Gerry – Deel 17 : Martisovo

Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.

Helena had sprakeloos naar Gerry geluisterd. Ze moest er blijkbaar over nadenken. Gerry begon de tafel af te ruimen, stak het bestek en de borden in de afwasmachine en zei : “kom, we hebben nog werk”.

Samen liepen ze naar de voormalige koeienstal en samen lieten ze de drie overgebleven heerschappen in de bak met zuur zakken. Weer onder oorverdovend gekrijs, maar dat kon hen niet deren. Die drie begonnen trouwens al te krijsen toen ze zagen dat Gerry de vijf andere lieren, waar hun kompanen aan vast hingen uit de bak liet komen en dat er aan elk kabeltje enkel nog een lege set handboeien hing.

Na deze werkzaamheden, spoten ze de hele werkvloer proper met de hoge drukspuit en veel bleekwater, dan ging de hele rotzooi van kleding in de ton aan de noordkant. Gerry sprenkelde er wat benzine over en de heren hun kleding, samen met de witte jeans en het besmeurde T-shirt van Helena gingen in de fik. Eens alles opgebrand, en de smeulende as geblust met bleekwater, ging de as in een grote plastiek zak voor de grof huisvuilophaling. De bestelwagen onderging ook een behandeling met bleekwater en werd daarna droog geblazen met lucht onder hoge druk.

Na de werkzaamheden zette Gerry twee stoelen uit zijn woonruimte op het erf naast de voordeur, hij schonk via de espressomachine nog twee mokken koffie vol, nam een krukje, zette dat buiten tussen de twee stoelen en nam een slok van zijn mok koffie.
Dan zei Gerry het volgende : “Helena, wat wij vandaag uitspookten, met die acht Marokkanen, kan eigenlijk niet, maar niemand gaat daar ooit iets van terug vinden”. “Voor jou is dat wraak voor wat ze je aandeden en voor mij ook, voor wat ze de Indiër van de nachtwinkel aandeden en mijn twee werknemers in Terhagen, daar neem ik je trouwens nog wel eens naar toe”. “Wraak geeft geen voldoening Helena, als je daar op hoopt, kom je bedrogen uit, ik weet waar ik het over heb”. “Maar wat wij vandaag deden, geeft wel zekerheid en harmonie”. “De onmiskenbare zekerheid dat die acht jou nooit nog wat kunnen aandoen en harmonie omdat, wat wij hen aandeden een evenwicht geeft naar wat zij jou en ongetwijfeld nog andere meisjes aandeden”. “Dus voor mij is dat hoofdstuk afgesloten”. Gerry nam nog een slok koffie.

“Wat jou betreft Helena, jou heb ik ook wat aangedaan”. “Jou heb ik hier, ondertussen meer dan een jaar opgesloten met de bedoeling dat jij van de drugs zou af geraken”. “Ik weet echt niet waarom ik jou toen in mijn bestelwagen smeet, die avond in Antwerpen toen je vroeg om jou te helpen”. “Dat was een groot risico voor mij, maar dat risico is sinds vandaag helemaal weg”.

“Jou hier opgesloten houden, was zeker niet netjes van mij, maar ik had dat opgezocht in een boek, tevens had ik aan een vriend van mij, Rick, gevraagd wat ik moest doen en vermoedelijk was dat de enige manier om jou van de drugs af te krijgen”. “Zeker weet ik dat niet, maar ik heb gezocht en ik vond nergens een betere manier”. “Je kunt dus kwaad op me zijn, maar door mijn toedoen kon je meer dan een jaar niet aan drugs geraken, gewoon omdat ik je hier opsloot”. “De wondjes van de naalden in je arm zijn verdwenen en voor zover ik dat kan zien, zijn er geen sporen meer van druggebruik op je lichaam”.

“Ik heb jou meer dan een jaar, dagelijks eten gegeven en onderdak, maar je zat wel heel dat jaar opgesloten en dat kun je tot het einde van mijn of jouw dagen, mij verwijten, dat is dan maar zo, maar Helena, vanaf vandaag ben je vrij, je mag gaan en staan waar je wilt, of ik breng je naar waar je wilt”. “Je hebt nog een derde deel van je verjaardagsgeschenk te goed, dus wij vertrekken naar je thuis in Rusland, die reis duurt twee of drie dagen, dus als we zondag vroeg vertrekken, dan zijn we vermoedelijk bij jouw ouders tegen ten allerlaatste woensdag en dus voor je verjaardag van donderdag”. “Hoe lang ik daar blijf, dat weet ik niet, dat zie ik wel ter plaatse, maar de dag dat ik terug naar hier rij, kan jij kiezen om met mij terug naar hier te komen of daar te blijven, dat staat je vrij”. “Weet één ding zeker Helena, als ik ooit, wanneer of waar dan ook, vaststel dat jij opnieuw drugs neemt, dan kieper ik je ook in de ton met zuur, zonder pardon en dan hoort of ziet niemand ooit nog wat van je”. “Wat ik net zei, meen ik allemaal”. En Gerry zweeg.

Hij keek zijdelings naar Helena en die zat stilzwijgend voor zich uit te kijken terwijl de tranen over haar wangen biggelden. Gerry bleef gewoon zwijgen. Na zeker een half uur, waarbij beiden zwegen en slechts af en toe van de koffie dronken zei Helena : “het is hier erg rustig en mooi”. Dan zweeg ze weer. Beiden genoten van de avondzon.

Nog zeker een dik half uur later vroeg ze : “waar slaap ik vannacht ?” Gerry had daar niet over nagedacht en zei : “tja, ik heb hier maar één groot bed, boven de kelder en daar slaap ik”. “Ik kan je moeilijk zeggen, kom er maar bij liggen, dus het enige andere bed in het hele gebouw is datgene waar jij op sliep in de cel”. “Je kunt daar slapen, maar ik doe de deur voor jou niet vast, niet van de cel, niet van de tussendeuren, enkel de buitendeuren gaan vast, maar de sleutel zit aan de binnenkant op elke deur, dus als je weg wilt gaan, hou ik je zelfs niet tegen en als je mij wilt vermoorden deze nacht, dan is dat een uitgelezen kans”. “Ik zou dat niet waarderen, maar ik zou het zelfs begrijpen”. Helena zei niets.

Na een uur of zo, begon het toch frisjes te worden, Gerry reed de bestelwagen in de schuur en de daar geparkeerde Landrover zette hij gewoon op het erf. Dan zei hij haar : “Helena, ik ga slapen, morgen is het vrijdag, dan gaan we een nieuwe jeans en nog wat andere kleding voor je halen”. Helene trok naar haar cel en Gerry kroop in het grote bed.

Hij lag nog geen half uur in bed, was bijna in slaap gevallen, toen hij hoorde dat Helena het slaapkamer gedeelte binnenkwam. Gerry was direct klaarwakker, maar hield zich stil. Hij vervloekte zichzelf omdat hij haar gezegd had, dat het een ideaal moment was om hem te vermoorden. Hoe stom kun je zijn, vroeg hij zichzelf af. Maar hij bleef rustig liggen toen hij voelde dat ze bij hem in bed kroop en zich uitstrekte onder het dekbed. Na een dik kwartier of zo, hoorde hij haar ademhaling vertragen en leek ze te slapen. Gerry voelde ook geen echt gevaar en sliep aansluitend ook in.

De volgende morgen was hij weer om half zeven wakker, hopte uit bed en begon een ontbijt voor twee te maken. Gewoon wat toast en confituur, wat fruitsap en koffie zette hij op tafel.

Helena was blijkbaar van zijn gerommel in het keukengedeelte wakker geworden en rekte zich uit. Hij zei haar, omdat hij haar bloot bovenlichaam boven het dekbed zag, “neem een T-shirt uit de kast naast het bed, want anders ga ik niet fatsoenlijk kunnen ontbijten”. Helena lachte, maar deed toch wat Gerry vroeg. Twee minuten later zaten ze beiden te ontbijten. Ze zeiden niets en aten. Als Gerry begon op te ruimen, vroeg Helena ineens : “jij was wakker gisterenavond toen ik bij jou in bed kroop hé ?” Gerry bevestigde. “Het was ook niet echt verstandig om mij te zeggen dat het een ideaal moment was om jou te vermoorden” en ze lachte weer. Dan zei ze doodernstig : “Gerry, ik ben ontzettend kwaad op je geweest, razend zelfs, toen je me hier opsloot, maar ik besef heel goed, dat ik zonder jouw aanpak nu nog steeds verslaafd aan drugs zou geweest zijn”. “En van beroep prostitué, vermoed ik”. “Dat heb jij verhinderd en daar ben ik ontzettend dankbaar voor, dus jou vermoorden is wel het allerlaatste dat ik ooit zou doen”. En nu schaterlachte ze zelfs. Het was trouwens ook de allereerste keer dat zij hem met de voornaam aansprak.

“Mijn dank daarvoor” zei Gerry laconiek om er dan aan toe te voegen : “je sliep naakt naast mij, dat is riskant, dus als we je nieuwe jeans gaan kopen, dan kopen we ineens een slaapkleed ook, anders krijg ik echte problemen”. Helena schudde nu helemaal van het schaterlachen. ‘Die trien is veel slimmer dan ze zich voordoet’ dacht hij bij zichzelf en van zijn zus wist hij dat zoiets ook meermaals over hem gezegd werd. Hij moest glimlachen.

Helena liep naar buiten en rekte zich uit. Ze zoog haar longen vol gezonde Kempische buitenlucht. Van binnenuit riep Gerry naar Helena, “naar waar rijden we eigenlijk volgende week ?” “Naar Martisovo in de Oblast Tver”. Een Oblast is een soort provincie maar dan vele malen groter dan we in Vlaanderen of Nederland gewend zijn. “Martisovo ligt halverwege tussen Toropets en Andreapol” riep Helena nog. Gerry ging op zoek naar dat oord via Google Maps en vond het. Via een routeplanner zag hij, om er te geraken, hij zo’n tweeduizend vijfhonderd kilometer moest rijden, en indien in één ruk, hij er een dikke vierentwintig uur over zou doen. Hij vloekte, dat dorpje lag op zo’n vierhonderd kilometer ten noord westen van Moskou. Dan zei Helena, “vind je het ?” “Het ligt midden tussen de bossen, niets te zien, behalve bomen”.

“Bomen, dat is hout” dacht Gerry bij zichzelf en hij was onmiddellijk beter gezind.

Hij liep naar buiten en Helena stond pal voor de Landrover. Ze keek naar hem en zei : “gaan we met dit ding naar Martisovo ?” “Dan gaan we er nooit geraken, vrees ik” en ze lachte weer.

Gerry was blij, want ze had in amper twee dagen tijd, meer gelachen dan in een heel jaar. “Ga je douchen en aankleden Helena, dat ga ik ook doen en dan gaan we winkelen”. Gerry was eerst klaar en zei tegen Helena dat ze rustig de tijd kon nemen en dat hij binnen een kwartiertje terug zou zijn. Hij vroeg haar ook om op een papiertje in het Engels te schrijven, anders kon hij het niet lezen, wat ze zo allemaal wou hebben en dat ze ook moest denken aan eventuele geschenkjes voor haar jonger zusje en voor haar vader en moeder en eventueel voor nog anderen. Hij legde een stuk papier en een stylo klaar op de grote tafel in de woonkamer.

Hij nam de Landrover en reed naar de boerderij van Carla. Daar liep hij naar binnen en zei : “dames ik kom de auto wisselen, ik heb de Mercedes nodig voor een week of drie”. Carla en Magda keken hem verbaasd aan.

Gerry verduidelijkte en zei : “ik moet een kleine drieduizend kilometer rijden, heen en terug en ik vrees dat de Landrover zoiets niet kan trekken”. Magda verslikte zich in haar koffie. “Hoe lang ben je dan weg ?” vroeg ze. Gerry antwoordde : “ik schat een week of drie, veel langer niet, maar zo lang zullen jullie het zonder mij moeten doen”. “Misschien wordt het iets, misschien helemaal niets, maar ik rij naar Rusland”. Carla en Magda gaapten hem aan. “En wij dan ?” vroeg Carla. “Jullie hebben tot ik terugkom vakantie” zei Gerry en hij lachte. Beide dames waren stomverbaasd. De eerste die zowat tot haar positieven kwam was Magda en die zei : “Carla, als hij iets in zijn hoofd heeft, heeft het geen zin om het er proberen uit te praten, dat lukt niet en eerlijk gezegd, misschien is een beetje vakantie voor ons wel niet zo slecht”. “Drie weken rust van zijn wild geneukt” zei ze grofweg. Alle drie moesten ze lachen met die uitspraak.

Gerry vertrok met de Mercedes G naar zijn boerderij. Hij vond Helena in de woonruimte en die was vlijtig aan het schrijven. Zodra ze niets meer kon bedenken, bekeek Gerry het papiertje. Daar stond van alles op : een pop voor een zesjarige, verschillende soorten kledingstukken en nog van dat. Op het allerlaatste stond : ‘papers’. “Wat bedoel je daarmee ?” vroeg hij. Helena zei dat ze door gekidnapt te zijn geweest geen papieren had en dus in werkelijkheid zonder enig document in België was. Totaal illegale aanwezigheid dus van haar kant.

Gerry bedacht dat hij met haar inderdaad een aantal grenzen diende over te steken en zonder de nodige documenten was dat redelijk moeilijk. ‘Verdomme, niet aan gedacht’ vloekte hij. Hij liep naar zijn pc en zocht Russisch Consulaat op. Hij vond er ééntje in een straat achter Park Den Brandt in Wilrijk. “Daar rijden we eerst naar toe” zei hij. Hij moest inderdaad een visum voor zichzelf hebben en documenten voor Helena. Iets na negen stonden ze voor het consulaat. Ze waren daar niet echt gewoon bezoekers te ontvangen blijkbaar, maar na enig aandringen van Helena in het Russisch, mochten ze binnen.

Helena en hij werden ontvangen door een medewerker van de Consul en aan hem gaf Helena de hele uitleg. Dat ze zonder documenten uit Rusland ontvoerd was, dat ze terug naar huis wou, maar dat zulks zonder documenten niet ging lukken, dat ze Gerry gevonden had, die haar naar Martisovo wou rijden, maar dat die daarvoor een visum nodig had. Kortom Helena legde haar hele situatie uit, zonder te liegen, maar ook zonder haar drugstoestand uit de doeken te doen, wel dat ze in de prostitutie zou beland zijn en zonder Gerry, die haar voor haar ontvoerders verborgen had gehouden, zou ze nu in een bordeel in Antwerpen, Amsterdam of Brussel aan het werk zijn. Zonder te overdrijven gaf ze haar situatie weer.

De man in het consulaat was zelf afkomstig van Tver, de hoofdstad van de Oblast waar Martisovo toe behoorde en nog een uur later stonden ze buiten met een visum voor Gerry en voorlopige documenten die de identiteit van Helena Sheremaikova weergaven en met de raad om best in Tver een nieuw identiteitsbewijs aan te vragen. De man van het consulaat had zelfs de naam en het telefoonnummer van een collega van hem gegeven en ze konden met zijn groeten hem contacteren. Dan zou alles wel vlot verlopen.

Met een gerust gemoed liepen ze Wijnegem Shopping in. Onderweg had Helena nog gevraagd of de Mercedes van hem was, wat hij bevestigde. Daarop zei Helena dat ze met ‘dat ding’ wel in Martisovo zouden geraken.

Ze spendeerden heel de dag in het shopping center. Ze moesten zelfs meermaals naar de parking om spullen in de auto te leggen omdat het aantal draagtassen te groot werd of te veel begon te wegen. ’s Middags gingen ze iets eten in Café Central om daarna verder te shoppen, tot ze alles van het lijstje gevonden hadden. Tevreden reden ze terug naar de Kempen. Zelfs een nachtjapon had Gerry voor haar gekocht, terwijl Helena dat helemaal niet nodig vond.

Terug in de boerderij, begon Gerry direct de route uit te stippelen via Google Maps en Google Street view. Die Mercedes G had wel een tankinhoud van honderd liter, maar die zoop toch zo’n dikke tien liter per honderd kilometer, dus Gerry wou elke dag zo’n achthonderd kilometer rijden en dan tanken en overnachten. Twee uur later had hij de hele route uitgestippeld. Voor de zekerheid, ging hij zaterdag de bak vol kappen en kocht hij tegelijk vijf bidons van elk vijfentwintig liter, die hij ook ineens met diesel vulde. Zo kon hij nooit in de problemen komen.
Dit hele gebeuren vond plaats lang nadat de voormalige Sovjet Unie uit mekaar viel en nog een hele tijd voor de Oekraïense kwestie.

De rit verliep redelijk voorspoedig. Gerry reed telkens ongeveer tweehonderd kilometer en stopte dan voor een klein uurtje. Ze waren om zeven uur ’s morgens vertrokken en ’s avonds om zeven draaiden ze de parking van een motel op in Duitsland, vlak voor de Poolse grens. De volgende dag verloren ze veel tijd door te moeten wachten aan de grens, dus achthonderd kilometer rijden zat er niet in voor de maandag, dus sliepen ze in een motel iets voorbij Warschau. De grensoversteek van Polen naar Wit-Rusland liep redelijk voorspoedig en die nacht sliepen ze in de buurt van Minsk en de woensdag reden ze tot in Andreapol. Dan was het te laat om tot in Martisovo te rijden, maar de donderdag, iets voor de middag reed Gerry de ondertussen vuile SUV tot voor de deur van haar ouderlijke woning in Martisovo. Het dorp bestond uit slechts een dertigtal huizen en het hele dorp kwam naar de auto kijken. Het gros van de bevolking van dat dorp werkte in Andreapol, in Toropets of zelfs in Tver, omdat er een stationnetje iets buiten het dorp was waar je via de trein naar die steden kon.

Toen de mama van Helena buiten kwam uit haar woning, moest ze twee keer kijken vooraleer ze riep : “Helena !” Ze vlogen in mekaars armen. Gerry stond er wat bedeesd naar te kijken. Hij leunde gewoon tegen de zijkant van de Mercedes. Nog geen minuut later, kwam er een troep jonge kinderen aangelopen door de straat. Die kwamen allemaal kijken naar de grote zwarte jeep die hun dorp binnengereden was. Opeens een kreet “Helena !!!!!” Een jong meisje van een jaar of vijf, zes maakte zich los uit de groep en liep ze snel ze kon voorwaarts. Helena had zich in de armen van haar mama wat gedraaid en keek naar het aanstormende kind. “Iljanaaaaaaa “ riep ze en ze liet haar mama los en liep het kind tegemoet. Helena pakte het aanstormende kind op, trok haar hoofdje tegen het hare en omarmde de kleine scheet. Het kind had haar armpjes rond de hals van Helena gelegd en haar beentjes klemde ze rond de taille van Helena.

Dat gebeurde op zo’n drie meter voor de auto en Gerry. Hij zag het kind tranen met tuiten wenen en toen Helena zich draaide om naar het huis en haar mama te gaan, zag hij haar gelaat ook vol tranen die over de kaken naar beneden liepen. Gerry had geen woord gezegd. Hij keek alleen.

De mama nam het heft in handen, trok het kind uit de armen van Helena en zei : “ga naar papa en vertel hem dat Helena terug is”. De rest van de troep kinderen stond rond de auto van Gerry. Iljana keek even naar Gerry, zei wat tegen de troep kinderen wat Gerry niet verstond en de hele troep zette zich in beweging, weg van het huis.

Het huis zelf zag er redelijk verzorgd uit en was in baksteen opgetrokken, maar de meeste huizen van het dorp waren niet echt goed verzorgd, geen verzorgde tuinen, de meeste hadden golfplaten op het dak liggen en er waren bijna geen auto’s in het dorp te bespeuren. Het enige dat Gerry echt beviel, was de talrijke bossen rondom het dorp. Je kon hier, dat had hij vastgesteld bij het naar Martisovo rijden, gemakkelijk meer dan honderd kilometer over een weg rijden, met aan beide zijden niks dan bos. Gewoon nergens een huis te bespeuren. Gerry keek rond en snoof de boslucht op. Hij feliciteerde zichzelf met zijn beslissing om Helena tot in haar ouderlijk dorp te voeren.

Helena was met haar moeder het huis ingegaan maar Gerry bleef staan. Iets later, kwam de mama in de deuropening staan en zei : “come” en ze wenkte.

Gerry liep het huis binnen. Het was er redelijk donker door de nogal kleine vensters, de meubels waren van massief hout, nogal zwaar en onhandig, maar het was er wel knus.

Helena wees een stoel aan waarop Gerry kon gaan zitten. Dat deed hij ook. De mama en Helena taterden aan één stuk door. Gerry verstond er bijna niets van, zo snel spraken ze.

Dan kwam er een bonk van een vent binnen, zeker een hoofd groter dan Gerry. De man droeg een vuile overal en botten, vol zagemeel, hij keek zelfs niet naar Gerry, tilde Helena gewoon op van de grond met zijn kolenschoppen van handen en trok haar tegen zich.

“Devochka” zei hij, wat gewoon ‘meisje’ betekent. Die grote vent liet ook zijn tranen de vrije loop. Ze bleven verschillende minuten in omarming zo staan. De mama was naar het aangrenzende keukentje gelopen en ondertussen was ook Iljana terug binnen gekomen. Die stond naast Gerry, naar haar zus en haar vader te kijken. Ook bij haar biggelden er weer tranen over haar kaakjes.

Dan riep de papa iets in de richting van de keuken en hij ging aan de tafel zitten. Die was vierkantig en er stonden maar vier stoelen aan heel de tafel. De mama kwam uit de keuken met een grote pot en zette die midden op tafel. De papa stak één kolenschop uit naar Gerry en zei : “Igor”. Gerry greep de hand, voelde dat de man goed doorneep maar zei gewoon zonder een spier te vertrekken “Gerry”. Helena had ondertussen vijf borden genomen en vier daarvan op tafel gezet.

Iljana zei tegen Helena : “die Gerriiiiieeee, zit op mijn plaats, jouw stoel is altijd leeg gebleven zolang je weg was”. Tegen de muur stond nog zo’n zware stoel, Igor pakte die met één hand op en zette die rechts van hem en naast Gerry. “Zit” zei hij tegen Iljana.

Die ging braaf naast Gerry zitten. Recht tegenover Igor zat de mama en recht tegenover Iljana en Gerry zat Helena, die ondertussen het vijfde bord voor haar zus neergezet had.

In de grote pot bleek ‘borsjtsj’ te zitten. Dat is een rode bietensoep met aardappel en raap in. De mama schepte elk bord vol met die dikke rode groentesoep en gaf daarna aan elkeen een homp brood. Van zodra Igor begon te eten, begon ook Gerry te eten. Tijdens het eten werd er gezwegen.

Gerry vond het brood erg lekker, maar die soep was gewoon niet te vreten. Hij liet dat evenwel niet merken. Dapper lepelde hij het hele bord leeg. Gerry dacht dat er nog wat kwam als vervolg op de soep, maar dat was niet het geval. De hele lunch bleek die soep te zijn.

Zodra de mama de grote pot wegnam en de borden begon af te ruimen, vroeg Igor aan Helena : “wie is die klojo ?” Helena had nog niet verteld dat Gerry redelijk wat Russisch verstond, ze keek verschrikt naar Gerry, maar die had een zweem van een glimlach op zijn gezicht en dan zei Helena maar, “dat is de man die mij terug thuis gebracht heeft, de details vertel ik deze avond wel”. Iljana reageerde : “ha, ik mag het weer niet weten”. “Zwijg” zei Igor tegen Iljana. Die zweeg maar zat te mokken.

“Heeft hij jou al die mooie dure kleding gekocht ?” vroeg Igor. Helena knikte. “Heb je seks met hem ?” vroeg Igor bars. Helena werd knalrood van woede en zei hard : “neen en ik ben nog steeds maagd als je dat wil weten !” Ze stond kwaad recht en liep naar buiten. De mama had Igor en Gerry een kop koffie voorgezet. Gloeiend heet, en zo zwart als maar kon. Ze zei sussend tegen Igor : “papa toch, dat vraag je toch niet waar Iljana bij is”. Igor gromde nors.

Terwijl Iljana de naar buiten lopende Helena met haar ogen volgde, zei die : “zus is wel bijzonder mooi in die kleding, ik wou dat ik ook zo’n mooie kleding had”.

Gerry draaide zich naar Iljana en zei in zo goed mogelijk Russisch : “met die of andere kleding, jouw zus is inderdaad een hele mooie vrouw geworden en als jij later even oud bent, dan word jij minstens even mooi, eender welke kleding je draagt”. “Maar ik denk dat je even naar je zus toe moet gaan en zeggen dat ze jou je cadeautjes maar moet geven”. “Zeg haar dat Gerry jou gevraagd heeft, dat aan haar te vragen”.

Met ogen zo groot als theeschoteltjes van verbazing, keek Iljana Gerry aan. Dan viel haar kwartje dat er voor haar cadeautjes waren, dus rende ze zo snel ze kon naar buiten.

Igor zat Gerry ook met open mond aan te kijken. De mama keek haar man verwijtend aan. Dan zei Gerry, weer in het Russisch : “Igor, trek het je niet aan dat je me ‘klojo’ noemde, misschien ben ik dat wel, maar ik praat niet graag over mezelf, dus als je van mij iets wilt weten, vraag het dan deze avond aan Helena”. “Die zal jou wel eerlijk zeggen wat je wilt weten”. Igor deed zijn mond toe. Gerry stak nu zelf zijn hand uit en zei : “vergeet het”.

Igor nam de hand aan, maar nu neep Gerry ook ferm door. De jarenlange karatelessen en het werk met de meubeltjes had hem ook stevige handen bezorgd. Igor voelde de greep en begreep direct dat er met Gerry niet te sollen viel.

Igor ging terug naar zijn werk. Helena en Iljana kwamen binnen met de tasjes vol kleding en cadeautjes voor Iljana, de mama en de papa. Gerry ging discreet naar buiten toen hij zag dat Helena en Iljana de verschillende kledingstukken in hun blijkbaar gemeenschappelijke slaapkamer gingen passen. Ze wilden dat nadien stuk voor stuk aan de mama tonen.

Er waren zo te zien maar twee slaapkamers, ééntje voor Helena en Iljana en ééntje voor papa en mama. Iljana liep nog even naar buiten en riep keihard iets. Nog geen minuut later kwam er een ander meisje van haar leeftijd aanhollen en liep naar binnen. Dat bleek het boezemvriendinnetje van Iljana te zijn.

Daar de dames binnen in de woning druk bezig waren, liep Gerry gewoon doelloos door het dorp. Hier en daar werd hij wel wat scheef bekeken, maar daar stoorde Gerry zich niet aan. Zo te zien was het een houthakkers dorp. Er waren drie kleine zagerijen. In ééntje ervan zag hij Igor en een andere man aan het werk. Igor groette hem en stelde hem voor aan de andere man, iets ouder dan Igor en zijn broer met de naam Pjotr. Igor vertelde dat de zagerij aan de overkant eigendom was van zijn schoonvader en schoonbroer en de derde van een andere broer van zijn vrouw.

De twee mannen waren druk bezig om boomstammen aan te slepen en door een stokoude lintzaagmachine in planken van zowat twee centimeter dik en dertig centimeter breed, te zagen. Met twee tilden ze met de handen een boomstam op, legden die op het werkblad van de zaagmachine en duwen die dan manueel een aantal keer door de zaagmachine tot enkel lange, brede planken over bleven. Telkens een plank gezaagd was, ging ze om beurten die plank wegbrengen naar de achterkant van de hangar. De ander man wachtte dan tot die terug was.

Gerry liep wat in de weg en stoorde duidelijk tijdens het werken. Hij besloot dan maar wat te helpen en vroeg wat met de gezaagde planken diende te gebeuren. Pjotr zei : “die moeten in dat bad daar ondergedompeld worden”.

Ik de hoek van de hangar stond een bad in verroest metaal met een donkerbruine vloeistof in. Dat bleek impregnatievloeistof te zijn om de planken weersbestendig te maken.

Gerry ging aan éne kant van de zaagmachine staan en telkens een plank af was, droeg hij ze weg, zodat de twee mannen direct een nieuwe boomstam konden aansleuren.

Daarna, wachtte Gerry telkens tot er een plank of vier gezaagd was, en droeg ze dan tezamen naar het bad, waar hij ze ineens in smeet. Igor en Pjotr moesten niet meer op mekaar wachten en het werk ging dubbel zo snel vooruit. Als ze Gerry met een pak planken zagen weglopen van de machine, wisselden ze een blik van verstandhouding. Eén keer met zo’n pak lopen, leek wel mogelijk, maar ze wilden wel eens zien hoe lang die vreemdeling het zou volhouden.

Na een uur of vier, bleek Gerry nog steeds pakken van vier of vijf planken weg te dragen en er was geen spoortje van vermoeidheid te zien. Het vele sporten in zijn jeugd had blijkbaar vruchten afgeworpen. Om zes uur stopten ze, Gerry sloeg het stof van zijn kleding en ze gingen naar het huis van Igor en Helena.

Daar aangekomen, kwam Iljana naar buiten gevlogen en ze sprong als het ware bovenop Gerry. Die was verbaasd en eigenlijk aangenaam verrast. “Honderd duizend miljoen keer bedankt” fluisterde ze in zijn oor. Dan viel Gerry zijn kwartje dat die onstuimige bedanking ongetwijfeld voor de cadeautjes en de kleding was die hij met Helena voor haar gekocht had. Gerry lachte en gaf Iljana een goeie knuffel en gaf ze dan door aan Igor haar vader. Die nam zijn dochter in de armen.

Ze stonden nog op de weg, zo’n tien meter van de voordeur verwijdert en daarin verscheen Helena, deze keer niet in jeans en een T-shirt, maar in een fleurig kleedje dat ze samen gekocht hadden.

Gerry begon spontaal in zijn handen te klappen. Tegen Igor zei hij : “Igor, je hebt twee prachtige dochters op de wereld gezet. Die had eerst naar Helena met verbazing gekeken, dan naar Gerry en dan begon hij te glimlachen.

Dan gingen ze allemaal naar binnen, daar werd gegeten door hun vijven, maar één voor één kwamen er mensen uit het dorp gewoon binnen gewandeld. Telkens zei Igor kort wie de persoon in kwestie was : “schoonbroer, schoonvader, andere schoonbroer en zijn vrouw,….” Er kwamen zo zeker een tiental mensen binnen, waaronder Pjotr, de broer van Igor.

De mama had ondertussen de tafel afgeruimd en kwam tot verbazing van Gerry met een zelfgemaakte taart binnen, waarop één kaarsje stond. Ze zette die voor Helena op tafel en zei : “gelukkige verjaardag devochka” en kuste haar bovenop haar hoofd. Helena zat met tranen in de ogen naar de taart te kijken.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 18