De vijf op Kirrin-eiland – Hoofdstuk 17

Bevrijd Gerrit had de camera net uitgezet en op de tafel gelegd toen het geluid begon. Aanvankelijk zacht, maar al snel steeds luider en doordringender klonk het en het leek van alle kanten te komen. Het was het harde, ritmisch toe- en afnemende geluid van een sirene. Het effect dat het op de mannen had was bijna potsierlijk. Ze sprongen een gat in de lucht en keken met grote, geschrokken ogen alle kanten uit. “Shit, de politie!’, riep Gerrit. “Wegwezen, jongens! Haar broers moeten de smerissen gewaarschuwd hebben!’ Ondanks zijn paniek had hij nog de tegenwoordigheid van geest om de camera van de tafel te grijpen en zijn kameraden de opdracht te geven het laatste krat mee te nemen. Toen renden ze met z’n vieren op de deur naar de gang af en het was bijna lachwekkend om te zien hoe ze daar haast bekneld raakten. Vooral doordat ze allemaal hun lul nog uit hun broek hadden hangen. Kastor was een moment lang op George verstijfd, nog helemaal in de ban van zijn uitzinnige paring met het meisje, maar toen koos ook de bouvier eieren voor zijn geld en glipte de deur door, de lange gang in. Annie en George bleven helemaal verbouwereerd achter, met open mond de vier mannen en de bouvier nakijkend. Toen begon George te lachen. “De sirene, Annie!’, gierde ze. “Dat is de sirene die mijn vader altijd gebruikt als hij een gevaarlijk experiment begint!’ Annie begon ook te lachen. De meisjes zaten nog te lachen toen Dick en Julian opeens het vertrek binnen stormden, vooraf gegaan door een woest blaffende Timmy. De jongens omhelsden de beide meisjes, zichtbaar opgelucht. “Ben je in orde?’, vroeg Julian zijn zusje. “Is alles oke?’, vroeg Dick op zijn beurt zijn nichtje. “Wat hebben jullie…’ “Hoe hebben jullie…’, begonnen de meisjes. Het duurde even voor Dick en Julian de tijd kregen om het uit te leggen. “We werden wakker gemaakt door Timmy.’, begon Julian. “En toen wisten we meteen dat er iets mis was. We zochten jullie, maar konden jullie in het begin niet vinden.’ “Ja, en toen kwam Timmy met zijn superneus.’, vervolgde Dick. “Hij leidde ons opeens naar de ruine. Ik kan je vertellen dat we wel even raar keken toen hij bij een muur bleef staan, kwispelend en wel. Ik dacht dat hij helemaal gek geworden was!’ “Maar dat was hij niet.’, vulde Julian aan. “Het duurde even voor we door hadden hoe die geheime deur open ging. Er zit een steen die je in kunt drukken en dan kun je de deur open duwen. We zijn heel zachtjes naar binnen gegaan, want we hoorden mannen praten en… en andere geluiden.’ George kon wel verzinnen wat die “andere geluiden’ waren. Ze zag Annie’s gezichtje rood worden en begreep dat zij het ook begreep. “Nou ja, uiteindelijk kwamen we onder aan de trap en konden hier naar binnen kijken. Het… eh…het was een hele schok, dat kan ik je wel verzekeren.’ Het bleek dat de jongens net aangekomen waren op het moment dat Annie door de grote bouvier werd geneukt. De jongens waren een poosje blijven staan kijken, niet wetend wat ze moesten doen. “Ja ja.’, zei Annie droogjes. “Volgens mij vonden jullie het gewoon te opwindend en moesten jullie wel even kijken.’ Nu was het de beurt van de jongens om een rood gezicht te krijgen en George giechelde even toen ze hun schuldige blik zag. “Ga door.’, spoorde ze de jongens aan. “Hoe kwamen jullie er op om die sirene af te laten gaan? Het joeg die mannen echt de stuipen op het lijf.’ “Dat was Dick zijn idee.’, legde Julian uit. “We wilden eerst de politie waarschuwen, maar dat zou gewoon te lang hebben geduurd. Wie weet wat die kerels ondertussen met jullie zouden hebben gedaan! Misschien hadden ze jullie wel ontvoerd! Toen herinnerde Dick zich de sirene die je vader soms laat afgaan.’ “Ja, ik heb altijd al gevonden dat hij op de sirene van een politieboot klonk. Volgens mij heeft je vader hem daar zelfs vandaan, George.’ George knikte. Volgens haar had haar vader haar dat eens verteld. “Het heeft in ieder geval geholpen.’, zei ze lachend. “Ze vlogen de gang door alsof alle duivels uit de hel hen op de voeten zaten.’ Nu was het de beurt van de meisjes om over de tunnel te vertellen die onder de zee naar het vasteland liep. Ze vertelden hoe ze de geheime deur hadden ontdekt en wat er daarna allemaal was gebeurd. Dick en Julian konden het nauwelijks geloven, hoewel ze een deel ervan met eigen ogen hadden kunnen zien. “Smokkelaars van kinderporno!’, fluisterde Dick. “En dat allemaal op jouw eiland, George! Wie weet hoe lang het al bezig was!’ Dat was een schokkende gedachte. Misschien waren de mannen er al geweest de vorige keer dat ze hun vakantie op het eiland hadden doorgebracht. “Wat doen we nu?’, vroeg Dick. “We kunnen hen toch niet laten gaan?’ “Ik weet het niet.’, bekende Julian. “Ik denk niet dat ze ooit terug zullen komen. Ze zijn veel te bang dat ze door de politie worden opgepakt. En ik voel er zelf ook niet veel voor om naar de politie te gaan. Dat geeft alleen maar problemen en we kunnen de rest van de vakantie dan wel op onze buik schrijven. Als vader en moeder hiervan horen zullen we meteen naar huis moeten. Maar ik vind dat jullie meisjes dat moeten beslissen. Tenslotte zijn jullie het slachtoffer…’ Annie en George keken elkaar onzeker aan. Ze hadden hier nog niet eens aan gedacht. Wat als hun vader en moeder de videoband kregen te zien? Of de politie? Die zouden hem zeker bekijken omdat het bewijsmateriaal was. “Ik… ik denk dat we beter niet kunnen vertellen wat hier is gebeurd.’, vond George. “Ik ook.’, stemde Annie in. “Tenslotte mankeren we niets. En zo erg was het niet. Alleen in het begin was ik erg bang…’ Dick liep naar de deur die naar de lange tunnel leidde en nog steeds open stond. Hij sloot hem en zag dat hij een grendel had met een hangslot. Hij vergendelde de deur, draaide het slot dicht en stak de sleutel in zijn broekzak. “Zo, nu kunnen ze in ieder geval niet meer langs de gang terug komen.'”