Een onverwacht avontuur

We zagen elkaar meerdere keren per week. We namen dezelfde trein. De een om te gaan werken, de ander om te studeren. Eerst viel het me niet op, maar later merkte ik dat de blikken langer werden. Toen ik het voor het eerst zag, voelde ik me bekeken. Later vond ik het opwindend. Die blik die langs mijn lichaam ging en me schattend opnam. Eerst vond ik het vleiend, maar later, toen ik merkte dat die ogen me langzaam uitkleedden, werd ik er geil van. Ik had beter moeten weten; de confrontatie uit de weg gaan. Maar nee, ik moest de spanning achterna. Geheel tegen mijn gewoonte in, zocht ik de ander op. Ik sloofde me uit om in het gezichtsveld van die ene persoon te lopen en voelde me dolgelukkig als ik die hongerige blik kon opvangen. Vandaag is het dinsdag. We zijn bijna terug in mijn dorp. Wanneer de trein halt houdt, is het druk voor de uitgang. Het is een trekken en een duwen, maar een aanraking trekt mijn aandacht. Een hand ligt op mijn rechterbil. Niet per ongeluk, want de hand blijft liggen. Ik durf niet omkijken. Ik loop rood aan en wanneer de deuren opengaan stap ik met een snelle pas weg. Het was een spelletje, een flirt. Dit is niet wat ik voor ogen had. Had ik dan zo’n verkeerde signalen gegeven? Ach wat Natuurlijk heb ik de verkeerde signalen gegeven. Ik loop al dagen mee te flirten. Als ik bij het fietsenrek kom, zie ik de ander. De uitkledende ogen zoeken de mijne en houden ze vast. Even flitsen de ogen omlaag. Dan schieten ze terug naar mijn ogen. Dan een knipoog! Ik bloos. Snel spring ik op m’n fiets en rij weg. De ogen volgen me, ik voel het. Ze staren naar mijn benen en mijn het kontje op mijn zadel. Ik was betast in de trein. Dat was een nieuwe ervaring voor me geweest, maar al snel maakt mijn verontwaardiging plaats voor een permanente geiligheid. Het was spannend! De dagen daarna vonden we elkaar nog een paar keer op de trein en ik nam niet de moeite de ander te vermijden. Donderdag voel ik de hand weer en ook vrijdag mag ik van een stiekeme aanraking op mijn achterwerk genieten. Ik heb het nog altijd niet gedurfd om achterom te kijken, maar wie zou het anders zijn? Ik wist dat hand en ogen bij elkaar hoorden. Het is maandagochtend en we zijn bijna op onze bestemming. Ik loop de trap van de dubbeldekker af om naar de uitgang te gaan. Het hele weekend heb ik het moeten doen zonder de rush van begluurd te worden en ook deze ochtend heb ik de ogen niet gezien. Ik heb het gemist, heb er zelfs over gedroomd. Ik ben al twee dagen geil en verlang naar die ene blik. Ik wil me weer laten uitkleden. Hoe zou de ander me zien. En stopt het wel bij kijken, of gaan de fantasieën van de ander verder? Steeds meer wil ik niet enkel bekeken worden. Ik wil me tonen, mijn naakte lichaam openbaren en offeren aan de mij verslindende ogen en hand. Want de ander wilt het ook. Voor het weekend zag ik al de geiligheid uit de ogen van de hand kruipen. Zouden de ogen ook naar mij verlangd hebben? Ze staan al onderaan de trap; de ogen. Wat moet ik doen? Het is de kans waarvan ik de vorige nachten droomde, maar nu heb ik schrik. Ik twijfel, maar de beslissing is al genomen en zonder het te beseffen stap ik verder. Ik raap al mijn moed bij elkaar en ga helemaal vooraan staan; net voor de ander. Eén seconde maar, dan voel ik de hand weer op mijn achterwerk. Zacht wordt er nu ook in mijn billen geknepen. Ooh wat geil! ’s Avonds het is al laat is de trein het station nog niet binnengereden of ik zie de ogen al. Ze volgen mijn stappen terwijl ik dichterbij kom. Elke stap dichterbij wordt ik geiler. Mijn broek is nat van het geil. Ik loop voorbij en voel hoe de ogen me weer volgen. Ik zou er honderd op inzetten dat het wiegen van mijn billen nauwlettend gevolgd wordt. Ik loop een heel eind door en wacht daar tot de trein langzaam aankomt. Ik kijk om, maar zie niemand meer. Pas bij het opstappen vind ik de ander terug. Hij is dichterbij gekomen. De trein stopt. We staan aan dezelfde deur. We stappen in en de ander volgt me de coupé in. Drie haltes en dan zijn wij plots nog de enigen in het voertuig. Ik voel me vreemd en ongemakkelijk om met die brok geiligheid alleen te zijn. Ik ben zenuwachtig, maar barst van de spanning. De controleur komt langs en dan zijn we er: thuisbasis! Ik sta op en loop naar de deuren. De ander volgt. Er is niemand anders. Voor de deuren wachten we met twee. Ik alleen met de hand en de ogen. We staan dicht bij elkaar. Verlangend wacht ik op de hand. Als hij nu komt, ben ik zeker. Maar de hand komt niet. De trein staat al bijna stil. Waarom gebeurt er niets? Dan stopt de trein en net als ik met een zucht mijn teleurstelling onderdruk, is hij daar; de hand. Hij raakt mijn bil even aan. Heel even maar. Een elektrische schok loopt vanuit zijn vijf vingertoppen naar mijn achterwerk en dan is de hand weer weg. Ik ben nu zeker. Zal ik het durven om erop in te gaan? De deuren gaan al open wanneer ik nog twijfel. Snel of niet meer. De ander stapt om mij heen de donkere nacht in. En net als ik besef dat ik mijn kans heb laten schieten, voel ik het. Een graaiend voelen. Niet achteraan, maar van voor. Ik voel de vingers tussen mijn benen glijden en zacht grijpen ze in mijn natte kruis. Ik verstijf en hijg, moet hiervan even bekomen. De ander niet. Die stapt af en loopt met een wiegende gang van me vandaan. Nu ben ik het die nakijkt, geil en opgewonden. Ik zet mijn voet net op het perron als de ander zich omdraait. Onze ogen haken geil in elkaar. We willen allebei meer; we weten het allebei. En dan: een knipoog Mijn startschot! Ik kom in beweging, loop de ander achterna. De fietsenstalling gaat aan me voorbij en langzaam maar zeker komt de parking dichterbij. De lampen zijn gedoofd zodat een diepe duisternis zich over het gesteente verspreid. Het symboliseert voor mij het onbekende, het onverwachte, de onverkende mogelijkheden. Met het zwart voel ik me verwant en hunkerend naar wat het mij zal brengen, volg ik met knikkende knieën. Achteraan staan nog een paar auto’s, maar als ik dichterbij kom, is de ander verdwenen. Onzeker loop ik verder, zoekend, speurend Handen grijpen me langs achteren vast. Ik durf niet meer bewegen. De hand die op mijn borst zit, streelt, zoekt mijn tepels en knijpt daar zachtjes in. De hand die op mijn buik ligt, daalt af en voelt Ik wordt tussen de auto’s getrokken en ruw tegen een bestelbusje geduwd. De hand komt met een doffe klets op mijn bil en ik kan een geile kreun niet onderdrukken. Nu we alleen zijn durft de hand ook meer. Hij blijft niet bij mijn bil, maar bevoelt de volle lengte van mijn bilspleet. Niemand heeft me daar ooit al aangeraakt. Waarom niet eigenlijk? Het is zo geil. Nog altijd sta ik met m’n neus tegen het busje. De hand verhuist van mijn achterwerk naar zijn collega aan de voorkant. Zacht graaien en voelen ze in mijn warme kruis en doen zich aan mijn geiligheid tegoed. Met rustige bewegingen wordt mijn broek open gemaakt en dan glijden de handen naar binnen. Ik adem zwaar. Voorzichtig gaan de vingers naar binnen; tastend daar waar schaamhaar zou moeten zitten. De vingers voelen het ontbreken ervan en glijden dieper in mijn broek. Tergend langzaam naderen de gulzige vingers mijn hete geslacht en krullen zich er voorzichtig omheen. Een warme tong glijdt langs mijn oorlel en bijt er zachtjes in terwijl ook de spieren van de arm zich spannen en de vingers zachtjes in mijn hunkerende vlees knijpen. Ik kreun van genot. De handen trekken zich terug en ik wordt omgedraaid. De armen grijpen weer om me heen en schieten bij mijn achterwerk mijn broek weer in. De handen bevoelen mijn billen snel terwijl ze mijn broekrand vastpakken en die zachtjes van mijn lijf af stropen. Een hand grijpt weer naar het midden, de ander zoekt een tepel op. Dan zakt de ander door de knieën en hunkerend voel ik de warme adem naderen. De lippen raken mijn meest intieme delen en ik sidder van genot terwijl de warme lippen mijn heetste delen raken en daar steeds nattere kussen uitdelen. Er wordt een tong uitgestoken en die bedient me van geile warme likken. Vakkundig gaat dat ding tewerk. Geen enkel plekje wordt overgeslagen en als de vingers ook nog eens komen assisteren, hou ik het niet meer. Kreunend, hijgend, steunend Ik piek! Gulzig ontvangt de ander mijn sappen en drinkt ze op. M’n kruis tintelt, is veel te gevoelig om nog te worden schoongelikt. Trillend sluit ik mijn ogen en probeer op mijn benen te blijven staan. Dan is het gedaan en plots besef ik dat er ook iets van mij verwacht zal worden. Maar nog voor ik tijd heb om daarover in te zitten, merk ik dat ik in de duisternis alleen ben. Met knikkende knieën trek ik mijn broek weer over mijn heupen en zoek mijn fiets op. Na vanavond zal de trein pakken nooit meer hetzelfde zijn.”