Ik ben zo terug

Waarschuwing: Dit verhaal is alleen geschikt voor liefhebbers van scat.

1.
Eerlijk is eerlijk, het was werkelijk prachtig in Limburg. Zoals altijd leek het alsof ze zich in het buitenland bevond en niet gewoon in Nederland. De glooiende, beboste heuvels, de groene velden, gele weilanden en bruine akkers. Zelfs de mensen en de taal waren anders.
Ook al had Tamara liever met haar eigen vriendinnen op vakantie naar Kreta gewild, toch moest ze toegeven dat ze genoot van deze wandeling.
Haar ouders vonden haar met haar zeventien jaar nog steeds te jong om alleen met haar vriendinnen op vakantie te gaan. Tamara had boos geprotesteerd, maar tevergeefs. Ze hielden voet bij stuk. En dus was Tamara gedwongen om opnieuw met haar suffe ouders en haar jongere broertje van zestien jaar – die Ruben heette – mee te gaan naar Limburg.
Tijdens de heenreis en de eerste dag op de camping vlakbij Vijlen, had ze bijna niks gezegd en was ze niet te genieten geweest. Ze bleef mokken over het feit dat ze nu lekker aan het strand op Kreta had kunnen liggen, bakkend met haar vriendinnen in de hete zon, glurend naar leuke jongens. Het was gewoon niet eerlijk.
Nadat ze gisteren gezamenlijk de campingspullen hadden uitgeladen en de voortent van de caravan en het kleinere tentje – dat Tamara met haar broertje deelde – hadden opgezet, was het al snel avond geworden. De laagstaande zon had de wolkeloze lucht prachtig rood en diep donkerblauw gekleurd en er hing een dromerige, witte mist over de uitgestrekte, donkergroene velden. Tamara had echter geen oog gehad voor het mooie uitzicht en was uit protest overdreven vroeg naar bed gegaan, boos dat ze hier in fucking Limburg was.
‘Gaat ze de hele vakantie zo doen?’ vroeg Ruben bezorgd, terwijl hij met zijn ouders een spelletje mens-erger-je-niet deed.
‘Ze trekt wel bij,’ had Annette, hun moeder, gezegd. Ze kende haar dochter langer dan vandaag.

Toen Tamara vanochtend wakker werd was haar boze bui inderdaad voorbij en deed ze weer normaal tegen iedereen. Ze kon zelfs weer lachen om de flauwe dad jokes van haar vader, die Wim heette.
Het lukte Tamara nooit om lang boos te blijven. Daar werd ze veel te moe van. Er zat niks anders op dan de gegeven situatie maar te accepteren en er toch het beste van te maken. Wie weet had ze volgend jaar meer geluk.
Tijdens het ontbijt overlegden ze met elkaar wat ze deze dag gingen doen. Het leek Wim leuk om een stevige wandeling te gaan maken en op die manier de omgeving van de nieuwe camping wat beter te leren kennen. Tamara en Ruben hadden daar niet zoveel zin in, maar blijkbaar woog de stem van hun moeder dubbel, want zij had ook wel zin in een wandeling en dus was dat blijkbaar wat ze vandaag gingen doen.

’s Middags waren ze met zijn vieren op pad gegaan. Ze hadden allemaal een rugtas bij zich met daarin voldoende flesjes water. Het zou met 29 graden een warme zomerdag worden.
Tamara had voor de wandeling een kort, wit short aangetrokken met daar bovenop een los, lichtgroen zomerhemdje. Ze mocht terecht een lekker ding genoemd worden, al was ze zich hier zelf niet van bewust. Jongens (en mannen) keken in haar eigen woonplaats maar wat vaak achterom als ze hen op straat passeerde, maar Tamara scheen het niet in de gaten te hebben. Ze scheen niet te merken dat haar mannelijke passanten een verlangen in hun broek voelden opborrelen als ze naar haar mooie gezicht keken, naar haar kastanjebruine haar dat glansde in de zon en naar haar slanke zandloperfiguur dat heerlijk vol was op de juiste plekken.
Het feit dat Tamara zo ongrijpbaar leek, maakte de begeerte om haar te willen bezitten alleen maar groter. Ze leek hard to get te spelen, maar de waarheid was veel eenvoudiger: Ze was erg verlegen en ontzettend naïef. Het kwam gewoon niet in haar op dat ze jongens het hoofd op hol bracht. En ook al had ze maar wat graag met haar vriendinnen op Kreta naar leuke jongens gestaard, als er eentje daadwerkelijk op haar af zou stappen, dan zou ze waarschijnlijk dichtslaan. Ze had nog geen enkel idee hoe ze met een leuke jongen moest flirten…

2.
De omgeving tijdens de wandeling was prachtig, maar toch had Tamara liever haar eigen plan uitgevoerd zien worden. Ze had graag naar de grotten in Valkenburg gewild. Haar vader wilde dat uitstapje liever bewaren tot overmorgen, want dan was de kans op regen het grootst. ‘Dan blijven we tenminste droog,’ had hij gezegd, wat natuurlijk een goed argument was.
Tijdens hun wandeling kwamen ze gelukkig ook door wat leuke dorpjes. Ze besloten een terrasje te pakken en een heerlijke Limburgse vlaai te eten, terwijl ze moeite deden om de kelner te verstaan. Na hun bestelling kreeg Ruben een kleine uitbrander van zijn moeder toen hij het dialect van de kelner na ging doen, terwijl deze op gehoorafstand stond. Tamara kreeg ook een standje toen ze hard moest lachen. Haar broertje kon echt heel goed imiteren. Ze kon aan haar vader zien dat ook hij moeite moest doen om zijn gezicht in de plooi te houden.

Na in totaal bijna 3 uur lopen waren ze nu eindelijk weer bijna terug bij de camping. Wim en Annette liepen nog even kwiek voorop, maar Ruben, die moe was, was een eindje achterop geraakt. Tamara begon zelf ook last te krijgen van branderige voeten en een zere rug. Haar laatste flesje water was bijna leeg. Ze vond het wel mooi geweest voor vandaag en verlangde ernaar om op de camping in het zwembad te liggen. De heerlijke koelte van het water te voelen.
Echter, er was nog een ander probleem waardoor Tamara heel graag weer gauw terug wilde zijn op de camping… maar als ze daar waren, zou het waarschijnlijk al te laat zijn. Ze moesten nu gauw ergens halt houden.
Het afgelopen half uur waren ze continu omringd geweest door open velden, weilanden en akkers, maar nu lag er aan hun rechterkant een, zo leek het, vrij groot stuk bos met dicht opeenstaande bomen en struiken.
Godzijdank, dacht Tamara.
‘Kunnen we even stoppen? Ik moet plassen.’
Haar vader keek achterom.
‘Kun je het niet ophouden tot aan de camping? We zijn er bijna.’
‘Nee, ik moet echt supernodig!’ zei Tamara.
Wim zuchtte en hield halt. ‘Oke, oke, dan stoppen we even.’
Hij keek bedenkelijk naar Ruben die traag aan kwam slenteren en een lange boomtak in zijn hand hield die hij verveeld door de lucht zwaaide.
‘Ach, een laatste kleine pauze kan geen kwaad,’ zei Annette. ‘De camping is nog twee kilometer lopen.’
Ze pakte haar flesje water uit haar rugtas en dronk het met gulzige slokken helemaal leeg. Het flesje kraakte toen hij vacuüm zoog.
‘Ik ben zo terug,’ zei Tamara. ‘Blijven jullie hier wachten?’
‘Natuurlijk,’ zei haar moeder grinnikend, terwijl ze water van haar kin veegde. ‘Denk je dat we zonder jou verder lopen?’
Tamara glimlachte om haar eigen domme vraag. ‘Nee, ik denk het niet.’
Ze ging van het pad af. Ruben keek hoe zijn zus met haar sexy wiegende heupen tussen de bomen en struiken verdween…

Tamara moest meer dan alleen plassen. Tien minuten geleden had ze opeens een wee gevoel in haar buik gekregen. Pijnscheuten schoten door haar darmen en met een bevreesd gevoel besefte ze dat er een dikke drol vlak voor de poorten stond. Ze zou het met geen mogelijkheid tot aan het einde van de wandeling kunnen ophouden, dat besefte ze meteen.
Al wandelend had ze lange, zachte winden uit haar anus laten lopen. Achter haar liep haar broertje door de walm van haar scheten heen en ze hoopte vurig dat hij de geruisloze, stinkende winden van zijn zus in de buitenlucht niet kon ruiken.
Tamara had de stille hoop dat alleen overtollig gas het probleem was, maar die hoop liet ze snel varen. Ze moest echt heel nodig poepen en wel zo snel mogelijk, anders zou ze als een kleuter in haar eigen broek poepen.
En dus liep ze nu weg van het wandelpad tussen de dichte bomen en struiken door en speurde met haar ogen de omgeving af naar een geschikte plek. Ze vond er eentje: Een klein, door hoog struikgewas ommuurd plekje achter een dikke eik die haar volledig aan het zicht zou onttrekken vanaf het wandelpad. Althans, dat hoopte ze.
Uit het zicht of niet, ze had geen keus, want een nieuwe pijnscheut plaagde haar buik. Haar anus begon zich te openen. De drol wilde al naar buiten komen.
Tamara begon als een gek snel haar korte broekje te openen en trok hem samen met haar slipje met een felle ruk van haar ronde heupen. Net op tijd, want ze was nauwelijks gehurkt of de ontlasting kwam al uit haar blote reet. Ze liet een paar knetterende winden en daar achteraan kwam de kleffe brei aan stront die de afgelopen tien minuten onophoudelijk tegen haar poeperdje had gedrukt.
Een dikke, lichtbruine massa gleed in hoog tempo aaneengesloten uit haar wijd geopende anus. Het was werkelijk niet normaal. Zo’n lange, aaneengeschakelde buis van warme stront had ze zelden geproduceerd. Tamara moest zelfs iets naar voren verplaatsen, steunend met haar hand tegen de eik, want ze zag vanuit haar ooghoek tot haar schrik dat de stapel shit haar witte gympen dreigde te raken.
Ze plaste, terwijl de poep vanuit de duisternis van haar stinkende endeldarm het licht tegemoet ging en de schone buitenlucht bereikte. Haar poep werd in redelijk keurige, gestapelde cirkels neergelegd – bijna als in een cartoon – en voorzien van een natte waterval van gele urine.
In de verte kon Tamara haar vader horen lachen. Haar moeder riep iets, maar ze kon het niet verstaan. Het feit dat ze hen kon horen praten terwijl ze hier in haar blote billen achter een boom zat te schijten werkte haar enorm op de zenuwen.
Ergens in het bos kraakte een tak. Tamara hield haar adem in en keek argwanend om zich heen, maar zag niets. Ze blies haar adem uit. Poepen in de buitenlucht was totaal niet wat ze vandaag voor ogen had gehad.
En toch… toch vond ze het ergens, heel diep vanbinnen, ook wel een klein beetje geil…
Tamara schudde met haar hoofd. Ze verdrong het tintelende gevoel in haar kruis; het maakte haar zeer ongerust. Niemand op de wereld vond het toch geil om te poepen? Zeker niet zo’n net en lief meisje als zij?
Waarom voelt het dan zo godvergeten lekker?
Haar hand wilde al naar haar kutje gaan, toen de onophoudelijk stroom met poep eindelijk ophield. De drol maakte zich los van haar openstaande gat en viel met een lompe plof op de bodem van het bos, uitgeleid met een laatste dikke ruft die zo achterlijk hard en lang klonk, dat Tamara zachtjes moest giechelen, half beschaamd en half onder de indruk. Het hele bos moest in rep en roer zijn na die knallende scheet en door die gedachte moest Tamara nu echt moeite doen om niet de slappe lach te krijgen.
De stroom met plas was ook ten einde gekomen en druppelde zachtjes na uit haar plasgaatje. De stank van de dampende drol steeg op tussen haar benen. Ze keek omlaag naar wat ze had neergelegd en schudde ongelovig met haar hoofd. Daar lagen de verteerde resten van de grote hamburger met frietjes die ze gisteravond had gegeten. De hoeveelheid kak die soms uit haar jonge reet kwam, was werkelijk onvoorstelbaar. Moest je eens kijken wat een berg! Maar ze voelde zich wel enorm opgelucht. Ze had op slag geen buikpijn meer.
Tamara schrok zich dood toen een merel plotseling opvloog.
Stom kutbeest.
Haar hart bonsde. Ze was er nu wel klaar mee en begon uit haar rugtas, die ze naast zich tegen de eik had gezet, tissues te pakken. Ze had er nog maar eentje, zag ze. Dom dat ze er niet meer had meegenomen. Tamara wist dat haar moeder er veel meer bij zich had, maar no fucking way dat ze haar moeder nu zou gaan roepen en vragen om tissues.
Ze veegde haar vieze poepgat zo goed als mogelijk af en gooide de bruin besmeurde tissue in de bosjes. Haar gaatje was nog verre van schoon, maar what the heck. Niemand die het zou weten.
Met een zucht van opluchting hees ze haar slipje en broekje omhoog, keek een laatste maal naar de bruine, stinkende hoop op de grond (daar zouden de mestkevers voorlopig genoeg aan hebben) en liep een beetje beschaamd dezelfde weg terug als dat ze gekomen was, ook al had haar familie geen idee wat ze hier zojuist had gedaan.
Ze kwam terug bij het wandelpad, maar bleef verstijfd staan.
Ze waren weg. Er was geen spoor van haar familie te bekennen…
Toen hoorde ze een stem.
‘Tamara, hierzo!’
Tamara keek in de richting van het geluid en zag ze zitten. Verderop stond een picknicktafel waar ze met zijn drieën aanzaten. Diepe opluchting maakte zich van haar meester, maar ze werd ook een beetje boos. Ze was zich doodgeschrokken. Ze liep snel naar de picknicktafel.
‘Ik dacht dat jullie verder waren gelopen,’ zei Tamara, met een beetje verwijt in haar stem.
Haar vader keek haar met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Natuurlijk niet,’ zei hij verbouwereerd. ‘Het duurde alleen zo lang dat we maar besloten om hier te gaan zitten. Moest je poepen?’
Tamara voelde een lichte blos op haar wangen. ‘Nee, natuurlijk niet! Ik kan alleen niet zo goed in het openbaar plassen. Dan ga ik op slot.’
Haar vader glimlachte en schudde met zijn hoofd. ‘Vrouwen zijn raar.’
Annette, die naast hem op het bankje zat, trok een wenkbrauw op.
‘Pardon? Ik heb er geen moeite mee om in het openbaar te plassen.’
Wim grinnikte, schoof dichter naar zijn vrouw en keek haar ondeugend aan. ‘Er zijn wel meer dingen die jij niet erg vindt om in het openbaar te doen, hè lieverd?’ Hij kneep in haar grote billen.
‘Jezus, papa, doe me een lol!’ riep Tamara. Dit was informatie die ze absoluut niet wilde weten.
‘Gedraag je, Wim. Je bezorgt je dochter een trauma,’ zei Annette en gaf hem plagerig een pets op zijn middelbare buikje.
Ruben had nog opvallend weinig gezegd. Misschien was hij gewoon moe.
‘Goed,’ zei Annette. ‘Tijd om verder te lopen. We moeten zo nog naar de winkel, eten kopen voor vanavond.’
En zo liepen ze verder over het glooiende landschap, terug naar de camping. Ruben liep opnieuw achteraan, vlak achter zijn zus en keek naar haar lekkere, op en neer dansende billen. Wat hij zojuist had gezien stond hem kraakhelder voor ogen.
Hij had gezien wat zijn zus in het bos had gedaan…