Gerry – Deel 18 : Veel hout en prille liefde

Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.

Iets later zat iedereen een stuk taart te verorberen en zat in zijn koffie te roeren. Dan kwam Igor met een fles tevoorschijn, ogenschijnlijk gevuld met water, maar dat bleek eigen gestookte wodka te zijn. De mama zette een massa kleine glaasjes op tafel en Igor begon die te vullen met wodka. Iedereen proostte op de verjaardag van Helena, die er zowaar verlegen van werd. Gerry rook even aan het glas, rook de alcohol en liet het glaasje staan. Hij dronk nooit alcohol, dus nu ook niet. Igor had dat in de gaten en Gerry zei hem dan ook dat hij nooit alcohol dronk. De aanwezigen begonnen te lachen. Voor een Rus is het onbegrijpelijk dat een man geen alcohol drinkt. Maar de mama greep in en zei : “papa ! Lach niet zo met Gerry, als hij geen alcohol wil drinken dan is dat zo, hij is geen dronkaard zoals de meeste Russen en je zou verdomme dolblij mogen zijn dat die Gerry jouw dochter terug naar huis gebracht heeft, want wij waren haar al meer dan een jaar geleden kwijt en dachten we zo nooit meer zouden zien !” “Je zou hem op je blote knieën moeten bedanken verdomme !”

Er viel een doodse stilte. De mama van Helena had dat, wat ze zei op een heel kwade toon en nogal hard om boven het rumoer uit te komen, bijna uitgeschreeuwd. Iedereen stond perplex. Igor keek zijn vrouw aan, dan aarzelde hij een beetje, maar liep naar Gerry toe en zei : “mijn excuses Gerry, jij hebt mij mijn dochter terug gegeven en ik ga jou daar nooit genoeg voor kunnen bedanken”. Hij stak zijn hand uit die Gerry aannam terwijl hij zei : “vergeet het Igor, en je hoeft mij niet te bedanken, ik doe gewoon wat ik denk dat ik moet doen en meestal weet ik zelf niet waarom ik iets doe”. Dat werd op gelach onthaald en het rumoer steeg opnieuw fel.

Die Russen konden meer en langer wodka zuipen dan Gerry koffie kon drinken. Tegen elven waren bijna alle mannen ferm boven hun ‘theewater’. Iljana was al naar bed en Helena kwam bij Gerry staan en vroeg : “Gerry wij hebben hier maar twee slaapkamers, degene waar Iljana en ik in slapen en die waar papa en mama in slapen”. “Och ik rij wel naar Andreapol en vind daar wel een kamer”. De mama, die dat gehoord had, zei : “niks van, je moet zo laat niet meer rijden”. Dan riep ze naar Pjotr : “Pjotr, kan Gerry bij jou slapen deze nacht ? “ Die stak gewoon zijn duim op en dat was geregeld. Nadat iedereen uiteindelijk was vertrokken, gaf hij Helena een knuffel en ging met Pjotr op pad. Die woonde zo’n vier huizen verder en die zei onderweg : “ik heb plaats genoeg, ben alleen, mijn vrouw is een jaar of tien geleden verongelukt”. Je kon aan die man niet zien dat hij meer dan een halve fles wodka had leeggedronken.

Bij Pjotr thuis aangekomen wees die een kamer aan waar een bed voor gasten stond en waar Gerry kon slapen. Zelf kroop die in zijn eigen bed en twee minuten later lag die te ronken.

Zoals gebruikelijk was Gerry om zes uur wakker en ging kijken of hij een badkamer vond. Daar stond Pjotr al te douchen, zonder verlegen ze zijn, begon die zich af te drogen en kon Gerry een douche pakken.

Het ontbijt bestond uit een aantal hompen, zelfgebakken brood, spekvet en een paar stukken koud voorgebakken spek met zwarte koffie.

Gerry vroeg : “wat gaan jullie doen vandaag wat werken betreft ?” Pjotr antwoordde : “gisteren de laatste boomstammen die we hadden in planken gezaagd, dus gaan we vandaag nieuwe boomstammen uit het bos halen”. “Mag ik mee ?” vroeg Gerry. “Van mijn part wel” zei Pjotr. Gerry had veel moeite om zijn enthousiasme onder controle te houden en Pjotr had dat duidelijk gemerkt.

Een kwartier later waren ze beiden op weg naar de zagerij. Daar stond een oude Kamaz trekker, voorzien van een uitplooibare kraan met grijparm en met een oplegger duidelijk gemaakt om boomstammen te vervoeren. Achter die oplegger stond met een stang verbonden, nog een Kamaz, ook oud, maar meer een soort Unimog model met een kraan en een grote lier erop en een hele boel zware kettingen in de bak.

Igor kwam toe, net voor zeven en Pjotr zei hem terwijl Gerry het kon horen : “die Gerry, daar is een hoek af, want die wil mee boomstammen gaan halen”. Igor knikte en met z’n drieën kropen ze in de cabine van de trekker. Igor reed. Na ongeveer een uur of twee rijden door de bossen, kwamen ze op een plek waar her en der verspreid er al omgezaagde bomen lagen.

Igor legde uit dat hun werk uit vier delen bestond : bomen omzagen en ontdoen van takken, zodat de stammen over bleven, dan die ophalen, meestal een week of vier later en naar de zagerij brengen, dan de boomstammen in planken zagen en impregneren en dat als laatste ze in grote pakken op treinwagons laden in het station van Toropets om ze naar Moskou te laten vervoeren.

Het eerste dat ze deden op de aangekomen plek, was de Unimog-versie afkoppelen en ze een soort sneeuwkettingen omdoen. Dat waren eigenlijk meer slijkkettingen en gezien die Kamaz een vierwiel aangedreven voertuig was, werden er vier kettingen op het karrenspoor uitgelegd, waarvan Gerry er twee voor zijn rekening nam. De Kamaz reed erover en de kettingen werden vastgemaakt. Pjotr reed met die Kamaz dan het bos in tussen de bomen door, met Gerry naast hem.

Igor keerde de Kamaz met oplegger en zette zich daarna op het stoeltje, hoog in de lucht van de grijpkraan op de trekker.

Toen Pjotr stopte aan een omgezaagde boom, wou die uitstappen, maar Gerry vroeg wat er moest gebeuren. Pjotr zei : “de zware ketting met haak aan het uiteinde, moet onder een boomstam doorgeschoven worden, aan de bovenkant de haak in de ketting steken en dan trek ik die stam tot bij Igor.

Gerry sprong uit de Unimog-Kamaz, greep het de haak van die ketting en omarmde als het ware, de dichtstbij zijnde boomstam. Hij sprong daarvoor als een hinde over alle takken en bladeren. Een minuut later reed Pjotr terug naar Igor en wou uitstappen, maar Gerry was hem achterna gelopen en ontdeed de stam van zijn ketting zodat Igor die met de grijper op de oplegger kon laden. Pjotr bleef dan maar achter het stuur zitten. Gerry sprong achteraan op de Kamaz en zo reden ze naar de volgende stam om die te binden en naar Igor te voeren.

Omdat Gerry het vastbinden van de boomstammen aan de truck van Pjotr en het daarna losmaken, eens bij Igor voor zijn rekening nam, konden zowel Igor als Pjotr gewoon op hun respectievelijke stoel blijven zitten. Soms liet Gerry zicht meevoeren naar de volgende stam door zich achteraan aan de Kamaz van Pjotr vast te houden, soms liep hij gewoon apart en sprong als een hinde over alle taken, bladeren en daar nog liggende andere boomstammen.

Pjotr en Igor hadden dit werk al talloze malen gedaan en deden er meestal een lange werkdag over om met hun trekker combinatie terug in Martisovo te geraken. Nu was de oplegger bomvol boomstammen geladen en het was nog niet eens middag. Zowel Pjotr als Igor hadden, net nadat ze begonnen waren, apart gedacht : “die Gerry houdt dat geen half uur vol”. Maar Gerry hield het wel vol en dat zonder enige vertraging tot de oplegger vol was. Beide mannen konden niet geloven dat die Gerry aan hetzelfde tempo bleef rondspringen.

De Kamaz van Pjotr werd van zijn kettingen ontdaan en terug achter de oplegger vast gemaakt en het was nog maar kwart voor twaalf. Ze stapten alle drie in de trekker van Igor en traag, deze keer, want de oplegger was erg zwaar geladen, reden ze traag over het bospadje terug naar de zagerij.

Beide mannen, dachten wel dat Gerry uitgeput zou zijn, maar die zat goedgemutst naar de bossen te kijken in de zwaar schokkende cabine.

Stipt om twaalf uur nam Pjotr een zak met brood van onder de zetel en een thermos met zwarte koffie. Hij gaf een homp brood met spekvet aan Igor, ééntje aan Gerry en nam er zelf ook één. Zodra die hompen op waren, nam hij de thermos, schroefde de plastieken mok eraf en vulde die voorzichtig met hete, zwarte koffie. Hij gaf die aan Igor, die met één hand stuurde en met de andere voorzichtig, zonder te morsen de mok leegdronk, dan vulde Pjotr die terug en gaf de mok aan Gerry, die dronk diezelfde mok ook in één keer leeg en gaf ze terug aan Pjotr, die hetzelfde deed.

Daarna volgde voor elkeen nog een homp brood met spekvet en weer een halve mok zwarte koffie. Dat was lunch. Iets na twee uur kwamen ze bij de zagerij aan.

Gerry sprong gezwind uit de cabine van de trekker en Pjotr volgde. Helena stond te wachten met een zuur gezicht een meter of twee verder. Ook Igor kwam uit de cabine en klauterde ineens op het stoeltje van de grijpkraan.

“Wacht eens even, jullie” riep ze, “als jullie twee oude venten denken van mijn Gerry gedurende de tijd dat hij hier is, jullie gratis werkkracht te maken, dan hebben jullie het ferm mis, dat kan niet !”

Igor en Pjotr keken verbaasd en stilzwijgend naar Helena. Gerry lachte en zei : “mijn Gerry, Helena ?” Nu was Helena sprakeloos, ze had zich versproken. Gerry lachte nog harder, “devochka (meisje) toch, ik heb het zelf gevraagd of ik met hen mee mocht en dat mocht, en eerlijk, het is lang geleden dat ik me zo geamuseerd heb en me zo heb kunnen uitleven, dus wees alsjeblieft niet boos op je pa en je nonkel, ze hebben mij een groot plezier gedaan”.

Igor en Pjotr wisselden een blik van : ‘die is echt niet goed wijs’ en Helena keek beteuterd naar de grond. Gerry zei nog : “ik voel me echt vereerd dat jij ‘mijn Gerry’ zei”. Nu wist Helena helemaal niet meer wat zeggen.

Pjotr, die naast Gerry stond, fluisterde zonder dat Helena het kon horen : “volgens mij is die meid voor jou gevallen jongen”.

Om de boel wat open te trekken zei Gerry : “Helena, we moeten nog naar die kerel in Tver bellen, om jouw papieren in orde te brengen”. Hij gaf snel aan Igor en Pjotr uitleg, dat Helena zonder papieren in België zat, dat ze in het consulaat voorlopige papieren waren gaan halen, maar dat ze in Tver nieuwe zouden moeten gaan halen voor haar.

Pjotr zei doodleuk : “Gerry, het is vrijdag na de middag, als jij denkt dat er in Tver op de administratie van de stad nog iemand werkt, dan ben je mis”. “Je kunt best maandag bellen, maar niet te vroeg, want dan zijn ze niet zo goed gezind, ideaal is kort voor de middag”.

Gerry knikte en vroeg : “en wat gaan wij nog doen ?” Igor reageerde hierop door te zeggen : “wij gaan hier afladen, maar jij gaat niks meer doen hier, anders heb ik een heel kwaaie dochter “ en hij schoot in de lach. Pjotr stond ook te lachen, Helena keek weer boos en Gerry, die, die keek verbaasd.

Helena zei : “we kunnen naar Andreapol rijden, daar heb ik mijn lager onderwijs gevolgd”. “Dan wil ik eerst even douchen” zei Gerry. Pjotr greep in en zei, terwijl hij de sleutel van zijn huis toewierp : “doe dat maar bij mij thuis, want bij Igor zitten er drie vrouwen op je lip” en hij begon weer te schateren. Hij bedoelde natuurlijk Helena, haar mama en Iljana. Samen met Helena verliet hij de zagerij. Pjotr riep nog na : “laat de sleutel maar bij Igor thuis, het is vrijdag en dan kom ik daar ’s avonds eten”.

Na een half uur, stond Gerry, aan de Mercedes voor het huis van Igor te wachten. Fris gewassen en geschoren wachtte hij op Helena. Iljana kwam als eerste buiten in kleertjes die Gerry in Wijnegem gekocht had en vroeg direct : “mag ik mee Gerry ?” “Natuurlijk” zei die. Helena was gevolgd en zei tegen haar jongere zus : “je mag je zo niet opdringen zus”. Vooraleer ze ruzie konden gaan maken, zei Gerry snel : “dames het is mij een eer om met zo twee, mooie vrouwen te mogen rondrijden”. Hij was zijn natuurlijk talent van charmeren duidelijk niet verleerd. De twee meisjes, vergaten ruzie te maken, Helena klom op de passagiersstoel omdat Gerry die deur voor haar open hield, Iljana achterin nadat ook voor haar de rechtse achterdeur open hield en Gerry begaf zich naar de chauffeurskant.

De mama van beiden stond in het deurgat en vroeg zijn jullie voor zeven terug voor het avondeten ?” Gerry reageerde snel door te zeggen : “vermoedelijk niet, het is een eind rijden en ik wil met die twee hier in Andreapol wel iets eten”. De mama knikte en bij zichzelf dacht Gerry, eten zal ik, maar zeker geen borsjtsj, die rode bietensoep.

Ze reden weg, zo’n dikke veertig kilometer van Martisovo. Daar liet Gerry zich de school zien waar Helena als kleuter geweest was en daarna de school waar ze tot haar twaalf lager onderwijs gevolgd had. Iljana ging al naar diezelfde kleuterschool en zou volgend jaar, eens ze zes was, ook naar die school gaan. In dat kleine stadje was niet echt veel te zien, maar Helena liet met enthousiasme aan Gerry en als een volleerde toeristische gids zowat alle enigszins bezienswaardige dingen zien, die er maar te zien waren.

Bij Slastona gingen ze met z’n drietjes taartjes eten en koffie drinken en daarna, het was ondertussen al iets na zes, hun sluitingsuur, als ze terug door de stad wandelden. Bij het café aan hotel Eridan op de Ulitsa Polovcheni, wou Gerry nog een koffie drinken, en hij bekende eerlijk dat hij dat deed omdat hij, mochten ze ineens terug rijden, hij nog steeds het risico liep om rode bieten soep te moeten eten en die vond hij echt niet lekker. Zowel Helena als Iljana, keken hem verbaasd aan, maar gingen toch lekker mee een koffie drinken.

Tegen half negen waren ze terug in Martisovo. Bij het binnenkomen riep Iljana direct dat ze taartjes waren gaan eten bij Slastona. Gerry greep weer onmiddellijk in door aan de mama te vragen of hij nog voor het uur van bedtijd van Iljana er was. Die knikte vriendelijk van ‘ja’. Igor en Pjotr zaten aan tafel een borrel te drinken en Gerry keek opgelucht omdat hij geen rode bietensoep zag.

Igor zei : “Gerry, jij verwent mijn dochters te veel” maar hij zei het wel lachend. “Is al goed” zei Gerry “ben al weg”, omdat hij zag dat Pjotr aanstalten maakte om door te gaan en hij sliep per slot van rekening in zijn huis. Nu keek Igor even ontzet, maar dan zag hij Gerry lachen en hij zuchtte opgelucht.

Gerry gaf Iljana, Helena en de mama een knuffel en vertrok met Pjotr. Bij hem thuis ontspon een lang gesprek. Eerst vroeg Pjotr wat Gerry zoal deed voor de kost en Gerry vertelde hem van zijn meubeltjes van bij de boeren en zijn import vanuit Thailand. Zijn seksuele activiteiten in Bangkok liet hij achterwege. Dan vertelde hij Pjotr, dat, wat Helena aan hem verteld had, dat zij bij het verlaten van haar school in Toropets niets meer wist, maar dat ze zich ineens ergens in een vreemd land, waar ze de taal niet van herkende, bevond, dat ze in een groezelige, vuile kamer op een matras moest slapen, dat ze daar zonder papieren was, blijkbaar als eigendom van een bende Marokkanen die haar regelmatig sloegen, die haar heroïne in haar arm spoten om haar gedwee te maken en afhankelijk van hen en die haar nadien wilden gebruiken als prostitué. Maar dat ze er in geslaagd was om weg te lopen, een paar keer zelfs, dat die smeerlappen haar telkens weer vonden, een serieus pak rammel gaven en weer vol drugs spoten. Dat ze bij de vierde keer dat ze wegliep, door Gerry opgepikt was, toen ze hem vroeg haar te helpen, dat die dat ook gedaan had. Dat hij haar meer dan een jaar lang eten en drinken gegeven had, maar dat hij haar had opgesloten tot ze geen behoefte meer had om drugs te gebruiken en dat hij haar daarna, als verjaardaggeschenk die kleding gekocht had en naar haar thuis in Martisovo gereden had. Dat ze die Marokkanen een badje gegeven had, had ze ook achterwege gelaten. Ze had ook nog verteld, dat Gerry haar had gezegd, dat hij zelf niet wist waarom hij dat allemaal voor haar gedaan had, maar dat hij soms wel dingen deed waarvan hij op het moment zelf niet wist waarom, en dat hij nadien steeds vaststelde dat hetgeen hij deed op één of andere manier voor hem zinvol en winstgevend was.

Wat Gerry niet wist, was dat er in het huis van Helena en haar familie een gelijkaardig gesprek plaats vond. Helena vertelde nu aan haar pa wat Gerry zoal voor de kost deed, dat wist ze omdat Gerry haar dat onderweg naar Martisovo verteld had. Pa, Igor had na het horen van de inhoud van het gesprek eerder die dag tussen Helena en haar mama wel een paar lastige vragen. Zoals : “heb jij echt geen seks met die Gerry gehad ?” Waarop Helena antwoordde, met tranen in de ogen : “neen, pa, echt niet en niet omdat ik niet wil, maar omdat hij niet wil”. “Hij wil honderd procent zeker zijn dat ik voor altijd van drugs af blijf en dat weet hij nog niet en ik ook niet”. “Dat is hetzelfde of ik jou zou vragen om nooit meer een druppel alcohol te drinken en dat jij mij of mama zou moeten beloven dat nooit meer te doen”. Nu snapte Igor waarom die Gerry geen alcohol dronk.

Dan vroeg Igor : “ben jij dan nu op de vlucht voor de Marokkaanse bende ?” “Neen papa” zei ze : “dat heeft Gerry geregeld en hij heeft mij de garantie gegeven dat ik nooit van hen nog bang moet hebben”. “Meer wil ik daar niet over kwijt”. Helena zweeg. Igor dacht bij zichzelf : ‘die Gerry als vijand, dat lijkt me heel gevaarlijk’ maar omwille van de aanwezigheid van Helena’s moeder, sprak hij dat niet luidop uit.

Helena vertelde haar vader dan nog dat Gerry op een boerderij woonde die nogal afgelegen was, waar wel veel koeien en weilanden waren, maar heel weinig bomen. Als laatst zei ze nog : “pa en ma, ik vertrouw die Gerry met mijn leven, zonder enige twijfel, maar hij vertrouwd mij nog niet, hij vreest dat ik nog steeds terug wil grijpen naar drugs”. “Het probleem is, dat ik hem niet kan overtuigen om mij te vertrouwen en dat is ook logisch, want ik vertrouw mezelf nog niet”. “Stel dat ik in de buurt kom van drugs, dan gaat de verleiding de kop op steken en ik weet niet of ik mezelf wel voldoende kan vertrouwen om er af te blijven”. Igor en zijn vrouw waren verbaasd van zoveel openhartigheid en zelfinzicht van hun dochter. “Meisje toch”, zei hij, en hij gaf haar een hele dikke knuffel terwijl bij beiden, en zelfs bij de mama die nog steeds zat, de tranen over de wangen liepen.

Toen ze gingen slapen en Igor naast zijn vrouw in bed kroop, zei hij : “wij moeten ontzettend dankbaar zijn voor die Gerry, zonder hem waren we haar voor altijd kwijt en door hem, hebben we een wijze vrouw in de plaats van een schichtige, felle puber, gekregen. De mama bevestigde dat en omarmde haar man.

De volgende morgen, zaterdag zei Pjotr tegen Gerry, “hou jij je maar bezig met Helena vandaag, Igor en ik, wij werken tot de middag en leggen wij er dan ook de blok op”. Merkwaardig genoeg, zei Helena’s mama ongeveer hetzelfde. Tegen Helena : “hou jij je maar bezig met Gerry vandaag” en tegen Iljana : “ga jij vandaag maar met je vriendinnetjes spelen en laat Helena maar alleen met Gerry”. Tot verbazing van iedereen zei Iljana zonder morren : “komt in orde mama, voor Gerry doe ik alles en niet voor de cadeautjes die hij meebracht, maar omdat hij mijn grote zus heeft teruggeven” en ze vertrok op zoek naar haar beste vriendinnetje Petra, die ook maar een paar huizen verder woonde. De kinderlogica was ontroerend.

Rond negen uur vertrokken Gerry en Helena voor een wandeling in de buurt van het dorp. Ze liepen naast mekaar, stilzwijgend, zonder mekaar aan te raken over een boswegje.

Een tijd lang wisten geen van beiden wat te zeggen.

Na een kwartier of zo, zei Gerry : “Helena, ik heb jouw familie leren kennen en dat zijn heel toffe mensen”. “Binnen een week of twee, vertrek ik terug naar mijn familie”. “Dat staat vast”. “Maar dan hebben we een probleem, want ofwel ga je met mij terug naar Vlaanderen ofwel blijf je hier”. “Ga je met mij terug, dan ben je honderd procent van je tijd bij mij en nul procent bij je familie en dat gaat je familie niet leuk vinden en jij eigenlijk ook niet, de enige die daar voordeel bij heeft, ben ik”. Helena wou wat zeggen, maar Gerry zei : “wacht even”. “Als jij, wanneer ik vertrek, jou niet mee terug kan nemen omdat je hier blijft, dan ben je honderd procent bij hen, en nul procent bij mij en dat ga ik niet leuk vinden, in tegendeel, ik wil dat je in mijn leven blijft, als jij dat wilt tenminste”. “Dus” zei hij met zijn praktische geest : “moeten we een tussenoplossing bedenken, waardoor jij ongeveer vijftig procent van je tijd hier bij je familie kunt zijn en ongeveer evenveel tijd bij mij in Vlaanderen”. “Daar moet ik toch eens grondig over nadenken”.

Helena was stil blijven staan en Gerry die dat eerst niet doorhad, keek achterom naar haar. Helena vroeg nogal ongelovig : “wil jij echt dat ik deel van je leven blijf uitmaken Gerry ?”

Gerry keek naar haar en zei kordaat : “ja, eeuuhh, tenminste als jij dat echt wilt, anders niet”. Hij zweeg en zij ook. Ze keken gewoon naar mekaar. Bij haar welden de tranen op en ze kon die niet tegen houden. Ze rolden gewoon over haar kaken naar beneden. Gerry moest ook een paar keer slikken. De puberale kalververliefdheid van toen hij dertien was voor Margot, was niets in vergelijking met wat hij nu voelde. Hij stond op een klein wegje vastgenageld, ergens midden in een groot bos, ergens midden in Rusland, totaal verlamd en peilend naar wat hij voelde. Hij begreep maar half wat hem overkwam. De tranen van Helena bleven stromen. Door haar tranen heen, zag ze wazig, Gerry machteloos naar haar kijken.

Hoe lang ze daar zo stonden, weten ze geen van beiden nog, maar dat moet een hele tijd geduurd hebben. Dan zei Helena stotterend en nog steeds wenend : “ik wil ook dat jij voor de rest van mijn leven, deel uitmaakt van mijn leven”.

“Weet je dat zeker ?” vroeg Gerry. “Heel zeker” zei Helena. Traag liepen ze naar mekaar toe. Als ze bijna neus tegen neus stil stonden, zei Gerry : “dan moeten we nog maar één ding doen en dat is een oplossing vinden voor ons probleem van tijd bij mekaar en bij de familie, en misschien, heel misschien, heb ik dat wel, althans, ik heb er al een idee over”. Dan nam hij haar in een omarming en gaven ze mekaar een heel langdurige en stevige knuffel. Ze hadden mekaar nog nooit gekust, laat staan seks met mekaar gehad, maar daar midden in Rusland, tussen de bossen op een slijkerig bospadje, wisten ze dat ze mekaar gevonden hadden. Hand in hand, wandelden ze dan terug naar het dorp.

Toen ze voorbij de zagerij kwamen, zag Pjotr die twee lopen, hij deed teken naar Igor om te kijken en beide oudere mannen, zagen Helena en Gerry hand in hand in de richting van het huis van Igor lopen. Zowel bij Igor als bij Pjotr, toch twee bonken van mannen, tegen de meter negentig groot, stonden de tranen in de ogen.

Om vijf na twaalf kwamen Igor en Pjotr naar het huis van Igor. Iedereen ging aan tafel zitten en de mama zette een pot borsjtsj op tafel. Zowel Iljana als Helena begonnen te giechelen en kregen hun gezicht maar moeizaam terug in plooi. Dan zei de mama plots aan Helena : “ben jij met Gerry nu een koppel ?” Iedereen keek verbaasd voor zoveel vrouwelijke intuïtie. Iljana zei prompt, als vijfjarig kleine scheet : “dat werd tijd” en Pjotr reageerde daarop : “je hebt groot gelijk Iljana”. Iedereen schoot in de lach, de mama deelde hompen brood uit en zelfs Gerry at met heel veel smaak zijn verschrikkelijke soep op.

De namiddag besloten Gerry, samen met Helena en met Iljana naar Toropets te gaan. Daar aangekomen, gingen ze naar Pyaterochka. Dat is een grootwarenhuis waar je zowat alles kunt kopen. Helena had van haar mama een lijstje meegekregen van dingen die ze nodig had. Zowel Helena als Gerry liepen in de supermarkt rond met een winkelmandje. Iljana die liep ook rond maar zagen ze enkel als ze iets kwam aandraven dat niet op het lijstje stond. Meestal zei Helena dan, “laat dat zus, dat hebben we echt niet nodig”. Soms zei Gerry : “ach, gun ze dat maar” en dan ging het toch in een winkelmandje. Toen Iljana met vier verschillende soorten chips afkwam zei hij wel : “lieverd, ééntje is meer dan genoeg, dat is sowieso niet gezond om te eten”. Iljana koos er dan ééntje uit.

Aan de kassa werd alles op de band gezet en net toen Helena wilde afrekenen, maar Gerry dat in haar plaats wilde doen, hij had immers voldoende roebels gekocht om royaal in Rusland rond te komen, schrok Helena van iets, viel stil, zei niets meer en dus betaalde Gerry de rekening. Hij had wel gemerkt dat Helena geschrokken was van de vier jonge kerels die met nogal wat lawaai, via de ingang binnen gekomen waren. Zo snel mogelijk werden alle spullen in boodschappentasjes geladen en Helena wou blijkbaar zo snel mogelijk weg. Zelfs Iljana had in de gaten dat er iets mis was. Alles werd razend snel in de Mercedes geladen en Helena dook in de auto. Ze reden weg, terwijl Gerry zag dat één van de vier hen, van achter de ingangsdeur gade sloeg.

Ze moesten ongeveer een uur rijden om de iets meer dan dertig kilometer naar Martisovo te overbruggen. Helena was gedurende de rit bijzonder stil. Op de heenweg had ze aan één stuk door liggen tateren en nu zei ze niets. Gerry vroeg : “scheelt er iets, meisje ?” Prompt antwoordde Helena : “neen, niets”. Wat Gerry al helemaal niet wou geloven. Hij registreerde het gebeuren en was vast van plan om later hierop terug te komen. Eens terug in Martisovo, was Helena terug haar vrolijke zelve.

Die zaterdagavond werd er nogal uitbundig gegeten, vooral van de aangekochte spullen en er werd door mama zelfs een stuk rundsvlees geserveerd voor elkeen. Iedereen liet het zich smaken.

De zondagmorgen, ging Gerry, Helena oppikken om opnieuw een wandeling te maken. Ze waren nog geen vijf minuten aan het wandelen en Gerry begon zijn levensverhaal aan Helena te vertellen. Dat ging over de kruidenierszaak van zijn ouders, zijn verliefdheid op Margot die niet beantwoord werd, het bij tante Carla en nonkel Marcel gaan wonen, de start van zijn zaak met in het begin, het verdienen van zijn eerste centjes met de verkoop van alle ijzer uit de loods in Terhagen, dan nadat hij kon rijden met de oude bestelwagen van zijn vader, de zoektocht naar meubeltjes, enz….. Zelfs het gedeelte Thailand met Filip en hun activiteiten met Kea en Lee-Anne, werden verteld. Dat hij en Filip ook Thian geneukt hadden, liet hij achterwege en ook dat hij Carla en Magda heel regelmatig geneukt had en hij zowel Margot, als Steven en de vier andere rugby-jongens ‘een badje’ gegeven had, vertelde hij ook niet.

Zodra hij zowat zijn levensverhaal in grote lijnen verteld had en daardoor een aantal minuten zweeg, vroeg Helena : “Gerry, waarom vertel je me dat allemaal ?”

Gerry glimlachte omdat hij op zo’n reactie gehoopt had. Hij zei : “lieverd, voor alles is een tijd, en nu was voor mij de juiste tijd om jou zoveel mogelijk van mezelf te vertellen”. “Een paar weken geleden, had ik je dit alles niet kunnen vertellen, dat was niet het juiste moment, maar dat wil niet zeggen dat ik voor jou geheimen wil hebben”. “Ik hou van eerlijke, open en directe communicatie”. “Geen dingen die verborgen blijven voor mekaar of waar we nadien toevallig op uit komen en die kan stukken slaan in het tot op dat moment opgebouwde vertrouwen”. “Dat wil ik niet”. “Dus als je er klaar voor bent, en dat moment dien jijzelf te kiezen, dan hoop ik dat je me wilt vertellen wat er gisteren aan de hand was, waarom je nadien zo stil was en wat dat met die vier kerels die de supermarkt binnenkwamen te maken had”. “Maar zoals ik zei, je hoeft nu niets te vertellen, maar ik voel dat er iets is en ik zou willen dat jij nadenkt over het beste moment om mij te kunnen uitleggen wat er precies speelde”.

Helena keek Gerry verbaasd aan. Bij zichzelf dacht ze : ‘verdomme, die heeft ook alles gezien en dit keer zonder camera’s’. Gerry zei evenwel : “ervaar vooral geen tijdsdruk Helena, kies gewoon een moment waar op je me eerlijk verteld, hoe moeilijk of pijnlijk ook voor jou, om dat wat je nu nog in het donker wilt laten, in het licht te brengen”.

‘Verdomme ‘ dacht Helena ‘voor die kerel ga ik nooit iets verborgen kunnen houden’. Dat was nu net wat voor haar angstaanjagend was. Nooit had zij iemand gehad waarmee ze alles wat ze voelde en dacht kon bespreken. Zelfs haar allerbeste vriendin, nog voor haar kidnapping, wist niet alles van haar, dat was trouwens ook niet gebruikelijk in de gemeenschap waarin ze toen leefde.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 19