De bevrijding

Uit al haar porien zwetend hangt Marion in de kooi en rukt aan de kettingen, die echter geen duimbreed wijken. Achter haar knieholten en om haar enkels zitten leren banden, die weer aan de kettingen zijn geklonken, die in de vloer vastzitten. Ook om haar polsen zitten kettingen en die zijn links en rechts aan de spijlen van de kooi bevestigd, zodanig, dat haar armen wijd gespreid zijn. Ook om haar hals zit een leren riem en die zorgt via de ketting in de vloer dat ze niet ver omhoog kan met haar hoofd. Buiten de kooi staan twee forse kerels, die hun monstrueuze pikken door de tralies steken en haar bevelen opnieuw te zuigen. Doodmoe voldoet ze aan het bevel, wetende, dat tegenstand niet helpt en ook bevreesd voor de zweep, die bij de minste weigering kletsend op haar rug neerdaalt. Daarvoor zorgt de man, die achter haar in de kooi geknield zit en haar nu anaal gaat neuken. Huiverend van pijn en ellende voelt ze de dikke knots binnendringen en slaakt een kreet als hij haar bovendien gemeen in de zwaaidende borsten knijpt. Ze heeft het gevoel of haar tepels ervan af gerukt worden en kermend zuigt ze op de pikken,die ze alleen of tegelijk in haar mond gepropt krijgt. De mannen slaan hun neukgerei hard op haar reeds gekneuse lippen en steken het harde vlees ver, veel te ver in haar strot. Over haar buik en borsten sijpelen kleine geilstroompjes van vorige ejakulaties en nu kan ze elk ogenblik een nieuwe lading verwachten. Zijn die kerels dan nooit uitgespoten? zo vraagt ze zichzelf af en met de moed der wanhoop pijpt ze door tot de eerste begint te kreunen en haar keel volspuit met zijn hete sperma. Hij neemt er de tijd voor en Marion denkt dat ze stikt in het zoutige vocht. eindelijk trekt hij zich terug en lacht gemeen als onmiddelijk de andere pik begint te spuiten en lippen en wangen van een dikke brijlaag voorziet. Ze is zo met deze mondverkrachting bezig geweest, dat ze de man in haar reet helemaal vergeten is. Maar nu bespeurt ze hem des te nadrukkelijker. Nog harder dan voorheen stoot hij diep in haar door en kreunend laat ze zich de verkrachting welgevallen. Wat kan ze anders doen? Ze is immers kompleet machteloos tegen haar belagers. Gelukkig komt hij ook snel en vult haar darmen tot de opengescheurde uitgang. Volledig bevredigd maken de kerels haar nu los en laten haar voor oud vuil in de kooi liggen terwijl ze grapjes makend de zoldertrap afdalen. Half bewusteloos zinkt Marion op de vuile vloer en ruikt haar eigen uitwerpselen waar ze doorheen kruipt. De totale uitputting nabij valt ze in slaap en weet van de wereld niet meer af. Als ze wakker wordt staat de zon al hoog aan de hemel en ze rekt zich langdurig uit in haar warme bedje. Ze wrijft haar pijnlijke polsen en kruipt uit het bed. Ze gaat voor de spiegel staan en draait haar rug zodanig, dat ze die bijna geheel kan zien. Ze speurt naar striemen, maar kan niets ontdekken. Ze laat het bed vollopen en koestert zich in het warme water. Twee uur later ligt ze bij de psychiater op de bank en sluit de ogen. Dr. Birbel zit naast haar en zegt: “Zo Marion, je hebt dus weer dezelfde droom gehad. Vertel eens precies wat je voelde en dacht… en niets overslaan.. Noem de dingen bij de naam zoals je ze in gedachten hebt en geneer je niet. ” Marion haalt even adem en steekt van wal. “Nou dokter, het is iedere keer dezelfde droom, hier en daar met kleine variaties. Ik loop te wandelen op een stillen landweg en passeer een huis met mijn naam. ‘Huize Marion’ staat er in verweerde letters op. Het huis is groot en erg verwaarloosd en staan in een grote, even verwaarloosde tuin, waar de brandnetels en andere onkruid metershoog staan. Nieuwsgierig, omdat het huis mijn naam draagt, loop ik de tuin in en zie, dat het, hoewel het nog wel van wat meubliair is voorzien, onbewoond is. Ik loop om het huis heen en ga door de keukendeur, die niet op slot is en krakend opengaat, naar binnen. Eerst dwaal ik op de kamers op de parterre en loop dan langzaam de trap op. Op de eerste etage is bijna alles leeg en dan ga ik de zoldertrap op. De houten, verveloze deur staat half open en ik ga naar binnen. Zo als ik binnen ben, word ik beetgepakt door drie mannen die daar met hun… eh… pik uit hun broek op me staan te wachten. Ze rukken de kleren van mijn lichaam en voelen mij gemeen lachend tussen mijn benen… aan mijn… eh… kutje. Ze trekken aan mijn… eh… eh… schaamlippen en strelen geraffineerd over mijn… eh … kittelaar. Daardoor word ik vreselijk… eh… eh… g… geil en word op de grond gedrukt. Ik krijg gelijk drie… eh… pikken tegen mijn mond aan gedrukt en ik word gedwongen zo om beurten te.. zui… pijpen. Tien minuten of langer ben ik zo bezig en dan spuiten ze een voor een hun… eh… kwakkies in mijn b… eh… mond. Daarna kleden ze zich helemaal uit en word ik in een ijzeren kooi gesjord en vast gebonden aan kettingen, zodat ik geen kant uit kan. Ze slaan me gemeen met grote zwepen en dan moet ik weer hun… enorme grote… lullen… pijpen tot ze weer alledrie… eh… kl… klaarkomen. Dan komen ze in de kooi en neu… nemen… eh… neuken me om beurten… ” Kom je daar zelf ook bij klaar? ” Marion kleurt tot achter de oren. “Ja dokter… heel vaak en heel intens. ” “En geniet je van het sperma op je lippen? ” Marion kijkt vol schaamte en slikt een paar maal. Haar handje schuift aarzelend over de bank en verdwijnt onder de witte jas van dokter Birbel. Deze begint te hijgen en spreidt de benen iets zodat zij de gelegenheid krijgt zijn rits omlaag te trekken. Terwijl ze de grote stijve knots tevoorschijn trekt praat ze fluisterend verder. “Ze steken hem ook in mijn an… eh… kont en neu… neuken me erg hard, zodat het pijn doet. Toch ervaar ik ook genot als ik weer een van die grote pikken in mijn mond krijg kom ik kl… o… dokter… zo… k… ik niet… pr… bllbll… zlff… mmmm… umum… ” Dokter Birbel kreunt en Marion vraagt: “Mag ik het afspoelen of moet ik het laten zitten… het kleeft erg… mmm. ” Dokter Birbel maakt zijn kleren in orde en gaat aan zijn buro zitten. Marion komt van de bank en neemt tegenover hem plaats. “Wat denkt u ervan, dokter? ” Hij strijkt in gedachten over zijn spitse baardje en kijkt haar aan. “Ja Marion, ik denk dat het iets is, dat je in een vroeger leven hebt meegemaakt… reincarnatie. Een andere mogelijkheid is, dat je in je onderbewustzijn naar zo’n behandeling verlangt. Heb je er veel over gelezen of met je man over gesproken destijds? ” “Nee dokter. Toen alles nog goed was met mijn man dacht of droomde ik nooit zulke dingen. Hij heeft ook nooit iets in die richting voorgesteld. ” “Maar je sexleven met hem verliep wel onbevredigend? ” Marion aarzelt: “Ja… nee, dat is te zeggen, er waren keren bij, dat het heerlijk was, maar ook wel, dat hij er niets van terecht bracht en ik ook eigenlijk geen zin had. Maar ook na de keren, dat ik echt genoten had, had ik het gevoel, dat er iets ontbroken had. ” “Is dat uiteindelijk de reden geweest van jullie scheiding? ” Marion knikt. “En wanneer zijn die dromen begonnen? ” Dokter Birbel staart naar zijn nagels en knikt als hij haar antwoord hoort. “Kort nadat de scheiding was uitgesproken dokter. Ik droomde dat ik op zoek was naar de martelkamer waar ik in latere dromen in terecht zou komen. ” Dokter Birbel staat op en loop om zjin buro heen. Hij legt zijn handen op haar schouders en kijkt haar doordringend aan. “Je bent financieel onafhankelijk Marion. Je hebt mij bij de vorige bezoeken verteld, dat je familie uit Zeeland stamt. Daar ligt misschien de oplossing. Trek er tussenuit en zoek en hotel of pension in die streken. Ga veel wandelen of fietsen in die streken en probeer je in te leven in vroegere tijden en situaties. Misschien ligt daarin de oplossing van je probleem en komt daar de grote bevrijding. Houd als je wilt kontakt met me en bezoek me als je terug bent. ” Ze nemen afscheid en Marion gaat naar huis om haar reis voor te bereiden. De volgende dag reeds is zij op weg naar Zierikzee en neemt daar een kamer in een goed maar eenvoudig hotel. Van daaruit onderneemt ze kleine uitstapjes in de omgeving. De derde dag huurt ze een fiets en rijdt een eind westwaarts. De Oktoberzon heeft nog genoeg kracht en al gauw voelt ze zich behaaglijk warm van de inspanningen van het fietsen. Op een stille bochtige buitenweg ontdekt ze plotseling het huis. Ze springt van de fiets en staart gebiologeerd naar de grote vervallen villa. Haar blikken richten zich op de daklijst waarop in sierlijke letters staat: ‘Huize Marion’. Het huis is zo te zien onbewoond, overal is de verf afgebladderd en de tuin is een regelrechte wildernis. Brandnetels, wilgenroosjes, solidagad en kamperfoelie overwoekert het terrein. Het toegangshek hangt scheef in de scharnieren en op de eerste etage klappert een raam heen en weer. Marion glipt door het half open hek en zet de fiets tegen een boom. Met een hoogrode kleur loopt ze om het huis heen en probeert de kruk van de keukendeur omlaag te duwen. Krakend geeft die mee en even later is ze binnen. Een dikke laag stof en zand bedekt de bodem en de weinige meubelstukken zitten ook onder. Tree voor tree beklimt ze de krakende trap en komt op de bovenverdieping. De kamers zijn nagenoeg leeg en ook hier ziet ze de tekenen van verval. Dikke zweetdruppels parelen op haar voorhoofd en het verleden schijnt te herleven. Vaag hoort ze ruzie-achtige stemmen en hardverscheurende kreten door het huis daveren. Met knikkende knieen beklimt ze de gammele zoldertrap en duwt met twee handen de half open staande deur verder open. Links van haar ziet ze een open hutkoffer met ijzeren tangen en wat zwepen. Rechts een houten bank met klemmen waarop kennelijk mensen gemarteld werden in vroegere tijden. En in het midden… een kleine vierkante ijzeren kooi, volledig verroest. Tussen de tralies hebben spinnen hun web geweven. Van de zoldering en op de vloer zijn haken met kettingen bevestigd. Aan het uiteinde van de kettingen zitten half vergane riemen. De wind giert zachtjes door de hier en daar verschoven dakpannen en Marion huivert, voelt zich koud en warm tegelijk worden. Langzaam begint ze zich uit te kleden en wrijft aarzelend over haar opgezwollen bolle spleet. Met twee vingers trekt ze de grote schaamlippen van elkaar en propt de dikke achterkant van een der zwepen in haar druipende kut. Ze klemt het ding stevig tussen haar benen en schuifelt zo voetje voor voetje naar de kooi, gaat er binnen en knielt op de vuile ruwhouten vloer. Dan buigt ze met tranen in haar ogen het hoofd en wacht op de grote bevrijding…”