Aurelia wordt slavin

Aurelia was een 3 dagen geleden 18 jaar geworden. Aurelia was een halfbloed met een Roemeense vader en een Thaise moeder. Ze was met haar lange blonde haren tot halverwege een zeer prettige verschijning en leek veel jonger dan haar leeftijd. Aurelia was maar 1.52 lang en woog 48 kilo. Ze had eigenlijk eerder een meisjes lichaam dan die van een vrouw. Het leek er op dat zij vanaf haar 14de niet meer was geroeid. Behalve dan haar borsten. Moeder natuur had haar daar niet vergeten. Ze was inmiddels bedeeld met een DD/E cup. Het waren de mooiste grote borsten die je ooit hebt gezien. Prachtig gevormd en vol. Het was alsof de zwaarte kracht er geen invloed op had. Door haar meisjeslichaam vielen de borsten eigen nog meer op en leken niet bij haar te horen. Aurelia had nauwelijks heupen en toch was ook haar kond vol en strak. Het vlees stak goed naar achteren en werd gescheiden door een diepe gleuf. Toch was Aurelia niet blij met haar lichaam en ze droeg het liefst slobber truien en tuinbroeken. Aurelia zat in de wachtkamer van een notariskantoor te wachten, omdat ze een uitnodiging had ontvangen voor een lezing van een testament. Wie de man was die overleden was wist ze niet. Even later werd ze door de secretaresse gevraag om binnen te komen. De notaris heette haar welkom. Nou mevrouw, u bent als enige erfgename genoemd in het testament van wijlen de heer Beesd. Ik ken die meneer niet. Hij kent u wel mevrouw, van een benefiet wedstrijd ten behoeve van het kankerfonds welke hij gesponsord heeft en waar u aan mee heeft gedaan. Daar heeft hij u gezien. Hij was zeer weg van u. Aurelia wist niet goed wat ze hiermee aanmoest. Het voelde een beetje ongemakkelijk aan. Wat heeft hij mij dan nagelaten. 10 miljard euro…..Aurelia viel bijna van haar stoel toen ze het hoorde. Zo….zoveel…maar…maar.. Rustig mevrouw, u krijgt het niet zomaar. U moet er iets voor doen en eigenlijk wringt daar de schoen. Hoe bedoelt u. Ik zal u het maar zeggen mevrouw. U dient 10 jaar lang, 52 weken per jaar, 7 dagen per week, 24 uur per dag een slavin te zijn. Een wat…Een slavin. U moet 10 jaar lang leven zoals hij dat wil. Pas over 10 jaar mag u over het geld beschikken als u naar tevredenheid alle opdrachten heeft volbracht. Maar hij is dood. Wel, hij heeft 1200 opdrachten voor u bedacht. 2 per week. Die moet u precies op de letter uitvoeren. Als u een opdracht niet uitvoert op het juiste moment, binnen de gesteld tijd dan vervalt u recht op de erfenis. En die opdracht wat houden die in? Dat mag ik u niet zeggen, alleen dat ze voor u zeer vernederend zijn. U zult vernedert worden, pijn lijden, u zult zich kwetsbaar voelen, geestelijk kapot gemaakt worden. Het zal verschrikkelijk zijn, 10 jaar lang. U zal u zwaar vallen en het is denk ik bijna onmogelijk om het allemaal uit te voeren. En als ik het niet doe. Dan zeg ik u hartelijk dank voor u komst en mag u gaan. Ik krijg helemaal niks. De notaris knikte. Moet ik meteen beslissen. Nee u krijgt vanaf nu 24 uur bedenk tijd. Na 24 uur wil ik u antwoord. Daarna vervalt de erfenis als ik niks van u hoor. Ook vervalt hij als u 1 opdracht niet goed uitvoert. Hoeveel opdrachten u wel goed heeft uitgevoerd doet er niet toe. Ook mag u niemand hier iets over zeggen. Alleen u en ik mogen dit weten. Oke ik denk er overna. Mevrouw mag ik u een advies geven, doe het niet. Aurelia verliet half verdoofd het notariskantoor. Toen ze thuis was ging ze naar haar kamer en ging op bed liggen. Even later huilde ze. Ze wilde het niet. Maar het geld was wel zeer aanlokkelijk. Ze zou schat en schatrijk zijn. Maar was wat ze moet doorgaan 10 jaar ellende waard. Ze werd op en neer gegooid tussen het gevoel van wel en dan niet. Tussen vol moed er voor gaan en niet durven. Eigenlijk was Aurelia behoorlijk verlegen en conservatief. Ze had wel een van bijvoorbeeld SM gehoord. Maar wat dat inhield wist ze niet en eigenlijk wilde ze dat ook niet weten. Ze had een fijn leven bij haar ouders. Ze volgde een leuke studie geschiedenis aan het universiteit en had leuke vrienden. Tot 2 uur geleden was haar leven perfect. En nu dit. Die nacht sliep ze zeer onrustig met angst dromen en alle ellende van dien. De volgende dag besloot ze in haar eentje naar het park te gaan om te schilderen. Van schilderen kwam eigenlijk niks. Eten lukte ook al niet met de het gevoel dat er een steen op haar maag lag. Toen het tijd was liep ze met lood in haar schoenen naar de Notariskantoor. Ik doe het, zei ze bravoer. Weet u het zeker. Ja. Goed u dient dit contract te tekenen. Aurelia las het. Er stond eigenlijk in dat ze haar leven en lichaam verkocht aan Meester Beesd. Tot 1 januari 2016 zou ze zijn slavin zijn. Dat ze afstand deed van al haar rechten en zijn bezit zou zijn. Ze was voortaan niet meer dan een voorwerp. Ze tekende. Eigenlijk wilde ze na haar beslissing er niet meer over nadenken. Toen vroeg de Notaris om haar ID kaart. Ze gaf het hem. Hij gaf haar weer een terug. Ze heette voortaan Aurelia Beesd en was…Meneer de datum klopt niet. Hij klopt wel maar ik ben hier op 14 jaar…Inderdaad. Oke. De Notaris was voortaan haar voogd. Ze kreeg een papier voorgelegd dat ze niemand ook haar ouders niet mocht vertellen wat ze was. Haar verhaal zou zijn dat dit haar eigen keuze zou zijn. Ze wilde dit zelf. Mocht de notaris ter ore komen dat ze het toch aan iemand verteld had dat zou het recht op de erfenis vervallen. Ook zouden al haar gegeven in de burgerlijke stand aangepast worden. De oude Aurelia bestond niet meer. Ook dit tekende ze voor akkoord. Goed dan is dat geregeld slavin aurelia, mij noemt u voortaan Meester. Ja Meester. Dit is je eerste opdracht slavin. “