Dagboek van lotte deel 3

27/05/1990 Beste dagboek, mijn woorden waren nog maar nauwelijks koud toen ik hem zei dat ik ermee door wou gaan of hij zei me al dat ik eens moest ervaren wat het woord sub inhoudt en wat het betekent om een sub te zijn. Ik moest ervaren wat elke sub ervaart, namelijk dat je constant herinnert moet worden aan het sub zijn. Voor ik het besefte lag ik over zijn schoot , broek af en begon hij op mijn kont te slaan, harder en harder, slag na slag. De pijn schoot door mijn hele lichaam en dan stopte hij, ik vermoed dat zijn hand pijn deed en zijn arm moe was. Maar het was niet gedaan, hij sleurde me op bed, en nam een zweep, hij begon te slaan, deze keer moest ik tellen , heldhaftig telde ik 1 , 2 ,.. maar algauw was ik de tel kwijt , de pijn werd te hevig, ik kon het nietmeer volhouden, ik mijmerde maar mat en mompelde wat. Hij ging door op zijn elan en sloeg als een gek op mijn achterwerk dat nu toch al alle kleuren van de regenboog zag. En toen stopte hij , hij drukte me op een stoel waar ijs op lag , het was hemels, mijn kontje koelde helemaal af, zalig, mmm lekker , en nog voor ik echt kon genieten van het afkoelen van mijn getormenteerde kont stond hij daar met zijn lul uit zijn broek voor men neus, ik wist meteen wat ik moest doen, pijpen! Ik deed men mond open wou pijpen, maar het mocht niet baten, hij neukte men mond,keel alsof het mijn kut was, ik moest kokhalzen en hoe meer ik moest vechten tegen het braken, hoe meer hij ervan genoot! Hij kwam klaar en spoot zijn sperma diep in mijn keel, ik deed alle moeite van de wereld op alles in te slikken, ik stikte bijna , maar slaagde erin alles binnen te houden, tot de laatste druppel sperma zoog ik uit zijn lul. Zijn lul zat nog niet half terug in zijn broek of hij sleurde me op bed en begon me te slaan met een cane, wat een afschuwelijk tuig is dat! Deze keer telde hij 1, 2 en zo ging het maar door, al wat ik kon doen was op mijn tanden bijten en wenen, ik kon het nietmeer aaaaah dit was te , te veel , te vaak, te hard,mijn kont moest nu al alle kleuren van de regenboog hebben en bloeden, en toen ik riep het hard, PARDON PARDON plz stop, ik had nog maar nauwelijks het woordje pardon (ons afgesproken stopwoord) geroepen of er lag al een zak ijs tegen mijn kont , hij trok me in bed, stopte me onder , gaf me een nachtkusje en zei, slaapwel schat. Met twee vielen we meteen in slaap. En nu beste dagboek om 5 uur in de morgen schrijf ik dit allemaal neer, mijn man ligt nog rustig te slapen. De enige vraag die ik me nu stel is of hij niet te ver gegaan is, is hij niet te ver gegaan met me? hoewel, ben ik zelf niet te ver gegaan? Ik had alle macht uiteindelijk, ik moest maar pardon zeggen, en hij stopte al, bij het horen van de eerste klanken. Is het nu mijn fout dat mijn kont zo pijnlijk is of de zijne, ik weet het niet en misschien is het wel niemands fout? Dit gezegd zijnde, op een stoel, met een kussen op, ga ik stoppen met schrijven en terug naar bed, naar mijn man, wetende dat ik de komende dagen, telkens ik ga zitten eraan herinnert zal worden wat ik die avond ondergaan heb. Slaapwel (reacties altijd welkom)”