Gerry – Deel 19 : Krasschenko

Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.

Stilzwijgend liepen Helena en Gerry verder over het bospad. Elk met hun eigen gedachten. Dan besloot Helena toch voor de direct aanpak. Binnenin zichzelf deed Gerry een vreugdesprongetje toe Helena zei : “Gerry, veel weet ik niet veel van vlak voor mijn verdwijning hier uit Rusland”. “Ik wist enkel dat ik in Toropets met een paar vriendinnen, van school kwam en op weg was naar het station om de trein naar huis te nemen”. “Het laatste beeld dat ik me herinner, was dat we al lachend de school verlieten in Toropets”.

“Gisteren evenwel, kwamen die vier kerels de supermarkt binnen en het was of ik het ineens ijskoud kreeg, terwijl we midden in de zomer zijn”. “Die vier hadden iets te maken met mijn verdwijning toen”. “Dat voelde ik gewoon”. “Ik kan me geen precieze beelden herinneren, maar die vier hebben er iets mee te maken”. “Sterker nog, ik ben er zeker van dat zij diegenen zijn, die mij op één of andere manier, gekidnapt hebben”. “Hoe weet ik niet meer, maar vaag zie ik in mijn gedachten het beeld van minstens twee van die kerels op het moment dat bij mij toen als het ware het licht uitging”. “Het eerste beeld daarna, was dat ik in een vieze kamer ergens, nu weet ik dat, in Antwerpen zat”.

Ze liepen weer zwijgend verder en dan zei Gerry : “vraag eens aan je pa of je ma, of er nog meisjes verdwenen zijn, op het moment dat jij verdween”. Helena knikte en dan nam ze zijn hand en ze wandelden hand in hand verder.

Ze maakten een grote boog omheen Martisovo en toen ze op de terugweg daar naartoe waren, vroeg Helena ineens : “Gerry, de enige seksuele ervaring die ik heb, is het bijten in één of andere smeerlap zijn piemel en het sjotten in een andere smeerlap zijn ballen”. “Meer niet, ik heb nog nooit seks met iemand gehad en als ik heel eerlijk ben, trekt me dat ook niet echt aan”. “Vroeg of laat ga jij met mij seks willen hebben en ik weet niet of ik dat kan of zelfs maar wil”. “Gaat dat geen probleem tussen ons worden ?”

Gerry hield stil, keek haar aan, zei niets en nam haar in de armen om haar ferm te knuffelen. Na een tijdje liet hij haar los. En ze wandelden weer stilzwijgend verder.

Na een tijdje zei Gerry : “Helena, ik heb jou meermaals in mijn boerderij, in die cel met jezelf bezig gezien toen jij jezelf klaar vingerde”. “Daar moet je niet verlegen of beschaamd over zijn, dat is gewoon een bewijs dat jij, mits je goed in je vel zit, een normale gezonde jonge vrouw bent”.

“Van mezelf weet ik, dat ik een nogal gezonde vent ben en om heel eerlijk te zijn, nogal gulzig naar seks”. “Ik zou het alle dagen willen, en zelfs meermaals per dag”. “Dus theoretisch houdt ons niets tegen”. “Jij bent een gezonde mooie vrouw, elke vent op de wereld zou wel met jou seks willen hebben en ik dus ook”. “Heel graag zelfs”. “Natuurlijk moet er van jouw kant ook dat verlangen zijn en mits jij mij geen afstotelijke, lelijke klootzak vindt, zouden we dat best met mekaar kunnen doen”.

“Ik zou in werkelijkheid met jou alle dagen seks willen hebben, maar er is iets dat mij tegen houdt”. “Eerst dacht ik aan die drugs, dat maakte dat jij niet jezelf was en dus wou ik, zolang jij verslaafd was, geen seks met jou”. “Daarna dacht ik, Helena, die is geblokkeerd omwille van die klootzakken van Marokkanen die haar eerst aan de drugs brachten en daarna van haar een lustobject voor klanten wilden maken”.

“Dat probleem van die Marokkanen is ondertussen, hoe zal ik het zeggen, in het bad, verdwenen”. Gerry grinnikte. “Dus dacht ik, drugsverslaving weg, Marokkanen weg, problemen weg, dus alles kan”.

“Maar hier was ik verkeerd, want die eerste nacht na die Marokkanen, kroop jij bij mij in bed, en ondanks het feit dat ik heel hard naar jou verlangde, besefte ik, dat jij op dat moment enkel geborgenheid en veiligheid zocht en niets meer”. “Daarna, op de weg hier naartoe, hebben we meermaals in motels geslapen, telkens op één kamer”. “Wel in aparte bedden, maar de gelegenheid om samen te slapen en te vrijen was er iedere keer en geen enkele keer, ben jij bij mij in het bed gekropen, of heb je me aangeraakt”. “Dat vond ik merkwaardig voor een jonge gezonde vrouw”. “De reden daarvoor kon enkel zijn, dat jij ofwel van mij als man niets moest hebben, ofwel dat je me niet vertrouwde ofwel moest er nog een andere reden zijn”. “Ondertussen, weet ik, daar wat je daarstraks zei, dat er nog een andere reden is”.

“Kijk” zei Gerry, “ seks is nogal simpel”. Dit was zijn uitspraak en dus voor zijn rekening, maar in zijn overtuiging, was dat ook zo.

“Seks is alsof je samen een mooie autorit maakt, je kunt heel fel en hevig rijden, je kunt traag en genietend van het landschap rijden en velen rijden alsof ze op een autostrade zitten, monotoon, altijd hetzelfde en hoe rapper dat het voorbij is, hoe beter”. “Vele koppels, rijden op die laatste manier”. “Sommige koppels rijden afwisselend op de eerste en tweede manier”. “Dat is gewoon een kwestie van motivatie”.

“Wat jou betreft, jij rijdt niet”. “Hoe komt dat ?” “Wel ik denk omdat er op jouw weg, een obstakel ligt dat verhindert dat jij kunt rijden”. “Zie het als een boomstronk die dwars over de weg ligt, waardoor je niet verder kunt”. “De eerste boomstronk die ik op jouw weg zag liggen, dat was jouw drugsverslaving”. “Die stronk hebben we van de weg verwijderd, misschien niet op de juiste manier, maar die boomstronk is weg”. “De tweede boomstronk waren die Marokkanen”. “Die boomstronk hebben we, laat ons zeggen, ‘opgelost’”. Gerry lachte.

“Dus dacht ik de weg is vrij van boomstronken, nu kan ze rijden”. “Helaas merkte ik, dat er nog een stronk moest liggen, want je reedt niet”.

“Volgens mij zijn dat de kerels die je gisteren zag, ik denk dat zij verantwoordelijk zijn voor jouw kidnapping en dat zij de derde boomstronk vertegenwoordigen”. “Dus moeten we daar iets aan doen, wat precies, dat weet ik nog niet, maar eens die boomstronk verwijdert, zien we wel of jouw auto begint te rijden of niet”. “Mocht het niet zo zijn, dan moet er nog ergens een boomstronk liggen die we ‘uit de weg moeten ruimen’ om jouw autootje te laten rijden”. “Zo simpel is het”. “Ik merk vanzelf wel aan jou, wanneer de weg vrij is, tot dan, doe ik niets, anders rij jij je auto kapot”. “Dat kan niet de bedoeling zijn”.

Helena had naar de éénvoudige logica van Gerry geluisterd en vond geen speld om er tussen te krijgen. Ze wandelden weer met z’n twee, stilzwijgend verder. “Hoe gaan we dat aanpakken om die boomstronk nummer drie te verwijderen ?” vroeg ze.

“Dat weet ik nog niet” zei Gerry, geef me wat tijd om daar over na te denken. Binnenin zei Gerry tegen zichzelf : ‘ze zei ‘we’, hoe gaan ‘we’ dat oplossen, dus ze wil meedenken en werken aan een eventuele oplossing, ik heb dus ‘een partner in crime’ gevonden, schitterend’. Dat maakte Gerry bijzonder goed gemutst toen ze Martisovo terug binnenwandelen. Het was bijna middag en hopelijk was er geen borsjtsj te vreten. Met z’n zessen aten ze hompen brood met gebakken eieren. Gerry was opgelucht.

De zondag namiddag zaten ze met z’n allen op een paar stoelen buiten voor de deur van Igors huis. Iljana was de enige afwezige, die liep ergens in het dorp rond met haar vriendjes. Ze keuvelden over van alles tot Igor vroeg Gerry te vertellen over zijn bezigheden in België. Die vertelde van zijn vintage meubeltjes, zijn import uit Thailand, zijn twee personeelsleden, Gust en Arnold en hij gaf uitleg over zijn bezorgdheid dat hij vroeg of laat niets meer bij de boeren zou vinden om in vintage om te toveren. Ook dat hij nadacht over productie van meubelen om als vintage te verkopen en over het idee om zelf ontworpen design meubeltjes te produceren.

De reactie daarop van Pjotr was simpel : “hout hebben we hier genoeg Gerry, dus productie hier zou moeten kunnen, alleen hebben wij niet de tools om zo’n productie uit te voeren. Gerry gaf aan dat hij daar eens grondig wou over nadenken. Bij zichzelf dacht hij : ‘voilà se, de eerste aanzet is gegeven’.

Van zodra Helena en haar mama naar binnen gingen om voor het avondeten te zorgen. “Mannen, weten jullie nog, wat er precies gebeurt is toen Helena, hier verdween ?” “Ik weet dat ze in Toropets ontvoerd werd, maar zijn er toen nog andere meisjes verdwenen ?” Igor moest even slikken. Pjotr knikte : “ééntje hier van het dorp, de beste vriendin van Helena, een heel mooi meisje met de naam Katinka, dan nog twee meisjes uit Novo-Troitskoe, dat is een dorp dat iets voor Toropets ligt als je van hier komt”. “Die éne noemde Petra, als ik het goed heb, de andere Raisa en die stapten altijd op de dezelfde trein als die van Helena als ze van school kwamen of er naartoe gingen”. “Waren er hier in het dorp nog meisjes die in dezelfde school gingen als Helena toen ?” vroeg Gerry. Pjotr en Igor dachten van niet. “Nog een laatste vraag hierover zei Gerry : “in de eerste twee, drie maanden die volgden op de verdwijning van Helena, gezien jullie regelmatig in Toropets komen, waren er dan bepaalde mannen in Toropets, die ineens over veel geld leken te beschikken ?” Igor, wist zo niemand, maar Pjotr zei : “als je dat zo ineens vraagt, de enige die ik kan bedenken, is die oudste zoon van dat kleine benzinestation aan de Ulitsa Musorgskogo”. “Die heeft een maand of vier na de verdwijning van Helena, ineens een splinternieuwe trial moto gekocht, dat is waar”. Er werd niet verder gebabbeld over het thema. Achter de rug van Gerry, wisselden Igor en Pjotr wel een vragende blik met mekaar.

De maandag, vertrok Gerry samen met Pjotr om in de zagerij te gaan werken. Gerry had daar een telefoontoestel zien staan en precies om elf uur vroeg hij of hij naar Tver mocht bellen. Tot dat moment had hij stapeltjes van vier of vijf lange planken in het bad met impregnatievloeistof gekieperd. Hij mocht vanzelfsprekend telefoneren.

Gerry belde het telefoonnummer op het papiertje dat hij op het Russisch consulaat in Antwerpen gekregen had en hij vroeg naar de heer Peter Krasschenko. Die aan de lijn krijgen leek onmogelijk, hij zou moeten terugbellen want mijnheer Krasschenko was in vergadering en heen heel druk bezet man. Van zodra hij evenwel de naam van de man in het consulaat in Antwerpen, vernoemde, werd het even stil aan de lijn en vijf seconden later, had hij Krasschenko aan de lijn. Ze spraken af om elf uur de woensdag, nadat Gerry uitgelegd had dat hij in Martisovo zat en Krasschenko hem vertelde dat de rit van daar tot bij hem toch zo’n zes uur zou duren. Anders had hij al de dag erna mogen komen.

Gerry gaf verslag van zijn gesprek met Krasschenko en zei dat hij de dinsdag niet kwam helpen, maar met Helena naar Tver zou rijden om haar paperassen in orde te brengen. Hij boekte ineens een kamer voor twee nachten in hotel Gubernator in Tver. Igor en Pjotr zagen met verbazing dat Gerry op een half uur tijd, met iemand belangrijk in Tver een afspraak maakte en die kamers vastlegde. Dan was het tijd voor de lunch bij Igor thuis.

Helena wou al bij het binnenkomen van Gerry protesteren tegen het feit dat die weer bij Igor en Pjotr aan het werken was, maar Gerry stopte elk protest door direct bij het binnenkomen aan Helena mee te geven dat ze de dag daarna met z’n tweetjes naar Tver zouden rijden en dat hij in hotel Gubernator een kamer voor twee nachten geboekt had. Kwaad worden op Gerry leek ineens quasi onmogelijk. De namiddag ging Gerry gewoon verder werken bij Igor en Pjotr, van Helena’s kant kwam geen protest en Gerry droeg de hele namiddag planken rond in de zagerij.

Ze zouden dinsdag vertrekken, woensdag de afspraak nakomen en donderdag terugrijden naar Martisovo. Helena was in de wolken. Wat Gerry haar niet verteld had, was dat hij een luxe kamer geboekt had, met één heel groot bed en geen twee aparte bedden, ook al was dat perfect mogelijk geweest.

Tijdens de rit met de Mercedes naar Tver, zweeg Helena lang. Dan zei Gerry ineens : “zodra we terug in Martisovo zijn, zouden we naar Toropets moeten rijden, apart om geen argwaan te wekken en dan zou ik graag hebben, dat je een schoolvriendin zoekt die bij jou in de klas zat ten tijde van je kidnapping en die je misschien kan vertellen wat er gebeurt is”. “Misschien ken je wel iemand, die je genoeg kunt vertrouwen en die jou kan vertellen, wat er precies gebeurt is die dag of de dagen ervoor”. Helena dacht na en zei dan : “ik kan Yalina of Larisa vragen of eventueel beide, maar dan wel apart”. “Dat moeten we zaterdag doen” zei Gerry. “Ik wil te weten komen, wie jou hier ontvoerd heeft, die Marokkanen in België hebben dat niet gedaan, die hebben jou en drie van jouw vriendinnen gekocht, want samen met jou, zijn er nog drie meisjes verdwenen en dat kan alleen het werk geweest van mensen hier van de streek”.

In Tver aangekomen, checkten ze eerst in bij hotel Gubernator, Gouverneur op z’n Nederlands. Helena keek haar ogen uit, zoveel luxe in één kamer, dat had ze nog nooit gezien. Dan gingen ze iets eten in het restaurant van het hotel.

Tijdens het eten vraagt Helena : “wat gaan we doen als we te weten komen wie ons toen ontvoerd heeft ?” “We kunnen ze gewoon ergens in het bos bloot aan een boom vastbinden zodat ze niet weg kunnen, dat overleven ze geen twee dagen”. “Spijtig dat we geen bad hebben zoals in België met bijtend zuur erin” zegt ze nog.

Gerry denkt na en zegt : “tja, het resultaat is dan gewoon dat de schuldigen weg zijn, maar dat niemand dat weet en dat er gewoon een zoekactie gedaan wordt naar vermiste personen”. “Ik denk dat we een soort van ‘statement’ moeten maken, zodat geen enkele idioot nog zoiets in zijn hoofd haalt”. “Als de schuldigen gewoon verdwijnen, dat weet niemand daar iets van en kan er een andere bende idioten het in hun hoofd halen om andere meisjes te ontvoeren en dat is precies wat ik zou willen vermijden”. “Bovendien” zegt Gerry, “zitten we met een ander probleempje, ik kan moeilijk iets uithalen, gebruik makende van mijn auto, die valt veel te veel op en ik heb geen zin om de rest van mijn leven in een Russische gevangenis door te brengen”. Helena knikt en zegt dan : “we hebben nog teveel niet-beantwoorde vragen, we zullen eerst nog wat denkwerk moeten doen”. Gerry vond het bijzonder aangenaam dat Helena altijd in de ‘we-vorm’ sprak. Dan zegt ze : “dat van die auto kunnen we ondervangen, mijn vader heeft een oude Lada, tweedeurs jeep en nonkel Pjotr heeft een stokoude Bukhanka”.

Een Bukhanka is een vierwiel aangedreven bestelwagen, niet kapot te krijgen, zuipt als een tempelier en je kunt daarmee door éénder welk klimaat en wegomstandigheden, zonder problemen. Zo’n Bukhanka is zowat de trots van Rusland. De oudere versies waren er zelfs nog waar je zoals bij oude vrachtwagens, met tussengas geven, moest schakelen. Dat had Gerry zowel Igor met zijn Kamaz als Pjotr met de zijne zien doen. Hij besloot op dat moment, dat hij, eens hij terug was in België, hij voor een rijbewijs voor vrachtwagens moest gaan.

Als ze na het eten gingen slapen, ze wilden fris zijn voor het onderhoud van morgen met Krasschenko. Gerry liep naar de douche in de aparte badkamer en zette zich onder de regendouche. Helena keek naar het grote dubbel bed en besefte ineens dat ze weer met Gerry in één bed zou moeten slapen. Ze besloot zich ineens uit te kleden en samen met Gerry onder de douche te gaan. Die schrok zich een hoedje toen Helena bij hem onder de douche stapte. Hij had zichzelf net ingezeept en keek naar Helena. Ze had een prachtfiguur, redelijk mager, appeltjes van borsten met een licht bruine tepel er op, nogal blanke huid, redelijk gespierde benen en buik en een heel onzekere blik in haar ogen.

Ze keek naar Gerry die daar van boven tot onder vol schuim stond en zei : “ik wil nog geen seks met jou Gerry, maar ik zou wel graag willen dat jij mij inzeept en daarna afsponst en ik zou dat laatste met jou ook willen doen”. “Je moet wel weten dat ik nog nooit een man volledig naakt zag”. Gerry had de fles shampoo nog vast, zag Helena helemaal nat worden van de regendouche tot ze zich een beetje opzij zette en Gerry zo zijn gang kon gaan. Hij goot wat shampoo in de palm van zijn éne hand, zette de fles opzij en wreef de shampoo met zijn twee handen uiteen. Dan zette hij zijn handen op de schouderbladen van Helena en zachtjes begon hij heel haar rug in te wrijven. Daarna één arm, dan de andere, geen centimeter van haar lichaam liet hij onaangeroerd. Hij ging over haar borsten heen, zonder dat trager of sneller te doen, deed heel haar hals, buik en bukte zich om haar boven- en onderbenen te doen. Haar kutje en kontje liet hij evenwel links liggen.

Hij zei haar ook dat ze dat zelf moest doen, anders zou hij in de problemen komen. Dat deed ze dan ook. Dan begon ze Gerry met een spons af te sponsen en wreef zo alle zeep van hem af. Dat deed Gerry daarna met haar en iets later stonden ze beiden naar mekaars lichaam te kijken, glimmend van het water van de regendouche. Gerry had haar kutje en kontje niet aangeraakt en Helena had de half stijve piemel van Gerry ook niet aangeraakt.

Nadat ze mekaar afgedroogd hadden, kropen ze helemaal naakt in bed. Gerry nam Helena in zijn armen en zei : “dank je”. Helena kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan iets later sliepen ze in mekaar verstrengeld.

Na een uitgebreid, typisch hotelontbijt, vertrokken ze naar de burelen van Krasschenko. Ze werden door een secretaresse ineens in het kantoor van Krasschenko, gevraagd te wachten. Dat was merkwaardig, want voor zijn kantoor was een wachtruimte en daar zat zeker een tiental mensen te wachten.

Het kantoor zelf was prachtig. Bijzonder groot, met een lederen salon aan de éne kant, een mahoniehouten, lange, rechthoekige vergadertafel aan de andere kant. Daar stonden twaalf stoelen rond. In het midden, tegenover de geopende dubbele deur stond een glimmend, gigantisch bureau, eveneens is mahonie. Zeker een meter of vier lang en twee meter breed. Dat meubel moest een fortuin gekost hebben. “Neveroyatny zamechatelny (ongelofelijk prachtig) !” riep Gerry uit en hij gleed met één hand traag over het meubel in volle bewondering. Hij had niet gezien dat Peter Krasschenko in de opening van een zijdeur lachend naar hem keek.

Tegen zijn secretaresse die bezig was de dubbele ingangsdeur te sluiten zei hij dat zijn assistent de resterende bezoekers moest afhandelen.

“Vanwaar de interesse in mijn bureaumeubel ?” vroeg Krasschenko. Gerry vertelde hem wat zijn bezigheden met hout in België zowat inhielden en dat hij in het dorp van Helena mogelijkheden zag om meubeltjes te laten maken om die dan daarna in de Benelux te verkopen. Peter Krasschenko knikte goedkeurend. Dan vertelde Helena haar verhaal over haar ontvoering, over hoe Gerry haar gered had, inclusief het jaar opsluiting in een cel om van die drugs af te geraken en dat hij haar terug gebracht had naar haar thuis in Martisovo. Dat ze daar geraakt was door de hulp van een man op het consulaat in Antwerpen en dat die de gegevens van Krasschenko voor hulp aan hen gegeven had. Dat ze wel een kopij van haar geboorteakte bij had, maar dat ze verder niks meer van papieren had. Krasschenko zei : “mijn neef heeft er goed aan gedaan om jullie tot bij mij te sturen”. Krasschenko lachte.

“Kom” zegt Krasschenko “we gaan iets eten”. Aan de secretaresse voor de deur van zijn kantoor, vroeg hij om de chauffeur te verwittigen dat hij naar ‘Oreh’ wou. Met z’n drieën reden ze iets later nog geen twee kilometer tot aan het restaurant. Daar werden ze met de grootste égards behandeld. Er werd hen verschillende gerechten voorgeschoteld en elk apart gerecht was een echt schilderij. Het eten was buitengewoon van kwaliteit.

Tijdens het eten werd er weinig gezegd. Eens ze aan het dessert zaten, begon Peter Krasschenko over het fenomeen van kidnapping in Rusland. Volgens hem gebeurde dat zowat in elke stad in Rusland, regelmatig en die meisjes, als ze al teruggevonden werden, kwamen in zowat alle steden van Europa terecht als prostitué. Van Russische kant viel er weinig aan te doen. De politie wist wel dat er lokale bewoners waren die de ontvoeringen uitvoerden en dat in opdracht van buitenlanders. Maar daar kon niets van bewezen worden en de daders werden altijd cash betaald. De meisjes en de buitenlanders waren al lang weg als de politie zoektochten opzette. De betrokken Russen, konden nooit op heterdaad betrapt worden, maar een echte afschrikactie zou welkom zei, volgens Krasschenko en hij keek daarbij naar Gerry. Het was nog nooit gebeurd dat een meisje dat ontvoerd was, levend en wel terug in Rusland verscheen en nu keek hij naar Helena.

Gerry knikte dat hij de boodschap begrepen had. Peter Krasschenko bracht hen terug met de limousine naar de parking waar de Mercedes van Gerry stond en zei : “mooie auto” wijzend naar de SUV. Dan zei hij : “morgen ben ik in Moskou, maar kom voor je terug naar Martisovo rijdt, langs bij mijn secretaresse, de nodige papieren zullen dan klaar liggen”. Voor hij de deur van de limousine dicht trok zei hij stilletjes, zonder dat Helena het kon horen : “Gerry, mijn vriend, ik denk dat jij de intelligentie en de kracht hebt, om het nodige te doen, succes kameraad”. Hij gaf Gerry een krachtige handdruk.

Gerry stond stilzwijgend de wegrijdende limo na te kijken, daarna reed hij met Helena naar het Gubernator hotel. Daar gingen ze in de bar iets drinken. Er werd niet gebabbeld. Daarna gingen ze een eind wandelen langs de Wolga, in het park rond het standbeeld van Afanasy Nikitin. De allereerste Rus, handelsreiziger en zakenman die tot in India trok en afkomstig was van Tver. Helena en Gerry deden ook nog een rondvaart op de Wolga en zagen zo ook het standbeeld van Alexander Pushkin, een befaamd Russisch dichter.

Daarna gingen ze nog iets drinken op een terrasje van een café en Helena vroeg daar : “gaan we straks terug douchen Gerry ?” Hij keek recht in haar donkere, bijna zwarte ogen en zag even in zijn verbeelding een zwarte panter die hem aankeek, zitten. Gerry vergeleek dikwijls mensen met dieren. Zo had hij in de cel in de Kempen naar Helena gekeken en daar had hij haar als een ranke hinde bekeken en een paar keer als een verzopen katje. Hij grinnikte en zei : “douchen met jou ?” “Met heel veel plezier lieverd”. Ze trokken arm in arm naar het Gubernator hotel.

Iets later stonden ze naakt onder de regendouche en hun handen gleden over mekaars lichaam, eerder strelend in plaats van mekaar inzepend. Minutenlang bleven ze gewoon mekaar strelen. Zelfs het afdrogen daarna was een langdurig ritueel van strelen en aaien. Kut, lul of kont werden evenwel niet beroerd.

Ze gingen slapen, kropen heel dicht tegen mekaar in bed en dommelden in. De volgende ochtend moest Gerry even nadenken waar hij was, voelde het naakte lichaam van Helena tegen hem drukken en haar rechterhand lag gewoon op zijn ballen en half harde piemel. Daar had ze hem tot dan toe nog nooit aangeraakt.

In tegenstelling tot zijn normale gewoonte om direct uit het bed te springen, bleef Gerry liggen. Hij genoot van haar ademhaling die als het ware een lichte streling over zijn borstkas gaf. Hij voelde, haar toch wel harde tepels tegen hem aandrukken in zijn zij.

Hij bleef gewoon liggen en in zijn geest ging hij na, centimeter per centimeter van zijn lichaam dat ik aanraking lag met dat van Helena. Zo overliep hij elk stukje lichaam dat contact had met dat van haar en wat hij daarbij voelde.

Instinctief, moet Helena aangevoeld hebben dat Gerry wakker was en ze opende langzaam haar ogen. Ze glimlachte zodra ze doorhad dat ze in de armen van Gerry lag. Dan viel haar kwartje dat haar éne hand op de lul van Gerry lag die trok ze dan schielijk terug om hem op de borstkas van Gerry te laten rusten. Gerry voelde toch nog een zekere preutsheid hij moest er om grinniken.

Beiden gingen nog even onder de douche om de nacht van zich af te spoelen en eens afgedroogd, vroeg Gerry ineens : “lieverd, hier is een lintmeter” die hij uit zijn toilettas genomen had, “zou jij iets willen meten alsjeblieft”. “Natuurlijk” zei Helena. Gerry ging met zijn twee voeten ongeveer twintig centimeter uit elkaar staan en hij vroeg haar om langs achter de exacte afstand van zijn poepgaatje tot aan de grond te meten. “Huh ?” zei Helena verbaasd. “Doe toch maar” zei Gerry, “ik heb een ideetje en ik leg je dat wel uit zo dadelijk aan de ontbijttafel”. Helena ging op haar knieën achter hem zitten, zette het beginpunt van de lintmeter tegen zijn sterretje, nadat ze zijn billen wat uit mekaar trok. Ze vond dat sterretje trouwens lief naar haar kijken. Dan rolde ze de meter uit tot de grond en mat. “Vijfentachtig centimeter” zei ze. “Onthoud dat getal alsjeblieft” vroeg Gerry.

Ze gingen ontbijten en daar ontvouwde Gerry zijn plan aan Helena. Wat ze nodig hadden, volgens Gerry was : de Bukhanka van Pjotr, dan voor elk een Yota smartphone met een mobiel nummer van Rostelecom, zodat ze mekaar altijd konden bereiken, een aantal stokken van hard hout van ongeveer vijftig centimeter, dan nog een aantal stokken, onbuigzaam van ongeveer een meter vijftig, een bol sterke, dikke nylon koord, een bol sterke, dunne nylon koord, een grote pot rode verf, Duck tape, latex handschoenen voor Helena en hemzelf, zeker tien liter bleekwater en een aantal jutte zakken. “We kunnen die dingen beter hier in Tver kopen, ver weg van Toropets”. “De stokken vinden we wel in het bos rond Martisovo, ik koop hier in een winkel de verf, de tape, het bleekwater en die zakken, koop jij in een andere winkel de bollen koord en die handschoenen”. “Daarna rijden we terug”.

“We zouden ook ergens tussen Toropets en Martisovo, in de bossen een soort erg afgelegen hut moeten hebben, waar nooit iemand komt”. Dat leek helemaal niet moeilijk, want de houthakkers van de dorpen, gebruiken altijd een soort van kleine blokhut om te slapen in de streek waar ze bomen omzaagden, meestal lieten ze die dan daarna staan voor later en zo gingen ze van kapgebied naar kapgebied. Om de vier, vijf jaar werd die hut terug gebruikt om tijdens een periode van een week of twee een aantal bomen om te hakken en van takken te ontdoen. Daarna volgde dan een periode van het ophalen van boomstammen en naar de zagerij voeren en het in planken zagen. Dat had Gerry zelf mee gedaan. Eens alle boomstammen weg, werd er opnieuw in een ander stuk bos, gekapt. Zo deden ze volgens een bepaald patroon aan bosbeheer. In de bossen ten noorden van Martisovo en ten oosten van Moshki stonden volgens Helena zeker een tiental van die hutten her en der verspreid. Het huidige kapgebied lag meer ten zuid-oosten van Martisovo.

Na het ontbijt, uitchecken en aansluitend hun aankopen, vertrokken ze richting het provinciehuis op de hoek van Ulitsa Sovetskaya en Ulitsa Andreya Dement’yeva. Daar hadden ze de dag ervoor Peter Krasschenko ontmoet. Daar aangekomen werden ze weer naar het kantoor van de secretaresse van Krasschenko gebracht. Daar lagen twee grote bruine enveloppen klaar. Eéntje met de naam van Helena Sheremaikova er sierlijk op geschreven en ééntje met de naam Gerry Vleminckx er op.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 20