Rood vlees
Ik kijk toe hoe jij langzaam, zonder plotselinge bewegingen, je bukt om het slaghout te pakken, weer overeind komt, mij het slaghout geeft, en dan op handen en knieën op het bed gaat zitten. Zonder dat ik het hoef te zeggen ga jij uit jezelf zo zitten dat ik makkelijk bij je kont kan.
Ik steek mijn hand tussen je benen en voel ruw aan je kut.
“Verdorie, wat ben je nat, Christine!”
“Inderdaad, Meester. Ik hoop dat Meester het fijn vindt?”
“Zeker,” antwoord ik, terwijl ik mijn duim bij je naar binnen duw en dan een beetje draai.
“Oooohhh. Zo lekker, Meester.”
Direct haal ik mijn duim terug.
“Hou je in, wicht. Het gaat hier niet om jouw plezier.”
“Het spijt me, Meester!”
Ik weet dat ik het nu moet doen. Er komt geen beter moment. Ik werk al de hele tijd naar dit moment toe. Als ik het nu niet doe, dan gebeurt het niet meer. En dan zal Jim weten, en zal jij weten, en zal ik zelf weten, dat ik niet genoeg van je hou om mezelf te overwinnen.
Ik moet je …
Flats!!!
Ik heb het gedaan, ik heb het echt gedaan! Ik heb je met het slaghout op je kont geslagen.
Ik kijk naar je. Jij kijkt naar mij. Verrast? Teleurgesteld?
En dan … begin je te lachen?
Waarom moet je lachen nu ik je heb geslagen? Is het niet de bedoeling dat je het uitschreeuwt van de pijn?
“Waarom moet je lachen?”
“Oh, het spijt me, Meester. Maar dat … dat was echt geen harde klap, weet je. Ik vind het lief wat je probeert te doen, maar je moet me wel slaan alsof je het meent.”
“Ik … Ik heb …”
Ik slik mijn woorden in. Je hebt gelijk. Ik dacht dat ik je hard genoeg sloeg, maar ik heb niet mijn volle kracht gebruikt.
“Oké, ik had je harder kunnen slaan. Maar dat is nog geen reden om me uit te lachen.”
“U heeft gelijk, Meester. Het spijt me, Meester.”
“Wat denk je zelf dat een goede straf zou zijn, Christine?”
“Ik denk dat ik zwaar gestraft moet worden, Meester. Meer dan met een slaghout kan. Ik denk dat we Meester Jim moeten vragen om mij met de zweep te slaan, zoals hij bij U heeft gedaan.”
Ik blijf stokstijf stil staan. Ik zie dat je schrikt, en dan verschijnt er angst in je ogen.
Ik zucht. Diep. En dan spreek ik, extreem langzaam, zodat ik met elke lettergreep de spanning verder opbouw.
“Denk jij …”
Ik veeg met de achterkant van mijn hand over je wang.
“… nu echt …”
Ik grijp je bij je haren.
“… dat ik Jim nodig heb …”
Ik trek je hoofd met kracht omhoog.
“… om jou te straffen?”
“Nee Heer … Meester! Nee, dat denk ik niet.”
FLATS!!!!!!
“AUW! Bedankt, Meester. Dat verdiende ik.”
Mijn hand trilt. Mijn gedachten gaan wild tekeer. Ik haat mezelf. Ik raakte de controle kwijt. Jouw suggestie dat alleen Jim in staat is je fatsoenlijk te straffen raakt me hard. Harder dan ik voor mogelijk had gehouden. Heel even was ik kwaad op je, echt kwaad.
Ik denk terug aan Jim’s woorden. “Ze zal je uitdagen. Ze zal je kwaad maken. Gebruik die woede. Maar let op. Laat die woede niet jou gebruiken.”
Ik heb gefaald. Alweer. Ik was de controle kwijt geraakt.
Ik haar een paar keer langzaam en diep adem, om tot rust te komen.
Jij verbreekt de stilte.
“U heeft gelijk, Meester. U heeft geen hulp nodig om mij te straffen. U bent toch wel uit het juiste hout gesneden.”
Mijn woede flakkert weer op. Zelfs in je excuus herinner je me er aan dat je aan me twijfelde.
Waarom wordt ik daar zo kwaad van? Ik twijfelde de hele tijd aan mezelf. Ik weet het nog steeds niet echt zeker. Het is me immers alleen nog maar gelukt om je echt goed te slaan toen ik zo kwaad was dat ik de controle kwijt was. Ik ben een slechte meester. Maar dat wil ik tegenover jou niet toegeven. Ik wil mijn zwakte niet laten zien.
En dus probeer ik een dreigende grijns te tonen.
“En ik ben nog niet klaar met jou.”
Ik herinner mezelf er aan dat jij dit wil. Dat je het nodig hebt. En dat ik dit moet doen, voor jou.
FLATS!
Ik sla zo hard ik als kan. Ik zie het vlees op je billen natrillen na de klap. Maar ik hoor geen kreetje. En ik weet dat ik, al heb ik het geprobeerd, ik er weer niet in ben geslaagd om mijn volledige kracht er in te leggen.
FLATS!
Weer een klap, en nu kerm je zachtjes.
Ik besef me dat ik nog één ding moet doen voordat ik door kan gaan. En dus hou ik mijn gezicht vlak bij het jouwe.
“Asperge,” sis ik.
“Je … je kent mijn stopwoord?”
“Jim heeft het me verteld. Ik zal het in acht nemen.”
En dan kom ik overeind en til het slaghout weer op.
FLATS!
Je keert je gezicht naar me toe. Ik zie teleurstelling. En dan een glinstering in je ogen, en er lijkt zich een nieuwe vastberadenheid van je meester te maken.
“Als dat alles is wat je kan,” zeg je spottend, “waarom dan de moeite doen om me een stopwoord te geven? Die zal ik zo echt niet nodig hebben.”
Ik hef het slaghout weer op, maar aarzel dan.
“Was die ene klap van zonet enkel een ongelukje?”
Ik voel dat mijn mond open gaat en dan weer sluit. Ik wil iets zeggen. Moet iets zeggen.
“Viel het slaghout soms uit je handen? Was het alleen maar zo hard door de hulp van de zwaartekracht?”
“Jij … jij …”
“Want ik zweer je, ik denk dat ik meer zou voelen als je hem gewoon omhoog gooit en op me laat vallen.”
Ik voel de woede in me opborrelen.
Gebruik die woede. Laat die woede niet jou gebruiken.
FLATS!!!
“Auw!”
Je lijf krimpt ineen. Ik zie een rode veeg op je bil, op de plek waar ik je heb geraakt.
“Dank U, Meester. Deze voelde ik wel, Meester.”
Mij woede groeit doordat je me blijft herinneren dat het me niet lukt om je genoeg pijn te doen.
FLATS!!!!
“Dank … U … Meester.”
Ik voel opnieuw een gevoel van macht door mijn lijf stromen, nu ik merk dat het je moeite kost om dit te zeggen. Het is gelukt. Ik heb je eindelijk echt pijn gedaan. Heb je laten worstelen om in te ademen, worstelen om te spreken. Het is geweldig, hoe goed dit voelt.
Geweldig? Goed?
Wat ben ik? Wat ben ik geworden?
Ik wil niet zo zijn. Ik wil hier niet van genieten.
En toch …
Nog één klap, vertel ik mezelf. Nog één klap, om er zeker van te zijn dat ik het goed heb gedaan.
Flats!
Een zwakke. Ik weet het. Op het moment dat ik je raak, weet ik al dat ik niet genoeg kracht heb gezet. Mijn twijfel heeft me weer tegen gehouden.
Je giechelt.
“Wat is dat, Meester? Gaan we kietelen?”
FLATS!
“Sorry, Meester, maar dat gaat niet werken. Ik ben totaal niet kietelig.”
FLATS!
Er borrelt weer woede in me op, en ik probeer die te sturen, probeer die te gebruiken. Maar tegelijk zie ik dat je billen nu diep rood zijn, en weet ik dat je nu net zoveel pijn moet hebben als ik gisteren had. En terwijl ik toen haast in huilen was uitgebarsten, zit jij gewoon te lachen en me uit te dagen.
Ik wordt daar kwaad van, maar tegelijk voel ik de trots opwellen in mijn hart. Trots, dat jij zo’n held bent, trots dat jij dit alles kan verdragen, uit liefde voor mij.
En dan voel ik schaamte, omdat het me niet lukt om die laatste horde te nemen, waardoor ik me nog steeds inhoud. De angst dat ik je te veel pijn doe. Dat ik je kwaad doe.
En dan vind jij de woorden die me eindelijk over de drempel duwen.
“Meester, als dat alles is wat U kan, dan begrijp ik nu waarom Uw vrouw U heeft verlaten.”
Opeens wordt het me rood voor de ogen. De wereld trekt samen, ik zie enkel nog jouw kont, en die wil ik pijn doen.
Gebruik je woede. Laat je woede niet jou gebruiken.
Ik focus mijn mentale kracht om in elk geval nog een beetje controle te bewaren, terwijl ik mijn hand optil en omlaag beweeg, en dan nog eens en nog eens en nog eens.
FLATS!!!!!! FLATS!!!!!! FLATS!!!!!! FLATS!!!!!! FLATS!!!!!!
Ik hoor je jammeren van de pijn, telkens als het slaghout het dieprode vlees van je billen raakt. Ik zie je lijf na elke klap ongecontroleerd schokken. En ik voel hoe het bloed door mijn aderen stroomt, voel de adrenaline in mijn brein, voel het genot dan de macht te hebben, sterker te zijn, jouw je plaats te wijzen nadat je me hebt uitgedaagd.
FLATS!!!! FLATS!! FLATS!
Een klein stemmetje in mijn achterhoofd zegt me dat ik nu moet stoppen. En op één of andere manier luister ik daarnaar, ondanks het genot dat ik nog steeds voel bij elke slag. Ik laat het slaghout vallen en mijn blik wordt weer helder. Ik zie diep paarse plekken op je kont, en zelfs een paar blaren.
En daaronder zie ik je kut, waar het geil letterlijk uit loopt.
Mijn bloed stroomt omlaag, naar mijn kruis. Mijn pik ontwaakt. Ik wil je. Ik wil je neuken, je gebruiken, misbruik van je maken. Het maakt me niets meer uit wat jij wil.
En dus grijp ik je heupen vast, en dan trek ik je ruw naar me toe. Ik zet mijn pik tegen je natte kut en duw hem dan helemaal naar binnen, in één snelle beweging. En ik stop niet tot ik er helemaal in zit, zonder me er druk over te maken of dat je baarmoederhals bezeert. Dan trek ik me terug, en ram hem opnieuw naar binnen. En nog eens.
“Gebruik me, Meester!” kreun jij.
“Ja, ik gebruik je. Gebruik je, als de kut die je bent. Laat me klaarkomen, sletje!”
Ik blijf in en uit je rammen, zonder dat ik me druk maak over … nee, verdomme, ik geniet zelfs van jouw kreten van pijn, elke keer als mijn lijf hard tegen je gewonde reet klapt.
Het kost maar enkele stoten, en dan spuit ik mijn ballen in je leeg.
Ik trek me terug. Mijn sperma loopt uit je kut. Mijn pik zit ónder mijn sperma en jouw kutgeil.
“Keer je om!” beveel ik, “en maak me schoon.”
“Ja, Meester,” kreun jij.
Je draait je om op het bed en likt me schoon. Eerst mijn ballen, dan de stoppeltjes rond de basis van mijn lul, en tenslotte mijn slappe pik. Tot mijn verbazing stroomt er weer bloed omlaag als je langs mijn hele lengte likt. Tegen de tijd dat je de buitenkant schoon hebt, is hij alweer bijna stijf. Je trekt mijn voorhuid terug en likt mijn eikel.
“Pijp me.”
“Ja, Meester.”
Je doet je mond open, maar voordat je zelfs maar kan beginnen me te pijpen, duw ik mijn pik zonder pardon naar binnen. Helemaal, tot ik je keelopening raak. Je kokhalst en sputtert, maar dat maakt me niet uit. Ik grijp je haren vast met mijn handen, zodat je je niet terug kan trekken, en ik merk dat mijn pik direct tot zijn maximale grootte groeit.
Ik trek me weer terug, maar dan stoot ik weer naar voren, hard, zover als ik kan. Ik voel hoe mijn pik in je keelgat binnendringt. Het voelt zo strak, zo ongelooflijk strak. En ik hou je hoofd vast, hou je daar, terwijl ik geniet van de strakke ring om mijn eikel, maar ook van het gevoel van ongelooflijke macht dat ik over je heb.
Eén van jouw handen grijpt mijn pols. Maar je probeert me niet tegen te houden. Je houdt me daar slechts vast, haast teder, terwijl mijn heupen je met kleine bewegingen in je keel neuken, zonder er uit te gaan.
Ik zie dat je gezicht rood aanloopt. Maar ik stop niet. Je gezicht wordt nog dieper rood. Ik stop nog steeds niet. Ik zie een smekende blik in je ogen, en ik voel me dronken van macht terwijl ik je keel blijf gebruiken voor mijn plezier.
En dan valt je hand krachteloos van mijn pols af, en ik trek me direct terug. Een gorgelend geluid, als jij naar ademt snakt. Het snot loopt uit je neus, je ogen zijn nat, maar nog voordat de kleur van je gezicht weer normaal is, ram ik hem weer naar binnen.
Deze keer blijf ik niet in je keel tot je opnieuw dreigt flauw te vallen. Ik blijf slechts een paar seconden in je keel, trek me dan terug, en weer naar binnen. En ik herhaal dat. Elke keer als ik hem er uit trek, kan je ademen. Mits je snel genoeg bent. Maar ik maak me er niet druk over of je dat ook echt doet. Ik ram hem er gewoon weer in, en jij zal moeten wachten tot je volgende kans.
Je kwijlt en gorgelt. Het snot loopt over je gezicht, dat nu de hele tijd rood blijft. Je keel, rauw door het misbruik waar ik je aan onderwerp, piept bij elke moeizame ademhaling.
“Dit is wat je bent, wicht,” zeg ik, terwijl ik mijn pik weer in je keel ram, “een paar gaten, voor mijn gebruik.”
Je gorgelt, en ik zie dat je met één hand naar je kut gaat, en dat je met jezelf speelt
“Een hoertje, enkel hier om te dienen.”
Ik voel een lichte beweging, als jij je hoofd op en neer beweegt. Niet veel, maar zoveel als je kan met mijn pik nog in je keel gespiest.
“Mijn …”
Ik grijp je haren, en trek je dicht naar me toe, terwijl ik hard naar voren stoot.
“… eigendom!”
En dan hou ik me stil terwijl ik opnieuw klaarkom, en mijn zaad direct je maag in spuit.
Ik trek me terug. Uitgeput. Jij speelt nog steeds met je kut.
“Toestemming … om klaar te komen, Meester?” vraag je schor.
“Toegestaan,” hijg ik.
En terwijl ik uitgeput naast je op het bed val, hoor ik hoe jij ontploft in een enorm orgasme.
Nazorg
Jij stort naast me neer, en ik omarm je en kus je.
“Dat was echt geweldig,” zucht ik.
“Voor mij ook,” hijg jij.
“Je hebt het zo goed gedaan. Je bent zo’n brave meid.”
“Bedankt, Meester.”
“En ik ben zo ontzettend trots op je. Zoals je mijn klappen incasseerde, dat was echt goed.”
“Ik ben ook trots op U, Meester. Het moet echt moeilijk voor U zijn geweest om me zo te slaan.”
“Oh, mag ik nu alsjeblieft weer gewoon P.D. zijn?”
Je kust me.
“Ja, P.D. Ja, dat mag.”
We liggen een tijdje in stilte naast elkaar. Enkel te knuffelen. Ik streel je haren. Jij speelt met de krulletjes op mijn borst.
“Deed je dit omdat Meester Jim je heeft overgehaald?”
Ik knik.
“Hij heeft me uitgelegd dat het egoïstisch was om jou je zweepslagen te ontnemen.”
Je glimlacht.
“Ik weet waarom je het deed. Het was niet egoïstisch.”
“Dat was het inderdaad niet. Maar ik heb ze je wel ontnomen. Jim heeft me uitgelegd dat ik, als ik echt van je hou, me over mijn gevoeligheid heen moest zetten en je helemaal in elkaar moest meppen.”
“En dat is precies wat je gedaan hebt.”
“Met jouw hulp. Het was me niet gelukt als …”
Je drukt een vinger tegen mijn lippen.
“Ssssttt. Dat doet er niet toe. Je hebt het gedaan. Dat is wat telt.”
We liggen een paar minuten in stilte. En dan kus je me.
“Ik kan nog altijd niet geloven dat het je echt gelukt is om dat te doen.”
“Ik ook niet,” geef ik toe.
(c) 2024, door P.D. Vile