De Zonnekoning (6)

HULP BIEDEN

Als we zijn uitgekletst laat maman via het interne berichtensysteem van het Palais du Louvre weten dat ik op verzoek van de koning ben gearriveerd en amper een kwartier later staat Louis zijn lijfbediende Msr. Bontemps voor mijn neus. ‘Comtesse Valérie, wat fijn u weer eens hier te zien’ zegt hij met een brede glimlach en maakt dan een révérence voor me. Ik ben óók blij hem te zien en in plaats van hem mijn hand te bieden voor een kus geef ik hem een omhelzing en ik zie aan zijn gezicht de verbazing maar ook de blijdschap die dat bij hem oproept. ‘Zijne majesteit zal het een genoegen vinden u te zien’ zegt hij terwijl we door lange gangen het paleis in wandelen. Regelmatig zie ik een bekende die even een praatje wil maken maar dat zit er niet in, Msr. Bontemps houdt het tempo er flink in.

In zijn appartement lopen we meteen door naar Louis zijn werkkamer die, zodra hij mij ziet, iedereen die er aanwezig is wegstuurt, alleen Msr. Bontemps blijft zoals altijd op de achtergrond aanwezig. ‘Ma chère Valérie’ zegt Louis, terwijl hij met uitgestoken armen op me afloopt. We knuffelen elkaar en wat voelt het meteen vertrouwt als hij me zo in zijn armen neemt. We blijven een minuutje of wat staan, onze lijven tegen elkaar aangedrukt, genietend dat we voor dit moment bij elkaar kunnen zijn.

Het haardvuur is aangestoken, dicht bij elkaar gaan we daar op een bank zitten en typisch zoals Louis is steekt hij meteen daarna van wal. ‘Ik heb je gevraagd te komen, Valérie, omdat het niet goed gaat met Maria Théresia. Ze is ontzettend somber en duwt iedereen van zich af. Wat ik je wil vragen is kennis te maken met haar en te proberen of je haar vriendin kunt worden. Ze is eenzaam en mist iemand die ze kan vertrouwen.’

Maman had dit goed voorzien, ik was dus voorbereid. Ik knik, ik wil dat graag doen voor Louis, maar vraag me wel af of hij het niet iets te simpel ziet. ‘Er zijn hier heel veel mensen, Louis, waarom sluit ze met hén geen vriendschappen?’ En dan legt louis uit dat de sfeer aan het hof vijandig is tegenover de koningin. ‘Ze is vanaf het begin behoorlijk arrogant geweest tegen veel hovelingen, en die hebben zich nu van haar afgekeerd. Ik heb het idee dat ze best een nieuwe start wil maken, maar niet goed weet hoe. S’il vous plaît ma chère, help haar er mee, dat zal me een groot plezier doen!’ Ik beloof dat.

‘Alors, Louis, ehm, hoe zeg ik dat…, ik wil je ook om een gunst vragen. Ik wil nu echt graag dat je iets voor Philip doet. Je moet hem snel iets zinvols te doen geven!’ Louis zucht eens diep: ‘ja, dat is dus mijn andere probleem, Valérie, hij maakt steeds gekkere bokkesprongen.’ Ik giechel even bij het beeld dat dat oproept, het klopt wel, Philip kan behoorlijk vreemd uit de hoek komen. ‘Logisch toch Louis, hij is een slimme man maar verveelt zich! Probeer hem nou te vertrouwen!’ ‘Ik weet het niet Valérie, mijn vader heeft zó’n last van zijn opdringerige broer gehad, hij is er volgens maman uiteindelijk heel onzeker en chagrijnig van geworden…’

‘Maar Louis, waarom zou Philip hetzelfde zijn als jullie oom, iedereen is toch anders? Als je zo stug blijft doen gaat hij je misschien ook wel écht dwars zitten, maar geloof me, Philip wil geen koning worden. Zorg jij dus maar gauw voor een ‘Dauphin’ als opvolger, dan zijn Philip en jij van die dreiging af en kan je hem daarna de ruimte geven!’ Louis belooft dat hij er vanavond over zal nadenken en we spreken af elkaar morgenochtend weer te zien, dan heeft hij ook met de koningin gesproken.
We praten nog wat bij, maar als dan zijn volgende afspraak voor de deur staat knuffelen we elkaar als afscheid en vraag ik Msr. Bontemps me naar het appartement van Philip te begeleiden.

Philip en Philip

Vlak voordat we de hal van Louis zijn appartement uit lopen neemt Msr. Bontemps me bij mijn elleboog en begeleidt hij me naar een stil hoekje. ‘Madémoiselle Valérie, fijn dat u de koning wilt helpen, hij vertrouwt u volledig, en u bent daarin een van de weinige mensen hier. Probeer het tot een succes te maken want de koningin wil momenteel niets van hem weten en er moet echt spoedig een troonopvolger komen, u zei het zelf ook al.’ Ohw, de nood is dus echt hoog! ‘Dat beloof ik, Msr. Bontemps. Maar wilt u me dan helpen dat Philip iets nuttigs te doen krijgt? Of dat hij anders mag vertrekken naar zijn eigen landgoederen in Orléans?’ Msr. Bontemps knikt en vervolgens lopen we samen naar het appartement van Philip, aan de andere kant van het Louvre.

Als ik binnen gelaten word begeleidt een lakei me naar de slaapkamer van Philip waar hij me aankondigt als ‘Monsieur, la Comtesse de Rocque-en-Court.’ Philip zit met een andere jonge man op bed, allebei in vol ornaat gekleed, ze dragen schitterende kleding volgens de allerlaatste mode van het hof. Ze zitten tegen het hoofdeinde geleund met tussen hen in een blad met allerlei hapjes en een grote karaf wijn. Als Philip me ziet springt hij van het bed af terwijl hij roeptoetert ‘mèrde, Valy, kom híer, m’n favoriete oefenmeisje!’ En net als eerder vandaag van Louis krijg ik ook van hem een dikke knuffel, daarna tilt hij me op en draait hij zich met me in het rond. ‘Foei Philip, moet je nou iedereen laten weten wat wij samen uitspoken?’ gniffel ik. ‘Kom, stel me maar eens voor aan die mooie jongen.’

Hand in hand lopen we naar het bed en daar stelt Philip me voor aan een naamgenoot, Philip van Lotharingen, Chevallier de Lorraine. ‘Maar je mag hem Lorraine noemen, hoor’ zegt Philip, ‘want anders komt iedereen met al dat ge-Philip maar in de war.’ Lorraine komt van het bed en maakt een diepe révérence voor me, kust mijn hand en zegt dan ‘Madémoiselle Valy, je bent oneindig veel mooier dat Philip me tot nu vertelde. Hij wilde je duidelijk voor zichzelf houden!’ Ik bloos er van, Lorraine is een onwijs mooie en charmante jongen, hij heeft een smal gezicht met sprekende bruine ogen en lange goudblond krullende haren. Eerlijk gezegd lijkt hij best op mij, vind ik, hoewel ik kleiner en tengerder ben en groene ogen heb.

‘Viens Valérie’ en Philip, die alweer op het bed is gaan zitten, klopt op het plekje naast hem. Ik klauter een beetje gehinderd door mijn kleding over hem heen en aan mijn andere zijde schuift dan weer Lorraine aan. Philip geeft ook mij een glas wijn en zo zitten we daar met ons drietjes naast elkaar, al snel voelt het alsof we nooit anders doen en kletsen we er genoeglijk op los…

Onder heren

Nou, die twee jonge heren hebben het zich hier wel naar hun zin gemaakt. Open haard aan, lekkere hapjes, goede wijn en volgens mij snuiven ze ook een of ander poedertje. Maman vertelde me al dat dat uit de koloniën is komen overwaaien en dat het halve hof het nu gebruikt, je schijnt er heel opgewonden van te worden. Philip en Lorraine samen vormen een apart stel, ze maken aan de lopende band gekheid en de helft van de tijd weet ik niet of ze iets nou menen of me voor de gek houden. En iedere keer weer komt Philip erop terug dat hij het neuken met een meisje op mij heeft geleerd, en dat dat helemaal niet tegenvalt.

Nou ja, nadat we dus een tijdje maar wat heen hebben zitten kletsen over van alles en nog wat en waarbij het toch iedere keer wel om de seks draait, vertel ik Philip dat ik eerder vandaag een gesprek met Louis had. Op slag is hij serieus. ‘Praat me niet van Louis’, zucht hij, ‘ik ontloop hem tegenwoordig maar zoveel mogelijk want ik krijg toch geen voet aan de grond bij hem.’ ‘Weet je, Philip, jullie maman heeft hem het wantrouwen tegen jou met de paplepel ingegoten en ik weet ook niet of hij dat ooit nog kwijt raakt. Er lopen voortdurend mensen om hem heen die alleen maar aan hun eigen belang denken en hem proberen voor hun karretje te krijgen. Hij moet steeds zo op zijn hoede zijn, ik snap eigenlijk best wel dat hij niet zo maar bijdraait.’

‘Ja, natuurlijk, neem hem ook nog maar in bescherming,’ moppert Philip, half lachend, niet echt boos dus. ‘En geloof me maar, ik zal hem echt nooit iets aan doen, hij blijft ten slotte mijn broer.’ Dat is lief en ik beloon hem met een kusje. ‘Maar ehm, denk je iets bij hem te bereiken?’ vraagt hij dan. Ik antwoord hem eerlijk dat ik het niet weet en dat ik morgen weer een afspraak met hem heb, dan weet ik meer.

‘Kan ik vannacht dus hier bij jou slapen?’ vraag ik Philip. ‘Jazeker, oefenmeisje, zoals je ziet is er genoeg plek hier tussen Lorraine en mij’ grijnst Philip, ineens weer helemaal op de sekstoer. ‘Hmm, ik had eigenlijk een bed voor mezelf in gedachten. Nou, vooruit dan, als je maar van me af blijft’ grinnik ik. En genoeglijk kletsen we verder, volop genietend van de drank en het lekkere eten. Op een gegeven moment neem ik zelfs een klein snufje van het poedertje dat Lorraine me aanbiedt, die vol zit met hysterische verhalen over allerlei hovelingen die stiekem ook van de herenliefde zijn. En ergens halverwege zo’n verhaal moet ik in slaap gevallen zijn…

Oefenen

Ik word wakker omdat ik moet plassen. Ik ben nog steeds aardig aangeschoten van de wijn en het poedertje heeft duidelijk ook wat gedaan, ik heb een vreemd opgewonden gevoel in mijn lichaam. Voorzichtig kruip ik via het voeteneinde tussen Lorraine en Philip uit, maar Lorraine wordt toch wakker, hij mompelt: ‘wat ga je doen, Valy?’ ‘Ehm, even plassen, waar vind ik de stoel?’ ‘Daar in de hoek’ en Lorraine staat dan op, om zich uit te kleden. Zonder er bij na te denken doe ik dat ook, handiger ook als ik op de stoel moet, maar zie dan dat Lorraine me behoorlijk opgewonden staat te bekijken, hij is inmiddels bloot en zijn queue staat stevig voor hem uit. Ik moet er van giechelen, ik heb geen idee waar dit vandaan komt, het kan me vreemd genoeg ook niet zoveel schelen dat hij me zo uitgekleed ziet.

Een gemak-stoel in de hoek van de kamer vind ik nou weer echt iets voor mannen, luie varkens zijn het. Als ik mijn behoefte heb gedaan klauter ik met alleen nog een dun onderhemdje aan terug in bed en komt Lorraine weer naast me liggen. Hij draait zich naar me toe, legt brutaal zijn hand op mijn dij, net onder de zoom van mijn hemdje en schuift het al strelend omhoog. Even neemt hij mijn gleufje vol in zijn hand en vervolgt dan zijn weg naar boven, tot bij ‘mes petites’, die hij een voor een betast en zachtjes kneedt. Ik snap niet dat ik het goed vind maar inmiddels ben ik zo razend opgewonden dat ik alles wel goed vind.

‘Valy’ fluister Lorraine dan, ‘mag ik ook eens op jou oefenen?’ En om zijn vraag een beetje kracht bij te zetten knijpt hij in allebei mijn tepels, waardoor er idioot heftig een bliksemflits door me heen lijkt te schieten, zo van mijn tepels naar mijn gleufje. Er is geen enkele andere optie, ik doe mijn benen uit elkaar en trek Lorraine op me. Voorzichtig, om Philip niet wakker te maken die nog steeds helemaal aangekleed op het dek ligt te slapen, helpt Lorraine me mijn hemd uit te doen. Daarna pak ik tussen onze buiken door zijn paal vast, leidt hem naar mijn gleufje en met één beweging glijdt Lorraine in me. Ik hoor hoe hij zachtjes kreunt, of ben ik het zelf? Dit is zó anders dan anders, alsof ik alleen maar één groot glijbuisje ben, waarin Lorraine nu zijn weg zoekt.

‘Ohw, je voelt lekker Valéry, zo anders dan wat ik van een vrouw had verwacht.’ En langzaam en als het ware verkennend glijdt hij in me op en neer, ik voel aan alles dat hij geniet. ‘Doet het pijn Valy?’ vraagt hij dan. ‘Mais non, hoezo?’ ‘Je bent zo stil?’ Ik ben inderdaad stil, ik probeer te begrijpen wat me overkomt, wat er in mijn lijf gebeurt en waarom ik deze jongen zo maar toesta in me te komen. Als antwoord trek ik Lorraine stevig tegen me aan en dat maakt dat hij vrijer in me begint te bewegen. ‘Lekker! Toe maar Lorraine,’ fluister ik, ‘mijn lijf is niet van suiker.’ Ik voel aan zijn trillende buikspieren dat hij grinnikt en dan gaan alle remmen bij hem los.

Terwijl onze lichamen samen hun weg zoeken en vinden kijkt hij me aan en geeft me dan ’n ontzettend opwindende zoen. Ik doe mijn lippen van elkaar en onze tongen hebben het direct intens naar hun zin, ze kronkelen om elkaar, maken dansjes met elkaar en voeren schijngevechtjes op alsof ze nooit anders hebben gedaan. En misschien wel omdat Lorraine me inmiddels zowel tussen mijn benen als in mond zowat plundert en alles uit me haalt wat er in me zit, kom ik klaar zoals me niet vaak is overkomen. Het is alsof ik uit elkaar val in wel duizend stukjes en alsof ieder stukje ondertussen ijverig doorgaat met een eigen extase.

Ik klem mijn benen om Lorraine’s heupen, wil hem zo diep mogelijk in me hebben terwijl we ondertussen nog steeds heftig doortongen. Dan maakt Lorraine zich los van mijn mond, leunt op zijn armen om me aan te kunnen kijken en beukt zich dan steeds weer diep mijn lijf in alsof hij zijn paal in mijn mond wil laten uitkomen. Ik kreun, ik gil zachtjes, ik vergeet echt alles om me heen, ik klauw mijn handen in de lange afhangende blonde krullen van Lorraine, ruk er aan, trek hem weer naar me toe, dat, terwijl hij zijn paal keer op keer diep in me drijft en me daarbinnen totaal in bezit neemt. En exact op het moment dat ik me nog maar amper bewust ben dat ik besta voel ik hoe Lorraine zijn zaad in me schiet, hoe hij me vult, en me zo verkoelt.

‘Mèrde, wat spoken júllie nou uit!’ hoor ik dan naast me, en dat brengt me in één keer weer terug in de werkelijkheid. Philip is wakker geworden van onze vrijpartij en leunt nu op zijn rechterelleboog, zijn hand onder zijn hoofd, terwijl hij ons bekijkt. Met spotlichtjes in zijn ogen, zo te zien. ‘Zo zeg, comtesse Valy, wat ben jíj slecht zeg. Amper slaap ik of je verleidt mijn vriendje.’ Datzelfde vriendje komt ondertussen op mij tot rust en bedekt me onder zijn nog zwoegende borstkas. Ik kijk Philip een beetje vertroebeld aan en mompel ‘excusez moi, mon chère. Wil je ook?’

X. Zara