De vijf op Kirrin-eiland – Hoofdstuk 1

Dit verhaal speelt zich af voor het verhaal “Annie en George op kostschool “. Het komt wat traag op gang, maar wordt later beter. De aankomst Julian en Dick trokken stevig aan de riemen toen de boeg van de grote roeiboot de eerste rollers van de branding bereikte. Dit was het meest riskante deel van de overtocht naar het eilandje. Als ze nu geen tempo maakten zou de boot dwars op de golven komen te liggen en waarschijnlijk omslaan. Alle kinderen konden goed zwemmen, maar het zou een probleem worden om de grote boot dan weer rechtop te krijgen, zodat ze het risico liepen op het eiland te stranden. Annie en George zaten geknield voorin de boot en gaven de jongens, die met de rug naar de boeg zaten, druk aanwijzingen. Ze zouden welliswaar op een zandstrand landen, maar hier en daar waren er verradelijke rotsen in het ondiepe water die ze moesten zien te ontwijken. “Naar rechts, jongens!’, riep Annie toen haar ogen een gemeen scherpe rots vlak onder de oppervlakte van het wilde water ontdekten. “Nog verder! Nog ietsje verder! En nu recht vooruit!’ Boegwater sproeide over de meisjes heen toen de roeiboot door de wilde branding schoot. Een schok voer door het vaartuig toen ze op het witte strand schoof. Snel sprongen de kinderen uit de boot en begonnen te trekken, hem met moeite een paar meter verder het strand op schuivend. Julian reikte in de boot en vond een houten hamer en een puntige stok. Hij sloeg die in het zand waarna zijn broer het touw dat aan de boeg van de boot hing aan de stok bond om de boot te verankeren. “Zo.’, zei Dick. “Die zal niet gauw wegdrijven.’ “Dat denk ik ook niet.’, lachte Julian. “Het is momenteel hoog water dus hoger dan dit zal de waterlijn niet komen. Kom, dan halen we de spullen uit de boot.’ Samen met zijn jongere broer haalde de blonde jongen de vier rugzakken en de twee tassen met de tenten uit de boot. Verder waren er nog een paar dozen met etenswaren. De kinderen verdeelden het bagage onder elkaar, waarbij de meisjes niet onderdeden voor de jongens. Even later verlieten ze het strand en volgden een smal paadje richting het midden van het eiland, gevolgd door Timmy die uitbundig om hen heen sprong en regelmatig luid blaffend in het struikgewas verdween, waarschijnlijk achter een konijn of ander klein wild aan. George liet het dier maar zijn gang gaan, wetend dat het alleen maar spelen was. De hond zou nog geen vlieg kwaad kunnen doen. Na een paar minuten lopen kwamen ze op een grote open plek aan. Midden op de open plek stond een oude ruine. Het oude kasteel was door de tijd aangetast en eigenlijk alleen de grote toren was nog helemaal intact. De kinderen wisten dat ze vanaf die toren een schitterend uitzicht hadden op het eiland, maar daar hadden ze nu geen tijd voor. Eerst moesten ze de tenten opzetten. Zoals altijd liepen de kinderen elkaar daarbij behoorlijk in de weg en wist de een het weer beter dan de ander. Toch slaagden ze er in om beide tenten opgezet te krijgen, een voor de meisjes en een voor de jongens. Tevreden met hun werk keken ze even naar het kleine kamp. Julian zag dat er nog een klein stapeltje brandhout van de vorige vakantie lag en nam zich voor om later op de dag meer hout te zoeken. “Heerlijk!’, riep hij vrolijk uit. “Vier weken van zalig nietsdoen! Ik ben benieuwd wat voor avonturen we deze vakantie gaan beleven!’ Annie lachte en zei: “Je doet net alsof we elke vakantie de spannendste dingen beleven. Met de paasvakantie hebben we helemaal niets beleefd, weet je nog?’ “Maar deze vakantie gaat dat anders worden. Ik voel het gewoon!’, wist haar oudste broer zeker. Later zou blijken dat hij meer dan gelijk had. “Kom, we gaan zwemmen!’, stelde Dick voor. “Die roeitocht heeft me helemaal warm en zweterig gemaakt.’ De kinderen zochten hun zwemkleding bij elkaar en liepen even later langs de ruine. Aan de andere kant van de open plek liep een smal paadje tussen struiken en bomen door en ze volgden dat een paar minuten lang. Toen kwamen ze op een andere open plek, iets kleiner dan de eerste en bijna helemaal in beslag genomen door een kleine meer. Aan de overkant stortte zich een stroompje het meertje in, een kleine waterval vormend. Dit was de lievelingsplek van Annie. De open plek met het meertje en de kleine waterval waren ronduit sprookjesachtig te noemen. “Gaan jullie je maar achter die struiken verkleden.’, stelde Julian aan de meisjes voor. “Wij hebben onze zwembroek al in onze tent aangetrokken.’ Terwijl de meisjes zich in de struiken terugtrokken om zich te verkleden, doken Dick en hij al in het koele, heldere water. Al gauw waren ze samen met Timmy bezig met een heus watergevecht, waarbij de hond het nog bijna won van de twee jongens. Toen onderbrak Julian hun stoeipartij om met open mond naar de waterkant te kijken. Annie en George waren tussen de struiken vandaan gekomen, beiden gekleed in een bikinibroekje en -behaatje. Julian besefte meteen dat hij de meisjes al een jaar lang niet in hun zwemkleding had gezien. Allebei waren ze al mooi door de zon gebruind, maar dat was niet wat zijn aandacht had getrokken. Bewonderend keek hij naar de borstjes van de meisjes die hun behaatje strak deden opbollen. Het was voor het eerst dat hij besefte dat de meisjes al tietjes hadden en hij voelde zijn gezicht rood worden toen hij voelde wat dat in hem teweeg bracht. Vol schaamte dook hij onder water, bedenkend dat hij niet zo mocht kijken naar zijn zusje en nichtje. Annie en George waren zich ondertussen helemaal niet bewust van Julians verwarring en doken lenig in het anderhalve meter diepe water. Al gauw mengden ze zich in het watergevecht, vrolijk schaterend en giechelend wanneer ze door de jongens onder werden geduwd. Het werd een vrolijk uurtje en na afloop was Julian zijn plotseling opgekomen gevoelens voor de meisjes al weer vergeten. De kinderen waren gearriveerd op Kirrin-eiland.”