Sinds een dag of twee -8

“Maar val je nu op mannen of op vrouwen?” vroeg Alex, terwijl hij lachend zijn richting aanwijzer aan zette.
“Ik val voor het geld op mannen en voor de sex val ik op vrouwen,” klonk het aan de andere kant van de lijn. “Ik bedoel een paar vrouwenvingers weten net iets beter wat ik lekker vind, dan een grove mannenhand.” En ze schaterde het uit.
Alex moest nu ook hard lachen en zag precies voor zich hoe dat blonde koppie van Esther, zich kostelijk aan het vermaken was.

“Hey krengetje, ik ga hangen. Ik draai net de straat van Lotte in!”
“Voor deze keer dan. Wanneer komen jullie weer terug?”
“Vrijdagmorgen.”
“Kom je dan zaterdag avond bij mij een hapje eten?”
“Lijkt me gezellig,” antwoordde Alex.
“Top, veel plezier, Alex. En denk eraan, handjes boven de tafel houden hè!”
“Daaaaaaaag, Esther!” En hij drukte een giechelende Esther weg.

Vrijwel meteen kreeg hij een appje binnen:
Grapje, we bellen en appen nog wel, xxx Es

Alex had een heerlijk, relaxed weekend achter de rug. Zaterdagavond had hij Esther mee uit eten genomen. Tot in de late uurtjes, hadden ze genoten van elkaars gezelschap, totdat de eigenaar hun naar buiten schopte. Eens te meer was gebleken hoe sterk hun connectie was. Hun gesprekken waren nooit stil gevallen en grapjes over en weer werden afgewisseld met intieme, diepe gesprekken. Hun band was nog iets hechter geworden. Het voelde zo goed, natuurlijk en vertrouwd. Vreemd, omdat ze elkaar nog maar zo kort kenden. Maar Alex had het gevoel een soulmate, een vriendin voor het leven gevonden te hebben. Hij had haar netjes naar huis gebracht. En opnieuw hadden ze heerlijk gezoend, liefdevol, teder maar niet minder intens als de eerste keer. In redelijk opgewonden staat was Alex vervolgens naar huis gereden.
En nu reed hij rustig door de straat van Lotte. Hij zou haar oppikken en dan zouden ze samen naar het vliegveld rijden.

Esther gooide de telefoon op haar bureau. Ik maar werken en zij lekker naar Italië, dacht ze.
Ook zij had intens genoten van het etentje en met name het samenzijn met Alex. Hij was zo anders dan alle andere mannen die ze hiervoor had gehad. Nou ja, gehad. Ze had Alex nog niet gehad. En of dat ooit ging gebeuren wist ze ook niet.
Normaal gesproken staarden haar dates de hele avond alleen maar naar haar tieten.
Of ze probeerden binnen de kortste keren in haar slipje te komen.
Bij Alex had ze dat gevoel totaal niet. Hij behandelde haar met respect, had humor en ze kon werkelijk over alles met hem praten. Ze had dingen met hem gedeeld die ze normaal gesproken alleen met haar moeder zou bespreken. Ja, hij was een man. Een hele mooie man ook nog, maar toch speelde er een ander gevoel mee. Op de achtergrond. Sluimerend. Een fijn gevoel. Geborgenheid? Liefde? Vriendschap? Ze wist het niet. Nog niet.
Ze zuchtte eens diep en ging weer aan het werk.

Lotte racete door haar woning. Bang als ze was om iets te vergeten. Haar reiskoffertje stond al klaar. Zonnebril, pinpassen, paspoort? Check. Vlug propte ze alles in haar handtas. Alex kon er ieder moment zijn. Snel trok ze haar schoenen aan, zette haar koffiekopje in de gootsteen en ging nog even op de bank zitten. Ze voelde wat spanning, maar wist ook dat Alex er alles aan zou doen om haar op haar gemak te stellen. Maar toch, 5 dagen met hem alleen??
Vanochtend vroeg had ze afscheid genomen van Teun, na het vreemd verlopen weekend.
Zeker na het aparte hoogte, maar ook dieptepunt op vrijdagavond. En dan met name het rare gedrag van Teun. De rest van het weekend had hij weer normaal gedaan en met geen woord meer gerept over Alex. Ze had er niets van begrepen, maar had er ook niet meer naar gevraagd.
Een appje op haar telefoon, deed haar opschrikken uit haar gedachten. Alex stond voor de deur!

Ze pakte haar spullen bij elkaar en liep naar buiten. Terwijl ze de deur nog aan het afsluiten was, kwam Alex al aangelopen.
“Goedemorgen Lotte, heb je er een beetje zin in?” vroeg hij vrolijk en nam gelijk haar koffertje over.
“Zeker weten,” antwoordde Lotte. “In ieder geval zijn de vooruitzichten wat het weer betreft uitstekend.”
Samen liepen ze naar de auto en gooide Alex haar koffertje in de kofferbak.
Daarna liep hij terug naar Lotte en volgde een hartelijke begroeting. Lotte produceerde iets wat op een zoentje in het luchtledige leek, maar Alex pakte haar vast en gaf haar een dikke smakkerd op de wang.
“Sorry,” zei hij grinnikend. “Ik doet niet aan luchtkusjes!” ondertussen galant de deur voor haar open houdend.
Met een smile stapte ze in de auto. Notitie voor mezelf, geen nep kusjes meer bij Alex, maar alleen het echte werk!
Toen Alex instapte, had ze nog steeds een grote lach op haar gezicht.
Hij keek haar even aan. “Wat ben jij nou aan het lachen?”
“Niks, ik had gewoon even een binnen pretje,” zei ze dan ook.

Een dikke 5 uur later stroomde de warme, zilte lucht van Pisa de cabine van het vliegtuig binnen.
Alex rekte zich even uit, voor zover dat kon, in de voor hem krappe vliegtuig stoeltjes.
Allebei hadden ze even de ogen een uurtje dicht gedaan. Maar gezien de korte vlucht, was het meer uitrusten gebleken dan daadwerkelijk een uurtje slaap pakken.
Samen liepen ze door de terminal en na het ophalen van hun bagage, was Alex nu druk doende om de formulieren van de huurauto in te vullen.
20 minuutjes later waren ze alweer op weg naar Florence. Een ritje van ongeveer 2 uurtjes. Zeker omdat Alex het lekker rustig aan deed.

Er werd niet veel gesproken en zowel Alex als Lotte genoten van het schitterende Toscaanse landschap. Bewust vermeden ze de snelwegen, om optimaal te kunnen genieten van hun omgeving.

“Ben je hier al eens geweest?” vroeg Alex.
“Nee,” antwoordde Lotte. “Ik ben al op veel plekken in Italië geweest, maar Toscane stond nog op mijn verlanglijstje. Dus deze week mag ik het nuttige combineren met het aangename. Hoop ik….”
“Zeker weten, Lotte. Ik snap dat je hier eigenlijk bent voor je werk. Je werkzaamheden voor mij. Maar ik ga deze week proberen om dat gevoel weg te nemen. Hier zijn, mag nooit voelen als werk. Hier moet je je laten meevoeren door de cultuur, de mensen, het eten, de stadjes en je over geven aan een ander tempo van leven.”
“Hmm,” bromde Lotte turend naar buiten. “Ik heb er zin in,” zei ze zacht.
Een glimlach verscheen op het gezicht van Alex. Ik ook, dacht hij, ik ook.

De afgelopen weken hadden Lotte en Mira een uitgebreid programma samengesteld. Een soort van keuze menu voor de gasten van Alex waar ze zich op konden inschrijven. Variërend van ontspanning tot lichte inspanning.
Esther had met de verschillende organisaties de eerste contacten gelegd. En deze week gingen Alex en Lotte de meeste van deze locaties bezoeken, bekijken en eventueel definitief vast leggen. Ook gingen ze nog een aantal verblijfsaccommodaties bekijken, waaronder het landhuis dat Lotte voor Alex en zijn familie in gedachten had. Ze hadden een druk programma in een korte week en het was onmogelijk gebleken om alles in deze week te proppen. Waarschijnlijk moesten ze nog 1 of zelfs 2 keer terug komen. Voor beiden geen straf.
Alex had er op gestaan alle verblijfskosten van deze week voor zijn rekening te nemen. Eten, drinken, uitstapjes, hotel, alles. Lotte had hier een klein beetje moeite mee gehad, maar was schoorvoetend akkoord gegaan. Echter vastbesloten om af en toe ook een duit of liever gezegd euro in het zakje te stoppen.

Bij het hotel aangekomen, konden ze al direct inchecken. Ze wilden zich eerst nog even opfrissen en hadden daarom over een half uurtje afgesproken in de lobby. Alex had het hotel geregeld voor deze week. En waar Lotte had verwacht dat hij groots zou uitpakken, had hij gekozen voor een kleiner trendy, boutique hotel. Uitermate sfeervol, met een gezellige bar, schitterende kamers, maar wel in hartje centrum.

Lotte zette haar koffer neer en liep direct naar het grote raam. Ze schoof het gordijn op zij en zag dat ze een balkonnetje met zitje had. Toen ze naar buiten keek, zag ze dat ze een magnifiek uitzicht had op de Duomo. Ze maakte de schuifpui open en stapte naar buiten. Direct drongen de stadsgeluiden van Florence tot haar door. Ze inhaleerde eens diep en genoot van de geuren en geluiden die een ander land met zich meebrachten. Ze verheugde zich nu echt op de komende dagen. Haar “werkvakantie” zoals Esther het genoemd had.

“Mooi hè?” klonk het naast haar. Toen ze naar links keek, zag ze het ontspannen gelaat van Alex. Die, tot haar verbazing, al omgekleed was.
“Heerlijk,” zei Lotte. “En wat een leuk hotelletje heb je uitgekozen, Alex.”
“Dank je, ik was hier ooit één keer eerder geweest. En dat was mij toen zo goed bevallen, dus….
Voor mij voelt het altijd als een soort van thuiskomen als ik in Italië ben.” ging hij verder.
Verbaasd staarde Lotte hem. “Ik heb hetzelfde!” riep ze uit. “Ik krijg altijd een soort zen gevoel als ik in dit land mag vertoeven. Ondanks de hectiek en de drukte van de mensen soms, kom ik altijd helemaal tot rust hier.”
“Ha, ha,” lachte Alex. “Misschien moet je toch een beetje gaan opschieten, want we hebben over een uurtje onze afspraak.”

Twintig minuutjes later troffen ze elkaar weer in de lobby. Alex in een net hemd, shorts en sneakers, Lotte in een waanzinnig jurkje waarin haar mooie, lange benen perfect uitkwamen. Ze droeg bijpassende sandaaltjes en had een vestje over haar schouders gedrapeerd.
Toen Alex haar zag aankomen floot hij even opzichtig. Dat andere gasten hem hoofdschuddend en raar aankeken, interesseerde hem geen reet. Blozend liep Lotte op hem af.
“Too much?” vroeg ze
“Jij kunt nooit too much zijn!”
Even keken ze elkaar aan na deze opmerking. En waar Alex zich de vorige keren geneerde, blozend weg keek of zich schaamde voor zijn directheid en openheid, deed hij dit nu niet. In plaats daarvan bood hij zijn arm aan en liepen ze samen het bruisende Florence in.

Gezien het feit dat ze door het gereis wat later op de dag in Florence waren gearriveerd, hadden ze ervoor gekozen om vandaag maar één afspraak in te plannen. En wat voor één.
Over 20 minuutjes zouden ze conservator ontmoeten van het Uffizi museum. Redelijk uniek.
Maar Alex had door wat connecties in te schakelen, het voor elkaar gekregen dat de man speciaal voor hun tijd had ingeruimd. Ze zouden een mini rondleiding krijgen en daarna werden ze even los gelaten in de Giardino di Boboli, daar waar de ‘de Medici’ eeuwen geleden ook hun vertier hadden gezocht.
Onderweg werd Lotte opeens door Alex een koffietentje in getrokken. Hij had vlot 2 caffè besteld en staand aan de bar hadden ze glunderend genoten van de typische drukte van een Italiaanse stad.

Het gesprek met de conservator, de heer Rossi, verliep wonderbaarlijk goed. Ze hadden een rondgang gemaakt door een klein gedeelte van het museum en natuurlijk zat de beste man op zijn praat stoel. Het in geruimde half uurtje werd dik een uur. Afgesproken werd uiteindelijk dat de gasten van Alex de beste gidsen toegewezen kregen en dat ze als extraatje een korte rondleiding zouden krijgen door de restauratie ruimtes.

Tevreden zaten Lotte en Alex in de tuinen te genieten van alle pracht en praal om zich heen.
Ze zaten lekker onderuit op een bankje, ongeveer een halve meter van elkaar vandaan.
Het liefste was Lotte even tegen hem aan gekropen en had hij best een arm om haar heen mogen slaan. Zo’n momentje was het.
Maar in de opdrachtgever / opdrachtnemer relatie die ze officieel nog steeds hadden, was dat natuurlijk not done.
Ook Alex zou een klein momentje van intimiteit niet weigeren. Door het lichte briesje wat er stond, rook hij haar parfum. Bedwelmend. Zo dichtbij en tegelijk zo ver weg. Het is, wat het is, dacht hij.
Na een minuutje of 10 zo gezeten te hebben, stond Alex langzaam op.

“Zo het officiële gedeelte van vandaag zit er op. Waar heb je zin?” vroeg hij aan Lotte.
“Ik heb wel zin in een glaasje wijn,” antwoordde ze. “Het is nog veel te vroeg om te gaan eten.”
“Dat lust ik ook wel. En je hebt gelijk, veel te vroeg. Als we ergens voor 19.00 uur een restaurant binnen lopen, kijken ze ons aan of we van een andere planeet komen.”
“Dat weet ik wel zeker,” lachte Lotte hem toe.

Even twijfelde Alex om haar hand vast te pakken, maar dat zou al te vrijpostig en vooral ook amicaal zijn. In plaats daarvan bood hij opnieuw zijn arm aan. Ze haakte in en samen liepen ze door de tuinen naar de uitgang.
Lotte moest inwendig glimlachen en voelde een heerlijke, gelukzalige en ook warme gloed van binnen. Ze had zijn actie onderkend en zou niet getwijfeld hebben om samen met hem hand in hand gelopen te hebben.

Al vrij vlot vonden ze een gezellig terrasje, een beetje uit de buurt van het toeristische centrum.
Ze zaten knus en dicht bij elkaar en onder het genot van een frisse Vermentino en wat knabbels waren ze al snel verwikkeld in een geanimeerde conversatie. En net als een paar weken geleden in het koffietentje van Joris, stokte het gesprek geen moment. Lotte was gefascineerd door zijn onverzettelijke drive in alles wat Alex aanpakte. Of het nou zijn werk betrof of zijn fanatisme op het gebied van sporten. Alex boeide haar mateloos.
Alex op zijn beurt kreeg een klein inkijkje in het wilde studenten leven wat Lotte had geleid.
Daarnaast herkende hij, en dat sprak hij ook uit, veel van zichzelf in haar ambitie om de beste te willen zijn in haar vakgebied. Hij kon zich niet voorstellen dat deze vrouw hem ooit zou gaan vervelen.

Terwijl ze genoten van het 2e glaasje wijn, begon het al een beetje te schemeren in de stad.
Lichten werden ontstoken, kaarsjes werden op de tafels gezet. Florence kreeg een nog intiemere uitstraling. Lotte had koddige, lichte blosjes op haar wangen van de wijntjes.

“Mag ik je een persoonlijke vraag stellen, Alex?”
“Natuurlijk, jij mag me alles vragen! Of ik antwoord geef, is iets heel anders,” zei hij met een glimlach. Maar ook benieuwd naar wat er nu ging komen.
“Nou,” begon ze. “Ik heb een tweetal filmpjes van jouw gezien op internet. Althans, ik denk vrij zeker te weten dat jij het bent.” Even zweeg ze.
Alex had een vermoeden waar dit naar toe ging. “Welke filmpjes bedoel je en waar heb je ze gezien?”
“Op Youtube. En het zijn filmpjes waarin jij aan kooigevechten meedoet.”
“Ok, ik wist niet dat die nog te vinden waren. Hoe heb je ze gevonden?”
“Ik niet, Teun. Teun heeft ze gevonden.”
“Teun?” vroeg Alex verbaasd. En voor dat hij iets kon zeggen of vragen ging Lotte alweer verder.
“Ja, hij was gewoon geïnteresseerd in jou en wilde graag wat meer over je weten.”
“Nou, dan heeft hij toch flink moeten zoeken, wil je die filmpjes nog terug vinden.”
Lotte negeerde zijn opmerking. “Ik zou graag willen weten waarom je aan die gevechten hebt meegedaan? Ik bedoel, het gaat er tamelijk barbaars aan toe. Waarom zou je dat willen?”

Alex keek haar even aan en dacht na over zijn antwoord.

“Juist daarom!” antwoordde hij uiteindelijk. “Omdat het er zo barbaars aan toe ging. Ik was al behoorlijk wat jaren bezig met mijn vechtsport. Een sierlijke sport, met respect voor jezelf, de tegenstander, de sport zelf eigenlijk. Puur gericht op zelf verdediging. Ik was begin 20 en op de top van mijn kunnen. Ik wilde weten waar ik stond. Voor mezelf, maar ook ten opzichte van andere sporten en andere vechters. Na twee partijen was ik overtuigd, zoals je hebt kunnen zien, en ben ik er ook direct mee gestopt.”
“En daarna heb je nooit meer zoiets gedaan?” vroeg Lotte weer.
“Nee, nooit. Ik had het antwoord op mijn eigen prangende vragen.”
“Fascinerend, Alex!” antwoordde Lotte enigszins in gedachten verzonken.

Allebei namen ze nog een slokje van de wijn.

“Maar goed, jullie, of eigenlijk Teun heeft zitten graven in mijn verleden?” vroeg hij gekscherend.
“Oh, sorry. Vind je het heel erg? Het was echt niet de bedoeling om je in verlegenheid te brengen.”
“Ben je gek, Lotte. Helemaal niet, dan had ik er maar voor moeten zorgen dat die filmpjes niet op internet waren beland.”
“Gelukkig, ik dacht al,” zei Lotte zichtbaar opgelucht.
“Zal ik anders eens een deep dive naar, jullie, of nee, naar Teun doen?” vroeg hij voor de grap.

Tot zijn verrassing barstte Lotte uit, in een onbedaarlijke lach.

“Een deep dive naar Teun?” hikte ze. “Ik denk dat dat niet meer dan een plonsje zal worden.”
“Een plonsje?” vroeg Alex lachend, aangestoken door Lotte.
“Ja, ik weet zeker dat je na 5 minuten al klaar bent. Teun doet bijna niets online. althans op de socials. Hij heeft wel verschillende accounts, maar die zijn nooit uit hun diepe winterslaap gekomen.”
“Hmm, dat zie ik dan als een uitdaging!”
“Dan daag ik je uit, Alex. Je gaat je gang maar. Ik ben reuze benieuwd waar je mee op de proppen komt haha.”
“Challenge accepted!”

Toen Lotte weer een beetje tot rust was gekomen, stond ze langzaam op.

“Ik ga even naar het toilet. Zullen we een hapje gaan eten als ik terug ben?”
“Lekker, ik begin inderdaad wel trek te krijgen!”

En terwijl Lotte weg liep, haalde Alex zijn telefoon tevoorschijn.
Grijnzend zag hij dat hij een paar berichtjes had van Esther. Die kleine, blonde heks was ongelofelijk. Heerlijk. Snel stuurde hij een berichtje terug.
Daarna scrolde hij vlot door zijn contacten. Toen hij gevonden had, wat hij zocht, stuurde hij opnieuw een berichtje. Dit keer was een medewerker van hem de ontvanger, Maurice. Een ex politieman die in de buitendienst voor hem werkte. Oppervlakkig onderzoek, de naam van Teun en discreet, was de kort en krachtige boodschap. Glimlachend leunde hij weer achterover, in afwachting van Lotte.

Lotte waste haar handen en liep langs de bar terug naar buiten. Even bleef ze staan en wenkte de barman. Ze rekende snel de wijntjes af voor dat Alex weer de beurs zou trekken.

“Shall we?” vroeg ze, toen ze weer op het terras stond.
“Uhh, ik moet nog afrekenen,” zei Alex.
“Is al gebeurd, kom we gaan wat eten!” “Hop, Hop!”
“Oh, fijn, dank je wel.” Dit was hij duidelijk niet gewend, maar het beviel hem wel.

En opnieuw liepen ze ingehaakt door de straten van Florence op zoek naar een leuk restaurant.
Schouder tegen schouder. Zedelijk. Op gepaste afstand?

Een paar uur later stapten ze weer de lobby van het hotel binnen, na genoten te hebben van een voortreffelijk diner.

“Wil je nog wat drinken aan de bar?” vroeg Alex. “Een sambuca? Dan slapen we vast en zeker heel goed.”
“Ok, ééntje dan. Maar ik denk niet dat ik vannacht die sambuca nodig zal hebben.”

Toen ze de bar binnenstapten, zagen ze dat er nog 2 plekjes vrij waren aan de toog.
De bar zag er knus en gezellig uit. En door slim gebruik van de verlichting hadden ze er een intiem plekje van gemaakt. Sfeervolle muziek klonk op de achtergrond. Zo’n plek waar je je direct op je gemak voelde, laagdrempelig en ontspannen.

Rustig liepen ze tussen de tafeltjes en de andere gasten door, richting de bar. Net toen Alex een bestelling wilde plaatsen, klonk er een luide stem door de ruimte.

“Alex, Alex de Beijer? Ben jij het echt? Wat doe jij hier, man?”

Zowel Alex als Lotte draaiden zich om in de richting van het kabaal.
Een forse man was op gestaan en kwam op hun af gelopen.
Peter Roberts was een klant van Alex. Vroeger hadden ze veel zaken gaan, maar de laatste jaren nam Alex alleen sporadisch nog wel eens een opdracht aan. Hij was er achter gekomen dat Peter er nogal wat dubieuze partners op na hield en had daarom bewust wat afstand genomen.
Met uitgestoken hand kwam hij aangelopen.

“Wat doe jij nu hier?” vroeg hij nogmaals en gaf daarbij Alex een harde klap op zijn schouder.
Alex dacht even na, voor hij wilde antwoorden.
“We zijn hier voor werk,” nam Lotte het van hem over. Feitelijk had ze natuurlijk ook nog gelijk.
Peter keek haar even monsterend aan en liet daarna opzichtig zijn ogen over haar lichaam glijden.
Lotte, in het minst geïntimideerd, keek brutaal terug en trok even haar wenkbrauwen op. Ze had al vaak genoeg met dit soort types moeten dealen.

Alex stelde beiden aan elkaar voor en bood aan om iets te drinken te bestellen.
Nadat ze hun drankjes hadden ontvangen, nam Peter alweer het woord.

“Zo, dus jij bent degene die Alex in de boeien heeft weten te slaan? We dachten allemaal dat ie nooit meer aan de vrouw zou komen. De eeuwige vrijgezel, hahaha. Maar je hebt wel een een uitstekende smaak, jongen. Lekker ding, man!”

Zijn laatste opmerking, schoot Alex in het verkeerde keelgat en hij begon zich steeds meer te ergeren aan zijn asociale en respectloze gedrag.

“Noem me geen, jongen,” zei hij scherp en wierp hem een blik toe die boek delen sprak.
“En deze DAME, is niet mijn vrouw of vriendin en al zeker geen ding. Ze helpt me bij een project waar ik momenteel mee bezig ben. Tot volle tevredenheid, mag ik wel zeggen. Dus een beetje respect, is wel op zijn plaats, dacht ik zo!”

Peter ontging de intonatie van zijn stem en zijn veranderende lichaamshouding niet. En hoewel hij regelmatig omging met louche figuren en ongure types, kende hij ook de reputatie van Alex. Daar moest je niet mee sollen. Alex kon je maken of breken, in meerdere opzichten. Hij bond dan ook direct in.

“Sorry, mijn excuses voor mijn ongepaste opmerking, zo bedoelde ik het niet,” zei hij dan ook met een blik op Lotte. Lotte knikte alleen maar ten teken dat het wel goed was zo.

Peter ging weer gewoon verder.
“Alex, heb je misschien even tijd? Ik wil graag iets met je bespreken. Een potentiële opdracht”

Alex draaide zich om naar Lotte en trok even een zuur gezicht, wat Peter niet kon zien. Lotte richtte zich een beetje op en fluisterde in zijn oor.

“Tis goed, Alex. Ik begrijp het en vind het niet erg. Ik ben toch heel moe en ga alvast naar mijn kamer. Zie ik je morgen bij het ontbijt, ok? En zacht kneep ze hem in zijn arm en streek met haar andere hand liefdevol over zijn rug.
Een rilling ging door zijn lijf.
“Prima, dan zie ik je morgen bij het ontbijt, Lotte.”

Lotte lag al een uur in haar bed te draaien, maar kon de slaap niet vatten. Opeens hoorde ze geluiden in de kamer naast haar.
Alex.
Muisstil bleef ze luisteren. Ze hoorde de toilet doorspoelen, een kraan die open en dicht werd gedraaid en toen het kraken van een bed. Ze sloot haar ogen en vrijwel direct viel ze eindelijk in een diepe slaap.