstand of zo iets en dus een feestdag, jouw zus met de fiets tot bij mij thuis”. “Ik heb jou iets beloofd en dat gaan we woensdag doen”. “Katrien, zeg gewoon tegen je pa en ma, dat je met je broer, om je zinnen te verzetten een grote toer met de fiets wilt doen”.
“Ik ga er vandoor” zei ik, “maar willen jullie alstublieft mijn Julie ook een dikke knuffel geven ?” Ik deed teken naar Julie dat ze moest komen en een seconde later stond Julie met Katrien te knuffelen en wat later met Maarten. Die zei : “bedankt Julie” dan fluisterde hij : “jij hebt een heel bijzondere papa”. “Ik weet het” fluisterde ze terug.
In de auto zei ik Julie : “volgende woensdag komen Maarten en Katrien tot bij ons, ik ga met hen naar de Kempen op uitstap en ik wil en kan je niet meenemen”. “Wil je daar alsjeblieft geen vragen over stellen en liefst zelfs zorgen dat je iets met je vriendinnen Elske en Debby wat plant, zodat je niet in de buurt bent”. Zonder morren zei ze : “komt in orde”.
Die woensdag zei ik tegen mijn vrouw dat ik Katrien en haar broer mee wou nemen naar de boerderij van Gerry. “Gewoon om die twee wat op te monteren” zei ik. Mijn vrouw, Marianne, had altijd al een ‘boontje’ voor Gerry gehad en zei : “die Kempische buitenlucht zal hen goed doen”. Die had natuurlijk ook wel meegekregen wat er met Katrien gebeurd was.
Een klein uur later arriveerden we bij Gerry. Die kwam buiten, gaf me een hand, gaf Maarten een hand en keek naar Katrien. Dan zei hij : “jij bent Katrien Taverniers ?” Ze knikte. “Dan heb jij veel meer dan een handje verdient” zei hij, “mag ik je een knuffel geven ?” Katrientje keek verbaasd. Ik lachte en zei : “doe maar Katrien, Gerry bijt niet, althans niet naar jou, daar ben ik duizend procent zeker van”. Gerry knikte en gaf een dikke knuffel aan Katrien terwijl hij zei : “vandaag wordt een bijzondere dag voor jou meisje”.
Gerry troonde ons mee naar zijn woonkamer en gaf iedereen koffie. Dan zei hij : “Katrien, jij moet niets vandaag, maar jij mag alles”. “Vandaag ben jij de baas en wat je ook doet, Rick en ikzelf gaan jou geen strobreed in de weg leggen”. “Als je hier straks weggaat, dan moet er een enorme last van je zijn afgevallen”. “Ik heb hier ervaring, mee en weet dat wraak geen voldoening geeft, dat is waar, maar wel dat het je in staat stelt om wat jou overkomen is, te verwerken en je leven voort te zetten”. “Zolang je die rekening niet vereffend, sta je als het ware stil in je leven en Rick hier, wil dat je jouw leven verder zet en een gelukkige vrouw kunt worden”. “Voor Rick hier doe ik alles, eender wat en omgekeerd is dat ook zo, dat weet ik met zekerheid”. “Op zijn vraag, heb ik hier een verrassing voor je, volg je ?” Gerry stond recht en liep naar de doorgang naar de stallingen. Hij liet Katrien voorgaan en die zag voor zich, in het midden van de stalling, netjes op een rij, zes naakte lichamen staan.
Alle zes, met een kabel rond hun hals, armen op de rug gebonden met een strapbandje en één voet vastgemaakt aan een oog in de grond. “Katrien” zei Gerry : “deze zes figuren hebben jou zo toegetakeld, vandaag mag jij de rekening vereffenen”. “Niets moet, maar alles kan” zei hij nog mysterieus.
Er stonden vier stoelen tegen de muur van het woongedeelte. “Zet jullie” vroeg Gerry, “maar niet op de stoel voor het paneel”. Dat was de uiterst rechtse stoel. “Ik zal misschien best even uitleggen wat allemaal kan” orakelde Gerry.
Voor commentaar op dit verhaal ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten, Rick