De vijf op Kirrin-eiland – Hoofdstuk 13

De smokkelaars Nieuwsgierig keken Annie en George om zich heen. Ze voelden zich een beetje teleurgesteld, want de kamer was helemaal leeg. Toen zagen ze de deur achter in het vertrek. Hij stond op een kiertje en er achter brandde geen licht. “Het is toch wel een beetje eng.’, vond Annie. “Stel dat er wel iemand anders is!’ George aarzelde ook, maar ze hield zich groot. “Ach, wie zou er dan moeten zijn? Iedereen weet dat het eiland van mij is en dat mijn vader het niet duld dat er iemand anders komt dan wij. Kom, ik wil weten waar die deur naar toe gaat.’ Ze liep op de deur af, gevolgd door een aarzelende Annie. George duwde de deur verder open en stapte dapper door de deuropening. Het licht uit het voorste vertrek viel nu verder naar binnen en de meisjes zagen een trap die omlaag leidde. Onder aan de trap zagen ze nog een lichtschijnsel en daardoor aangemoedigd daalden ze de trap af. Beneden aangekomen kwamen ze in een tweede vertrek terecht, groter dan de eerste. Verbaasd keken ze om zich heen. In het midden van de kamer stonden een tafel en een viertal stoelen. In een hoek stond een groot bed en tegen een van de muren stonden allemaal houten kratten opgestapeld. Een paar steekwagentjes stonden er naast. De meisjes keken even verbaasd naar een videocamera die op een statief in een hoek van het vertrek stond. Die moest haar vader gebruiken om zijn experimenten mee vast te leggen, dacht George. “Kijk, daar is nog een deur.’, zei George, naar de overkant van de kamer wijzend. Ze liep er op af en opende hem voorzichtig, terwijl Annie over haar schouder keek. Ze zagen een hele lange gang, op regelmatige afstand verlicht door lampen. De gang was zo lang dat ze het einde niet konden zien. Allebei begrepen ze meteen wat ze ontdekt hadden. “Jeetje, dit is de geheime gang, George! Dit is de geheime gang die naar het vasteland loopt! We hebben hem eindelijk ontdekt!’ “Nee, wij niet.’, bracht George er tegenin. “Hij moet door mijn vader ontdekt zijn. En dat moeten zijn spullen zijn.’, zei ze, wijzend op de kratten. Ze sloot de deur en liep naar de opgestapelde kratten. Een van de kratten stond voor de stapel op de grond en het deksel stond een beetje open. George knielde er voor neer en opende het deksel verder. Nieuwsgierig keek ze naar binnen en haar ogen werden groot toen ze zag wat er in de krat zat. “Wat zit er in?’, vroeg Annie nieuwsgierig, vruchteloos over de schouder van haar nichtje kijkend. “Toe, laat eens zien.’ George reikte in de krat en tot Annie’s verbazing haalde ze er een videoband uit. Geschokt keek ze naar de foto op de hoes. Ze zag het gezichtje van een piepjong meisje, druipend van het sperma, terwijl de grote, zwarte lul van een neger tussen haar lippen zat. Met trillende hand nam ze de videoband van George over en draaide hem om om de achterkant te kunnen bekijken. Daar stonden nog meer foto’s op, kleiner dan de foto op de voorkant. Maar ze lieten niets aan de verbeelding over. Ze zag hetzelfde meisje, geheel naakt, nu in allerlei houdingen terwijl ze door een grote neger geneukt werd. “God!’, bracht ze uit. “Dat… dat meisje is nog geen tien jaar oud, George!’ Haar nichtje had ondertussen een tweede videoband uit het krat gehaald en de foto’s op deze hoes schokten de meisjes nog meer. Weer zagen ze een jong meisje, zo mogelijk nog jonger dan de eerste, maar zij werd niet door een man genomen. In plaats daarvan werd ze door een grote, woest uitziende hond geneukt! Op een van de foto’s had ze zelfs zijn grote, rode hondelul in haar mondje zitten, haar lieftallige gezichtje druipend van het sperma van het beest. “Kinderporno!’, fluisterde George. “Annie, dit kan nooit van mijn vader zijn! Maar… maar van wie is het dan?’ “Die banden zijn van ons, meisjes.’, klonk opeens een mannenstem achter hen. Dodelijk geschrokken lieten de meisjes de videobanden uit hun handen vallen en schoten overeind. Tot hun schrik zagen ze vier mannen achter hen bij de deuropening richting de trap staan. De meisjes waren zozeer in de videobanden opgegaan dat ze hen niet eens hadden horen aankomen. George was de eerste die reageerde. Ze vloog op de deur af die naar de lange gang leidde. Maar een van de mannen was haar te snel af en voor ze er erg in had had hij haar bij haar middel gegrepen en met een zwaai bovenop de tafel gedeponeerd. Annie werd door een andere man bij haar bovenarm gegrepen en op haar beurt ruw naar de tafel geduwd. “Zo zo, wat hebben we hier.’, zei de man die George had gegrepen. “Jullie begrijpen toch wel dat we hier helemaal niet blij mee zijn.’ “Dat mag je zeggen.’, gromde een van de andere kerels. “We hadden hier de ideale smokkelmethode ontdekt. Wie houdt dit eiland nu in de gaten? Geen mens toch? Het is een kleine kunst om het smokkelwaar vanaf een vrachtschip naar dit eiland te varen en hier vandaan via die tunnel naar het vasteland te brengen. We hielden de douane keer op keer voor de gek. En nu wordt het door jullie meisjes verpest. Shit, wat moeten we nu met jullie beginnen.’ Annie en George keken de mannen angstig aan. Ze begrepen opeens in wat voor wespennest ze zich hadden gestoken. En de jongens wisten niet eens dat ze hier waren. “We… we zullen niemand iets vertellen.’, probeerde Annie. De eerste man die gesproken had lachte schamper en schudde zijn hoofd. “Sorry, maar daar kunnen we echt niet op vertrouwen.’ Hij wendde zich met een kwaad gezicht naar een van de andere mannen. Met een schok herkenden Annie en George hem als de grote neger die op een van de videobanden had gestaan. En hij hield aan een hand de honderiem vast van een grote hond die ze onmiddelijk herkenden als de hond van de andere videoband. “Verdomme, Ali, hoe vaak hebben we niet gezegd dat die deur hier boven altijd dicht moet blijven!’ “Jezus Henk, hoe kon ik nu weten dat er iemand op het eiland was?’, verdedigde de neger zich. “We zitten hier al maanden en er is nog nooit iemand geweest.’ De man die Henk genoemd was en duidelijk de baas was spuwde verachtelijk op de grond en zei: “Nou, ga jezelf nuttig maken en kijk of er nog meer mensen zijn. Maar laat je niet zien, hoor je! Twee pottekijkers zijn genoeg en als ze die grietjes gaan zoeken zullen ze hen hier toch nooit kunnen vinden.’ De neger liep de kamer uit na de honderiem rond de deurknop te hebben geslagen en minutenlang bleef het stil in het vertrek. De meisjes durfden zich niet te bewegen, bang als ze waren voor de gezichten van de mannen. Toen kwam de neger weer terug, met een bezorgd gezicht. “Er staan twee tenten op de open plek. Volgens mij zijn de meisjes hier niet alleen. Ik kon niet dichterbij komen om te kijken, want er liep een hond rond.’ Henk wendde zich tot de meisjes en vroeg op barse toon: “Wel, zijn er nog anderen?’ Annie knikte schuchter en fluisterde bijna: “Mijn twee broers. Maar die slapen.’ “Laat ze dan maar lekker slapen.’, grijnsde een van de mannen die zich tot dan toe stil had gehouden. “Geen slapende honden wakker maken, zou ik zeggen.’ “Daar heb je wel gelijk in, Ko.’, zei Henk. Hij dacht een poosje na en zei toen: “Eigenlijk maakt het niet veel uit. We waren toch van plan om deze operatie op te doeken. We gebruiken deze route eigenlijk al te lang. Toch is het jammer… we hadden die tunnel altijd later nog een keer kunnen gebruiken.’ Hij wendde zich tot de vierde man en zei: “Gerrit, jij blijft hier om op die meisjes te letten. De rest helpt mij om de laatste kratten naar het vasteland te brengen.’ De drie mannen begonnen met de kratten te sjouwen. Ze laadden ze op de steekwagentjes en rolden die door de deuropening richting de lange gang. De meisjes en de achtergebleven man hoorden hun voetstappen langzaam wegsterven en bleven alleen achter. Gerrit vloekte opeens. “Verdomme, zijn ze dat open krat vergeten! Nou ja, die komt straks wel.’ Hij keek grijnzend naar de twee meisjes en vroeg op plagende toon: “En, hoe vonden jullie de foto’s op die videobanden? Wonden ze jullie niet op?’ Toen Annie en George zwegen lachte hij en zei: “Ik heb me tenminste goed vermaakt met al die jonge grietjes. Er zaten geile sletjes tussen, hoe jong ze ook waren.’ Hij zweeg verder en in een drukkende stilte wachtten ze de terugkomst van de andere drie mannen af. Een kwartiertje later hoorden ze voetstappen door de gang naderen en even later kwamen de mannen het vertrek binnen. “Zo, die staan in de bestelwagen.’, zei Henk. Toen zag hij de open krat staan en net als Gerrit vloekte hij. “Nou ja, we moeten de camera ook nog meenemen.’ Dat bracht hem duidelijk op een idee en hij bekeek de meisjes schattend. “Eigenlijk zijn jullie al te oud voor de films die wij maken. Maar het is wel een manier waarop jullie de schade kunnen terug betalen die we door jullie pottekijkers hebben opgelopen.'”