Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.
Op een bepaald moment, was Gerry al een halve dag bezig foto’s te nemen in het aparte lokaaltje in Terhagen, als hij plotseling een kreet en gebolder hoort. Hij rent uit het fotolokaaltje en ziet nonkel Marcel onderaan de trap liggen. Tante Magda kwam bovenaan de trap staan en keek naar beneden. Die koppigaard van een nonkel had geprobeerd naar beneden te komen, zonder gebruik te maken van de traplift. Gerry belde onmiddellijk de hulpdiensten, maar helaas, niets kon nog baten. De officiële mededeling was : ‘overleden op weg naar het hospitaal’. Tante Magda was er het hart van in. Zij en nonkel Marcel waren beiden in de zeventig, ze hadden mekaar op een kermis leren kennen toe ze ongeveer zeventien waren, dus meer dan vijftig jaar geleden en hadden van dat moment af, altijd bij mekaar geweest. Noch Magda, nog Marcel hadden ooit iemand anders gehad. Gerry probeerde zijn tante zo goed mogelijk te troosten. Gerry vond het bijzonder sneu voor zijn nonkel dat hij nooit de door hem aangekochte meubeltjes uit Thailand zou kunnen zien en die konden elk moment toekomen.
In de dagen die volgden, voor en na de begrafenis van nonkel Marcel, was Gerry steeds in de buurt van tante Magda te vinden. Hij vond dat hij haar niet alleen mocht laten. ’s Morgensvroeg kwam hij haar ontbijt maken, ’s middags aten ze samen een boterhammetje en ’s avonds aten ze ook samen. De enige verplaatsing die Gerry deed, naast met tante naar de begrafenis gaan, was drie dagen na de begrafenis, naar de boerderij van Juul en Carla. Eerst wou tante Magda niet mee, maar hij smeekte haar om mee te gaan.
Gerry kocht bij Leonidas een kilo witte pralinen, de helft met en de andere helft zonder de bekende noot erin. Tante Magda en Carla waren ongeveer van dezelfde leeftijd. Carla was dolblij Gerry terug te zien. Ze riep naar Juul bij hun aankomst : “Juul, zie je wel, die Gerry is van zijn woord” en ze knuffelde vervolgens Gerry half dood, onder het oog van de glimlachende Juul en de verbaasde tante Magda. Gerry stelde tante aan Carla en Juul voor en een gezellige babbel volgde. Na de knuffel zei Gerry aan Carla, dat zijn nonkel Marcel, de man van Magda drie dagen ervoor begraven was en dat hij beloofd had om bij Juul en Carla langs te komen, maar dat hij tante onder geen beding alleen thuis wou laten. Beide dames waren zo vertederd dat ze van die uitspraak tranen in de ogen kregen.
Dan zei Gerry tegen Juul : “Juul, wil jij met mij even mee naar de boerderij van jouw overleden schoonbroer rijden ?” Hij had zijn uitspraak moedwillig zo geformuleerd dat tante Magda logischerwijze snapte dat Carla haar broer verloren had, net zoals zij haar man. Twee vrouwen, van dezelfde leeftijd, de éne een boerin die heel haar leven op de boerderij gewerkt had en Magda, de vrouw van een fabriekseigenaar, een grotere tegenstelling was er niet, maar het gemeenschappelijke wat betreft het verlies van een dierbare, zou de twee dames wel dichter bij mekaar brengen.
Juul en Gerry vertrokken naar de leegstaande boerderij. Daar liepen ze de hele boerderij nog eens rond en bekeken alles grondig. Het gebouw was al redelijk bouwvallig, maar wel groot en voor Gerry bood het ding wel veel mogelijkheden. Tegen Juul zei hij : “zouden jullie het zien zitten om deze boerderij aan mij te verhuren ?” Juul zei : “voor mij geen probleem Gerry, maar ik betwijfel of ons Carla dat gaat willen”. “Je kunt het haar vragen, maar ik geloof nooit dat zij daarmee instemt”.
Ze reden terug naar de boerderij van Juul en Carla. Daar vonden ze de twee dames met roodomrande ogen. Die hadden heel de tijd van zijn afwezigheid, tranen met tuiten geweend en mekaars verdriet gedeeld. Bij het zien van de twee mannen, herpakte Carla zich en zei : “jullie eten toch mee ?” Magda wou protesteren, maar Gerry zei direct : “met heel veel plezier Carla”.
Na het eten, zetten ze zich alle vier op een eetkamerstoel buiten in het najaarszonnetje. Dan zei Gerry : “Carla, mag ik jou iets vragen ?” “Natuurlijk Gerry” zei die.
“Carla” begon hij “ik ga de meubeltjes van je broer niet inladen en verkopen, dat lijkt me niet goed”. Carla wou al protesteren maar Gerry zei : “neen Carla, ik wil ze niet verkopen, maar gebruiken”. “Die boerderij van je broer, is voor mij ideaal, ik zou die willen huren, maar voor jij ‘neen’ zegt, wil ik je uitleggen waarom”. “Die boerderij is groot, daar kan ik heel veel meubeltjes in stockeren, ik verwacht trouwens een grote bestelling van meubelen uit Thailand en die wil ik in Terhagen waar wij wonen stockeren”. “Dus daar heb ik meer ruimte voor nodig”. “Om op de boerderij van je broer te komen die zeker meer dan een kilometer van hier ligt, moet iedereen wel langs hier passeren en gezien jullie hier wonen, hebben jullie perfecte controle over wie allemaal naar die boerderij wil”. “Ik zou niet willen dat alles wat ik daar stockeer, gepikt zou worden”. “De belangrijkste reden is evenwel dat ik van de boerderij van jouw broer een soort buitenverblijf wil maken, waar ik regelmatig kan verblijven”. Carla keek hem met verbazing aan. Magda ook maar die zei direct : “ga je me dan alleen laten in Terhagen Gerry ?” Gerry had gehoopt op zo’n reactie en tegelijk had hij bijna in iedere zin die hij uitsprak, het woord ‘broer’ gebruikt om Carla wat weker te maken.
“Bijlange niet tante” zei hij, “in tegendeel zelfs”. “Ik zou de boerderij van Carla’s overleden broer willen renoveren, nieuwe elektriciteit, zonnepanelen, isolatie plaatsen en dergelijke”. “Dat kost tijd en al die tijd kan jij gerust, liefst zelfs, meekomen”. “Ik renoveer dan wel, en jij komt buiten, je kunt hier bij Carla op bezoek komen of ginder op de boerderij mij bezig zien en als het helemaal af is, kunnen we daar verblijven zoveel we willen”. “Tante, wij wonen in Terhagen in een oud industrieel gebouw, midden tussen andere oude gebouwen en voormalige steenbakkerijen, niks dan steen dus, maar hier zit je midden in het groen”. “Rond die boerderij liggen weiden en akkers, en een beetje verder zelfs een heel bos”. “In Terhagen zit je tussen heel veel oude bakstenen en gezien het verlies van nonkel, vrees ik dat je daar op den duur gaat zitten kniezen”. “Hier in het groen en de goeie lucht ga je kunnen genieten van de natuur en je kunt zoveel of zo weinig als je wilt met Carla babbelen, mits Carla dat goedvindt natuurlijk”. Carla zat al te knikken en zei tegen Magda : “dat moet je doen Magda, dat gaat je echt goed doen”. Magda zat met tranen in de ogen. Gerry dacht bij zichzelf : ‘voilà se, dat is in de valies’. Juul dacht bij zichzelf : ‘die Gerry is verdomme een lepe vogel’ en grinnikte binnensmonds. Dan zei Carla gedecideerd : “je mag gratis van die boerderij gebruik maken Gerry, hoe meer hoe liever”.
Gerry zei daarop : “ha neen hé, niks gratis, ik wil daar huur voor betalen, gratis wil ik dat niet, dat gaat vroeg of laat scheef en daar voel ik me niet goed bij”. “Dan heb ik het gevoel misbruik van jullie te maken, dan wil ik niet, ik wil sowieso er huur voor betalen”. Carla en Magda keken onbegrijpend, maar Juul greep in. Die zei : “je hebt gelijk Gerry, we verhuren, wat denk je van honderd euro per maand ?” Gerry deed of hij er moest over nadenken en zei dan : “is dat niet een beetje weinig Juul ?” “Niks van zei Carla : “honderd euro en geen cent meer”. Gerry jubelde vanbinnen, stak zijn hand uit naar Juul en zei : “deal !” Magda en Carla gaven mekaar een dikke knuffel. Gerry pakte prompt zijn portefeuille, nam er tweehonderd euro uit en gaf die aan Juul. “Voor deze maand en voor volgende maand” zie hij.
Zonder dat de betrokkenen het beseften, had Gerry zowel met Juul, met Carla en met Magda een spelletje ‘emotionele chantage’ gespeeld. Ze namen afscheid.
Na een week of drie na de begrafenis zei tante : “Gerry ik vind het heel lief dat je zo goed voor mij probeert te zorgen, maar ik heb de indruk dat jij je werkt danig aan het verwaarlozen bent”. “Je kunt me gerust wat alleen laten, ik kom er wel door, maar denk aan je zaak” en ze had hem een heel dikke knuffel gegeven.
De dag na die opmerking kwam er een vrachtwagen toe met zijn in Bangkok gekochte meubeltjes. Gerry sprong een gat in de lucht. De hele container op de vrachtwagen werd uitgeladen en alle meubeltjes werden in de loods in Terhagen netjes naast mekaar gezet. Ze waren allemaal ingepakt in plastiek met luchtbelletjes in en dan waren alle hoeken en kanten van elk meubelstuk nog eens in karton ingepakt. Gerry was blij als een kind. Hij begon direct heel de levering te controleren aan de hand van zijn bestellijstje dat hij in Bangkok gemaakt had.
Maar een paar dagen later kreeg hij een koude douche. De factuur van het transport was toegekomen op een vrijdag. De meubeltjes had hij al betaald, ter plaatse in Bangkok, dat had hem een goeie vijfduizend euro gekost. De rest van zijn spaarcenten was opgegaan aan de uitspattingen in Bangkok en de twee vluchten heen en terug. Hij had nog een kleine tweeduizend euro over. Maar de factuur bedroeg net iets meer dan tienduizend euro. Hij begreep niet hoe dat kon. Ongeveer het dubbele van de kostprijs van zijn aankoop moest hij nu aan transportkosten van Bangkok tot in Terhagen betalen. Dat was zuur. Hij moest er even bij gaan zitten, het werd hem allemaal even te veel. Hij besefte dat hij niet voldoende geld had om die factuur te betalen. Tranen van frustratie welden op.
Na zo’n ongeveer een half uur daar gezeten te hebben, zonder te weten dat te doen, liet hij een grondige vloek. ‘Een nachtje over slapen’ zou misschien raad brengen. Dus, zonder de dagelijkse aftrekbeurt kroop hij in zijn bed.
Zaterdag morgen, Gerry had de gewoonte om stipt om half zeven onder de douche te gaan staan, kreeg hij het idee : ik moet Rick bellen, die kan mij helpen.
Rick, dat ben ik, de schrijver van dit verhaal. Ik had mijn hele lagere school met Gerry in dezelfde klas gezeten, hij was nadien naar de technische school gegaan en ik was met het middelbaar in een secundaire school begonnen. Op het moment dat Gerry mij belde, zat ik in mijn eerste jaar toegepaste economische wetenschappen aan de Antwerpse universiteit. Tot het moment dat Gerry stopte met voetballen had ik met hem samen in dezelfde voetbalploeg gespeeld, de jeugdreeksen van mauve-wit, op het Kiel in Antwerpen Zuid. Gerry en ik hadden het altijd wel goed met mekaar kunnen vinden en de sympathie was wederzijds.
Om acht uur die zaterdag, kreeg ik telefoon van Gerry die vroeg om dringend langs te komen in Terhagen. Tegen de middag kwam ik bij hem toe. Samen met Gerry en Magda moest ik eerst mee middageten. Daarna liet Gerry mij de factuur zien van de transportkosten die hij niet kon betalen, zijn twee lijsten van bestelling in Thailand en hij vertelde mij van zijn groeiende zaken wat ‘vintage meubelen’ betrof.
Die bewuste factuur met de transportkosten van de twee fabriekjes in Thailand voor zijn aankopen, tot in de haven van Bangkok stonden er op, de kosten voor het gebruik van een container, de verschepingskosten, douanekosten, de transportkosten van de container tot bij Gerry in Terhagen, kortom, alles stond er op. Een expeditiebedrijf uit de Antwerpse haven die de verscheping verzorgd had, had alles mooi op één factuur gebundeld. Alleen stond die factuur op de persoonlijke naam van Gerry met het adres van Terhagen.
Voor mij was de situatie snel duidelijk. Gerry had tot de aankoop van die Thaise spullen nog nooit een euro uitgegeven voor de aankoop van zijn meubeltjes, dit op een occasionele doos pralinen na. Ik vroeg dan ook hoe hij zijn spullen had laten betalen en hoe de klanten wisten hoeveel ze moesten betalen. Gerry gaf aan dat de klanten altijd cash betaalden en dat hij op een klein papiertje de rekening had afgegeven.
Conclusie : Gerry had tot dan toe alles in ’t zwart verkocht en buiten de uren van zijn geschuur en het schilderen van zijn meubeltjes, hadden die dingen hem quasi niets gekost. Met de Thaise spullen had hij ineens een aankoopprijs van bijvoorbeeld een stoel en daarbovenop een kost voor transport van die stoel. Daar had Gerry nog niet aan gedacht.
Ik vertelde dan ook aan Gerry, dat hij in de toekomst moest rekening houden met de totale kostprijs per product dat hij verkocht. Hij hoorde als het ware ‘het in Keulen donderen’. Tot dan had hij producten, die hij gratis kreeg aan een redelijke prijs verkocht en dat was dan volledig bruto winst.
Wat zijn transportkosten betrof, moest ik hem duidelijk maken dat hij die niet zomaar mocht delen door het aantal aangekochte meubeltjes, maar proportioneel moest verdelen over het totaal. Dat snapte hij direct. “Maar dan moet ik voor elk apart product dat ik heb een aparte prijs vaststellen !” riep hij uit. Ik knikte. Ik voegde er aan toe : “je moet een btw-nummer hebben, je moet facturen kunnen maken en verzenddocumenten, je moet elk kwartaal btw-aangiften doen en een boekhouder hebben”. Gerry trok grote ogen. Ik zei nog : “Gerry, we moeten jou, t.t.z. jouw commerciële activiteiten wettelijk in orde brengen, want als we dat niet doen, dan zit jij bij de eerste de beste controle van de fiscus of de btw-administratie in de gevangenis en dan kan ik je daar bezoeken”. Gerry bekeek me en wist niet goed of hij moest panikeren of kwaad worden. Ik kende zijn manier van zijn en zei hem daarom direct : “maak je geen zorgen kerel, ik regel wel dat je wettelijk in orde bent, dat is één en zorg voor een boekhouder, dat is twee”.
“Ik heb de volgende twee weken geen les, zogenaamd blokverlof want het is examenperiode midden januari, daarna bezorg ik je een boekhouder”. “Dat is de vader van een meisje dat samen met mij dezelfde lessen volgt”. “Ze is zo lelijk als de nacht, weegt tegen de honderd kilo, maar gaat als ze afgestudeerd is, de zaak van haar vader overnemen”. “Ze heet Jenny en als ik jou als klant aanbreng, gaat die verheugd zijn en als je die wat charmeert, kunnen we wel regelen dat zulks weinig of niets kost”.
“Het eerste dat we nodig hebben, is een btw-nummer en een ondernemingsnummer”. “Dus moeten we een bedrijfje oprichten”. Magda, de tante van Gerry, had mij gehoord want we zaten nog aan de eettafel bij haar boven. Die zei direct : “wacht even Rick, dat is niet nodig, wij hebben hier nog steeds een btw-nummer en een bedrijfje, dat is wel stilgelegd wat btw-activiteiten betreft, maar dat bestaat nog steeds want het hele gebouw hier en de Landrover en aanhangwagen staat op naam van dat bedrijfje”. “Dat bedrijfje heet ‘Pamagmar bvba’”. Bijna verontschuldigend zei ze : “dat staat voor Pantoffels Magda en Marcel”. Ik riep uit : “maar dat is schitterend Magda, dat bespaard een hele boel tijd”. Gerry keek sceptisch. Ik vertelde hem dan dat hij maar naar het btw-kantoor van de streek in Boom moest gaan om het btw-nummer opnieuw te activeren. Ik zou dat met Magda de maandag wel doen. Dat Jenny later wel de nodige documenten zou kunnen maken om bijvoorbeeld de naam te veranderen, de activiteiten in het staatsblad te veranderen en Gerry zaakvoerder en eventueel eigenaar van de bvba te maken mocht tante daarmee akkoord gaan. Die knikte al van ‘ja’.
Mijn volgende vraag was : “Gerry, in hoeveel tijd krijg jij die Thaise spullen verkocht ?” Die dacht even na en zei : “bwa, een week of drie, vier”. “Goed”, zei ik “dat geeft je voldoende tijd om centen te verzamelen opdat jij die factuur zou kunnen betalen”. Ik had die grondig gelezen en daar stond op : ‘vervaldag dertig dagen einde maand’. Ik zei tegen Gerry : “je moet die factuur normaal eind januari en we zijn nu midden december, betalen”. “Maar om je een beetje meer tijd te bezorgen, maak ik een briefje aan dat expeditiebedrijf uit de Antwerpse haven met de vraag om jouw factuur te crediteren, want dat die per vergissing op jouw persoonlijke naam staat en we vragen ‘om technische redenen’ om een nieuwe factuur op Pamagmar bvba te maken en wel op datum van twee januari”. “Elk bedrijf snapt dat en doet dat ook”. “Zodoende heb jij tijd tot eind februari om te betalen”. “Toch zou ik die som betalen zodra je dat kunt en niet wachten tot het laatste moment”.
“Dus is het nu kwestie van een inventaris te maken van alles wat jij in Thailand gekocht hebt, dat in een computer te steken en ik zorg er wel voor dat er dan bij elke bestelling uit die computer een factuur en een verzendnota volgt”. “Ik bel Jenny en vraag of die naar hier wil komen, dan kan ik haar alles uitleggen”. “Tot die hier is heb ik tijd om dat briefje te maken en in Microsoft Acces een kleine database te maken zodat de nodige documenten geproduceerd konden worden”. “Wie heeft jouw website gemaakt ?” vroeg ik nog. “Filip, Filip Tuerlinckx” zei Gerry. Die kende ik ook van de lagere school. Dus zei ik : “Gerry, laat die ook maar naar hier komen”.
Bij mezelf dacht ik : die Gerry heeft massaal veel spullen die in die database moeten gestoken worden, dus ik laat Jenny mij daarbij helpen en onze vriend Filip kan die database koppelen aan de website.
Dus moesten alle spullen nog gecatalogeerd worden en er moest een foto van gemaakt worden voor de website. Ik vertelde dat zo aan Gerry en die schoot direct in actie. Ik begon aan de database en Gerry was al zijn meubelen aan het uitpakken.
Een uur of twee later, arriveerden Jenny en Filip quasi gelijktijdig. Ze werden beiden van de hele problematiek op de hoogte gebracht en direct kwam Jenny met het schitterende idee om bij elke foto, in de foto ineens een uniek nummer te zetten op een klein kaartje dat mee gefotografeerd diende te worden. Zodoende konden items niet met een verkeerd nummer op de website verschijnen. Ze had een vriendin die in het hospitaal van Boom werkte en die polsbandjes die in een hospitaal gebruikt worden, met barcode en een uniek nummer, konden daar perfect voor dienen. Magda reed met Jenny naar het hospitaal nadat Jenny haar vriendin gebeld had. Een uur later waren ze terug met een klein printertje en een bomvolle doos van die blanco bandjes. Filip liet een bandje uit de printer afdrukken en Jenny bevestigde dat aan een Thaise stoel. Gerry trok de foto met het nummer op het bandje goed zichtbaar. De werkmethode stond vast.
Aan Filip vroeg ik om de website te herwerken. Eerst moest er een toegang verleend worden aan enkel mensen met een btw-nummer, zo zouden de particulieren geen aankopen meer kunnen doen via de website. Dat gaf toch alleen maar ‘shit’ en die kochten enkel één of twee stuks, na veel gepalaver. Dus een website enkel voor professionele aankopers met individuele toegang. Dan een opdeling in ‘Gerry’s Garden Wood’, ‘Gerry’s Vintage Wood’, ‘Gerry’s Natural Wood’ voor de blanke meubeltjes en ‘Gerry’s Oriental Wood’ voor de binnenhuis meubeltjes afkomstig uit Thailand. Alle spullen zouden zo een nummer krijgen met daarvoor de letter G, V, N of O. Het geheel onder de naam ‘Gerry’s Wood’.
Magda was enthousiast bezig met het voorzien van versnaperingen en drank. Drie jonge kerels en een jonge dame in haar pand, dat was heel lang geleden en ze genoot van het jonge dynamisme.
Alles die zaterdag in de database krijgen en op de website, was niet te doen. Dus besloot iedereen te blijven tot de zaak rond was. Ik zegde mijn voetbalmatch voor zondag af. Gerry regelde de slaaparrangementen. Jenny zou in zijn bed beneden mogen slapen, hijzelf op de sofa beneden, Filip en ik zouden elk op een sofazetel bij tante Magda op het eerste slapen en Magda zelf in haar eigen bed natuurlijk. Iedereen was direct akkoord en Filip zat op zijn laptop te tokkelen, de database was klaar en Jenny voerde alles in wat Gerry en ik aanbrachten van foto’s. Gerry was in de wolken. Bij het aansleuren van spullen, naar het fotografiekamertje zei hij : “Rick, bedankt, ik ga dat nooit vergeten”.
Tegen een uur of elf ’s avonds, was iets meer dan de helft van de spullen gefotografeerd en in de database, annex website gestoken. Dus gingen we slapen.
Ik had vermoedelijk wat teveel koffie van tante Magda gedronken en om een uur of twee, moest ik gaan plassen. Dat kon op het eerste verdiep, maar de deur naar de trap stond open en ik hoorde geluiden van beneden. Dus sloop ik heel stilletjes naar beneden. In de woonruimte van Gerry beneden, kon ik recht in de slaapkamer zien. Daar lag Jenny als een gigantische berg vlees naakt op het bed. Met haar beide handen was ze druk bezig haar dikke borsten te kneden en languit voor haar, tussen haar benen lag Gerry en die was druk in de weer de vette kut van Jenny grondig te likken. Aan het gekreun van Jenny te horen, deed die dat naar behoren.
Ik sloop stilletjes terug naar boven en moest grinniken. De dag ervoor had ik hem gezegd dat hij Jenny wat moest charmeren, ik had niet gezegd neuken, maar typisch voor Gerry, die ging altijd grondig en een tikkeltje overdreven, te werk.
Zondagmorgen gebaarden Gerry en Jenny van niets en iedereen vloog aan het werk na een goed ontbijt van Magda.
Ergens in de namiddag zaten alle spullen in het systeem en konden we proefdraaien. We hadden als testadres de gegevens van het boekhoudkantoor van Jenny’s vader ingevoerd. Jenny deed dan gesimuleerd aan Gerry voor, alsof haar vader een bestelling telefonisch opgaf. Ze zocht dan de klant op in de database, gaf de bestelling in en drukte op ‘afronden’. Twee exemplaren van de factuur rolden uit de printer en twee exemplaren van een verzendnota. Gerry was in de wolken. Dan simuleerde Filip een bestelling via de website. Hij gaf zijn eigen gegevens in, koos een aantal spullen uit op de website, uit de verschillende categorieën, drukte op bevestigen en hop uit de printer van Gerry rolde weer twee facturen en twee verzendnota’s. Eén factuur moest hij direct bijhouden, eentje moest hij bij levering aan de klant bezorgen de twee verzendnota’s moest hij ook meenemen naar de klant, eentje laten aftekenen bij levering en de andere samen met de factuur achter laten.
We hadden met vereende krachten een soort CRM-systeem op poten gezet. Jenny gaf aan Gerry nog de raad om zo weinig mogelijk spullen die hij bij de boeren ophaalde, in Terhagen te stockeren. Ik gaf hem nog aan dat hij in de toekomst twee dingen moest doen. Ten eerste, zorgen dat zijn levering veel sneller uitgeladen werd bij aankomst. Voor zijn eerste levering uit Thailand, had de vrachtwagen vier uur in Terhagen stil gestaan, terwijl Gerry die manueel uitlaadde. Die spullen stonden nochtans op paletten en zodra hij kon, was het raadzaam om een vorklift aan te schaffen en een kleinere palettenschepper.
Ten tweede had hij wat volume betreft ofwel teveel, ofwel te weinig gekocht. Ik vertelde hem dat er in grote lijnen drie soorten containers bestaan. Een twintig voet, een veertig voet en een veertig voet ‘high top’. Dat is dezelfde maar iets hoger. Er bestaan nog wel andere varianten, maar die waren niet echt van toepassing. Zijn eerste levering uit Bangkok was net te groot voor een twintig voet container, maar besloeg maar iets meer dan de helft van een veertig voet. Dus had hij voor een hele container betaald, terwijl die maar voor ongeveer de helft met zijn spullen gevuld was. Dus hadden ze er nog andere spullen ter verscheping bij ingestoken en dat verhoogt heel hard het risico op beschadiging. Dat risico zou hij trouwens in de toekomst moeten verzekeren en enkel nog een bomvolle twintig of een bomvolle veertig voet container laten versturen. Via internet gaf ik hem de maten van de drie soorten containers, zodat Gerry zelf kon bepalen hoeveel hij kocht in Thailand.
Filip vertrok en na de mededeling dat Gerry wel met Magda en Jenny naar het btw-kantoor zouden gaan op maandag, vertrok ik ook. Jenny bleef. Later zou ik vernemen dat ze die avond mekaar grondig doorgeneukt hadden en dat Jenny van dan af, elk kwartaal de nodige documenten voor de btw-aangifte, persoonlijk kwam ophalen en met een bijbehorende langdurige neukbeurt. Zelfs nadat Jenny veel later getrouwd was, met een heel magere, lange vent en ze het kantoor van haar vader had overgenomen, bleef ze zich elk kwartaal door Gerry laten neuken. Dat is enkel overgeslagen tijdens de vier zwangerschappen die Jenny had en naar mijn weten neuken ze nu nog elk kwartaal van het jaar.
Ik vertrok dan ook maar die zondag, om te gaan studeren voor mijn examens.
Gerry van zijn kant trok op pad en bezocht elk tuincentrum dat hij vond. Verkopen en leveren was de lust van zijn leven. Op één van die leveringstochten, op weg naar huis, kwam hij voorbij de grote Carrefour in Merksem op de Bredabaan. Hij was met de Landrover annex aanhangwagen een kleine levering gaan doen in Ekeren en hij had honger gekregen. In het warenhuis was gij een paar flesjes spuitwater en een paar koffiekoeken gaan kopen en zat die in de Landrover, op de parking op te eten.
Op een bepaald moment, ziet hij een witte BMW cabrio verschijnen. Die parkeert schuin voor hem. Een blonde dame, heel netjes en chique gekleed stapt uit en begeeft zich naar de ingang van het warenhuis. Heel goed kon Gerry het niet zien, maar hij dacht Margot Tielemans te herkennen. Hij was niet zeker. Dus hij bleef gewoon zitten en at de rest van zijn koffiekoeken op.
Na een klein half uur, komt de blonde dame in kwestie terug naar haar BMW met een winkelkar vol spullen. En ja, het was inderdaad Margot Tielemans, de blonde stoot die hem op zijn dertiende te kakken had gezet en hem nogal grof afgewezen.
Gerry dacht na. Zou hij haar aanspreken ? Misschien beter van niet, dacht hij, want ze zou hem ongetwijfeld herkennen en weer kwetsen door haar opmerkingen. Hij wachtte. Margot bracht haar winkelkar terug en even later stapte ze in de BMW. Gerry besloot haar te volgen en startte de oude Landrover.
Na een dikke tien minuten reed Margot in de Azalealaan achttien in Brasschaat een oprit van een dikke villa op. Gerry had zich geparkeerd op vijftig meter afstand en hij was er zeker van dat Margot hen niet gezien of herkend had. Margot opende haar koffer en begon haar spullen naar binnen te dragen. Dat moest dus het ouderlijke huis van Margot geworden zijn. Die woonde vroeger in de buurt van waar Gerry opgroeide op Antwerpen Zuid, maar die waren blijkbaar verhuisd naar het veel chickere en mondainere Brasschaat. Gerry reed terug naar Terhagen.
Hij parkeerde de Landrover en ging naar binnen. Eerst naar boven om tante Magda te zeggen dat hij terug was, maar die was niet op de eerste verdieping. Dan naar zijn eigen leefruimte op het gelijkvloers en daar was ze ook niet. Dus liep hij de voormalige fabrieksloods in, maar zag haar daar ook niet. Gerry begon zich zorgen te maken. De bestelwagen stond nog buiten en hij was weg geweest met de Landrover. Hij keek rond en zag licht branden in de fotoruimte. Zou die op haar eentje foto’s aan het maken zijn ?
Hij liep er naartoe zonder geluid te maken en luisterde aan de deur. Hij hoorde gesnik. Heel voorzichtig deed hij de deur open en keek naar binnen. Daar stond het kastje aan de linker kant, dat altijd gesloten was, open. Tante Magda zat op haar kont op de grond en rondom haar lagen, her en der verspreid, een heleboel foto’s. De meeste waren in zwart, wit, een paar in kleur. Tante Magda, zat tussen de foto’s te huilen. Gerry meende vaag op een paar foto’s tante Magda te herkennen.
Hij vroeg : “tante, wat scheelt er” terwijl hij dichterbij kwam. Tante Magda keek verschrikt op. Op haar gelaat niets dan tranen, ze begon ineens heviger te snikken. Gerry knielde naast haar neer en omarmde haar. “Tante toch, wat is er aan de hand”. Tante snikte nog harder op de schouder van Gerry. Na een paar minuten zei ze aarzelend : “Gerry, ik ben oud en lelijk geworden”. “Kijk naar al die foto’s van mij, die Marcel van me maakte”. “Toen was ik mooi”. Gerry keek naar de foto’s. Verschillende foto’s van een jonge vrouw, soms helemaal naakt, meestal in lingerie, sommige helemaal aangekleed, maar allemaal van dezelfde vrouw. Op de oudere zwart, wit foto’s herkende hij tante bijna niet, op de jongere foto’s en die in kleur zag je een vrouw van veertig of vijftig, maar wel steeds in sensuele poses en daar zag hij wel zijn tante, niet meer als tante, maar als een mooie wellustige vrouw.
Gerry liet haar uitsnikken in zijn armen. Hij streelde zachtjes haar rug. Na zeker een minuut of tien, verminderde het snikken. Dan fluisterde tante : “ach Gerry, voorbij is voorbij en het komt nooit meer terug”. Gerry zei niets en stond recht. Tante bleef wat wezenloos zitten. Gerry ruimte alle foto’s op terwijl hij elke foto snel even bekeek, dan stak hij die terug in het kastje, sloot dat af en gaf de sleutel die aan een kettinkje zat, aan tante. Die nam dat aan, hing het kettinkje rond haar hals en Gerry zag het sleuteltje tussen haar dikke borsten verdwijnen. Hij hielp haar recht en omarmde haar terug. Hij gaf haar een dikke knuffel, kuste haar voorzichtig in de hals en fluisterde : “tante, nonkel Marcel is niet meer, maar ik ben hier nog, als je een man nodig hebt, ik ben er voor jou, zo veel of zo weinig als je wilt, maar ik laat jou nooit in de steek en eender wat je van mij wilt dat ik doe, doe ik met heel veel plezier”. “Alles wat je maar verlangt” voegde hij er nog aan toe. Magda, duwde hem wat achteruit en keek hem aan. “Eender wat Gerry ? vroeg ze. Gerry knikte.
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 6
Mooi verhaal