Heden: Genot
Ik zie dat Jim de zweep weer pakt, en ik zet me schrap, mijn kaken opeen geklemd.
SMAK!!!
Ik gil eventjes, maar weet het dan terug te brengen tot een luid gejammer. Mijn wereld trekt weer samen, niets bestaat nog, behalve die intense, brandende pijn in mijn linker dij. Dan zet de wereld weer uit, als ik me weer bewust wordt van de nog altijd bijna net zo hevige pijn in mijn rechterbeen.
Ik kijk naar Jim, die boven me uit torent, de zweep in zijn hand. Hij glimlacht, maar het is geen vriendelijke lach. Wat drijft deze man? Hoe kan hij, hoe kan wie dan ook, ervan genieten om mij dit aan te doen?
Is hij … heb ik hem verkeerd ingeschat?
Maar dan keert de warmte terug in zijn glimlach, en hij knikt bemoedigend. Ik weet wat hij wil, en ik ben blij met de subtiele geheugensteun. Ik moet al mijn innerlijke kracht bijeen rapen om mezelf te dwingen mijn keel te dwingen woorden te vormen, terwijl ik eigenlijk alleen maar wil instorten en janken. Maar het lukt.
“Bedankt … Meester Jim. Dat was vier.”
SMAK!!!
Ik zie de klap aankomen, maar toch wordt ik verrast. Jim slaat opnieuw op mijn linkerbeen, vrijwel exact waar hij me zonet ook al raakte, en daardoor is de pijn nu zelfs nog heviger. Heel even voel ik hoe mijn brein uitschakelt. Tijdens die korte, zalige seconde lijkt de pijn weg. Maar dan komt’ie terug, nog erger dan eerst.
“Aaauuuuwwww,” huil ik van de pijn, terwijl ik zonder succes probeer om het zacht te houden. In gedachten vervloek ik Jim, omdat hij me op deze manier verrast.
Jim knikt in de richting van de hoek waarvan ik weet dat jij er staat. Je komt snel op me af, en dept mijn heftig zwetende voorhoofd met een vochtig doekje. Had je die eerder al? Heb je hem zonet ergens vandaag gehaald? Ik weet het niet, het maakt me niet uit. Ik geniet enkel van de korte afleiding van het intens vurige gevoel in mijn benen.
Met je vrije hand streel je mijn borstharen, zonder je druk te maken over de liters zweet die daar stromen. En dan kus je me opnieuw, kort, op mijn lippen. Opeens besef ik wat een goede en liefhebbende meester Jim moet zijn, dat hij me dit moment van rust gunt.
Ik doe mijn best om te glimlachen, te doen alsof het goed met me gaat, al gaat het verre van goed met me.
“Bedankt, schat,” fluister ik.
En dan, harder: “Vijf. Bedankt, Meester Jim.”
Ik zet me schrap voor de volgende klap, maar Jim lijkt er andere plannen op na te houden. Hij legt de zweep op een tafeltje, stapt op jou af, en kust je innig. Daarna streelt hij je borsten met zijn ene hand, en je kont met zijn andere, waarbij hij mij totaal negeert. Ik voel een scheut van jaloezie, die nog meer pijn doet dan zijn zweep, ook al weet ik al lang dat jij meer van hem houdt, en altijd meer van hem zal houden, dan van wie dan ook.
“Wind het je op om te zien hoe ik meneer Vile afransel, mijn lief?” vraagt hij, “wordt je er nat van, om zijn pijn te zien en zijn geschreeuw te horen?”
“Het hoort niet,” fluister je schor, “maar …”
“Maar het gebeurt,” zegt Jim, en haalt dan een vinger door je kut, en het natte geluid dat ik hoor neemt elke twijfel weg.
“Inderdaad,” fluister je, terwijl je Jim in zijn kruis pakt en zijn harde lul streelt, “ik wordt hier zo nat en geil van!”
Maar dan, als ik er net van overtuigd ben dat jij op het punt staat Jim af te trekken, of hem misschien zelfs te beklimmen en neuken, terwijl ik hier lig en niet anders kan dan toekijken, terwijl mijn benen nog natrillen van de pijn, keert hij zich van je af.
“Blijf dan maar kijken, jij geile pijnslet,” zegt Jim, terwijl hij de zweep weer grijpt, “en geniet er maar van. Je hebt mijn toestemming om met jezelf te spelen.”
En dan zie ik weer die polsbeweging.
SMAK!!!
Opnieuw trekt mijn wereld samen tot alleen nog mijn linkerdij bestaat, en de ondraaglijke brandende pijn die ik daar voel. Langzaam wordt ik me ook weer bewust van de nog altijd aanhoudende pijn in mijn rechterbeen, niet echt een verbetering. En dan, terwijl de wereld nog donker is, omdat mijn ogen weigeren een signaal naar mijn hersenen te sturen, of misschien gewoon omdat ik ze dicht heb, geen idee, hoor ik een geluid. Een soppend geluid, vermengd met harde hoge kreungeluidjes. Jouw stem. Gemengd met, dringt nu langzaam tot me door, het geluid van jouw vingers die je in en uit je soppende kut beweegt.
Mijn zicht herstelt zich, eerst nog wazig, maar uiteindelijk lukt het mijn ogen om zich scherp te stellen op wat ze zien. Mijn brein is nog vooral bezig met de hevige pijn in mijn benen, maar nu zie ik ook wat ik al had geconcludeerd. Jij staat daar, je ogen strak op mijn mishandelde lijf gericht, je linkerhand kneedt je borsten, je rechterhand in je kruis, waar die fanatiek met je clit speelt.
“Geniet je … van … mijn pijn?” vraag ik.
Ik probeer het luchtig te laten klinken, ik wil niet dat jij weet wat een duistere emoties ik opeens voel. Dat Jim me slaat … dat was verwacht. Maar dit? Dat jij er van geniet?
“Jjhhhaaahhh”, kreun je, je niet bewust van mijn gedachten, “hheeelll vvhheell!! Maar … maar jij ook!”
Ze wijst met haar vinger naar mijn kruis. Ik kijk omlaag, voel me schuldig en beschuldigd, als ik zie dat mijn pik nog steeds hard is, schokt, voorvocht lekt. Ik realiseer me dat ik totaal niet meer heb gedacht aan mijn favoriete lichaamsdeel, omdat ik alleen nog maar aandacht heb voor mijn benen, voor die vreselijke pijn, die maar niet stopt.
Maar nu jij mijn aandacht er op vestigt besef ik, zelfs zonder te kijken, dat hij stijf is. Pijnlijk stijf.
“Omdat ik jou zie masturberen, denk ik?” vraag ik.
Maar Jim schudt zijn hoofd.
“Nee, P.D. Christine heeft hem vóór mijn eerste klap stijf gemaakt, maar hij is daarna niet meer zacht geworden.”
“Holy shit,” fluiter ik.
Om daar dan snel aan toe te voegen: “En bedankt, Meester Jim. Dat was zeven.”
Vier uur geleden: Eten
De man achter het stuur stelde zichzelf voor als Jim. Dat was geen verrassing. Wie anders kon het zijn? Ik herkende ook meteen zijn stem, toen hij sprak. Dezelfde warme, vriendelijke stem die ik had gehoord tijdens onze twee telefoongesprekken.
Hij had ons naar een goed restaurant gebracht. We hadden onze voorgerechten al op, en wachtten nu tot de hoofdgerechten kwamen. We onderbraken ons gesprek toen de ober langs kwam om onze glazen bij te vullen, waardoor ik tijd had om terug te denken aan de rit. Jim had er op gestaan dat jij en ik samen achterin moesten gaan zitten, en je bleef de hele rit geen moment van me af. Een van je handen lag stevig in mijn kruis, je andere hand leidde de mijne naar jouw dijen, en moedigde me aan om een vinger, of meer, onder de stof van je rok te schuiven. En kennelijk had jij, toen ik even niet keek, twee knoopjes van je blouse open gemaakt, want elke keer dat je voorover leunde werd ik getrakteerd op een heerlijk uitzicht op de mooiste tietjes die ik in lange tijd had gezien. En je leunde best vaak naar voren, veel meer dan eigenlijk nodig was.
Niet dat ik dat erg vond. Ik genoot van elke keer dat ik een blik op jouw prachtige borstjes kon werpen. En ik genoot ook van het gevoel van jouw zachte hand in mijn kruis, die ervoor zorgde dat mijn pik geen moment rust kreeg. En ik smulde van hoe zacht de huid van je dijen voelde, die mijn hand streelden.
In het restaurant had Jim je gezegd naast mij te gaan zitten, en hij zat zelf tegenover mij. Ik zag dat de bovenste knopjes van jouw blouse nog steeds open stonden. En ik was niet de enige die dit opviel. De ober, een man van zo te zien achter in de twintig, bleef maar terugkomen naar ons tafeltje, bleef maar kijken of hij onze glazen kon bijvullen en vragen of alles naar wens was, veel vaker dan nodig. En steeds als hij bij onze tafel was, zag ik dat hij probeerde in jouw blouse te kijken. En ik zag ook dat jij maar al te graag precies op het goede moment even naar voren leunde, om hem te helpen.
We praatten verder toen de ober weer weg was. We hadden het over Jim’s werk, mijn werk, en jouw school. Maar ook over mijn verhalen. Jim wilde graag weten waar ik mijn ideeën vandaan haalde, en wilde weten hoe veel uit mijn verhalen op echte gebeurtenissen was gebaseerd. Hij was teleurgesteld toen ik hem vertelde dat het, helaas, allemaal slechts fantasie was.
En toen kwam het onderwerp op hoe jouw ouders je mishandeld hebben, en hoe jij daardoor bent geworden zoals je nu bent, met je nogal ongebruikelijke behoeftes. Maar ook de sterke vechtster, die ik al direct bij onze eerste keer chatten in je had gezien.
Het was een pittig onderwerp, maar geen van ons drieën had het gevoel dat we het moesten vermijden. Niemand zei sorry voor de stiltes die soms vielen, de verstikte stemmen, en de vochtige ogen. Maar na een paar minuten zat ik in jouw ogen dat het je te veel werd, dat je een pauze nodig had, en dus ging ik op zoek naar een manier om het onderwerp op iets lichters te brengen.
Voordat ik een oplossing had, veranderde Jim abrupt het onderwerp.
“Goed, terug naar je verhalen. Christine vertelde me dat Een Verrassende Vakantie veruit haar favoriet is, en ze heeft het mij ook laten lezen. De karakters voelden zo echt aan. Vooral nu ik weet dat het allemaal pure fantasie is, vraag ik me af hoe je ze zo tot leven laat komen?”
Ik legde uit dat ik, eerlijk gezegd, een paar aspecten van Jade had gebaseerd op iemand waar ik mee heb gechat.. Maar vertelde toen ook hoe karakters soms de leiding nemen en mij de weg wijzen als ik schrijf. Intussen voelde ik weer een hand in mijn kruis. Jouw hand. Ik keek even kort opzij, en het was onmogelijk om de verleidelijke blik die je me toewierp over het hoofd te zien.
“Vervelen we je?” vroeg Jim je scherp.
Je schrok.
“Nee. Nee, oh nee, Meester! Helemaal niet. Het is opwindend. Ik krijg het er helemaal warm van!”
Brutaal knoopte je nog een knoopje van je blouse los. Vanuit mijn positie kon ik makkelijk de fraaie peer-vorm van je stevige borst zien, en ik kon zelfs al bijna je tepel zien.
Jim schraapte zijn keel en keek je waarschuwend aan, maar hij zei niks. Jij keek uitdagend terug.
Ik was opgelucht dat op dat moment de ober er aan kwam met de hoofdgerechten.
Het korte moment van ondraaglijke spanning was voorbij. We gingen verder met ons gesprek, terwijl we genoten van het eten.
Heden: Foutje
Jim bevriest. Even een vuil lachje om zijn mond, dan heeft hij zijn gezicht weer in de plooi, behalve één wenkbrauw die omhoog schiet.
“Oh-oh,” hoor ik jou zeggen.
“Ja.”
Jim rekt het woord eindeloos, houdt elke letter aan.
“Ja, inderdaad oh-oh.”
Ik vecht tegen de pijn, tegen mijn verlangen om simpelweg mijn ogen dicht te doen, los te laten, en te hopen dat dit voorbij gaat. Ik raap al mijn kracht bij elkaar om te vragen:
“Oh-oh? Wat?”
“Je zei zeven,” fluister je, en ik kan haast horen hoe je tegen je tranen vecht, “maar het was nog maar de zesde. Je hebt je vergist.”
Ik doe mijn ogen dicht en kreun. Dan open ik ze weer en kijk Meester Jim aan, zo verontschuldigend als ik, ondanks het brandende gevoel in mijn benen, kan.
“Het spijt me, Meester Jim. Dat was zes. Bedankt, Meester Jim.”
Hij kijkt op me neer met de meest afkeurende blik die ik me kan voorstellen, en zegt dan, met nu echt ijskoude stem:
“Nee, jij nietsnut. Nee, dat was niet zes. Je hebt verkeerd geteld, en dus telt hij niet. Je hebt er nog altijd maar vijf gehad. Nog elf te gaan.”
Ik voel een golf van woede door me heen stromen. Verwacht deze vent nu werkelijk dat ik de tel kan bijhouden? Terwijl hij probeert me af te maken met zijn zweep?
“Dat is niet eerlijk!” protesteer ik.
En ik heb daar direct spijt van, als ik zie hoe Meester’s gezicht nog killer wordt dan het al was.
“Weet je,” zegt hij, op gevaarlijk rustige toon, “als Christine zich vergist, dan begin ik altijd weer bij één. Dus, weet je heel zeker dat je wil praten over of ik eerlijk ben?”
“Nee, Meester Jim,” stamel ik gehaast, in het volle besef hoe misplaatst mijn uitbarsting was, “dank u voor uw vriendelijkheid, Meester Jim!”
“Beter, worm. Je begint je plaats te leren.”
SMAK!!!
De pijn raast weer door mij lijf. Ik zie een rood drupje door de lucht vliegen, en weet dat de zweep nu een open wond heeft veroorzaakt. Maar het voelt hetzelfde. Een korte scheut pijn, zo hevig dat er heel eventjes niets anders bestaat. Dan komt het andere been terug in mijn bewustzijn, of althans de nog altijd brandende pijn die ik daar voel. En dan is de rest van de wereld er weer, en ik raap al mijn kracht bijeen.
“Zes … Meester … bedankt.”
Ik hoor een kreuntje naast me. Jij bent weer aan het masturberen. Ik draai mijn hoofd van je weg. Hoe mooi je ook bent, hoe zeer jouw uiterlijk me ook helpt de pijn te verdragen, ik kan en wil dit niet zien. Ik kan het niet aan om te zien dat mijn pijn jouw opwindt.
SMAK!!!
“Aaaaauuuuwwww!” huil ik, en onderdruk dan met moeite mijn behoefte om langer en harder te blijven schreeuwen. Jouw waarschuwing was duidelijk. Meester wil geen hard geschreeuw.
“Zeven … bedankt … Meester.”
Meer kreunen. Gehijg. Het soppende geluid van hoe jij je natte kutje vingert. Of misschien zelfs jezelf met je eigen vingers neukt. Ik weet het niet, ik wil het weten. Of niet. Ik wil kijken, maar wil het niet zien. Mijn hoofd tolt.
SMAK!!!
SMAK!!!
SMAK!!!
Drie slagen, snel na elkaar. De eerste is opnieuw een golf van intense pijn. De tweede is erger, gewoon niet te verdragen. En bij de derde verlaat mijn bewustzijn mijn lijf. Eventjes, heel eventjes, zweef ik boven mezelf, maar dan voel ik hoe de pijn in mijn benen me terug rukt in mijn mishandelde en pijnlijke lijf.
Maar dan voel ik ook, tot mijn stomme verbazing, een gevoel van … extase? Energie stroomt door mijn aderen. Vreemde vormen dansen boven me door de lucht. Muziek? Geur? Ben ik … aan het hallucineren?
Het gevoel is weg, voordat ik het kan benoemen. Maar de pijn blijft. Erger dan eerst, erger dan alles wat ik ooit eerder heb meegemaakt.
Ik jammer. Ik snik. Ik probeer te kalmeren, maar het lukt niet, het lukt gewoon niet. Ik kan niet stoppen met huilen, zelfs niet als ik Jim iets hoor mompelen.
“Je mag klaarkomen, schat.”
En direct hoor ik jouw vrolijke stem, als je je orgasme de wereld in schreeuwt, terwijl je jezelf tot een geweldig hoogtepunt vingert, waarbij je begerig naar mijn benen kijkt, bebloed door de hand van jouw meester.
Opnieuw een golf van woede. Deze keer niet op Meester Jim. Maar op jou. Op jou, die altijd zei dat je van me houdt. Maar is dat wel zo? Is dat echt zo? Hoe kan je zeggen dat je van me houdt, als je ervan geniet om mij te zien lijden. Waarom ben ik hier überhaupt naartoe gekomen? Voor jou?
Een stemmetje in mijn achterhoofd zegt me dat ik oneerlijk ben. Zegt me dat ik juist Jim moet haten. Hij is degene die dit doet. En toch, ondanks dat voel ik me … verbonden met Meester Jim. Dankbaar, omdat ik weet dat hij alle redenen had om me nog zwaarder te straffen, maar toch besloot om mij te sparen.
En ondanks de pijn, ondanks die vreemde gedachten die door mijn brein racen, voel ik nog altijd mijn pik schokken. Ik merk dat, op een of andere manier, de gedachte dat jij hierdoor klaar komt, me geil maakt. Me voorvocht laat lekken.
En op het moment dat ik dat merk, begin ik jou beter te begrijpen. Een beetje.
Ik draai mijn gezicht weer jouw kant op. Ik zie hoe je trilt en schokt, terwijl je naar mijn geblutste benen kijkt, waar Jim nu haast teder met de staart van de zweep overheen aait. Ik zie hoe jij twee vingers in jouw prachtige kut propt. En opeens vind ik het niet meer erg. Ik voel mijn hart warm worden als ik me realiseer hoe veel ik van je hou, zelfs nu.
Na een tijdje stop je met kreunen. Je hijgt nog wat na, als je mijn hoofd weer dept met een koele natte lap. Dankbaar voor de korte afleiding van mijn brandende benen, glimlach ik naar je, naar je gezicht boven het mijne, je haren, nat van het zweet tegen je voorhoofd geplakt, maar je mond in een glimlach.
“Het spijt me, P.D. Dat ik klaarkwam door jouw pijn.”
“Nog altijd … beter …,” grom ik, “dan als jij … die pijn hebt.”
Je glimlacht en dan buig je je over me heen en kust mijn lippen. Dwars door alle pijn heen, geniet ik nog steeds van hoe heerlijk jouw zachte lippen smaken.
“Vergeet niet om het te zeggen,” fluister je in mijn oor, amper hoorbaar.
Ik probeer te knikken, maar alleen mijn ogen bewegen even op en neer.
“Acht. Negen. Tien. Meester. Bedankt.”
“Goed. Goed gedaan, kleine aardworm. Misschien is het nu tijd voor een pauze?”
Ik voel een golf van dankbaarheid door me heen stromen, maar dan gaat Meester verder:
“Mijn pols wordt namelijk best wel moe van dit harde werk. Christine, je mag meneer Vile helpen de pijn draaglijk te maken op elke manier die je maar wil. Maar laat hem niet klaarkomen.”
(c) 2023, door P.D. Vile