(c) 2023, door P.D. Vile
NOOT: Dit verhaal is heel anders dan wat ik normaal schrijf. Veel van mijn vaste lezers vinden dit misschien maar niks, vanwege de extreme inhoud.
Ja, er komt (fijne, gewenste, en zeer liefhebbende) seks tussen een 18-jarig meisje en een volwassen man in voor. Twee, zelfs. Maar niet veel. In plaats daarvan gaat dit verhaal over bdsm. Zelfs over extreme bdsm, in mijn ogen – al kan ik me voorstellen dat doorgewinterde bdsm fans daar anders over denken.
NOOT: Voordat ik met het verhaal begin, wil ik graag mijn dankbaarheid aan “e” uitspreken. Lieve “e”, zonder jou zou dit verhaal nooit zijn ontstaan. Zonder jouw uitgebreide en geduldige uitleg zou het niet geloofwaardig zijn geweest. En zonder jouw proeflezen en commentaar zou het maar half zo goed zijn geworden. Ik hou van je!
Heden: Geboeid
De zenuwen gieren door mijn lijf, terwijl ik probeer stil te blijven liggen. Jij staat in een hoekje en kijkt naar me, hoe ik lig uitgespreid op dit bed, mijn armen en benen in een cynische imitatie van het heilige kruis, maar op het punt om een zeer onheilige daad te ondergaan. Jij staat in je hoek, nog altijd naakt. Ik probeer me op je schoonheid te concentreren en hoop dat dat mijn gedachten zal afleiden van … van wat straks gaat gebeuren.
Je bent zo prachtig. Zo ongelooflijk mooi. Je lange haren, zwart geverfd, met een paarse gloed aan de puntjes, dat losjes rond je gezicht valt en over je rug golft. Je prachtige bruine ogen, je schattige wipneusje. En je lippen, die zo’n heerlijke glimlach kunnen vormen, die me liet smelten toen ik hem voor het eerst zag … maar die nu zijn verwrongen in een blik van bezorgdheid en meelij.
Maar ook je slanke lijf, je roomblanke huid, ze delicaat, zo glad, zo smetteloos – nou ja, behalve dan je bovenbenen, waar ik de sporen van je laatste bestraffing zie, vervaagd, bijna weg, maar nog niet helemaal. Je borsten, heerlijke heuvels, zo stevig, zo jong, die zachtjes deinen als je beweegt, alsof de zwaartekracht er maar een beetje vat op heeft. En tussen je benen, je gladgeschoren heuvel, en je delicate buitenste lipjes, nu gesloten, die je wonderbaarlijke verborgen schatten aan het zicht onttrekken.
Je ziet dat ik kijk, en probeert me geruststellend toe te glimlachen. Maar ik kan zien dat je maar doet alsof. Niet dat je het niet meent. Ik weet dat je het meent. Maar je kan het niet. Jij weet maar al te goed wat ik straks ga doormaken. Je vindt het vreselijk, wat er met mij gaat gebeuren. Maar je kan het niet stoppen. En dus probeer je naar me te glimlachen, probeer je me te vertellen dat het allemaal goed zal komen.
Het zal niet goed komen. Dat weet ik. Maar ik zal het doorstaan. Ik moet wel, voor jou. Jij kan dit, dan moet ik het toch ook kunnen?
En als het achter de rug is, dan weet ik dat jij er voor me zal zijn, om me te troosten, me weer beter te laten voelen.
Klik!
Jim sluit de vierde handboei, waarmee mijn rechterpols nu vast zit aan de bedstijl rechtsboven. Hij controleert het touw, zorgt dat er echt geen enkele bewegingsruimte meer is. Ik had hem dat ook kunnen zeggen. Mijn armen en benen zijn compleet uitgerekt. Ik kan ze nog geen centimeter bewegen.
“Goed,” zegt hij, en ik merk opnieuw hoe vriendelijk en warm hij klinkt, zo’n bizar contrast met wat hij straks gaat doen, “dat zal je wel op je plek houden. Ik weet dat het vervelend voelt om zo uitgerekt te zijn, maar lig je verder wel goed? Doen de boeien geen pijn aan je polsen en enkels?”
Ik schud van nee. En besef me, net als eerder, toen hij me de gevoerde handboeien liet zien, hoe raar dit is. Een zacht beschermlaagje van stof aan de binnenkant, zodat ze geen pijn doen, zelfs niet als ik er aan trek – waarom die moeite om me daar pijnvrij te houden?
En nu de zorg over mijn comfort. De echt gemeende spijt dat mijn ongemakkelijk ver uitgerekte positie niet te vermijden is. Dit is zo … totaal anders dan wat ik verwacht had!
Ik kijk naar hem, terwijl hij gemakkelijk naar het rek aan de muur slentert en zijn vinger langs al zijn werktuigen laat glijden, terwijl hij ze aandachtig inspecteert. De ene ziet er nog angstaanjagender uit dan de andere, maar geen enkele lijkt naar zijn zin. Zijn vinger glijdt van links naar rechts, dan weer terug.
Ik kijk op als ik jou hoor snikken. Ik zie aan je gezicht dat je iets wilde zeggen, maar het net op tijd inslikt. Jim kijkt ook naar jou.
“Goed zo, Christine. Ik zie dat je het nu begrijpt. Meneer Vile kan dankbaar zijn.”
Hij wendt zich weer naar zijn verzameling werktuigen van pijn, maar hij lijkt nu zijn keuze te hebben gemaakt. Zonder aarzeling pakt hij een touw, bijna een meter lang, dat er uitziet als leer, maar met een mooi en kleurrijk patroon.
“Deze zweep wordt ‘single tail whip’ of ‘bullwhip’ genoemd, meneer Vile. Bereid je er op voor om hem … hoe vaak ook alweer, Christine?”
Je slikt, en ik hoor de brok in je keel.
“Twaalf, Meester Jim.”
“Dank je. Brave meid. Dus, meneer Vile, bereid je er op voor om deze zweep twaalf keer van heel dichtbij te leren kennen.”
Tien weken eerder: Ontmoeting
6 april, 10:33:32. Chat log start. Privé chat tussen The Vile One en Chris Cross
The Vile One:
Hé lieverd!
Chris Cross:
Oh, hoi! Je bent vroeg online vandaag!
The Vile One:
Ja, ik had niks anders te doen, dus ik dacht, waarom zou ik mezelf niet wat extra plezier gunnen.
Chris Cross:
Ha! Ik durf te wedden dat jouw “plezier” vooral bestaat uit surfen naar je favoriete plaatjes sites en die met maar één hand bekijken?
The Vile One:
Hé, niet eerlijk! Ik heb ook onze privé chat open, dus dat is niet het enige dat ik doe.
Chris Cross:
Voel je niet aangevallen! Wat denk je dat ik op dit moment doe.
The Vile One:
Als ik moet raden, dan denk ik dat je ene hand zachtjes je zere kont masseert, terwijl de andere met je heerlijke klitje speelt. Geen idee hoe je nog typt, dan. Neus? LOL
Chris Cross:
Mijn kont doet niet meer zo erg zeer. Het was niet het ergste pak slaag, lang niet. En Meester gebruikte deze keer alleen het platte slaghout.
The Vile One:
Ik weet dat Jim veel en veel beter voor jou is dan je ouders ooit waren en ooit zullen zijn, dus ik zal nooit zeggen dat je terug moet gaan.
The Vile One:
Maar toch, ik heb echt moeite met dat straffen. Ik bewonder hem omdat hij je heeft geadopteerd en zorgt dat je veilig en beschermd bent, maar ik wou dat je een veilige volwassene kon vinden die je geen pijn doet. Of misschien zelfs op jezelf wonen?
Chris Cross:
Verdorie, P.D., hier hebben we het toch al over gehad? Ik *wil* dit. Het doet pijn, maar ik heb die pijn nodig, het windt me op.
The Vile One:
Ja, ik weet het. Dat heb je verteld. Maar je weet toch dat dit niet normaal is? Je bent zo geworden door hoe je ouders je mishandeld hebben. Daardoor verwart jouw brein pijn en liefde. Misschien kan je dat ook weer “afleren”?
Chris Cross:
En wat nu als ik niet *wil* veranderen?
Chris Cross:
Kunnen we hierover ophouden? Ik wil geen ruzie met jou. 3
The Vile One:
Ja, sorry. ~knuffelt Chrissy
Dus, ander onderwerp. Weet je nog dat ene waar we het al vaak over gehad hebben?
Chris Cross:
Welke? We chatten over zo veel dingen. Bedoel je het rollenspel waarbij ik bij je op schoot kom en jij me dan één van je verhalen voorleest?
The Vile One:
Nee, die niet. Ik bedoel het idee … of misschien fantasie? … dat ik bij jou op bezoek kom, zodat we elkaar eindelijk in het echt kunnen zien.
Chris Cross:
~glimlacht
The Vile One:
Nou, ik heb vandaag gehoord dat ik in juni twee weken naar het kantoor in Alabama moet. Ik kan niet voor alleen een weekend terug naar Europa vliegen. Maar ik kan dan wel naar Louisiana vliegen.
Chris Cross:
Wil je me echt in het echt ontmoeten? Vertrouw je me zo veel?
Chris Cross:
~giechelt. Of misschien wil je me zo graag? ~bloost
The Vile One:
Luister, je hoeft niet. Ik snap het helemaal als het voor jou nooit meer was dan een leuke fantasie. En ik weet dat het gevaarlijk is. Dus voel je alsjeblieft niet schuldig als je nee zegt. Ik hou nog steeds van je, hoe dan ook.
Chris Cross:
Oh, nee. Nee, het was voor mij ook echt. Is echt, bedoel ik. Het was natuurlijk ook een fantasie, omdat ik niet dacht dat het ooit echt zou kunnen. Maar als het wel kan, dan
Chris Cross:
Oeps dat wou ik weghalen maar ik drukte per ongeluk op enter.
Chris Cross:
Ik wil zeker, maar ik moet het eerst aan Meester vragen.
The Vile One:
Als Jim zegt dat je niet met me naar bed mag, dan is dat oké. Dat is niet waarom ik je wil ontmoeten. Uiteraard wil ik dat ook. Als jij het wil. Maar ik zou je liever ontmoeten zonder seks dan je helemaal niet ontmoeten. Snap je?
The Vile One:
Verdorie, ik zou je zelfs liever ontmoeten zonder seks, dan dat ik met je wil neuken zonder te praten.
Chris Cross:
Weet ik. 3
Chris Cross:
Je bent een heel bijzondere man, en ik hou echt van je. En dit is een van de redenen waarom. De meeste mannen hebben alleen maar interesse in mij omdat ze weten dat ik makkelijk ben.
The Vile One:
Zeg dat nou niet van jezelf, lieverd. Volgens mij klopt het ook niet. Je lijkt misschien makkelijk, voor sommigen, omdat je van seks houdt. Maar jij zou nooit een klootzak neuken. Jij maakt nog altijd je eigen keuzes.
Chris Cross:
En ik zou zeker voor jou kiezen!
Chris Cross:
En Meester kan het me verbieden, maar dat zou hij nooit doen. Ik heb hem over jou verteld en hij begrijpt waarom ik van je hou.
Chris Cross:
Maar ik mag niemand hier thuis uitnodigen zonder zijn toestemming. En ik kan ook niet zomaar vertrekken en naar een hotel gaan.
The Vile One:
~knikt. Ik snap het. Voor jouw veiligheid.
Chris Cross:
En de zijne. Wat wij doen is maatschappelijk niet bepaald geaccepteerd. Hij beschermt me en houdt me veilig. Maar als iemand ontdekt dat hij mijn dom is, een geadopteerde dochter, die hij neukt, en dat hij me laat neuken door zijn vrienden …
The Vile One:
Dan zit hij dik in de problemen en sta jij waarschijnlijk op straat. Ja, dat snap ik.
The Vile One:
En dat zou voor jullie allebei vreselijk zijn. Vooral voor jou.
Chris Cross:
Ik vraag het als hij weer thuis is.
Chris Cross:
~kruipt in je schoot
Chris Cross:
Wil je me nu een verhaal voorlezen? Heb je alweer een nieuwe?
The Vile One:
~zet iets recht in zijn broek
Chris Cross:
Oooh, wil je dat ik daarvoor zorg? Ik kan ermee spelen terwijl jij leest!
The Vile One:
~ritst broek open
The Vile One:
Moment, ik zoek even waar ik mijn nieuwste verhaal heb. Het is nog niet af.
6 april, 10:48:02. Overgeschakeld naar voice chat. Einde chat log
Heden: Hard
Ik huiver, als Jim liefdevol de zweep in zijn handen streelt, die zo onschuldig uitziende dunne strook leer. Het instrument dat me zo dadelijk intense pijn gaat toedienen. Hij aait het leer, keert het een paar keer om, terwijl hij de heldere kleuren van het abstracte patroon dat op de zweep is afgedrukt bewondert, alsof hij het voor de eerste keer ziet.
Ik hoor een nat geluid vanuit de hoek waar jij staat. Ik zie dat, hoe naar je je ook voelt over mij, je toch niet kan vermijden dat dit je opwindt. Je hand zit tussen je benen en masseert je strakke kut.
Jim hoort het ook. Hij draait zijn hoofd jouw kant op. Ik zie dat zijn gezicht verandert in een afkeurende frons. Jij ziet het ook, schrikt, en je trekt direct je hand terug.
Opeens klinkt Jim’s stem weer koud, ijskoud.
“Dat zijn er dan dertien. Je maakt dit niet echt makkelijker voor je vriend, mijn lieve kleine pijnslet.”
“Het spijt me, Meester,” zeg je gedwee.
Ik haat het als je stem zo zwakjes wordt. Ik hou zoveel meer van de ontzettend dappere en sterke meid die je in je hebt. De jonge vrouw die weet wat ze wil, en die niet bang is om zich te laten horen – maar die heel snel kan verdwijnen, veranderen in een bang konijntje, als Jim zijn strenge blik toont. Maar ik weet dat je zijn strenge hand nodig hebt, in elk geval nu, misschien voor altijd.
Jim wendt zich weer tot mij. Direct heeft zijn stem weer die warmte en vriendelijkheid van eerst.
“P.D., ik weet dat dit nieuw is voor jou. De meeste subs bouwen het op en hebben al vaker zwepen gezien. Jij niet. En dus zal mijn eerste slag niet op jou zijn. Dat betekent uiteraard ook dat ‘ie niet telt.”
Hij grinnikt, en even zie ik in zijn gezicht een vleug van de kilte die Jim tot nu toe alleen bij jou heeft gebruikt. Maar dat is direct weer weg, en maakt plaats voor zijn normale warme glimlach.
“Op die manier kan je aan het geluid wennen. Kijk naar dat lichtknopje daar.”
Ondanks, of misschien juist vanwege mijn toenemende angst probeer ik een grapje te maken.
“Waarom zou je dat arme knopje straffen, het heeft nie…”
KRAK!!!!!!!
Het geluid is ongelooflijk hard en totaal onverwacht. Het is alsof ik het hoor, nog voordat ik de kleine polsbeweging zie waarmee Jim de zweep liet bewegen. Maar dat kan natuurlijk niet.
“Je schokte. Je hele lichaam trilde.”
Hij zegt het neutraal, alsof hij het over het weer heeft. Ik heb geen idee of het bestraffend of als compliment bedoeld is, dus ik weet niet hoe ik moet reageren.
“Christine, schat, wil jij even de banden halen, zodat we meneer Vile vast kunnen binden?”
Vastbinden? Zijn die boeien dan niet genoeg?
“Weet je, P.D.,” hervat Jim, terwijl Christine door de kelderdeur loopt, “er is een reden waarom ik zo vaak oefen met de zweep.”
Hij wijst op een lampje aan de muur. Het brandt. Ik weet zeker dat hij eerst uit was.
KRAK!!!
En het is weer uit. Kennelijk heeft zijn zweep het lichtknopje precies genoeg geraakt om het om te zetten, zonder het te beschadigen.
“Talloze uren oefenen, om precies te controleren hoe ver de staart gaat. Maar dat is verloren moeite als jij onverwacht beweegt. Christine weet hoe ze stil moet blijven liggen, in elk geval tot na de klap. Bij jou zijn extra maatregelen nodig.”
Jij komt terug, met twee brede stoffen banden, en geeft ze aan Jim.
“Bedankt, schat. Oh, zou jij, als ik hem vastbind, iets willen doen aan die slappe lul?”
Mijn lul? Slap? Ik heb de afgelopen minuten zelfs geen seconde aan mijn lul gedacht. Ik word veel te veel afgeleid door wat er allemaal gebeurt. Zelfs met jouw heerlijke naakte lijf vlak voor me, is er niks seksueels aan deze situatie.
Jim trekt een van de banden over mijn knieën, trekt hem zeer stevig aan, en maakt hem dan ergens onder het bed vast.
“Een meester doet zijn sub pijn voor zijn seksuele plezier,” legt hij intussen uit, op een toon alsof hij een Wikipedia pagina voorleest, “en ik ben eraan gewend dat mijn subs al opgewonden zijn, zelfs nog voordat ik begin te straffen. Ik neem het je niet kwalijk, in deze nogal unieke situatie. Maar ik hoop toch wel dat mijn geadopteerde dochter dit probleempje recht kan zetten.”
Je doet er in elk geval alles aan. Je gaat expres op een plek staan waar ik je goed kan zien. Je bent nog niet zo dicht bij me geweest sinds ik je heb uitgekleed. Je prachtige lijf, dat ik tot nu toe alleen kende van de foto’s en filmpjes die je hebt gedeeld. Je bent achttien, inderdaad ouder dan de leeftijd waar ik het meest op val. Maar dat geeft niet, omdat je zo voor mij zo bijzonder bent. Dat maakt jou mooier dan wie dan ook ooit kan zijn.
En dan pak je mijn pik vast. Waar ik zolang gedroomd heb, seks met een tiener, die mijn kleindochter zou kunnen zijn, komt eindelijk uit. En dan zelfs met een tiener, of liever, jonge vrouw, waar ik enorm veel van hou. Als ik niet zo werd afgeleid door Jim, die de band om mijn knieën nog maar wat strakker aantrekt, door de manier waarop mijn armen en benen uitgestrekt aan de hoeken van het bed vast zitten, en door alle dreigende martelinstrumenten in mijn blikveld, dan zou ik vermoedelijk direct beginnen te spuiten. Maar nu reageert mijn pik amper.
Jij lijkt het niet erg te vinden. Je geeft het niet op. Je houdt hem stevig vast, trekt mijn voorhuid naar achteren, laat je hoofd zakken, opent je mond, en hapt me naar binnen.
Tintelingen sidderen door mijn lijf, als mijn pik welkom wordt geheten door jouw warmte, in jouw heerlijke, natte, en zachte mond. Ik voel dat je tong met mijn plasgaatje speelt, voel je lippen over mijn nu groeiende staaf glijden als jij je hoofd op en neer beweegt. Af en toe zuig je je mond vacuüm en dan voel je ongelooflijk strak.
Ik open mijn ogen, als ik voel hoe de tweede band over mijn buik wordt getrokken. Ik zie dat Jim kijkt naar waar mijn groeiende lul in jouw mond verdwijnt. Dan kijkt hij me glimlachend aan.
“Ze kan goed pijpen, hè?”
Ik kan alleen maar knikken, terwijl een kreun aan mijn keel ontsnapt. Heel even, misschien een seconde lang, vergeet ik waarom ik hier op dit bed lig. Dan trekt Jim de band strakker, en ik weet het weer. Een deel van mijn brein huivert van angst voor wat er komen gaat. Het andere deel is nog steeds in pure extase door het genot dat jij me geeft. Het voelt alsof mijn hersenen smelten. Hoe kan ik zo’n genot ervaren als ik op het punt sta om door een hel van pijn te gaan? Hoe kan ik zenuwachtig en bang zijn terwijl ik zo heerlijk wordt verwend?
Het is alsof mijn brein elk moment kan ontploffen. Maar dan til je je hoofd op, en mijn kloppende harde lul komt weer vrij. Enkel een draadje speeksel verbindt jouw mond nog met mijn paarse eikel. Je lacht me toe, opent je mond weer, zakt weer naar beneden, tot de punt van mijn intussen maximaal gegroeide staaf je strot raakt. Maar je stopt niet. Je duwt, met extra kracht, en ik voel hoe je keelgat het puntje van mijn lul omsluit, als een kinderhandschoen om de hand van een volwassene. Je werkt hem helemaal naar binnen, en het lukt je zelfs om eventjes mijn ballen te likken, voordat je je hoofd weer optilt en diep ademhaalt.
“Zo kan die wel. Je moest hem stijf maken, niet klaar laten komen.”
Jim knikt in de richting van de hoek waar je eerder stond, en jij stapt gedwee naar achteren, en leunt dan tegen de muur. Ik kijk naar je ogen en zie dat jij net zo graag als ik door had willen gaan.