Gerry – Deel 15 : De verdeling

Het levensverhaal van Gerry
Dit ietwat merkwaardige verhaal past in de categorie extreem. Het verhaal is evenwel grotendeels in het echt gebeurd. In sommige delen komt weinig seks voor, maar in andere dan weer veel. De namen en locaties zijn gewijzigd omwille van privacy.

Ik, Rick kwam tegen een uur of één toe op de boerderij van Carla maar die stuurde mij door naar de boerderij van Gerry. Op dat moment wist ik niets van zijn ‘gast’.

Gerry nam de situatie met zijn broer even met mij door en zei dat hij van mij wou weten wat hij precies moest doen om later nooit problemen te hebben met zijn broer of de fiscus wat erfenistoestanden betrof.

Ik vertelde hem het volgende.

“Gerry, zoals ik het zie, zijn er drie aparte erfeniselementen”.

“Ten eerst jou nonkel Karel en zijn boerderij, ten tweede jouw tante Magda en ten derde jouw ouders”.

“Wat jouw ouders betreft, die gaan vroeg of laat dood en dan erven jij, je zus en je broer, wat er is aan roerende en onroerende goederen”. “Dat appartement is ongeveer een dikke driehonderd duizend euro waard, te delen door drie, dat maakt ongeveer honderd duizend euro elk, plus eventueel wat nog op de bankrekening staat, eveneens te delen door drie”. “Elk deel, gaat nooit voldoende groot zijn om daar veel erfenisbelasting op te moeten betalen”. “Dus wat je ouders betreft, dat kan je best zo laten”.

“Wat je tante Magda betreft, laat je gewoon de gebouwen, de Landrover en de aanhangwagen, schatten door een beëdigd landmeter-schatter, gebruik daarvoor een landmeter die ook voor de bank werkt waar jij een rekening hebt”. “Zelf schat ik dat totaal op ongeveer negenhonderd duizend euro, dus daar dien jij één derde van aan je broer en één derde aan je zus te betalen”. Gerry ‘vergat’ even aan mij te vertellen, dat hij al een schatter de waarde van het gebouw en bezittingen van zijn tante had laten waarderen en dat die op ongeveer hetzelfde bedrag uitkwam als ik hem aangaf. “Als ik het goed begrepen heb, kan je dat makkelijk betalen, dus ga bij de bank die je kiest, die van Carla of die van Magda gewoon twee bankcheques halen ten belope van één derde van de totale waarde van de bezittingen van Magda in Terhagen”. “Dat jij een volmacht hebt op haar rekening en het bedrag dat daarop staat, die zeshonderd duizend euro, daarvan zou ik in alle talen zwijgen en ook aan je tante vragen dat ze daarover niets vertelt aan eender wie”. “Anders moet je dat bedrag ook nog eens door drie delen en ben je daar twee derde van kwijt”.

“Wat jouw nonkel Karel betreft, daar zou ik mee gaan babbelen”. “Hem zou ik zeggen dat je zijn boerderij wilt laten schatten en dat je jouw broer en zus wilt uitkopen”. “Waarom ?” vroeg Gerry prompt. “Gerry” zei ik, “in tegenstelling tot de bezittingen van je tante die in een bedrijfje zaten en nu nog omdat ze dat bedrijf aan jou doorgegeven heeft, is de eigendom van jouw nonkel Karel een privé bezit van hem en zit dat dus niet in een bedrijfje”. “Die boerderij is zeker meer dan negenhonderd duizend euro waard, dus als nonkel Karel komt te overlijden en jij, je broer en je zus erven van hem, dan betaal je een fortuin aan erfenisbelasting omdat jullie slechts neven en een nicht van hem zijn en geen bloedverwant in rechte lijn”. “Dat wordt erg zwaar belast in België, het kan goed zijn dat jullie meer dan de helft van de totale waarde van het goed, aan de fiscus moeten betalen”.

“Om dat te vermijden, laat je het geheel schatten, net zoals bij je tante, en je laat net zoals Carla met jou deed, de hele boerderij aan jou schenken, je geeft je nonkel het vruchtgebruik, zodat hij daar gratis tot het einde van zijn dagen kan blijven wonen, je betaald de schenkingskosten van zo’n drie procent aan de fiscus en bij zijn dood krijg je het geheel in je schoot geworpen, zonder extra belastingen”. “Voorwaarde is wel, dat jouw nonkel nog minimaal drie jaar leeft na de schenking”.

“Waarom zou ik die boerderij moeten overnemen Rick ?” “Wel Gerry, ik weet niet wat jij nog van plan bent in het leven, maar dit is een gouden gelegenheid”. “Die boerderij ligt zowat tussen Aarschot en Leuven, en nog op geen twintig kilometer van Brussel”. “Dat is strategisch een ideale plaats om ofwel appartementen te hebben ofwel kantoorruimte te hebben”. Die plek waar de boerderij staat, ligt pal tussen twee invalswegen naar Brussel, ééntje komende van Midden-Duitsland, via Luik en de andere van Noord-Duitsland via Hasselt en Genk”. “Gerry die locatie is van goudwaarde, je hoeft daar nu geen geld in te steken, behalve ze jou laten schenken, maar in de toekomst stijgt dat ding enkel in waarde, je kunt het laten verbouwen en je hebt een opzichter ter plaatse, wat wil je meer ?” Ik lachte en zag Gerry nadenken. Tevens zei ik tegen Gerry, dat hij best een document door een jurist liet opstellen dat hij, zijn zus en zijn broer elk moesten ondertekenen, een soort ‘dading’ waarin staat dat geen van hen nog ooit aanspraak kon maken op gelden of bezittingen van Gerry, zijn nonkel of zijn tante. Daarna ging ik nog ‘dag’ zeggen tegen Carla en Magda en vertrok terug naar huis. Ik zou nadien wel horen wat Gerry ervan gebakken had.

Het eerste wat Gerry deed was de schatter bellen die de waarde van Terhagen bepaald had, die werkte voor zijn bank, want toen had hij zijn bankdirecteur voor de naam van een beëdigd schatter-landmeter gebeld. Bij zichzelf dacht Gerry. ‘Die Rick weet waarover hij babbelt’ want die gaf ongeveer hetzelfde bedrag aan als wat de schatter effectief bepaald had.

Dan ging hij samen met zijn tante Magda op bezoek bij nonkel Karel. Die was getrouwd geweest en weduwnaar van de zus van Gerry’s vader. Tante Magda was weduwe van nonkel Marcel, de broer van Gerry’s moeder.

Het weerzien van nonkel Karel met Magda, maar vooral met Gerry was bijzonder hartelijk. Die had de meeste van zijn vakanties, toen hij nog heel jong was doorgebracht en daar zich op de boerderij erg verdienstelijk gemaakt. Geen karwei was hem te zwaar voor de heel jonge Gerry. Dat was nonkel Karel niet vergeten.

Tante Magda nam de uitleg voor haar rekening en vertelde precies wat ze deed met haar bedrijfje en haar centen. Dan deed ze het gesprek tussen Gerry en zijn zus uit de doeken en dan kwam Gerry tussen die zei, dat hij van de waarde van het bedrijf van nonkel Marcel en tante Magda, had laten schatten en daarvan één derde aan zijn zus en één derde aan zijn broer zou uitbetalen, want dat hij geen ruzie met hen wou. Dan stelde Gerry voor om met de boerderij van nonkel Karel hetzelfde te doen. Laten schatten, één derde aan zijn zus en één derde aan zijn broer uitbetalen, en via een schenking zou hij dan de hele boerderij krijgen, met de garantie dat nonkel daar de rest van zijn leven zorgeloos zou mogen doorbrengen en dat Gerry alle kosten van onderhoud, eventuele verbouwingen en dergelijke voor zijn rekening zou nemen.

Nonkel Karel was direct akkoord. “Laat die schatter maar komen, ik doe net hetzelfde als jij Magda, en Gerry, ik heb niet zoveel centen op mijn rekening staan, iets meer dan vierhonderd duizend euro, maar die zijn ook voor jou”. “Ik geef jou ook een volmacht op mijn rekening zolang jij zorgt dat ik nooit iets tekort kom”. “Daar mag je op rekenen nonkel” zei Gerry, “trouwens jij moet lang blijven leven, anders kan ik toch nog erfbelasting op jouw boerderij moeten betalen”. Gerry lachte. Nonkel Karel dacht bij zichzelf, als ik op die manier Gerry regelmatig bij mij op de boerderij zie, ben ik al erg tevreden.

Een week of twee later was alles geregeld. De hele boerderij was geschat op een miljoen tweehonderd duizend euro, eveneens ongeveer het bedrag dat ikzelf, Rick aan Gerry aangegeven had.

Gerry en nonkel Karel waren naar de notaris geweest die het geheel in een schenkingsakte had gegoten. Tevens waren ze beiden in het bankfiliaal waar nonkel Karel klant was, langs geweest en werd de volmacht geregeld.

Gerry had zijn plan van aanpak met Carla en zijn tante doorgesproken en alle twee stonden ze in volle bewondering voor zijn ideeën. Dan was Gerry naar mijnheer De Wolf gegaan, de bankdirecteur van Carla. Daar vroeg hij om het miljoen plus interesten aan kasbonnen te verzilveren en op de bankrekening van Carla te zetten. Zodra dat geregeld was zou Gerry terug langskomen om vier bankcheques aan toonder op te halen. Twee van vierhonderd duizend euro en twee van driehonderd duizend euro. In totaal dus één miljoen, vierhonderd duizend euro. Zevenhonderd voor zijn zus en zevenhonderd duizend voor zijn broer. Zo kon hij beiden uitkopen wat betreft de zaak van zijn tante en de boerderij van zijn nonkel.

Elke avond, stipt om zes uur kwam hij op zijn boerderij toe, keek naar de beelden van de dag van zijn gaste in de vriescel, maakte die wat eten en bracht dat naar de cel. Meestal kafferde zijn ‘gaste’ hem uit in één of andere vreemde taal, die Gerry niet verstond. Dus sloot hij de deur en normalerwijze hernam hij zijn werkzaamheden tot tegen middernacht.

De dag van het bezoek bij De Wolf, reed Gerry evenwel, na het voederen van zijn gaste, naar Mechelen. Rond acht uur kwam hij daar toe. Zijn zus was druk in de weer met het in bed leggen van haar kindjes. “Pak maar zelf een koffie uit de keuken Gerry” zei ze. Gerry gaf de kindjes nog een dikke knuffel voor ze het bed in gingen. Zijn zus zag er moe uit. Gerry installeerde zich in de salonzetel en bekeek de gebeurtenissen. Peter, de echtgenoot van zijn zus, zat te werken aan een klein bureautje in de hoek van de living. Gerry liet hem doen.

Eens de kindjes in bed, plofte zijn zus in de andere salonzetel en zuchtte. Ze begon een lange tirade af te steken, dat ze ’s morgens erg vroeg naar het hospitaal moest, na de middag consultaties in het hospitaal deed en soms zelfs ’s avonds nog terug naar het hospitaal moest voor consultaties. Ze deed dus lange dagen en Peter hetzelfde, die moest ’s morgens niet zo vroeg beginnen, hij zorgde dus voor de kindjes en moest ’s avonds heel dikwijls nog lang werken aan dossiers. Gerry liet zijn zus uitpraten zonder iets te zeggen. Hij luisterde met een half oor.

Nadat ze haar hart gelucht had, vroeg ze ineens : “wat kom je eigenlijk doen Gerry ?” Die glimlachte en zei : “jullie wonen hier wel erg krap zo met z’n vieren”. “Zouden jullie niet beter iets groters zoeken om te wonen ?” Zijn zus keek met verbazing naar Gerry. Ze wist even niet wat zeggen. Peter draaide zich van zijn bureau om naar Gerry en keek hem aan.

“Eigenlijk kom ik voor jou Peter” zei Gerry en hij deed uit de doeken dat hij zowel de bezittingen van tante Magda als die van nonkel Karel had laten schatten, dat hij, en hij verwees naar het gesprek dat hij met zijn zus gehad had, een paar weken tevoren, zijn broer en zijn zus wou uitkopen. Dat hij de boerderij van nonkel Karel geschonken had gekregen, mits die daar mocht blijven wonen tot aan zijn dood, maar dat hij zowel zijn zus als zijn broer wou vergoeden voor hun deel van de waarde van de boerderij en van de eigendommen van zijn tante Magda. Voor elk één derde van de totale waarde dus en dat bedrag was voor zijn zus, toch iets meer dan zevenhonderd duizend euro’s.

Gerry liet hen het schattingsverslag zien van beide eigendommen. Dan zei hij : “Peter, ik zou graag hebben dat jij een ‘dading’ opstelt waarbij nog jij en jij zus, onze broer of zijn madame, ooit nog aanspraak kunnen maken op mijn gelden of bezittingen of die van nonkel Karel of tante Magda”.

Nu zaten zowel Peter als zijn zus, stomverbaasd naar Gerry te kijken. “En ons pa en ma, dan” vroeg zijn zus uiteindelijk. “Ach, dat staat er gedeeltelijk buiten zus”, zei Gerry, “Die moeten wel mee ondertekenen, dat ze ook geen aanspraak maken op de bezittingen van mij, nonkel Karel of tante Magda, maar hun appartement en gelden gedeeld door drie bij hun eventueel overlijden, zijn nooit voldoende om daar noemenswaardige erfbelasting te moeten op betalen, trouwens onze broer, jij en ik”, zei hij tegen zijn zus, “zijn erfgenamen in rechte lijn, dat maakt dat de fiscus hier niet echt gaat over wakker liggen en bovendien zijn pa en ma nog lang niet dood en ik mag hopen dat die alle twee honderd worden”. Weer zaten zijn zus en Peter sprakeloos naar Gerry te kijken.

“Kan jij dat betalen Gerry?”, vroeg zijn zus uiteindelijk. “Yep” zei die lakoniek, “de bankcheques voor jou en je broer liggen volgende week maandag klaar om op te halen”.

‘Zie hem daar zitten’ dacht Peter bij zichzelf ‘T-shirt, versleten jeans, veel gedragen legerbottines, half versleten parka en die schoonbroer van mij gaat gewoon even een miljoen vierhonderdduizend euro uitgeven om geen gezeik met broer en zus te hebben, later’. ‘Die kerel is echt niet te schatten’ dacht hij maar hij zei : “Gerry ik stel die dading voor jou op, ik maak een draft, dan spreken wij die door zodat ik die nadien nog kan wijzigen als je dat nodig mocht vinden en zodra de definitieve versie klaar is, hoef je maar te zorgen dat iedereen die ondertekent zodat ik die daarna kan laten registreren op de rechtbank”. “Bedankt” zei Gerry, “tante Magda roept dan wel de familie bij mekaar op een zondag”.

“Schat” zei Peter dan tegen de zus van Gerry, met dat geld kunnen we een aanbetaling doen voor het pand dat we in Keerbergen zagen”. “Lieverd, dat pand is veel te duur, laat dat”. Gerry spitste zijn oren.

“Welk pand ?” vroeg hij. “Ach Gerry, laat mijn Peter maar dromen”. “Op een zondag, een week of twee geleden, kwamen we terug van een uitje met de kinderen, via Keerbergen”. “Daar stond een pand te koop dat voor ons ideaal zou zijn, twee praktijkruimten, twee wachtkamers en voldoende ruimte voor de kindjes”. “Ik zou mijn consultaties thuis kunnen doen, Peter ook, maar helaas is het ding veel te duur, alles bij mekaar, zonder aanpassingswerken kost dat pand één miljoen zeshonderd duizend, zelfs met jouw zevenhonderd duizend, moeten we nog bijna een miljoen gaan lenen, als we al zo’n lening krijgen, want dat is nog niet zeker, zelfs al verdienen we alle twee goed”. “Bovendien zijn er nog verbouwingskosten om het ding te moderniseren en we weten zelfs niet bij benadering hoeveel dat zou kosten”. “Dus zal het een droom blijven”.

Gerry bekeek zijn zus en Peter, haar man. Ik zijn hoofd begon hij snel te rekenen, daar was hij goed in. Zevenhonderd van de rekening van zijn tante, vijfhonderd van die van Carla en zelf vijfhonderd bijleggen van hemzelf, dat zou moeten kunnen. Hij besloot in zichzelf prompt om alle landbouwgronden van Carla te verkopen om de uitgaven te compenseren.

Tegen Peter en zijn zus zei hij dan ook : “awel zus, jij bent er altijd voor mij geweest dus nu kan ik iets terug doen”. “Als jullie dat echt willen, koop dat pand, ik betaal de aankoop, de registratiekosten en de notariskosten, wel op voorwaarde dat jullie het pand rechtstreeks op naam van Lena en Yannick, jullie kindjes zetten, met levenslang vruchtgebruik voor jullie zelf”. “Die zevenhonderd duizend, gebruiken jullie dan maar om de nodige verbouwingswerken en aanpassingen uit te laten voeren”. “Het nadeel is wel mensen, dat jullie alle twee daar een praktijk hebben, dus een eventuele echtscheiding wordt heel problematisch gezien jullie alle dagen mekaar gaan zien, al was het maar voor jullie werkactiviteiten”. Gerry lachte. “Ik zou, als ik jou was Peter, nu die makelaar bellen en een optie van een week nemen op dat pand, het zou zonde zijn mocht het nog voor jullie neus weggekaapt worden”. “Bon, ik ben weg” zei Gerry en hij gaf Peter een hand en zijn zus een kus op de kaak. En weg was hij.

Peter en de zus van Gerry zaten perplex en stilzwijgend naar mekaar te kijken. Gerry was hoogstens een uur binnen geweest en had heel hun wereld op z’n kop gezet. Het duurde zeker een kwartier vooraleer Peter de telefoon nam om die makelaar te bellen.

Gerry was ondertussen al op terugweg naar zijn boerderij in de Kempen. Daar deed hij aan Magda en Carla verslag van het bezoek aan zijn zus. Beiden waren in de wolken van het spontane aanbod dat Gerry aan zijn zus en haar man gedaan had.

Zo’n twee weken later werd op vraag van tante Magda, op een zondag een familiereünie gehouden in Terhagen. Bij Carla op de boerderij leek niet ideaal en zou mogelijks teveel vragen oproepen bij sommigen. Peter en zijn zus hadden voor een babysit gezorgd en zijn broer en diens vrouw voor hun kindjes ook.

Gerry was aan het werk in de loods samen met Gust en Arnold, toen iedereen één voor één toekwam. Via de poort van de loods en de trap binnenin stuurde hij ze allemaal naar boven, naar het appartement waar Magda altijd gewoond had. “Ik kom direct” zei hij telkens. Zo’n kwartier nadat iedereen aanwezig was, ging Gerry naar boven en waste zijn handen. Nonkel Karel, tante Magda, zijn vader Jef, moeder Maria, Peter met Gerry’s zus en zijn broer met diens vrouw, een nogal hautaine trut volgens Gerry, waren allen aanwezig.

Gerry nam direct plaats op de kop van de lange tafel. Die plek had Magda voor hem vrij gehouden. Iedereen dacht dat tante Magda het woord zou nemen, maar Gerry vatte direct de koe bij de horens.

“Welkom allemaal” zei hij, “via mijn zus hier, broertje (hij gebruikte moedwillig een verkleinwoordje), heb ik vernomen dat jij niet zo gelukkig bent met de gang van zaken, wat betreft de bezittingen van tante Magda hier”. Die zat aan zijn rechter kant. “Wel, in feite heb je gelijk”. “Ik heb het bedrijfje van tante overgenomen toen ik hier kwam wonen en daarin zat dit gebouw waarin we zitten, de inboedel, een oude Landrover en een aanhangwagen”. “Dat bedrijfje is nu mijn eigendom, maar blijkbaar, broer, wou jij daar een deel van hebben”. “Omdat te regelen, heb ik via de bank een beëdigd landmeter-schatter laten aanstellen, om de waarde van het pand en de bezittingen van tante te laten schatten”. Tante Magda had ondertussen vijf mapjes vanuit een kast gehaald en die aan Gerry overhandigd.

Gerry gaf zijn zus, zijn vader, zijn nonkel Karel, zijn tante Magda en als laatste zijn broer, een mapje. “In dat mapje zit het schattingsverslag” zei Gerry. “Jullie zullen zien dat het totaal aan bezittingen van tante hier, op negenhonderd en twaalf duizend euro’s werd geschat. Gezien tante dit aan ons drie wou overlaten, broer, zus en ikzelf, is het bedrag waar elk recht op heeft, exact driehonderd en vier duizend euro. Prompt haalde Gerry uit zijn linker binnenzak, twee bankcheques elk ten belope van dat bedrag en legde ze vlak voor hemzelf, naast mekaar op de eetkamertafel. Duidelijk zichtbaar voor iedereen die natuurlijk ook het ingevulde bedrag zagen staan.

Zijn schoonzus begon verlekkerd te kijken naar die cheque. Gerry vervolgde : “om in de toekomst dergelijke toestanden te vermijden, zullen jullie in jullie mapje ook het schattingsverslag vinden van de boerderij van nonkel Karel, de totale waarde van de boerderij is door diezelfde beëdigde schatter van de bank, geraamd op één miljoen, tweehonderd en zestig duizend euro’s”. “Die boerderij wordt evenwel niet verkocht, want hij is gelukkig nog lang niet dood” zei Gerry lachend “maar nonkel Karel heeft die op mijn vraag aan mij geschonken”. “Wat” riep de vrouw van zijn broer uit “dat kan toch niet !”

“Rustig maar schoonzusje, niet panikeren” en Gerry, bij zichzelf dacht hij, nu laat die zichzelf echt kennen en hij haalde nu uit zijn rechter binnenzak van de parka twee bankcheques uit ten belope van vierhonderd en twintig duizend euro. Hij legde de cheques mooi met het bedrag zichtbaar naast de andere twee cheques. Weer zag hij dollartekens in de ogen van zijn schoonzus. Ze straalde hebzucht uit.

“Er zit nog wel een derde document in jullie mapje en daarvan heb ik er twee voor mij liggen die door iedereen hier aan tafel dienen ondertekend te worden, het exemplaar in jullie mapje is voor jullie zelf”. “Van zodra dat iedereen deze twee hier ondertekend heeft, tante had hem ondertussen die twee exemplaren aangereikt, zonder uitzondering, dan zijn deze twee cheques voor jou zus en die twee andere voor jou broer”.

“Dit derde document, is een dadingsovereenkomst tussen ons allemaal en samengevat staat daar in dat elkeen hier aan tafel afziet van aanspraak op mijn bezittingen en gelden, die van nonkel Karel of die van tante Magda”.

“Waarom moeten wij ook tekenen ?” vroeg zijn pa. “Simpel pa” zei Gerry, “door jouw handtekening en die van ma, laten jullie de verdeling van het totale vermogen van nonkel Karel en tante Magda toe aan jullie drie kinderen in gelijke mate en dat terwijl jullie ook mogelijke erfgenamen van tante en nonkel zijn in de juridische zin en daarvan afzien”.
“Natuurlijk moeten daarvoor nonkel en/of tante wel eerst doodgaan en dat is nu wel het allerlaatste dat ik wil”.

Tante Magda had de twee documenten al op elke pagina geparafeerd en ondertekend en die aan pa doorgeschoven. Prompt parafeerde en ondertekende die ook en schoof door naar ma die hetzelfde deed. Dan tekende zus en haar man Peter, die stond met de twee documenten recht, liep rond de tafel en gaf ze aan nonkel Karel die links van Gerry zat. Hij had ze ook gewoon naar de overkant van de tafel naar zijn schoonzus kunnen schuiven. Binnensmonds moest Gerry hierom grinniken. Nonkel Karel ondertekende alles en schoof ze door naar Gerry’s broer, de ingenieur.

Die nam ze aan, bladerde er even door, maar maakte geen aanstalten om te tekenen, ook al had nonkel de stylo ook doorgeschoven.

“Wat als ik dit niet teken ?” vroeg hij. Gerry keek verbaasd op en zei : “dat is natuurlijk jouw goed recht, maar dan krijgt jouw zus deze twee cheques mee” en Gerry wees er naar “ en dan neem ik deze twee, de jouwe, terug mee en zet die vast op de bank”. “Je kunt dan via juridische weg proberen een ander bedrag los te peuteren van mij, maar daar ga je een goeie advocaat voor nodig hebben, want ik heb er al één” en Gerry wees naar Peter. “Proberen om via juridische weg, geld of een stuk van de erfenis van nonkel of tante los te peuteren vooraleer die dood zijn, lijkt me niet evident”. Doodernstig had Gerry dit gezegd.

Gerry leunde achteruit en bekeek zijn broer. Opzichtig schoof hij dan de twee cheques voor zijn zus naar haar. Zijn schoonzus keek uiterst jaloers en zei tegen Gerry’s broer : “teken nou, dommerik” maar ze trok de papieren uit zijn hand en tekende alvast zelf de twee documenten. Dan schoof ze die naar hem en zei : “tekenen idioot”. Gerry had een beetje op de hebzucht van zijn schoonzus gerekend en hij zag met leedvermaak zijn broer alsnog de twee documenten ondertekenen. Nonkel Karel nam ze over en gaf ze aan Gerry die ze op zijn beurt doorgaf aan tante Magda. “Zorg jij voor het papierwerk tante ?” vroeg hij poeslief en hij keek op zijn gsm. “Oei, Gust heeft me nodig” zei hij in het algemeen en hij verdween naar de loods. De rest taterde nog wat verder.

Op een bepaald moment zei Gerry’s zus tegen Peter : “met dat geld van Gerry kunnen we zeker alle verbouwingen aan ons nieuw huis betalen, schat”. Pa en ma waren direct geïnteresseerd waar ze gingen wonen. Die wisten ook dat hun dochter nogal krap behuisd was en ze waren blij voor haar. Iedereen taterde wat verder tot op een bepaald moment Peter aan nonkel Karel zei : “wij hadden die nieuwe woning nooit kunnen betalen, maar Gerry heeft die gekocht en op naam van de kindjes gezet”.

Dat ving de schoonzus van Gerry op die dat direct doorvertelde aan Gerry’s broer. Die moest daarbij even slikken.

Toen iedereen één voor één wegging, vroeg de broer aan Arnold beneden in de overvolle loods : “van wie is die zwarte Mercedes G ?” “Ah, die, die is van de baas” waarmee hij Gerry bedoelde “maar zijn tante rijdt daar altijd mee, die heeft last van haar knoken en die Mercedes is een automaat, dus Gerry rijdt met de oude Landrover”. Gerry zelf was ondertussen al lang vertrokken met de Landrover richting Kempen.

Gerry’s broer had het gevoel dat hij danig bedonderd was, die zondag. In werkelijkheid was dat ook zo, want van de bankgelden van tante en van nonkel was door niemand gesproken en niemand, behalve nonkel en tante zelf wisten, dat Gerry met die centen kon doen wat hij wou.

Het was al tegen zessen als Gerry op zijn boerderij in de Kempen toekwam. Hij bekeek de opgenomen beelden van zijn gaste in de vriescel. Die had blijkbaar in de loop van de dag een soort van ontwenningscrisis doorgemaakt. Dat leek op een epileptisch aanval met heel veel geschok en gehuil. Gerry had in de weken dat zij bij hem in de cel zat, al meerdere keren zo’n aanval van hysterie gezien. Die van vandaag leek evenwel bijzonder hevig. ‘Voor ik het weet hangt dat kind zich aan haar halsband op’ dacht hij.

Dus, toen hij haar eten bracht, bevestigde hij een metalen band in haar taille, verbond die aan een ander kabeltje aan de stang in het plafond en nam de halsband weg. Hij wees naar het voedsel op een kartonnen bord dat hij gebracht had en zei : “eat”. En Gerry verliet de cel.

Bestek had hij niet meegebracht, want een paar weken eerder had hij dat wel gedaan en het kind had zich met het plastiek mesje ferm op de armen beschadigd. Sindsdien moest ze met haar handen eten en kreeg ze geen bestek meer.

Nu was die trien niet dom, want door de verwisseling van de halsband door een lendenband, had ze door dat hij moest gezien hebben dat ze zich die middag bijna opgehangen had in die cel tijdens haar aanval van ontwenningsverschijnselen. Bij zichzelf dacht ze : ‘die klootzak wil blijkbaar niet dat mij iets overkomt’. Ze zat nu al verschillende maanden in die cel, kreeg voedsel en drank, maar geen drugs en die had ze heel hard nodig, dacht ze. Ze begreep dat die vent, Gerry dus, haar gewoon deed afkicken.

De dag erna, tegen zevenen, verscheen Gerry weer, nadat hij eerst via de smartphone gecheckt had waar ze precies in de cel zat. Hij bracht haar dit keer, hespenrolletjes met witloof en witte saus. Dat is heel lastig om met de handen te eten, dus had hij toch een plastiek vork en mesje als bestek meegebracht. Gerry zette het voedsel neer op de rechtse bank en zei : “hot, eat, and no hurting yourself !”

Het kind zat in het hoekje van haar cel, links en bekeek het gebeuren. Gerry nam het kartonnen bordje van het eten van de dag ervoor en wou de cel verlaten. Dan zei het blote kind op de bank : “Helena, my name is Helena Sheremaikova”. Gerry draaide zich om en keer naar haar. “Russian ?” vroeg Gerry. Helena knikte. “How old ?” Ze zocht naar woorden om te antwoorden, maar dan deed ze met één hand drie keer vijf en met de andere stak ze twee vingers op. “Seventeen ?” Helena knikte. ‘Dan is ze ouder dan ik dacht’ vond Gerry, hij had haar op veertien, vijftien geschat. Hij wees naar het voedsel en zei : “enjoy” en hij sloot de cel achter zich.

Gerry besloot om Helena te verrassen. Hij had al tientallen keren de vier cd’s van zijn Assimil cursus Engels gehoord en de vier cd’s van de cursus Engels voor gevorderden. Hij had gemerkt dat het Engels van Helena niet echt top was.

Dus de dag erna, liet hij zachtjes door de luidspreker alle acht cd’s na mekaar afspelen. Hij keek naar de camerabeelden toen de eerste cd startte. Die begon met korte zinnetjes in het Engels die je gewoon moest herhalen.

Via de camera zag hij Helena eerst heel verbaasd luisteren naar de eerste cd. Eens ze doorhad dat het een cursus betrof, glimlachte ze. Dat was de aller eerste keer dat hij een glimlach op haar gelaat zag. Na een minuut of tien, begon ze zelf de zinnetjes na te zeggen. Dat kon Helena niet zien, maar nu glimlachte Gerry.

Die avond ging hij het bestek en het bord van de hespenrolletjes halen en zette een ander bord, dit keer stukjes worst met spinaziepuree voor haar neer. Hij bekeek haar armen en ze had niets van schade gemaakt met het bestek. Dus gaf hij haar nieuw bestek. Helena wees naar het plafond waar de luidspreker zat en zei : “thanks”. Gerry zei : “learn” en verliet de cel. Van die dag af, stipt om één uur werden elke dag de acht cd’s na mekaar gespeeld.

Voor zichzelf was Gerry op zoek gegaan naar een Assimil cursus Russisch. Dat leek hem aartsmoeilijk door dat speciale geschrift van de Russen, maar hij gaf niet op. Elke dag kreeg Helena Engels te horen en elke dag, zonder dat Helena dat wist luisterde hij naar de cd’s van zijn cursus Russisch. Dat, met uitzondering van woensdag op donderdag, want dan was het voor Gerry neukavond met Carla.
Gerry zijn leven ging gewoon verder. Hij hield zich bezig met leveringen uit Thailand, met het afschuimen van boerderijen voor oude meubeltjes en met de renovatie daarvan.
Elke avond stipt gaf hij Helena eten en elke middag om één begonnen automatisch de cd’s Engels voor Helena te spelen. Hij luisterde elke avond naar zijn cursus Russisch.

Voor commentaar op dit waargebeurde verhaal, enkel namen en locaties zijn aangepast ; stuur een berichtje naar rickdanvers@yahoo.com of hier op de site. Alle eventueel crimineel interpreteerbare feiten zijn vanzelfsprekend compleet verzonnen. Elke gelijkenis met personen of gebeurtenissen in dit verhaal, berusten louter op toeval. Tevens is dit verhaal enkel bedoeld voor de Gertibaldi site, enkel te kopiëren of te vertalen, mits voorafgaande, schriftelijke toestemming van de auteur.

Sensuele groeten,
Rick
Vervolg in deel 16