Ze rijdt paard door het park

Een vrije dag en mijn gevoel vertelt me maar niet wat te doen. Normaal heb ik voor mezelf wel duidelijk hoe ik mijn spaarzame vrije dag door wil brengen. Ik begin in de sportschool, sluit mijn tijd in de sportschool af in de sauna en vind een plekje in het park met een boek en iets te eten. Of ik rij naar de Achterhoek om daar te gaan paardrijden, een lunch in een leuk dorpje en de middag fietsend door bos en heide. Nee. Over hoe ik me moet ontspannen hoef ik me niet druk te maken. Maar vandaag is vreemd. Met de fiets achterop ben ik in een nationaal park in Limburg uitgekomen. En nu fiets ik door het park, maar zonder enig idee waarom en waar naar toe. Het lijkt er op dat de dag mij gaat vertellen wat er gaat gebeuren. In plaats van andersom. Ach. Als je kunt genieten van niets wordt alles mooi. Dus ik laat het zo zijn en peddel mezelf het park door. Een mooie route langs een groot meer, waarbij het pad af en toe het bos in duikt. De zonnestralen hebben het park ook gevonden en een lichte bries maakt het bijzonder aangenaam. In de verte iemand op een paard. Stilstaand en zo te zien in gesprek met andere mensen. De voeten lijken vrij te hangen dus waarschijnlijk zonder zadel. De lange haren los over de schouders. Blote voeten zelfs. En een luchtige jurk aan. De mensen die ze gebarend de weg uitlegt zie ik niet eens. Ik hoor alleen hun Duitse stemmen. Oh my god… ben ik hier net voorbij gefietst? Mijn hart klopt in mijn keel en gedachten schieten door mijn hoofd. Maar denken kan ik niet. Het beeld van de vrouw in een jurk op haar paard zonder zadel is het enige dat ik zie. Hiervoor vroeg ik me af wat ik hier deed. Nu is alle twijfel weg en hoop ik dat ik haar nog een keer zal zien. En dat ik dan niet met mijn hoofd tegen een boom aan fiets. Wat doe ik met die fiets? Die fiets moet weg. Als ik haar wil zien en het moment wil laten duren, dan moet dat zonder fiets zijn. Een stukje verder kom ik bij een bezoekerscentrum. Ik zet mijn fiets er op slot en loop terug in de richting waar ik vandaan kwam. Bewust van mijn omgeving loop ik terug en hoop ik dat zij ook ergens haar weg terug zal kiezen. Ik kies ervoor dicht bij het ruiterpad te blijven waar ik langs kom. Ik kom wel wat mensen tegen, maar het zijn er niet veel. Daar komt ze aan! Damned. Wat ga ik doen? Ik vertrouw er op dat ik bijdehand genoeg ben een gesprek te beginnen. En wat er ook gebeurt, dit moment gaat niet voorbij zonder dat ik het op de ene of andere manier heb vastgelegd. Wauw. Wat een elegantie. Wat een schoonheid. Ik vind paardrijden te gek om te doen en het geeft me veel genoegen. Maar een vrouw op een paard is toch echt iets anders. De elegantie waarmee zij haar macht doet gelden en waarmee zij meester is in het samenspel kan enorm erotiseren. Het maakt me ook geen fuck meer uit wat er gebeurt, maar dit moment wil ik volledig bewust meemaken. “Sorry. ” begin ik de vertraging van het moment en de de opname van het beeld op de gevoelige plaat van mijn bewustzijn. “Vind je het goed als ik een foto van je maak? Je ziet er zo schitterend uit hier rijdend op je paard. Je zou me een groot plezier doen als ik dit moment vast mag leggen op een foto… ” “Jij mag dat. ” zegt ze, met een voorzichtige lach. Ik beantwoord haar lach en pak mijn telefoon. Ik kies een hoek waarbij ik schuin voor het paard licht naar boven een foto van haar maak. Zo kijkt ze op me neer en het geeft het tafereel een machtige uitstraling. Met het groen van de bomen en het blauw van de lucht als achtergrond. “Je vindt het geil, he? ” Bam. Au. What the fuck? Heel mijn lijf tintelt en ik krijg nog geen uh uit mijn mond. “Hoe je naar me kijkt. De foto. En de bult in je broek. ” Ik ben nog steeds aan het proberen uh mijn mond uit te krijgen. En het lukt me niet. “Ik vind het fijn dat je me bewondert. Het is fijn dat je me laat voelen dat ik bijzonder ben. En ik weet niet wat het is, maar je doet me tintelen. ” Uh zeggen heb ik ondertussen opgegeven. Mijn lichaam staat strak van de spanning. Tintelingen overal. En ik weet niet hoe al die hormonen heten, maar ik weet nu wel hoe ze voelen. Secondes die niet voorbij gaan. Eén grote rush. Mr Know it all met zijn mond vol tanden gevangen in het moment door een jonge vrouw op een paard. “Haal je pik maar uit je broek. Dan mag je mij ook een plezier doen en mag je mij je bewondering tonen. ” Wat is dit? Wat gebeurt hier? Wil ik het weten? Laat dit gevoel voor altijd duren… Mijn handen gaan naar mijn kruis. Nadenken is er ook al niet meer bij. Mijn broek gaat open. Met mijn linkerhand houd ik mijn boxershort naar beneden en met mijn rechterhand breng ik mijn harde erectie in de open lucht. Als ik nog na had kunnen denken dan had ik nu geweten waar al mijn bloed, zuurstof en hormonen waren gebleven. “Wow. Je hebt een mooie pik. De rillingen die je me geeft doen mijn tepels verstijven. Zie je dat? Trek maar aan je pik. Trek er maar aan. En geef het moment het hoogtepunt waar het op wacht. ” Met haar vingers haalt ze langzaam haar jurk wat omhoog. Haar blik is niet te beschrijven. Wat een prachtige uitstraling en wat een rust. De eenheid van haar en haar paard. Ik zou wel kunnen schreeuwen en ik heb het gevoel dat ik dat zo ook ga doen. Vanuit mijn ballen voel ik een drang die in enkele ogenblikken alle opgebouwde energie de vrijheid zal gunnen. Mijn hand beweegt zich, ik kan mijn ogen niet van haar af houden, mijn adem stokt, mijn spieren spannen en de glimlach op haar gezicht is het moment dat in enkele heftige bewegingen alles in mij samen knijpt, mijn ogen sluiten en ik mijn zaad met een voor mij ongekende kracht een kleine meter van mij vandaan spuit. In de secondes hierna dat ik goed en wel bijkom hiervan kijk ik op. Ze werpt me glimlachend een kushand toe en galoppeert van me weg. Ik kijk haar na tot ik haar niet meer zie. Ahhhh man. Wat een ervaring. En daar sta ik dan met mijn pik in mijn hand. Vrouwen snappen meer dan mannen weten… Het verhaal gaat verder. Ik hoor graag of er interesse is in het vervolg. Mail me of reageer.”