Witte Kerstmis 2/7

ELKE EN AYANI

Sinds een jaar of vier rijd ik wekelijks deze route, twee dagen heen en twee dagen terug, met daarna een lekker lang weekend. Noem het maar een lijndienst, nieuwe auto’s ophalen bij Fiat in Turijn en die naar een dealer waar dan ook in Nederland brengen. En op de heenweg tweedehandsjes afleveren, in Duitsland bij opkopers, in verschillende plaatsen langs mijn route.

Ik ben Elke en tot mijn twintigste zat ik op een kantoor. Op een gegeven moment kon ik niet meer tegen dat suffe bestaan en besloot het vrachtwagenrijbewijs te halen. Niemand kon geloven dat dat iets voor mij zou zijn, ik ben best wel klein, smalletjes gebouwd, blond krullend haar, blauwe ogen, wat moet zo’n meisjesmeisje nou op een grote vrachtwagen. Hoezo, die dingen zijn bijna met een pink te besturen en je komt ten minste nog eens ergens. Ik vind het heerlijk en op de plekken waar ik meestal stop kennen ze me inmiddels. In het begin was het natuurlijk allemaal foute grappen incasseren, maar die tijd is gelukkig voorbij, inmiddels sta ik best wel ‘mijn mannetje’…

Ongenode gast

Het is mijn laatste rit voor Kerstmis, hierna ben ik een week vrij. Ik verheug me erop om gezellig met vrienden uit te gaan en te eten met mijn familie. Ik ben wat later vertrokken uit Turijn dan verwacht, het duurde even voordat ik mijn vracht rond had en dan ook nog eens die sneeuw, al met al een behoorlijk oponthoud. Maar ik heb geleerd om me niet te stressen, omdat dat totaal niet helpt. Bovendien heb ik mijn ‘huis’ bij me, dus wie doet me wat.

Ik rijd de nieuwste vrachtwagen met een verlengde cabine, waardoor ik best wel wat wooncomfort en vooral een lekker breed bed heb. Ook is hij duurzamer omdat hij extra lang is, iedere vier ritten spaar ik er een uit. Dit is wat ze noemen een ‘langere zwaardere vrachtautocombinatie’ van vijfentwintig meter, waar normaal gesproken tien personenwagens op passen, op de trekker boven en onder in totaal vier en op de aanhanger nog eens zes, maar dit keer heb ik er drie verlengde en extra hoge bestelbussen op staan. Twee zijn er voor een of andere pakketdienst in Nederland, de derde die helemaal achterop staat moet ik onderweg in Frankfurt afleveren. De belettering van die wagen was nog niet klaar en daar was dus het wachten op.

Inmiddels ben ik gevorderd tot Lausanne en omdat het door de sneeuw druk is op de weg besluit ik minder lang dan normaal door te rijden en net over de grens met Duitsland bij Müllheim te overnachten. Ik heb een ruime en van alle gemakken voorziene slaapcabine aan boord en het enige wat ik nodig heb is een goede plek om dit lange monster te kunnen parkeren. Maar eerst is het tijd voor een warme hap, bij een wegrestaurant hier dat ik goed ken. Als ik achter het stuur vandaan buiten kom, merk ik pas hoe ontzettend koud het is geworden, vooral de snijdende wind voelt heel gemeen aan. De afgelopen dagen viel er veel sneeuw, en hoewel er nog steeds wat valt zijn de wegen gelukkig alweer goed berijdbaar, maar door de harde wind is het wel meer een bijtende sneeuwjacht geworden. En ondertussen is de temperatuur toch zeker al gedaald tot vijftien onder nul.

Net als ik de deur van de cabine dichtgooi en op weg wil gaan naar het wegrestaurant hoor ik uit de achterste wagen die voor Frankfurt bestemd is kabaal komen, alsof iemand met een vuist op de wand bonkt. Ik realiseer me meteen wat dat zou kunnen zijn. Ik ben gewaarschuwd voor vluchtelingen op deze route en dat ze zich nogal eens in een nieuwe auto weten te verstoppen. Ik heb bij vertrek wel de twee wagens voor Nederlands gecheckt maar niet deze laatste voor Duitsland, omdat die er pas op het laatste nippertje werd opgereden. Dom dom natuurlijk.

Ik open weer de cabine en pak mijn alarmpistool, een oversized model dat natuurlijk niks klaar maakt maar wel indrukwekkend oogt. Ook pak ik de extra lange Mag-lite, ik kan er mensen mee verblinden en zo nodig kan ik hem als knuppel gebruiken. Uit de locker neem ik de sleutel van de bus waar het lawaai uit kwam, klauter op de achterste trailer, bons daar eerst een paar keer flink op de bus waar de verstekelingen in zitten om hen schrik aan te jagen, draai dan de grote dubbele achterdeur van het slot en meteen als ik die opengooi schijn ik er vol het licht van de Mag-lite naar binnen. Ook op hetzelfde moment richt ik het alarmpistool, duidelijk zichtbaar in het licht van mijn lantaarn. Maar wat ik dan zie is slechts éen donkere man, weggedoken tegen de wand die de vrachtruimte scheidt van de stuurcabine.

Zo te zien is het nog maar een jonge kerel, zwart, uit Afrika of zo. Hij kijkt in mijn richting maar kan me onmogelijk zien door het felle licht van de Mag en zegt dan: ‘sorry, i’m cold…’ Ik heb evenveel woorden nodig voor hem: ‘get out, disappear!’, terwijl ik met het alarmpistool zwaaiend wat extra aandring. En dat begrijpt hij perfect, hij pakt een flink formaat weekendtas die naast zich staat, komt voorzichtig langs me op de bus uit, springt dan van de vrachtwagen en rent het duister in, weg van de parkeerplaats. Mooi, dat hebben we dan weer gehad.

Come!!

Het was gezellig in de speciale hoek voor chauffeurs, ik trof er een paar die ik al een tijd niet zag en ruim een uur langer dan de bedoeling was hebben we zitten kletsen en koffie leuten. Als ik terugloop naar de wagen lijkt het nóg veel kouder te zijn geworden, ik ben blij als ik aan boord kan klimmen. De cabine heeft een grote ingebouwde accu die bij stilstand tot wel een etmaal lang m’n kacheltje en koelkast van stroom kan voorzien, het is er heerlijk warm. Na nog snel wat controles te hebben gedaan breng ik de vijfentwintigmeter-lange caravaan in gang en rijd vanwege de sneeuw die hier toch alweer blijft liggen voorzichtig de parkeerplaats af.

Net als ik de afrit naar de snelweg op wil draaien zie ik in onder een of ander afdakje die jongen zitten, helemaal in elkaar gedoken. Dat dakje helpt hem niets, door de harde wind slaat de sneeuw er onderdoor. Jeetje, dat kan zo echt niet, die gast vriest hier nog dood. In een ondoordachte impuls breng ik met geknars van de remmen de boel wat overhaast tot stilstand, laat het raampje van de passagiersdeur zakken en roep: ‘come!!’. Ik snap eigenlijk niet wat me bezielt, wie weet wat voor type dit is, maar ik kan hem zo ook niet achterlaten. Op een vreemde manier voel ik me ineens verantwoordelijk voor hem. De jongen aarzelt maar komt dan toch overeind en even later zit hij op de stoel naast me. Gelukkig zit er een brede console tussen, zodat hij niet zomaar bij me kan komen en voor de zekerheid zorg ik ervoor dat het alarmpistool goed zichtbaar naast me ligt.

‘Where are you going to.’ Nou, dit is behelpen, de jongen spreekt wel een beetje Engels maar echt soepel loopt het niet. Na wat gedoe komt het erop neer dat hij naar Duitsland wil, dat daar een familielid van hem zit die al eerder uit Afrika is gevlucht en dat hij er ook wil gaan werken. In Centraal Afrika is het te warm geworden, er zijn bijna geen banen meer en de familie verhongert.
Tja, illegaal in Europa natuurlijk, maar dat is mijn zorg niet. Het is een mens en ik kan hem niet weer die kou insturen. ‘You can drive with me to Germany, oké?’ De jonge kerel knikt blij en dan vertrek ik weer.

Nadat ik de lange combinatie in een op de sneeuwval afgestemd tempo heb ingevoegd op de snelweg bekijk ik hem nog eens goed. Het is een mooie jongen, niet veel ouder dan ik zelf ben, hooguit vijfentwintig. Hij is slank en heeft een bijna zwarte huid, mooie donkere sprekende ogen met daarboven een gitzwarte krullenbol. ‘What’s your name?’ ‘Ayani’ antwoordt hij. ‘Hello, I’m Elke’ reageer ik, waarna het weer stil wordt. ‘You need some food?’ Als hij gretig ja knikt wijs ik naar het koelkastje, waarin ik wat broodjes met beleg bewaar. Hij eet ze gulzig allemaal op, terwijl hij daar in zijn hoekje nog steeds zit te bibberen.

Pas als hij is uitgegeten valt het me op dat hij helemaal nat is, hij loopt zo nog een longontsteking zo. ‘You have dry clothes?’ Als hij knikt wijs ik naar de slaapcabine achter mij, dat hij zich daar kan omkleden. En ik voeg eraan toe: ‘stay there until we passed the border control Switzerland-Germany.’ Achter me wordt er wat minuten gestommeld en hoor ik geritsel van kleren, waarna het stil wordt. Ik heb daar, zoals overal in en rond de truck een camera hangen en als ik op het boordscherm check waarom het achter het gordijn zo stil is zie ik tot mijn verbazing dat hij onder het dek van mijn bed is gekropen en al bijna in slaap is.

Ik ben verbaasd over mezelf, normaal ben ik niet zo sentimenteel maar nu maakt het me bijna blij, zo’n ontheemde jongen die nu zo ineens achter me ligt te slapen, uitgeput waarschijnlijk van alle gedoe en door de kou. Misschien dat hij zich voor het eerst eens even veilig voelt sinds hij alles en iedereen die hij kent heeft verlaten.

Moving down that line

Ik stel me voor wat dat met mij zou doen als ik voor mijn veiligheid of om te overleven zou moeten vluchten. Het lijkt me afschuwelijk als je je land en alles wat je daar hebt en iedereen die je daar liefhebt achter moet laten, om op weg te gaan naar een plek waar je vaak niet eens welkom bent. Nou, laat hem hier dus maar lekker even slapen en mijmerend over hoe verschillend het leven voor mensen kan verlopen rij ik verder door de inmiddels donkere avond.
Tot nu toe had ik nog niet echt dat Kerstgevoel maar nu is het er, en als op een gegeven moment op mijn Spotify-lijstje Chris Rea langs komt is dat zó toepasselijk: ’I’m driving home for Christmas, yeah. Well, I’m moving down that line…

Het passeren van de Zwitserse grens is meestal een appeltje-eitje, maar juist dit keer willen ze dat ik alle drie de bussen op de truck open maak, voor een check op verstekelingen. Ik dank iedereen daarboven op mijn blote knietjes dat ik vanavond al Ayani in die bus heb ontdekt, maar ben tegelijk heel bezorgd dat ze in mijn slaapgedeelte willen kijken. Maar gelukkig gaan ze niet zo ver, als ook de vrachtpapieren in orde blijken kan ik verder rijden. En opnieuw kijk ik op het scherm hoe het met die jongen is en bedenk ik me wat er zou zijn gebeurd als hij nu was gesnapt, de Zwitsers zijn dan niet bepaald zachtzinnig. Ik weet ‘t echt niet waarom maar het ontroert me dat hij daar veilig en bijna ‘onschuldig’ ligt te slapen.

Net achter Müllheim is bij Bad Krozingen de afslag naar een grote ‘Autohof’, met een parkeerplein waarvan ik weet dat ik er altijd een plek vind voor mijn verlengde truck. Je kan er gezond eten en ook hebben ze een schone moderne sanitaire ruimte voor truckers om je op te frissen. Ayani slaapt nog steeds heel vast maar voor de zekerheid neem ik naast mijn toilettas toch ook alle waardepapieren en geld mee. Dan sluit ik de wagen af en ga me heerlijk douchen, ik ben eraan toe.

Er zijn aparte ruimtes voor mannen en vrouwen en omdat ik het nooit een probleem vind om bloot te zijn bij andere mensen kleed ik me ongegeneerd volledig uit, hoewel er dus ook enkele andere vrouwen bezig zijn, zich zorgvuldig afdekkend met handdoeken. Ze doen maar, ik bekijk mezelf nu ik bloot ben op mijn gemakje in de spiegel en ben zoals altijd best wel tevreden over mezelf. Ondanks het vele zitten lukt het me om in shape te blijven, ik let goed op dat ik geen vette hap eet en ik doe verder tussendoor zoveel mogelijk aan beweging en sport. Een beetje jammer is dat mijn tieten niet zo groot zijn maar verder mogen ze er best zijn, rond, stevig opgericht en mooie kleine roze tepels ‘on top’. Wat ik niet heb aan tieten wordt gecompenseerd door mijn gezicht, ik merk vaak dat mensen me nakijken. Mijn blonde krullen en blauwe ogen lijken wel magneten en ik ben er blij mee, ik geniet van aandacht.

Maar wat ik ook zie is dat het oerwoud weer oprukt en onder de douche neem ik de tijd om me glad te scheren. Hoewel ik maar weinig haargroei heb rond mijn poesje pak ik het ook daar grondig aan. Naderhand doe ik het joggingpak aan waar ik als het koud is ook in slaap en wandel fris en fruitig terug naar de truck. Mensen vragen wel eens of ik op dat soort momenten nooit bang ben en eerlijk gezegd begrijp ik dat zelf ook niet helemaal. Serieus, ik voel nooit angst, ik geloof van nature dat de meeste mensen deugen. Wat natuurlijk óok helpt is dat ik lang op karate zat, als het nodig is kan ik behoorlijk uithalen en enkele keren had ik daar al behoorlijk wat voordeel van.

Genietend van de verfrissend-koude lucht loop ik naar mijn truck. Het sneeuwt nog steeds een beetje, gelukkig is de wind gaan liggen en het is het zó mooi hier, al dat stille sprookjesachtige wit op de hellingen in de verte, ik wou dat we dat thuis ook wat vaker hadden.

Terug in de wagen rol ik alle gordijntjes omlaag en doe ik voor de gezelligheid het kleine kerstboompje op de console aan, de lichtjes geven een zacht warm licht. Vervolgens trek ik het gordijn naar mijn bed open en dom gansje dat ik ben, pas dan bedenk ik me dat ik wel een probleem heb, want waar moet ík nu slapen? Het is voor een vrachtwagen best wel een ruim bed maar nog steeds maar een meter twintig breed, en Ayani ligt er zo’n beetje diagonaal in, diep in slaap en zelfs een beetje snurkend. Nu ruik ik trouwens dat hij zich misschien ook wel had moeten douchen, maar zijn lijflucht heeft ook wel iets lekkers, iets kruidig exotisch, ik kan er wel aan wennen.

Het bloed kruipt…

Nadat ik even heb overwogen om maar in mijn stoel te gaan slapen, voel aan alles in me dat dat niet verstandig is. Ik heb morgen weer al mijn aandacht bij de weg nodig en moet goed slapen. Dus duw ik zachtjes tegen de schouder van de slapende Ayani, die vervolgens netjes op zijn zij rolt, met zijn gezicht naar de achterwand.
Oké, het is niet veel maar toch genoeg ruimte om als een lepeltje achter hem te gaan liggen. Maar dan krijg ik de verrassing van de avond, hij heeft wel een T-shirt aan maar als ik het dek opensla zie ik dat hij daar beneden niks noppes nada draagt. Jeetje, wat mankeert die gast er zo bij te gaan liggen.

Wat ik zie is een paar stevige ronde donkere billen en ineens steekt de lange periode zonder seks de kop op. Thuis heb ik een paar just-for-fun-neuk-vriendjes maar al een tijdje is daar de sjeu wel vanaf en inmiddels had ik al enkele maanden met niemand seks. Ik vind het dus wel een dingetje om achter deze half blote jonge vent te gaan liggen, maar het zal toch echt moeten, ik heb mijn slaap hard nodig. En dus roep ik al mijn veel te vroeg jubelende hormonen tot de orde, dat dit niet kan en krul me als een ‘onschuldig lepeltje’ tegen de achterkant van Ayani aan.

Ik word enkele uren later wakker, nog steeds lepeltje liggend met Ayani, maar nu omgekeerd. Over mijn zijde ligt een arm, waarvan de hand een van mijn tietjes omhult. De eigenaar van de hand slaapt nog, of doet alsof. Door de stof van mijn hoody heen kneedt hij heel subtiel mijn rechterborst, terwijl er iets hards van achteren tegen me aan drukt. Het schokt me, is dit die sneue jonge vent van eerder deze nacht? Het geeft me een dubbel gevoel, ik geníet van het lichamelijke contact want stiekem vind ik het een leuke kerel, maar tegelijk ga ik het niet pikken als iemand iets met me uitspookt wat ik niet wil.

Ik wacht het even af en doe alsof ik nog slaap, om hem uit de tent te lokken. Maar er gebeurt niet veel, achter me voel ik hoe hij rustig doorademt en zelfs af en toe een snurkgeluidje maakt, terwijl zijn hand toch echt met mijn ene borst in de weer blijft. En ook zijn pik is niet bepaald aan het slapen, er drukt een flinke paal tussen mijn billen. Nu het er toch op lijkt dat hij nog echt slaapt neemt mijn ongerustheid af, terwijl mijn nieuwsgierigheid tegelijkertijd toeneemt. Want je hoort toch zo vaak dat zwarte mannen een grote pik hebben?

Ik wurm me voorzichtig uit zijn omhelzing, til dan het dek wat op om in het zachte licht van het kleine kerstboompje zijn apparaat te kunnen bekijken. Ehm…, nou, hij is echt wel aan de grotere kant dan wat ik gewend ben. Het is sowieso de eerste zwarte pik die ik ooit in het echt zie en ik vind hem práchtig. Doordat hij hard en stijf staat is de eikel volledig onder de voorhuid vandaan gekropen, en de combinatie van het zijdeachtige zwart van de stam en het roze van de huid achter het eikelrandje maakt dat deze paal een erg opwindend geval is om te zien.

Een paal voor Kerstmis

Ik kan het niet laten, voorzichtig streel ik er met het topje van mijn wijsvinger overheen, wat als reactie een klein schokje oplevert, waardoor het even lijkt alsof het gaatje me als een verlangend oogje aankijkt. Ik krijg het er warm van en begin toch echt wel trek te krijgen in dit mooie zwarte exemplaar, dat zomaar als een Kerstgeschenk in mijn bed is terecht gekomen.

Voorzichtig trek ik mijn joggingpak uit, waarna ik bloot opnieuw als een lepeltje in de kom van zijn lichaam liggen, mijn billen extra in zijn kruis duwend. Ik heb geen idee of ik nou wilde dat hij zou doorslapen of juist wakker zou worden, maar mijn actie blijkt het laatste duwtje te zijn geweest om Ayani ‘naar boven’ te halen. Ik voel aan zijn bewegingen hoe zijn bewustzijn langzaam aan de oppervlakte komt drijven, tot hij wakker is en tegelijk ook merkt hoe hij erbij ligt. Geschrokken maakt hij zich van me los en als ik me dan omdraai naar hem, kijkt hij me eerst met die zwoel-bruine ogen alleen maar aan en fluistert hij daarna zachtjes: ‘sorry…, Elke’.

Het is vooral dat hij dat zegt en hoe hij dat zegt, dat hij mijn naam onthouden heeft, het raakt me direct tussen mijn benen. Echt, een meisje moet haar mogelijkheden herkennen als ze er zijn. Ik draai ik me nog verder naar hem toe en zeg: ‘it’s okay Ayani’. En geef hem dan een zoentje op zijn mooie volle lippen. Als ik zie hoe zijn ogen groot worden van… ehm, nou ja, verbijstering wel, kan ik het niet tegenhouden en borrelt er een giecheltje op. Opnieuw geef ik hem een zoentje en daarna draai ik me terug op mijn rug en vraag hem zijn shirt uit te doen.

Als hij overeind komt om het uit te trekken geniet ik van het schouwspel. Ayani is best wel mager maar juist daardoor zijn al zijn spieren op zijn rug mooi zichtbaar. Omdat hij ook vrij breed in zijn schouders is heeft hij een adembenemend platte harde mannelijke donkergekleurde borstkas, met twee licht-chocoladebruine tepels die duidelijk stijf zijn van opwinding. Vanaf zijn navel loopt een spoortje donker haar richting de wortel van zijn paal, waar het uitloopt in een oerwoudje van zwarte krulletjes, waaronder zijn ballen zichtbaar zijn. Zijn pik staat ondertussen trillend boven zijn buik, er helemaal klaar voor, dat apparaat wil mij en ik wil hem.

En dus ga ik op mijn rug liggen, trek mijn benen op, spreid ze en wenk dan Ayani op me te komen liggen. Hij aarzelt, kan het zo te zien niet geloven dat dit hem overkomt, maar even later is hij er en bedekt hij met zijn mannenlijf het mijne. Hij blijkt nu toch echt wel een stuk groter te zijn en ik verdwijn volledig onder hem, wat het spannende maakt. Niet alleen als het om de seks gaat, maar ook om al het andere, hij is op de vlucht met geen enkel bezit. En hier ben ik, met die grote truck en alles wat mijn hartje begeert. Maar ik besluit hem te vertrouwen en geef me aan hem.

Ik neem tussen mijn benen door Ayani bij zijn pik en leid hem naar mijn poesje. En dan komt hij bij me binnen, hij neemt me helemaal, tot de wortel van zijn paal en met alles wat hij aan Afrikaanse mogelijkheden in huis heeft. Nu hij in me is voel ik duidelijk dat zijn paal langer en dikker is dan ik gewend ben, hij vult me veel meer dan anders op, ook dieper in me. En als hij gaat neuken merk ik dat hij een langneuker is. Ik weet niet of het een bestaande term is, maar zo noem ik kerels die hun pik all the way gebruiken. Ayani trekt zich steeds bijna helemaal uit me terug en net op het punt dat hij uit me dreigt te glippen schuif hij dat hele eind er weer in, langzaam, met aandacht, volledig, hij duwt zelfs ook steeds nog wat na om keer op keer zijn hele boom binnen te krijgen.

Doordat hij zo strak in me past wrijft hij alle lekkere plekjes systematisch op en het duurt daarom niet lang tot ik voor de eerste keer uit elkaar spat, ohw, dit had ik echt weer een keer nodig. Ayani is ondertussen op zijn armen steunend wat hoger boven me gaan hangen, om me bezig te zien in mijn orgasme, terwijl hij ondertussen die stang maar naar binnen blijft drijven. ‘Elke, you beautiful’ zegt hij dan, waarbij hij mijn naam weer zo lief uitspreekt. Ik sla mijn armen om zijn nek en trek hem dicht tegen me aan, zodat ik dat lekkere stevige zwarte lijf weer goed tegen me aanvoel…

Driving home for Christmas

Op het tijdstip dat ik eigenlijk van plan was om al te vertrekken worden we opnieuw wakker, allebei bloot, verstrengeld, plakkerig van de seks en ruikend naar seks … en ook nog steeds hongerig naar seks. Heel even zijn we verlegen met deze situatie, vannacht kwam er iets in ons gevaren wat bij daglicht toch nog wel een plek moet krijgen. Maar ja, er moet ook weer gereden worden en dus pak ik de koe bij de horens: ‘please Ayani, we have to leave. Dress you, we go for a shower.’

En zo lopen we even later naast elkaar alsof we nooit anders doen richting het sanitaire blok van het Autohof. Ayani blijkt geen toiletspullen bij zich te hebben en ik geef hem mijn shampoo en een handdoek, waarna hij in het gedeelte voor de heren verdwijnt. Zelf wil ik een ‘vluggertje’ doen want ik heb gisteravond nog alles geschoren en mijn haren gedaan, maar eenmaal onder het water blijf ik genietend toch wat langer staan. Terwijl ik mijn lijf met de douchegel masseer komt terug hoe fijn afgelopen nacht de seks was, hoe zorgzaam en tegelijk toch zo paraat Ayani was. Ik kan bijna opnieuw voelen hoe hij zich keer na keer bij me naar binnen schoof…

We komen ongeveer tegelijk weer naar buiten en dan is het tijd voor een goed ontbijt. Het Autohof heeft zoals altijd een prima ochtendbuffet en ik kijk genietend toe hoe Ayani het ene na het andere bord met roerei, brood, tomaat, komkommer en wat al niet meer naar binnen werkt. Ondertussen praten we met handen en voeten over elkaars levens, hoe het ons verging tot dit ene moment dat we elkaar op zo’n bizarre manier ontmoetten.

Als we eenmaal terug in de truck zijn en ik het hele gevaarte de snelweg op richting Frankfurt heb gereden, voel ik hoe er in mijn buik een knoop ontstaat, want ergens de komende uren zal hij de wagen moeten verlaten om bij zijn neef te komen. Ook nu pak ik het meteen maar aan: ‘weet je al waar je wilt uitstappen?’ Ik vermoed dat hij hier zelf ook al mee bezig was want het was stil geworden tussen ons.

Dan komt het antwoord waar ik al op hoopte, dat dit land groter is dan hij dacht, dat hij niet eens weet waar die neef woont. En dus nodig ik hem uit met mij mee te reizen, naar mij thuis, bij mij de Kerstdagen door te brengen. Ondertussen kunnen we dan uitzoeken waar hij na die tijd zijn neef gaat vinden. Hij stemt in en de opluchting is groot, bij hem en bij mij. We hebben nu in ieder geval de Kerstdagen samen, mijn familie zal opkijken.
Als later weer het nummer van Chris Rea langskomt, beluister ik het ineens heel anders…

X. Zara