Aurelia’s treinreis (deel 3)

Deel 3. (Zie ook deel 1 en 2) Het was voor Aurelia een heel nieuwe ervaring om per trein in z?â??n kort rokje en kousen te reizen. Ze moest er op letten dat zij altijd haar benen bij elkaar hield. Het was ook erg onaangenaam om met haar blote billen op de zitting te zitten. Het voelde ongemakkelijk en kwetsbaar aan. Buiten was het lekker zomer weer en niet te warm, maar ze merkte dat ze door de spanning behoorlijk verhit was. Hierdoor en door de schaamte dit ze voelde had ze een hoofd zo rood als een tomaat. Na 10 minuten begon haar latex string steeds vervelender te zitten. Ze had het gevoel dat ze drijfnat was tussen haar benen. Ook rond haar borsten was ze behoorlijk nat. Hoewel ze erg tegen op keek om naar haar nieuwe kamer te gaan, kon Rotterdam niet snel genoeg komen. Tegenover haar zat de man nog steeds verlekkerd naar haar te kijken. Hij was schatte Aurelia ergens rond de 50 jaar. Hij probeerde ook telkens onder haar rokje te kijken. Aurelia vond het erg vervelend worden en besloot ergens anders te gaan zitten. Ze stond op en draaide zich om. Zo jij hebt lekker billen, riep de man plotseling. Verschrikt keek ze om. Wat….zegt u stotterde ze. Ze keek om zich heen in de coupe. Iedereen zat nu naar haar te kijken. Oh wat was dit vernederend. Nou dat je mooie billen hebt meisje. Aurelia probeerde haar rokje naar beneden te trekken. Niet wetend wat ze moest doen of zeggen. Plotseling maakte de trein een schokkende beweging. Ze stond al wankel op haar hoge hakken en viel om. Boven op een man die een bank verder zat. Het was een knappe jongen zag ze. Zo kom je bij mij liggen zei de jongen zacht. Sorry, ik viel. Geeft niet hoor, zulke lekker meisje mogen altijd op mij vallen. Het woord vallen zei hij met een grote nadruk. Aurelia voelde zijn hand naar haar billen glijden en er over heen wrijven. De oudere man van de vorige bank was opgestaan om te kijken waar Aurelia was gebleven. De jonge man keek op en zei. Zo ouwe geile beer, je kunt het niet laten he om kleine meisjes lastig te vallen. De man schrok. Sorry, ik wilde alleen maar kijken of het goed met haar ging. Ja ja, en intussen haar lekker betasten, geile klootzak. Iedereen in de coupe zat de man aan te kijken en glimlachte. De man draaide zich om en liep boos en verontwaardigd weg. Aurelia was wel blij dat deze jongen haar te hulp was gekomen, maar vond het ook heel vervelend dat die jongen haar zo betaste. Hij zat intussen met zijn handen ook al bij haar latexbeha. De jongen fluisterde. Hm, je bent wel een geil ding hoor om latex te dragen. Vind je dat fijn? Aurelia schudde met een rood hoofd. Nee hoor. De jongen keek haar verbaasd aan. Waarom draag je dat dan. Aurelia wist niet wat ze moest zeggen. Ze wilde hard weg lopen, maar de jongen hield haar nog stevig vast rond haar middel en ze voelde zich ook ondanks de situatie veilig bij hem. Ben jij een slavin vroeg de jongen plotseling. Aurelia schrok en schudde hard haar hoofd. Jawel dat ben je wel, zei de jongen met een glimlach. Wie is je Meester? Meester…Meester Beesd. De jongen liet haar los. Oke dan zal ik maar met rust laten. Aurelia keek verbaasd op. Hoezo…Je bent een slavin en dus ik mag je niet zonder toestemming van je Meester gebruiken. Aurelia begreep er niks meer van. Heel goed jongeman, zei een zware stem plotseling. Het was een man met een hoed op en regenjas aan. Hij gaf de jongen een kaartje en liep weg. Aurelia keek de man verbaasd na. Wie was dat? vroeg ze. Dat zou jij niet weten glimlachte hij. Nee dat weet ik niet. Hou mij niet voor de gek Aurelia. Hoe weet jij mij naam. Tsja mag ik niet zeggen, maar ik zal je beschermen totdat je in Rotterdam bent. Ik ben Hans. De rest van de trein reis verliep rustig. Hans bleef dicht op Aurelia zitten af te toe met zijn hand over haar benen wrijvend. Steeds richting haar rokje maar verder kwam hij niet. Hans vertelde haar dat hij 21 jaar was en in Rotterdam Werktuigbouwkunde studeerde. Hij woonde al 2 jaar op kamers. Aurelia vertelde hem ook dat zij op kamers ging wonen. Eindelijk kwamen ze in Rotterdam aan. Toen ze uitstapte zag ze dat de conducteur en nog 2 mensen bij de oude man stonden van zonet. Hij had een kapotte bril en een bloedneus en zat op de grond in het halletje bij de deur. Aurelia vroeg zich af wat met de man was gebeurd, maar had geen medelijden met hem. Eigenlijk vond ze het wel grappig. Bij het station nam Hans afscheid van haar. Aurelia was nu weer alleen en vond het best moeilijk om weer alleen door het stationsgebouw te lopen. Zolang Hans bij haar was, voelde zij zich veilig. Iedereen bleef haar nakijken maar liet haar met rust. Maar nu voelde ze zich in haar te korte rokje en kousen weer loslopend wild. Beschikbaar voor elke gek die haar wat wilde aan doen. Na een rit in de tram kwam ze bij haar nieuwe thuis aan. Het was in een behoorlijke drukke straat waar de gebouwen dicht op de straat staan en vier tot vijf verdiepingen hoog waren. Het waren gebouwen uit de jaren 30 met bij elke portiek 2 deuren waar je aan de bordjes kon zien dat er behoorlijk wat mensen per portiek woonden. Bij nummer 34 bleef Aurelia staan. Achter de cijfer F stond haar nieuwe naam: A. Beesd. Ze drukte tegen de deur en de deur ging open. Ze woonde op de derde verdieping. Aurelia zag dat het appartement een nieuwe zwarte deur had. Ze drukte de code in en de deur klikte open. Eindelijk was ze veilig en ze voelde de spanning van haar afvallen. Ze zucht diep. Wordt vervolgd….. “