Dubbele persoonlijkheid – hoofdstuk 7 tot 10

Hoofdstuk 7: De personal assistent.

“Weet je wat jij moet hebben?” zei Mark “een personal assistent!” Met enige trots dat hij dit zelf had verzonnen keek hij naar de enigszins vermoeide Miranda.

Het was druk geweest de laatste vier weken. Ze was amper thuis geweest. Tweemaal op en neer naar het hoofdkantoor in New York. Een bezoek aan ondersteunende faciliteiten in de buurt van Parijs en Lyon, een akkefietje op de luchthaven waarbij ze haar tas moest openen bij de controle, de agente de luiers uit de tas haalde en deze uitgebreid onderzocht. Met een rood hoofd en kloppend hart zat ze vervolgens urenlang in het vliegtuig. Een paar maal langs haar eigen kantoor en dan nog een congres in Keulen en eentje in Lissabon. Ze had amper in haar eigen bed geslapen en was gisteravond laat thuisgekomen. Nu zat ze om 8u30 alweer op kantoor. Klaar voor de volgende managersmeeting.

Ze nipte van haar koffie. Deze had ze thuis niet kunnen maken doodgewoon vanwege het feit dat ze geen koffie meer had. Ze had immers geen tijd gehad om boodschappen te doen. Ze keek nog even op haar persoonlijke post want die had ze mee naar kantoor genomen omdat ze geen tijd had om dat thuis te doen.

“Een wat” zei Miranda.

“Een personal assistent. Eentje die jou helpt om de dingen te regelen waar je zelf niet aan toekomt.” Was het antwoord van Mark.

‘Maar ik heb toch een secretaresse” Miranda keek naar Paula die aan de andere kant van haar bureau stond. Paula keek enigszins beteuterd in de richting van Mark. Bijna alsof ze wou zeggen “er worden dingen van mij verwacht die ik helemaal niet wil en niet in mijn contract staan.”

Mark hielp haar, “neen dat bedoel ik niet. Paula helpt je met de dingen hier op kantoor en…” “ja maar ze doet wel eens boodschappen voor mij” viel Miranda hem in de rede…

‘Nee” luister zei Mark, “dat is helemaal haar taak niet. De personal assistent die ik bedoel doet andere dingen. Die helpt je niet alleen met boodschappen doen maar assisteert ook bij alle andere dagelijkse bezigheden zoals bijvoorbeeld naar de stomerij gaan, rekeningen betalen, de post sorteren, je persoonlijke boekhouding … Mark wees op het stapeltje post op Miranda’s bureau.

“En bovendien” ging Mark verder, “het past binnen de regels van het bedrijf dat voor persoonlijke ondersteuning wordt gezorgd wanneer werknemers om bedrijfstechnische reden langer dan noodzakelijk van huis zijn.”

“Ik ken wel een paar personen die daar geschikt voor zouden kunnen zijn” zei Mark enigszins triomfantelijk. Miranda keek Mark aan. Tegenstribbelen had geen zin wist ze, ze had een paar jaar geleden immers min of meer zelf deze regel ingevoerd.

Mark was niet echt haar type. Meer nog, ze vertrouwde hem niet helemaal. Ze wist niet echt heel veel van hem. Wel dat hij veel golfde en daar had hij altijd zijn mond van vol. En een beetje seksistisch was hij ook dat wist ze uit eigen ervaring. Maar als hoofd van de afdeling personeelszaken was hij uiterst geschikt voor de job. Uiterst competent en een doorzetter. Maar in Miranda’s ogen leek het af en toe alsof alsof hij zich anders voordeed dan hij werkelijk was. Alsof hij wat te verbergen had… een dubbel persoonlijkheid had.

“Ok!” Miranda gaf enigszins nors toe, maar wist dat dit wel eens de oplossing voor haar probleem zou kunnen zijn. “Laat die personen dan maar langskomen. Dan kan ik kijken wat de mogelijkheden zijn” zei Miranda op een zakelijke toon.

Mark was in zijn nopjes en liep weg “tot zo op de meeting, baas” riep hij voor hij het kantoor verliet.

Miranda keek hem zwijgend na.

‘’Zullen we naar de meeting” zei haar secretaresse.

—————

Mark liet er geen gras over groeien. Drie dagen na het gesprek stonden er twee afspraken in haar agenda. Donderdagochtend om 10u30 bracht Paula de eerste kandidaat binnen in haar kantoor.

Mario was gay, dat was al bij binnenkomst, in een oogopslag, duidelijk. Hij praatte aan een stuk door, had het over haar kledingkeuze en hoe hij haar daar kon bij helpen, haar make-up keuze, kledingzaken waar je goed kon shoppen, enz, enz. Miranda luisterde enigszins geamuseerd naar de jonge man. Hij had zijn leeftijd nog niet verdeeld maar ze schatte hem rond de 28. Miranda had de gewoonte om nooit in het CV van een kandidaat te kijken vooraleer ze hem in het echt ontmoet had. Zo vermeed ze vooroordelen.

Mario was heel hartelijk en vertelde ronduit. Dat hij gay was en samenwoonde met een geweldige vent! En dat hij ADHD had. Zelf zonder dat hij dat had verteld wist Miranda dit eigenlijk al. Ze was best gecharmeerd door zijn voorkomen en vlotheid. Veel mannen waarmee ze voor het eerst in gesprek kwam leken om een of andere rede altijd met hun mond vol tanden te staan. Dat vond ze altijd een afknapper. Maar misschien kwam dat wel door haar. Mario had dat echter niet.

Hij was heel open en eerlijk. Hij werkte parttime bij een kledingzaak in het centrum van Utrecht en wou nog wat anders ernaast. Hij woonde in de buurt en had geen auto maar met het openbaar vervoer was hij zo op kantoor. Makkelijk zat. En daarom was hij hier. Ja, hij kende Mark. Het was ook Mark geweest die hem gebeld had en hem vertelde dat zijn “baas” op zoek was naar een personal assistent. Bij het woord “baas” fronste Miranda even licht haar wenkbrauwen. Weer die vervelende opmerkingen van Mark. Uiteraard snapte Mario dat er ook nog andere sollicitanten waren. Fulltime werken voor haar leek hem wel wat moeilijk want hij wou ook graag in de winkel blijven werken.

Na meer dan een uur praten danste Mario vrolijk het kantoor uit. Door het raam van het kantoor zag ze hoe hij nog druk stond te doen bij haar secretaresse. Vermoedelijk gaf hij ook haar kleding en make-up advies …

“Leuke jongen” dacht Miranda, nam vervolgens het CV en begon dat door te lezen. Ze had juist gegokt want hij was 28. “Best wel een goede keuze van Mark” dacht ze bij zichzelf. Dat zou eventueel wel wat kunnen worden. Want ze hield wel van dit soort spontane en vrolijke mensen.

Benieuwd wat de volgende kandidaat gaat brengen dacht Miranda na de lunch. Om iets voor twee werd er op haar deur geklopt. Maar zelfs voor de deur openging had Miranda de volgende kandidaat door het raam al zien staan.

De shock was enorm.

Hoofdstuk 8: Tessa

Je afspraak is er” zei haar secretaresse.

Miranda keek naar de deur. Daar stond de onbekende vrouw die ze nu vijf weken geleden ontmoet had en die steeds door haar hoofd was blijven spoken. Alhoewel ze op haar stoel zat leek het alsof ze aan de grond genageld was. Miranda kon geen woord uitbrengen. Haar zelfverzekerdheid waar ze zo om bekend stond was spoorslag verdwenen.

“Je afspraak … “zei de secretaresse nu iets langzamer en keek Miranda enigszins verbaasd aan.

Miranda probeerde zich te herpakken. Ze kon net voorkomen dat haar mond te ver openviel. Enigszins onzeker en zenuwachtig stond ze op en kwam vanachter haar bureau. Ze deed alle moeite van de wereld om zich goed te houden en niets aan haar secretaresse te laten merken.

“Oh ja ja, kom binnen, hi hi … “ giechelde ze min of meer zenuwachtig. Ze voelde een lichte blos op haar wangen verschijnen.

Paula keek enigszins verbaasd, fronste licht haar wenkbrauwen en wende zich tot de nieuwkomer.

‘Kan ik een kopje koffie of thee brengen? Of liever iets fris?

‘Doe maar een kopje thee” zei de vrouw.

Paula liep weg en trok de deur achter zich dicht.

Enigszins onwennig stonden de twee vrouwen tegenover elkaar. Alhoewel daar bij de nieuwkomer niet veel van te merken was. Het was vooral Miranda die niet wist waar ze het had. Haar ogen dwaalden van het gezicht van de vrouw omlaag en weer omhoog. Ze zag er nog mooier uit dan bij de eerste ontmoeting. Stijlvol, niet al te zakelijk maar toch straalde ze enige autoriteit uit. De grijze rok tot net boven de knieën paste prachtig bij de blouse en het jasje. Haar haar golfde over haar schouders. “Ik ben net een man die een vrouw aan het keuren is” kwam in Miranda’s gedachten op.

De stilte werd verbroken “Hoi, ik ben Tessa”. Ze stak haar hand uit.

Tessa keek recht in Miranda’s ogen. Deze had even nodig om te beseffen dat ze de uitgestoken hand moest beantwoorden. Langzaam ging haar hand omhoog en ze schudde Tessa de hand.

‘Nou, eu… welkom … ik ben … Miranda” zei Miranda die zich min of meer begon te herstellen van de klap. ‘Zullen we eu.. aan de tafel gaan zitten, dat praat wat makkelijker he.”

Tessa glimlachte, “ja hoor is goed.” Haar toon was vriendelijk en zacht maar toch zelfverzekerd. Ze liep naar de grote vergadertafel in het kantoor en ging op de eerste de beste stoel zitten. Miranda rook het parfum van Tessa … ze was er bijna zeker van dat het J’adore van Dior was. Iets wat ze zelf altijd heerlijk vond.

Miranda ging tegenover Tessa zitten.

Er werd op de deur gekopt en Paula bracht de thee en de gebruikelijk koffie voor haar werkgever. Ze glimlachte even naar de beide dames en liep vervolgens het kantoor weer uit. Miranda keek haar na.

“Nou, je zoekt een personal assistent heb ik vernomen.” Het was Tessa die het gesprek op gang bracht.

“ja, dat klopt” Miranda haalde even diep ademde en probeerde haar zakelijke kant terug te halen. ‘Euhm, ik heb het de laatste tijd zo druk en ben zo vaak van huis dat ik amper nog toe kom aan mijn persoonlijke dingen, zoals boodschappen doen, mijn administratie, dingen thuis … Miranda, die zich min of meer herpakt had begon de functie-eisen op te sommen.

“Het is dus min of meer de bedoeling dat ik jou buiten het bedrijf om ga helpen met je privé zaken?” sprak Tessa.

Bij het woord privé voelde Miranda zich weer enigszins onzeker. Lag het aan de manier waarop Tessa sprak… ze voelde een warmte vanuit haar onderlichaam omhoog komen. Net als die eerste maal in het toilet. “Neen dat mag niet meer gebeuren” dacht ze en probeerde de vreemde gedachten van zich af te zetten.

“Ja, t’is niet echt de bedoeling dat je de hele tijd hier op kantoor bent maar dat je ook bij mij thuis aan de slag gaat. Niet schoonmaken of de tuin doen hoor!” zei Miranda er snel achterna. “Daar heb ik al mensen voor. Maar ik heb wel iemand nodig die daar een beetje eu… leiding aan geeft. Ik ben immers vaak van huis en het is niet eenvoudig om afspraken te maken of persoonlijke zaken te regelen”

“Of de koelkast gevuld te houden” probeerde ze op enigszins grappige manier te zeggen.

Miranda pauzeerde even. Ze keek Tessa aan. Hoe oud zou ze zijn dacht ze bij zichzelf. Ditmaal kon ze er niet echt een leeftijd opplakken maar ze vermoede wel dat ze niet ouder dan 30 kon zijn. “Soms ook dingen hier op kantoor. Je krijgt ook een contract van dit bedrijf trouwens. Met alle voorwaarden zoals de andere werknemers.” Miranda’s zakelijke kant kwam enigszins terug.

Tessa keek glimlachend naar Miranda. “Dat lijkt me een leuke taak en ik zou jou daar heel graag bij helpen. Want volgens mij kan je die hulp heel goed gebruiken.” Tessa keek Miranda indringend aan.

“Ja, het is de laatste tijd nogal hectisch, het is niet altijd makkelijk om een beetje te ontspannen, door al die stress …” Het gesprek werd wat persoonlijker.

“En daarom trek je je af en toe terug op het toilet.” Tessa keek Miranda voor zelfvertrouwen in de ogen.

Miranda werd nu knalrood. Van de zakenvrouw was niets meer over “ik…”.

Tessa bleef glimlachen. “Maak je niet ongerust” zei ze zacht “jouw geheim is bij mij veilig. Of je me nu aanneemt of niet… want ik neem aan dat er nog andere kandidaten zijn?”

“Ja.. nog een, ik…” Miranda had enige moeite om zich te focussen. De warme gloed had ondertussen haar bovenlichaam bereikt.

“Maakt niet uit hoor, maar als je voor mij kiest is het voordeel dat ik je geheim al ken he!” De twee dames keken elkaar aan. Tessa glimlachte en knipoogde speels. Het leek steeds minder op een sollicitatiegesprek.

“Je was al eerder hier op kantoor?” Nu was het Miranda die de stilte doorbrak. “Maar ik kon je nergens in ons systeem terug vinden”

“Heb je me gezocht?”

Miranda kreeg weer rode wangen.

“Ik werkte tijdelijk voor MediPro en die hadden mij voor een paar dagen uitgeleend aan jullie afdeling Marketing. Een idee van jullie personeelsmanager… Mark” die ken je vast zei Tessa.

Bij het woord “MediPro” spitste Miranda ineens de oren. Haar zakelijke kant kwam snel terug want alhoewel ze met dit bedrijf samen werkten was het ook min of meer een concurrent. Eentje die zelf al pogingen had ondernomen om haar bedrijf over te nemen. Iets waar ze fel op tegen was.

“Hm…“ was alles wat Miranda ditmaal zei.

“Maar het project zit er op en ik ben weer vrij. Weet nog niet wat ik nu ga doen… even niets doen misschien, ergens anders solliciteren of … misschien wel voor jou werken!” Tessa ging vrolijk verder, dronk van haar thee en gaf Miranda een ontwapenende glimlach. Ze smolt weer.

Het gesprek ging verder en Tessa vertelde dat ze 26 was, bijna 27, dat ze een marketing opleiding had afgerond, in Utrecht bij de gracht woonde, dat ze al eens assistent van een fotograaf was geweest en van katten en honden hield, op uitzendbasis voor een aantal grote bedrijven in de medische sector had gewerkt en niet onbelangrijk ze had een eigen auto. Het werd zelfs enigszins persoonlijk toen ze het over haar overleden moeder had.

Na meer dan anderhalf uur was het tenslotte Miranda die zei dat ze nog een meeting had en het gesprek moest afsluiten … dat deed ze enigszins tegen haar zin want de aanwezigheid van Tessa voelde goed.

‘Ik laat je heel snel wat weten ok?” sprak Miranda.

‘Neem je tijd … en volg je hart” Tessa wees in de richting van Miranda’s borsten en stak vervolgens haar hand uit. Miranda hield het even vast en de beide dames keken elkaar aan. Plots boog Miranda snel voorover en gaf Tessa een kus op de wang. Ze hoopte maar dat haar secretaresse dit niet gezien zou hebben want kussen op een sollicitatiegesprek leek toch niet echt gepast.

Tessa glimlachte draaide zich om, opende de deur en liep weg. “Doei…” riep ze nog.

—————

Miranda keek door het raam. De skyline van Utrecht was enigszins in nevel gehuld. Zware wolken hingen boven de stad en het kon ieder ogenblik gaan regenen. Ze keek omlaag. Misschien zou ze nog een glimp opvangen van Tessa die het kantoor verliet.

Maar de mensen leken vanaf de tiende verdieping meer op mieren, ze zou Tessa vast niet herkennen. Auto’s herkende ze wel en ze zag hoe een wit busje vanaf de parkeerplaats aan de overkant van de straat haastig invoegde. Een rode auto kon maar net ontwijken. Ze hoorde het getoeter van de boze chauffeur. “Die auto’s razen hier altijd veel te snel door de de straat” dacht ze bij zichzelf.

“Dat leek best goed te gaan toch?” Paula de secretaresse stond in haar kantoor. Waarschijnlijk stond ze nu te vissen naar de rede waarom Miranda zo verbaasd was aan het begin van het gesprek.

“Ja” en na enige stilte en zonder haar blik van het uitzicht af te wenden zei ze “Ik had haar al eens ontmoet en daarom was ik nogal verbaasd” Miranda sprak bijna de hele waarheid.

“Weet je al wie het wordt” vroeg Paula?

Miranda draaide zich om, keek Paula aan en zei “Neen, daar moet ik nog even over nadenken”

Pas toen realiseerde ze zich dat het luierbroekje wat ze aan had kletsnat was. “Even naar het toilet” sprak ze en liep haar kantoor uit.

—————

Later die avond, nadat ze door de gietende regen en met een hoop vertraging naar huis was gereden zat Miranda thuis op haar designer bank. Ze had een glas wijn in de hand en was al een hele tijd in gedachten verzonken. Toen ze om 22u30 naar bed ging had ze een besluit genomen. Ze zette de klok extra vroeg want ze wou op tijd op kantoor zijn. Het KNMI had immers een slecht weer waarschuwing gegeven voor de ochtendspits.

Uit de kast nam ze de dikste nachtluier die ze kon vinden, kwam met behulp van haar vibrator meermaals klaar in de luier en viel heerlijk in slaap.

 

Hoofdstuk 9: De afspraak.

8u30. Miranda was weer op kantoor.

Ze regelde eerst en aantal zaken voor de management meeting die ze die ochtend nog had. Het beloofde een pittige vergadering te worden want er waren een aantal zaken die haar stoorden en die wou ze deze ochtend bespreken. Waarschijnlijk zou haar dat weer eens minder geliefd maken maar dat kon haar weinig schelen. De belangen van het bedrijf vond ze in dit geval belangrijker.

Om stipt 9.00 uur nam ze de telefoon en belde het nummer. Na drie maal te zijn overgegaan werd de telefoon opgenomen.

“Met Mario” werd er aan de andere kant gezegd.

“Dag Mario, je spreekt met Miranda van “Medicall international”. Ik zou je nog bellen naar aanleiding van het sollicitatiegesprek van gisteren.

“Oh, jaja” klonk het enigszins opgewonden aan de ander kant van de lijn.

Tot mijn spijt moet ik je echter melden dat ik heb heb besloten om niet met jou in zee te gaan. Ik wil namelijk iemand die fulltime voor mij aan de slag gaat en dat leek mij bij jou niet mogelijk.” Miranda was zakelijk. Ze kwam bij dit soort zaken ook altijd snel to the point want het had weinig zin om rond de pot te draaien vond ze. Misschien was dit ook wel een van de redenen waarom andere mensen haar een “harde tante” vonden”. Ze verbloemde de waarheid nooit.

“Ach schat, geen probleem hoor!” was het antwoord aan de ander kant van de lijn. Mario begreep het wel en hij had bovendien ook nog een ander aanbod liggen. Maar hij vond het wel fijn dat Miranda het nieuws zelf persoonlijk bracht. Hij kende namelijk heel wat bedrijven die met dit soort zaken minder zorgvuldig omgingen.

Na Mario succes gewenst te hebben met de vervolgstappen in zijn carrière hing Miranda op.

Bij het volgende telefoontje was de “harde tante” weer verdwenen.

Normaal gezien zou ze altijd eerst de kandidaat bellen die ze op het oog had. Maar nu was haar plan geweest om eerst Mario te bellen en daarna pas Tessa. Bovendien wou ze eerst nog eens met Tessa om de tafel zoals dat heet. Zou deze daarna niet meer geïnteresseerd zijn dan had ze besloten om maar geen personal assistent aan te nemen. Echt zakelijk kon je deze gang van zaken niet noemen. Het leek wel alsof haar verstand en hart twee verschillende wegen bewandelden.

Ze belde het nummer van Tessa. De telefoon ging twee maal over en Tessa’s voicemail verwelkomde haar. Daar had ze niet op gerekend. Zonder een boodschap in te spreken hing Miranda op en zonk in gedachten. Wat nu. Ze keek op de papieren op haar bureau. Verder met het voorbereiden van de vergadering dan maar. Die was om tien uur.

Plots ging de telefoon. De interne Lijn 2, dus het was haar secretaresse.

Enigszins kortaf zei Miranda “ja”

“Miranda? Ik heb Tessa voor jou… had jij haar gebeld?

“Oh, jaja dat was ik, geef maar door…” er klonk enige opwinding in haar stem. Een korte klik en de verbinding kwam tot stand.

“ Tessa? Hoi, hoi met Miranda.” Dat klonk eerder alsof ze met een vriendin aan de lijn hing dan met een sollicitant, dacht Miranda bij zichzelf.

“He, hallo” zei Tessa op een bijna speelse wijze.

‘Ik bel nog even over het gesprek van gisteren. Ik eu… ben er nog niet helemaal uit, er zijn nog wat dingen die ik met jou wil bespreken” Miranda kreeg het weer enigszins warm… “kunnen we misschien eu.. eens lunchen of zo?”

‘Oh, natuurlijk ja, dat lijkt me leuk” klonk het aan de andere kant van de lijn.

Miranda beet even op haar lip. “en wanneer eu.. kan je? … vandaag?” Ze had lang getwijfeld of ze dat wel wou vragen want het leek alsof ze gehaast was en zo wou ze niet echt over komen.

Even was het stil aan de andere kant “Ja hoor, dat lijkt me leuk en het kan.” Het antwoord van Tessa klonk opgewekt. Miranda kreeg enigszins verlichting. Ze bespraken de details en zouden elkaar om 13u30 in het centrum van Utrecht treffen. Een zaak waar Miranda vaker heen ging om te lunchen. Ze kende immers de eigenaar. ”

Miranda liep naar het toilet. Ze moest even tot zichzelf komen want om een of andere rede had het telefoontje nogal wat spanning in haar veroorzaakt. Ook op haar blaas. Tijdens het gesprek had ze haar luier gewoon nat voelen worden wat haar nog meer opwinding had bezorgd.

Ze sloot het hokje en tilde haar rok op. De zwarte panty zat strak over het luierbroekje. Nu ze, een tijdje terug, bij de Albert Heijn nog wel, de Tena lady pants plus had ontdekt droeg ze bijna iedere dag zo’n broekje. Ze had ontdekt dat deze veel geschikter waren om onder haar gewone kleding te dragen dan Alway’s discreet underwear. De ladypants konden meer hebben en ze was nu minder bang om door te lekken. Iets waar ze thuis geen probleem mee had maar op kantoor wou ze dit vermijden. De pants voelden ook een stuk echter aan, meer alsof het echte luiers waren. Ze stroopte haar nylon een eindje omlaag en al zittend op het toilet wreef ze met haar hand langzaam over de voorkant van de natte luier. Ze zuchtte. Ze voelde het vocht tegen haar schaamlippen. Wat voelde dat heerlijk. Ze werd altijd opgewonden van het natte gevoel. Vroeger vond ze het al fijn om in haar broek te plassen, nu was haar motto min of meer “Hoe natter hoe geiler”. En doorlekken, sinds de gebeurtenissen een aantal weken geleden vond ze het nog opwindender dan anders, het vocht wat zich in de luier verspreide, haar kont die nat werd, de plas die vervolgens langs haar dijen liep, haar kletsnatte natte kut.

Ze zuchtte nogmaals. “Neen, beheers je Miranda. “Dit kun je niet maken nu” dacht ze bij zichzelf”. Ze kon immers niet te lang wegblijven van het toilet. En als er ditmaal iemand zou binnenkomen en ontdekken waar ze mee bezig was zou het avontuur waarschijnlijk ook anders aflopen. Geen happy end in elk geval.

Ze stond recht, scheurde het broekje aan de zijkanten zodat ze het makkelijk kon verwijderen en propte het snel in een plastic tasje wat ze speciaal had meegebracht. De plastic tas ging vervolgens diep in haar handtas waarna ze er een reserveluier en een zakje vochtige doekjes uithaalde.

Miranda luisterde aandachtig, er was nog steeds niemand. De volgende handeling ging wat moeizamer en luidruchtiger wist ze ondertussen uit ervaring en ze wou niet dat iemand haar bezig hoorde of zag onder de toiletdeur door. Met een paar doekjes veegde ze snel over haar schaamlippen en kont. De aanraking gaf haar kleine kriebeltjes. Ze bleef net wat langer in de buurt van haar clitoris vegen. Ze ging zitten. De aanraking van haar billen met de koude toiletbril bezorgde haar een rilling. Snel maar voorzichtig om geen “ladders” te maken stroopte ze haar panty verder omlaag en werkte één voet naar buiten. Nu kon ze het nieuwe luierbroekje snel, over de panty heen, omhoog trekken, vervolgens de panty weer aantrekken en haar rok laten zakken. Ze begon er ervaring in te krijgen vond ze van zichzelf.

Miranda verzamelde haar spullen, controleerde of ze niets vergeten was en liep het toilethokje uit. Na zich nog even gefatsoeneerd te hebben voor de spiegel was ze helemaal klaar voor de meeting.

Hoofdstuk 10: lunch

Enigszins aan de late kant reed Miranda de regenachtige stad in. De meeting was pittig geweest en er waren wat vervelende woorden gevallen, maar zoals altijd had ze de brokstukken gelijmd, besluiten genomen en de controle over de situatie genomen. Met meer dan een uur vertraging was de vergadering afgelopen.

Gehaast, wat een lichte frons op de wenkbrauwen van haar secretaresse had verwekt, stopte ze haar spullen in haar handtas en attaché koffer. ‘Ik heb nog een afspraak buiten de deur, ik zie je waarschijnlijk pas maandag weer’ zei ze tegen Paula. “Verbind je eventuele telefoons door naar mijn gsm?”

‘Doe ik, fijn weekend’, Paula dook weer achter haar computer. ‘Misschien ging ze weer stiekem chatten met haar man’ dacht Miranda. Ze had Paula al een aantal maal betrapt op het chatten. Maar net als de vorige keren besteedde ze er ook nu niet veel aandacht aan, zolang het werk maar gedaan werd vond ze het wel kunnen. Of was het wel haar man… ‘Paula deed de laatste tijd soms een beetje vreemd’ dacht Miranda bij zichzelf.

De lift bracht haar naar de parkeergarage.

20 minuten later parkeerde ze haar auto in de Bijenkorf en liep snel naar het restaurant. Nog voor ze de zaak inliep zag ze Tessa al aan het raam zitten. De eigenaar verwelkomde haar kort en ze liep naar het tafeltje aan het raam.

‘He, daar ben je’ Tessa stond op en er volgden drie kussen.

Kriebels in Miranda’s buik waren het gevolg. Tessa zag er weer prachtig uit vond Miranda. Een zwarte jurk tot net boven de knie met een wit vogelmotief, bruine laarzen met een kleine hak. Haar eigen grijze mantelpak stak een beetje af tegen het speelse van Tessa.

‘De vergadering liep zeker uit?’

‘Oh, je bent ook al helderziende’ Miranda hijgde van al het gehaast. Langzaam kwam ze een beetje bij. De ober was snel aan hun tafel.

De drankjes werden op tafel gezet en Tessa kwebbelde er lustig op los. Ze vond het best leuk om hier te lunchen, was hier ook nog nooit geweest. En dat ondanks het feit dat ze Utrecht vrij goed kende, ze woonde zelfs in de buurt. Miranda voelde zich steeds meer relaxed met de aanwezigheid van deze vrolijke jonge dame. Het was alsof ze rust en gemoedelijkheid bracht in haar eigen rusteloze en hectische bestaan. Tegelijkertijd wakkerde Tessa ook iets aan wat Miranda in geen jaren had gevoeld. Miranda maakte een complimentje over Tessa’s jurk. Ze kreeg vervolgens de details te horen van een heel klein maar fijn winkeltje waar dit soort spullen kon kopen. En ook “speciale” dingen die je nergens anders kan krijgen zei Tessa er op een wat vreemde wijze achteraan. Ze gaf geen verdere verduidelijking.

‘Maar wat wou je nu nog vragen?’ het was Tessa die tenslotte de gemoedelijk sfeer doorbrak.

‘Oh, wel ik…’ Miranda was plots een beetje van slag. Tessa keek haar doordringend aan en kwam wat dichter bij.

‘Je weet dat je geheim veilig is bij mij, he… of heeft het daar niets mee te maken?’

Miranda keek Tessa enigszins verlegen aan.

‘Toch wel, ik eu… je weet die… luiers …’ Miranda kwam niet uit haar woorden. Iets wat ze normaal nooit had.

‘Ja, je draagt graag luiers, dat had ik al door en is geen probleem hoor…’ Tessa, nam het gesprek over. ‘Nou ja luiers, je had een luierbroekje aan, da’s niet echt een luier he, dat kan beter…’

Miranda voelde zich beschaamd maar tegelijkertijd was ze opgewonden. Dat merkte ze aan alles. Haar hart klopte sneller, ze had het warm en haar luier was weer nat. Maar ditmaal was het niet omdat ze er in had geplast.

‘Ik… durf geen echte luiers te dragen op kantoor. Ik ben bang dat ze opvallen.’

‘Ah, maar dan heb je waarschijnlijk niet de juiste luiers. Ik kan je wel helpen om de juiste te vinden hoor!’ zij Tessa enigszins fluisterend. Ze keek er speels bij alsof er pretlichtjes in haar ogen zaten. Het leek voor Miranda alsof Tessa er veel meer van afwist.

Miranda keek opzij, enkel tafels verder zat een grote, enigszins slonzige man. Een bouwvakkers type met een ongeschoren kop en verwilderd haar schoot er door Miranda heen. De man aan het tafeltje keek haar even aan en dook vervolgens weer in zijn krant.

Miranda richte zich weer tot Tessa, de lunch was ondertussen gebracht.

‘Ik heb nu wat anders’ Miranda had nog moeite om openlijk met iemand anders over haar ‘geheim te praten, maar het leek Tessa totaal niet te deren. Niets kon haar blijkbaar van haar stuk brengen

‘Ah, wat heb je dan nu om?’ Vroeg ze quasi nonchalant. ‘Want ik neem aan dat je nu ook geluierd bent?’

Nog steeds enigszins verlegen over het onderwerp antwoordde Miranda ‘Tena lady pants’

‘Oh, die ken ik nog niet’ Tessa nam een grote slok van haar glas wijn. ‘Zullen we er nog eentje bestellen?’

Het gesprek ging verder. Over koetjes en kalfjes, over vrouwendingen, over Medicall international over wat ze daar zo allemaal deden, over Miranda’s vele reizen voor het bedrijf en over hoe een personal assistent Miranda hierbij kon helpen. En ook over Tessa’s overleden moeder. Die, vrijzinnig als ze was, blijkbaar een grote invloed op haar had gehad. Ze had haar dochter geleerd niet te oordelen over andere mensen, ook niet als deze een compleet andere mening hadden. Bovendien vond ze dat, als je zelf respect wilde, je dat ook terug moest geven, ook al is de mening van de andere tegenstrijdig met je eigen belangen. Uiteraard moet je jezelf wel verdedigen als de andere je kwaad wil doen, maar vaak lost luisteren een groot deel van de problemen op.

Miranda luisterde inderdaad aandachtig. Ze was een control freak. Dat was al zo vanaf de kleuterklas had haar eigen moeder haar eens verteld. Maar voor het eerst in haar leven kreeg ze nu het gevoel dat ze de controle kon loslaten. Tessa bracht iets in haar teweeg waardoor er een innerlijke rust ontstond, ook als stond ze bij wijze van spreken, in vuur en vlam. Ze had het gevoel alsof ze ditmaal haar ziel kon weggeven.

Het gesprek werd alleen even gestoord door omvallende bierglazen aan het tafeltje van de grote slonzige man. Hij vloekte in een vreemde taal en ging in gebrekkig Nederlands een discussie aan met de ober die hem tenslotte een nieuw biertje – de hoeveelste al? – bracht. Vreemde kerel fluisterde Miranda… ‘ach niet oordelen he’ zei Tessa. Ze lachte en Miranda volgde haar voorbeeld. Wat de man nors hun richting deed opkijken.

‘Even naar het toilet’ Tessa stond op ‘daar heb jij het makkelijker he!’ Miranda kreeg een kleur want ze dacht dat de halve zaak het gehoord had.

‘Jezelf verschonen hier op toilet is niet echt handig denk ik. De hokjes zijn aan de kleine kant, je breekt vast je nek.’ Tessa was terug van het toilet en was nog steeds in een giechel bui. ‘Of hoeft het nog niet?’ Ze keek met een iet of wat schaapachtige blik naar Miranda.

De wijn had ondertussen bij Miranda ook haar werk gedaan en ze had de luier gebruikt tijdens het gesprek, steeds kleine beetjes proberen plassen want een stortvloed kon hij waarschijnlijk niet aan. Het steeds moeten stoppen was wel geen fijn gevoel en het gaf haar zelfs pijn in haar buik. Of was ze misschien ongesteld? Neen dat kon niet dat duurde nog een week.

Miranda kreeg weer een blos op haar wangen. ‘Ja, eigenlijk moet het wel’ zei ze enigszins verlegen. Maar je hebt gelijk, de toiletten hier zijn niet echt handig voor dat soort zaken.

Tessa keek haar even aan. ‘Hm.. ik heb wel een oplossing hoor… als je die wil? Maar dan moeten we even ergens ander heen. Of moet je nog naar kantoor?’

Miranda zei niets keek Tessa aan. ‘Is goed’ kwam er na een tijdje uit haar mond. En neen ze hoefde niet meer terug naar kantoor.

Plots vond ze het vreemd dat ze eigenlijk nog niets van kantoor gehoord had. Meestal als ze uit lunchen was werd ze meerdere malen gebeld. Nu was er geen enkel telefoontje geweest. Ze keek op haar telefoon. Geen gemiste oproepen maar wel twee app berichten van Paula. “Akkoord ontvangen op jouw voorstel van deze ochtend” was het eerste bericht en “meeting volgende week donderdag op het hoofdkantoor in New-York gaat door, fijn weekend” stond in het tweede bericht. Ze keek er even voldaan. Haar acties van de afgelopen dagen waren succesvol geweest.

‘Neen, ik hoef niet meer terug naar kantoor.’ Zei ze nogmaals.

‘Dan moeten we maar afrekenen’, Tessa begon in haar handtas te rommelen maar Miranda was ineens helder. ‘Hee, ik betaal de rekening hoor! Ik heb jou immers uitgenodigd.’ Ze liep naar de kassa en na een kort onderonsje met de eigenaar pinde ze het bedrag en liep terug naar het tafeltje.

Tessa stond al recht met Miranda’s jas in hand en hielp haar deze aan te trekken. ‘Even oefen als personal assistent he’ giechelde ze.

Samen liepen ze de zaak uit. Nagestaard door de vreemde man die aan zijn zoveelste biertje toe was.

Het regende ondertussen zachtjes. Tessa loodste Miranda door een aantal Utrechtse straten en bleef na een tiental minuten lopen voor een mooi en oud Herenhuis staan. Het pand was duidelijk gerenoveerd. ‘Hier moeten we zijn!’ Tessa viste een sleutelbos uit haar tas opende de voordeur en liep naar binnen. ‘Kom erin’ zei ze tegen Miranda.

Miranda liep de gang door en kwam in een ruime woonkamer. Ze draaide zich om ‘woon je hier?

Tessa glimlachte ‘klopt, hier kan je makkelijker verschonen he!’