De vijf op Kirrin-eiland – Hoofdstuk 22

Een rustige middag Het duurde niet lang voor de meisjes de opgewonden jongens naar een heerlijk hoogtepunt hadden gezogen en gelikt en toen ze in hun mondjes waren klaargekomen merkten ze dat de hengst het strand verlaten had. Annie en George vonden dat jammer, want ze hadden graag afscheid van het dier willen nemen. Maar ze wisten dat ze hengst nog wel vaker op het kleine eiland zouden zien en waren vastbesloten om zich nog eens met hem te vermaken. Ze waren er zeker van dat het grote dier dat net zo graag wilde als zij. Even later doken de kinderen weer het koele zeewater in om al het geil van hun lichaam te spoelen. Ze speelden bijna een uur in het water, opgetogen door wat ze zojuist hadden meegemaakt. Toen ze het strand opliepen voelden ze zich alle vier vermoeid, maar uiterst voldaan. De meisjes trokken hun bikini weer aan en samen liepen ze terug naar de open plek met de tenten. George moest onwillekeurig glimlachen toen ze zag dat Timmy nog steeds diep in slaap was. Maar toen de kinderen de tenten naderden hoorde hij hen aankomen. Lui rekte de hond zich uit en rolde zich op zijn rug om zich door de meisjes te laten strelen. “Malle hond!’, giechelde Annie, terwijl ze liefdevol zijn buik streelde. “Volgens mij wil hij alweer!’ “Dan heeft hij pech!’, lachte George. “Misschien vanavond weer, maar nu wil ik zelf even uitrusten, hoor!’ Annie dacht daar precies hetzelfde over. Tot haar verbazing zag ze op haar horloge dat het nog maar net middag was. Ze had het gevoel dat ze al de hele dag bezig waren. In gedachten probeerde ze na te gaan hoe vaak ze die ochtend al klaargekomen was, maar dat bleek een onbegonnen taak. Ze was door zowel Timmy als de hengst geneukt en daarbij zo vaak klaargekomen dat ze de tel kwijt was geraakt. Haar lichaam voelde nu heerlijk loom aan, met aangenaam vermoeide spieren. En haar kutje was zo gevoelig dat ze waarschijnlijk een gat in de lucht zou springen als iemand het aan zou raken. “Ik ga de hele middag op mijn luchtbed liggen zonnen.’, zei ze. Ze ging de tent van de meisjes in en kwam even later weer naar buiten met haar luchtbed. George volgde onmiddelijk haar voorbeeld. De meisjes kleedden zich helemaal uit en smeerden elkaar toen met zonnebrandolie in. Even later lagen ze op hun rug op hun luchtbed en koesterden zich in de warme zon. Dick en Julian keken even glimlachend naar hen en wisten dat ze van hen voorlopig niets meer hoefden te verwachten. De meisjes lagen onbekommerd naakt op hun luchtbed en Dick en Julian voelden hun penis daar al onverbiddelijk op reageren. Ze wisten dat ze niet lang tegen de aanblik van hun opwindende lijfjes bestand zouden zijn. “Laten we de tunnel verkennen.’, stelde Julian aan zijn jongere broer voor. “Wees wel voorzichtig, hoor!’, zei Annie meteen, een bezorgde blik op haar lieftallige gezichtje. Julian knikte en zei: “Ik ben er zeker van dat die mannen al ver weg zijn. Zij weten niet beter of het hele eiland zit vol politiemannen.’ Annie wist dat ook, maar ze was er toch niet gerust op. Nog steeds met een bezorgd gevoel keek ze haar broers na. Julian ging Dick voor naar de ruine. Hoewel ze wisten waar de geheime deur moest zitten, duurde het even voor ze de steen hadden gevonden die ze in moesten drukken om hem te openen. Ze gingen naar binnen en liepen het eerste vertrek door, naar de deur en daarachter de trap die omlaag leidde. Even later bevonden ze zich in het vertrek waar de meisjes door de vier smokkelaars en de grote bouvier verkracht waren. Op de tafel met de vier stoelen en het bed na was de kamer geheel leeg. Het was moeilijk te geloven dat dit maandenlang het onderkomen van de smokkelaars was geweest en dat ze daar niets van hadden gemerkt. Dick liep naar de deur aan de andere kant van de kamer terwijl hij in zijn broekzak tastte. Even later had hij de sleutel van het hangslot gevonden en keek vragend zijn broer aan. Die knikte. Dick opende het hangslot en maakte de deurgrendel los. Toen opende hij langzaam de deur. Ze werden niet besprongen door vier boze smokkelaars. In plaats daarvan strekte de gang zich honderden meters voor hen uit, nog steeds op regelmatige afstanden verlicht. Dick maakte een sprongetje van schrik toen het licht onverwachts uitging en de gang opeens pikdonker werd. Even later sprong het licht weer aan en grijnsde Julian enigszins schaapachtig naar hem, zijn hand nog bij de schakelaar naast de deur. “Sorry.’, verontschuldigde hij zich. “Ik neem aan dat er aan de andere kant van de tunnel nog zo’n schakelaar zit. De smokkelaars hadden zoveel haast en paniek dat ze vergeten zijn om het licht uit te doen.’ Dick voelde zijn hartslag langzaam weer tot rust komen. “Ik hoop maar dat het licht niet uitvalt wanneer we halverwege de tunnel zijn. Ik neem tenminste aan dat we de tunnel gaan verkennen?’ Julian knikte. “Ja, ik wil wel weten waar hij precies uitkomt. Het lijkt mij handig om een alternatieve route van het eiland te weten, mocht er iets met de boot gebeuren.’ Dick was het met hem eens en even later liepen ze door de lange gang. Er leek geen einde aan te komen. De gang liep niet helemaal recht, maar had een paar flauwe bochten. Steeds wanneer ze een bocht hadden gerond verwachtten ze het einde van de tunnel te zien en steeds werden ze teleurgesteld. Eigenlijk was dat ook logisch. Kirrin-eiland lag twee tot drie kilometer van de kust, dus de tunnel moest minstens zo lang zijn. De muren bestonden uit oude, grote stenen en hoe langer de jongens liepen, hoe meer ze zich erover verbaasden dat iemand minimaal een eeuw geleden al in staat was geweest om zo’n tunnel te bouwen, onder de zee door. Hier en daar druppelde er wat water van het plafond, maar dat was condens en geen zeewater. Toch was het geen aangename gedachte dat de tunnel onder een zee doorliep die tientallen meters diep was. Dick en Julian waren dan ook opgelucht toen ze eindelijk het einde van de tunnel bereikten. Ook hier bevond zich een deur. Hij stond open, nog een bewijs dat de smokkelaars erg veel haast hadden gehad. Nieuwsgierig keken de jongens naar wat zich achter de deur bevond. Hier was geen kamer, maar het begin van een wenteltrap die omhoog liep. Ze begonnen hem te beklimmen, blij dat ze uit de lange gang waren. Na een paar omwentelingen zagen ze licht, geen kunstmatige licht maar daglicht. Ze bevonden zich aan het einde van een diepe, lage grot die een knik naar links maakte zodat de opening niet te zien was, op een zwak schijnsel van het daglicht na. Terwijl ze naar de opening liepen zagen ze dat de grot op een strandje uitkwam. In de verte zagen ze Kirrin-eiland liggen. Julian keek om zich heen. Links en rechts van het strand waren rotswanden die tot in de branding reikten en zo hoog waren dat niemand het aanlokkelijk zou vinden om ze te beklimmen. Het kleine strandje was op die manier bijna hermetisch afgesloten zodat het hem niet verbaasde dat niemand nog de grot ontdekt had. En zelfs als iemand de grot al ontdekte, dan was het heel goed mogelijk dat de opening naar de wenteltrap niet ontdekt werd door de scherpe knik die de grot maakte. Hij keek vanaf het strandje de grot in en kon alleen de eerste meters zien. Achterin de grot was het geheel donker. “Kijk, de smokkelaars zijn die kant op gegaan.’, zei Dick, wijzend naar een paar vage voetafdrukken in het zand. Die liepen naar links, tot aan de rotspartij. De jongens liepen naar de rotswand en zagen tot hun verbazing dat daar op regelmatige afstanden inkepingen in zaten. Binnen de korste keren waren ze tegen de rotswand op geklommen en nieuwsgierig keken ze over het landschap uit. “He, ik herken dit!’, riep Julian verrast uit. “Hier zijn we vaker geweest!’ “Ja!’, riep Dick op zijn beurt. “Dit is vlak bij George’s huis! Jeetje, te bedenken dat we steeds zo dicht bij de geheime gang zijn geweest! Ik kan me zelf herinneren dat we hier toen nog gezocht hebben!’ “Ja, ik ook!’, lachte Julian. “We zijn toen zelfs nog van plan geweest om deze rotswand af te dalen! Als oom Quentin ons toen niet voor het eten was komen geroepen en ons tegen had gehouden omdat hij het te gevaarlijk vond hadden we de tunnel misschien toen al gevonden!’ “Misschien maar goed ook.’, bedacht Dick. “Anders waren we de smokkelaars misschien toen al tegengekomen…’ “Kom, laten we naar George’s huis gaan.’, stelde Julian voor. “Ik heb een idee gekregen.’ Nieuwsgierig volgde Dick zijn broer. Nog geen vijf minuten later waren ze bij het huis gearriveerd. Ze wisten dat George’s vader en moeder op vakantie waren en het huis afgesloten. Maar ze wisten ook dat er een reservesleutel in het berghokje verstopt lag. Oom Quentin was zo verstrooid dat hij zijn sleutel vaak vergat of kwijtraakte en ten einde raad had tante Fanny uiteindelijk maar een sleutel bij laten maken, zodat haar man dan toch het huis binnen kon komen. De sleutel was gauw gevonden en even later waren de jongens binnen. “Kom, dan gaan we naar de werkkamer van oom Quentin.’, zei Julian, terwijl hij zijn broer al voorging. De werkkamer van de professor bevond zich op de eerste etage en was altijd verboden gebied voor de kinderen. Dick aarzelde dan ook even voor hij zijn broer naar binnen volgde, hoewel hij wist dat zijn oom er niet was. Verbaasd keek hij toe hoe Julian in de kamer begon te zoeken. “Ah, daar is hij.’, zei Julian opeens en bukte zich om iets uit een kast te pakken. Tot zijn verbazing zag Dick dat het een camera was, klein maar geadvanceerd. Hij wist dat hun oom daar zijn experimenten mee filmde en hem zodanig had aangepast dat hij met gewone videobanden kon opnemen. Oom Quentin had het namelijk altijd een bezoeking en vooral tijdverspilling gevonden om de normale, kleine filmbandjes over te moeten zetten op videobanden zodat hij ze in zijn videorecoder kon afspelen. “Wat ben je daarmee van plan?’, vroeg hij zijn broer, hoewel hij het antwoord al wist. “Wat denk je?’, lachte Julian. “Ik kwam op het idee toen jij vanochtend zei dat je wenste dat we een camera hadden toen George de hengst neukte.’ “Hhmm, het lijkt mij wel een goed idee.’, zei Dick. “Maar denk je dat de meisjes het ook willen? Ik bedoel, na wat ze afgelopen nacht allemaal beleefd hebben…’ “Ik denk dat ze het niet erg zullen vinden.’, was Julian overtuigd. “Waarschijnlijk zelfs opwindend, hen kennende! Het is toch heel wat anders om vrijwillig gefilmd te worden, dan voor een camera verkracht te worden.’ Daar was Dick het mee eens. Hij keek om zich heen en zag een stapeltje videobanden liggen. Een paar waren al bespeeld, maar er waren er drie die nog in hun verpakking zaten. “Laten we deze meenemen.’, zei hij. “De volgende keer dat we in het dorp zijn kopen we nieuwe, zodat Oom Quentin niets in de gaten heeft. Ik hoop niet dat we de camera stuk maken. Dat zou hij ons nooit vergeven!’ “Ach, zolang we maar voorzichtig zijn kan er niets mee gebeuren.’, vond Julian, terwijl hij een van de banden uit zijn verpakking haalde en in de camera stopte. Toen wees hij naar een apparaatje dat naast de videobanden lag. “Neem die oplader ook mee. Zo te zien zit er een reserveaccu in. Als de accu in de camera leeg raakt, kunnen we die gebruiken terwijl we deze weer opladen. Het is maar goed dat de geheime gang elektriciteit heeft. Daar kunnen we mooi de oplader op aansluiten.’ Dick vond een plastic tas en stopte daar de videobanden en de oplader in. Julian keek ondertussen verder in de kast waar hij de videocamera gevonden had en vond een kleine koffer die bij de camera hoorde. Hij deed daar de camera in, zodat hij onderweg terug naar het eiland goed beschermd zou zijn.”