De vijf op Kirrin-eiland – Hoofdstuk 12

De ontdekking van de meisjes “Jeetje.’, zei George even later, tevreden smakkend met haar lippen. “Dat jullie nog zoveel zaad over hadden!’ Dick en Julian glommen van trots. Ze beseften opeens dat ze die ochtend al drie keer klaar waren gekomen, een prestatie die vooral aan de twee meisjes toegeschreven kon worden. Die waren er toch maar in geslaagd om hen opgewonden te krijgen als ze nooit eerder geweest waren. “Welkom bij de club, Timmy!’, lachte Dick, de grote hond achter zijn oren krabbend. “Maar ik zou eigenlijk boos moeten zijn. Zomaar ons zusje verkrachten!’ “Nee, dat heeft hij niet!’, riep Annie bijna verontwaardigd uit. Ze had het gevoel alsof ze de lieve hond moest verdedigen. “Nou ja, niet echt. Tenslotte heeft hij ons mogen likken. En dan is het toch niet meer dan eerlijk dat hij zelf ook aan zijn trekken komt!’ Ze zag de lachende gezichten van haar broers en nichtje en begreep opeens dat Dick haar maar plaagde. Om haar rode hoofdje te verbergen dook ze opeens in het koele water van het meertje. De anderen volgden haar voorbeeld op en al snel volgde er weer een vrolijk watergevecht. Later waren ze terug bij de tenten. Het was al middag en Dick en Julian besloten om meer hout te zoeken voor het kampvuur die avond, terwijl de meisjes wat te eten klaarmaakten. Toen de jongens terug waren vielen ze met z’n allen hongerig op het voedsel aan. Tenslotte hadden ze een inspannende ochtend achter de rug. De rest van de dag verliep rustig. De kinderen luierden bij de tenten, genietend van de warme zon en hun vrijheid. Ze waren nog helemaal vol van alles wat er al gebeurd was in hun nauwelijks begonnen vakantie en wisten dat er nog veel meer zou volgen. Die avond kropen ze al vroeg hun tenten in, vermoeid als ze waren. Annie lag echter nog lang wakker, niet in staat om de gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen te laten rusten. Ze glimlachte toen ze een zacht gesnurk uit de tent van de jongens hoorde komen. Het verbaasde haar niet dat haar broers als een blok in slaap waren gevallen. Tenslotte hadden ze die ochtend een zware inspanning moeten leveren. Na een poosje gaf het blonde meisje het op. Ze was gewoon te rusteloos om te kunnen slapen en besloot om een stukje te gaan wandelen. Ze kroop uit de tent en rekte zich uit, een blik over de open plek werpend. Er stond een bijna volle maan hoog aan de hemel zodat het verrassend licht was. Opeens verstijfde ze. Haar blik was op de donkere schaduw van de oude ruine blijven rusten en verbaasd zag ze daar een lichtschijnsel. Het was niet het zachte licht van een vuurtje, maar het heldere licht van een elektrische lamp. Even dacht ze dat er iemand met een zaklantaarn liep, maar het licht bewoog niet. “George!’, riep ze zachtjes naar de tent. “George, kom eens!’ Haar nichtje antwoordde slaperig: “Wat is er?’ Ze kroop uit de tent en kwam naast haar staan. Annie wees naar het vage licht bij de ruine. “Is… is je vader soms op het eiland?’ George keek net zo verbaasd als haar blonde nichtje. Ze begreep wat Annie bedoelde. Hoewel het kleine eiland van haar was, werd hij ook vaak door haar vader gebruikt voor zijn geheimzinnige experimenten. Haar vader was namelijk uitvinder en hield niet van pottekijkers wanneer hij aan het werk was. Omdat het eiland het grootste deel van het jaar helemaal verlaten was was het voor hem dus de ideale plek om te werken. Hij had daarvoor een paar kamers van de oude ruine ingericht en George wist dat hij die het jaar daarvoor voorzien had van elektriciteit. “Nee, mijn vader en moeder zijn samen op vakantie.’, vertelde ze. “Maar misschien dat hij het licht heeft laten branden. Je weet hoe verstrooid hij soms is.’ Annie giechelde. Ze wist dat inderdaad heel goed. “Kom, laten we even gaan kijken.’ George volgde haar blonde nichtje toen die naar de ruine begon te lopen. Ze vroeg zich even af of ze de jongens niet wakker moesten maken. Maar die lagen zo lekker te slapen dat ze het niet over haar hart kon krijgen. En ze zouden zo weer terug zijn. Even later stonden ze op de binnenplaats van het oude kasteel en keken naar de rechthoek van licht die uit een van de muren scheen. “Dat is vreemd.’, vond George. “Ik heb nooit geweten dat daar een deur was. En het is ook niet een van de kamers waar mijn vader soms werkt.’ Annie was opgewonden. “Misschien heeft hij wel een geheime kamer ontdekt! Je weet toch wat voor verhalen er over het kasteel worden verteld?’ Dat wist George inderdaad. Volgens de verhalen in het dorp was het kasteel vroeger gebruikt door smokkelaars en hadden die geheime kamers ingericht om hun smokkelwaar in op te kunnen slaan. Er was zelfs een verhaal over een tunnel die helemaal onder de zee door naar het vasteland liep. De kinderen hadden daar in voorgaande vakanties vaak naar gezocht, maar nooit kunnen vinden. Hun nieuwsgierigheid was geprikkeld en de twee meisjes liepen naar de deur. Hun opwinding steeg toen ze die zagen. Het was een zware, houten deur, maar de buitenkant was bekleed met dezelfde stenen als waar de muur van was gemaakt. Was hij dicht geweest dan zou hij volkomen opgegaan zijn in de muur en hadden ze nooit geweten dat het een deur was. “Het is echt een geheime ingang!’, zei George opgewonden. “Goh, dat mijn vader het daar nooit over heeft gehad!’ “Ach, je kent hem toch?’, zei Annie lachend. “Je vader is alleen geinteresseert in zijn uitvindingen. Hij vindt oude, geheime kamers helemaal niet belangrijk! Kom, dan gaan we kijken!’ Samen liepen de twee meisjes de verlichtte kamer in.”