Gerry – Deel 20 : Gespiest en gekruisigd

Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.

Terug in de auto openden ze hun enveloppe. Bij Helena zat er een nagelnieuw paspoort in en twee brieven. De eerste brief was persoonlijk van Peter Krasschenko met de hand geschreven, waarin hij haar feliciteerde met haar terugkeer in Rusland, dat hij bijzonder verheugd was om haar te leren kennen, dat hij na hun vertrek in het consulaat in Antwerpen al wist dat ze bij hem zouden langskomen omdat zijn neef hem toen direct gebeld heeft en dat hij verheugd was dat zij Gerry meegebracht had. In de brief aan Helena zei Krasschenko ook, dat hij Gerry ‘een veel belovende jonge man’ vond en dat hij hoopte dat Helena met Gerry heel gelukkig samen zouden worden. Hij vroeg haar om haar uiterste best te doen, uiteraard in het belang van Rusland, om Gerry zo gelukkig mogelijk te maken. Bij zichzelf dacht Helena : ‘die leperd van een Krasschenko, die speelt zelfs voor koppelaar’.

Bij Gerry enkel twee brieven, de éne was van Peter Krasschenko waarin hij zegt : Beste Gerry, jij hebt voor Rusland een heugelijke daad verricht door juffrouw Sheremaikova terug naar haar geboortestreek te brengen. Hij schreef ook dat hij hoopte dat Gerry samen met Helena heel gelukkig zou worden, dat hij hoopte in het belang van Rusland dat Gerry de juiste keuzes zou maken, wat houtbewerking betrof en eveneens wat de vrouwenhandel betrof, waar Rusland erg door geteisterd werd.

Zowel in de brief aan Helena als in die van Gerry stond nog een ps. Om jullie het leven wat makkelijker te maken zie bijlage.

Op de tweede brief stond : Voor uitzonderlijke verdiensten voor het verenigde Rusland, verklaren ondergetekenden dat de persoon : Helena Sheremaikova de volgende titels toegekend krijgt : ereburger van de Stad Tver, ereburger van de Stad Moskou, Held van de Arbeid van de Russische Federatie en Held van de Russische Federatie. Die brief was ondertekend door de burgemeester van de Stad Tver, de burgemeester van de Stad Moskou, door Peter Krasschenko, Gouverneur van de Oblast Tver en rechts onderaan door Vladimir Vladimirovitsj Poetin, President van de Russische Federatie. Ook in deze brief stond er een post scriptum net boven de handtekeningen met de vermelding dat elkeen die deze brief te lezen kreeg, zijn maximale en uiterste best moest doen om de genaamde Helena Sheremaikova bij te staan in al haar wensen, toegang te verlenen tot alle plaatsen en gebouwen binnen de Russische Federatie en haar naar best vermogen te helpen bij alle daden, eisen of vragen van haar kant.

Op de tweede brief van Gerry stond uiteraard zijn naam in de plaats van die van Helena met daarbij nog de vermelding : van Belgische Nationaliteit.
Onderaan in de grote enveloppe vonden beiden twee wit, blauw, rode lintjes met daaraan een gouden ster. Zowel Helena als Gerry waren er eventjes stil van. Gerry wist wel dat de Russen in het algemeen nogal zot zijn van medailles, maar dat hij er ineens twee ging krijgen, en dan nog wel van de hoogst mogelijke, vond hij straf. Tevens dacht hij dat die Krasschenko nooit op één dag tijd, zulk document kon gerealiseerd hebben, dus die moest al voor de komst van Gerry en Helena die dingen geregeld hebben. Dat vond hij ook weer er tof en wat hij ook zeer tof vond was, dat zij gelogeerd hadden in het Gouverneur hotel van Tver, op bezoek gingen bij Peter Krasschenko en dat die vent dan nog de Gouverneur van Olbast Tver bleek te zijn. Tot dan was Gerry zich daar helemaal niet van bewust.

Onderaan de eerste brief van Helena stond nog een tweede post scriptum met het zinnetje : Beste Helena, doe jezelf, mij, Rusland en vooral Gerry een groot plezier en neem nooit meer drugs, dat is een uitwas van de decadentie van het Westen, maar je zou zowel mij persoonlijk als Gerry daar heel diep mee kwetsen. Helena was verbaasd van Peters persoonlijke aanpak, keek naar Gerry en die zat achter het stuur met tranen in de ogen, toen Helena hem dat zinnetje liet lezen.

Ze reden terug naar Martisovo.

Bij het buiten rijden van Tver, dacht Gerry bij zichzelf : ‘eens terug in België, moet ik voor een rijbewijs voor grote vrachtwagens gaan, ik ga dat nodig hebben’ en tegen Helena zei hij : “lieverd, jij bent nu net achttien jaar geworden, het best zou zijn dat jij je rijbewijs haalt en daardoor mobiel wordt”. “Het best is dat je dat doet in Andreapol of hier in Tver.”.

Terug in Martisovo, kon Helena het niet laten om haar medailles te laten zien aan heel haar familie en de brief met de handtekening van de President en de Gouverneur er op. Ze konden hun ogen niet geloven en als Helena vertelde dat Gerry net hetzelfde document had gekregen, waren ze helemaal verstomd van verbazing.

De vrijdag, ging Gerry weer een hele dag planken dragen in de zagerij. ’s Avonds na het eten bij Igor en zijn vrouw, liep hij samen met Pjotr naar diens huisje. Daar aangekomen zei Gerry ineens : “jij hebt een Bukhanka in jouw garage staan, die zou ik willen lenen tot ik terug naar België vertrek, tot dan mag jij mijn Mercedes G gebruiken en hij stak de sleutel in de lucht voor Pjotrs neus”.

Pjotr bekeek de sleutel, keek naar Gerry en zei : “Gerry ik weet niet wat je allemaal van plan bent, en misschien is dat maar goed ook, doe maar wat je denkt dat nodig is, zorg er wel voor dat wij en dan bedoel ik heel de familie er geen ‘shit’ door ondervindt en ik geloof gewoon dat ik je maar moet vertrouwen”. Hij liep zijn huisje in, haalde een sleutel van een rekje aan de muur, gaf het aan Gerry, nam in ruil de sleutel van de Mercedes over en zei : “je zult wel moeten gaan tanken met die oude roestbak”. “Dat is geen probleem” zei Gerry “maar als je met mijn Mercedes ergens naartoe rijdt, probeer zoveel mogelijk Toropets te vermijden, als je wilt”.

De zaterdag ging Gerry weer werken in de zagerij tot de middag. Dan hielden de heren ermee op en begon voor hen het weekend. Gerry vroeg net voor ze gingen eten : “Igor, mag ik die grote plank hebben ?” Hij wees naar een plank van zo’n vijf meter lang en vier centimeter dik, uit het midden van een boomstronk. De kanten waren er nog niet afgezaagd. Igor zei al lachend : “Gerry, neem zoveel planken als je maar wilt”. Gerry nam de plank in kwestie vast en legde die opzij voor later.

Na het eten, die middag bij Igor thuis, weeral borsjtsj soep, maar deze keer kon het Gerry toch smaken. Na het eten, ging Helena zich omkleden en kwam uit haar kamer in de klassieke Russische kleding die door jonge meisjes in Rusland gedragen werd. Geen kleding die Gerry gekocht had. Iedereen behalve Gerry keken verbaasd. Dan vertrokken ze met de Bukhanka. Gerry zette Helena af aan het station van Martisovo. Station is heel veel gezegd, het betreft hier een gewoon bushokje, meer niet. Helena zou met de trein naar Toropets gaan en twee van haar vriendinnen, Yalina en Larisa, van voor de ontvoering bezoeken. Gerry reed gewoon naar Toropets over de weg. Nadien zou hij Helena wel oppikken in de buurt van het station van Toropets, mits niemand dat zag, mocht er teveel volk in de buurt zijn, dat hadden ze zo afgesproken, dan zou Helena de trein terug naar Martisovo nemen.

Rond twee uur reed Gerry met het verroeste vehikel het benzinestation aan de Ulista Musorgskogo op. Een jonge kerel, één van de vier die hij in de supermarkt gezien had, kwam naar buiten en gooide de Bukhanka vol met benzine. Naast de ingang van het kantoortje van het tankstation, stond een KTM, trial bike. Dat is in feite een moto, waarmee je een moto-cross kon rijden. Zeer betrouwbaar op slechte en ruwe ondergrond. Gerry vroeg aan de jonge kerel : “van wie is die bike ?” “Van mij antwoordde die achterdochtig.

Gerry wist natuurlijk dat aan zijn Russisch te horen was dat hij geen Rus was en zei : “ik ben uit België en heb in België net dezelfde en zelfs in dezelfde groene kleur”. “Alleen is mijn machine iets ouder denk ik, en ik twijfel of ik terug een nieuwe KTM zou kopen, of een Husqvarna”. “Ben jij tevreden over jouw machine ?” vroeg hij nog. De jonge man zei dat hij erg tevreden was en dat zijn machine amper een jaar oud was”. “Die van Gerry was bijna vier jaar oud.” Er ontspon zich een heel gesprek over off-road motoren, nadat Gerry zijn benzine betaald had. De kerel zei dat hij voor een Husqvarna naar Moskou moest om een dealer te vinden, voor een KTM ging hij naar Kudrovo in de buurt van Sint Petersburg en dat vond hij beter. Hij gaf nog aan dat hij en drie van zijn vrienden elk tezamen zo’n KTM gekocht hadden. En dat ze alle vier erg tevreden waren. Ze gingen regelmatig samen rijden rond het oude klooster van Znameniskaya Tserkov net voorbij Znamenskoe. Dat is een gehucht oostelijk van Toropets met rond dat vervallen klooster nogal wat duinen en heide aan de rand van het Solomennoye meer.

Gerry vroeg nog wanneer ze daar gingen rijden, want dat hij wel eens graag wou komen kijken. Hij zei dat hij opgescheept zat bij familie in Andreapol gedurende een week, dat hij dat daar erg saai vond, zelf niet over vervoer beschikte maar via zijn familie over een niet gebruikte Bukhanka kon beschikken. Gerry wist zogezegd niet of hij wel kon komen kijken, maar de jonge kerel zei dat zij alle vier zowat elke zaterdag daar gingen rijden. Ze waren trouwens de voormiddag ook gaan rijden, daarom stond zijn trial bike nog voor de deur omdat die gepoetst diende te worden. Volgende zaterdag zouden ze terug gaan rijden, zoals meestal in de voormiddag. Gerry beloofde, indien hij kon, hij zou komen kijken.

Hij reed weg van het tankstation, doorheen het stadje Toropets. Aan het Magnit warenhuis stopte hij en ging gewoon wat willekeurige spullen kopen. Zodra hij die spullen ingeladen had, wandelde hij van warenhuis naar het statief iets verder, waar een Mig gevechtstoestel op dat statief schuin de lucht in wees. Dan wandelde hij op de Ulitsa Komsomol’skaya over een brug, richting een eilandje met ongeveer in het midden aan de rechter kant, het standbeeld van een leraar, recht tegenover School 1. De scholen in Rusland kregen per dorp of stad een nummer en geen naam. Gerry bewonderde het standbeeld en wandelde terug naar de auto. Hij bekeek de brug over de Toropa rivier grondig.

Hij reed naar het station om op Helena te wachten. Een dik half uur later, kwam die in de verte aangewandeld. Gerry startte de Bukhanka, reed tot vlak bij haar, zij keek rond en stapt snel in. Zo te zien had niemand in de buurt van het licht blauwe stationsgebouw gezien, dat zij bij Gerry ingestapt was.

Helena deed verslag van haar bezoek aan Yalina en Larisa. Ze had die twee na mekaar bezocht. Beiden waren erg verbaasd geweest dat Helena bij hen opdaagde. Zodra ze beiden apart gesproken had was ze te weet gekomen dat de zoon van het benzinestation op de Ulista Musorgskogo, samen met de zoon van de burgemeester, de zoon van de politecommisaris in Toropets en de zoon van de uitbater van supermarkt Pyaterochka, waar Gerry, samen met Helena en haar zus, Iljana, de allereerste keer inkopen hadden gedaan in Toropets, de dag van de verdwijning van Helena, alle vier mee op de trein gestapt waren, richting Andreapol. Larisa wist dat nog goed, want dat was de dag na haar verjaardag, nu iets meer dan een jaar geleden.

De vier kerels hadden bij de uitgang van de school gestaan en de meiden opgewacht. Ze hadden heel flirterig en heel vriendelijk gedaan en waren tot verbazing van zowel Yalina als Larisa, mee op de trein gestapt. Iets wat merkwaardig was, omdat die kerels in Toropets zelf woonden. Via een vriendin van Yalina die in Novo-Troitskoe woonde en die Yalina getelefoneerd had, was Helena te weten gekomen, dat de vier mannen, elk naast een meisje in de trein waren gaan zitten. Helena zat naast de zoon van de burgemeester, haar vriendin, Katinka die ook verdwenen was, naast de zoon van de politiecommissaris, Raisa naast de zoon van de supermarktuitbater en Petra naast de zoon van de eigenaar van het benzinestation.

Die vriendin van Yalina, Galina had ze alle acht in treinstation van Novo-Troitskoe zien uitstappen. De vier mannen hadden de vier meisjes wel moeten ondersteunen, want die leken ladderzat en konden nauwelijks op hun benen staan. Galina was gewoon naar huis gegaan, maar had nog wel gezien dat er een busje met vreemde nummerplaten aan het station stond en dat de vier mannen en de meisjes daar waren ingestapt.

Gerry reed met Helena in de Bukhanka naar Martisovo. Parkeerde die bij het huis van Pjotr. Liep te voet naar het huis van Igor en Helena en vroeg of hij de Lada van Igor mocht lenen. Hij nam Igor even apart en zei, dat hij met de Mercedes en de Bukhanka even niet in Toropets wou gezien worden. Dan vroeg hij of hij wist waar de burgemeester van Toropets woonde en de politiecommisaris. Dat wist Igor en die gaf de adressen door.
Gerry zei nog : “hiervan niets tegen iemand vertellen alsjeblieft”. Tegen Helena die naar buiten gekomen was zei hij : “devochka, ik ben binnen een uurtje of twee, drie terug, laat mij even alleen iets doen”. En Gerry reed met de Lada weg.

Eerst reeds hij langs Pyaterochka, de supermarkt. Daar zag hij een groene KTM trial bike aan de zijkant van de supermarkt staan, dus reed hij door naar het adres van de burgemeester. Daar zag hij een jonge kerel eveneens een zelfde soort moto met een tuinslang proper spuiten en op het adres van het politiekantoor op de Ulitsa Nekrasova, zag hij de vierde jonge kerel en diens moto. Gerry had stiekem van alle drie een foto genomen met zijn GSM vanuit de oude Lada. De vierde kerel, die van het tankstation, zou hij zo wel herkennen. Hij reed terug naar Martisovo. Daar was hij op tijd terug voor het avondeten. Niemand vroeg wat hij was gaan doen.

De dag erna, de zondag stond hij al om acht uur ’s morgens bij Helena en Igor aan de deur. Pjotr sliep uit. Samen met Helena aten ze een homp brood, dronken koffie en twee minuten later liepen ze naar de Bukhanka voor de deur van Pjotr. Ze stapten beiden in en reden slechts drie straten verder naar de werkplaats van Igor en Pjotr. Daar deden beiden handschoenen aan. Gerry overgoot de vijf meter lange plank die daar voor hem gereserveerd lag, met bleekwater.

Gerry vroeg aan Helena een tekst op de plank, in cyrillisch schrift te schilderen met de verf die hij in Tver gekocht had. Zelf nam hij vier paaltjes, zaagde daar met de lintzaag een scherp punt aan vanaf vijfentachtig centimeter hoogte. De paaltjes bleven in totaal zo’n meter en tien lang. Dan zocht en vond hij een tweetal stalen kabels van een meter of vijf lang. Die smeet hij in de Bukhanka. In de lange plank, boorde hij aan beide uiteinden een gat van zo’n twee centimeter doorsnee. Alles ging in de bestelwagen en de plank werd met de tekst naar boven op de bestelwagen gebonden. Gerry zaagde nog een viertal takken van zo’n tien centimeter doorsnee op één meter vijftig lang af. Die gingen ook in de Bukhanka. En zo nog een viertal met een lengte van vijftig centimeter.

Samen met Helena reden ze dan naar het noorden uit Martisovo weg. Na ongeveer een dik uur rijden, over slijkerige bosweggetjes, met veel putten en plassen in, kwamen ze aan een al maanden niet gebruikte boshut van zo’n vier bij vier meter. Binnenin stonden een viertal stapelbedden, een kachel, een tafel en een zestal stoelen. De hele inhoud van de bestelwagen werd de hut binnen gedragen. Gerry sneed nog met een groot gekarteld mes dat hij in Tver gekocht had, van de bol koord uit Tver, een tiental lengtes van ongeveer twee meter en van de dunnere koord, net hetzelfde. Dan reden ze terug naar Martisovo.

Rond iets na de middag kwamen ze daar toe. De mama van Helena wou dat ze nog iets aten, ook al hadden ze zelf al gedaan met eten.

Na het eten, kwam Pjotr langs en samen met Igor gingen ze in het zonnetje zitten, elk op een stoel voor het huisje van Helena en Igor.

Dan vroeg Pjotr : “die meubeltjes die jij zou willen maken Gerry, wat is dat voor iets”. Gerry liet niets merken, maar hij sprong bij wijze van spreken ‘een gat in de lucht’. Hij liep naar zijn Mercedes G en haalde daar twee mappen met tekeningen uit. De éne voor toekomstige ‘vintage’ meubeltjes en de andere voor toekomstige ‘design’ meubeltjes.

Hij gaf Igor een map en de andere aan Pjotr. Die begonnen beiden gefascineerd door de map met tekeningen en de detailtekeningen te bladeren. Ze werden er stil van. Gerry zweeg. Nadat ze beiden elk een map doorgenomen hadden, verwisselden ze de map met mekaar. Zeker een uur zaten ze beiden de mappen te bestuderen. Dan klapten ze die toe en keken naar Gerry. Ze waren stomverbaasd. Voor bijvoorbeeld één stoel, stond er een totaaltekening in en dan voor elke poot, elk dwarslatje, voor elk latje in de rugleuning, kortom voor elk onderdeel van de stoel zat er een detailtekening in de map met precieze afmetingen en hoe die dingen in mekaar moesten gezet worden. Beide mannen waren met verstomming geslagen. Geen enkel detail van elk meubelstuk was vergeten.

Dan zei Igor : “we hebben die machines niet, maar wel al het hout dat je daarvoor nodig hebt”. “Aan hoeveel meubelstukken had je gedacht per maand ?” Gerry dacht na en zei : “van elk meubel in die twee mappen, zou ik er al zeker een tiental willen hebben, zo snel mogelijk”. “Daarna op regelmatige basis, hetzelfde of meer”. “Dat gaan wij nooit kunnen” zei Igor. Gerry zei daarop : “niet zonder machines, dat klopt, maar eens die er zijn, kan je bijvoorbeeld honderd tafelpoten in één voormiddag draaien, enz..”. “Denk er over na” zei Gerry nog, “maar ik kan jullie de nodige machines bezorgen, jullie kunnen het nodige hout leveren en misschien moeten jullie eens nadenken over eventueel werknemers om aan te werven”. “Laat het wat bezinken, babbel er met mekaar over en ik ben hier nog zeker tot eind volgende week, dus laat mij iets weten voor ik terug vertrek”.

Daarna ging Gerry met Helena wandelen en hij liet de mappen bij de twee mannen.

De hele week die volgde, werkte Gerry bij Igor en Pjotr. Op woensdag vroeg Gerry aan Igor en Pjotr, of zij bereid zouden zijn, om het hele weekend van vrijdag middag tot zondag namiddag, op zijn kosten in Andreapol door te brengen. Alles wat ze zouden moeten doen is daar een aantal cafés te bezoeken, niet al te dronken te worden en met de Mercedes G rond te rijden. Gerry zou vrijdagavond met Pjotr naar daar rijden in de Mercedes en Igor zou achterop komen met de Lada jeep. Die zou hij ergens in een straatje niet te ver van hotel Eridan moeten parkeren, daar zou Gerry samen met Pjotr, Igor oppikken, naar het hotel rijden, twee kamers boeken, ééntje voor Gerry en ééntje voor de twee mannen. Die vrijdagavond, zouden de drie mannen, gaan drinken in het café aan hotel Eridan, en Igor en Pjotr zouden dan de zogezegd stomdronken Gerry naar zijn kamer sleuren, die zou dan in het midden van de nacht ongezien het hotel verlaten, met de Lada naar Martisova rijden, zo snel mogelijk terugkomen die zaterdag, dan in de nacht van zaterdag op zondag terug wegrijden met de Lada en stiekem door de twee mannen terug in het hotel binnengelaten worden tegen zondag morgen. Ze zouden de zondag in Andreapol met zijn drieën doorbrengen en in de latere namiddag terug rijden. De twee mannen zagen daar geen graten in en gingen akkoord.

Zaterdagmorgen tegen zeven uur reed Gerry met de Lada, van Adreapol terug tot aan de rand van Martisovo, daar stond Helena op hem te wachten, naast de Bukhanka die daar vooraf gezet was. Met dat bestelbusje reden beiden naar de hut in de buurt van Moshki. Daar haalden ze alle spullen op en reden naar het vervallen klooster van Znameniskaya Tserkov. Daar verstopten ze het busje achter het klooster, namen twee staalkabels en bonden die op twee verschillende plaatsen aan een boom vast. Dan groeven ze die in het zand tot aan een volgende boom en die vier kerels moesten, om te kunnen crossen, langs ofwel de éne ofwel de andere kabel passeren. Uit de Bukhanka werd nog elk een flesje water gepakt, en voor elk één van de vijftig centimeter lange stokken. Dan was het gewoon een kwestie van wachten. Gerry en Helena zaten elk achter hun respectievelijke boom. Al wat ze hoefden te doen, was op het juiste moment aan hun kabel trekken.

Rond half tien, hoorden ze in de verte het geluid van motoren. Vijf minuten later stoven de vier trial bikes voorbij de ingang van het vervallen klooster recht tussen de twee bomen van Helena. Gerry stak zijn hand op, Helena keek naar hem, zo’n meter of tien voor de kabel, deed Gerry zijn hand naar beneden, Helena trok uit alle macht aan haar kabel en haakte die aan een tak van haar boom. De vier kerels kregen een opgespannen kabel ter hoogte van hun bovenarmen en een seconde later reden de vier moto’s alleen verder. Alle vier lagen ze op hun rug op de grond. Gerry sprong recht, nam zijn balkje, en sloeg bij alle vier met dat balkje nogal hard tussen hun benen tegen hun testikels. Helena sprong naar de Bukhanka, kwam terug met de Duck tape en de stukken koord.

Gerry plakte een stuk tape over de vier monden, nadat hij hun helmen verwijderd had. Dan plakte hij hun polsen achter hun rug samen, hetzelfde met hun enkels en hij smeet de vier mannen in de laadruimte van de Bukhanka en bond ze daar met touwen rug aan rug en twee per twee vast. Helena had ondertussen de beide kabels verwijderd. Gerry goot wat benzine over de vier motoren en een spoor dat zo’n twintig meter verder liep. De jerrycan ging in de bestelwagen, Gerry reed het busje naar voor. Helena stak met een aansteker het spoor van benzine aan, ze stapte in en beiden, met hun vier ‘gasten’ reden weg. Een uur later waren ze terug aan de blokhut, daar nam Gerry zijn mes, sneed al hun kleding van hun lijf, deed ze één voor één hun armen spreiden, bond daar langs achter een stevige stok van één meter vijftig aan vast, bij elk van hen en bond ze dan weer rug aan rug en per twee vast aan mekaar. Ze konden geen kant uit. Dan vertrok Gerry en Helena, nog voor de middag zat Gerry terug in zijn hotelkamer in Andreapol.

Rond middernacht glipte hij terug uit de hotelkamer, pikte Helena terug op dezelfde plaats en tegen één uur waren ze opnieuw aan de blokhut. De vier mannen zaten daar nog steeds, met de mond toegeplakt, aan mekaar gebonden. Ze maakten wel wat geluid, maar dat was moeilijk door de tape te horen.

Gerry bond de lange plank op het dak van de Bukhanka, smeet de vier kerels in het busje en met z’n allen reden ze naar Toropets. Tegen twee uur ’s nachts waren ze aan het bruggetje over de Toropa, waar de Mig de lucht in wijst aan het begin van de Ulista Komsomol’skaya. Gerry stopte in het midden van het bruggetje. Samen met Helena bond hij de lange plank tegen één brugleuning. Daarvoor had hij vooraf twee gaten in de plank geboord.

In de blokhut, had Gerry de vier mannen hun enkels tegen hun kont gebonden, met dunne koord. Een paar wikkelingen rond de enkel en dan, de lies rond de bovenkant van hun dijbeen. Zo zaten ze gehurkt in de bestelwagen. Tussen hun knieën had Gerry een stok van vijftig centimeter geduwd, waardoor hun knieën erg ver van mekaar verwijderd waren. Met tape hield hij die stok vastgeplakt tussen de knieën.

Helena nam één van de stokken van een meter en tien, liep ermee naar de andere brugleuning en Gerry kwam met één van de mannen over zijn schouder aandraven.

Ze hield de stok iets verwijderd van de brugleuning met het punt omhoog gericht. Gerry zette de kerel die hij vast had, heel voorzichtig met zijn aars, op de punt van de stok die Helena vast hield. Dan liet hij hem gewoon met zijn gewicht op de paal vallen. Die schoot recht in het rectum van de man, voor zo’n vijfentwintig à dertig centimeter. Dan duwde hij de man in kwestie met de rug tegen de brugleuning. De reeds gespreide armen van de man, omwille van de stok van één meter vijftig op zijn rug, werden aan de éne kant door Helena en aan de andere kant door Gerry aan de bovenkant van de brugleuning gebonden. Door zijn gehurkte houding boven op de spies, bleef zijn gewicht gedeeltelijk op de scherpe stok drukken. Ze waren als het ware gekruisigd en hingen met hun kont over de stok, maar met opgetrokken knieën, zo’n tachtig centimeter boven de grond. Dat zal vermoedelijk geen deugd gedaan hebben. Op zo’n vijf minuten tijd waren ze alle vier zo gespiest en aan de brug gebonden.

Ze zullen door de pijn aan hun kont ongetwijfeld de tekst aan de overkant niet hebben kunnen lezen, maar daar stond op de lange plank geschilderd : “Deze vier klootzakken, hebben elk een jong meisje uit de streek gekidnapt, verkocht en daardoor tot prostitutie en drugverslaving gedwongen in een vreemd land”.

Gerry keek naar beide brugleuningen. Dan zei hij tegen Helena : “de pancartes alsjeblieft”. Drie seconden later, hing er een kaartje met koord rond de hals van de vier kerels. Daar stond op geschreven : ‘ik ben Mikhail, de zoon van de burgemeester en verdien de doodstraf omdat ik een jong meisje ontvoerde dat nu in de prostitutie zit en verslaafd is aan drugs’. Bij de andere drie hing ook zo’n bordje, telkens met hun naam erop. Gerry wou doorrijden, maar dan zei hij, “maak vier stukken tape van zo’n dertig centimeter”.

Hij liep naar de vier kerels met zijn mes. Door hun houding, hing hun klokkenspel net voor de spies naar beneden. Zowel Gerry als Helena droegen handschoenen. Gerry nam met één hand, de penis en de ballen van één van de kerels, sneed met één beweging het geheel van het lijf af en hield het op het hoofd van de kerel in kwestie. “Plak maar van oor tot oor vast op zijn hoofd, wil je” zei hij tegen Helena. Dat deed ze dan voor alle vier. Dan reden ze weg. Terug naar de parkeerplaats aan de buitenkant van Martisovo, daar kreeg de Bukhanka een royale behandeling met bleekwater. Helena liep naar huis en een uur later lag Gerry in zijn bed in hotel Eridan. Gerry had het risico niet willen lopen dat die vier kerels de kontpenetratie zouden overleven en daarom hun ballen en piemel maar afgesneden zodat ze zouden doodbloeden. Tijdens hun bezigheden, ook al hadden die ongeveer een kwartier geduurd, op de brug, was er niemand langs geweest.

De zondag liep Gerry met Igor en Pjotr door Andreapol. Toen ze rond vier uur in het café van het hotel iets zaten te drinken, viel de politie binnen. Ze ondervroegen iedereen, maar de hoteleigenaar zei dat de zwarte Mercedes niet van de parking weg geweest was, sinds vrijdag. De politieagenten vroegen aan de hotelbaas waar Gerry al die tijd geweest was en die antwoordde dat die vrijdagavond toegekomen was, met die twee houtboeren, dat die ladderzat door de twee Russen iets voor middernacht in zijn bed gekieperd was, dat hij slecht kort na de middag van zijn kamer was gekomen, iets gegeten had en dat hij rond een uur of vier met de twee Russen, Igor en Pjotr al in het café naast het hotel had zitten zuipen, tegen middernacht was gaan slapen, weer goed zat, en dat die deze morgen, zondag dus, tegen tien uur in het hotel ontbeten had. De politieagenten deden een korte babbel met Gerry die in heel gebrekkig Russisch uitlegde dat hij hout wou kopen van die twee Russen. Toen Gerry daarop zijn document van voorspraak van Krasschenko liet zien, groeten ze hem en waren ze weg.

Rond een uur of zes, in de latere namiddag, reden Pjotr en Gerry met de Mercedes terug naar Martisovo en Igor volgde in de Lada. Er werd niet meer over de politie gesproken en Pjotr vroeg ook niets. Eens in het dorp aangekomen, vloog Helena direct rond de nek van Gerry en gaf hem een tiental kusjes op zijn gelaat. Iljana en haar mama stonden in het deurgat te glimlachen.

De Russische lokale pers, publiceerde foto’s van de vier doden. Elk met hun geslachtsdeel bovenop hun hoofd vast geplakt, een plas bloed onder hen, hun gelaat vol bloed van hun geslachtsdeel en apart van de lange plank, aan de andere kant van de weg. Van elk bordje dat rond hun hals hing, stond ook een foto in de krant. Zo wist de hele bevolking, dat het de zoon van de burgemeester, de politiecommissaris, de pompstationhouder en de gerant van het warenhuis, betrof. Zowel de burgemeester als de commissaris, dienden de maandag hun ontslag in, welk werd aanvaard. En bij het benzinestation en het warenhuis werden affiches opgehangen waarop stond dat er een nieuwe gerant gezocht werd.

De zondagavond, werd door de mama van Helena een soort feestmaaltijd opgediend. Pjort zat naast Iljana, Gerry en Helena naast mekaar en Igor en zijn vrouw op de korte kant van de tafel, tegenover mekaar. Over de vier knapen van de brug, werd niet gebabbeld. Toen de mama, een wodka voor Igor en Pjotr bracht en voor Gerry een zwarte koffie, vroeg Igor : “wanneer ga je terug naar België, Gerry ?” De mama wou al direct boos kijken, maar Gerry zei : “als Pjotr en jullie mij nog wat kunnen verdragen, dan zou ik nog twee weken willen blijven, het zou niet gepast zijn, om nu direct te vertrekken”.

Iedereen knikte begripvol.

“Als jullie het goed vinden, dan zou ik de nu komende week bij jullie in de zagerij willen helpen, alleen zou ik graag de woensdag voor Helena willen reserveren”. Weer knikte iedereen begripvol. Helena glimlachte.

De maandag en de dinsdag in de zagerij, was Gerry weer planken aan het versleuren, gemaakt van de bomen die de week ervoor opgehaald waren. Stipt om negen uur, de dinsdag, ging de telefoon over. Igor en Pjotr keken verbaasd op. In heel Martisovo waren slechts drie vaste telefoons en die stonden in de drie zagerijen.

Igor legde de lintzaagmachine stil, want dat ding maakt een hels lawaai. Gerry, alsof het vanzelfsprekend was, nam de telefoon op. “Met Gerry Vleminckx” zei hij in het Russisch. Aan de andere kant van de lijn : “Met Peter Krasschenko” klonk het. “Mag ik Gerry zeggen ?” vroeg Krasschenko. “Vanzelfsprekend” zei Gerry. Peter Krasschenko zei : “Gerry, ik heb twee redenen om bijzonder blij te zijn”. “Ten eerste, dat ik me niet vergist heb in jou en ten tweede : dat er het voorbije weekend in Toropets een heel duidelijk statement naar de hele bevolking gezet was”. “Ik geloof nooit dat jij daar iets mee te maken hebt” zei Krasschenko lachend, “maar een beter, duidelijker en krachtiger signaal naar de Russische bevolking toe, lijkt mij onmogelijk”. Gerry wist even niet wat zeggen en zei dan maar dat hij aan het helpen was in de zagerij van de pa van Helena”. Krasschenko bulderde van het lachen en zei : “goed zo, maak er iets van en als je nog eens in Tver komt, zonder fout mij komen opzoeken, beloofd ?” “Beloofd” zie Gerry.

Tegen Igor en Pjotr zei hij : “dat was Peter Krasschenko, de gouverneur van de Oblast Tver. Beide heren keken nu stomverbaasd en zagen Gerry gezwind een stapel planken oppakken.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 21