Dit is het vevolg op de eerdere delen van Nooit meer alleen! Chapter 7: Het is niet fijn je alleen te moeten achter laten, je voelde je er blijkbaar niet al te goed bij, gezien de blik in je ogen. Maar toch ga ik, ik ben er helemaal klaar mee. De pas waarmee ik richting trappen been zegt voldoende. Wie denken ze wel niet dat ze zijn? Dit kun je toch niet maken? Ik knal de trappen af en bij de balie aangekomen zie ik aan het verbaasde gezicht van de hotelmanager zien dat hij niet betrokken is bij de zaak. De vraagtekens staan in zijn ogen als ik vraag naar de bos bloemen; “Waar komen die verdomde bloemen bij ons dessert zojuist vandaan? ” “Uhm, i-ik zou het niet weten, mijnheer. Bloemen zei u? De enige bloemen die wij hier in ons hotel hebben zijn nep. ” Nog steeds ben ik niet bedaard; “Wie regelt de roomservice dan? ” De man beseft dat het menens is, maar schakelt desalniettemin over naar een meer correcte toon; “Wat kan ik voor u doen mijnheer? Is iets niet in orde? ” Ik verlies mijn geduld en kijk wild om me heen of ik ergens de keuken kan signaleren. “We worden bespioneerd, dat is er godverdomme niet in orde. ” De verbazing is wederom af te lezen van zijn gezicht, maar mijn aandacht gaat uit naar de man die eerder op de avond een glimp van je heeft kunnen opvangen. De man die het eten de kamer binnen reed, komt nu door een deur achter de bar in mijn blikveld. Ik been zijn kant uit, als hij me ziet aankomen verschijnt er een glimlach rond zijn gezicht. Deze trekt snel weg als hij ziet in wat voor woede ik ontstoken ben, de hotelmanager achter me aan hollend. Een geluk voor hem, hij staat nog achter de bar, waardoor ik niet direct bij hem kan. “Waar komen die bloemen vandaan? ” Blijkbaar weet hij waar ik het over heb. “Vond u ze niet mooi “mijnheer? Een andere hotelgast bood me 20 Euro om zijn bos bloemen bij jullie in de kamer te krijgen. ” “En dat doe je dan zomaar? ” reageer ik fel. “Ja, zo veel kan er toch niet mis zijn? Best begrijpelijk dat iemand bloemen stuurt aan zo’n mooie dame. ” Nu het over jou gaat, word ik helemaal link. Toch weet ik mezelf weer te beheersen als ik bedenk dat niet deze hotelmedewerker maar weer iemand anders ‘achter de camera’ zit. “Welke andere hotelbezoeker? ” snauw ik hem toe. De manager interrupteerd, “ho ho, zomaar geven we niet de gegevens van onze klanten, wat heeft hij misdaan? ” — Ik lig met mijn rug naar de camera toe gedraaid en doe net alsof ik slaap, maar bij elke beweging die ik maak hoor ik weer het geluidje van die camera. Ik raak gewoon gefrustreerd en moet me inhouden om de bos bloemen niet door het raam naar buiten te gooien. Dan wordt er zachtjes op de deur geklopt. Ik fake een beetje dat ik wakker wordt en stap van het bed. Als ik de deur open doe schrik ik van de blik in je ogen. “Wat is er? ” vraag ik een beetje bezorgd. Dan zie ik achter je de ober die de toetjes is komen brengen en een man in een pak. Meteen voel ik woede in me omhoog borrelen. “JIJ! ” en ik wijs naar de ober. “Nee niet hij ” zeg je snel. “Wat? ” vraag ik verbaasd. “Laten we allemaal even uw kamer in gaan dan kunnen we rustig overleggen. ” hoor ik de man in pak zeggen. “De manager van het hotel ” fluister je in me oor. Ik snap er helemaal niets meer van maar doe een stap opzij en laat iedereen binnen. “Blijf even aan deze kant van de kamer alstublieft ” hoor ik je tegen onze bezoekers zeggen. “Wat is nu precies het probleem? ” vraagt de manager op vriendelijke toon. Ik wijs naar de bos bloemen “Dat is het probleem. Deze bos is op deze kamer bezorg tegelijk met die toetjes, maar er zit een camera in! ” Met veel moeite weet ik mijn woede onder controle te houden. Ik zie aan de gezichten van de mannen in onze kamer dat ze me niet geloven. Ik kijk je wanhopig aan en wuif de mannen dichterbij. “Ga hier eens staan ” en wijs naar het tafeltje met de half opgegeten toetjes. Ze komen dichterbij en kijken naar de bos met bloemen. “Nu goed luisteren! ” zeg ik ze en loop weer richting het bed. Als ik me zachtjes op het bed laat zakken zit ik met mijn rug naar de camera en naar de bezoekers. Langzaam laat ik mijn badjas van mijn schouders zakken en hoor ik eerst de verbazing van de manager en de ober en daarna meteen weer het onmiskenbare geluid van de camera. Ik voel je hand op mijn schouder en schrik hier van. Je trekt me omhoog en helpt me om de badjas weer over mijn schouders te hangen. Samen hand in hand stappen we uit het beeld van de camera weg. “Gelooft u ons nu? ” vraag ik lichtelijk gegeneerd. Al heeft de manager de camera nog niet gezien hij heeft hem wel degelijk gehoord. Voorzichtig laat je zien waar de camera zit zonder hem aan te raken. “Mogen we dan nu alstublieft meteen weten wie die 20 euro heeft gegeven om die bloemen bij ons te bezorgen. ” Ik zie dat je hierbij niet naar de manager kijk, maar naar de ober. “Dat is niet aan mij… ik mag andere klanten niet.. ” stamelt hij nog. “Ik denk niet dat het hierbij opgaat.. in dit geval kunnen we beter de politie inschakelen. Dit is een zaak die onze kennis te boven gaat ” verbeterd de manager hem. — Mijn gedachten razen op volle toeren. Politie erbij halen? Aan de ene kant een veilige oplossing, wellicht is het dan voor eens en altijd klaar. En wie weet wat hier nog meer achter zit? Als ze dit soort geavanceerde camera’s hebben en de hele santenkraam in het kasteel financieren, dan moet er wel een berg geld achter zitten. Tegen een groot georganiseerd iets zouden we zelf machteloos staan. Aan de andere kant, politie, is dat wel zo handig nu we het collier ‘gestolen’ hebben? Dat willen ze vast zo uitspelen. En zouden ze ook zo ver gaan dat in chanteren? Het hele gebeuren gewoon online zetten of bijvoorbeeld onze werk- en vriendenkring mee laten genieten van de avon(d)(t)uren op het kasteel en in de hotelkamer? Daar zit ik nou ook niet bepaald op te wachten. Ondanks dat ik me absoluut niet schaam voor hetgeen er gebeurd is, blijft het wel iets persoonlijks. Blijkbaar zijn we allebei in gedachten verzonken, de manager herhaalt zijn mededeling; “laten we de politie inschakelen. ” Je staat met je rug tegen me aan, mijn arm om je middel. Bezorgd kijk je me aan. De lachrimpeltjes uit je wangen zijn ver te zoeken, ze hebben plaatsgemaakt voor een zorgelijke stand van je wenkbrauwen. Je knippert een paar keer kort achter elkaar met je wimpers en ik zie een traan in je ooghoek verschijnen. Ik smelt voor de zoveelste keer deze dagen voor je, als sneeuw voor de zon en fluister in je oor “het komt allemaal goed Rieke “. Ik druk je wat steviger tegen me aan en richt me tot de manager, die nog kritisch naar het stukje technologie in het bloemstuk aan het kijken is. “Moeten we dan niet eerst zorgen dat de lui die dit geflikt hebben niet meer weg komen? ” —
“Weet jij in welke kamer de gast verblijft van wie jij de bloemen hebt bezorgd? ” hoor ik de manager aan zijn collega vragen. “Nee niet uit mijn hoofd, maar ik zou hem wel herkennen als ik hem voorbij zie lopen “. “Dus het was een man… ” zeg ik vertwijfeld. “Bij het datingbureau werken toch bijna alleen maar vrouwen? ” fluister ik zachtjes tegen je. “Ja, ik ben tot nu toe altijd gebeld door vrouwen en heb nog nooit een man aan de lijn gehad. ” “Is er iets wat wij niet weten? ” vraagt de manager aan ons. “Er is gister iets voorgevallen wat hier mee te vergelijken valt, daarom zitten we nu ook in een hotel. ” leg je snel uit. “Wat is er gebeurd dan? ” vraagt de ober iets te enthousiast “U zult het misschien niet geloven.. ” begin ik te stamelen. “Maar wij kennen elkaar net iets meer dan 24 uur.. we zijn gematcht door een datingbureau en hebben een weekeind cadeau gekregen in een kasteeltje in België. Dat was allemaal heel goed bedoeld maar aan het eind van de avond kwamen we er achter dat elke stap die we namen gevolgd werd door camera’s. Met elke stap bedoel ik dan ook echt elke stap ” voeg ik er zachtjes met een rood hoofd aan toe. De verbazing is van hun gezichten af te lezen. “En daarna kregen we hier in het hotel ook nog een kaartje met daarop hun excuses voor wat er gebeurd was de avond ervoor en dat ze de kosten op zich zouden nemen van ons verblijf hier. ” “Dat klopt. Er kwam inderdaad een man aan de receptie die me heeft gevraagd om de rekening op zijn creditcard te verhalen. ” “Een man?! ” roep ik verbaasd. “Kan dat dezelfde man zijn? Heeft u camera’s bij de receptie? ” Ik zie dat de manager meteen door krijgt wat mijn bedoeling is. Hij pakt zijn telefoon en belt vermoedelijk de beveiliging “Ik wil graag de beelden zien van vanochtend van de receptie…. Ja die…. doe maar van 7 tot 10 ’s ochtends ….. We komen naar je toe….. ” Hij stopt de telefoon in zijn zak. “Mijnheer en mevrouw als u met mij mee zou willen lopen dan kunnen we deze situatie misschien ophelderen ” Hij wil meteen de deur uit lopen. “Pardon.. mag mijn vriendin zich misschien eerst even aankleden? ” Ik kijk je dankbaar aan voel me opeens heel naakt onder de badjas. “Natuurlijk, wij wachten wel even op de gang. ” Hij wenkt zijn collega en trekt de deur achter zich dicht. Ik doorzoek een aantal tasjes met nieuwe kleding en pak een spijkerbroek en een trui er uit. Ook zoek ik wat ondergoed bij elkaar. Mijn oog valt op het setje dat jij speciaal voor mij hebt uitgekozen, maar ik wil er niet aan denken om dat in deze situatie te dragen. Snel pak ik de zwarte bh met de zwarte string en begin me midden in de kamer om te kleden. Ik voel je ogen in mijn rug, maar ik ben blij dat je me even met rust laat. Ik kook nog steeds van binnen, ‘wie zou die man kunnen zijn? Het zal toch zeker niet… ‘ — Ik kijk nog even naar je als je bezig bent met omkleden. Een prachtige verschijning, maar ik zit met mijn gedachten ergens anders. Dit hele gebeuren zit me tot h?¡er! Als je zover bent, hou ik de deur voor je open. We lopen achter de manager en zijn collega aan de gang af. De trap naar beneden, achter de balie langs een deur door. Achter deze deur een ruimte waarin sleutels van de verschillende kamers hangen en het schone bad- en beddengoed verzameld is. Een volgende deur neemt ons mee in de controleruimte. Bij het binnenstappen doe je van schrik haast een stap terug achteruit. Ik sta achter je en sla mijn armen om je heen. De manager kijkt enigszins verbaasd, maar weet niet dat we de vorige avond ook in een zelfde soort situatie een kamer binnenliepen met meerder beeldschermen. Gelukkig is in dit geval geen persoon in beeld, slechts in- en uitgangen. En natuurlijk komt het akelige gevoel van eerder in het weekend ook bij mij weer terug boven zetten. De derde man in de ruimte is waarschijnlijk van de beveiliging. Hij draagt voornamelijk zwart en heeft een of ander speldje op de borst. “Dit zijn de beelden waar u om vroeg ” richt hij zijn woorden tegen de manager. “Dank je, spoel nu maar door, ik meen dat het rond kwart over 8 was. ” De beveilgingsman spoelt de video door en we zien verschillende personen in en uit lopen. Het beeld is in vieren opgesplitst en elk deel geeft een andere camera weer. Als de tijd tien over acht aangeeft letten we allemaal wat scherper op. Pas om half 9 roept de manager “dat is hem “, de band wordt vertraagd en we krijgen de binnenkomt van de ‘stille genieter’ te zien. Ik voel je verstijven in mijn armen, je staat nog steeds voor me en leunt zacht tegen me aan. Je slaakt een kort gilletje en roept “Dat is die k#ttaxichauffeur! ” De ober herkent de man op de beelden en ook ik herken hem, ik kook vanbinnen. Toch probeer ik me kalm te houden, ten opzichte van het hotelpersoneel, maar vooral ten opzichte van jou. Ik hoop dat ik kan voorkomen dat je weer helemaal door het lint gaat. Ik fluister in je oor “zullen we even de gang op om te overleggen? ” — Ik knik en zeg “ik wil even uit deze kamer weg… het lijkt wel alsof de muren op me afkomen ” Snel pak je me hand en lopen samen weer naar de gang van het hotel, de hotelmedewerkers een beetje beduusd achterlatend. “Wat moeten we doen? ” vraag ik ongewoon rustig. De zenuwen gieren door mijn lijf, maar door alles wat gebeurd is heb ik mezelf beter onder controle. “Als ze de politie bellen, dan draaien ze het verhaal zo om dat wij het collier gestolen hebben.. en dat ze ons bespieden om het terug te kunnen halen.. ” begin je rustig te beredeneren. “Maar we hebben genoeg bewijs dat ze ons daar zonder ons weten hebben bespied… en nu dan de camera er ook weer bij.. en we hebben ook nog de harde schijf waar ons verblijf in het kasteeltje op staat vastgelegd. ” “Die heb je meegenomen? ” onderbreek ik je opeens. “Ja, ik heb het niet zo heel zachtzinnig losgerukt uit hun studio. Zo had ik in ?®?®n keer al het beeldmateriaal ” Ondanks dat we in een netelige situatie terecht zijn gekomen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. “Dankje.. ik ben nog steeds heel blij dat ik je heb leren kennen.. je bent echt de liefste man aller tijden.. alleen durf ik niet zo te vertrouwen dat alles goed komt al de politie ingeschakeld wordt. Kunnen we niet naar het datingbureau bellen en vragen waar ze mee bezig zijn? Mochten ze daar geen antwoord op willen geven dan kunnen we daarna altijd nog de politie inschakelen. Je haalt meteen je telefoon uit je zak en zoekt het nummer op. “Geef maar.. ” en ik hou mijn hand omhoog. “Ik ben voldoende gekalmeerd om hen te spreken. ”
“Goede avond u spreekt met dating bureau La Treasure, waarmee kan ik u van dienst zijn ” hoor ik aan de andere kant van de lijn. “Goede avond, u spreekt met Rieke .. en ik ben een klant bij u en gisteravond heeft u mij en Kris op een date gestuurd in een kasteeltje in België.. ” meteen wordt ik onderbroken. “Wij willen graag meteen al onze excuses maken over hoe die avond verlopen is, we wilden u niet het gevoel geven dat u werd bekeken. Uiteraard willen wij uw ongemak compenseren en zouden daar graag met u beide een afspraak over maken. ” Dan sta ik even met een mond vol tanden. “U bedoelt dat u geen idee heeft waar wij momenteel zijn? ” “Nee mevrouw hoe bedoelt u? ” “We hebben in ons hotel een kaart gekregen met daarop uw excuses en daarop stond ook dat we ons inschrijfgeld terug zouden krijgen.. ” “maar mevrouw wij hebben geen idee waar u momenteel bent. ” Van schrik laat ik de telefoon uit mijn handen vallen.. — Ik zie de schrik in je ogen als je de telefoon uit je handen laat glijden. “Wat is er? ” probeer ik direct te vragen. Je trekt lijkbleek weg en kijkt sto?»cijns voor je uit, ik herhaal mijn vraag “Wat is er aan de hand Rieke? ” Je kijkt me aan met een zeer zorgelijke blik en fluistert “ze weten van niks. ” Ik reageer geschrokken, “Hoezo ze weten van niets? “, emoties schieten door me heen, woede, angst, onbegrip. Ik probeer helder na te denken, maar in deze situatie is het lastig alle zaken op een rijtje te krijgen. Je fluistert weer; “Ze boden hun excuses aan, maar wisten helemaal niet dat we hier waren. ” Ik pak de telefoon op; “Hallo, hallo, is daar nog iemand? ” De verbinding is nog niet verbroken; “hallo, Le Treasure hier, gaat alles daar een beetje goed? Ik hoorde zojuist een enorme knal. ” “Nee, alles gaat helemaal niet goed, we worden nog steeds bekeken en het onschuldige is er wel zo’n beetje vanaf. Alles wordt gefilmd, eten, slapen en vooral de seks ” “Mijnheer Kris, ik weet niet waar u het over heeft, we hebben geprobeerd in het kasteeltje een perfecte date voor jullie te regelen. Daarbij wilden we ?®chte liefde in beeld brengen voor promomateriaal van ons bedrijf, vandaar dat jullie niet op de hoogte gesteld waren. Het is helemaal niet de bedoeling dat daar expliciete beelden geschoten zouden worden, dan zou de camera uit gaat. Dat is tenminste wat we hebben afgesproken met onze contactpersonen aldaar. U hebt gastvrouw Miriam niet ontmoet? ” Ik sta met open mond te luisteren “Miriam? Nooit van gehoord, was ze als werkster? ” “Nee, mijnheer, een medewerkster van ons bedrijf, lang, slank en kort blond haar. We hebben sinds gistermiddag niets meer van haar vernomen. De eigenaresse van het kasteel belde ons gister aan het eind van de middag, dat ze in alle haast was vertrokken. ” Het verhaal wordt steeds ingewikkelder, ik snap er helemaal niks meer van. Dan gaat er een licht branden, we zijn dus helemaal niet ontvangen door iemand van Le Treasure. Er is nog een partij, iemand die aan de touwtjes of beter gezegd cameraÔÇÖs trekt. Misschien niet het slimste, maar zeg het eerste wat in me opkomt “En het collier? ” “Pardon mijnheer, wederom weet ik niet waar u het over heeft, kunt u wat duidelijker zijn? ” Ik kom weer wat bij zinnen; “Nee, niks, sorry, ik ben een beetje in de war. ” — Ik begrijp helemaal niets van het gesprek.. ‘wie is miriam?’ schiet er nog wel door mijn hoofd, maar het kan me allemaal niet meer schelen. In de gang staat even verderop een stoel en met knikkende knieën plof ik daarin zodat ik het gesprek niet meer kan horen. Met mijn handen stijf om mijn lichaam geslagen zit ik nog steeds voor me uit te staren. ‘Wat moeten we nu doen. Het bedrijf weet van niets. Niet van het kaartje en niets van de bloemen..’ Ik schrik op als je naast me op de leuning van de stoel komt zitten en een arm om me heen slaat. Zachtjes leun ik tegen je aan en besef dat ik me nog nooit zo goed heb gevoeld heb naast een man ondanks de situatie. “Ze weten van niets… Miriam had ons op moeten vangen in het kasteeltje, maar het datingbureau heeft al meer dan 24 uur niets van haar vernomen.. ik heb verteld wat ons overkomen is en ze raden ons aan om de politie in te schakelen.. Het bureau heeft volledige medewerking toegezegd met verstrekken van informatie. Het bureau zelf gaat morgen ochtend als ze nog niets van Miriam hebben vernomen aangifte doen van vermissing.. ” Op dat moment komt de manager van het hotel onze kant opgelopen. “Mijnheer en mevrouw, we hebben de beelden verder bekeken maar de man die u de bloemen heeft gestuurd heeft het hotel nooit verlaten. Hij is op geen enkel beeld te zien bij de uitgang. Dat betekend dus dat hij nog in het hotel moet zijn. We hebben echter geen idee waar, want hij heeft zelf geen kamer geboekt. Is het mogelijk dat er meer mensen bij betrokken zijn? ” We knikken tegelijkertijd. Snel vertel je wat we zelf net te horen hebben gekregen en de manager begint bij elk detail erger te fronzen. “Ongelooflijk… ” is het enige wat hij kan uitbrengen. “Of u het er mee eens bent of niet. We schakelen de politie in. Dit soort praktijken kan ik niet goed keuren in mijn hotel ” Ik schiet omhoog uit de stoel “maar dat hebben ze direct door dan zijn ze weg… ” Ik voel je hand om mijn middel glijden en trekt me bij jou op schoot. “Rustig maar dat komt wel goed.. ” fluister je in me oor. Opeens krijg ik een idee “We moeten het goed aanpakken… als u de politie wil bellen en de situatie uit wil leggen dan moeten wij zo snel mogelijk terug naar onze kamer.. ” Zowel jij als de manager kijken me verontwaardigd aan “maar… ” stamel je. “Nee, wacht ik leg het uit. De manager belt de politie en vraagt of ze apparatuur mee nemen om de ontvanger van het signaal op te sporen. Uiteraard vraagt hij ook of ze hier zo anoniem mogelijk binnen willen komen, want we weten niet of er nog meer camera’s in het hotel zijn opgehangen. Wij moeten wel terug naar onze kamer anders vermoeden ze iets. Ik vind het vervelend om te zeggen, maar we zullen op bed moeten gaan liggen en ze iets te zien geven, anders geven ze op… ” — Een naar gevoel bekruipt me. Nu moeten we ons vrijwillig gaan laten bespioneren om maar te zorgen dat de daders er niet stiekem tussenuit knijpen. In principe wel logisch, maar het gevoel denkt daar op dit moment toch echt anders over. Het is denk ik goed voor me dat jij met het idee komt. Je leek net toch nog net iets meer aangedaan, maar zoals je nu in actie schiet kan ik niet achterblijven. Ondanks alle hectiek blijf ik me goed voelen bij jou in de buurt. Ook de manager stemt in met je verzoek en je veert op, “kom “. Aan mijn hand trek je me mee, ik volg je richting onze kamer. Daar aangekomen komen er twijfels; of ze niet direct zouden doorhebben dat we acteren om tijd te rekken. Dan kijk ik je aan en vervliegen deze zorgen direct. Net doen alsof zal er wat mij betreft niet bij zitten. Je geweldige ogen, je verfijnde kuiltjes in de wangen, ze doen me de camera weer even helemaal vergeten. We zoenen weer, onze tongen vinden elkaar en terug in de rust van onze kamer voelt het nog steeds zo goed als de eerste keer. “Hoe gaan we dit aanpakken? ” vraag je me, terwijl ik de warmte van je lijf tegen me aan voel. “Laten we er een spelletje van maken ” fluister ik in je oor, terwijl een geheimzinnige glimlach om mijn lippen verschijnt. “En speciaal voor vandaag noemen we het ‘kat en muis’. ”
— Ik vraag me af wat die glimlach van je inhoudt, maar als je me zoent is die gedachten meteen verdwenen. Je duwt me voorzichtig achteruit en komen stapje voor stapje dichter bij het bed. Ik onderbreek onze zoen even en kijk nog wat bedenkelijk. “Het was jou idee ” fluister je in mijn oor. Mijn handen glijden over je borst en peuter wat aan je knoopjes. “Als we het doen.. moeten we wel overtuigend op het bed terecht komen. ” ?ë?®n voor ?®?®n open ik de knoopjes van je overhemd tot dat deze los aan je lichaam hangt. Ik voel je handen onder mijn trui kriebelen en til mijn armen in de lucht. Snel trek je hem over mijn hoofd uit en gooit mijn trui op het bed. Meteen horen we het geluid van de camera weer. “Ze zijn er nog ” fluister ik zacht. Je geeft me een zetje waardoor ik achterover op het bed beland. “We moeten gewoon genieten en hun buiten sluiten ” fluister je nog voordat je over me heen kruipt. Ik voel jou warme buik tegen de mijne als je je lichaam voorzichtig op het mijne laat zakken. Mijn handen glijden over je nek langs je schouders en je rug. Een heftige tonzoen volgt al snel en ik voel jou tong over mijn lippen glijden. Speels open ik af en toe mijn mond om hem daarna stijf dicht te houden. “Bedoelde je dit met een spelletje? ” fluister ik zacht als ik mijn hoofd even wegdraai van de camera. Je kust me in mijn hals en voel je tong langzaam omhoog glijden naar mijn oorlel. “Nou? ” — “Niet helemaal, we zijn weer veel te snel ” fluister ik in je oor. “Je hebt gewoon je eerste troef al afgestaan ” grinnik ik. “Ik plaag je net zo lang tot je het niet meer houdt, een kick geeft of geluid maakt, dan moet je een kledingstuk uit doen en ben je zelf aan de beurt… ” Ik zie de ondeugende blik in je ogen, je bent je al lang weer aan het voorbereiden op jouw beurt, maar ik was net zo lekker bezig. Ik ga verder waar ik gebleven was en glij ik weer naar je hals. Mijn tong en lippen gaan zachtjes van je oorlel tot je hals, zacht blaas ik er langs. Ik til mijn buik iets omhoog en mijn handen glijden vlak over je lijf. En hoor ik dat goed, je slaakt een korte kreet als mijn nog iets koudere hand op je buik druk. Ik kijk je aan, “betrapt ” we lachen allebei, ik val op mijn zij en sla mijn armen over elkaar. “Nu, laat maar zien dan. ” Ik zie je even twijfelen, je voelt de camera in je rug prikken maar laat je handen over je lijf glijden als je mij weer vol passie aankijkt. Zacht duw je je borsten tegen elkaar en geeft me een knipoog. Zelfs in deze simpele zwarte bh komen je borsten prachtig uit, je laat je handen naar beneden glijden. Zou je je broek naar beneden doen? In mijn broek voel ik dat mijn lul weer hard staat. Nee, nu glijden je handen weer naar boven, ik zie dat je een beetje tijd rekt. Zou je dan toch je bh uit doen? Weer vergis ik me, met een gemeen lachje pruts je aan de sluiting van de collier. “Die telt ook mee natuurlijk. ” Nu verwacht ik jou van je tederste kant, maar dat valt vies tegen. Voor ik met mijn ogen geknipperd heb zit je boven op me en begint met je vingers in mij zijen te prikken. Gelijk reageer ik, je lacht en kijkt me triomfantelijk aan, “nu jij weer ” terwijl je me nog stiekem een paar keer kriebelt, maar op een veel lekkerdere manier. — Mijn hand glijdt even kort over je onderbuik en kriebel je daar zachtjes. Ik voel je handen op mijn heupen en je duwt me van je af waardoor ik op mijn rug door rol. “Ik ga geen kick geven hoor ” zeg ik uitdagend en doe doel bewust mijn lippen stijf op elkaar. “Wacht maar af ” Je trekt me aan mijn benen dichter naar je toe en kruipt weer tussen mijn benen. Je drukt je lippen meteen weer in mijn nek en ik voel hoe je me zachtjes begint te likken. Dan voel ik opeens hoe je hard aan mijn nek zuigt. Ik schut heftig nee met mijn hoofd waardoor je moet stoppen, maar ik geef geen kik. “Wil je geen zuigzoen van me? ” vraag je met enorm pretoogjes. Weer schut ik nee. “Wat ik hoor je niet? ” meteen duik je weer naar voren om weer op dezelfde plek je lippen neer te zetten. Meteen duw ik mijn vingers in je zij en schiet je omhoog. “Niet eerlijk.. het is mijn beurt ” meteen begin je me plagerig te kietelen over mijn buik, maar ik hou mijn lippen stevig op elkaar. “Kan je tegen kietelen? ” vraag je verbaasd. Ik knik van ja, maar weet dat dit niet klopt. “Ik geloof je niet ” fluister je opeens in mijn oor. Je begint me overal op mijn lichaam te kietelen, maar nog steeds geen kik. “Er moet toch een plek zijn… ” denk je hardop. Het valt je opeens op dat ik mijn benen wel heel strak tegen elkaar hou. “Je kan niet tegen kietelen aan de binnenkant van je dijen he? ” Ik schut meteen heftig nee, maar weet dat het te laat is. Gemeen begin je me daar te kietelen en ik probeer me bij je vandaag te wurmen, maar dit lukt me niet. Met moeite weet ik mijn mond nog steeds gesloten te houden, maar dan laat je opeens een hand naar mijn lies glijden over mijn broek, maar een kreun kan ik dan niet onderdrukken. De glimlach op je gezicht zegt genoeg “Wat ga je nu uittrekken .. ” Precies op dat moment horen we de camera weer scherpstellen. Laat weer even weten wat je er van vind! gr Kris en Rieke”