Een Kille Winter Voor Veerle: De Hoofdagent

[ Categorie Tieners ] Het weer was bar en boos, het vroor dat het kraakte. De verlaten leek er een uit een spookdorp waar de bewoners hun huizen hadden moeten ontvluchten. Achter slechts een enkel raam brandde nog een lichtje; het kwakkelende licht van een kaarsje of de iets meer robuuste gloed van een olielamp. De gordijnen waren zonder uitzondering gesloten en de sneeuw waaide in bijna kaarsrechte lijnen diagonaal van links naar rechts, waardoor de linkerkant van zijn gezicht vrijwel gevoelloos was. Het was geen weer om de deur uit te gaan. Hij was onderweg dan ook slechts een persoon tegengekomen, die net als hij, diep weggedoken in zijn winterjas, tot zijn schenen in de dikke sneeuwlaag, de winterse koude trotseerde. Niemand waagde zich in een dergelijke sneeuw buiten de deur en het was dan ook enkel en uitsluitend vanwege zijn werk als agent dat zijn vrouw hem geloofd had toen hij had aangekondigd dat hij die avond naar buiten moest. In werkelijkheid was hij vrij, maar vanwege de hoge frequentie van het aantal nachtelijke uren dat hij de afgelopen tijd had gewerkt, had het geen argwaan gewekt. Ze had in de deuropening zelfs nog een sjaal om zijn hals geslagen en geknoopt; eentje die niet eens matchte met de donkerblauwe kleur van zijn uniform. Zijn winterjas had ze tot bovenaan dicht geritst. Ze had hem nog een kus gegeven en een goede werknacht gewenst. Hij had naar haar geglimlacht, een tik op zijn pet gegeven en had de deur achter zich dichtgetrokken, waarna hij direct tot halverwege zijn schenen in de sneeuw was gezakt. Een kleine tien minuten lopen later stond hij waar hij nu stond. In de verlaten straat, zijn gezicht stijf van de ijzige koude. Met zijn tintelende handen, rood vanwege de temperatuur, ging hij moeizaam in zijn broekzak en haalde een verfrommeld briefje tevoorschijn. Het keek naar het adres op het kleine, kreukelige stukje papier, vervolgens naar het verweerde straatnaambord en opnieuw naar het briefje. De straat was juist. Hij zat goed. Het huisnummer was nummer vier. Aan weerszijden bevonden zich de hoekhuizen en hij vermoedde dat dit de nummers één en twee zouden zijn. Hij tuurde achtereenvolgens naar de beide voordeuren, maar de nummers waren verdwenen onder de sneeuw. Aangezien het logisch was dat nummer vier het huis van de buren van één van de hoekhuizen zou zijn, besloot hij om het eerst aan de rechterkant van de straat te proberen. Half strompelend sleepte hij zich voort door de sneeuw. Hij keek over zijn schouder en zag hoe zijn sporen direct werden opgevuld door verse sneeuw. Hij liep iets wat leek op een voortuintje, maar door het witte pak was moeilijk vast te stellen waar de stoep eindigde en het erfje begon. Het lage, houten hekje stond open en kraakte zachtjes in de wind. De sneeuw werd minder dik naarmate hij dichter bij de voordeur kwam en vlak voor het huis zelf lag er zelfs nauwelijks iets. Voor een seconde wilde hij met zijn voeten op de grond stampen om zich te ontdoen van de hoeveelheid sneeuw die hij over zijn hele lichaam had verzameld, maar besloot dit niet te doen. Hij wilde liever niet gezien worden. Niet hier. Niet nu. Hij zuchtte een keer diep en zag de condens van zijn ademtocht direct verwaaien. Ineengedoken wreef hij in zijn handen en streek met een beweging de sneeuw van het huisnummer. Toen hij het zag, voelde hij tot zijn eigen verbazing een schok door zijn lichaam gaan. Het nummer was vier. Hij verborg zijn handen, en daarmee ook het verfrommelde briefje, weer in zijn broekzak en bleef enkele ogenblikken besluiteloos voor de deur staan. Hij nam het huisje in zich op. Het was een piepkleine woning. Bouwvallig en een tikkeltje armoedig. Het onderhoud liet, zo kon hij ondanks de sneeuw zien, danig te wensen over en achter het raam van wat vermoedelijk de woonkamer zou zijn, brandde geen licht. Hij vroeg zich even af of Hein wel thuis zou zijn. Of het echt waar was, of weer een van zijn dronkenmansstreken. Een straffe windvlaag woei door de straat en hij kroop nog wat dieper weg in zijn winterjas. Voorzichtig keek hij naar boven en zag op de eerste verdieping, achter het kleine raampje aan de voorkant van het huisje, licht branden. De vieze, witte gordijnen waren gesloten, maar desalniettemin was duidelijk te zien dat de kamer er achter verlicht was. Hij tuitte zijn lippen, wiebelde even mijn zijn tenen en klopte uiteindelijk op de donkere voordeur. En wachtte. Het bleef stil. Gespannen stond hij voor de deur. Tien, twintig, dertig seconden. Kom op… kom op… hoorde hij zichzelf zachtjes fluisteren. De koude wind gierde door de straat, de sneeuw sloeg als slagregen tegen de donkere muur van het huisje. Een reactie aan de andere kant van de voordeur bleef uit, waarna hij uiteindelijk besloot nog eens aan te kloppen. Het geluid van zijn knokkels tegen het koude hout was nauwelijks hoorbaar toen een nieuwe windvlaag zich aandiende en direct klopte hij nog een keer. Enige ogenblikken later hoorde hij gestommel klinken. Hij stak zijn handen weer in zijn broekzakken, trok zijn hoofd in en wachtte. Hij hoorde het nu duidelijk: voetstappen. Iemand daalde de trap af.

Terwijl hij uitademde, zag hij het wolkje verdwijnen in de gitzwarte nacht. En toen ging de deur open. Op een kier maar, verder niet, maar er was in elk geval iemand thuis. De kier was slechte een centimeter of tien, maar hij zag duidelijk het gezicht van Hein in de opening. Hij knikte. Hey… Pieter, zei de man in de deuropening zachtjes, terwijl hij de deur verder opende. De man in de winterse vrieskoude knikte, glimlachte. Hey, fluisterde hij schor terug. Een ogenblik stonden ze zo tegenover elkaar, alsof ze beiden niet wisten wat er van hen werd verwacht. Vervolgens herpakte Hein zichzelf, opende hij de deur nu volledig en stak zijn hand uit naar de nachtelijke bezoeker. Kom binnen joh, zei hij. Je zult het koud hebben! Nog bijna voor de peetvader van Veerle deze woorden had uitgesproken, stond de verkleumde man op de deurmat en werd de voordeur zachtjes gesloten. De man knikte. Wat een weer, wat een weer. Nu was het Hein die knikte. Koud zeker? vroeg hij nogmaals, terwijl hij de besneeuwde winterjas van de forse man aannam en aan een spijker in de muur hing. Enorm, antwoordde Pieter, terwijl hij in zijn samengevouwen handen blies. Hein grinnikte. Boven heb ik wel iets dat je wel warm zal krijgen. Pieters hart maakte een sprongetje. Hij voelde een vreemde, tintelende sensatie in zijn onderbuik. Nu hij hier binnen stond, was het plots allemaal heel echt. Onwerkelijk echt. Alsof hij met het dichttrekken van de voordeur een andere wereld was binnengetreden. Een wereld waar iets dat hij altijd voor mogelijk had gehouden, plotseling mogelijk was. Een geheime wereld waar niemand iets van af wist en waar niemand iets over te weten zou komen. Boven ja… herhaalde Pieter, een tikkeltje afwezig. Hein schuifelde door het tochtige halletje al richting de trap. Hij trok wat met zijn ene been. Bezeerd? vroeg de agent. Hein haalde zijn schouders op. Valt mee, antwoordde hij, terwijl hij de eerste trede oversloeg. Kom maar vlug naar boven, sprak hij op bijna verleidelijke toon. Een nieuwsgierige glimlach verscheen op Pieters gezicht. Hij pakte en wankele trapleuning vast en volgde zijn gastheer omhoog. Boven aan de trap was en waterkoud en tochtig. Er brandde geen lamp en het enige dat er voor zorgde dat hij niet volledig gedesoriënteerd raakte, was de dunne streep licht die gevormd werd door de op een kier staande deur van het slaapkamertje aan de voorkant van het huis. Hein keek hem over zijn schouder aan en wenkte hem te volgen. De peetvader van Veerle duwde zachtjes de houten deur verder open. Een zacht, krakend geluid was het gevolg en het licht van verscheidene kaarsen straalde hem tegemoet. Door de deuropening zag hij een bed, opgemaakt, maar wel met verkleurde lakens die, zo leek het, ooit wit waren geweest. De kaarsen stonden overal. Op de vensterbank, op de rand van het bed, in het halflege kastje tegen de muur die hij van hieraf kon zien. Verder leek de kamer leeg. Hein zette een stap de kamer in, draaide zich naar hem om en wenkte hem verder te komen. Hij volgde. Tot in de deuropening meende hij dat de kleine kamer leeg was, op Hein, het bed en de kaarsen na. De peetvader van Veerle wenkte hem nogmaals, ging zelf op het voeteneinde van het bed zitten. Hij zette een eerste stap over de drempel en direct werd zijn aandacht getrokken door wat zich rechts, direct om het hoek van de deuropening, te zien was. Zijn hart stoel een slag over, zijn mond viel open. Letterlijk. Direct om de hoek, als hij naar rechts keek, zat Veerle. Ze zat op een houten stoel met hoge armleuningen. Pieter hapte naar adem toen het tot tot hem doordrong. Ze was bloot. Ze droeg geen kleren. Ze was hélemaal naakt! Onmiddellijk voegde hij zich bij de peetvader van het meisje, die nog altijd op de rand van het bed zat. Hij ging naast hem zitten en liet de situatie even goed tot zich doordringen. Hij merkte nu pas op dat het jonge meisje bewusteloos leek. Haar prachtige hoofd hing lichtjes voorover gebogen en haar ogen waren gesloten. Haar lange, blonde haar was nat en in een staart samengebonden. Zijn blik ging langzaam naar beneden. Ze oogde ongelooflijk vredig, zoals ze daar zat. Het leek alsof ze sliep, maar hij kon zich niet voorstellen dat dit het geval was. Haar prachtige gezichtje, licht voorover, haar mooie haar. Hij keek naar haar wipneusje en zelfs dit wond hem op. De lichtroze lippen van het meisje bleven op elkaar. Ze maakte geen geluid. Wat was ze mooi. Zijn blik dwaalde verder af. Haar elegante, slanke schouders. Bloot en glanzend in het licht van de kaarsen. De mooie sleutelbeenderen van de jonge tiener. Hij dwong zichzelf nog even niet te kijken naar wat daaronder op hem wachtte, maar hield het niet lang vol. Langzaam keek hij verder naar beneden en daar waren ze. Veerles zestienjarige borsten. De borsten van het meisje waar hij de afgelopen tijd met Hein zo ontzettend vaak over had gehad. Diep van binnen had hij geen moment geloofd dat hij ze echt te zien zou krijgen. Altijd had hij rekening gehouden met een truc van de man die de helft van de tijd te diep in het glaasje keek. Maar nu zag hij ze echt. De borsten van de tiener waren stevig, rond. Ongeveer zo groot als appeltjes. Ze had vrij kleine tepels; lichtroze, en tepelhoven die maar net iets groter waren in doorsnede dan haar verrukkelijke tepeltjes. De tienertietjes gingen rustig op en neer onder invloed van haar oppervlakkige ademhaling. Verder naar beneden. Haar slanke armen. Het viel hem op dat haar onderarmen, respectievelijk ter hoogte van haar ellebogen en haar polsen, aan de armleuningen van de houten stoel waren gebonden, haar vrijwel geen bewegingsruimte gunnend. Nog verder: haar strakke buikje, haar mooie navel. Alles aan deze meid was mooi. Alles was fris. En alles wond hem op. Hij moest zich inhouden om niet direct aan haar heerlijke heupen te voelen, maar besloot eerst zijn ogen nog eens de kost te geven. De slanke benen van het meisje weken iets uiteen, maar niet voldoende om een goed zicht te krijgen op haar kruisje. Wat hij wel zag, was dat de tiener, tussen die mooie benen, kaal was. Ook haar benen bleken, net onder haar knieën en rond haar enkels, vastgebonden; deze keer aan de twee voorste, houten stoelpoten. Pieter keek omhoog, naar het vredige gezicht van de blote tienermeid voor hem. Heel even meende hij haar oogleden te zien bewegen, dacht hij dat ze een mondhoekje optrok. Of was het optisch bedrog? Sprakeloos keek hij naar de man die naast hem zat.

Wat… stamelde hij zachtjes. Hoe… Hij kon niet uit zijn woorden komen, maar zag wel hoe Hein, met een grijs van oor tot oor, een enorme, donkerbruine fles ontkurkte. Van naast het bed raapte hij een laken van de grond en goot een royale hoeveelheid van de vloeibare inhoud van de fles over het beddengoed in zijn hand. Vanuit zijn ooghoeken zag Pieter hoe het blote meisje voor hem zachtjes met haar mooie hoofd begon te knikkebollen. Onmiddellijk werd zijn aandacht weer verlegd naar haar peetvader die, met het doordrenkte laken in zijn handen, naast zijn peetdochter ging staan en het natte stuk textiel stevig tegen haar gezicht gedrukt hield. Pieter keek enkele ogenblikken naar het bizarre schouwspel, waarna Hein uiteindelijk het engelachtige gezichtje van zijn peetdochter voorzichtig losliet en opnieuw naast hem kwam zitten. En? vroeg hij zachtjes, terwijl zijn linkerhand langs het krakkemikkige bed graaide en een moment later twee donkere bierflessen tevoorschijn haalde. Pieter schudde vol ongeloof zijn hoofd, toen Hein een van de twee flessen in zijn hand drukte en zelf een flinke slok nam. De peetvader van het tienermeisje lachte naar hem en stelde nogmaals de vraag: en? Wat vind je van haar? Pieter kon een lach van verbazing niet onderdrukken toen hij, met de fles bier in zijn hand, naar de naakte tiener keek. Zijn blik ging van het meisje haar gezicht, haar heerlijke, witte borsten, haar kruis , naar de man naast hem. En weer terug naar Veerle. Ze is naakt… was het enige dat hij uit kon brengen. Oeps… knipoogde Hein naar hem. Pieter liet een lachje ontsnappen en keek weer naar het elegante, naakte meisje dat voor hem in de stoel zat. Haar peetvader zette zich af, richtte zich op en bevond zich na twee stappen achter de jonge meid. Hij boog voorover tot zijn kin op haar rechter schouder rustte. En weet je wat het beste is? fluisterde hij. Pieter keek gespannen toe hoe Hein zijn tong uitstak en met het puntje ervan een likkende beweging maakte van haar slanke schouder, langs haar hals, tot vlak bij haar lichtroze lippen. Ze weet van niets, knipoogde hij. Pieter voelde hoe zijn hart sneller en sneller begon te kloppen. Behalve zijn vrouw had hij nooit iets met een meid gedaan. Hij had zelfs nooit een meisje naakt gezien, behalve zijn echtgenote. En nu zat zij hier… het was te bizar voor woorden. Vol ongeloof keek Pieter glazig naar de man die achter de vastgebonden tiener stond. Aarzelend stelde hij de vraag die op zijn lippen brandde. Mag ik… mag ik… voelen…? De peetvader van het meisje keek hem streng aan. Nee! zei hij vastberaden, waarna hij en de bezoeker elkaar een moment zwijgend aankeken. Vervolgens begon hij te lachen, stapte hij op hem af en sloeg hem vriendschappelijk op de schouder. Natuurlijk mag je haar aanraken joh! sprak Hein wat luider. Ze is voor jou. Je hebt betaald, dus jij beslist nu. Het hart van Pieter ging als een razende tekeer, terwijl hij naar het goddelijke, blote lijf voor hem keek. Het mag dan haar lichaam zijn, ging Hein door, jij beslist wat er mee gebeurt. Niet zij. Pieter kon een gespannen lachje niet onderdrukken toen hij onwennig een hand naar voren stak. Het koude flesje bier hield hij stevig in zijn linkerhand geklemd, terwijl zijn rechter richting de jonge tienertietjes ging. De borstkas van de tienermeid ging rustig op en neer en een seconde later streelde de muis van zijn duim vederlicht langs de lichtroze tepel van Veerles rechterborst. Hij hoorde zichzelf zachtjes kreunen. Voorzichtig legde hij zijn hele handpalm over haar zachte, warme borst. Vluchtig nam hij een slok van zijn bier en zette de fles op de grond. Ook zijn linkerhand ging nu naar voren, waarna de palm van die hand de jonge borst beroerde. Voor een moment sloot Pieter zijn ogen, terwijl hij zich met iedere vezel in zijn lichaam concentreerde op de aanraking van zijn handen met de jonge borsten in zijn handen. Met zijn ogen dicht masseerde hij de zachte kussentjes, terwijl hij zichzelf in gedachten verder opwond. Vind je het lekker? hoorde hij plots, links van hem. Zonder de warme tepels van Veerle los te laten, keek Pieter naast zich. Hein zat met het flesje bier aan zijn lippen te grijnzen. Hij wees even met de flessenhals richting zijn peetdochter. Vind je het lekker? herhaalde hij. Spelen met zo’n blote tiener, zonder dat ze je toestemming heeft gegeven om aan haar lichaam te zitten? Pieter voelde hoe hij rood aanliep en kon niet anders dan knikken. Hij richtte zijn blik opnieuw op de jeugdige, ronde borsten; de verrukkelijke lichtroze tepelhoven en de smakelijke tepeltjes die hij tussen duimen en wijsvingers zachtjes ronddraaide. Het warme vlees voelde te goed om waar te zijn. Heel even liet hij Veerles bescheiden voorgevel los en keek even naar haar peetvader. Mag ik eh…? vroeg hij voorzichtig, terwijl hij voorover boog en zijn tong uitstak in de richting van de tienertietjes. Hein nam een slok van zijn bier, kneep zijn ogen dicht terwijl hij slikte en knikte vervolgens. Ga je gang, zei hij. Dat liet Pieter zich maar een keer zeggen. Hij boog nog wat verder naar voren, opende zijn mond en sloot zijn lippen rond het heerlijke, zachte tepeltje van Veerles rechterborst. Terwijl hij gedwee aan het tienertietje begon ze zuigen, voelde hij hoe zijn broek meer en meer begon te knellen. Zijn tong danste rond het magnifieke tepeltje, terwijl hij het in zijn mond hield. Terwijl hij rondjes bleef draaien en steeds meer van de jonge borst in zijn mond nam, voelde hij haar tepel langzaam stijf worden. En ondertussen, met iedere seconde, kon hij zich minder goed voorstellen dat dit werkelijk gebeurde. Dat hij, als vijfenveertigjarige, hier zat te sabbelen op een tienertepel. En toch was het zo. Hij duwde zijn neus tegen het zachte vlees van de kleine tieten, terwijl hij onophoudelijk aan de lichtroze tepel bleef zuigen. Zijn hand ging over haar platte buikje, langs haar heupen, streelde haar hals. Met een smakkend geluid kwamen zijn lippen los van Veerles borsten, waarna zijn tong een vochtig spoor trok, omhoog. Zijn tong streek langs haar borstbeen, tussen haar sleutelbeenderen door, langs haar hals, om uiteindelijk een likkende beweging te maken over haar lichtroze lippen. Hij hoorde zichzelf hoe langer hoe duidelijker hijgen en terwijl hij voorzichtig de lippen van de blondine kuste, knoopte hij zijn strakke broek los. En terwijl zijn grote lul langzaam tevoorschijn kwam, begon de man van middelbare leeftijd het bewusteloze tienermeisje hartstochtelijk te zoenen. Zijn tong gleed door haar mond en hij sloot zijn ogen toen zijn handen op het zelfde moment weer de tienertieten begonnen te kneden. Hij voelde zijn bevrijde lul overeind veren en leunde weer even achterover. Precies op dat moment stond Hein weer op met een doordrenkte lap stof die hij tegen de mond van zijn peetdochter hield. Pieter keek naar zijn keiharde lul en vervolgens weer naar de blote tienermeid. Naar zijn kloppende eikel en vervolgens naar de verrukkelijke tietjes. Met zijn steenharde erectie recht vooruit wijzend, stond hij op. Hij keek naar de peetvader van de puber die voor hem naakt zat gebonden aan de stoel. Ik ga haar in haar mondje neuken tot ik klaarkom, sprak Pieter, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hein nam een flinke hijs, bolde zijn wangen en knikte. Ze is echt alleen en helemaal van jou, benadrukte hij nogmaals. Nu was het Pieter die knikte en zijn gehijg veranderde bijna in gegrom toen het puntje van zijn eikel het puntje van Veerles wipneusje aantikte. Terwijl de donkerrode eikel van de man een kleverig spoor begon te trekken over het beeldschone tienergezicht, keek hij naar Hein, die nu naast zijn peetdochter geknield zat. Gaat ze zich echt niets herinneren? hijgde hij. Hein schudde zijn hoofd, nam een flinke slok bier en nam vervolgens de rechterborst van zijn peetdochter in zijn mond. Hij begon te sabbelen. Pieter keek naar het betoverend mooie gezicht van het object van hun beider affectie. Haar gehele gelaat glansde door zijn voorvocht. Van haar mooie lippen tot haar neusje, van haar oogleden tot haar elegante jukbeenderen. Hij kantelde haar prachtige hoofd een tikkeltje naar achteren, waardoor haar mondje zich opende en terwijl zijn rechterhand naar het vrije tienerborstje gleed, stopte hij zijn gloeiende eikel in de mond van het meisje.

Hij was op het punt aanbeland waarop hij geen controle meer had over zijn gehijg. Waarop hij geen controle meer had over zijn geilheid en waarop hij niet meer te stoppen was. Terwijl een hand haar heerlijke linkerborst kneedde, begon hij met zijn andere hand het tienerhoofd heen en weer te bewegen. Zijn overgevoelige eikel gleed in en uit haar mondje. Langs haar tong en langs de binnenkant van haar wangen. Hij keek naar haar onwaarschijnlijk aantrekkelijke gezicht, terwijl hij haar ruwer en ruwer in haar mond begon te neuken. Hij voelde haar tepel tussen duim en wijsvinger en kneep in het zachte vlees. Hij kneep zo hard hij kon. En ondertussen stootte zijn kloppende pik dieper en dieper in het keeltje van het tienermeisje. Pieter hoorde hij geluid van zijn kleverige pik ver achter in Veerles keel. Hij hijgde, kreunde, steunde. Het warme tepeltje tussen zijn vingertoppen, zijn pulserende pik tot ver achter in haar keeltje. Terwijl Hein onophoudelijk aan de borst van zijn peetdochter bleef zuigen, liet Pieter het andere tietje los en plaatste beide handen achter het hoofd van het meisje, in haar mooie, lange, blonde haar. Nog nooit had hij, zijn echtgenote niet meegerekend, met een vrouw of meisje seks gehad. En al helemaal niet op deze manier. Zeker niet met een dergelijk leeftijdsverschil. Pieter keek hoe het willoze hoofd onder sturing van zijn grote handen heftig heen en weer schudde. Dieper en dieper gleed zijn geslachtsdeel in haar keel. Dichter en dichter naderde hij zijn hoogtepunt. Het jonge, blote lijf, zijn handen overal. Zijn handen weer tegen haar achterhoofd, zijn eikel diep in haar mond. De warmte van haar tong langs zijn toompje, zijn voorvocht in een tienermond. Harder en harder neukte Pieter haar keeltje. Op dit moment was Veerle voor hem een object. Een object waar hij zijn lusten op kon botvieren. Een object dat als enig doel had hem tot een hoogtepunt te brengen. En ze had geen idee. Hij voelde het huigje van de blonde meid keer op keer langs zijn kloppende eikel glijden, haar tong over de lengte van zijn schacht. Zijn hoogtepunt was slechts seconden verwijderd. Precies op het moment dat hij zich realiseerde dat het niet lang meer kon duren voor hij een orgasme zou krijgen, voelde hij hoe het meisje zijn pik nog altijd in haar keel begon te slikken en even was hij bang dat ze nog bij kennis zou komen terwijl hij met haar bezig was. Als een waanzinnige kneedde Hein de borstjes van zijn peetdochter en zonder enige remming ramde Pieter zich steeds dieper in de mond van Veerle. Bijna zijn gehele pik verdween tussen haar mooie lippen, het puntje van haar neus tegen zijn onderbuik. Hij kreunde. Ik kom gewoon in haar mond. Ik ga in haar mond komen. Hij schudde het blonde hoofdje harder en harder op en neer. Hein kneep in de tepels van het lekkertje en hij perste zich nog eenmaal in haar keeltje. Hij kneep zijn ogen dicht; probeerde zijn gedachten te verleggen om het hoogtepunt uit te stellen. Steeds weer kwam echter het beeld voor ogen waar hij zichzelf zag, terwijl hij de heerlijke, naakte tiener in haar mond neukte. En daar kwam het. Hij stopte even met bewegen, maar het was onvermijdelijk. Vanuit zijn tenen voelde hij het komen. Een bombardement van seksuele prikkels. Een serie van tienduizend vallende, explosieve dominostenen. Terwijl hij voelde hoe hij schokkend klaarkwam in de mond van Veerle, merkte hij dat het meisje lichtjes begon te kokhalzen. Hij zag haar oogleden lichtjes bewegen. Nog enkele keren stootte hij tot diep in haar keel, om zichzelf ervan te verzekeren dat zijn zaad in haar lichaam achter zou blijven. De gedachte aan zijn zaad in haar tienerlichaam maakte hem gek van opwinding. De ene na de andere klodder zaad spatte uiteen tegen haar keeltje en het meisje begon nu beter voelbaar te kokhalzen. Enkele seconden nadat zijn hoogtepunt ten einde was gekomen, liet Pieter zijn grote lul uit Veerles mooie mondje glijden. Het gezicht van het meisje wiegde zachtjes heen en weer en terwijl hij haastig zijn broek dichtknoopte, zag hij hoe Hein, opvallend rustig, de touwen waarmee het meisje aan de stoel gebonden was, los begon te peuteren. Zonder zijn blik van de knoop, waarmee hij aan het worstelen was, af te wenden, stelde hij Pieter zachtjes de vraag. Lekker? Man… héérlijk… Wat een sletje… Wat een lichaam, antwoordde Pieter, terwijl hij de laatste knoop van zijn broek dichtmaakte. Hij hoorde hoe Veerle zachtjes begon te kreunen. Hein frunnikte wat aan het touw rond Veerles linkerenkel en keek op naar de man die zojuist schreeuwend klaar was gekomen in de mond van zijn peetdochter. Ga maar, zei hij, ze wordt zo wakker. Het geld kun je op tafel leggen, dat komt wel goed. Pieter knikte, een tikkeltje gespannen. Nog eenmaal boog hij voorover. Zijn vingertoppen gingen langs de stevige rechterborst van het meisje; zijn lippen zoenden de hare. Toen verliet hij de slaapkamer aan de voorkant van het huis. Ze voelde een schele hoofdpijn, terwijl ze leek te ontwaken uit een diepe, diepe slaap. Het ontbrak haar aan ieder besef van tijd en ruimte. Toen ze haar ogen opende, zag ze niets dan duisternis. Aan de afmetingen van het raam, naast haar, leidde ze af dat ze op haar eigen bed lag. Enkele tientallen sterren sierden de nachtelijke hemel. Ze kneep haar ogen dicht, probeerde de snijdende hoofdpijn weg te masseren, trok haar benen op. Veerle kuchte, voelde iets kleverigs achter in haar keel. Ze slikte, en slikte nogmaals. Niets kon ze zich herinneren nadat ze uit de douche was gestapt. Tussen dat moment en nu zat een zwart gat. Ze probeerde dieper te graven in haar geheugen, maar de hoofdpijn belette dit. Pas op dat moment besefte ze dat ze naakt onder haar badjas lag. Ze schudde verward met haar hoofd; het bonkte. Voorzichtig kroop ze onder haar deken en sloot opnieuw haar ogen, werd duizelig. Waar waren haar herinneringen? Ze voelde zich beroerd, misselijk. Ze had geen enkele behoefte om na te denken over hoe ze vanuit de badkamer hier was beland. Het was nu niet belangrijk. Nu was er enkel de knallende hoofdpijn. Opnieuw voelde ze iets warms, kleverigs, in haar keel. Ze slikte. Bijna moest ze kokhalzen. Veerle slikte nogmaals. En nog een keer. En toen gleed ze weg in een diepe, diepe slaap.”