De stille Kracht – 8

Dit is het voorlaatste hoofdstuk uit deze ‘oude’ nooit afgemaakte serie. Ik zou adviseren om de hele serie te lezen, maar uiteraard is dat aan jou, de lezer zelf.
Verwacht je steamy seks in iedere 2e alinea, dan zijn mijn verhalen wellicht niet aan jou besteed. Voor een porno-erotische thriller echter zit je bij mij goed. Veel (lees)plezier gewenst.

Maak in Godsnaam de rolluiken dicht!

Cita:
De daarop volgende dagen en weken worden wij geleefd. Omdat ze niet brandschoon is kost het de nodige moeite om Emily ervan te overtuigen dat het beter is om Patricia bij ons te laten, dan haar terug te sturen in het circuit dat haar, en andere meiden voor haar, heeft uitgeleverd aan kindermolesteerders en vrouwenhandelaren. Patricia is voorlopig ingetrokken bij Maaike die zich als een moederkloek over haar ‘jongere zusje’ ontfermd.
“Maaike? Kun je even op kantoor komen?” “Zeker Cita.”
“Hoe gaat het thuis Maaike?” “Hoe bedoel je?” “Ik bedoel met jou? … en Patricia?” “Steeds beter Cita. Ze slaapt wel nog bij mij in bed, maar die GHB troep is volgens mij geen thema meer. Ze wordt niet meer badend in het zweet wakker. De angsttoestanden en nachtmerries zijn zo goed als verdwenen.” “Heb je er al eens over gedacht haar een eigen slaapplek te bieden?” “Natuurlijk Cita, wat denk je van me? Maar ze wil niet. Ze voelt zich veilig bij mij. Zegt ze.”

Ik klop op het raam en wenk Patricia. Ze komt zichtbaar gespannen binnen en kijkt van mij naar Maaike. “Moet ik weg?” “Hoe kom je daarbij schat?” “In de jeugdzorg was…” “Ho lieverd .. Ik ben niet de jeugdzorg. Ik wil alleen weten hoe het met jou is? Hoe bevalt het jou om bij Maaike te wonen en hier te werken?” Ze kijkt me verbaasd aan. “Waarom vraag je dat? Maaike is heel lief. Ze geeft me alles en vraagt daar niks voor terug. Ik weet niet hoe ik dat moet noemen. Ik vind dat gek!” “Wil je weten hoe ik dat noem Patricia?” Ze kijkt me nieuwsgierig aan en knikt. “MOEDERLIEFDE!” In een ooghoek zie ik hoe Maaike groeit. “En het hier werken. Patricia?” Ik zie hoe ze nadenkt. “Eigenlijk best wel…” “Klote dus!” Ze kijkt me beschaamd aan en knikt. “Sorry maar ik heb niks met dat naaien. Maar ik weet dat ik moet werken voor de kost!”

“Dat klopt lieverd, maar het staat je vrij om een job te zoeken die beter bij je ambities aansluit.” “Ambities?” Ik knik. “Daar komen we nog op terug lieverd … … Heb je overigens een eigen bankrekening?” Ze schudt met haar hoofd. “Nee, waarvoor?” “Omdat ik daar je salaris op wil storten.” “Salaris? ” Ik knik. “Voorlopig betaal ik je het minimum jeugdloon plus iets extra. Na aftrek van belasting en premies hou je netto circa 900 Euro per maand over. Je zult zelf met Maaike moeten onderhandelen over jou afdracht voor kost en inwoning.” Ze kijk trots van mij naar Maaike.” “Ga jij met mij naar de bank voor een rekening te maken?” Maaike knikt. “Graag lieverd… Maar we moeten ook nog even praten over jou bijdrage aan ons huishoudentje.” “Zeg het maar Maaike, hoeveel moet ik betalen.” Maaike kleurt rood. “Èh ik dacht aan, èh 250 Euro misschien?” “Maaike ga jij weer aan het werk. Ik wil nog even met Patries onder vier ogen praten.”

Het is een combinatie van aarzeling en opluchting die ik op Maaike’s gezicht zie, voordat zij het kantoor verlaat en weer achter haar machine gaat zitten.
De jonge vrouw kijkt me onzeker aan. “Heb ik iets verkeerds gezegd? Ben je boos?” “Geen van beiden meid.” “Vind je 250 te weinig?” Ik schiet in de lach. “Nee, dat regelen jullie onder elkaar. Waar ik het met je over wil hebben is over hetgeen je voor Maaike voelt. Ik begreep van Maaike dat jij nog steeds bij haar in bed slaapt.” “Mag dat dan niet!” “Rustig lieverd… Waarom schiet je nou gelijk in de verdediging? Ik wil gewoon dat jij je bewust bent van hetgeen je doet en je mogelijke gevoelens.” “Ùh sorry Cita maar… ’t maakt me bang… Ik heb dat nooit geleerd… Als je je echte gevoelens toont dan … Ze maken daar misbruik van.” “Wie zijn ze, Patricia? Ik? Nicole? Of misschien wel Maaike?” De Tranen die opwellen in haar ogen veegt zij met een arm weg. “Ik vertrouwde hun ook, vooral Mama Roos. Zij was net als Maaike een moeder en …” Ze bloost en slikt haar woorden in.” EN? Wat en, Patricia?” “Ik úh, ik hield van haar, ook van de…Seks.” Ze laat haar blik beschaamd zakken. “Kijk me aan Patries… En nu houdt je van Maaike?” Het ja dat fluisterend over haar lippen komt is maar nauwelijks hoorbaar.” “En je zou graag seks met haar hebben?” “Niet persé… Ik zou haar willen knuffelen en kussen. Het voelt fijn als ik dicht tegen haar aan lig.” “Alleen maar fijn, lieverd?” “Hoe bedoel je?” Zonder te antwoorden blijf ik haar strak aankijken. “Ùh.. fijn, maar ook gei.. èh, opwindend.” “Heb je dat al aan Maaike verteld? “”Natuurlijk niet.. Zij is geen pot. Zij was toch met die Kickbokser, jou broer.” “Sluit het een, het ander uit liefje?”

Ik heb niet gemerkt dat Nicole al een tijdje achter me staat en voel een hand op mijn schouder. “Nee Cita… Het een sluit het ander niet uit.” Patricia heeft blijkbaar niet door wat tussen Nicole en mij speelt. Zij kan onmogelijk voelen dat Nicole’s hand op mijn schouder in brand lijkt te staan en vonken naar mijn hart zend. Ik leg een van mijn handen op de hare en knijp lichtjes.
Patricia slaat haar ogen op en kijkt me hoopvol aan. “Denk je dat Maaike? Dat zij … Met een vrouw?” Ik schud mijn hoofd. “Niet met zomaar een vrouw Patries.” Haar blik breekt. “Niet met zomaar een vrouw schat. Maar wel met jou.” Het duurt een ogenblik tot mijn laatste woorden tot haar doordringen. Ze springt op. “Ik ga weer aan ’t werk. ” Voordat zij aan haar eigen werkplek gaat zitten duwt zij een zoen in de nek van een verbaasde Maaike.
“Hoe noem je John ook weer?” Ik kijk naar haar op “Een Pengangu bedoel je?” Ze knikt. “Precies… Je bent zelf een pestkop.” “Om dat met Patricia?” “Dat ook, maar dat bedoelde ik nou niet.” Ze gaat aan haar eigen bureau dat tegenover dat van mij staat zitten. Ondanks dat ze naar me lacht voel ik haar verdriet. “Ik weet niet of ik dit nog lang volhoud Cita? “Er is iets in haar stem dat me laat schrikken. “Wat niet Nicole?” “Dit niet Cita.. . Voelt jou stille kracht dat niet? Voel je niet dat ik kapot ga? Elke dag werken we samen, we voeden onze kinderen zowat samen op… Je weet wat ik voor je voel, maar negeert dat.

Sterker nog. Je pest me door mij steeds weer deelgenoot te maken van je heftige seks met John. Als Vin van huis is; de rolluiken in je keuken, op jullie slaapkamer… Ik wil het niet, maar kan niet anders. Ik moet kijken. .. Kijken naar alles wat John, met je mag doen.”
“John is mijn Man, Nicole… Als Vincent thuis is… Jij doet ’t dan toch ook met hem.” “Dat zeg je goed Cita… Ik doe het met Vin en zoals je weet doet Vin het met zijn neef. Maar wie doet HET met mij?!” Inmiddels lopen bittere tranen over haar wangen. “Zullen we naar huis gaan? Thuis kunnen we praten.” Ze schudt haar hoofd. “Praten Cita… Praten kunnen we hier ook… Ik denk dat ik beter kan stoppen.” “Stoppen waarmee Nicole?” “Stoppen met dit… Met onze samenwerking. Ik heb ’t geprobeerd. Ik wil me er zelfs niet voor schamen. Toen Vin laatst met Hans… Ik heb ’t toen met Ineke gedaan. Het voelde niet goed. Het was alleen maar seks. Ik hou van jou. En als jij me niet wil dan kan dit beter stoppen. Ik wil die schrijnende pijn niet langer voelen.”
Ik ben met stomheid geslagen door de emotionele uitbarsting van mijn anders eerder wat onderkoelde, beste vriendin. Jazeker ze had mij haar liefde opgebiecht en ik had haar gezegd dat die gevoelens wederzijds waren. Sindsdien is veel gebeurt. Te veel. “Èh ik weet ’t niet Nicole.” Ze staat op. “Ik weet ’t wel Cita Suwandi. Ik ga!” Voordat ze ons kantoor uit beent draait ze nog even om. Haar stem slaat over. “Ik zou het op prijs stellen als John de kinderen straks komt ophalen… En ik smeek je.. Maak in Godsnaam die rolluiken dicht!” Zonder een antwoord af te wachten trekt zij de deur, mij beduusd achterlatend, met een klap achter zich dicht.
Als op automatische piloot haal ik mijn PC uit de slaapmodus en ga door met het verwerken van facturen en bestellingen.

“Ga je nog lang door Cita? De anderen zijn al weg. Patricia en ik hebben alles al opgeruimd. Kunnen we nog iets voor jou doen?” Ik kijk geschrokken naar de klok. “Shit Maaike, is het al zo laat?” Ze knikt. “Ik wil me echt nergens mee bemoeien Cita. Het is niet goed tussen jou en Nicole hè? Ze liep daarstraks huilend weg.” “Nee Maaike, je hebt gelijk. Maar ga nou maar naar huis. We zien elkaar dan morgen weer.” “Morgen is zaterdag Cita.” “Och, dat is waar ook. Dan wens ik Patries en jou een fijn weekend.” “Dank je Cita… jullie ook… Tot maandag.”

“Is mijn Istrie aan het overwerken?” Op het moment dat ik naar hem opkijk zie ik John schrikken. Hij knielt bij me neer. “Wat is hier gebeurt?” Ik barst in tranen uit en vertel hem met horten en stoten van Nicole’s verwijten en haar uiteindelijke vertrek.” “En dat juist nou.” “Wat bedoel je?” “Vincent vertrekt zo meteen met de kinderen naar het kamp van Jong Nederland. Nicole is dit weekend alleen.” ‘Wat moet ik nou John?” “Dat vraag je mij Cita. Voor de ontvoering was jij het die mij haar verlangen naar Nicole opbiechtte en sindsdien… Nicole had gelijk… Ik was mij er eerder niet van bewust. Maar sindsdien liet je geen gelegenheid voorbij gaan mij, maar vooral ook haar, de sletterige cabo in jou te tonen. Ik dacht dat dat te wijten was aan alles wat je hebt meegemaakt.” Hij kijkt me indringend aan. “Ben eerlijk tegen me Cita. Tegen mij maar vooral ook tegen jezelf. Waar is mijn zachte liefhebbende en erotiserende Istrie gebleven?”

Diep van binnen besef ik dat het ten onrechte is maar toch voel ik tomeloze kwaadheid in me opborrelen.”Ben je soms niet tevreden? Is het niet genoeg dat je al je smerige fantasieën op me mag uitleven. ” Het feit dat hij me onbewogen met zijn trouwe ogen blijft aankijken is als olie op het vuur van mijn redeloze woede. ‘Als ik niet genoeg voor jou ben John Meijers, dan ga jij ook maar. Ga maar naar Nicole, dan kun je uithuilen aan haar blanke dikke memmen. Die heb je waarschijnlijk veel liever dan mijn kleine pindarotsjes. Geef het maar toe.”
Hij pakt me stevig bij mijn schouders en kijkt me indringend aan. Er stromen tranen over zijn wangen. “Cita Suwandi… Je teleurstelling, je woede en je angsten. Al die gevoelens.. Ze zijn terecht. Maar je reageert ze af op jezelf en op de mensen die het meeste om je geven.” Ik schud mijn hoofd . “Dat is niet waar… zeker niet op de kinderen.” “Nee??? Wanneer hebben de kinderen dan nog hun breekbare en ook soms onzekere moeder mogen zien. Wanneer was je voor mij nog mijn verliefde zachte Istrie of voor Nicole de invoelende en meevoelende vriendin?” “Ik ben dat niet John. Niet meer. Harto heeft dat deel van mij vermoord. Bovendien moeten mijn meiden leren dat zij zich in dit leven geen zwakte kunnen veroorloven. Alleen door sterk te zijn, heb ik hem kunnen verslaan.”

John haalt zijn handen van mijn schouders, staat op en wrijft de tranen uit zijn ogen. “Ik begrijp ’t niet Cita. Blijkbaar heb ik je broer onderschat. Het is hem toch gelukt om zijn bitterheid en egoïsme in jou hart te laten kiemen. JIJ hebt hem verslagen en jij zult JOU meiden zeker alles leren. Verwacht dan niet van MIJ dat ik van de zijlijn blijf toekijken.”
Hij draait om en loopt naar de deur. Ik voel me verdoofd “John… Haal jij de meiden bij Nicole op?” Met zijn rug naar me toe antwoord hij. “Ik zal JOU meiden ophalen en bij JOU thuis in bed leggen.”
John:
In de auto kan ik mij niet meer groot houden en barst in huilen uit. Ik wil echter niet dat Cita dit merkt en rij dus snel bij onze bedrijfspanden vandaan. Twijfel slaat om mijn hart. Diep in mijn hart wist ik het al een tijdje. Sinds de ontvoering is zij niet meer compleet geweest. Ik heb nog uitsluitend de sterke, ongenaakbare en sletterige cabo gezien. Ik had gehoopt dat de tijd haar wonden zou helen. Dat zij zou voelen dat zij zich bij mij, bij de meiden en ook bij onze vrienden, kwetsbaar mag tonen. Kwetsbaar zonder dat zij hierop wordt afgerekend. Natuurlijk,.. Ik hou ook van de zelfverzekerde trotse en grensverleggende Cita. Maar mijn Cita is pas compleet met haar zachte, soms twijfelachtige en behoudende kanten. Ik kan ten volste genieten van de soms grensverleggende seksmomenten. Dat genot krijgt echter pas betekenis in combinatie met de lieve, koesterende en invoelende staat, waarin zij doorgaans verkeert.

Thuisgekomen ga ik gelijk door naar de badkamer waar ik mijn gezicht met koud water was. Ik ben er nog niet klaar voor om de meisje met mijn onzekerheden en angsten te confronteren. Nog voordat ik de keukendeur bij Nicole bereik stormen de meiden naar buiten. “papa waar bleef je.” De buurman is al lang met Jeroen en Kim naar dat kamp vertrokken en de buurvrouw is nou verdrietig dat ze het weekend alleen is. Kan ze vanavond niet bij ons slapen?” Gelijk verschijnt Nicole met een treurige glimlach in de keukendeur. “Nee Setia, ik ben alleen een beetje moe. Ik vind het echt prima om eens een keertje alleen te zijn.” “Setia en Satira, dekken jullie vast de tafel. Ik kom zo.” “Ze hebben al gegeten John.” “Òh.. Dat is mooi. Dan ga meer vast naar de badkamer. En help Bena even met uitkleden.” “Oké Pappie… Maar niet te lang wegblijven.”
“Is Cita nog niet thuis?” “Nee, ze was nog aan het werk.” “Ùh.. We hebben ruzie gehad John? Ik maak me zorgen.” “Ik ook Nicole. Maar deze strijd zal ze met zichzelf moeten uitvechten.” “En als ze er alleen niet uitkomt? Dan verlies ik haar daadwerkelijk.” “En zij jou?” “Ik vrees van wel.”

Onder aan de trap hoor ik mijn lieverds op de badkamer praten. Het is Satira die sussend het woord voert. “We moeten nou heel erg lief zijn… Jij ook Bena…Mama vecht met haar Sisi Gelap. Ze moet voelen dat wij van haar houden.” “Ik hou niet van Sis Galop, ik hou van Mama.” “Dat doe je heel goed Bena, liefje.”
Ik loop bewust geluid makend de trap op. De stemmetjes op de badkamer verstommen. “Satira, wil jij me even helpen het bed te verschonen? Dan kan Setia, Bena verder helpen.”
Nog voordat ik de eerste kussensloop heb verwijderd. “Je wil met me praten hè John? Ik kijk in Satira’s gezicht maar hoor mijn schoonmoeder Bena . Ik knik “Sisi Gelap, haar donkere zijde dreigt de overhand te krijgen. De zijde die ook Harto in zijn macht had.” ” Trranen springen in mijn ogen. “Ik ben bang dat ik haar verlies.” “Dat is niet denkbeeldig jongen, maar bedenk dat jij de macht hebt. Jij hebt de sleutel om haar weer naar het licht te trekken.” “Maar hoe dan?” “Gewoon, bij de punten pakken en de sloop over het kussen trekken.” Het zijn de verdrietige ogen van mijn, ons, meisje Satira die mij aankijken. Bij het naar bed brengen en de goede nacht wensen zijn de kinderen opvallend stil. Zelfs Bena probeert mij niet te verleiden om nog een extra verhaaltje voor te lezen.

Beneden in de woonkamer kan ik de rust niet vinden. Bij elke geluid dat ik van buiten hoor loop ik naar het raam in de hoop Cita te zien, die naar huis toe komt. Na meer dan een uur ijsberen houd ik het niet meer uit. Ik loop door de tuin naar de buren en klop op het keukenraam. Verbaasd kijkend komt Nicole gehuld in een badjas de keuken in. “De deur is open John, kom binnen.” Ik hou het niet meer, Nicole. Ik moet naar haar toe.” “Is Cita nog niet thuis?” Ik schud mijn hoofd. “Ga maar John, ik ga wel naar de meiden. Je moet haar helpen, ze is zichzelf niet.” “Dank je Nicole.” Ze wijst naar mij. “Ga je zo?” Nu pas besef ik dat ik mij, nadat ik de meisjes goede nacht had gewenst,had gedoucht. Het enige dat ik draag is net als mijn buurvrouw, een pyjama met een badjas erover. “Ik doe wel snel een trainingspak aan. Ga gerust in ons bed liggen. Je kunt boven tv kijken . Het is fijn als de meiden voelen dat ze niet alleen zijn.”

Ik ben opgelucht als ik zie dat Cita’s Suzuki jeep nog steeds voor de bedrijfshal staat. Het licht brand nog maar de deur blijkt op slot. Ik loop om het gebouw, klim op een afvalcontainer en kijk door het bovenlicht. Cita is niet in het kantoortje waar ik haar achter liet. Ik trek me verder omhoog zodat ik ook in het naaiatelier kan kijken. Tot mijn verbazing ontdek ik Cita gebogen over de oude naaimachine in de hoek van het atelier. Dezelfde naaimachine waarop haar moeder Bena vroeger haar werkzaamheden verrichtte. Op het moment dat ik me weer laat zakken krijgen mijn voeten geen houvast. Ik snap achteraf niet hoe het kon, maar de container die toen ik erop klom nog stevig op z’n plek stond, rolt onder me vandaan. Ik probeer me nog aan het smalle vensterbankje vast te houden maar mijn handen glijden weg. Net voordat ik val meen ik in een flits oogcontact met mijn lief te maken. Ik val met een smak op de grond en het licht gaat uit.”

‘Hmm, Ik proef zout.’ Ik moet van ver komen. Cita’s tranen stromen over mijn gezicht en haar warme mond raakt me overal. “Alsjeblieft John.. Kom terug… Laat me niet alleen, ik kan ’t niet alleen.” “Asje… Alsjeblieft Cita… laat me even overeind komen.” “John?” Ze kijkt me van korte afstand aan. “In godsnaam wat doe je?” “Wat ik doe? Ik ben op zoek naar mijn liefste.” Ze helpt me overeind en ondersteund me terwijl we naar binnen lopen. “Je wist toch waar ik was, je hebt me zelf hier achter gelaten.” Ik schudt mijn hoofd. “Ik heb Cita, de cabo achtergelaten. Nou was ik op zoek naar mijn liefste, mijn Istrie. Niet alleen om mijnentwille maar vooral ook omwille van haar kinderen en haar vrienden.” “Je praat over haar, over mij, in de derde persoon?” “Ja Cita. Als het nodig is ga ik met je terug naar die sportschool, naar de ruimte waar je haar bent kwijtgeraakt.” “Ik zal haar blijven zoeken, al is dat het laatste wat ik in dit leven doe.” Stille tranen stromen over haar gezicht. “Je hoeft haar niet meer te zoeken, op z’n laatst toen jij bewusteloos op de grond lag, was ze helemaal terug. Maar ook vanavond al. De angst om jou of, sorry John, ook Nicole, te verliezen. Die angst, die was veel sterker, dan de angst voor alle Harto’s van deze wereld. Mediterend achter mama’s naaimachine drong het tot me door. Ik wil niet dat onze meisje angstig en cynisch in het leven staan. In feite was dat ook de levenshouding van Harto. We komen voort uit dezelfde ouders en hebben dezelfde opvoeding genoten dus hij heeft ook beide zijden meegekregen. Ying en Yang, de donkere en de lichte zijde zo te zeggen. Hij heeft zich volledig van de lichte zijde afgewend, ik was op weg om datzelfde te doen. ” “Nou ben je toch echt te streng voor jezelf liefje. Harto was al langer het donker voorbij. In zijn wereld dringt geen enkel licht meer door.

Ze kijkt me van onderaf met haar betraande ogen aan. Het gevolg is dat ik het opnieuw niet meer droog houd. Als door onzichtbare magneten aangetrokken vinden onze monden elkaar. Op z’n laatst tijdens deze kus voel ik dat ze terug is. De eisende onstuimige Cabo heeft plaatsgemaakt voor de vragende zachte Istrie. Het is een kus uit liefde Een kus die niet automatisch de opmaat vormt voor een eruptie van uitzinnige seks. Een kus die onze diepgewortelde liefde bezegeld en die, vreemd genoeg, ook plaats maakt om deze liefde ook te delen.
Als we uiteindelijk lossen brandt haar warme liefhebbende blik door tot in mijn hart. Ik heb vandaag lang en diep nagedacht. Werkend aan mama’s naaimachine drong het zich aan me op. Ik zag beelden uit een ver verleden. Ik was mezelf, maar ook weer niet. Ik was, mezelf, mama, oma en haar grootmoeder in een persoon. Ik zag hoe zij zich voegden naar de voor hen gekozen partners en hoe zij daar toch kracht aan wisten te ontlenen. In zekere zin heeft Mama jou ook voor mij gekozen en ik heb me in liefde gevoegd in die keuze.” Ze voelt aan dat ik wil protesteren en ze schudt met haar hoofd. “Vanaf het moment dat jij in mijn leven bent gekomen, ben jij mijn baken. Jij geeft richting en ik volg. En juist dat maakt me sterk, dat geeft me de kracht om mezelf volledig te ontplooien. Jij ben mijn meester, mijn Penguasu. Jij bent mijn stille kracht… John.

Ik kan niet anders dan haar opnieuw kussen. Het is met wederzijdse tegenzin dat wij elkaar uiteindelijk loslaten. “Ga je mee naar huis Cita?” Ze twijfelt . “Nee John, ga jij maar alvast. Ik naai deze sarong eerst nog af.” Ik zie een ondeugende twinkeling in haar ogen, moet lachen en til haar op. “Cita Meijers… Als jij de penggangu in deze relatie wil uithangen, moet je echt vroeger opstaan.” Ze trekt haar liefste pruillipje op. “Je gaat je lieve Istrie toch niet slaan Meneer Meijers?” “Geen zorgen liefie, maar pas op. Op z’n laatst als mijn cabo zich weer vertoont zal ik haar mokka kontje op een flinke portie billenkoek trakteren.” “Ben je nou aan ’t dreigen? Ik dreig niet schatje… Dat is een belofte.” ” Hmmm….”