Hoogmoed komt voor de val. Ik was erop voorbereid dacht ik. Ik wist alleen niet hoe diep de val was. Of hoe lang het zou duren voordat ik de bodem had bereikt. Talloze voorbeelden in de geschiedenis leerden dat het niet slim is om je kop boven het maaiveld uit te steken. En toch…
Na een familie bezoek ergens in het land, begon het te regenen. Eerst zachtjes, je kent dat wel die druppeltjes op je voorruit waar je niet eens de moeite voor doet om de ruitenwissers aan te zetten. Maar het werd steeds meer, en toen kwamen de windvlagen. De auto zwiepte ineens sterk naar links en snel draaide ik aan het stuur. De autoradio onderbrak het gekletter even, en ik hoorde de nieuwslezer, dat de storm onverwacht krachtiger was geworden. Er gold nu code geel voor het hele land, en uiteraard voor mijn regio waar ik woonde code rood.
Op zich was het te doen, ik heb erger weer meegemaakt, het waren vooral die onverwachte windvlagen die het probleem waren. Je hele auto verplaatste zich dan in meter of een a twee naar een andere weghelft. Zolang ik hier reed op de snelweg was het geen probleem, ruimte genoeg. Het zou anders worden als ik dadelijk de provinciale weg zou oprijden. En ik huiverde over het laatste stuk over de dijk. Misschien moest ik maar even stoppen van te voren. En schuilen zodat het ergste voorbij was.
Ik reed vermoeid, want het was een lange dag geweest. Morgen hadden we weer het Boekenbal in Amsterdam, en gezien het eerdere jaar en de daaraan verwante avonturen met een paar schrijfsters, wist ik nog steeds niet of ik moest gaan of niet.
De paar andere avontuurtjes, met name die op Ibiza, bleven nog in mijn gedachten toen een flits links van me, een nood reactie vergde. Vanuit het niets verscheen een geel figuur op een fiets en zeilde door een lichte windvlaag voor mijn auto.
Met ongelooflijk veel stuurkunst, was ik er in geslaagd, te remmen, bij te sturen, en op een of andere manier hoorde ik geen klap of tik. Ik stond stond stil, dwars over de weg en keek om me heen naar die gele vlek van zonet.
Niets.
Ik zette snel de auto aan de kant en stapte uit, mijn regenjack bood voldoende bescherming. Ik keek nogmaals rond, en hoorde gevloek en geschreeuw. Maar ik zag niets.
“Klootzak! Je reed me bijna dood !”.
Mijn blik dwaalde rond, en eindelijk zag ik een geel lichtpuntje. Het was de lamp van een elektrische fiets, daarop een in het volledig donkerblauw, bijna zwart gehulde regenpak, een vrij rijzige persoon stond langzaam op, naast de fiets die op de grond lag.
Ik was pisnijdig, wie rijdt er in de schemering, tijdens een stortbui, in een onzichtbaar pak op de weg? Er zijn zoveel mensen op de fiets, zonder verlichting die zich helemaal in het zwart kleden of donker tenminste en geschept worden op de weg, en dan mag de automobilist maar uitleggen waarom hij niets heeft gezien. Waarom is er in dit land geen verplichting om een felgeel of feloranje hesje te dragen als je gaat fietsen in de schemering of het donker?
Ik liep naar het figuur toe, en ontdekte dat het een vrouw was. En ook nog een mooie vrouw. En ook nog een bekende vrouw. Heb ik weer, dacht ik gelijk. Ik keek rond, en besefte dat ik bijna in een dorp was, dat begon bij de dijk. Er was ook een klein hostelletje. Ik werd bijna omvergeblazen door een felle windvlaag, en hoorde de wind langs de auto schrapen. De vrouw die net overeind was, en haar fiets optilde werd wel even opgetild en kwam twee meter verderop neer, nu krijsend en vloekend. Allerlei scheldwoorden, sommige die ik al jaren niet had gehoord kwamen uit dit persoontje.
Stiekem moest ik ineens lachen om de hele situatie, en plots hield ik het niet meer en lachte hardop.
Ik was blij dat ik in een ruime Audi reed, en besloot om maar een hand uit te steken. Ik liep naar de tierende vrouw, pakte haar beet en trok haar met een ruk naar de auto toe. Ze schrok, ging zich verzetten, en ik tilde haar op, en duwde haar over mijn schouder, pakte haar in een brandweer greep en wandelde terug naar de auto. Ze was lichter dan ik dacht. Mooi. Ik opende de bijrijdersportier, en zette haar op de grond neer, en duwde haar al protesterend in de stoel en deed de riem om. Haar ogen flonkerden vol haat en andere emoties.
Ik gooide het portier dicht, terwijl ze krijste om haar fiets, en opende de kofferbak. Ik reed de tien meter die er waren naar de fiets toe, terwijl de vrouw nog steeds allerlei woorden op me losliet. Ik negeerde haar volkomen. Ik stopte, stapte uit, en tilde de fiets op en maakte de twee bagagetassen los. Die waren wel vol, en zette die meteen op de achterste bank in de auto, waarna ik haar fiets in de kofferruimte neerlegde, het stuurwiel buiten de klep balancerend. Ik zette een elastiek vast die de klep zoveel mogelijk dichthield.
Toen ik weer instapte had ze haar mobiel in de hand en was ze aan het typen.
“Adres?” informeerde ik.
Haar hoofd schoot met een ruk overeind.
“Wat ben je van plan?”
“Je een lift te geven, zodat je niet nog tien keer van je fiets waait, en je niet door een andere chauffeur word geschept. Niemand ziet je fietsen in dit weer”.
Ze keek me fel aan, en ik zag dat haar blik minder fel was. Ze besefte ineens denk ik dat ze een gratis ritje kreeg aangeboden.
“Wat gaat me dat kosten?”
Zakelijk en o zo Nederlands, bedacht ik me.
“Een welgemeend dank je wel zou wel fijn zijn, nadat gesputter” gromde ik.
Ik reed de weg weer op, en reed richting mijn eigen bestemming. Het was niet ver meer naar mijn privé verblijf in de polder. Ze keek me aan, en concentreerde zich weer op haar mobiele telefoon. Ze tikte met haar vingers razendsnel allerlei woorden in, en keek niet op of om. Na tien minuten rijden, ik was al bijna thuis, keek ze op, en keek rond.
“Waar zijn we?”
“Staat op je mobiel” antwoorde ik.
“Huh?”
“Google Maps?” suggereerde ik.
“Wat bedoel je?”
“Laat maar”, zei ik, en pakte een afstandsbediening om mijn buitenhek te openen.
Ik zag de bomen van mijn huisje al. De oprijlaan is niet lang of imposant, maar fraai. Ze keek verwonderd rond, en ik snapte niet waar ze naar keek. Voorzichtig reed ik tot voor mijn grote aanbouwgarage, met de dubbele deuren, die zich openden, en reed de wagen naar binnen. Zodra de deuren zich sloten, opende ik pas mijn deur, de loeiende storm duidelijk hoorbaar buiten. Nu was mijn optrekje hier, een heel geinig project geweest waar ik veel planningstijd in had gestoken. De bouw zelf was in drie maanden gepiept, dankzij de strakke planning.
De vele prefab-elementen zorgden voor een snelle bouw. De meeste tijd ging zitten in het aanbrengen van mijn persoonlijke keuzes.
Ik trok mijn natte kleding uit, en hing die gelijk op aan een stel kledinghaken aan een van de pilaren in de garage. De dame bleef nog in de auto zitten, en ik zag dat ze verwoed typte op haar mobiel. Helaas, want mijn garage was een Faraday-kooi, en geen signaal ging uit of binnen. Ik deed mijn natte schoenen uit, en hing ze bij een droogrek, naast de wasmachines. Ik kleedde me uit, want ik was echt nat geworden, en stond in mijn slip de natte kleding in de droogtrommel te stoppen.
“Hey… ik heb geen bereik!” riep ze.
Ze was uitgestapte en keek over de auto naar me toe.
“Ik ook niet” riep ik terug.
Haar verbaasde uitdrukking was precies wat ik wilde. Ik opende de deur naar het woonhuis, en liep door. Ze zou vanzelf volgen, ze was een nieuwsgiering persoon gezien haar Social media uitingen. In het huis, zette ik gelijk de koffieautomaat aan, en de waterkoker. Thee of opgewarmde noedels zijn altijd goed als je doorweekt en koud bent. Ik liep door naar de trap naar boven om in mijn inloop kleedkamer schone kleding te halen. Toen ik weer beneden kwam stond ze in de keuken, een mok koffie drinkend. En een poeltje water creërend op de vloer.
“Eruit !” riep ik, meer ontzet dan ik zelf voor mogelijk hield.
“Je maakt mijn hele keukenvloer nat ! Hoe kun je!”
“Wát ? oh ooo” ze schrok, zich niet realiserend wat ze aan doen was.
“Wat een ongelooflijk stuk arrogant loeder ben jij!” schreeuwde ik nu.
Indachtig alle woorden die ze een kwartier geleden tegen mij foeterde, was het nu mooi tijd om datzelfde terug te geven. Maar daar liet ik het niet bij. Ik trok de mok uit haar handen, en zette die neer op de keukentafel en duwde haar door de gang terug naar de garage. Ze begon tegen te sputteren, en ik gaf haar een flinke tik op haar billen.
“Lópen loeder ! Al je natte zooi gaat uit!”
Ze sprong een stukje vooruit om aan mijn handen te ontkomen, maar ik volgde haar snel genoeg. Zodra we in de garage waren, rukte ik haar regenjas open en begon haar hardhandig uit te kleden. Ze was net zo nat als ik was, en ik bleef alle kleding van haar lichaam verwijderen, onder luid geschreeuw en protest. Haar handen probeerden me tegen te houden, maar ze was geen match. En toen was alles uit, behalve haar BH en slipje. Ik ramde de kleding in de droger, en zette die aan. Daarna greep ik haar beet, en draaide haar armen op haar rug.
Ze was moe, koud, overdonderd door mijn fysieke geweld en liet het voor een fractie van een paar seconden toe, voordat ze realiseerde dat ik haar aan het boeien was met twee leren riempjes. Die hingen klaar voor wat andere spelletjes, maar nu ik haar bijna naakt aanschouwde vertelde mijn lichaam met warme scheuten dat er nog andere zaken konden gebeuren.
“Laat me los, viespeuk!” schreeuwde ze.
Ze wrong zich in allerlei bochten om te ontsnappen aan mijn handen. Maar ontsnappen ging niet meer.
“Ik ga jou eens even voer geven voor een nieuw hoofdstuk” gromde ik laag in haar oor.
Ze huiverde, van kou of van angst, dat was me even niet duidelijk.
“Nee, nee,… ” haar stem klonk vol angst.
Haar bleke huid kleurde hier en daar roze. Ik duwde haar voor me uit naar de keuken. Met twee handdoeken veegde ik haar ruw droog, deed daarna hetzelfde bij mezelf. Ze stond te trillen op haar benen zag ik. Haar gezicht was verborgen door haar kapsel dat half nat, half droog voor haar ogen hing.
Ik beet even op mijn lip. Wát wilde ik met haar doen? Een heel palet aan ideeën raasde in een paar seconden door mijn hoofd. Mm… ik ben geen monster, dus een verkrachting ging niet gebeuren. Beetje teisteren doordat ze me helemaal de huid uitschold? Jazeker !
Nu ik droog was, liep ik naar de koffiemachine, en zette er een nieuwe mok onder. Ik greep twee pads, en activeerde de machine.
“Wat ga je doen?”
“Koffie drinken”
“Huh?” meteen daarna gevolgd door een bits “Maak me los”.
“Zodra jij je gedraagt als een dame, zal ik je ook zo behandelen. Als je mij uitmaakt voor een oud vod..”, en dat had ze net een paar keer letterlijk toegebeten, “..dan behandeld ik je ook zo”.
Gegrom was hoorbaar, en zette een paar stappen die ik nauw gadesloeg. Ze was immers nu afhankelijk van me, als ze viel zou ze zich bezeren want haar armen waren op de rug gebonden.
“Ga zitten. Als je valt doe je jezelf zeer”
Ze draaide een rondje, rondkijkend en nam tenslotte zuchtend plaats op een stoel.
“Goed zo” bevestigde ik de handeling.
Nadat de koffie klaar was, zette ik een mok voor haar neus. Ik wandelde naar het toilet, en deed mijn behoefte. Terwijl ik zat hoorde ik na drie minuten het vallen van de mok koffie van de keukentafel op de grond. Tuurlijk, het stuk ongeduld kon het niet laten om de janboel van het water te verdoezelen met een hele mok koffie.
Ik voerde op mijn gemak de gebruikelijke schoonmaak acties uit, een duister idee in mijn achterhoofd negerend. Met veel kabaal de deur sluitend, liep ik weer naar de keuken, aanschouwde de veroorzaakte rommel, en ging weer zitten, op mijn plaats en nam een slok van mijn mok. Haar hoofd schudde, en haar lichaam rilde. Gelukkig was het hier warm, niet in het minst omdat ik meestal slechts in een T-shirt en shorts door mijn huisje loop. Ik stook het graag goed warm, zodat ik het nooit te koud heb. Dankzij wat zonnepanelen op het dak was dit ook mogelijk.
Ze maakte wat geluiden, en ik hoorde een snik. Ze was aan het overdenken wat ze moest doen in deze situatie, poedelnaakt in een vreemde man zijn keuken, met vastgebonden armen, wachtend op een of ander oordeel. Heel erg kwetsbaar. Aan de andere kant, ze had misschien een mes uit een van de lades gepakt, en wachtte nu op het juiste moment om toe te slaan. Des te belangrijker om voorzichtig te zijn. Een piepje verstoorde de stilte even, gevolgd iets later door nog twee piepjes. Ongetwijfeld social media berichtjes. Die kon ik gelukkig negeren. Maar kon zij dat ook?
“Wanneer maak je me los”?”. Het klonk zacht, een beetje smekend.
“Mm,…” zuchtte ik.
“Asjeblieft, wanneer maak je me los?”.
“Zodra ik bedacht heb, wat de juiste straf is voor het kapot maken van mijn mok. Het was een handgemaakte mok, gegeven door een dierbare van me die niet meer leeft”.
Een onherkenbaar geluid volgde, een soort kruising tussen een jank en een schreeuw, een vol afschuw, en een vol verloren hoop. Haar hoofd schudde. Na een minuut hoorde ik een heel licht plop, en keek naar haar. Ja, ze huilde.
Ik stond op, en liep naar haar toe. Ze kroop weg op de stoel, maar kon niet verder. Langzaam rekte in mijn arm uit, tot mijn hand dicht bij haar gezicht was. Ik liet mijn hand even hangen, voordat ik de haren uit haar gezicht wegdeed, en haar gezicht tevoorschijn kwam. Het was roze, met dikke ogen. En vochtige ogen, en ze had wallen onder haar ogen. Ze zag er erg onaantrekkelijk uit moet ik zeggen. Een nieuw ding-geluidje verstoorde mijn gedachten gang.
Ik pakte haar bij haar kin beet, en trok haar hoofd iets omhoog, haar dwingend mij aan te kijken.
“Jij gaat precies doen wat ik zeg” en liet haar los.
Ik ging weer zitten in mijn stoel, nam twee teugen koffie. Daarna vouwde ik de krant op, die ik aan het lezen was, en borg die weg. Ik liep weg van haar, en ging naar de gangkast, en haalde er een mop uit. Ik ging naar de keuken, en veegde met een veger en blik de scherven weg. Daarna deed ik met een natte dweil zoveel mogelijk opvegen. De bruine vlek bleef echter, ik zuchtte. Ik liet een emmer vollopen met warm water, en voegde er wat groene zeep aan toe. Even later was ik aan het boenen en schrobben, tot de vloer er weer egaal uit zag. Daarna spoelde ik alles schoon en uit. Buiten was het nu echt donker geworden inmiddels, de buitenverlichting was al aangesprongen. Het loeide nog steeds, de storm was nog niet overgewaaid.
Een reeks andere piepjes toonden aan dat er weer wat klaar was. De vrouw had inmiddels een wat comfortabeler zithouding aangenomen, en keek me met open ogen aan. Ze wilde wat zeggen, maar slikte het net in. Ik knikte haar bemoedigend toe.
Met wat kunst en vliegwerk maakte ik een taco-schotel klaar, en zette het vuur uit. Ik dekte de keukentafel, en zag de hongerige blik in haar ogen. Ik zette voor mezelf een glas water neer, en pakte voor haar een plastic bekertje. En een rietje. Ze slikte hoorbaar, en ik vulde het met water. Gulzig zoog ze door het rietje het vocht op, met een slurpend geluid tot gevolg. Ik schudde mijn hoofd ter afkeuring en haar ogen die me aankeken sloegen direct weer neer.
Nu werd het amusant, ik trok mijn stoel tot naast haar, en begon haar te voeren, terwijl ik ondertussen mijn eigen maaltijd at. Haar ogen vernauwden zich een paar keer, als ik er wat lang over deed om haar weer een hap te geven. En onverwacht streelde ik haar wang zachtjes, nadat ze weer gulzig een hap had genomen, en er wat bleef hang bij haar mondhoek. Voordat ze met haar tong dat had binnen gewerkt wreef ik zachtjes met mijn duim er langs. Bijna had ze gehapt, en ik ben nog steeds benieuwd wat er toen gebeuren kon.
In ieder geval schrok ze van de zachte streling, haar ogen schoten open.
“Mwmwrrmmm ” gromde ze.
“Eerst je mond leeg eten voor dat je gaat praten. Echt hè, je vraagt je af waar mensen hun fatsoen vandaan halen” antwoorde ik daarop.
Haar ogen vernauwden zich wat steviger. Nu ze gedronken en gevoed was, kreeg ze wat meer zelf vertrouwen.
“We zullen zo eens kijken hoe rood dat achterwerk van je is. En testen of het nog zijn nut heeft” voegde ik er terloops aan toe.
Vlammen schoten uit haar ogen, ik voelde de hitte. Ze wilde opstaan, maar ik had mijn hand al op haar schouder en hield haar in de stoel.
“Als je het nog niet hebt begrepen, ik ga alles met je doen wat God verboden heeft. Het interesseert me niks dat er een heel gezin op je zit te wachten. Jij mag hopen dat je ze nog in dezelfde toestand aantreft als dat je ze hebt achtergelaten”.
Ze schokschouderde en viel achter terug in de stoel. Haar pupillen waar open, haar ogen wijd. Ze raspte haar adem, en voor een moment dacht ik dat ze iets verkeerd had gegeten waardoor ze nu bijna stikte. Mijn dreigement was goed binnengekomen, en meteen besefte ik dat ze nu niets meer te verliezen had. En ja hoor, ze veerde overeind, en beukte zich langs me heen. Ik was er op bedacht, en toch verrast door de intensiteit. Ik stapte opzij, en stak mijn voet uit, en tackelde haar. En ze ging hard neer. Omdat ze zich niet kon afremmen om haar armen, was de klap des te harder. Met een luide krak waar ik zelf van schrok, raakte haar hoofd de tegels op de grond. Ze was knockouk. Shit.
Snel tilde ik haar op, maakte haar armen los, en controleerde op botbreuken. Alleen bij haar hoofd voelde ik nu een zwelling opzetten. Stom wicht. Ik tilde haar op in mijn armen, ervoor zorgend haar hoofd overeind houdend, en bracht haar naar de logeerkamer, die achter de garage was. Het was eigenlijk een aangebouwde berging, die ik tot extra slaapkamertje had omgebouwd. En wat extra zaken had aangebracht. Snel legde ik haar neer, pakte uit de vriezer twee koude kompressen, en legde die op de aanzienlijke zwelling. Ze kon goed een hersenschudding hebben, maar daar kon ik nu niets aan doen. Ik bevestigde haar benen aan een aluminium stang, en deed wederom haar handen boeien, nu in wat ordentelijke boeien, die met velcro om haar polsen gingen, voordat ze gesloten werden met een hangslotje. Ik zette twee kussens achter haar hoofd, zodat ze in een hoek van vijfenveertig graden achterover lag op het bed. Ik pakte twee fleece dekens, nadat ik haar op het bed had vastgegespt, en dekte haar af. Hier kon nu niets meer mis gaan.
In de badkamer opende ik het medicijnen kastje en pakte wat paracetamols, ik stampte ze fijn in de keuken en goot het in een glas water. In de logeerkamer was ze nog steeds buiten westen. Ik haalde het eerste koude kompres los, en bekeek de bult. Dat was een flinke. Ik zocht naar haar mobiele telefoon en maakte er een foto mee. Als tekst typte ik, ‘omgewaaid, tak op hoofd, nu ff flink rusten”. Daarna kneep ik haar neus even dicht, en goot vervolgens het hele glas water naar binnen. Als volleerd drinkster verdween het brouwsel in haar keel en slikte ze het automatisch door. Nu kon ze echt rusten, en ik ook.
In de bijkamer haalde ik de kleding uit de droger en maakte alles netjes en streek de was, voordat ik alles opvouwde. Ik begaf me naar de schuur, en bekeek haar fiets, eens goed. Niets bijzonders was er op aan te merken, maar ik deed voor de zekerheid mijn handschoenen aan. Ik controleerde de fiets en zag dat alles in orde was. Ik keek in de fietstassen, en zag dat er slechts een paar naaldhakken in zaten, in een plastic zakje en een IPad. Ze zagen er schoon en droog uit. Ik zette ze neer, en keek dieper in de zadeltassen, maar vond behalve een klein handtasje verder niets. Er zaten wat huissleutels in, en een klein adresboekje, en een portemonnee, met zo’n vijftig euro en wat make-up. Ze zei dat ze boodschappen was gaan doen, maar dit bewees het tegendeel. Het leek er meer op dat ze ergens even bij een kennis wat was gaan drinken.
Ik liet de zwarte naaldhakken staan, en keek op mijn eigen mobiel waar haar verblijfsadres was. Niet al te ver. Zou ze inderdaad onderweg zijn geweest naar haar eigen huis, met boodschappen, of had ze me voorgelogen, en was er iets anders aan de hand? Ik legde de fiets terug in de kofferbak, deed een goede regenjas aan, en stevige schoenen, en reed even later met al haar spullen naar het genoemde adres. Zodra ik met de auto de weg opreed, begon haar telefoon te piepen. Ik grijnsde, wetende dat haar telefoon automatisch de foto in de cloud had gezet. Na een kwartier rijden, kwam ik aan bij haar buitenhuisje. Het zag er redelijk netjes uit. Met de sleutels opende ik haar garage, en bracht de fiets met inhoud erin. Ik hield mijn handschoenen aan, en sloot mijn eigen auto af, en zette hem aan de straat. Ik ging haar huis nu binnen, nieuwsgierig als ik was, en lachte toen alles koud en donker was. Ze was alleen gekomen voor het weekeinde !
Anders zou haar partner hier wel zijn bedacht ik. Ik snuffelde snel rond, en kwam uit bij haar kleedkamer. Nog meer schoenen, stapels ondergoed, en een reeks mooie jurkjes. Het bracht me wel op een idee. Snel keek in de kasten naar voor haar delicate ondergoed voorraden. Er zat bij veel setjes de verpakking er nog om heen. Mijn voorkeur voor blauw paste goed bij haar ogen, en ik nam twee setjes mee. Alsmede een soort peignoir die in de kast hing. En een prachtige cocktailjurk.
Nu deed ik wel even het licht aan om de kleur goed te zien, dat ging niet goed in het halfdonker, met alleen het ganglicht aan. Snel wierp ik nog meer gevonden interessante zaken op het bed, en kwam uit tenslotte bij een koffertje. Alsof ik het elke dag deed, pakte ik netjes het koffertje in met alle gevonden voorwerpen, en zag in haar schoenenrek, nog een pikant setje naaldhakken staan, dat perfect bij de gekozen cocktailjurk paste.
Ik ruwde het bed wat op, nam de dekens wat af, en sloeg het terug, alsof ze er in geslapen had. Ik keek in de badkamer in het medicijnkastje, voor de zekerheid, want ik wilde niet dat ze een of ander medicijn slikte en dat het mis zou gaan, door het niet op tijd te geven. Ik had geen indicatie ervoor, maar dat houden de meeste artiesten ook geheim. Er was gelukkig niets bijzonders, en ik sloot de koffer. Snel zette ik die klaar bij de voordeur. Nu bekeek ik de woning wat grondiger. Het was een verbouwd schuurtje besefte ik ineens. De toiletgroep was later toegevoegd, en de andere muren. In de meterkast zag ik geen bijzondere zaken, ze had wel eens wat mogen investeren in beveiliging bedacht ik. Aan de andere kant, behalve wat simpele zaken, en wat kleding was hier verder niets van waarde te vinden.
Buiten gooide ik de koffer in de auto, nadat ik het huis naar behoren had afgesloten. De rit naar huis was kort en rustig, en thuis gekomen legde ik de koffer in de kamer neer, zodat ik gelijk haar lichaam kon onderzoeken. De zwelling op haar hoofd was al bijna weg, dus gelukkig niet al te ernstig hoopte ik. Terwijl mijn vingers langs haar nog rode lippen gleden reageerde ze instinctief en zoog eraan. Verbouweerd keek ik hoe ze zoog aan de vinger, alsof het een speentje was. Daarna ging ik naar mijn keuken en vond mijn sportbidon. Ik vulde die weer met water en mengde er weer wat paracetamol in, toen ik haar op die manier weer liet drinken ging het volkomen instinctief volgens mij.
Het was verwonderlijk, en verder was er niets bijzonders op te merken. Haar lichaam deed me wel wat, en ik besloot het nu alvast onder handen te nemen. Ik ontkleedde mijzelf en pakte wat oliën die ik bij haar ging inmasseren. Gedurende het volgende half uur behandeld ik haar spiergroepen, beginnend bij de enkels, kuiten, bovenbenen, onderste rugspieren, borsten en buik, bovenrug en schouders. Mijn handen begonnen pijn te doen, en ik bouwde het af. De warmende huid straalde dit uit, en ik liet haar zo liggen.
Honger overviel me nu, en ik ging in de keuken aan de weer om een maaltijd te maken. Ik vroeg me af of ze veganist was of vegetarisch, en bedacht dat het me eigenlijk niets kon schelen. Ze moest maar eten wat de pot verschafte. Ik had zin in lekker buitenlands en maakte een macaronischotel klaar, met veel verse groente. Nadat ik mijn buik vol had, ruimde ik alles op, en maakte een bord klaar en zette de restanten in de koelkast.
Met het bord warme eten liep ik naar de kamer en was niet verrast dat ze was bijgekomen. Ze keek lodderig uit haar ogen. Ik liet haar wat water drinken, dat ze haast naar binnen schrokte. Daarna voedde ik haar lepel na lepel het bord macaroni. Ik liet haar weer wat drinken. De wat wazige blik bleef. Ik streelde haar haren zachtjes en deed ze wat fatsoeneren rond haar hoofd. Ik betaste de buil, die nu toch wel flink geslonken was. Voor de zekerheid haalde ik een koud kompres en hield die een twintig minuten er tegen aan. Daarna deed ik haar een oogmasker op, en zette haar een koptelefoon op, met rustieke muziek. Voorzien van een sublimaten boodschap, dat wel natuurlijk.
Ik legde een dekentje over haar heen, zocht mijn eigen bed wat later op, en sliep een goede diepe nachtrust.
De ochtend was fris, en nadat ik opstond zette ik eerst koffie, en bakte een eitje. Ik was bezig met mijn ochtendroutine, toen een piepje mijn aandacht trok. Ik liep naar de bijkeuken en opende de wasdroger. Even later streek ik het wasgoed, en legde alles op stapeltjes neer. Daarna ging ik naar de garage en ruimde alle natte spullen die er nog waren op. Vervolgens nadat alles was opgeruimd, ging ik naar mijn fitness ruimte en oefende wat, voordat ik me richting de extra logeerkamer begaf waar mijn nieuwste speelgoed was. Zodra ze me hoorde binnenkomen schoot haar mond open.
Nu ik wist dat ze hersteld was, dan wel niet mentaal beschadigd was, te horen aan de verwensingen die voortkwamen, pakte ik een mondafdekker, en bracht die onder hevig protest van haar aan. Ik deed de kast deur open van de werktuigenkast. Nu had ik die daar in de logeerkamer geplaatst met een speciaal doel. Het bovenste gedeelte was een verzameling van allerlei klein gereedschap, dat ik niet rond wilde laten slingeren in de garage. Dus allerlei tangen, zaagjes, knijptangen en allerlei andere stukken werktuig.
Ze was even stil.
“Je hebt ongetwijfeld gehoord van de TV serie Dexter…” en liet vervolgens haar hele voorstellingsvermogen los gaan in haar hoofd.
Ik greep een heel groot mes, en liep haar toe. Ze schreeuwde en joelde, maar het mondmasker deed zijn werk. Ze rukte aan haar riemen, maar alles zat goed vast, en was gezekerd. Met de platte kant schoof ik over haar blote buik, en ze moest zich stilhouden anders deed ze zichzelf wat aan.
“Nu, als je rustig bent, hoef ik niets permanent te doen bij jou” fluisterde ik zacht in haar oren.
Ik dacht dat haar ogen uitpuilden, de angst was fysiek nu ook ruikbaar, ze had geplast op het bed. Gelukkig was ik slim geweest, en had onder de bovenste deklaag een waterresistente coating aangebracht.
“Ga je ook nog plassen? Wat ben jij voor een viezerik !” gromde ik.
Ze kromp door mijn woorden ineen. Ik reikte achter haar hoofd en trok haar armen iets omhoog, en deed er een nieuwe spreidstang tussen. Met haar armen gespreid, en haar benen gespreid, kon ze niets. Boven haar hoofd hingen een aantal haken en ik trok er een nu los en naar beneden. Ik bevestigde de beugel goed aan de armenspreider en nu gebruikte ik een kleine lier om haar omhoog te takelen. De hele constructie had ik bij de bouw laten aanleggen, onder het mom, dat ik een motorblok naar de werkkamer wilde takelen om daar na te kijken. Zodoende was het geïnstalleerd.
Dat de installatie perfect functioneerde om een vrouw aan een stang op te hijsen was een extra voordeel. Terwijl haar lichaam langzaam omhoog getild werd aan haar armen, bevestigde ik nog een paar stangen aan de constructie, eentje die haar heupen en billen tilde, en voor een uitgerekte afstand tot de bene hield. Nu hing ze in een X-positie aan een viertal stangen in de lucht.
Ik trok het hele geval de garage in en liet haar hangen. Natuurlijk had ik wel haar oogmasker weer naar beneden gedaan. Ik maakte de logeerkamer helemaal schoon, en verving al het natte beddengoed. Daarna ging alles weer de wasmachine in. In al die tijd hing de vrouw aan het X-rek in de garage. De temperatuur was daar continue 18 graden, en misschien wat fris voor haar. Maar ja, dan moet je niet alles onder plassen. Nadat de logeerkamer weer helemaal in orde was, deed ik de garage deuren om even te luchten en trok haar richting mijn mini-wasstraat. Ik zette de twee grote regenkranen aan en spoelde haar helemaal nat, voordat ik hete-lucht blower aanzette om haar snel te drogen. Ze deed allerlei pogingen aan het rek, maar ze kwam niet los. Ik pakte een schone handdoek en veegde haar ruw schoon. Alle zachte delen eveneens stevig opschurend.
Langzaam liet ik haar zakken, totdat haar voeten de grond raakten. En ik dacht aan de zwarte naaldhakken uit haar fietstassen, ik vond ze en deed haar voeten eerst goed schoonmaken voordat ik haar de hakken aandeed. Nou, dat zag er een stuk aantrekkelijker uit. Zodra ze er nu met haar eigen gewicht op stond, maakte ik de spreidstang tussen haar benen los. Ik trok haar weer iets omhoog, zodat ze haar benen recht trok. Langzaam maakte ik de hef lier los van haar bovenste armen. Ik deed direct aan haar handen een leren riem vastmaken, en trok haar nu achter me voort nadat ik haar oogmasker omhoog tilde.
“Je gaat nu eerst naar het toilet, en doet je behoeftes. Ik wil niet dat je bij mij alles onder plast of onderpoept” dat laatste nu ruikende.
Ze rilde en ik zette haar daarna op het toilet in de garage neer. Ik maakte haar rechterpols los van de constructie en sloot de deur achter haar. Ze had nu de keus om in haar eigen tempo haar behoefte te doen.
Zodra ze helemaal schoon was klopte ze op de gesloten deur. Ik was intussen bezig met andere zaken, en hoorde de eerste keer niet. Toen ik terugkeerde in de garage bonkte ze in paniek op de deur. Zodra de deur openging, wilde ze naar buiten stormen. Ik hield haar gelijk tegen en wees op de pot.
“En niet eens doorspoelen?”.
De stank was overweldigend, en ik moest even opnieuw naar adem happen. Ze boog haar hoofd in schaamte.
Nadat er doorgespoeld was, en luchtverfrisser was gespoten, trok ik haar het woonhuis binnen. Ik ging in mijn zithoek zitten om een boek verder af te lezen, en zette haar neer tegenover me. Het duurde niet lang voordat ik in mijn boek verdiept was. Gestoord reageerde ik, toen er werd gehuild. Ik keek op en zag de roodbetraande ogen.
“Jij bent echt lastig. Nu leid je me ook nog af van mijn ontspanningstijd. Daar raak ik gefrustreerd van. En wat doen mannen die gefrustreerd zijn?”
Ik liet het antwoord achterwege en stond op. Wankelend op haar hakken trok ik haar voort door het huis, tot we weer in de logeerkamer waren. Ik opende haar koffer, en pakte er een lingeriesetje uit, donkerblauw. Verrast keek ze me aan. Ik maakte het open, en kleedde haar aan. Vervolgens trok ik een blouse en een leren rokje tevoorschijn, en deed die ook bij haar aan. Ze was nu bijna volledig gekleed. Ik duwde haar op het bed, en pakte haar make-up tasje.
“Fatsoeneer je, je krijgt zo meteen een kwartier van me”.
Ik bevestigde de benen spreider weer tussen haar benen, haar daarmee immobiliserend voordat ik haar beide polsen losmaakte zodat ze haar handen en armen vrij kon bewegen. Het tasje wierp ik op het bed, en ik sloot de kamer af, nadat ik hem had verlaten. Het drong nog niet tot haar door dat ik haar vrij had gelaten in de logeerkamer. Ik ging weer terug naar de woonkamer, me afvragend wat ik zou aantreffen als ik terugkeerde. Een gesmoord kreetje hoorde ik tweemaal. Waarschijnlijk besefte ze dat toen ze haar koffertje aan het uitpakken was, dat de spullen uit haar eigen kleding voorraad kwamen.
“Je bent bij me thuis geweest” was het eerste wat ze zei toen ik het mond masker losmaakte.
Ik was na een kwartier teruggekeerd. Ze zat op een punt van het bed, haar gezicht zag er netjes uit.
“Ik kan je toch niet de hele tijd naakt laten rondlopen toch?” antwoorde ik.
“Wat ben je met me van plan?”
“Dat heb ik je al eerder verteld. Waarom horen jullie alleen de zaken die je wilt horen en let je niet op als ik iets anders zeg?” was mijn wedervraag.
Ze knipperde met haar ogen.
“Ben ik je huis slaaf?” vroeg ze aarzelend.
“Nee” zei ik direct hard en stevig.
“Wat dan?” twijfel in haar stem.
“Een concubine voor mij” fluisterde ik in haar oor, langzaam naar voren buigend.
“Wat is dat?”
Echt hé voor al die duizenden euro’s aan onderwijs dan verwacht je dat mensen opletten en de krant lezen.
“Een courtisane aan het Franse hof, een Geisha aan het Japanse Hof, een Concubine aan het Chinese hof” hielp ik haar mentaal op weg.
Haar ogen knipperden, de informatie verwerkend. Ze verschoof haar benen iets, en nu viel me op dat ze een sexy zwart setje netkousen had aangetrokken, een van de vele dingen die ik in haar koffertje had gegooid. Ik boog me naar haar toe, en streelde de benen. De lange uitgestrekte benen, moet ik zeggen, want ze schoof direct naar achteren zodra ik haar naderde. Het aanzicht van de benen, de naaldhakken en haar achterover hangend roerde zich in mijn onderste regionen. Onbewust likte ik mijn lippen, mezelf ineens daarop betrappend.
We werden onderbroken door een paar deuntjes, en ik pakte de mobiele telefoon tevoorschijn. Het was een bericht voor haar, of ze zich al beter voelde. Ik reageerde meteen, en typte alles goed, alleen koppijn, als bericht. Een opgestoken duimpje was het antwoord. Mijn blik richtte zich weer op haar. De donkere haren waren intussen uitgewaaierd over haar schouders, en ik keek naar de licht opgemaakte ogen die een aparte gloed hadden. Ze was iets van plan vermoede ik.
Uit een ingeving nam ik wat afstand tot haar, en ging weer staan. Zij schuifelde haar benen naar zich toe, ervoor zorgend dat de hakken eraan bleven. Ze begon te leren dat ze zich moest gedragen zoals ik het wilde. Maar een beetje aanmoediging nu en dan kon geen kwaad.
“Dank je wel” zei ik.
Verbaasd keek ze me aan, niet begrijpend wat ik bedoelde, of waarvoor ik haar bedankte. Ik stond op en liep de kamer uit, en sloot de deur achter me af. Nu kon ze in zichzelf nagaan wat er goed of fout was gegaan.
Eindelijk kon ik me weer verdiepen in mijn boek. Een knorrende maag kondigde aan dat het etenstijd was en ik maakte een simpele lunch klaar. Ook voor haar maakte ik wat te eten, een paar boterhammen, en besefte dat zij nog niets had gegeten vandaag. Ik maakte een pot koffie, en begaf me naar de kamer toe. Zodra ik de deur opengooide, mijn hand vol met een blad eten.
Ze was van plan geweest om me iets aan te doen en naar buiten te stormen. Het feit dat ik met eten naar haar toekwam was een verrassing, en ze moest zichzelf razendsnel afwenden om een botsing te voorkomen. Ik kon ook niets meer doen om haar te ontwijken, en ving de klap op, door zijdelings te draaien, waardoor het geen frontale botsing was, maar een schampering. Met als resultaat dat ze plat met haar gezicht tegen de deur aan klapte, een bloedneus veroorzakend en een sneetje boven aan haar oog trok.
Van het een op het andere moment was er overal bloed.
“Jezus … “gromde ik, en zette snel het volledig dienblad neer. Ze zeeg ineen tegen de grond, groggy van de klap. Ik overzag de situatie, trok haar schoenen uit, en trok haar omhoog en legde haar op het bed neer. Ze probeerde me afte weren maar ze was fysiek niet in staat om weerstand te bieden tegen mijn dwingende bewegingen. Ik ging naar de badkamer, pakte een washandje en begon haar gezicht schoon te vegen. Ik ontdekte het sneetje en ze jammerde aan eens tuk door. Terug naar de keuken rende ik, en pakte mijn kleine EHBO koffertje. In de kamer terug gekomen zat ze op de bedrand, het hoofd voorover, een bloedplasje op de grond veroorzakend. Gelukkig was ze slim om er een handdoek neer te leggen die alles opving. Ik maakte weer het hoofdwondje schoon, en plakte er twee vlinderpleisters op. Daarna trok ik haar bebloede blouse uit, en hing die weg over een haak.
Tenslotte controleerde ik haar neus, en zag dat die gelukkig niet gebroken was. Morgen zou ze wel weer een nieuwe flink blauwe plek hebben op haar hoofd. Hoe kreeg ze het voor elkaar. Ze was te gevaarlijk voor zichzelf op deze manier.
Met een zucht pakte ik de armen spreider beet, en had haar in een oogwenk weer gezekerd. Daarna deed ik hetzelfde met de benen. Ze trappelde, maar dat vertraagde alleen de uitkomst. Ik drapeerde haar weer op het bed, en bleef bij haar, het gezicht schoonvegend, tot de bloedneus gestelpt was. Daarna wreef ik voor de laatste keer haar gezicht en nek schoon.
Het inmiddels koude eten sneed ik in stukken en voerde het aan haar met een vork. Ze wilde niet eten tot ik haar bij de keel greep en haar mond open trok.
“Jij gaat nu eten. Of je het wilt of niet, anders duw ik het met een pijp je strot af. Ik heb genoeg van je wilde strapatsen. De volgende keer breek je je nek. En dat is zonde.
Vanaf nu bind ik je vast, of je het wilt of niet, om ervoor te zorgen dat jij jezelf niet verder iets aandoet. En ik verander mijn plan. Iemand die zo stupide is, is het niet waard om mee engageren”.
Met een zucht werkte ik de laatste lepel met eten naar binnen bij haar. Vervolgens liet ik haar een kop koffie drinken. Als toetje sneed ik nu een appel in stukjes en voedde die ook aan haar.
Na dit alles veegde ik haar mond af. In haar ogen was een doffe blik zichtbaar. Ze besefte dat ze verslagen was, en nergens meer heen kon.
Hierna ontwikkelde zich een vrij eenvoudig ritueel dat de hele week hetzelfde was. Bij het naar bed gaan kleedde ik haar helemaal uit, douchte haar, droogde haar en legde haar volledig gebonden in het bed neer. Daarna kon ze slapen.
In de ochtend bij het ontwaken, ontdeed ik haar van de beenspreider en onderging ze weer de douche, waar ik haar hele lichaam betastte en waste. Ze gromde als ik haar gevoelige delen beroerde en er ook mee speelde.
Maar de wil om zich te verzetten leek gebroken. Ze onderging alles gelaten, de blik in haar ogen lichtte af en toe fel op, als ik te intiem werd, maar de rest liet ze allemaal toe.
Daarna maakte ik ontbijt, we aten netjes aan de tafel, waarna ik haar ging aankleden. Vervolgens zette ik de TV aan, zette haar neer in een stoel en deed mijn verdere routine in de ochtend. In de paar keer dat ik het huis verliet om boodschappen te doen of even ging sporten op de sportschool, hing ik haar op in de garage, volledig gekleed, dat wel, waarbij haar voeten net de grond raakten. Zodra ik terug kwam, deed ik haar de naaldhakken weer aan, trok haar naar de keuken en at samen met haar.
In de avond, zat ze weer in de huiskamer met de TV aan, terwijl ik in een van mijn boeken las. Ze maakte geen geluid, en af en toe als ik opkeek, keek ze naar de TV of keek ze naar mij. Er werd niets gezegd, en de stilte was heerlijk verhelderend. Tegen bedtijd ontkleedde ik haar weer, legde haar in het bed neer, en ging daarna naar mijn eigen kamer om te slapen. Het was een strak en uitgebalanceerd programma. Ze vroeg een paar keer na het eten of ze naar het toilet mocht gaan, en dat ging nu wel goed.
Het was de dinsdag van de tweede week, dat ze besefte dat dit wel eens veel langer ging duren dan ze verwachtte. Ik was nog helemaal niet klaar met dit prachtige schepsel van wie ik inmiddels iedere centimeter kende. Het werd tijd om het geheel een tikje hoger te trekken. Die dinsdag avond was ik net terug gekeerd van het boodschappen doen, en begon alles op te ruimen. Daarna maakte ik een simpele stamppot klaar, en braadde een aantal worsten erbij. Nadat alles gereed was, dekte ik de tafel en begaf me naar haar kamer, waar ze op het bed lag uitgespreid. Zodra ik haar losmaakte van het bed, schoot ze in een huilbui. Nadat ze was uitgehuild vroeg ze of ze naar het toilet mocht. Dat stond ik toe, en wachtte tot ze zich verschoond had. Intussen liep ik terug naar de keuken om het eten in de oven te zetten.
Nadat ze zich gefatsoeneerd had, en op de deur klopte, maakte ik haar handen weer vast aan de spreider en geleidde haar de woonkamer in. Daar waar ik haar de voorgaande dagen liet knielen om te eten, trok ik nu een stoel tevoorschijn, en zette haar aan tafel. Haar ogen werden groter zag ik. Vervolgens voerde ik haar zoals de afgelopen dagen, en nadat onze borden leeg waren, ruimde ik de tafel op. Ze bleef stil zitten, wachtend tot ik haar van de tafel weg zou geleiden. Mijn pik kroop al iets omhoog vanwege de gedachten die ik had.
Zodra ik koffie had gezet, en mijn boek had klaargelegd, iets wat ze met haar ogen volgde, zette ik haar en mijn koffie neer. Wat nu anders was, betrof het neerleggen van een kussen bij het voeteneind van de stoel. Ik haalde haar op bij de tafel, en maakte één hand los van de spreider. Ik geleidde haar voorzichtig naar het voeteinde en zette haar neer, knielend op het kussen. Daarna bevestigde ik de benen spreider, waarbij ik nu eigenlijk de benen wat bij elkaar dwong. Nu maakte ik haar andere hand los.
Ik ging zitten, trok haar hoofd richting mijn schaamstreek en ging zitten. Ik nam een slok koffie en leunde achterover, even overpeinzend wat ik moest zeggen. Haar hoofd op mijn boven dijbeen, deed wel de anticipatie opbouwen in mijn heupen, en ik voelde hoe Junior wakker werd en zich manifesteerde. Ze deed verder niets, en keek met grote ogen naar me op constateerde ik. Mijn blik deed haar ogen wat toeknijpen, ze wist dat ze iets niet goed deed, maar ze wist niet wat.
“Nou, ik zou zeggen dat ik wel een beloning verdien voor het zorgen voor een veilig onderdak voor jou. Voor het schoonmaken elke dag van je, en voor het zorgen van eten voor je” zei ik met een zo neutraal mogelijk klinkende stem. Het moest klinken als een soort mededeling, niet een van geilheid druipende stem die een blowjob eiste. Die conclusie moest ze zelf trekken, dat ze mij moest plezieren.
Het duurde een paar minuten voordat het kwartje bij haar viel. Met een wat rood kleurend gezicht begon ze mijn broeksband los te maken. Ze zei niets, haar ogen nu terneergeslagen en viste Junior uit zijn benarde positie. Met een glimlach moedigde ik haar aan. Ze keek me even strak aan voordat ze voorzichtig likte. Junior vibreerde gelijk zijn verheuging naar haar, wat haar weer verraste. Ik glimlachte en zocht haar ogen.
Er ontwikkelde zich een fascinerend schouwspel. Ze keek me telkens aan, nadat ze iets anders deed. Ze gebruikte nu beide handen om me masseren, en hapte steeds langer mijn jongeheer naar binnen. Als ik eerlijk moet zijn, ze had niet echt veel ervaring. Maar haar enthousiasme nam toe, naarmate ik ook goedkeurende geluidjes gaf. Na vijf minuten pakte ik haar hoofd beet en trok haar los. Ik deed haar haren weg van haar gezicht, zodat ik haar kon aankijken.
“Je bent goed bezig schatje” zei ik liefkozend, en streelde haar wangen zacht.
Daarna duwde ik haar hoofd terug en kon ze weer aan de slag. De onderbreking zorgde ervoor dat ik niet te snel mijn lading uitspoot, en dat zij geen kramp in haar kaak kreeg. Dit herhaalde ik na nog eens vijf minuten, en boog me iets voorover, om haar te zoenen op haar voorhoofd. Ze rilde onwillekeurig en ging weer aan de slag, en nu was klaar, en had ze me binnen een minuut zover dat ik een diepe kreun gaf en alles liet gaan.
Ze sputterde even, voordat ze alles doorslikte en daarna alles schoonlikte. Terwijl ik mentaal even aan het bijkomen was, maakte zij alles netjes fatsoenlijk. Zodra ik weer coherent was bood ik haar de koffie aan. Of ze nu een aparte smaak had in haar mond of niet, zo kon ze het gelijk wegspoelen. Ik maakte echter geen aanstalten om haar in een andere houding te brengen. Ik pakte mijn boek en begon te lezen. Ze leunde met haar hoofd tegen mijn dijbeen, en zachtjes streelde ik haar haren.
Een uurtje later of zo, toen ik ineens voelde dat het sanitair gebruikt moest worden, trok ik haar hoofd aan de kant en hielp haar overeind. Ze stond erg wankel op de benen, en ik zette haar in mijn stoel neer. Snel liep ik naar het toilet en deed mijn behoefte. Daarna bij terugkomst ruimde ik alles op, inclusief het kussen. Ze keek me strak aan, en had een wat vragende blik in haar ogen.
Ik bracht haar terug naar de kleine slaapkamer, ontkleedde haar. Nu ze mij verwend had, had ik ook een reden om haar te verwennen. Nu ze bijna naakt was, duwde ik haar terug op het bed, en ze liet zich weer boeien aan haar handen, dit keer aan twee handboeien die verzonken waren aan het bed einde. Haar borsten hieven zich op en neer en ik had geen idee waarom of hoe, maar ik had ineens een ontzettende drang om ze te likken. Wat ik dan ook prompt deed. Na een paar minuten zag ik tot mijn genoegen dat de tepels volledig uitgepuild waren. Haar ademhaling was best snel. Met mijn handen masseerde ik beide heuveltjes, ze zachtjes knedend, af en toe wat knijpend. Haar reacties wisselden, en ik vond een ritme dat haar plezierde, audio cues accepterend.
Ik verzette mijn lichaam en kroop iets onder haar, door haar romp wat op te tillen en mijn hoofd dirigerend naar haar zachte lippen. Het duurde een kwartier van strelen, likken, zuigen en hete adem blazen voordat haar lichaam aangaf dat ze een orgasme kreeg. Met voldoening likte ik het vrijgekomen vocht tussen haar benen op, de wat zoet/zoute smaak had een lekker nasmaak. Enthousiast liet ik mijn ogen over haar lichaam gaan, op diverse plaatsen waar ik haar had geknepen of gemasseerd was een mooie roze gloed zichtbaar.
Haar ogen waren gesloten, en ze trilde na. Ik kon het niet laten om nu haar mond te zoeken en haar te zoenen, haar ogen schoten open, zichzelf proevend.
“Dank je wel, dat ik je mocht belonen vandaag” zei ik zachtjes.
Ik duwde haar in een gemakkelijke ontspannende houding en streelde haar haren. Binnen vijf minuten viel ze in slaap. Dat deed ik wat later ook, na mezelf even te hebben afgedoucht. De volgende ochtend werd ik wakker gepiept door een warme telefoon, met een lauw oog keek ik naar het display. Ik zag dat ik al vier telefoontjes gemist had. Vermoeid, door niet regulier te kunnen uitslapen, belde ik terug.
“Peter? Met Henk van productie. Heb je het gehoord?”
“Henk… ik ben nu net wakker gebeld. Wát is er aan de hand?”.
“Peter, vlak bij jou is iemand ontvoerd, een bekende Nederlander ! Iedereen van de redactie zit erop. Ik stuur iemand naar je toe, zodat ze vanuit jouw plekkie kunnen opereren” en er werd opgehangen.
Shit.
Ik stop op, douchte mezelf en ging direct naar haar kamer toe. Ze sliep nog, en ik bewonderde haar vormen nogmaals. Ik maakte haar handen los, en verwijderde de beenspreider. Haar mooie lichaam bewonderend bedacht ik me ineens iets. Met een soepele beweging opende ik een luikje en haalde er wat ‘spelattributen’ uit, waaronder een met zijde beklede nekriempje. Die bevestigde ik snel, en borg de rest weer op. Ze werd niet wakker, te horen aan de rustige ademhaling. Ik legde schone kleding uit op een stoel. En zette de naaldhakken erbij. Eens kijken welke keuze ze zou maken. Daarna begaf ik me naar de keuken en begon aan het maken van een ontbijt.
Denkend aan de weersomstandigheden keek ik buiten de tuin in, waar ik nu al twee weken niets aan gedaan had. Na me fatsoenlijk aangekleed te hebben, zette ik het ontbijt voor haar klaar op een dienblad en droeg het naar haar kamer. Ik zette het neer naast het bed, en verliet de kamer weer direct. Ik verplaatste mijn auto naar buiten, zodat de garage meer ruimte bood. Nu was het afwachten, ik was benieuwd wie er zou komen naar mijn adres.
Lang hoefde ik niet te wachten, ik had net met de bezem de hele oprit bijeengeveegd, en bekeek de heggen, toen er een donkere grijze Range Rover Evoque kwam aan gescheurd en met bijna piepende remmen tot stilstand kwam voordat mijn oprijlaan werd bestormd. Gezien het vermogen van de banden op de delicate ondergrond, hief ik direct mijn handen op, om het voertuig na vijf meter tot stilstand te brengen.
“Péter !, heb je het gehoord !”
Uit de bestuurdersplaats sprong een jonge talentvolle jongedame die met drie sprongetjes bij me was en me omhelsde.
“Hey Annechien. Wat brengt jou hier?”
“Ik mag verslag doen! De satelietwagen komt er dadelijk aan!”
“Verslag van wat?”
“Nou, je weet wel” zei ze wat minder enthousiast, mijn vrij rustige natuur monsterend.
“Ik weet van niks. Ik woon hier lekker landelijk, heerlijk rustig. Wat heeft jullie op het idee gebracht dat mijn huis hier een goede plek zou zijn?”
“Ehm.. de hoofdredacteur zei dat jij de enige die we kennen in de buurt bent, binnen straal van vijftig kilometer, dus vandaar”.
“Alles buiten het gooi is binnen 50 kilometer” bromde ik, nu ik wist wie verantwoordelijk was.
“Peter, je gaat me toch niet wegsturen hé ?” flirte ze.
“Ja, Annechien, jazeker. Er zijn diverse Hotels en B&B’s in de dichtsbijzijnde steden op nog geen kwartier rijden hier vandaan. De enige reden dat er telkens iemand hier komt is dat ze gratis kunnen verblijven op mijn kosten. En dat gaat tegenwoordig alléén op uitnodiging”
“Jezus peter…”
We waren intussen bij mijn huis aangekomen en ik borg de bezem op in de kast, en gebaarde dat ze me mocht volgen via de voordeur. Annechien was een aankomende journaliste en zou het volgens mijn idee ver gaan gooien. Haar integriteit en kennis van zaken was een doorslaggevende factor in een sensatie belust informatiemedium als de huidige redactie waarvoor ik af en toe wat schreef.
In mijn woonkamer ging ik zitten, en wachtte af, wat er ging gebeuren. Annechien wilde gaan zitten, maar haar mobiele telefoon ging af. Met een ruk schoot ze weer overeind en nam de lijn aan. In mijn ooghoeken zag ik iets bewegen. Oei, wat nu?
– – –
Voor meer hierover, mail naar romantikusje@de-kleine-dichter.nl , suggesties zijn ook mogelijk. Mijn basis plot kan alle kanten op, en ik denk erover om hier een roman uit te maken.
Met groet,
Peter P.