Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.
Op zijn verzoek verscheen ik weer ten tonele op een zaterdag. Gerry vroeg mij gewoon wat hij met de boerderij van nonkel Karel diende aan te vangen. Daarop zei ik hem dat hij volgens mij twee keuzes had. Ofwel opdelen in appartementen ofwel er kantoorruimten van maken. Dat laatste had zo zijn voordelen zei ik want dan moest hij geen badkamer en keuken voorzien. Bij kantoorruimte kon hij in werkelijkheid, dat hadden we berekend via de plannen ruimtes modulair aanbieden tussen de honderd en de totale oppervlakte van vierduizend en zevenhonderd vierkante meter. Nonkel Karel had dan nog een ruimte voor zichzelf over van een goeie honderd vierkante meter. Het ging over een vierkanthoeve met dus vier gebouwen van elk een grondoppervlakte van ongeveer zeshonderd vierkante meter. Per gebouw kon een bedrijfje gevestigd worden op het gelijkvloers of op de eerste verdieping, Gerry diende enkel de binnenmuren, vloer, het plafond van de gelijkvloerse ruimte en het dak te isoleren en af te werken met plaaster. Indien Gerry zou kiezen dan kon hij in totaal tussen de dertig en vijfendertig appartementen in het hele gebouw kwijt, maar dat betekende ook evenveel keukens en badkamers. Het voordeel was dan als er eentje zijn huur niet betaalde, dan was dat niet echt erg, maar als er één van de firma’s in geval van kantoorruimtes niet betaald, dan was je ineens een kwart van je totale huurinkomsten kwijt.
Ik gaf hem aan dat er zelf bedrijven bestaan die niets anders doen, dan in grote kantooroppervlakten, tussenwanden bouwen en tevens, dat hij het verhuren best aan een immobiliën kantoor kon overlaten gespecialiseerd ofwel in kantoorruimtes ofwel in privéverhuur. De gangbare praktijk was dat je drie maanden huur diende te laten vallen als commissie. Gerry ging er over nadenken en zou iets laten weten nadien.
Er gingen zo een aantal weken voorbij. De leveringen in Antwerpen Stad, liet hij met de vrachtwagen door Gust en Arnold doen. Op een bepaald moment moest Gerry toch even in Antwerpen zijn voor een kleine nalevering, dus nam hij de Landrover met aanhangwagen om die levering uit te voeren.
Zoals al voorgevallen was, stopte hij nadien aan de nachtwinkel van de Indiër waar hij Helena voor het eerst tegenkwam.
De Indiër had blijkbaar bezoek gehad want die zijn éne oog zat dicht, hij had dikke builen op zijn gezicht en zijn lip was blijkbaar genaaid geweest. De draadjes zaten er nog in.
Gerry vroeg : “what happened ?” “Those Marocans where looking fort he girl, they thought that I knew where she was, but I didn’t, so they have beaten me up”. “I saw you take her, but I didn’t know where you live, so I couldn’t tell anyway”.
Gerry vloekte, die Marokkanen hadden deze Indiër een pak rammel gegeven in hun zoektocht naar Helena. Gerry vroeg : “did you tell them that I took the girl ?” “No, certainly not !” beweerde de Indiër. “Good” zei Gerry “I will take care of them”.
De Indiër keek hem aan een fluisterde : “if you do, do it good” en hij probeerde te glimlachen. Gerry antwoordde : “don’t you worry about that” en hij verliet de zaak met een flesje spuitwater en een witte Magnum van Ola.
Er moet iemand op uitkijk gestaan hebben en Gerry gezien hebben, want nog geen twee dagen later kreeg hij telefoon van Gust uit Terhagen. Er waren twee zware BMW’s toegekomen met telkens daarin vier Marokkanen. Die stonden nu op de grote metalen poort te bonken. “Gust, ik bel direct naar de politie, doe vooral niet open en noteer hun nummerplaten”.
‘Nog een geluk dacht Gerry, dat er overal rolluiken geïnstalleerd waren aan elk raam, dat er voor elk raam stalen stangen in kruisvorm in de muren gemetst waren’. Nonkel Juul en tante Magda waren ook slachtoffer van een diefstal geweest toen ze niet thuis waren en dat wou zijn nonkel geen twee keer meemaken, dus had hij toen in de buitenmuur voor elk raam en rolluiken laten plaatsen en daarvoor nog eens dikke stalen baren. Het was onmogelijk om via een venster of een deur binnen te geraken.
Gerry belde onmiddellijk naar het directe telefoonnummer van de commissaris van politie van Boom. Dat nummer had hij ooit van zijn tante gekregen voor noodgevallen. Nonkel Juul zaliger en zijn tante waren bevriend met de commissaris.
Gerry stelde zich voor als de neef van Juul en Magda, vertelde dat er acht louche figuren in Terhagen probeerde binnen te geraken en dat zijn twee conciërges, Gust en Arnold, ietwat oudere mannen die daar ondertussen woonden, doodsbang waren.
De commissaris liet zowat het hele beschikbare corps van Boom uitrukken naar Terhagen. De identiteit van elke ‘belager’ werd gecontroleerd en ze werden vriendelijk verzocht zich te verwijderen van die plaats. Ze hadden tot op dat moment niets strafbaar gedaan.
Nog geen uur later stond Gerry in Terhagen. Gust en Arnold hadden geluk gehad, dat die heren slechts in Terhagen toegekomen waren, nadat Gust en Arnold zoals elke avond de boel afgesloten hadden. Gerry verzekerde hen dat hij het probleem zou oplossen. Hij vroeg naar de nummerplaten. Arnold had die netjes genoteerd.
Die Marokkanen hadden de nummerplaat van de Landrover laten natrekken en die stond op naam van de firma in Terhagen ingeschreven. Vandaar dat die mannen in Terhagen opdoken.
‘Wat zij kunnen, kan ik ook’ dacht Gerry, maar dat was natuurlijk niet zo, dus hij belde mij, gaf me die twee nummerplaten door en vroeg of ik kon achterhalen op wiens naam die twee auto’s stonden.
Ikzelf kon dat niet, maar Youri De Neef, iemand waarmee ik elke zondag voetbalde en die criminologie gestudeerd had, kon dat wel. Youri werkte als aspirant politie-inspecteur op ‘den Oudaan’ in Antwerpen. Toen was dat zowat het belangrijkste politiekantoor van heel Antwerpen.
Terwijl ik aan de telefoon hing, gaf Youri mij door dat beide wagens op een firma in Borgerhout ingeschreven stonden en hij gaf mij het adres. Tevens gaf Youri aan op te passen, want die firma had volgens zijn politiecomputer wat te maken met invoer en verdeling van verboden middelen, drugs dus.
Ik gaf per telefoon de gegevens door aan Gerry.
Die schoot de dag daarop prompt in actie. Eerst ging hij naar de Carrefour van Schoten, daar is aan de ingang een Mister Minit. Daar liet hij twee nummerplaten Europees formaat maken, ééntje zogezegd voor een aanhangwagen en ééntje voor een fietsenrek achteraan op zijn auto. De nummerplaten waren compleet verzonnen en in werkelijkheid een kopie van een nummerplaat van een witte Mercedes Sprinter die hij ergens geparkeerd had zien staan in het Mechelse.
Op zijn boerderij in de Kempen vees hij die nieuwe nummerplaten op de oude Sprinter in zijn schuur.
Dan reed hij met de Landrover naar het station van Mechelen, parkeerde daar op het Douaneplein, ging naar het station zelf en nam een trein richting Schiphol. Daar deed hij of hij net met een vliegtuig geland was en huurde een kleine Renault Clio met uiteraard Nederlandse nummerplaat. Met die Clio reed hij naar het adres waar de twee ‘Marokkaanse BMW’s’ ingeschreven stonden. Een van de twee wagens reed net weg en dus volgde hij die maar. Die reed naar een grote villa in Schilde. Gerry reed terug naar Mechelen, parkeerde de Clio op de parking van de Nekkerhallen en liep te voet naar zijn Landrover om dan daarmee naar zij boerderij in de Kempen te rijden. Het was bijna tegen zessen en hij moest Helena voederen.
Drie weken lang observeerde hij alle doen en laten van de Marokkanen. Hij wist dat één van hen in Schilde woonde, een andere in Brasschaat, een derde in Ekeren en een vierde in ’s Gravenwezel. Alle vier woonde ze in serieuze villa’s. Naast de twee BMW’s hadden ze nog twee dikke Mercedessen. Telkens één van de vier wegreed, was die altijd vergezeld door een andere Marokkaan. Nooit reed één van hen alleen. Alle vier de villa’s waren uitgerust met camera’s, dus wist Gerry dat hij zeker nooit zijn gelaat moest laten zien in de buurt van de villa’s. Op weg van de verschillende huizen naar hun bedrijfje van import in Borgerhout wist Gerry ook alle camera’s staan. Dus hij wist precies waar hij niets mocht uitspoken.
Na drie weken, reed Gerry de Clio terug naar Nederland en pakte de trein terug naar Mechelen. Hij reed naar de boerderij, gaf Helena nog wat te eten die avond en sloot haar terug op in de cel.
De dag erna liep hij ’s morgens al, naar de cel van Helena en vroeg haar beleefd om recht te staan. Met een lintmeter nam hij haar maten. Ze was naakt, maar Gerry had haar nu al gedurende maanden elke dag naakt gezien, dus Helena had haar schroom laten varen. Gerry mat haar borstomtrek, de lengte van haar benen, binnen en buitenkant, de lengte van haar armen, halsomtrek en hij sloot haar terug op. Helena had alles gelaten ondergaan zonder één woord te zeggen. Gezien ze braaf geweest was, kwam Gerry terug naar de cel met de twee boekjes van de cursus Engels die ze ongewild volgde. Hij gaf ze haar. “To learn” zei hij en hij sloot opnieuw de vriescel.
Gerry trok naar Wijnegem Shopping. In de C&A kocht Gerry een witte, een zwarte, een donkerblauwe en een licht blauwe jeans. Dan een stuk of tien T-shirts in verschillende felle kleuren : wit, fel geel, licht blauw, roze, enz…. Een vriendelijke verkoopster hielp hem wat toen zij hem met zijn lintmeter bezig zag om de juiste maten tussen de stapel uit te vissen. Hij kocht nog witte sokjes, een paar vrolijke zomerkleedjes die hem bevielen en volgens de verkoopster perfect volgens de maten van Helena zou passen. Gerry had immers alle maten mooi op een papiertje geschreven.
Bij Torfs, een schoenwinkel kocht hij twee paar witte sneakers, ééntje met wat zilverkleurige versiering erop en ééntje met goudkleurige versiering. Dan nog een paar zwarte botjes tot net boven de enkel. Bij Hunkemöller kocht hij een tiental lingeriesetjes. Niks speciaals, gewoon telkens een bh en een slipje in verschillende kleuren en materialen. Hij kocht zelfs een zomerjas voor haar van een bekend merk. Het was immers zomer. Dus kocht hij bij Hans Anders nog een modieuze zonnebril. Met alle spullen reed hij terug naar zijn boerderij. Daar borg hij die op omdat hij besloot die dingen nog niet aan Helena te geven.
Hij liep naar de vriescel tegen zes uur in de namiddag en vroeg : “you are more than a year with me now, do you still want or need drugs ?” Helena bekeek hem en zei : “sometimes” en ze zweeg.
“Look Helena” zei Gerry “as long as you need drugs, I cannot let you go”. “You fell in the hands of a gang of Marocans”. “They deal in drugs and hookers”. “They kidnapped you and made you een junkie”. “They wanted you to get hooked on drugs so that they could make you do whatever they want”. “Their goal was to make a prostitue of you”. Gerry zweeg.
Na een minuut of zo vroeg hij : “did they force you to have sexs with someone ?” “Once” zei Helena “four guys were holding me and another one took his dick out and wanted to make me suck his dick”. “I took the dick in my mouth but I bit him firmly”. “That must have hurt him a lot, because he made a lot of noice”. “Then I ran away”.
Gerry moest lachen met wat ze zei. Helena had met een doodernstig gezicht dat gezegd en toen ze Gerry zag lachen, kon ze zelf ook geen glimlach onderdrukken. Weer zweeg Gerry, dan vroeg hij :”how do you feel with this situation”.
Helena dacht na en zei : “angry because I am locked up, sad because next week I become eighteen years old and I miss my mother, my father, my little sister and I feel hate toward the guys who kidnapped me”.
Na een minuut of zo zei Gerry : “I understand” en sloot de vriescel met Helena erin achter zich toen hij terug wegging.
Gerry besloot in actie te treden, hij haalde de oude Mercedes Sprinter met de valse nummerplaten, uit de stal, nam zijn baseball bat even ter hand. Controleerde even of de veeprikker die hij volledig opgeladen had, werkte, keek even of hij voldoende kabelbinders bij zich had, keek naar de dikke rol Duck tape en naar het kleine pikhouweel dat hij gekocht had. Dat was bergbeklimmers materiaal en daar kon je met een korte tik, de ruit van een auto mee inslaan. Hij had dat getest op voorhand en wist dat het perfect werkte. Met een gewone hamer bleek dat helemaal niet vanzelfsprekend te zijn. Dan vertrok hij.
Gerry reed eerst naar Schilde, viel met zijn bestelwagen zogenaamd stil voor de oprit van de villa van één van die Marokkanen en wachtte. Een paar minuten later kwam de BMW van de oprit maar die kon niet weg. Gerry trok zijn skimasker voor zijn gelaat, liep naar de zijkant van de BMW, kant chauffeur, dat was twee stappen, voor die achteruit kon rijden, had Gerry met het houweeltje de ruit ingeslagen en de prikker tegen die vent zijn keel gezet. Die begon te gillen, maar na een seconde of vier, vijf, ging die knock out. De man op de passagiersstoel wou uit de auto, en greep direct naar een pistool dat in zijn broeksriem zat. Vooraleer hij dat vast had, gaf Gerry hem met het baseball ding een lel van jewelste dwars over die zijn smoelwerk. Hij ging neer, Gerry gaf die vent nog een tik extra tegen de zijkant van zijn gelaat en die vent ging ook knock out. Nog geen halve minuut later lagen ze beiden vastgebonden met tie-wraps in de laadruimte van de Sprinter. Hun mond toegeplakt met Duck tape. Gerry nam het pistool en stak het in zijn eigen broeksband en hij vertrok.
Die avond, reed hij nog langs Ekeren, Brasschaat en ’s Gravenwezel, waar telkens hetzelfde scenario zich voltrok. Met een laadruimte gevuld met in totaal acht Marokkanen, reed hij naar zijn boerderij.
Daar aangekomen, deden de kerels wat moeilijk bij hun verhuis uit de laadruimte van de bestelwagen naar de koeienstal. Maar Gerry sloeg telkens met de baseball bat op hun achterhoofd, waardoor ze knock out gingen en hij ze gewoon naar de voormalige stal kon dragen. Gerry smeet ze daarvoor één voor één over zijn schouder en droeg ze zo naar binnen.
Hij had maar vijf hijslieren in het nok en vijf aan elke wand. Dus deed hij elke Marokkaan handboeien aan, voor hun lichaam, bevestigde daar een kabeltje aan en trok de lier op zodat de heren nog net op hun tippen konden staan. De straps rond hun enkels verwijderde hij niet. Diegenen van de acht die niet groggy waren, bekeken hem woedend. Alle acht stonden ze op hun tippen met hun armen hoog in de lucht. Ze konden geen kant uit. Gerry ging naar het privé gedeelte en ging iets eten en daarna slapen.
De volgende ochtend, hingen de acht heren er nog. Dat kon ook moeilijk anders. Gerry checkte of ze nog goed vasthingen en liep naar de vriescel. Hij had alle tasjes met de aangekochte spullen van Wijnegem Shopping bij zich. De schuifdeuren van de doorrijruimte tussen de voormalige koeienstal en de voormalige paardenstal met de vriescel erin, sloot hij zorgvuldig met via het elektronisch slot af.
Hij opende de deur en zette op de vrije bank alle tasjes neer. Helena bekeek hem nieuwsgierig. Hij draaide zich om en zei : “Helena, you said, next week is your eighteenth birthday, well, I have a triple birthday present for you”. “This is part one” en hij wees naar de tasjes.
“You take a shower now”, en hij ontdeed haar van haar kabeltje en de lendengordel. Dan wees hij op een apart tasje met een baardtrimmer in, die hij haar toonde en scheergerei. “You shave pussy, I don’t like hair on a pussy”. “Once you showered, get dry and dress up”. En Gerry wees naar de andere tasjes. Helena stond wat bedremmeld te kijken terwijl Gerry de ruimte verliet, de deur van de vriescel open liet en enkel de deur van de doorrijruimte achter zich sloot.
Hij liep door de koeienstal voorbij die venten, naar zijn pc in het privé gedeelte. Daar zag hij via de camera Helena onder de douche staan en zichzelf heel voorzichtig het poesje scheren. Hij glimlachte en at snel iets. Hij observeerde Helena die zich nu aan het aankleden was. Ze koos voor een licht geel lingerie setje, de witte jeans, witte sokjes, witte sneakers met zilveren versiering erop, een licht geel T-shirt en ze deed haar haar in een korte paardenstaart.
Gerry lachte, in het tasje van de baardtrimmer en het scheergerei had hij, van bij het Kruidvat een paar elastiekjes voor in het haar gedaan en een paar haarklemmen.
Zodra ze klaar was, keek Helena naar de camera in het plafond. Je kon in de cel niet zien of die opnam of niet, maar Helena ging ervan uit dat Gerry haar in het oog hield.
Nog geen minuut later stond Gerry in de voormalige paardenstal. Hij bekeek haar en zei : “good, very nice, the clothes fit you perfectly”, en hij glimlachte. Dan zei hij : “those clothes are part one of your birthday present, now we go for part two”. En Gerry ging haar voor naar de koeienstal waar de acht Marokkanen vastgebonden stonden.
Zodra Helena in de ruimte kwam, kreeg ze bijna een hartaanval. Uit schrik kroop ze direct achter Gerry. Die draaide zich om en zei, ditmaal in het Russisch : “heb geen angst, ze kunnen niet weg, ze kunnen niets doen wat ik niet wil, dus volg me maar ?” Helena’s ogen werden groot van verbazing en in het Russisch zei ze : “jij spreekt Russisch ?” “Nou” zei Gerry in het Russisch, “ik ken wat zinnetjes en probeer het te spreken, vanaf het moment dat ik wist dat jij een Russin was, en ik jou Engels heb doen leren, ben ik begonnen Russisch te leren, maar ik moet eerlijk toegeven dat jouw Engels ondertussen veel beter is dan mijn Russisch”.
Ik ga hier alles wat Helena of Gerry in het Russisch tegen mekaar zeiden, gewoon in het Nederlands neerschrijven want met dat cyrillisch schrift is dat toch niet te doen.
Gerry begeleide Helena tot aan de twee stoelen die hij vooraf links en rechts van het bedieningspaneel voor de lieren gezet had. Hij liet ze gaan zitten en zei weerom in het Russisch : “kijk Helena, die mensen hier zijn verantwoordelijk voor jouw kidnapping, voor jouw verslaving aan heroïne en het gevolg ervan, namelijk dat ik je hier opsloot tot ik dacht, maar echt niet zeker weet, dat jij van je verslaving aan drugs vanaf bent, dat is één”.
“Helena, dat is in principe niet mijn zaak, maar de jouwe, maar ikzelf ben ook ‘pissed’ op die klootzakken hier en wel om twee redenen : ten eerste, herinner je nog waar je mij bijna onderste boven liep aan de ingang van die nachtwinkel van die Indiër, wel die rotzakken hier hebben die Indiër in mekaar geslagen om informatie uit hem te krijgen, die hij toch al niet had en ten tweede, ze zijn achter één van mijn adressen gekomen en hebben daar twee oudere werknemers van mij serieus bedreigd”. “Dat kan ik allemaal niet laten gebeuren, dus heb ik hen maar ‘gekidnapt’ “. “Natuurlijk kan ik die heren hier niet meer vrij laten, want dan heb ik binnen de kortste keren ze terug op mijn dak en dat overleef ik dan vermoedelijk niet”.
“Eerlijkheidshalve, hebben die klootzakken jou meer onrecht aangedaan dan mij en dus is jouw tweede deel van jouw verjaardagsgeschenk, dat jij met die heren mag doen wat je wilt, uiteindelijk smijt ik ze toch in dat bad daar en dan zijn ze onherroepelijk zo dood als wat”. Die kerels verstonden toch geen Russisch, dus die wisten helemaal niet wat hen ging overkomen.
“Jij mag kiezen wat we met hen uitspoken” zei Gerry. Helena begon een hele tirade af te steken in de trant van : “ik snij hun ballen er af, ik ga ze levend villen, ik sla ze de kop in,…” en nog van dat fraais. Gerry bekeek haar en zei : “wat jij voorstelt is nogal drastisch en geeft een bijna onmiddellijke dood tot gevolg”. “Mag ik wat voorstellen ?”
De furie die Helena ondertussen geworden was, keek verhit naar Gerry. Dan snapte ze dat haar voorstellen nogal directe gevolgen hadden, ze kalmeerde en zei : “vanzelfsprekend”.
Gerry zei : “die heren wilden jou doen pijpen, wel laat ze mekaar maar pijpen, dan beseffen ze wat ze jou wilden aandoen”.
“Dat doen die toch nooit ?” zei Helena. “Oh, jawel” zei Gerry en hij pakte een veeprikker ter hand. Hij gaf die aan Helena en zei : “hou je hand enkel op het rubberen handvat, druk op de knop en hou het metalen gedeelte even tegen één van die kerels, niet langer dan een seconde of vijf, of die kerel gaat knock out”.
Helena nam de prikker over, liep naar de eerst vent en met de prikker in zijn kruis geduwd, drukte ze even op de knop. Die vent liep rood aan en ondanks de Duck tape, kon je hem bijna horen huilen van pijn.
Helena spuwde die vent midden in zijn gezicht, maar draaide zich dan naar Gerry en vroeg : “mag die tape niet van hun gelaat want ik kan ze niet horen”. Gerry zei simpelweg : “ik hou je niet tegen”. Met één ruk trok ze de tape van die eerste kerel. Dat deed geen deugd, maar Helena liep al naar de tweede. Daar trok ze ook de tape van die zijn smoel en die begon direct te roepen van : “smerige Russische teef, ik maak je kapot,…” Op dat moment zetten Helena de prikker tegen die vent zijn kruis en zijn grof geroep ging over in een langdurige, gillende kreet van pijn”.
Gerry nam een grote schaar bij de punten in zijn hand en hield ze omhoog. Helena keek hem aan, zag de schaar en glimlachte. “Naakt is inderdaad veel leuker” zei ze en ze kwam de schaar halen.
Gerry zei haar, zet die prikker niet meer tegen hun kloten, want anders kunnen ze mekaar zo dadelijk niet meer pijpen of in de kont neuken. Helena kreeg pretlichtjes in de ogen en knikte.
Ze liep alle acht af, zette de prikker tegen hun borstkas nadat ze de eerst de tape van hun smoel getrokken had en liet ze allemaal keihard gillen van pijn.
Bij de laatste van de rij, riep Gerry nog : “Helena, pas op voor je nieuwe kleren” maar helaas was het te laat en die vent rochelde en spuwde een fluim die recht op haar nieuw T-shirt belandde, een tweede fluim belande op haar nieuwe jeans. Helena vloekte en duwde de prikker langdurig tegen zijn buik. Die vent begon te gillen tot hij knock out ging. Helena keek beteuterd naar Gerry.
Gerry zei “maak je geen zorgen, we gaan morgen een nieuwe witte jeans en een licht geel T-shirt kopen”. “Hou die dingen maar aan voor nu en straks gaan die, gezien ze besmeurd zijn met zijn DNA, mee in een ton om te verbranden.
Dan ging Helena met de schaar te werk en ze knipte alle kleding van de heren weg, inclusief de sokken en de veters van de schoenen die die mannen droegen. Gerry gaf aan alles op een hoopje op een zeil dat daar door hem vooraf gelegd was, te smijten.
Na ongeveer een kwartiertje vlijtig met de schaar bezig geweest te zijn, waren alle mannen poedelnaakt. Ze keek weer naar Gerry en die zei : “hier drink even wat” en hij reikte haar een flesje spuitwater aan dat hij tijdens haar bezigheden in de privéruimte was gaan halen.
Ze zette zich op de stoel naast hem en dronk. “Wat nu ? vroeg ze. “Simpel” zei Gerry “je laat van nummers één, drie, vijf en zeven van de rij, de kabel een beetje zakken met die knoppen daar” en hij wees naar het bedieningspaneel “zodat ze plat op hun voeten staan, meer niet”. “Dan doe je nummers twee, vier, zes en acht omdraaien, laat hun kabel zakken tot ze gebukt kunnen staan en laat ze de vent voor hen pijpen tot die zijn pik goed stijf staat”. “Dan doe je die gebukte heren terug omdraaien en laat je hen in de kont neuken door die stijve lullen”. “Dat gaan die toch nooit doen” zei Helena, maar Gerry zei, terwijl hij een tweede prikker ter hand nam : “het zou kunnen dat we ze een beetje moeten motiveren” en hij lachte. “Neem jij de laatste vier voor je rekening, dan pak ik wel de eerste vier”.
Gerry zette de prikker tegen het lijf van nummer twee in de rij en zei : “omdraaien”. Helena was druk in de weer met de knoppen van het bedieningspaneel. Door tussenkomst van Gerry, stonden de acht heren snel in paartjes van twee.
“Nu nummer twee laten doorzakken zodat hij zich kan bukken Helena”. Gerry stond naast nummer twee en wees daar naar de pik van nummer één en zei : “die goed stijf zuigen klootzak”. Een paar toetsen met de prikker deden hem inzien dat hij beter kon doen wat Gerry vroeg.
Helena had alle kabeltjes in de juist positie gebracht en liep naar de laatste twee, terwijl Gerry naast de eerste twee koppeltjes stond.
Als één van de heren iets zei, dat Gerry niet aanstond, dan zei die simpelweg : “smoel toe of die prikker gaat in je gat”. Vier van de heren zogen aan de pik van de andere vier. De oneer die de Marokkanen hierdoor ervaarden, kan je alleen door een Marokkaan zelf laten uitleggen.
Zodra Gerry vond dat de pikken hard genoeg waren, liet hij de vier ‘zuigers’ zich omdraaien en de vier met de harde lul moesten hen in de kont boren van diegene die voor hem gebukt stond. Ook hier was weer een beetje motivatie nodig van de prikkers van Helena en Gerry want godsdienstig gezien, was dit voor Moslims natuurlijk een doodzonde.
Dan stonden de vier koppeltjes te neuken. “Alle vier neuken tot je klaarkomt” riep Gerry, “ik controleer nadien”. En ja, alle vier neukten ze zichzelf klaar en dachten er nog het beste vanaf te komen.
Nadat hij ze alle vier had horen klaarkomen, zei Gerry : “diegenen die klaargekomen zijn mogen zich nu bukken en het sperma uit de kont van diegene voor hem likken”. Hij liep naar het bedieningspaneel en liet de respectievelijke kabeltjes zakken. Weer was enige motivatie nodig. Als een volleerde voormalige SS-kampbewaakster, liep Helena langs de koppeltjes om de activiteiten te controleren.
Eén van de heren die zijn eigen sperma uit de aars van diegene die voor hem stond moest slurpen, moest ervan kotsen, maar Helena bracht hem toch tot betere inzichten.
Na hun taken volbracht waren, deed Gerry de ‘slurpers’ de pikken van de anderen stijf zuigen, liet die dan de ‘slurpers’ in de kont neuken en daarna weer hun sperma uit die konten likken.
“Zo” zei Gerry, nadat alle acht gepijpt geweest waren, geneukt geweest waren en zelf geneukt hadden en daarna hun eigen sperma opgeslurpt hadden, “dit was een mooie vertoning heren, bedankt hiervoor”.
Hij liet Helena aan het bedieningspaneel zitten en zei in het Russisch : “nu gaan we voor de finale”. “Eén voor één gaan ze in bad”. Helena begreep het niet goed, maar Gerry legde uit dat door op een knop te drukken, en hij deed het voor, de kerel van de betreffende hijslier, de lucht in getrokken werd. Gerry bevestigde gewoon een kabeltje van een lier aan de zijkant aan het kabeltje van vent één dat uit het nok kwam en hij gaf aan Helena uitleg van hoe ze zo die vent in het bad kon laten zakken. Helena kweet zich minutieus van haar taak en vent één verdween heel traag midden in het bad. Hij huilde als een gekeeld speenvarken, maar daar hielden Gerry of Helena geen rekening mee. Eens half in het bad met zuur, hield het geluid toch automatisch op.
Nummer twee volgde op dezelfde manier. Alle andere venten begonnen te roepen dat hemel en aarde verging. Ze scheten zichzelf onder van angst en ze pisten uit hun slappe lullen heel het middengedeelte onder. Gerry had de vijf kabeltjes van de zijlieren vooraf al aan de kabeltjes van de lieren in het nok bevestigd.
Helena trok een vies gezicht van de stank, maar liet de eerste vijf toch allemaal verdwijnen in het bad met zuur. Gerry had ondertussen de hoge druk spuit met bleekwater ter hand genomen en spoot alle stront en plas weg in de afvoergoot. Nu stonk het naar bleekwater of op z’n Vlaams : javel.
Gerry zei : “Helena, doe je T-shirt en je jeans uit en gooi ze bij op de hoop, ga iets anders aan doen en kom terug, als je wilt”. “Voor de drie resterende heren, moeten we nog even geduld hebben”.
Vijf minuten later stond Helena terug naast hem, nu met een lichte blauwe jeans aan en een wit T-shirt.
“Kom” zei Gerry “wij gaan eerst iets eten”. Helena volgde hem naar de grote leefruimte in het privé gedeelte. Ze keer haar ogen uit. Daar stond een heel moderne keuken, een gigantisch grote flat screen tv en de ingang naar de halve kelder stond open. “Mag ik” vroeg ze en wees naar de kelder. Gerry knikte maar vroeg wel nergens aan te komen.
Ondertussen klutste hij zes eieren, maakte daar een roerei van op de keramische bakplaat, zette dan de pan midden op tafel, zette een stapel boterhammen op tafel en riep naar de kelder : “lust je koffie ?” Helena antwoordde met “yep”.
Gerry zette een mok geurende verse koffie uit het espressotoestel voor hen beiden op tafel en riep haar. Ze verorberden stilzwijgend een aantal boterhammen met ei en Gerry at daarna nog een peer op uit de fruitschaal. Helena nam een appel.
Dan vroeg ze plots : “heb jij mij via de camera in de cel bekeken ?” “Ja” zei Gerry en hij legde haar uit dat je via de camera permanent in de cel kon kijken, maar dat die enkel beelden registreerde als er geluid in de cel was.
Dan vroeg Helena : “heb jij jezelf afgetrokken als je naar me keek, want ik lag wel naakt in die cel”. “Neen” zei Gerry “dat heb ik niet gedaan”. “Ook niet toen ik, de laatste maanden een paar keer met mezelf gespeeld heb ?” “In het begin dat ik hier in die cel zat had ik daar geen behoefte aan, maar de laatste twee, drie maanden wel, dat heb je dan ook gezien”. “Ik heb dat wel gezien” zei Gerry, “maar ik heb me daar niet op afgetrokken, ik heb die beelden gewoon doorgespoeld, ik vond dat een inbreuk op je privacy”.
“Ben je dan homo of vind je me niet mooi genoeg ?” “Geen van beide” zei Gerry, “ook al heb ik niets tegen homo’s, zelf ben ik dat niet, die fratsen die we daarstraks met die Marokkanen uithaalden wonden mij helemaal niet op, in tegendeel”. “Bovendien heb ik helemaal niets tegen Marokkanen, tenzij ze iemand molesteren zoals de Indiër van de nachtwinkel of mijn mensen bedreigen”.
“En wat jezelf betreft : je bent meer dan mooi genoeg, maak je daar geen zorgen over, maar ik heb je gezien toen je hysterisch lag kotsen en te gillen van de ontwenningsverschijnselen en dat vond ik erg, en zolang ik niet zeker weet dat jij van de drugs afblijft, dan ga ik je nooit proberen te versieren, ik moet zeker weten dat jij nooit nog drugs neemt en als ik daar zeker van ben, dan pas ga ik je kunnen vertrouwen, tot dan, ben jij voor mij wel een hele mooie, jonge vrouw, maar ééntje waar ik principieel niet aankom”.
Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.
Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 17