Danube

Maison “Danube”

Vanavond komen Daan en Becky op bezoek en dat belooft weer een gezellige avond te worden. Het is een leuk stel. Mooie mensen; mooi van lichaam en geest. We kennen elkaar al jaren en ik ben er zeker van dat wij ons wederzijds al eens hebben getaxeerd of er meer zou kunnen zijn dan alleen de gebruikelijke vriendschapsband. Zoiets voel je; weet je. Toch hebben we dat nooit uitgesproken of actie ondernomen in die richting. Het enige is dat Becky en ik, als partners in crime, een aantal keren “losjes in de bloesjes” zijn wezen shoppen. Giechelend als jonge meiden hebben we lopen genieten van de reacties.

Ze komen net terug van vakantie uit Zuid-Frankrijk waar ze kortgeleden een vakantiewoning hebben gekocht. Dol enthousiast praten ze honderduit over hun ervaringen. Het is een voormalig klein boerderijtje dat ze, zonder tussenkomst van een makelaar, hebben gekocht van de twee tweelingbroers die daar zijn geboren. Nadat hun ouders zijn overleden hebben ze een ander huis gekocht in het nabijgelegen dorp. Het is een ongebruikelijke koop geworden want de beide broers hebben er nog steeds wat kleinvee lopen, bewerken het land en de groentetuin. Het behoud van die rechten kwam tot uitdrukking in een aantrekkelijker koopprijs.

Het ligt midden in een bosrijk gebied met een meertje en het valt mij op dat Becky, onnatuurlijk vaak, met een knipoog het natuurschoon roemt. ‘Als jullie er ook eens naartoe gaan zul je het wel zien,’ zegt ze, als ik haar vragend aankijk. ‘Dat moeten we deze zomer dan maar eens doen,’ roep ik enthousiast. We krijgen het adres van de broers waar we de sleutel kunnen halen en een schetsje hoe we van het dorp bij het huisje komen.

Het is zover; we zitten al een tijdje op de Route du Soleil. Het is vrijdag. Zoals gebruikelijk zit, of deze keer beter gezegd: lig, ik naakt in de auto. De stoelleuning half achterover, met een voet op het dashboard. Naakt is misschien niet de juiste benaming want aan elk van de tepels hangt een druppelvormig kristal aan een zilveren kettinkje. Tot nu toe geen enkele reactie van de truckers die we voorbij rijden. Hun gezicht staat op: recht vooruit, naar huis. ‘Nou, van een “vlam in de pijp” kun je bij deze jongens ook niet spreken,’ zeg ik tegen Peter.

Die heeft echter een ander probleem want hij is naarstig op zoek naar een wegrestaurant om te plassen. Door mijn opmerking is hij even afgeleid en mist de afrit. ‘Shit, ik hou dat niet lang meer vol.’ Gelukkig wordt snel daarop een aire aangekondigd. Die Franse aires zijn wel wat anders dan die kale asfaltstroken in Nederland. Rijkelijk omzoomd door bomen; met toiletten, douches; picnic tafels en speeltoestellen voor kinderen. We hebben er zelfs wel eens een gezien met ook een klein bassin om even af te koelen.

Al bij de eerdere aankondiging dat we gaan stoppen bij een wegrestaurant heb ik mijn jurk van de achterbank geplukt, half aangetrokken maar nog wel volledig opengelaten. Terwijl Peter zijn ontspanning zoekt, parkeert achter ons een auto. Ik lig een beetje met mijzelf te spelen als Peter weer terugkomt en vraagt: ‘Heeft hij je al gezien?’ ‘Nee, hij is de auto nog niet uit geweest.’ ‘Wil je dat ik hem verras?’ ‘Wacht maar even. Ik ga eerst eens kijken wie er in de auto zit. Als ik mijn hand omhoog steek kun je gaan.’ Het is een geliefd spelletje van ons geworden om mannen de verrassing van hun leven te bezorgen wanneer ik naakt uitstap om even het asbakje te legen.

Peter loopt naar de auto en maakt een praatje. Het blijkt een Franstalige Belg te zijn die hevig in de weer is met een wegenkaart. Hij heeft blijkbaar een verkeerde afslag genomen en zoekt nu hoe hij verder moet rijden. Terwijl hij op de kaart met hem meekijkt, geeft Peter mij ondertussen onopvallend het teken. Op dat seintje stap ik de auto uit, de jurk nog om mij heen dwarrelend. Bij de afvalbak aangekomen leeg ik het asbakje, laat de jurk van mijn schouders glijden, sla hem over mijn arm en loop naakt terug. De kristallen gewichtjes aan mijn tepels bungelen uitdagend heen en weer.

De Duitser heeft het niet meer van verbazing als hij mij ziet lopen. ‘Ja, ze heeft het warm,’ zegt Peter achteloos om – alsof het de gewoonste zaak van de wereld is – te vervolgen met: ‘Straks gaat ze zich waarschijnlijk liggen vingeren in de auto. Dat doet ze wel vaker. Als je dat leuk vindt mag je even komen kijken.’ De Duitser kijkt hem met ongeloof aan.

‘Je krijgt straks een bezoeker,’ meldt Peter onder het instappen. ‘Ik heb gezegd dat je je ligt te vingeren.’ ‘Mooi, daar heb ik net zin in.’

Het duurt toch nog een tijdje voor de Duitser zijn auto uitkomt. Waarschijnlijk heeft hij zich zitten afvragen of het waar is wat hij heeft gehoord, of vreest dat hij nu misschien in een hinderlaag wordt gelokt. Langzaam en voortdurend om zich heen kijkend komt hij langzaam naderbij. Zodra hij ziet dat het waar is wat Peter hem heeft beloofd, verdwijnt de rechterhand in zijn broekzak. Ik kijk hem vragend aan om duidelijk te maken dat ik ook wat wil zien. Een niet al te grote lul komt te voorschijn die hij met een rood hoofd voortdurend kneedt en masseert. Geil blijf ik hem aankijken, terwijl het ene na het andere orgasme sidderend door mijn lijf trekt. Dan wordt de spanning hem echt te groot en ontploft.

Ik kom overeind, laat het raampje zakken en reik hem een tissue aan. Een mengeling van spanning en ongeloof is nog steeds op zijn gezicht af te lezen. Zachtjes leg ik mijn hand onder zijn ballen, trek hem een beetje naar me toe en geef een kusje op het eikeltje. ‘Bon voyage!’ fluister ik hem toe.

We zijn er en hebben zowaar direct het huis van de broers in het dorp gevonden. Jacques en Michel, twee sympathieke, stoere vijftigers met karakteristieke koppen. Enorm gespierde armen steken uit hun overall. ‘De rest zal ook wel kloppen,’ denk ik als ik dat zo bekijk. De beschrijving van Becky, hoe we naar het huisje moeten rijden is gelukkig ook duidelijk.

Op het hek hangt een bordje met de naam “Maison Danube”. ‘Danube?’ lees ik hardop. ‘Dat betekent toch Donau in het Duits? Wat een vreemde naam hier in Frankrijk.’ ‘Dat is een grapje van Daan,’ zegt Peter. ‘DA staat voor Daan, BE voor Becky en NU voor het Franse woord: naakt.’ ‘Oh, nou begrijp ik waarom Becky het zo vaak over “natuurschoon” had,’ roep ik verrast.

Het is de perfecte vakantiewoning: geen elektriciteit, radio, televisie, of bereik met de mobiele telefoon. Een met hout gestookte haard, water uit de put en alleen een klein gaskomfoor om op te koken. De bedden zijn prima, net als de wijn.

De eerste morgen word ik, na een spetterende nacht met Peter, loom en met een intens bevredigd gevoel wakker. De zon staat al volop aan de hemel. Ik spring uit bed en dartel naakt over het gras naar het meertje voor het huis. Zonder erbij na te denken duik ik erin. ‘Oh, wat heerlijk. Dit is pas vakantie!’

Uit het water komend, ontwaar ik een van de broers die vlak bij de plek waar ik erin gesprongen ben, met een zeis de rietkraag staat te maaien. Ik had hem daarvoor niet opgemerkt. Ik sta maar tot mijn knieën in het water, dus hij heeft het volle zicht op mij. Ik ook op hem, want hij heeft een imposant ontbloot bovenlijf. Ik zwaai en roep vrolijk: ‘Bonjour,’ wat hij op zijn beurt beantwoordt.
Hij wijst naar de deur van het huis waar hij een plastic tas met stokbrood en kaas heeft neergehangen. Met een: ‘Bon appétit,’ gaat hij verder met zijn werk.

‘Onbegrijpelijk dat die twee geen vrouw hebben,’ zeg ik tegen Peter terwijl wij ons op de veranda tegoed doen aan het ontbijt. ‘Moet je dat lijf zien! Dat lijken me geen homo’s.’ ‘Maagd zijn ze vast ook niet meer,’ grapt Peter. ‘Waarschijnlijk hebben ze genoeg vriendinnen in de omgeving om hun viriliteit op peil te houden.’

De heerlijke dagen rijgen zich aaneen, de buitenwereld lijkt niet meer te bestaan. Op een dag komt Michel naar Peter. Het dak moet eigenlijk op een paar plaatsen gerepareerd worden. Of Peter even meegaat naar het dorp om daar Daan te bellen en te vragen of die dat goedvindt. De broers schieten de kosten dan even voor en maken ook het dak in orde.

De mannen zijn maar net weg als een vrouw van een jaar of veertig het loophek opent en op zoek gaat naar Jacques. Ze praten even en verdwijnen dan iets verder het bos in. Ik zit onder de veranda en zie het gebeuren. ‘Zo gaat dat dus,’ mompel ik.

De volgende dag gaan Michel en Peter op stap om de materialen te halen. ‘We zijn pas laat in de middag terug, Jij vermaakt je wel, denk ik?’ zegt mijn lief met een grijns op zijn gezicht. Ik heb op dat moment nog niets stouts in gedachten en duik, nadat de twee verdwenen zijn, het meertje in.

Teruglopend, trap ik pijnlijk op een tak of zo, val achterover en geef een gil van de pijn. Jacques, die in de buurt aan het werk is, bedenkt zich geen moment en springt het water in. Met zijn sterke handen schept hij mij eruit; ik lig als een prinsesje in zijn armen.

Op de kant aangekomen legt hij mij als een waardevolle trofee heel voorzichtig op het gras. Op zijn knieën naast mij inspecteert hij, onder andere, mijn voet en trekt er een gemeen stukje doorntak uit. ‘C’est tout,’ zegt hij en toont mij de dader. Ik heb meer oog voor dat sterke lijf van hem.

Zachtjes streel ik zijn behaarde bovenbeen en ga dan met mijn hand resoluut naar boven om de broekband los te maken. Gaandeweg is mijn interesse voor hem omgeslagen in een ongeremde behoefte aan passionele lust en bevrediging.

Jacques weet wat hem te doen staat. Een machtige lans komt te voorschijn; zo enorm dat ik me afvraag of ik die wel kan hebben. Mijn mond kan maar net ver genoeg open om zijn eikel tot me te nemen. Dan leg ik hem achterover en laat me er voorzichtig overheen zakken. Mijn liefdessappen stromen als een bezetene en ik moet me ernstig bedwingen om niet al bij het binnendringen gillend klaar te komen; dan lukt het zeker niet meer om die reus in mij op te nemen.

Zelden heb ik zo’n overweldigend, intens gevoel meegemaakt als het moment dat zijn golven sperma mijn grotje inbeuken. Hevig schuddend kom ik klaar en val boven op hem.

Dan, bij volslagen verrassing, mompelt hij: ‘Oh Becky.’ Verbaasd kijk ik hem aan. Dan realiseert hij zich zijn verspreking en wil wat zeggen maar ik leg mijn lippen op de zijne om dat te smoren. Intussen denk ik wel: ‘Moet ik het eens met Becky over hebben. Natuurschoon, ja, ja.’