B&B

Ik had het helemaal gehad. Ik móést er tussenuit, dacht ik. Weg van hier, in ieder geval voor een paar weken. De avond ervoor was ik eerder dan gepland thuis gekomen. Ik had een dineerafspraak met een zakenrelatie gehad, maar die zegde op het allerlaatst af. De restauranthouder gebeld en hem het uitgelegd. “Maakt niet uit joh,” had deze sportief gereageerd. Op kantoor nog dingetjes afgemaakt en naar huis gereden. Thuis aangekomen stond er een vreemde auto op de oprit en een vreemd voorgevoel bekroop me. Ik pakte mijn tas van de achterbank en liep naar binnen. En waar ik voor gevreesd had, was waarheid. Met één been over de rugleuning en het andere hangend van de zitting lag mijn vrouw op de bank met een vreemde kerel op haar. Ik kookte. “Deruit, godverdómme, der úít, allebei! Voordat ik dingen ga doen waar ik spijt van krijg: opgesodemieterd en jij komt er niet meer in. Slet!” Verbouwereerd hadden mijn vrouw en haar minnaar hier en daar wat kleren bij elkaar geraapt. Ze probeerde nog met “Jurgen, ik kan het uitleggen,” maar ik snauwde van me af: “Wat begrijp je niet? Der uit verdomme.” De tranen schoten in mijn ogen. Ze waren afgedropen en even later hoorde ik twee autodeuren dichtslaan en de vreemde auto wegrijden. Ik was woest en had een fles whisky uit de kast gehaald en na een paar stevige borrels was ik het bed ingedoken, om ‘s morgens met een stevig koppijn, veel te laat wakker te worden. Ik was eigen baas van een goedlopend ict-bedrijf. Té goed misschien wel. Ik was bijna nooit thuis. Misschien was het wel mijn eigen schuld dat zijn vrouw vreemd ging, flitste door mijn hoofd. Ik pakte mijn smartphone en tikte bij “contacten” op “Maria.” Maria was mijn secretaresse en tevens mijn langstzittende medewerkster. “Jurgen, is er iets?” Ze was niet gewend dat ik te laat was en had net op het punt gestaan om míj te bellen. Ik legde haar de situatie uit en zei dat ik er even tussenuit ging. “Ik bel af en toe wel effe, maar jullie redden je vest een tijdje zonder mij. Ik moet gewoon even mijn zinnen verzetten. Zeg maar dat ik ziek ben.”

Ik googelde op “B&B Veluwe” en vond een paar leuke huisjes. Ik belde het eerste 06-nummer en een vrouwenstem beantwoordde me. Binnen no-time was het geregeld. “Hoe lang wilt u blijven, meneer?”
“Ik heb geen idee,” reageerde ik nors. De dame aan de andere kant van de lijn had gezegd: “Ach, we zitten buiten het seizoen, we zien het wel.”

Ik had wat spullen in een koffer gedaan en reed richting Ermelo. Diep in het bos stonden twee huizen. Of liever: één huis en en iets daar vanaf een soort van stenen tuinhuisje. De dame aan de telefoon had gezegd, dat ik de sleutel in het grotere huis kon afhalen. Ik parkeerde mijn auto en belde aan. “U komt de sleutel halen?” De vrouw, midden dertig, had hem afwezig aangekeken en hem de sleutel overhandigd, zonder veel te zeggen. Er kon zelfs geen asjeblieft van af. Tja, dacht ik, ik ben ook wel eens chagrijnig, haalde de koffer uit de auto en liep naar het huisje. Het zag er gezellig uit.

Ik ging achter het huisje op een tuinstoel zitten, nadat ik een kop koffie had gemaakt. Het was stil in het bos. Iets verderop lag een klein weiland, waarop wat schapen liepen. Nadat ik een tweede kop koffie had gemaakt en weet op dezelfde plek zat, zag ik de eigenares met een emmer in de hand naar de schapen lopen. Een hond liep kwispelend achter haar aan. De vrouw haalde wat groenteafval uit de emmer en gaf het de schapen, terwijl ze tegen de beesten praatte.

Ik besefte me dat ik geen eten in huis had en dacht: ik vraag haar ook niks, ik rij wel naar het dorp. Weer teruggekomen, begon hij te bakken. Een biefstukje, gebakken bistrokrieltjes en een kant-en-klare salade. Daar moest ik het maar mee doen. Na het eten was ik weer buiten gaan zitten.

“Meneer Van der Wal?” Ik schrok wakker. Het was donker en hij keek in een fel lichtpuntje. “Huh?” “Sorry,” zei een vrouwenstem, die ik herkende als die van de eigenares, maar ik dacht even dat er iets met u gebeurd was. Ik besefte me dat het inderdaad best zorgwekkend kon lijken: een man die ‘s avonds laat in oktober zonder jas met zijn oven dicht op een tuinstoel onderuit lag. “Oh sorry,” verontschuldigde ik me, “ik moet in slaap gevallen zijn. Heeft u zin in koffie?” En ik liep naar binnen. “Eigenlijk moet ík me verontschuldigen,” zei de eigenares. “Ik was niet erg vriendelijk vanmiddag,” en ze ging op een hoge stoel aan de eettafel zitten. “Ach,” antwoordde ik, “we hebben allemaal wel eens onze dag niet.”
“Ja, laten we het daar maar op houden,” zei ze en ze dronk zwijgend haar koffie. Ondanks haar wat sjofele kleren, zag ze er best aardig uit. Maar op één of andere manier zag ze er wat verwaarloosd uit.

“Woont u hier alleen?” vroeg ik. Ze keek me even aan en zag haar blauwe ogen, die iets verdrietig keken. “Helaas wel…” En een traan rolde over haar wang. Shit… “Laat ook maar,” zei ze, iets snikkend. Ik legde mijn hand op de hare. Ze keek weer naar me op, waarna ze naar onze handen keek. Ik schrok, dat mijn hand nog steeds op de hare lag en trok hem terug. “Geeft niet,” zei ze, “ik zoek er niets achter. En ik kan het u ook wel vertellen. Mijn man is een jaar geleden overleden. Vandaag exact een jaar geleden. Hier… in de tuinstoel, waar u net zat…” En ze pakte mijn hand stevig vast. Wat moest ze geschrokken zijn, toen ze mij daar zag zitten. “En… u… nee, laat maar…”
“Wat is er met mij?” Een stilte viel. “U lijkt zo op hem… Vooral van een afstand.” Het leek even alsof mijn hart stilstond. Ze bleef mijn hand vasthouden en begon hem ineens iets te strelen. “Ik heet trouwens Eva,” zei ze. “En ik Jurgen. En geen ‘u’ asjeblieft.” Ze glimlachte. “Mag ik u, eehh, jou vragen, waarom je wegvluchtte?”
“Wegvluchtte?”
“Je zei vanochtend aan de telefoon dat je weg moest.”
Ik vertelde haar van gisteravond en nu was het de beurt aan mijn tranen. Ze kwam naar me toe en sloeg een arm om me heen. “Sorry, ik had het niet moeten vragen.”
“Geeft niet, ik ben blij dat ik je het kan vertellen.” Ze drukte mijn hoofd tegen haar borst. Even voelde ik haar zachte ronding, tot ze verschrikt reageerde. “Sorry,” zeiden we allebei tegelijk, gevolgd door een gezamenlijk “Geeft niet.” En we schoten allebei in de lach, ondanks alle ellende. En ze nam me weer in haar armen. En weer voelde ik haar borst tegen mijn wang. Ik keek naar haar op en ik voelde de drang om haar te zoenen in me opkomen. Op hetzelfde moment, kuste zij mij op mijn voorhoofd. Ik kuste haar terug op haar wang en nog een keer. Op haar mond. Ze bood geen weerstand.

Haar lippen spreidden zich, onze tongen vonden elkaar. Ik stond op en legde mijn handen op haar heupen. Zij legde haar handen op de mijne en trok me naar zich toe. In mijn broek was inmiddels een stevig erectie ontstaan. Ze drukte haar kruis tegen het mijne. Ik snoof haar geur op. Ze rook lekker. Geen parfum, maar wel fris. Ik legde mijn handen op haar billen. Zacht en stevig voelden ze aan. Ik keek haar weer aan en het viel me op dat ze er helemaal niet verwaarloosd uitzag, zoals ik eerder dacht. Ze was verdrietig. En begrijpelijk. Maar zeker niet verwaarloosd. Ik streelde haar zachte billen en ze trok me nog dichter tegen haar aan. Mijn handen gingen wat lager en vonden de zoom van haar zomerjurk. Het was vandaag, ondanks dat het al oktober was, nog lekker warm geweest. Mijn handen gleden over haar bovenbenen richting haar billen. Ze bleven rusten op de stof van haar slipje.”Hmmm,” hoorde ik haar zachtjes. Mijn linkerhand streelde over de stof haar bilspleet naar beneden en ze liet me begaan, terwijl ons zoenen nog hartstochtelijker werd. Ze deed haar voeten iets uit elkaar en mijn vingers vonden haar kruisje. Vochtig. Mijn lid werd nog harder en dat moest ze voelen, zo dicht stonden we tegen elkaar.”

“Ik wil je, Jurgen. Ik wil je. Misschien wil jij me niet, maar ik wil je.” Mijn huwelijk was toch al naar de kloten, deze vrouw hunkerde naar een man en echte gemeende seks had ik ook al maanden niet gehad. Ik liet mijn hand in haar slipje gaan en voeld haar gladde venusheuvel. Zie je wel, dacht ik, niet verwaarloosd. Mijn vingers zochten zich een weg naar beneden en vonden haar natte schaamlippen. Mijn middelvinger gleed naar binnen en mijn duim begon haar clitje te masseren. Haar handen gingen van mijn heupen en ze trok haar jurkje over haar hoofd uit. Ze had een prachtig figuur. Mijn nog vrije hand gleed over haar middel omhoog en streelde over de dunne stof haar mooie borsten. Ik voelde haar tepel zich verstijven. Haar handen gingen achter haar rug en klikte haar beha open. Ze deed haar schouderbandjes naar beneden en een paar stevige, maar niet te grote borsten kregen de vrijheid. Mijn mond ging naar haar tepel en zoog er zachtjes op. Haar heupen begonnen op en neer te bewegen, terwijl ik haar met drie vingers vingerde.

Ze maakte mijn riem los en mijn gulp volgde. Ze trok mijn broek en boxer naar beneden en mijn keiharde pik sloeg tegen mijn onderbuik. Ze ging op haar knieën en likte mijn geschoren balzak en zoog één voor één mijn testikels op, likte met het puntje van haar tong de voorkant van mijn geslacht naar boven. Bij mijn eikel aangekomen, begon ze daaraan ze zuigen en liet hem in haar mond verdwijnen. langzaam zakte verder over mijn lid naar beneden, tot mijn eikel haar huig raakte. Ze pijpte heerlijk.

Ze stond weer op, pakte mijn pik vast en leidde me naar de bank. Ze ging zitten en spreidde haar benen, nadat ze haar witte slipje uitgetrokken had. Ik keek naar naar glanzende kutje. “Jurgen, lik me, asjeblieft lik me klaar.” Mijn gezicht verdween tussen haar benen en ik begon net boven haar sterretje haar kutlippen naar boven te likken. Mijn god wat smaakte ze lekker. Het puntje van mijn tong beroerde haar clit, die nog harder leek te worden. Ik naam het knopje tussen mijn lippen en begon eraan te zuigen, weer begon ze neukbewegingen te maken en hoorde ik haar kreunen. Mijn tong begon haar drijfnatte poesje te neuken. Ze drukte haar dijen tegen de zijkanten van mijn hoofd en kwam kreunend klaar. “Neem me, neuk me, ik wil je in me voelen!” riep ze uit en spreidde haar benen weer. Ik liet mijn geslacht diep in haar schede glijden en begon langzaam te stoten. Ik voerde het ritme op en steeds sneller neukte ik haar. Ik kuste haar heerlijke borsten, die meedeinden op ons geile ritme, terwijl mijn ballen tegen haar billen kletsten. Ik voelde haar bekkenbodemspieren weer verkrampen en haar tweede orgasme opkomen. Deze keer hield ik het ook niet meer en spoot mijn lading heet sperma diep in haar kut. “Shit, nee, sorry, we hebben niks gebruikt,” zei ik een paar minuten later, terwijl ik nahijgend op haar zachte borsten lag. Ze keek me aan en zei geruststellend: ik gebruik de pil nog altijd en neem aan dat jij geen gekke ziekte hebt.

We bleven nog een tijdje in al onze naaktheid tegen elkaar liggen, strelend en zoenend, toen ze me zachtjes vroeg: “Jurgen, wil je bij me blijven? Ik had nooit gedacht dat ik weer verliefd zou kunnen worden, maar ik geloof dat ik dat wel ben.”

Dat is nu een jaar geleden en ik woon nog altijd bij Eva. Toen ik drie maanden bij haar woonde stopte ze met de pil en sinds kort zijn we papa en mama van een mooi kereltje. Zijn naam is Niels. Naar haar overleden man.