Witte Kerstmis 3/7

GEORGE EN MARIEKE

George

‘Nou George, het is hier boven Spanje nog slechter dan de weerdienst voorspelde, de kist bokt flink vandaag’ zegt mijn collega Arla, die deze reis de gezagvoerder is. ‘Kan je het even alleen aan? Ik moet hoognodig naar het toilet voordat we het laatste deel van de landing inzetten.’ Ik knik, dat moet wel lukken en zeg voor het logboek hardop ‘yes’. Het is onze laatste vlucht vandaag en omdat we maar half vol zijn is de turbulentie heftiger dan anders, maar ik heb al wel erger meegemaakt.

Ik vlieg inmiddels een jaar of drie voor Ryanair als co-piloot en hoop binnen enkele jaren door te kunnen stromen als gezagvoerder. Ik was blij met deze post, ik deed een dure studie om piloot te worden en kwam vervolgens totaal niet aan de bak. Tot die kans zich voordeed bij Ryanair, maar voorwaarde was wel dat ik akkoord ging met Barcelona als standplaats. Het leek me wel wat om er te gaan wonen en vol goede moed trok ik er naartoe, met Jolien, mijn toenmalige vriendin. Maar na een jaar kreeg ze zoveel heimwee dat ze terugging naar Nederland. Ik heb lang gehoopt dat ze terug zou komen maar inmiddels heeft ze een andere vriend…

Marieke

Niet normaal hoe dit vliegtuig te keer gaat. De gezagvoerder zei het al na het vertrek, dat het boven Spanje zou spoken en dat de turbulentie pittig zou zijn. Nou, ze heeft geen woord te veel gesproken, het voelt bijna als zo’n mechanische rodeostier die je wel eens op een kermis ziet en die je probeert van de rug af te gooien. Ik hoop dat ze het een beetje onder controle hebben, want ik voel aan mijn oren dat we al aan het dalen zijn en het lijkt of het alleen maar erger wordt. Net als ik me dit zo bedenk komt de gezagvoerder uit de cockpit en omdat ik op rij drie zit kan ik heel even naar binnen kijken en zie dat nu een jonge kerel het vliegtuig bestuurt.

Nou, ze zullen wel weten wat ze doen. Ik zou graag alvast mijn jasje uit de koffer te pakken, maar het lampje ‘fasten your seatbelts’ brandt al een hele tijd en zal voor de landing ook wel niet meer uitgaan. Nou, dat moet dan straks maar. En zoals zo vaak de laatste tijd zak ik weer een beetje weg in mijn verdrietig gemijmer. Eindelijk was ik een maand terug klaar met mijn aanvullende scholing tot chef-kok, en ik vond dat het wel een mooi moment was om te gaan trouwen. Robbie en ik woonden al drie jaar samen maar van hem kwam er geen initiatief, dus had ik besloten hem met Kerstmis een aanzoek te doen.

Maar toen kwam ik op een avond onverwacht thuiskwam en betrapte ik Robbie, die aan het neuken was met mijn beste vriendin. Het was alsof een grote spiegel in één klap in duizend stukjes viel. Het was allemaal niet de bedoeling, het gebeurde per ongeluk, en of ik hem en die sloerie die ik mijn beste vriendin noemde ‘alsjeblieft alsjebliéft’ wilde vergeven. Maar dat kon ik niet, ze hadden mijn hart én mijn vertrouwen in hen allebei volledig aan stukken vertrapt. Hoevaak heb ik daarna niet gehuild op dat nummer van Wham:

Last Christmas, I gave you my heart
But the very next day, you gave it away
This year, to save me from tears
I’ll give it to someone special
(George Michael)

Dezelfde avond nog heb ik mijn belangrijkste spullen ingepakt en hoewel ik me bijna letterlijk van mijn smekende ex-vriendje moest losscheuren ben ik vertrokken. De rest van m’n bezittingen zou later wel komen, op dat moment moest ik snel weg zien te komen en als een verdwaalde straatkat kwam ik bij mijn ouders aan. Mijn moeder had al wel eens geïnformeerd of het wel goed zat tussen Robbie en mij, wat ik toen zonder enige twijfel bevestigde…

Ik ben onderweg naar Barcelona, mijn broer werkt daar voor een grote investeringsmaatschappij en hij heeft me uitgenodigd een maand of wat bij hem te komen. ‘Lekker weg met Kerstmis, goed voor je’ zei hij. Misschien kan ik er net als hij werk vinden, volgens hem zijn er ook in Barcelona veel koks nodig. Hij heeft een onwijs grote flat, ik mag zo bij hem intrekken en om me over de streep te trekken pochte hij dat het er altijd goed weer is. Net op dat moment maakt het vliegtuig een stevige slinger, tja mijn broer en zijn ‘altijd goed weer’, de berichten komen precies uit, het stormt, het vriest en er wordt zelfs sneeuw verwacht, het is dus even wat anders dan dat altijd zo goede weer van Barcelona…

Gelukkig zie ik net op dat moment die piloot van het toilet komen en direct de cockpit binnengaan, het voelt met dit gestuiter veiliger dat ze weer met zijn tweeën zijn. Niet veel later klinkt het ‘cabincrew prepare for landing’, waarna die serieus wordt ingezet. Omdat we een dik donker wolkenpakket induiken is er helaas niets te zien van Barcelona. De landing is heftig, wiebelend en met bonkende wielen in een eerste nog dun laagje sneeuw, maar gelukkig komen we even later veilig aan bij de terminal. Ik pak snel mijn kleine cabinekoffer uit de bak boven me en ga dan weer zitten. Iedereen is altijd zo haastig om eruit te komen, ik blijf het even aankijken, ik moet straks toch nog wachten op mijn grote koffer. Ik pak mijn gewatteerde jasje uit de koffer en trek dat aan, nu de deur opengaat is het meteen een stuk kouder.

Een van de stewardessen groet iedereen vriendelijk bij het uitstappen, leuk wel hoe ze dat doet. Op een gegeven moment gaat de cockpitdeur open en dit keer komt die jonge kerel eruit. Hij gaat naast de stewardess staan en zwaait dan met haar de vertrekkende passagiers uit. Best wel attent, nu zou je toch niet zeggen dat Ryanair zo’n goedkope maatschappij is. Hij is wel leuk om te zien, fris geknipt donker haar, donkerbruine ogen, gebruind gezicht, wat met die witte blouse en donkergrijs jasje met dasje best wel sexy staat. Op een gegeven moment merkt hij dat ik hem aanstaar en dan kijk ik snel weg, mezelf op mijn kop gevend, want ik mis immers Robbie nog steeds…

George

Arla en ik geven elkaar een high five als het toestel veilig aan de grond staat, het was toch wel even hard werken. Ik heb behoefte aan wat frisse lucht en om mijn benen te strekken. M’n collega vindt het prima als ik even de grote cabine inloop, zij werkt eerst het logboek wel af. Aan de andere kant van de deur is net het vertrek van de passagiers begonnen en ik ga naast Manon staan die iedereen vriendelijk gedag zegt. Nou ja, en dan doe ik natuurlijk ook mee, je kan er niet als een stijve plank bij gaan staan.

Het valt me op dat een meisje op de derde rij blijft zitten, terwijl ze toch als een van de eersten had kunnen vertrekken. Ik betrap haar erop dat ze naar me zit te staren, waarna ze snel wegkijkt. Jammer, van mij mag ze, ze is leuk om te zien. Donkerrode krullen, een wittig snoetje met rode lippen en best wel grote groene ogen, zelfs vanaf hier zie ik hoe intens ze van kleur zijn. Het vliegtuig loopt doordat we maar half bezet waren redelijk snel leeg. Uiteindelijk staat het meisje als laatste ook op en dan gebeurt het, zo’n beetje pal voor mijn voeten klapt haar koffer open. Blijkbaar heeft ze hem niet goed afgesloten en als ze op haar knieën gaat om alles bij elkaar te rapen doe ik dat ook, om haar te helpen.

‘Dat hoeft niet’ zegt ze heel zachtjes en als ik haar aankijk valt me opnieuw op hoe groot en mooi groen haar ogen zijn. Maar dit keer zijn het wel ogen die vol tranen staan, het ontroert me, wat voor reden kan zo’n mooi meisje nou hebben om te huilen. Natuurlijk blijf ik haar helpen, ik geef haar haar spulletjes aan terwijl zij alles zo snel mogelijk in het koffertje probeert te proppen. Wat natuurlijk niet lukt want dan blijkt dat hij niet dicht kan en moet ze alles opnieuw rangschikken. Eindelijk lukt het en na een bijna gefluisterd ‘dankjewel’ gaat ze er als een haas vandoor. Als ik weer naast Manon sta kijkt ze me lachend aan: ‘leuk meisje hè?’ Ik haal met een rood hoofd een beetje dommig mijn schouders op, ja, klopt, betrapt dus.

Marieke

Ik baal zo ontzettend van mezelf, dat ben ik nou typisch, altijd domme stunts, geen wonder dat Robbie me heeft ingeruild. Ik zie nog de mooie donkere ogen van die piloot dicht bij me, terwijl hij natuurlijk zag dat ik huilde, sjit en sjit en nog eens sjit. Woedend stamp ik naar de bagagehal en daar dient zich na een veel te lange tijd wachten de volgende ramp aan: …geen koffers. Er zijn maar een stuk of tien passagiers die net als ik een grote koffer in het ruim hadden zitten en allemaal staan ze er een beetje ontredderd bij, want hoe kan dit nou, ze kunnen toch niet bij toeval de koffers van iedereen vergeten zijn?

Een van de andere passagiers doet navraag bij iemand die in de bagagehal rondloopt maar bij terugkomst vertelt hij dat die man het ook niet snapt, ze zullen zo wel komen, zei hij, door de sneeuwval wordt alles vertraagd. Ik zit verveeld te wachten terwijl ik naar mijn kerstlijstje op Spotify luister, en daar is het weer, voor de zoveelste keer: ‘Last Christmas’, het favoriete Kerstnummer van Robbie en mij:
Last Christmas, I gave you my heart, But the very next day, you gave it away

Natuurlijk is het opnieuw janken geblazen. Precies op dat moment komt er iemand naast me zitten, die leuke piloot weer, en voor de tweede keer binnen een paar uur ziet hij mijn tranen: ’stoor ik?’ Als ik nee schud gaat hij een beetje aarzelend verder: ‘…ehm, dit is nou de tweede keer, zullen we ons nu maar eens voorstellen? Aangenaam, George Michielsen.’ Tegelijk steekt hij me een hand toe, maar ik moet eerst mijn tranen wegpoetsen, kut dat hij me weer zo ziet. Dan neem ik zijn hand aan en zeg een beetje timide: ‘Marieke Bogaerds. En ik huil echt niet altíjd hoor’.

Hij grinnikt wat en vraagt: ‘waarom die tranen? Geen koffers?’ Ik knik, weet hij veel, maar wel lief hoe hij reageert… Hij pakt zijn telefoon en belt iemand. Als het gesprekje klaar is zegt hij: ‘nou, aan Eindhoven ligt het niet, alle koffers zijn gewoon meegekomen. Ik zal de afhandeling bellen.’ Even later rebbelt hij in vloeiend Spaans tegen iemand die duidelijk hoorbaar terug-rebbelt en als ook dat gesprekje klaar is blijkt wat er aan de hand is. Inmiddels zijn de andere passagiers ook bij ons komen staan en dan vertelt George: ‘door het slechte weer zijn er nogal wat vertraagde vluchten die eerst voorgingen. Omdat er momenteel maar één nachtploeg is staat de afhandeling van jullie koffers nog op de rol. Excuses voor het ongemak, want het kan ook nog wel even duren. Hier is mijn kaartje, stuur jullie verblijfsadressen naar mijn email. Ik regel dat jullie koffers vannacht veilig worden opgeslagen en dat ze morgen worden bezorgd.’

Op enkele mensen na die waarschijnlijk altijd wel wat te mopperen hebben is iedereen blij met deze oplossing. Even later loop ik de hal uit, met naast mij George, het is al laat en hij wil me persé naar mijn logeeradres brengen. Ik weet niet goed wat ik met hem aan moet maar stiekem vind ik het toch wel leuk dat hij blijkbaar heeft besloten mijn engelbewaarder te worden…

George

Ik ben blij dat ik net vandaag besloot via de bagagehal naar mijn auto te lopen en daardoor voor deze passagiers het gedoe met hun koffers kon ophelderen. Wat het natuurlijk extra leuk maakt is dat ik dat sneue meisje weer tegen het lijf liep. Ik vind haar mooi en ook leuk, zoals ze reageert, zo open, het is absoluut geen straf om nog even bij haar te zijn. En dus heb ik me opgedrongen als taxichauffeur, want nog een ramp zoals geen vervoer kunnen krijgen zou ze volgens mij niet meer aan kunnen. Het is natuurlijk niet helemaal liefdadig wat ik doe, ik blijf graag in contact met haar, …ehm, laten we het win-win noemen.

Happy for me blijkt het op de weg inderdaad een puinhoop te zijn, het is al na middernacht, het sneeuwt, iets waar Spanjaarden absoluut niet aan gewend zijn, waardoor alle taxi’s constant overbelast onderweg zijn. Er is hier op de luchthaven dan ook geen enkele meer te krijgen en voor de vaste verbinding van de bus naar het ‘Placa da Catalunya’ in het centrum van de stad staat een lange rij van kleumende mensen, blijkbaar zit in het op de juiste tijd rijden van de lijndiensten ook al de klad. Barcelona en slecht weer, dat gaat duidelijk niet samen. Maar ja, het is ook echt bizar, ik kan me niet herinneren dat het in de drie jaar dat ik hier woon zo koud en stormachtig is geweest, ze hebben het zelfs over misschien twintig centimeter sneeuw de komende dagen!

Marieke zit ondertussen stilletjes naast me, alweer verzonken in haar eigen wereldje, zo te zien. Als ik vraag waar ik haar kan afzetten blijkt haar broer in Gracia te wonen, niet ver van Parc Güell. Zo, sjiek, die gast zit goed in het geld als je het mij vraagt. Weer diepe stilte, en dus vraag ik haar wat haar plannen zijn en eindelijk komt ze wat los. Ze vertelt dat ze kok is en net haar aanvullende opleíding tot chef heeft afgerond, misschien gaat ze hier wel werk zoeken. Voor het eerst hoor ik enthousiasme in haar stem, ze heeft zo te horen echt plezier in haar werk. Ik zou willen weten of ze niet een vriendje heeft waarvoor ze terug naar Nederland moet, maar dan ligt het er misschien wel ietsje te dik bovenop dat ik haar leuk vind.

In plaats daarvan vertel ik haar over een kennis die bedrijfsleider is in het Hard Rock café, aan de Rambla, vlak bij waar ik woon: ‘hij vertelde me laatst dat ze tegen Kerstmis een pop-up gaan beginnen aan de havenkant, is dat niet iets voor jou?’ Voor het eerst zie ik haar echt lachen: ‘ik zei dat ik kok ben hoor, geen popster of.’ Oh ja, dat misverstand altijd: ‘oké, ik snap je, het heet wel Hard Rock Café maar het is toch vooral een restaurant, met een verdomd goeie kaart.’

Marieke

Deze engelbewaarder wordt steeds leuker, voor het eerst sinds Robbie vreemdging voel ik me weer gezíen. Als hij me bij het afscheid nog een keer zijn kaartje geeft en zegt dat ik hem over die job moet bellen zodra ik eraan toe ben, geef ik hem spontaan een zoen op zijn wang. Even later sta ik met m’n koffertje in sneeuwjacht en kijk ik hem na. Ik ben verbijsterd over mijn eigen gedrag, maar tegelijk voel ik dat het goed is wat er gebeurt, deze vent kwam niet voor niks op mijn pad, genoeg getreurd, tijd om aan een nieuw hoofdstuk gaan beginnen.

Ik had verwacht dat mijn broer Johan op bed zou liggen maar ondanks dat het al zo laat is staat hij me heel lief op te wachten. Hoewel hij ruim vijf jaar ouder is dan ik kunnen we het heel goed met elkaar vinden, ik ben blij om hem weer te zien. Als hij vraagt hoe het met me is had ik verwacht dat ik wel weer zou moeten huilen, maar blijkbaar zijn vanavond alle tranen wel vergoten, en dus antwoord ik ‘goed, ehm… Ja, het is goed met mij!’

Dat antwoord levert bij mijn broer een brede grijns op: ‘mooi, dan hoef ik die klootzak van een Robbie niet in elkaar te gaan slaan.’ Nee, dat hoeft niet, laat die maar in zijn sop gaarkoken. Meteen daarna vertel ik hem van die leuke piloot en dan is het voor mijn broer een plus een is twee: ‘oké zusje, ik voel hem al, jij hebt beginnende vlindertjes.’ Hup, daar is m’n rooie kop weer. Vroeger was ik altijd wel hoteldebotel van een of andere jongen en dan pestte Johan me vaak met mijn ‘vlindertjes’.
Maar het zou best kunnen zijn dat hij gelijk heeft…
Voor ik ga slapen stuur ik George nog mijn verblijf- en e-mailadres en bijna meteen komt het antwoord binnen dat mijn koffer de volgende morgen om tien uur wordt bezorgd, en of ik kan zorgen aanwezig te zijn om te tekenen voor ontvangst.

En ja hoor, stipt om tien uur gaat de bel, mijn broer is al naar zijn werk en dus doe ik open. Tot mijn verbazing staat George hoogstpersoonlijk met mijn koffer voor mijn neus, al in vol ornaat om te gaan vliegen. Als ik hem alleen maar stomverbaasd aan kan kijken zegt hij, als je het mij vraagt al net zo zenuwachtig als ik: ‘Goedemorgen mevrouw Bogaerds, uw koffer-retourneerservice. Wilt u hier tekenen voor ontvangst?’ Hij laat me op een klembord een officieel uitziende brief van Ryanair zien, die ik blindelings teken.

‘Heeft u wel goed gezien wat u tekent, mevrouw?’ vraagt George me dan, waarna hij me het papier nog een keer voor houdt. Wat heeft hij ineens, met dat ge-mevrouw. Maar als ik dit keer wel goed lees staat daar dat ik me verplicht heb om morgenavond met Dhr. Michielsen, co-piloot én kofferbezorger van Ryan Air, uit te gaan eten in het Hard Rock Café. Ik kijk hem eerst ongelovig aan, dan vlieg ik hem om de nek en geef ik hem een knuffel. Hij maakt mijn leven weer de moeite waard…

George

Yès, ze vindt het leuk! Ik zat hier behoorlijk over in de rats, voor hetzelfde geld had ze die opdringerige brief verscheurd. Ze zag er zo lief uit in haar joggingpak, haar rode krullenbos nog in de war van de slaap, en ik voel nóg hoe ze haar smalle lijf tegen het mijne drukte. Ik kan me niet herinneren dat ik de laatste jaren zo blij was met een date, het is dit keer moeilijk te wachten tot het zo ver is.

De volgende avond sta ik stipt om zeven uur bij haar voor de deur. Een man die een paar jaar ouder is dan ik doet open, aha, de broer checkt met wie zijn kleine zusje uitgaat. We stellen ons aan elkaar voor en dan komt Marieke al aangerend, sorry roepend dat ik eerst door de ballotage van haar broer moest. Die kijkt me breed grijnzend aan, nou ja, dan grijns ik ook maar terug en even later zit Marieke bij me achter op de fiets. Ze was even verbaasd over die fiets, maar als ik haar vertel dat het centrum hier vlakbij is, gaat ze met haar benen aan een zijde achterop zitten. De stad ziet er prachtig uit met die sneeuw en alle lichtjes.

Maar het is ook glad en ik waarschuw Marieke zich stevig vast te houden. Ze vouwt haar handen om mijn heupen, zich zo goed vasthoudend, haar hoofd leunend tegen mijn rug. Dit is meteen al zo’n intiem gebaar dat mijn hartslag behoorlijk oploopt. Ik heb al een hele tijd geen meisje meer gehad, na Jolien heb ik nog wel wat ge-date maar de echte spirit was er niet, na éen keer was het steeds over en uit. Als ik het nu met Marieke vergelijk, hoe ik sinds gistermorgen er naar uit heb gezien om haar op te halen, en hoe ze zich op dit moment om me heen krult. Ze ziet er ook zó leuk uit, op haar rode krullen een groen wollen mutsje, haar sprekende groene ogen met een dun randje opgemaakt, haar rode lippen, een wijde legergroene skatebroek en donkerrood leren jackje, groene laarsjes in dezelfde kleur van haar mutsje, alles klopt aan haar!

In ’t ‘Hard Rock Café worden we ontvangen door Alejandro, de bedrijfsleider. Ik ken hem goed en vertelde hem dat ik met een meisje langs zou komen dat kok is. Eerst laat hij ons de keuken zien, zodat Marieke een idee heeft hoe het hieraan toe gaat. Als hij vertelt dat hij zowel hier als in de pop-up aan de haven vacatures heeft in de keuken lichten haar groene ogen prachtig op, ik zie dat het haar blij maakt. ‘Gaan jullie nu eerst maar lekker eten, ik kom straks bij jullie aan tafel om te praten’ zegt Alejandro dan. Vervolgens brengt hij ons naar een tafeltje met zicht op Placa de Catalunya, als je het mij vraagt de mooiste plek van het huis.

Marieke

Het voelt zo vertrouwd om bij George achterop te zitten, zo fietsten Robbie en ik ook vaak door de stad. Ik moet uitkijken dat ik niet in mijn oude gewoonte verval, om bij George mijn handen over zijn pik te vouwen. Dat was bij Robbie altijd zo’n lekker gevoel, dat op de maat van zijn trapbewegingen wiebelende geslacht onder mijn handen. Maar Robbie is verleden tijd en gelukkig lukt het me steeds beter om hem te weren, zodra ik me bewust word dat hij weer in mijn hoofd spookt.

Het is heerlijk om zo door Barcelona te fietsen. De stad is al helemaal klaar voor Kerstmis, waar ik ook kijk zie ik mooie lichtjes, Kerstbomen, romantische etalages, prachtig! En dan die sneeuw, bizar, al jaren sneeuwt het thuis al niet meer en dan uitgerekend in Spanje sneeuwt het met kerstmis! Ook het Hard Rock Café is al helemaal klaar voor de Kerst, het ziet er superleuk uit. Het is een restaurant waar ook regelmatig kleine concerten worden gegeven, vaak in de ruimte waar mensen zitten te eten, soms ook in de zaal ernaast.

Het menu bestaat grotendeels uit Amerikaanse gerechten. Als we op een gegeven moment langs een grote foto lopen van Lionel Messi achter een hamburgerbuffet, met naast hem vier kinderen en zowel Messi als de kids in koks-outfit, vertelt Alejandro trots dat een van hun hamburgers naar hem is vernoemd. Het is een leuke sfeer, de keuken is tiptop en het restaurant ligt ook nog eens op een van de mooiste plekken van Barcelona. Als ik hier mag komen werken val ik met mijn neus in de boter en ik ben onwijs opgetogen als George en ik eenmaal aan ons tafeltje zitten.

Nu hij in zijn vrije tijdkleding is lijkt hij ineens een heel andere vent, leuker, spontaner, meer ontspannen ook. Hoewel, dat geldt voor mij ook, nu de eerste zenuwen van onze date af zijn kunnen we allebei meer onszelf zijn. Opnieuw valt me op wat een mooie ogen hij heeft, diepbruin met hele kleine lichte spikkeltjes geel erin. Ook zijn haar vind ik leuk, normaal val ik meer op langer haar maar dat coupe-geknipte van George staat hem toch heel mooi, zo totaal anders dan Robbie die er altijd maar wat hotsieflotsie bijliep.

We kletsen over van alles en nog wat, de avond vliegt voorbij en op een gegeven moment schuift Alejandro bij ons aan. Hij vraagt me helemaal uit over mijn ervaring en of ik als aankomend chef alle hygiëne-certificaten heb, wat natuurlijk zo is. Ook wil hij weten wat ik denk van de Amerikaanse keuken en ik vertel hem dat iedere keuken prima is, als de gerechten maar verfijnd en met zorg worden gemaakt. Of, bij wijze van spreken, mij zullen ze nooit in een Mac Donalds vinden. We worden het eens en over enkele dagen begin ik al, eerst hier aan het Placa en misschien later in de pop-up.

Dan breekt er wel een lastig moment aan, want hoe gaan we nu verder. George vertelt dat hij hier vlakbij woont, in de Calle del Tallers, een zijstraat aan de andere kant van de Rambla. Ehm… of ik wil zien hoe hij woont? Ja, zeker, ik wil heel graag zien hoe hij woont en wij allebei weten wat dit betekent.

Het appartement van George blijkt zo’n beetje vijf keer in dat van mijn broer te passen, maar het is er wel supergezellig. George houdt duidelijk van opruimen, maar ook van huiselijkheid, want hij heeft al een leuk kerstboompje opgetuigd. Ook heeft hij oog voor mooie dingen want waar ik ook kijk hangen er prachtige posters van moderne schilders. Terwijl hij me wat vertelt over die schilderijen raken op een gegeven moment onze handen elkaar aan. Ik kijk naar hem op en dan, voor ik ook nog maar éen seconde de tijd neem om te bedenken wat ik nu verder ga doen, druk ik mijn lippen op de zijne. Ik vind hem leuk en ik wil hem, in mijn leven en in mijn lijf.

De hele avond hebben we elkaar al steeds hongeriger aangekeken en nu zijn het onze lippen die hun onvermijdelijke werk doen. George zijn ontzettend mooie volle lippen lokten me steeds al en als ik ze uiteindelijk met de mijne zachtjes aanraak is à la minute het hek van de dam. Hongerig zoeken onze tongen elkaar op, blijkbaar allang beseffend wat er moet gebeuren waar wij nog treuzelen, dat er nu haast geboden is. Ik voel hoe tot in ieder uithoekje het vuur door mijn lijf raast, alsof er een droog bos in brand raakt waar het vuur zich gretig in vastbijt. Zo voelt het ook in mijn lichaam, alsof mijn poesje zich klaarmaakt voor een feestelijke ontvangst.

George

Ze proeft heerlijk en terwijl we onze monden hun werk laten doen trek ik Marieke tegen me aan, voel ik hoe haar lichaam zich tegen het mijne aanduwt, waardoor mijn pik zich al aan het voorbereiden is, het wordt steeds krapper in m’n broek. Na een tijdje maken we ons van elkaar los en hebben we aan éen blik genoeg want daarna kleden we ons eensgezind uit.

Terwijl ik mijn kleren uittrek kan ik mijn ogen niet losmaken van Marieke. Beetje bij beetje komt haar lichaam tevoorschijn en álles wat ik zie is zo mooi. Ze is slank, een tikje skinny zelfs en heeft kleine stevige borsten, met op de topjes roze tepels, die nu snaarhard staan. Ondanks dat ze kok is heeft ze haar buik goed plat weten te houden, die wat lager overgaat richting het plekje tussen haar benen. Ze heeft er een klein driehoekje laten staan, als om te bewijzen dat ze all natural red is. Het ziet er heel geil uit op dat verder zo wit getinte meisjeslijf. Niet te geloven hoe graag ik haar wil hebben…

Marieke

Terwijl we ons uitkleden word ik opnieuw verlegen. Sneaky kijk ik naar George die al snel in zijn blootje staat, terwijl ik langzamer dan hij ook alles uittrek. Hij ziet er precies zo uit als ik al dacht, niet breed maar best wel afgetraind, slank, lekker, echt héel lekker. Tegelijk zie ik hoe George natuurlijk ook mij bekijkt, maar niet sneaky, zo bloot als hij is staat hij ongegeneerd toe te kijken hoe ook bij mij alles tevoorschijn komt. Als ik net als hij spiernaakt ben draai ik dan maar een pirouetje voor hem en zegt hij ‘whow Marieke, wat ben jij beeldschoon…’

Daar zijn ze eindelijk weer, de stroomstootjes tussen mijn tietjes en mijn poes, die ik zo lang heb gemist. Nu pas besef ik dat de seks en mij tussen Robbie al lang om routine draaide, de spanning die ik nu voel was er nooit meer. We gaan naast elkaar op George zijn bed liggen. Ik draai me op mijn zij en bekijk aandachtig zijn lijf, terwijl hij met zijn donkere en nu bijna smeulende ogen nauwlettend volgt wat ik doe. Ik vind hem een onwijs mooie vent, maar eigenlijk vooral heel lief, zoals hij zich om mij bekommerd heeft. Zijn rust, zijn lach, zijn bedachtzame manier van doen, zijn lekkere lijf, zijn best wel goed uitgevallen lul, die er overduidelijk helemaal klaar voor is.

Terwijl ik George bekijk kán ik niet anders en leg een hand op zijn al flink gezwollen pik. Zonder iets te doen voel ik hoe die onder mijn hand met kleine schokjes verder groeit, het is onwijs opwindend om te voelen hoe zijn lul uitgroeit tot een seksapparaat van behoorlijke afmeting. Ik besluit mijn intuïtie te volgen en leg mijn hoofd op George zijn buik. Daar geef ik een kusje op de eikel, waarna meteen de pik in zijn hele lengte verheugd opspringt. Ondertussen hoor ik hoe daarbinnen in dat warme zachte en toch harde mannenlijf van hem van alles borrelt, grappig gehoor.

George

Ik kan mijn geluk niet op zoals Marieke mijn lichaam verovert. Ik streel haar zachtjes over haar rug en op een gegeven moment trek ik haar languit over me heen tot haar gezicht boven het mijne is aangeland. Als we elkaar vervolgens secondenlang als het ware met onze ogen hebben vastgehouden zeg ik: ‘ohw Marieke, die groene edelsteentjes, zo mooi en zwoel!’

Ondertussen beweegt Marieke zich onrustig op en neer over mijn lijf en windt ze me steeds meer op. Ik moet haar nú hebben en het lukt het me mijn lul tussen haar kutlipjes te krijgen. Ze is heerlijk nauw en warm als ik me beetje bij beetje bij haar naar binnen beweeg. Als ik helemaal in haar ben duw ik haar nog wat verder omlaag, zodat er echt niet meer van mij in haar past. Hijgend en kreunend ligt Marieke op me, zich over mij heen kronkelend, terwijl haar kutje erom lijkt te vragen om vanaf nu keer op keer doorboord te worden.

Dus neuk ik haar, ik trek mijn benen op tussen de hare zodat ik diep in haar kan blijven en vanaf dat moment komen we samen in een oeverloos lekkere ritmische beweging, mijn pik die in haar poesje op en neer glijdt, alles in me schreeuwt om deze beweging, om dit ritme eindeloos te laten duren.

Marieke

George weet van wanten, het voelt hemels lekker, zijn lange lul diep in me, hoe hij steeds tegenstoot als ik me over hem heen duw en dan zijn heerlijke lijf onder me, waarbij iedere centimeter van mijn huid die van hem opzoekt. Als ik op een gegeven moment voel dat ik klaar ga komen lijkt George dat naadloos op te pikken, hij streelt me op alle lekkere plekjes die er maar te vinden zijn, masseert mijn tepels, bewerkt met een vinger mijn kontgaatje, steekt hem er zelfs een stukje in. Dat blijkt het startsein te zijn om te ontploffen, ik val compleet uit elkaar terwijl ik me krampachtig aan George’s lijf vast klamp, mijn kutje onbewust zo stevig mogelijk om zijn paal klemmend om alles uit dit orgasme te halen.

Als het na een tijdje wegebt neemt George het over, hij draait zich met me om, vouwt mijn benen zo ver mogelijk open en dan zet hij het op een neuken alsof ook hij enorme achterstanden in moet halen. Op zijn amen steunend hangt hij boven me terwijl hij me ondertussen keihard paalt. Opnieuw voel ik hoe een orgasme door mijn lijf raast, ik trek George tegen me aan zodat onze lichamen meer contact maken en dat geeft hem het laatste zetje. Even later voel ik hoe hij zich helemaal in me leegspuit, terwijl hij ‘ohw Marieke, lief kerstengeltje van me…’ kreunt.

X. Zara