Twee uur geleden: Straf
We aten ons dessert op, en hadden toen een kort debat over wie de rekening zou betalen. Maar toen Jim zei dat ik te gast was, en dat hij er echt op stond om te betalen, liet ik dat toe.
“Bedankt voor een heerlijke maaltijd, en voor het fijne gezelschap. Ik heb al tijden niet zo’n fijne tijd gehad.”
“Ik denk dat ik wel weet hoe ik je een nog betere tijd kan geven,” giechelde jij, terwijl je op weg naar het parkeerterrein mijn hand in de jouwe pakte, “en ik heb daar nu ook echt zin in!”
Ik glimlachte, en hoopte dat je mijn zorgen onder die glimlach niet zou bemerken. Jij wist nog niet wat er stond te gebeuren. Ik wel.
De deur van de auto ging dicht, en ineens veranderden Jim’s gezicht en de toon van zijn stem, terwijl hij zich naar jou wendde.
“Wel, Christine. Weet je nog wat ik zei toen we van huis gingen om meneer Vile op te halen?”
Ik zag de kleur uit je gezicht wegtrekken.
“Oh, shit,” fluisterde je.
“Ik denk toch echt niet dat ik dat gezegd heb,” gromde Jim.
Zelfs na alles wat je me over hem verteld had, en zelfs terwijl ik wist dat dit zou gebeuren, schrok ik nog steeds van hoe kwaad hij klonk.
“Het spijt me Meester. Dat zei je niet. Je zei dat ik me moest gedragen.”
Ik keek verrast naar je. Waar was de vrolijke jonge vrouw van zonet? Waar was je zelfbewustheid? Nu was je een klein, bang konijntje, schouders ingetrokken, volledig onderworpen aan Jim’s strengheid.
“En, heb je je gedragen?”
“Nee, Meester.”
Jim stak zijn rechterhand op, zijn vingers tot een vuist gebald.
“Flikflooien met meneer Vile in de parkeergarage. Waar je gezien had kunnen worden. Dat zijn er al twee.”
Jim stak zijn rechter duim op, gevolgd door zijn wijsvinger.
“Je blouse open knopen om meneer Vile je tieten te laten zien.”
De middelvinger volgde.
“Meneer Vile betasten in de auto. En hem jou laten betasten.”
Twee vingers erbij. Alle vingers van zijn rechterhand wezen nu omhoog.
“Ik heb me niet bepaald verzet, Jim,” wierp ik tegen, “ik genoot er eigenlijk best van.”
Jim keerde zich naar mij, en zijn stem was direct weer warm en vriendelijk.
“Meneer Vile, dit is tussen mij en mijn geadopteerde dochter. Meng je er alsjeblieft niet in. Ze heeft de regels gebroken. Dat heeft consequenties.”
“Ja, meneer,” antwoordde ik gehoorzaam.
Ik keek toe, terwijl Jim zijn linkerhand opstak, en doorging met jouw misdragingen te benoemen.
“Je flirtte met de ober in het restaurant. Hebt hem ook je borsten laten zien. En als je echt denkt dat ik niet heb gezien dat je meneer Vile’s kruis vastpakte tijdens het eten, dan ken je me duidelijk nog niet. Dus dat maakt … hoe veel?”
“Acht, Meester,” fluisterde je schor.
“Precies. Dus dat worden acht harde slagen met de zweep.”
“Ja, Meester”
Jim draaide zich weer om en startte de motor. Christine leunde achterover, nog steeds erg beduusd.
In een wanhopige poging om de vrolijke, blije, zelfverzekerde Christine weer tevoorschijn te toveren, leunde ik me naar haar toe en fluisterde in haar oor, amper hoorbaar:
“Maar goed dat hij niet weet van de lift.”
Direct draaide Jim zijn hoofd weer om.
“Wat zegt u nu, meneer Vile? Welke lift?”
Zijn woorden waren aan mij gericht, maar zijn ogen rustten op jou. En jij was het die antwoord gaf.
“Het spijt me, Meester. Ik was ook ondeugend in de lift, toen ik daar alleen was met P.D.”
“Maar we … zij stopte zodra de lift vertraagde, voordat de deuren open gingen,” voegde ik snel toe, terwijl ik deed alsof ik me schuldig voelde vanwege mijn vergissing.
“Niet relevant. Bedankt, meneer Vile, dat je me hierop gewezen hebt. Liefste, dat is nog één extra voor wat je hebt gedaan, en één omdat je probeerde het voor me te verbergen. Dat zijn er dan tien.”
Jim startte de motor weer, en gaf gas. Jij zat naast me, slechts een schim van hoe je eerst was. Langzaam, erg langzaam, bemerkte ik een subtiele verandering. Je rechtte je schouders weer. Die sprankeling kwam weer in je ogen. Je leunde tegen me aan, leunde je lichaam ontspannen tegen het mijne. En ook al was de aanraking deze keer niet seksueel, het voelde toch fijn.
“Geen zorgen, P.D. Ik heb wel erger gehad. Dit overleef ik wel. We zijn al bijna thuis. Denk hier maar niet meer aan, dat zou onze pret bederven.”
Ik kuste je voorhoofd.
“Dat klinkt als een goed idee, jij prachtige jonge vrouw!”
Maar toen werden onze dromen ruw verstoord, doordat Jim’s strenge stem ons onderbrak.
“Oh nee, jongedame. Zo makkelijk kom je er niet vanaf. Denk je nu echt dat ik een heel weekend ga wachten? Je krijgt je straf zodra we thuis zijn.”
Ik keek in spanning hoe je zou reageren. Had Jim je inderdaad goed ingeschat? Zou je reageren zoals hij verwachtte?
Je bevroor. Twee seconden lang gebeurde er niks. En toen zag ik een blik van verzet en van vastberadenheid op je gezicht ontstaan, die ik niet achter je had gezocht.
“NEE!!!” schreeuwde je, “NEE! Dat is ZO ONEERLIJK! P.D. is hier helemaal naar toe gekomen, dit kan je hem niet aandoen. Hij begrijpt dit niet. Als hij ziet dat jij me afranselt, dan zal hij … zal hij …”
“Niemand dwingt hem om te kijken.”
“Maar dan zit hij boven, en hij weet het, Hij dan dit niet aan. Dit is niet waarvoor hij hier is!”
Ik voelde me zo rot voor jou, om je stem zo te horen, op het punt van huilen.
“Daar had je dan aan moeten denken voordat je ongehoorzaam was!”
Het licht sprong op groen. De auto kwam weer in beweging. Ik zag de emoties over je gezicht trekken. En toen …
“Nee! Dit is NIET goed!”
IIIEEEE!!!!!
Jim stampte de rem zowat door de bodemplaat. Ik voelde hoe mijn lijf naar voren werd geslingerd, en alleen de veiligheidsgordel voorkwam dat mijn hoofd tegen de voorstoel werd gekwakt.
“ZO IS HET WEL GENOEG, JONGE DAME! IK BEN ER HELEMAAL KLAAR MEE HOE JIJ ME TEGENSPREEKT. ALS IK ZEG DAT JE STRAF NU IS, DAN IS DIE NU!!!!”
Je kromp direct weer ineen, en het bange kleine konijntje was er weer. Je opende je mond om iets te zeggen, maar Jim onderbrak je.
“Dat zijn er dan nog twee meer. Totaal twaalf. En bied nu meneer Vile je excuses aan, dat je zijn weekend verpest.”
De auto kwam weer op gang. Ik zag je lijf trillen, zag de tranen over je wangen stromen. Ik sloeg een arm over je schouder, trok me tegen je aan. Jouw hoofd op mijn schouder, mijn hand streelde je haren terwijl je huilde.
“Het spijt me, P.D. Ik heb zo stom gedaan. Het is allemaal mijn schuld. Jij komt hier om mij te ontmoeten, om samen lol te maken. En nu gebeurt dit. Allemaal omdat ik brutaal was.”
“Het is wel goed, jij prachtige jonge dame. Het is niet jouw fout. Ik ben ook schuldig.”
En toen rechtte ik mijn schouders. Slikte een paar keer, om de brok in mijn keel weg te slikken. En kraakte toen:
“Meneer? Jim? Ik heb een voorstel. Mag ik spreken?”
Heden: Pauze
Jim legt de zweep weg, draait zich om, en verlaat de ruimte. Ik voel dat mijn lichaam ontspant, merk nu pas hoe gespannen ik al die tijd was. Maar dan, opeens, stroomt een nieuwe golf van pijn door me heen, alsof, door het ontspannen van mijn spieren, de zenuwen in mijn benen geheractiveerd worden.
Ik klem mijn kaken op elkaar en haal diep adem. Ik wil geen zwakte tonen, maar ik weet dat ik jou niet voor de gek kan houden. Je weet dat ik pijn heb, je ziet hoeveel ik lijd.
En je wordt er geil van.
Ben jij dan toch niet de pure masochist waar je jezelf voor houdt? Zit er toch ook een beetje een sadist diep in jou?
Ik hoor een sussend geluid, en ik zie dat je nu naast me staat. Je borst beweegt op en neer, een duidelijk teken dat je hijgt. Nog altijd opgewonden. Maar je focus ligt nu bij mij. Met één hand streel je mijn wang. De andere speelt met de kleine krulhaartjes op mijn borst.
“Je hebt het zo goed gedaan, P.D. Ik ben zo trots op je.”
Ik voel een warme gloed door me heen stromen als ik die woorden hoor. Vooral omdat ze van jou afkomstig zijn. Ik voel trots, en een vernieuwde eigenwijze vastberadenheid om dit vol te houden.
“Hier. Laat mij je belonen.”
Je zoent mijn voorhoofd. De hand op mijn borst gaat omlaag. Je streelt mijn buik, waar mijn niet bestaande buikspieren verborgen zijn onder mijn buikje.
“Dat voelt als een fijn kussen. Ik denk dat ik vannacht heerlijk zal slapen.”
Een nieuwe steek van pijn herinnert me aan mijn gepijnigde benen, maar toch lukt het me om een grijns te produceren.
“Slapen? Verwacht je zo weinig van me?”
Je grinnikt, en dan beweegt je hand weer. Verder omlaag, naar mijn kruis, waar je mijn harde mannelijkheid vindt.
Je streelt mijn lengte, langzaam, teder. Trekt de voorhuid naar achter. Met je wijsvinger smeer je mijn voorvocht uit over mijn eikel, zodat hij helemaal nat en glad wordt. Dan sluit je je vuist rond mijn staaf, en beweegt je hand naar beneden. Weer omhoog, omlaag, omhoog, omlaag. Mijn voorhuid en jouw zachte hand zorgen voor een geweldige massage van mijn pik. Ik kreun weer, deze keer van genot. Ik voel dat mijn lijf begint te trillen.
En door die beweging sturen mijn benen weer een nieuwe golf van pijn door mijn lijf. Ik kreun opnieuw, nu een mengeling van pijn en plezier, een ervaring die totaal nieuw voor me is. Hoe kan het zo enorm pijn doen, en tegelijk toch zo heerlijk voelen?
“Goed zo,” fluister je, “accepteer het. Geef je over aan de pijn. Laat je plezier de pijn verzachten, accepteer dat pijn hetzelfde is als genot.”
Niet hetzelfde, denk ik. Maar verwant. Zo nauw verwant, dat mijn brein in de war raakt nu ze gecombineerd zijn.
Je beweegt je hand sneller, en ik kreun een beetje, huiver weer. Je andere hand omvat mijn ballen, masseert ze, voorzichtig en teder.
“Geniet nu maar,” zeg je, “geniet ervan dat je voor het eerst in je leven wordt afgetrokken door een echte tiener.”
“En niet zomaar een tiener,” voeg ik toe, “maar jij, Christine. Dat maakt me zo ontzettend blij!”
Het genot neemt meer en meer toe. En hoewel de pijn er ook steeds is, heb ik daar geen last meer van. Het lijkt zelfs wel alsof, door die pijn, mijn genot intenser wordt. Alsof alles intenser wordt. De kleur van het koude licht aan het plafond. De geur van je haren. Mijn vreugde als ik de kuiltjes in je wangen zie als je lacht. Het is nu allemaal meer. Maar het pure genot van jouw heerlijk zachte handen die mijn harde pik strelen steekt boven alles uit.
“Je kan maar beter stoppen,” kreun ik, “anders kom ik nog klaar.”
Je knikt, terwijl je je handen terugtrekt.
“Ja, ik weet het. Ik merk het.”
Nu het genot stopt, wordt ik me weer meer bewust van de pijn. Maar op een of andere manier, ook al is de pijn bepaald niet minder dan eerst, is het nu toch anders. Het doet nog steeds pijn, maar het is geen verschrikking meer. Is het … een vriend?
Nee, het is geen vriend. Het is absoluut geen fijn gevoel. Ik wil dat de pijn stopt. Maar mét de pijn komen ook andere gevoelens. Een gevoel alsof ik zweef. Verhoogd bewustzijn. Is pijn de sleutel tot die gevoelens? En is het dat waard?
Hoe meer ik erover nadenk, des te meer raak ik in de war.
Jij wacht in stilte af, terwijl ik deze tegenstrijdige gevoelens en ervaringen probeer te verwerken. Alsof je voelt wat er door mijn hoofd gaat.
“Het spijt me dat ik er zo van genoot om te … te zien dat jij pijn leed.”
“Het is wel goed,” glimlach ik naar haar, “Ik zie je liever klaarkomen dan het snikkende wrak dat je eerder was.”
Je grinnikt.
“Zo zonde dat mijn handen zijn vastgebonden, want ik kan wel een paar plaatsen bedenken waar ik ze nu liever zou hebben.”
Direct schuif je naar me toe. Je zorgt dat je kruis precies op de plek is waar mijn rechterhand aan het bed vast zit. En dan laat je je zakken, tot mijn vingers je kutje raken.
“Zoals hier?” kir je onschuldig, “Zou je je handen op zo’n stoute plek willen hebben, meneer? En dan, wat zou je er dan mee doen?”
Ik zeg niks, maar raak met mijn wijsvinger je clit aan, en je lijf huivert van genot.
“Meester Jim zei dat je mij niet mag laten klaarkomen. Maar hij zei niks over het omgekeerde.”
“Inderdaad,” stem jij in, terwijl je je kruis over mijn vingers beweegt.
Mijn hand is dan wel vastgebonden, maar ik kan mijn vingers nog wel bewegen En ik gebruik die vrijheid zo veel ik kan om jouw clit te plezieren. Of om een vinger diep in je strakke gaatje te steken.
En ik kijk naar je. Kijk naar je volmaakt glad geschoren heuvel, naar je natte spleetje, naar mijn eigen vinger, tussen jouw labia, of zelfs in jou. Waar ik mijn hele leven al van droom. En wat ik nooit had verwacht. Een echte tiener, die langzaam tot orgasme komt door mijn vingers. Nee, niet een tiener. Jij. Christine. Die zo speciale en opmerkelijke jonge vrouw, waar ik zo intens van ben gaan houden.
Je ademhaling wordt zwaarder. Je begint zachtjes te kreunen.
“Ohhh, ja. Ja, P.D. Ja, papa P.D. Vinger je kleine meid. Laat me klaarkomen voor pappie.”
“Goed zo, meisje. Kom maar klaar. Kom maar klaar voor pappie. Voel mijn vinger in je kut. Voel hoe ik je neuk met mijn hand.”
“Oooohhhh, paappppaaaa!!!! Ik kkhhhoooommmhh!!!”
Ik blijf je kut masseren, en ik voel mijn pik trillen en schokken, puur en alleen van het genot dat ik jou klaar laat komen. Ik sluit snel mijn ogen en denk aan iets anders, en weet maar net te voorkomen dat ik ook klaarkom.
“Oooohhh, dat was zo lekker. Bedankt, P.D. Ik hou van je, ik hou zo veel van je.”
“Ik ook, lieverd.”
Maar dan gaat de deur open, en Jim komt weer binnen.
“Klaar voor de laatste zes, meneer Vile?”
Er trekt direct weer een nieuwe golf van pijn door mijn lijf, alsof zijn entree me herinnert aan de pijn die ik bijna vergeten was. Dat heerlijke moment dat ik net met jou had is direct weer weg. Het lukt me om mijn mond dicht te houden, maar in gedachten vervloek ik hem voor zijn timing.
“Of wil je dat ik stop? Mijn aanbod geldt nog steeds. Als je het nu aanneemt, heb je Christine nog altijd een paar slagen bespaard.”
Ik haat deze man. Deze keuze … hoe kan dat zelfs een keuze zijn? Nog zes zweepslagen? Nog zes keer deze intense pijn? Maar dan … hoe zou ik er ooit voor kunnen kiezen om jou dit twaalf keer te laten ondergaan? Verdomme, zelfs eentje is te veel voor jou.
Ik sluit mijn ogen, probeer mijn lot te aanvaarden.
“Sla me, Meester,” zeg ik, met opeengeklemde kaken, “Christine zal geen pijn lijden zo lang ik hier ben.”
(c) 2023, door P.D. Vile