Het is nu 16 april, Yvette is jarig vandaag en zoals ze de laatste jaren wel gewend zijn, is het al lekker weer en ze liggen in de tuin. Yvette is nu zeven maanden zwanger en heeft een behoorlijke buik. Ze heeft er ook veel hinder van. Twee baby’tjes in haar kleine lichaam zijn best zwaar. Ze werkt nog wel maar alleen de makkelijke dingen die ze veelal zittend afkan en ze doet de administratie. Slapen doet ze steeds vaker beneden. Linda vindt dat ook niet erg en zij slaapt nu afwisselend boven of beneden. Jochem kijkt gewoon waar plek is.
’s Ochtends om tien uur gaat de bel. Jochem gaat kijken en Patrick staat voor het hek. Hij opent, wacht tot de auto erlangs is en sluit het. Jochem wacht tot ze uitgestapt zijn en dan opent hij de deur. Maria feliciteert hem en Patrick komt erna. Ze lopen met elkaar de tuin in en Yvette wordt gefeliciteerd. Ook Linda krijgt felicitaties en die staat op om koffie te pakken.
“We hebben slecht en goed nieuws” begint Maria een paar minuten later.
“Het slechte nieuws is dat jullie buren hals over kop naar Nederland zijn vertrokken. Mevrouw Veltkamp is ernstig ziek en ze wil in Nederland verder worden behandeld.”
“Ze was met oudejaarsavond al slecht” zegt Linda “maar die ziekte zet nu door kennelijk. Vervelend, want het is terminaal denk ik.”
“Ja, dat denk ik wel, het fijne weet ik er niet van. Maar we hebben ook goed nieuws. Patrick en ik hebben hun huis gekocht. Jullie kennen het, het is een mooi huis, ook een grote tuin en daar hebben ze niet veel aan gedaan dus we hebben wel plannen hè schat.”
“Ja” zegt Patrick “we willen het zwembad wat ze er wel in hebben, sterk laten moderniseren. In ieder geval groter maken. En net als jullie is de achterkant open. Die hagen die jullie daar hebben willen wij ook laten zetten. Verder ook een paar borders erin want nu is alles bestraat en dat is niet gezellig. Het huis zelf is prima in orde alleen moet er hoognodig een schilder doorheen, zowel de binnen- als de buitenkant kunnen wel een verfje gebruiken.”
“Dus tussen jullie gaat het weer goed?” vraagt Linda.
“Ja, we hebben beiden het gevoel dat we elkaar nog heel wat te vertellen hebben” antwoordt Patrick, “we gaan dit jaar ook weer eens samen op vakantie, dus het gaat wel weer de goede kant op.
“Leuk” zegt Jochem, “dus we worden buren. En de familie Veltkamp, het is jammer maar echt veel contact hadden we er niet mee, alleen de feestdagen.”
Een half uurtje later staat Jochem op.
“Ik ga Charlotte van het station halen” zegt hij en loopt naar binnen. Een T-shirt aan en een paar slippers en hij loopt weer naar buiten.
Op het station in Lyon staat aangegeven dat de TGV uit Straatsburg vertraging heeft, de schematijd is nu over tien minuten. Er verstrijkt toch nog een kwartier voordat de trein binnenkomt. Het is even rommelig druk op het perron maar als vanuit het niets verschijnt Charlotte voor hem. Ze loopt met open armen op hem toe.
“Mijn schatje” en ze kussen elkaar.
“Je had een kwartier vertraging.”
“Dus toch, ik twijfelde al want het leek alsof de trein ten zuiden van Mulhouse lange tijd langzamer reed als ik gewend ben.”
“Maar, je bent er, dat telt.”
Bij de auto gooit Charlotte haar weekend tas op de achterbank en ze stappen in.
“Alles goed met jou en je eigen toko?” wil ze weten.
“Ja, het wordt nog steeds drukker en ik heb nu bijna een dagtaak eraan, dus ook de revenuen zijn goed.”
“Lekker toch. Ik heb ook een nieuwtje. Raymond en Mariëlle zijn uit elkaar. Hij vond haar vorige week tussen de lakens met zijn beste vriend. En dat terwijl hij haar bijna nooit mocht neuken.”
“Dat is dus niet je beste vriend want echte vrienden doen dat niet.”
“Nee, zo kun je het ook bekijken. Maar toen hij het vorige week vertelde heb ik met hem afgesproken om aankomende vrijdag samen te gaan uit eten en elkaar wat beter te leren kennen.”
“Je wil hem hebben hè?” glimlacht Jochem.
“Ja schat, hij is zo’n lieverdje en doet altijd aardig. Ik blijf op hem jagen” zegt ze glimlachend.
“Dus aan onze vrijpartijtjes komt dan een einde.”
“Ho, ho, niet zo snel, eerst eens kijken hoe hij is, ook in bed is belangrijk voor mij, dat weet jij als geen ander.”
Ze zijn even stil terwijl Jochem de auto door het drukke verkeer van Lyon heen loodst. Als ze eenmaal de stad uit zijn kunnen ze weer gewoon doorrijden en praten.
“Zijn papa en mama er ook?”
“Ja, die kwamen een goed uurtje geleden.”
“Gaat het nu goed met hun.”
“Ja, de rest mogen ze straks zelf vertellen.”
Tien minuten later komen ze bij het hek en Jochem draait in. De auto laat hij buiten staan en hij drukt het hek dicht. Eenmaal binnen is de begroeting weer hartelijk. Yvette wordt gefeliciteerd en papa en mama krijgen een dikke kus. Als laatste begroet ze ook Linda. Die pakt binnen nog een dienblad koffie en Maria helpt haar met de taart.
Tegen een uur of half twaalf gaat Patrick weg, hij heeft nog een belangrijke afspraak. Ze spreken af dat Jochem of Linda Maria vanavond naar huis brengt.
“Jullie wonen nog wel apart?” vraagt Linda even later.
“Ja, dat wel alleen in de weekenden slaapt Patrick bij mij” antwoordt Maria. “Zijn flat is wat kleiner als de mijne. Ik heb ook voldoende ruimte nu Antoine eruit is.”
“Wanneer gaan jullie in het huis?”
“De bedoeling is binnen nu en drie maanden. De overdracht is eind volgende week en dan gaat de schilder erin. De buitenboel en het zwembad kan wel als we er in wonen.”
Het wordt warmer en warmer en al snel loopt iedereen weer bloot. Later die middag gaan Charlotte, Jochem en Yvette zwemmen. In het water voelt Yvette zich lekker. Ze heeft dan minder last van het gewicht van de baby’s. Ze leunt nu tegen Jochem aan en die heeft zijn handen op haar buik.
“Voelde je die?” zegt Yvette.
“Ja, heel goed.”
“Bewegen ze?” vraagt Charlotte.
“Kom eens hier met je hand” en Jochem pakt haar hand.
“Hier, voel je?”
“Ja, oh meid wat leuk is dat.”
“Hier zit die ander” en Jochem pakt haar andere hand.
“Nou voel ik ze allebei, gossie wat leuk is dat Yvette.”
“Ja, maar ze schoppen veel, net of ze willen zeggen, we willen eruit.”
“Jij wil zeker met Jochem slapen vannacht?” vraagt Yvette een paar tellen later.
“Ja, mag dat?”
“Van mij wel en van Linda zal dat ook wel mogen. Jochem en ik neuken niet zo veel meer. Ik kan niet zo heel makkelijk uit de voeten. Soms in het weekend vrijen we ’s ochtends maar verder niet veel. Dat komt wel weer als ik bevallen ben, dan gaan we alle schade inhalen, hè schat.”
Jochem kijkt haar glimlachend aan en hij kust haar. Ze zwemmen nog een poosje in de rondte en dan lopen ze het zwembad uit.
Eenmaal bij de ligbedden drogen ze zich af.
“Die buik zit je in de weg volgens mij” zegt Maria.
“Ja, een beetje wel. Ik ben nu bijna net zo zwaar als met een enkele baby die voldragen is. En ik moet nog twee maanden. Maar volgens de gynaecoloog en de verloskundige gaat alles wel goed. Ze hebben zich al met hun hoofd naar beneden gelegd en kunnen nu niet meer terug. Daar zijn ze te groot voor.”
“Dus je hebt geen stuitligging, dat is prettig want mijn moeder had van mijn twee broers wel een stuitligging en dat was een vervelende bevalling, keizersnede deden ze toen nog niet zo veel. Maar je werkt toch niet zo lang meer.”
“Nee, nog twee weken tot eind deze maand, dan is het nog maar zeven weken tot de datum maar dan wordt het me echt te veel.”
“Je bent ook zo’n klein moedertje.”
“Ja” glimlacht Yvette, “dat zegt de verloskundige ook steeds.”
Die avond gaan ze eten bij de boerderij.
“Jullie blijven hier komen volgens mij” zegt Maria.
“Ja, dit is zo’n lekker restaurant” antwoordt Linda, “de bediening is altijd goed en vriendelijk, het eten is heel lekker en ze kennen ons.”
“We zitten hier altijd onder een grote paraplu” zegt Jochem glimlachend.
“En die plu wordt steeds groter” voegt Yvette toe.
“Als ik jou zo zie zitten” begint Charlotte tegen haar zus “vraag ik me af of je nog wel auto kan rijden met die dikke buik.”
“Jawel, Linda rijdt tijdelijk in mijn auto en ik mag in de X3 rijden. Daarin is de stoel veel beter verstelbaar en daar kan ik wel goed in zitten en rijden. Ook is die auto hoger dus ik kan makkelijker in- en uitstappen. Bovendien is het een automaat en dat rijdt wel lekker. Mijn auto is natuurlijk ook alweer twaalf jaar oud en toen was het allemaal nog niet zo luxe en compleet.”
“Ik zit er ook aan te denken” zegt Linda “om zelf een nieuwe X3 te kopen en dan de Focus van Yvette in te ruilen. Zij mag dan in deze X3 blijven rijden. Dat is ook makkelijker als ze straks met de tweeling weg wil.”
Tegen tien uur lopen ze weer terug naar de auto en ze rijden weg. Linda rijdt terug.
“Ik zet jullie thuis af en dan ga ik Maria wegbrengen.”
“Dat is goed” zegt Yvette “want ik moet plassen.”
Eenmaal thuis gaan Jochem en Charlotte buiten zitten en Yvette loopt direct naar het toilet. Ze komt een paar minuten later ook naar buiten.
“Het is nog lekker weer.”
“Weet je nog schat wat ik vertelde over die Raymond en zijn vriendin?” begint Jochem.
“Ja, dat tuttige grietje.”
“Vertel eens Charlotte.”
“Nou wat heb ik je gezegd” zegt Yvette als Charlotte het verhaal heeft verteld, “onder tuttige kleren gaan soms hele geile vrouwen schuil.
“En nu? Ga je op jacht” vraagt Yvette glimlachend.
“Ja, ik ben al op jacht, komende vrijdag ga ik uit eten met hem en dan zie ik wel.”
Ze praten over nog wat andere dingen als Linda binnenkomt.
“Ik ga zo naar bed, een beetje hoofdpijn en ik ben het zat.”
“Dan ga ik met je mee” zegt Yvette, “lekker liggen en uitrusten.”
“Jij gaat zeker met Jochem slapen?” vraagt Linda.
“Ja, als je dat goed vindt.”
“Ja hoor meid, ga gerust je gang.”
Tien minuten later zijn Linda en Yvette in de grote slaapkamer beneden en lopen Jochem en Charlotte al in hun blote kont in de badkamer boven. Charlotte zit op de pot te plassen en Jochem poets zijn tanden.
Linda en Yvette kruipen in bed.
“Dit kon wel eens de laatste of de een na laatste keer zijn dat die twee vrijen” begint Yvette.
“Hoezo?”
Yvette vertelt het verhaal van Raymond en Mariëlle aan Linda.
“Dat heb ik nooit geweten. Dus jouw zus jaagt op die Raymond en is nu blij dat het uit is tussen die twee. Nou dan wachten we het wel af.”
“Alleen niet laten merken dat je dit weet.”
“Nee schat, dat snap ik wel.”
“Gaan we slapen” zegt Yvette “ik ben eigenlijk ook wel een beetje moe, die kinderen schoppen ook zo veel.”
“Doen ze dat ’s nachts ook?”
“Als ik heel stil lig worden ze meestal ook wel rustig, maar soms ook weer niet, dan lig ik heel rustig in bed en dan beginnen ze weer.”
“Voor nu hopen we het beste.”
Ze wensen elkaar welterusten en gaan in hun slaaphouding liggen.
Jochem tilt in de badkamer Charlotte op en draagt haar naar bed. Hij legt haar neer en ze schuift naar het midden, Jochem kruipt er achteraan. Ze omhelst hem en ze kijken elkaar aan.
“Hoe laat moet jij morgen op de trein?”
“Morgen net na de middag wil ik terug, donderdag en vrijdag heb ik vrij.”
“Dat is goed, morgen ben ik wel weg maar Linda is er ook nog, dus op het station kom je wel.”
Ze kussen elkaar en al snel is het weer een tongzoen, een zoen die inleiding is voor een stevige en lange vrijpartij, Jochem beft haar drie keer klaar en vervolgens neukt hij haar drie keer in haar geile kutje. Als laatste doet hij nog haar kontje. Iets na twaalven liggen ze uitgeteld naast elkaar en Charlotte kijkt naar hem.
“Stel dat dit de laatste keer zou zijn” zegt Charlotte, “dan heb je me in ieder geval een goede herinnering meegegeven. Ik ben niet vaak zo geil op je geweest en je hebt mij in een uur tijd zes keer klaar gekregen.”
“Ik zal deze keer ook niet snel vergeten. Als we later in een bejaardenhuis zitten is het van, weet je nog Charlotte, die avond toen Yvette vijf en twintig jaar werd.” Ze lachen. In de badkamer doen ze nog een paar dingen en gaan dan slapen.
Een paar dagen later krijgt Yvette de eerste serieuze problemen met haar zwangerschap. Ze is op werk met een patiënt bezig en voelt zich misselijk en duizelig worden. Haar baas neemt geen risico en belt een ambulance. Ze wordt opgenomen in het ziekenhuis. Jochem en Linda horen ervan en spoeden zich naar haar toe. Op de afdeling ligt ze rustig op een bed.
“Het gaat wel weer” zegt ze “ik ben niet goed geworden op mijn werk en ze hebben hier bloed afgenomen. Dat wordt nu onderzocht.”
“Het was wel schrikken denk ik, ook voor ons trouwens.”
“Ja, dat wel, ik wist niet wat er gebeurde maar Jacques heeft direct de ambulance gebeld en die waren er heel snel. Ik zal vannacht wel hier moeten blijven.”
“Daar heb ik al op gerekend. Hier zitten wat spulletjes in voor jou” zegt Linda en ze zet een sporttas naast het bed.
“Ik moet volgende week toch zo’n tas gaan inpakken, in mijn tasje heb ik een lijst zitten wat daar in moet zitten. Dat is voor als ik ga bevallen en naar het ziekenhuis moet.”
“Maar jouw auto staat nog op je werk?” vraagt Jochem.
Ja, hier heb ik wel de sleutels” en ze rommelt in haar tasje. Ze vist de sleutels op en geeft die aan Linda.
Op dat moment komen de verloskundige en de gynaecoloog binnen. Ze stellen zich voor aan Linda, Jochem kennen ze al.
“We kunnen niets vinden Yvette” zegt de verloskundige “we denken dat je van inspanning misselijk bent geworden. Wat was je aan het doen?”
“Een patiënt behandelen met een pees ontsteking in zijn nek.”
“Zwaar?”
“Een beetje want je moet hem dan beetpakken en over zijn lichaam heen doorhalen en draaien, zodat zijn wervels loskomen. En ja, mijn buik zit dan een beetje in de weg.”
“Daarom denk ik dat je niet meer moet gaan werken. Jij bent fysiotherapeute en dan heb je jouw eigen lichaam in topconditie nodig om andermans lichaam te helpen genezen. Stop daar maar mee tot na je bevalling.”
“Dus ik mag niet meer naar werk.”
“Nee, blijf maar lekker thuis in de tuin liggen. Jullie hebben toch een zwembad?”
“Ja, een vrij grote.”
“Precies. Ga daar maar in zwemmen, drie of vier keer per dag een half uurtje. Dat is ook beter voor jouw lichaam.”
“Je mag nu met Jochem en Linda mee naar huis” zegt de gynaecoloog, “we hebben geen reden om je hier te houden.”
Onderweg naar huis stopt Jochem bij de praktijk. Yvette loopt samen met hem naar binnen. Jacques, haar baas, is verrast. Yvette vertelt van het onderzoek en het advies van de artsen.
“Goed, ik ben blij voor je dat het loos alarm was en ik zal je ziek melden. We hadden sinds vorige week al die tijdelijke kracht voor jou lopen dus dat lukt verder wel. Sterkte dan verder en we horen het wel.”
“Ja, dan gaan we weer, we nemen nu ook gelijk mijn auto mee, dan weet je dat.”
Eenmaal thuis kleden ze zich uit en gaan buiten zitten. Linda gaat in de keuken fruit mixen in de blender en komt even later met drie glazen naar buiten.
“Hoe wisten jullie dat ik in het ziekenhuis lag?’
“Jouw baas, Jacques, heeft mij gebeld” antwoordt Jochem.
“Oké, dat vroeg ik mij af. Wel attent van hem. Hij is best wel alert op dat soort dingen.”
Ze drinken hun fruitdrank en zetten de glazen op tafel.
“Nou dan ga ik maar zwemmen, lekker languit in het water liggen. Dat is wel heerlijk met die warmte.”
Yvette staat op en loopt naar het zwembad. Als ze in het water ligt draait ze zich om.
“Linda, ga je hier nog een hek omheen laten zetten?”
“Ja, komende winter laat ik dat doen. Volgend jaar kunnen jouw kereltjes al lopen en dan wil ik niet dat ze zomaar het water inlopen.”
Linda is ondertussen ook opgestaan en loopt naar het zwembad. Ze gaat op de rand bij Yvette zitten en haar voeten bungelen in het water.
“Ik denk er ook over om een apart peuterdeel te maken, een ondiepe bak, waar jouw kindjes in kunnen spelen.”
“Hier in de hoek of zo.”
“Ja, ik laat het najaar eerst weer het bad leegmaken. Dan kunnen ze ook die kapotte lamp vervangen en dan vraag ik dat bedrijf of ze een idee voor het peuterbadje willen maken.”
De weken die volgen legt Yvette met hulp van Linda de laatste hand aan de babykamer. Ze heeft gekozen voor één babykamer met twee ledikanten. Als de kinderen opgroeien kunnen ze twee aparte kamers krijgen. Alle spulletjes zijn in tweevoud gekocht en in verschillende kleurtjes. Omdat sommige dingen voor ieder kind apart moeten heeft Yvette de eerste letter van hun namen gezegd. Linda markeert die dingen met de letter ‘M’ en ‘S’.
Het wordt nu echt zomer en de temperaturen stijgen. Yvette krijgt het moeilijk, ook door de warmte. Ze ligt overdag heel veel in het zwembad, de enige plaats waar ze zich lekker voelt.
Eind mei gaat ze weer met Jochem naar de verloskundige. Die onderzoekt haar en voelt ook binnenwaarts.
“Yvette” zegt ze als Yvette zich weer heeft aangekleed, “ik ga je laten opnemen. Ik merk aan bepaalde dingen dat je bevalling een kwestie van dagen is en geen weken meer duurt. Jullie wonen in Valency te ver van het ziekenhuis af, een ambulance doet er al snel vijftig minuten over om heen en weer te rijden en dat is in dit geval te lang.”
“Ik kan haar dan toch ook brengen, dat scheelt de helft.”
“Nee Jochem, dat is te gevaarlijk, jij bent dan gestrest en wil er snel zijn. Het verkeer werkt even niet mee en je hebt een aanrijding met alle gevolgen van dien. Nee, ik neem Yvette op. Ik stel voor dat je naar huis gaat, je spullen pakt en dat Jochem je bij het ziekenhuis aflevert. Ik zal de kraamafdeling inlichten dat je in de loop van de middag komt. Je ligt op een afdeling zonder verplichte bezoektijden dus Jochem en Linda mogen de hele dag langskomen, ook ’s avonds tot tien uur.”
Yvette staat op.
“Nog een vraagje Yvette, ben je klaar met de babykamer of kamers?”
“Ja, ze krijgen één grote kamer met twee bedjes en die is klaar. Ook alles wat op jouw lijstje stond is er in tweevoud. De eerste week staan twee kleine wiegjes beneden in de grote slaapkamer, dan hoef ik niet steeds naar boven.”
“Prima en wat die wiegjes betreft, dat is verstandig. Als je een weekje verder bent lukt dat wel maar voor de eerste dagen is dat prettig.”
Thuis gekomen vertelt ze het tegen Linda.
“Goed schat. Je wist het, het zou een keer gebeuren. Wij komen iedere dag kijken en wie weet is het maar voor een weekje. En schat, voor hetzelfde geld beval je morgen.”
“Ja, ik wacht wel af.”
Jochem legt haar tas in de auto en ze stappen weer in. Een half uur later loopt Yvette de kraamafdeling op en meldt zich. Een verpleegster komt naar haar toe en ze vraagt haar te volgen. Yvette krijgt een kamer alleen en Jochem zet de tas op het bed.
“Je mag wel naar huis. Ik ga even op bed liggen en misschien wat dutten. Ik ben al weer moe van het heen en weer lopen.”
“Dat is goed, Linda of ik of wij allebei komen vanavond en ik zal je vader en moeder ook even inlichten.”
“Ja, doe dat maar, mama zal ook nog wel langskomen.”
Ze kussen elkaar gedag en Jochem loopt naar buiten.
Er gaan een paar dagen voorbij. Linda gaat ’s ochtends, Jochem gaat ’s avonds. Maria gaat ’s middags.
Jochem heeft het druk en voor hem vliegen de dagen voorbij. Hij betrapt zich erop dat hij overdag niet altijd aan Yvette denkt.
Een week later, het is woensdagmorgen. Yvette ligt nu acht dagen in het ziekenhuis. Jochem is onderweg naar een klant als hij telefoon krijgt. Yvette ziet hij.
“Dag schat” “Dag Jochem, ik denk dat je moet komen, ik ben begonnen.” “Ik draai gelijk om en kom naar je toe.” “Waar ben je dan?” “Onderweg naar Givors, afspraak met je vader, maar ik keer nu, tot zo.” “Tot zo.”
Onderweg terug selecteert hij het bedrijf in Givors en belt. De telefoniste neemt op.
“Jochem Steenman, mag ik Patrick Clermondt” “Meneer Clermondt zit in een bespreking” “Dat kan maar het is reuze dringend, verbind u mij alstublieft door” “Momentje” “Patrick Clermondt” “Patrick met Jochem. Ik was naar je onderweg maar kreeg net telefoon van Yvette. De bevalling is ingezet dus ik ga naar het ziekenhuis” “Dat begrijp ik, die afspraak komt wel weer, sterkte en ik hoor het wel.”
Een klein half uurtje later parkeert Jochem zijn auto bij het ziekenhuis. Zijn stropdas heeft hij afgegooid en hij holt naar binnen. Hij gaat direct naar de kraamafdeling en in haar kamer ligt Yvette. Een verpleegster is bij haar.
“Dag schat” groet hij Yvette, “gaat het?”
“Ja, de weeën komen steeds sneller. Mijn vliezen zijn al gebroken. De verloskundige is net geweest en heeft gevoeld. Ik heb al vijf centimeter ontsluiting maar dat is nog niet genoeg.”
“U bent haar man?” vraagt de verpleegster.
“Nee, vriend eigenlijk maar wel de vader van deze kindjes.”
Yvette krijgt weer een wee en de verpleegster kijkt op haar klokje. Jochem ziet hoe ze moeite doet om de wee, die vooral in haar rug is, op te vangen.
“Dat is zo erg. Die weeën in mijn rug” zegt Yvette.
“Ik loop even de gang op, Linda bellen, die weet nog van niks.”
Yvette knikt ja.
“Hoi Jochem” “Ja dag schat, ik ben in het ziekenhuis. Yvette belde mij net dat ze is begonnen, ik ben nu bij haar.” “Moet ik komen?” “Nee hoor schat, ik blijf hier vandaag of zolang als nodig is.” “Oké, sterkte daar.”
Jochem is weer terug binnen als Yvette net weer een wee krijgt. Hij pakt een vochtig washandje en dept haar voorhoofd een beetje.
De verpleegster pakt haar telefoon en belt, kennelijk met de verloskundige en vraagt of ze kan komen.
Als die eenmaal binnen is voelt ze weer.
“Dat gaat goed Yvette, ik denk nog een kwartiertje dan mag je gaan persen. Ik zal de gynaecoloog bellen.”
Vanaf dat moment gaat alles heel snel. Als de gynaecoloog er is krijgt Yvette weer een wee. Hij voelt binnenwaarts en knikt naar de verloskundige.
“Een zuster erbij?” vraagt de verpleegster.
“Ja, doe maar, het is een tweeling.”
Binnen tien seconden is er een tweede verpleegster en Yvette krijgt het signaal dat ze mag persen. Op de wee die ze nu krijgt zet ze veel kracht. Kort daarop krijgt ze weer een wee en opnieuw perst ze. Ze ligt heel even te puffen en op de volgende wee perst ze weer heel hard.
“Ja, dat gaat heel goed Yvette zijn hoofdje hebben we al, kom nog één keer.”
Yvette perst uit alle macht en het eerste jongetje is geboren. Een verpleegster pakt hem aan en maakt zijn mondje schoon. Hij begint te huilen. Yvette huilt ook maar van blijdschap. Ze puft een tiental seconden en dan krijgt ze weer een wee en begint weer te persen. Het tweede jongetje kom al naar buiten. Nog een keer een uiterste krachtsinspanning, tien seconden later nog een keer en het tweede jongetje is ook geboren.
De kinderen worden in een omslagdoek gewikkeld en op de borst van Yvette gelegd. Ze kijkt ze alle twee aan.
“Lief zijn ze hè” glimlacht ze naar Jochem.
De verloskundige is nog bezig om alle restanten weg te halen en dan slaat ze een laken over het onderlichaam van Yvette.
“Mooi gedaan Yvette, goed hard geperst, jij sport veel daarom heb je zoveel kracht. Je kindjes waren er snel uit en je bent niet ingescheurd. Mooie bevalling.”
“Weten jullie al namen?” vraagt een verpleegster.
“Ja” zegt Yvette, “dit is Matthias”
“En zijn broer is Sébastien”
“En de achternaam?”
“Clermondt” zegt Jochem. Yvette kijkt hem glimlachend aan, “zeker weten?”
“Ja schat, mijn achternaam daar breken de meeste Fransen hun tong over.”
Ze zien dat de kinderen hun bandje om krijgen en Jochem controleert de namen. Dat is goed gedaan.
“Klein hè die handjes, vergeleken met die kolenschoppen van mij.”
“Jij bent vast ook zo geweest” glimlacht Yvette.
“Jochem” komt de verloskundige, “de verpleegsters willen Yvette en de kindjes wassen en Yvette schone kleren aandoen. Het beste is als je even een uurtje weggaat, misschien familie inlichten en zo.”
“Geen probleem, ik ga even naar huis en kom vanmiddag met Linda samen terug. Goed schat.”
“Ja, dat is goed, krijg ik nog een kus?”
Jochem glimlacht, “natuurlijk en mijn kleine ventjes ook.”
“Vind je ze mooi.”
“De mooiste kereltjes van de hele wereld.”
Yvette glimlacht. Hij kust ze alle drie gedag, groet de verloskundige en loopt naar buiten. In de auto komt hij tot rust en dringt het tot hem door wat hij net heeft meegemaakt. Hij is vader van twee mooie jongens. Hij start de auto en rijdt naar huis.
Als hij de tuin inloopt komen Maria en Linda uit het zwembad gehold.
“En?”
“Twee prachtige kereltjes, een snelle bevalling volgens de verloskundige, ze kon merken dat Yvette veel heeft gesport want ze zette heel veel kracht op de weeën.”
“En hoe heten ze?”
“Matthias en Sébastien Clermondt”
“Oh wat leuk” zegt Maria.
“Steenman daar breken al die Fransen hun tong over dus heb ik besloten het zo te doen. Ze zullen uiteindelijk ook in Frankrijk opgroeien.”
“Leuke namen Jochem. Wanneer mogen we er naar toe?”
“Vanmiddag ga ik weer en dan mogen jullie wel mee.”
“Oh graag” zegt Maria.
“Ik ga eerst even zwemmen, ik heb het een partij warm.”
Jochem kleedt zich uit en loopt het water in, gevolgd door de twee dames. Hij zwemt een paar baantjes en komt dan weer bij Maria en Linda.
“Nu zie ik je gewoon bloot, dat mag wel van Patrick?”
“Ik denk het niet maar het was zo warm en ze zijn met ons zwembad bezig. De bak is lek en die moet hersteld worden.”
“Dus belde Maria mij vanochtend en toen is ze hierheen komen lopen” zegt Linda.
“Ja, dat kost me één minuut.”
“Maar bloot maakt mij niet uit Maria, ik weet hoe je eruit ziet als je jezelf als Eva verkleedt.”
Maria glimlacht.
Die middag gaan ze naar Yvette. Ze ligt nog steeds in haar kamer, de kindjes hebben kleertjes aan en liggen in hun kleine wiegjes, doorzichtige kuipjes met een hemeltje erboven. Yvette glimlacht als ze binnenkomen. Ze wordt gefeliciteerd en Linda en Maria bewonderen de kindjes.
“Mooi en gaaf afgewerkt schat en ik hoorde van Jochem dat de bevalling goed ging.”
“Ja, wel heel pijnlijk met die weeën vooral maar ach, dat is achter de rug.”
Die avond belt Jochem met Charlotte en vertelt het nieuws.
“Oh schat wat leuk, ik kom gauw kijken. Ik ben reuze benieuwd.”
De volgende dag kan Jochem de geboortekaartjes halen en hij doet ze direct op de post. De dagen erna stromen de kaarten binnen. Verschillende mensen bellen. Collega’s en een paar aardige patiënten krijgen ook kaartjes en Jacques belt met Jochem en vraagt naar de bijzonderheden.
“Mooi dat het goed is gegaan. Ik kom Yvette snel een keertje opzoeken.”
Twee dagen later mag Yvette met de kleintjes naar huis. Jochem en Linda halen haar op. Ze loopt al een stuk makkelijker en Jochem draagt de twee kleintjes in een reiswieg. Linda heeft de tas met kleding. Eenmaal thuis gaat Yvette buiten zitten en de kindjes staan naast haar op een van de ligbedden.
“Ik moet ze eerst eten geven, het is hun tijd.”
Ze trekt haar jurk los en legt Matthias aan de borst. Het ventje lurkt al snel.
“Ik heb al een manier om ze uit elkaar te houden. Matthias heeft hier een heel klein moedervlekje, die heeft Sébastien niet.”
“Dat is wel een minimaal verschil” reageert Jochem.
“Voor een moeder is dat voldoende” zegt Yvette met een glimlach.
Diezelfde middag komen Maria en Patrick. Patrick had de kindjes nog niet gezien en hij krijgt er een op schoot. Een minuut later zet hij hem voorzichtig bij Maria op schoot.
“Dat is niks voor mij, dat getuttel.”
“Wij hebben nog een nieuwtje” zegt Maria “mag ik het vertellen?”
“Ja natuurlijk, dit zijn nu familieleden van ons.”
“Patrick en ik hebben vanochtend onze echtscheiding ongedaan laten maken en de trouwbelofte hernieuwd. Dus we zijn weer man en vrouw.”
“Gefeliciteerd, dat is goed nieuws.”
Jochem hoort de bel. Hij loopt naar voren en er staat een vreemde auto. Hij drukt het hek open en blijft kijken. Bij het huis stapt Charlotte uit en de bestuurder is Raymond.
“Dag papa Jochem” zegt Charlotte en ze loopt naar de voordeur. Ze omhelst Jochem. “Van harte schat met je twee kindjes. Nou en deze meneer hoef ik je niet voor te stellen denk ik.”
“Dag Jochem, gefeliciteerd” en ze geven elkaar een hand.
Ze lopen naar binnen en achter begroeten ze elkaar. Charlotte bewondert eerst de kindjes. Ze feliciteert Yvette en daarna Linda, haar papa en haar mama. Raymond wordt voorgesteld. Ze gaan in een grote kring zitten.
Een half uurtje later staan Patrick en Maria op.
“Wij gaan weg, straks gaan we eten in de boerderij, we hebben wat te vieren.”
Jochem laat ze uit. Bij de voordeur praten ze nog even en dan sluit hij de deur. Hij wacht tot ze het hek uit zijn en loopt naar binnen. Als hij weer achter komt zit iedereen al bloot, inclusief Raymond.
“Dat is een goed idee.”
Hij kleedt zich ook uit en Linda komt naar buiten met een dienblad met drankjes. Yvette wilde een glaasje rode wijn. Jochem en Raymond een biertje. Linda en Charlotte witte wijn.
Jochem loopt een uurtje later naar binnen om iets te pakken. Als hij terugkomt loopt hij Charlotte tegen het lijf die uit de gang komt, kennelijk van het toilet. Hij pakt haar vast en kust haar.
“En? Verovering goedgekeurd?”
Ze lacht, “zo kan het inderdaad op jou overkomen. Maar Raymond is ook in bed een schat. Jij wint het wel van hem maar ik ga hem nog wel wat beter opleiden. Ik heb een goede leermeester gehad, dat scheelt.”
“Dus de vijf en twintigste verjaardag van Yvette is de laatste keer geweest?”
“Daar ben ik nog niet zeker van schat” antwoordt ze glimlachend, “maar voorlopig wel in ieder geval.”
Ze tongzoenen kort en lopen dan naar buiten.
Die avond zitten Jochem en Linda nog een poosje buiten te praten. Charlotte en Raymond zijn naar boven. Yvette ligt beneden en straks gaan ze samen bij haar liggen.
“Weet je schat, dit weekend kennen wij elkaar twaalf jaar” begint Linda, “twaalf jaar vanaf die vrijdagmiddag op het strandje in Limburg. Er is in die tijd een hoop gebeurd, vervelende dingen en leuke dingen. Maar uiteindelijk is alles op zijn pootjes terecht gekomen. Jouw vader en Patricia zijn gelukkig. Patrick en Maria zijn weer samen. Charlotte heeft haar prins op het witte paard gevonden. Jij en Yvette hebben samen een prachtige tweeling en niet het minst belangrijke, wij houden nog steeds van elkaar. En dat is wat telt, aan het eind is alles weer goed, of hoe zeg je dat, eind goed, al goed.”
E I N D E
Weer een lekker verhaal reeks. Zo. Ik heb het zitten lezen met een hoop lol. Gr Jurgen.
@ Gertibaldi, ook hier ontbreken her en der de laatste regels van de verhalen.
Hoewel we dat zoveel mogelijk updaten, lijkt de laatste regel toch echt het eind van het verhaal : eind goed, al goed. E I N D E
Maar bedankt voor het doorgeven Harry!
Ik heb alle drie de series nog een keer gelezen, het blijft een fijn verhaal.
Zit er eventueel meer als dit in de planning ?