Net voordat ik mijn mond kan openen om te antwoorden, wordt mijn woord onderbroken door Hans. Hij vertelt mijn moeder dat ik tijdens een fietstocht gestoken ben in mijn oog door een paar insecten. Een zucht van opluchting ontsnapt me. Hans heeft me gered van een lastige situatie door een verzonnen verhaal naar voren te brengen, maar de waarheid blijft dus nog steeds verborgen.
Terwijl mijn moeder Hans bedankt voor zijn uitleg, besef ik dat mijn bewondering voor hem groeit. Ik begin steeds meer naar hem op te kijken, en ik kan niet helpen maar de gelijkenissen te zien tussen hem en Bernard. Beide mannen zijn als vaderfiguren voor me, met hun vriendelijke en zorgzame aard. En het is moeilijk om niet te merken dat ze allebei bolle lichamen hebben, maar ze stralen een kracht uit die verder gaat dan hun fysieke verschijning. Ze zijn ook echte beesten in bed.
Ik draai me om om naar de badkamer te gaan, maar Hans volgt me op de voet, alsof hij mijn schaduw is. Voordat we de badkamer kunnen bereiken, tikt mijn moeder ons op de vingers met een zachte, maar duidelijke stem. “Nee, voor vandaag hebben jullie genoeg gedaan. Ga maar apart.” Een golf van teleurstelling overspoelt me. Ik had gehoopt om nog wat tijd door te brengen met Hans, samen in de douche bijvoorbeeld. Om nog meer bij te leren of gewoon om zijn aanwezigheid te voelen als een geruststellende steun. Maar mijn moeders woorden laten geen ruimte voor discussie.
Ik knik zwijgend en Hans doet hetzelfde. We gehoorzamen, zij het met een lichte tegenzin. De dag eindigt dus met een vleugje teleurstelling, maar ik koester toch de momenten die we samen hebben gehad, wetende dat er altijd meer dagen zullen zijn om te delen.
Terwijl ik langzaam wegzink in een droomwereld, laat ik mijn gedachten afdwalen naar de gebeurtenissen van deze middag. Het avontuur met Bernard, de opwinding van het moment, en vervolgens de onverwachte wending met mijn moeder en Hans. Het zijn momenten die ik koester, die mijn beste dagen van mijn leven lijken te zijn. Ik vraag me af of er ooit een einde zal komen aan deze reeks van gelukkige dagen, of dat ze eeuwig zullen blijven voortduren.
Maar plotseling wordt de serene sfeer van mijn droom verstoord door een bange gil. De droom verandert in een nachtmerrie, en ik word overweldigd door een gevoel van angst en onzekerheid. De vredige rust van mijn gedachten wordt verstoord door duistere beelden en onheilspellende geluiden, en ik word gedwongen om te ontwaken uit mijn droom, teruggebracht naar de harde realiteit van de nacht.
In mijn droom begint de buik van mijn moeder steeds boller te worden, alsof er nieuw leven groeit binnenin haar. Een gevoel van verbazing en verwondering overvalt me terwijl ik realiseer dat ze zwanger lijkt te zijn. Ik word me bewust van een mix van emoties: vreugde, verwachting, maar ook een vleugje ongeloof. De droom bereikt zijn climax in het kraambed, waar ik mijn moeder zie liggen, omringd door verpleegsters en artsen. En daar, in haar armen, ligt een prachtige baby – mijn toekomstige broertje. Mijn hart smelt bij het zien van zijn kleine gezichtje, en ik kan niet helpen maar opmerken hoe sterk hij op mij lijkt.
Maar dan dringt een verontrustende gedachte mijn bewustzijn binnen: zou het kunnen dat ik de verwekker ben? Een golf van verwarring en bezorgdheid overspoelt me terwijl ik worstel met deze gedachte. Het lijkt te gek om waar te zijn, maar toch blijft het idee in mijn hoofd rondspoken, zelfs nadat de droom ten einde is gekomen.
Ik word plotseling wakker, badend in het zweet, mijn ademhaling snel en oppervlakkig. Het duurt even voordat ik besef dat ik luid gedroomd heb. Naast mijn bed staat mijn moeder, een bezorgde blik in haar ogen. “Sorry,” mompelt ze zachtjes, “ik voelde me wat ongemakkelijk en ik hoorde je schreeuwen.” Ongemakkelijk… De woorden echoën door mijn hoofd terwijl ik probeer de verwarrende flarden van mijn droom terug te halen. Het beeld van mijn moeders bolle buik, de suggestie van zwangerschap, en de schokkende gedachte dat ik mogelijk de verwekker zou zijn – het voelt allemaal als een surrealistische nachtmerrie. Ik slik de brok in mijn keel weg en dwing mezelf om rustig te blijven terwijl ik mijn moeder geruststel. Maar vanbinnen blijf ik worstelen met de verwarrende mix van emoties en gedachten die mijn droom heeft opgeroepen. Het zal toch niet…
De volgende morgen
Aan de ontbijttafel staar ik naar mijn bord, maar het eten lijkt me niet te smaken. Mijn ogen dwalen af naar het busje van Hans dat nog steeds buiten staat. Het feit dat zijn auto niet echt kapot was, maar dat hij blijkbaar telkens bij mijn moeder blijft slapen, roept gemengde gevoelens bij me op. Er is een sprankje opwinding, een hint van jaloezie misschien, maar ook een vleugje bezorgdheid.
Toch voel ik de drang om mijn hart te luchten bij Hans over mijn verontrustende nachtmerrie van afgelopen nacht. Ik loop naar buiten en daar staat hij, met zijn kenmerkende rosse haren verlicht door de opkomende zon. “Hey jongen,” begroet hij me met een brede glimlach, “ook zo lekker geslapen na ons heerlijke avontuur gisteren?” Zijn vrolijke toon doet me glimlachen, maar ik voel een knoop in mijn maag als ik denk aan wat ik moet vertellen. De woorden blijven even in mijn keel steken, maar dan besluit ik om de waarheid te delen. “Hans,” begin ik aarzelend, “ik moet je iets vertellen…” en dan ga ik verder met: “Mijn moeder is zwanger.”
Hans feliciteert me verrast. “Proficiat,” zegt hij, “ik wist niet dat je vader zijn spullen nog werkten.” Ik schud mijn hoofd. “Nee, het is van mij.” “Hoe kan dat nu?” vraagt hij verbaasd, “en je weet dat nu al? Dat kan toch niet.” Plotseling dringt de waarheid tot me door. “Oh nee, wacht,” zeg ik snel, “heb ik gezegd dat het in een droom was.”
Hans glimlacht begrijpend. “Je zegt het nu zelf, jongen,” zegt hij geruststellend, “het is een droom, niet echt dus. Maak je geen zorgen, zo snel en gemakkelijk gaat dat niet hoor. En trouwens, je moeder is al in de 40 en jij bent al 18, ze gaan heus geen broertje of zusje meer maken, hoor. Of zou je dat willen misschien?” Ik schud mijn hoofd resoluut. “Nee,” zeg ik vrij snel, “dat zou ik niet willen.”
“Jongen toch, waar zit je toch met je gedachten,” zegt Hans met een lichte zucht. “Trouwens, een eerste keer raak schieten is heel weinigen gegeven.” Hij probeert een glimlach tevoorschijn te toveren, maar ik zie dat hij mijn bezorgdheid serieus neemt. “Heb je trouwens al info gekregen van Bernard? Over je staaltje sperma dat je waarschijnlijk hebt moeten geven tijdens het medische onderzoek voor de voetbal?” Mijn hart slaat een slag over. “Ja,” antwoord ik met een zucht, “en hij zei dat ik heel vruchtbaar was.” De woorden klinken als een echo in mijn hoofd terwijl ik mezelf voor het hoofd sla. Het zal toch echt niet zo zijn… Hans probeert me gerust te stellen, zijn stem zacht en geruststellend, maar ik kan het niet meer uit mijn hoofd zetten. De gedachte dat mijn moeder zwanger zou zijn van mij blijft als een onrustig spook door mijn gedachten spoken, en ik voel me gevangen in een web van angst en twijfel.
“Stan, we kunnen dat niet direct aan haar vragen, toch?” vraagt Hans. Ik slik, de gedachte alleen al maakt me misselijk. “En trouwens, het zou merkbaar worden binnen enkele weken, als haar buik groter wordt of niet.” Zijn stem trilt terwijl hij het zegt. Ik knik langzaam. “Je hebt gelijk, laten we niet meteen in paniek raken.” Hij onderbreekt me en zegt: “Maar ik zal eens polsen of ze nog een kinderwens heeft. Dan weten we direct meer. Als ze nee zegt, dan is het zeker niets.” Hij probeert me gerust te stellen met zijn woorden, maar de onrust blijft knagen.
Ik knik langzaam, mijn gedachten nog steeds in de war. “Ja, laten we dat doen,” mompel ik, mijn stem zwakker dan ik zou willen. “Maar laten we hopen dat het gewoon vals alarm is.” Hans legt zijn hand op mijn schouder en geeft me een bemoedigende knijp. “Kom op, we vinden wel een manier om hiermee om te gaan. En als er echt iets aan de hand is, dan staan we er samen doorheen.” Ik probeer een glimlach terug te geven, maar het voelt geforceerd. Toch knik ik, wetende dat ik op hem kan rekenen. Samen zullen we dit aanpakken, wat er ook gebeurt.
“Hé Annie!” roept Hans plotseling, zijn stem luid genoeg om mijn moeder haar aandacht te trekken. “Kom je even hier naartoe?” Mijn moeder draait zich om, haar gezicht vertrokken in een bezorgde frons. “Sorry, Hans,” antwoordt ze, haar stem gehaast. “Ik kan niet op dit moment. Ik moet Chris gaan halen in het ziekenhuis.” Hans knikt begrijpend. “Natuurlijk, ga maar snel. Laat ons weten hoe het gaat met Chris als je terug bent.” Annie glimlacht zwakjes en haast zich dan weg, haar gedachten waarschijnlijk al bij Chris. Hans kijkt haar even na en draait zich dan weer naar mij. “Laten we dit later bespreken, oké? Laten we ons nu focussen op het hier en nu.”
“Heb je zin, hier en nu, om een vluggertje te doen?” vraagt Hans opgewonden. Ik voel me ongemakkelijk bij de vraag van Hans, mijn gedachten zijn elders. “Nee, sorry Hans,” zeg ik met tegenzin, “mijn gedachten zijn er even niet bij.” Hans knikt begrijpend. “Geen probleem, we zullen het wel rustiger aan moeten doen mocht je vader binnenkort thuiskomen,” zegt hij, zijn stem kalm maar toch enigszins bezorgd. “Ik ben wel geschrokken dat je moeder zelf de bijlessen een goed idee vond.” Ik zucht, wetende dat mijn moeder waarschijnlijk geen idee heeft van wat er werkelijk gaande is tussen Hans en mij. “Ja, ik ook,” mompel ik, een brok in mijn keel. “Het voelt allemaal zo… verkeerd.” Hans legt zijn hand troostend op mijn schouder. “We zullen hier doorheen moeten, samen,” zegt hij vastberaden. “Maar laten we eerst zien hoe de dingen zich ontwikkelen. Misschien valt het allemaal wel mee.” Ik knik langzaam, maar van binnen voel ik me verscheurd door schuldgevoelens en verwarring. Hoe zijn we hier beland? En hoe komen we er weer uit?
“Mag ik je wel iets leren?” vraagt Hans, zijn stem speels terwijl hij me uitdagend aankijkt. Ik kijk hem verbaasd aan, niet zeker wat hij bedoelt. “Eh, oké,” zeg ik aarzelend, nieuwsgierig naar wat hij in gedachten heeft. Hans glimlacht en ritst vervolgens zijn overall volledig open. Zijn vetbuik, bedekt met rosse haartjes, komt volledig tevoorschijn. Ik kan niet anders dan verbaasd toekijken, niet wetende wat ik hiervan nu moet denken.
Hans kijkt me met een ondeugende blik aan terwijl hij zijn overall uittrekt. “Wist je dat kalfjes hele goede pijpers zijn?” vraagt hij, zijn stem vol humor. Ik kan niet anders dan lachen om zijn opmerking, hoewel ik me afvraag waar dit gesprek naartoe gaat. “Eh, nee, dat wist ik niet,” antwoord ik, mijn wenkbrauwen lichtjes opgetrokken. Hans grinnikt en legt uit: “Ja, echt waar. Ze zuigen zo krachtig aan de speen van de melkmachine dat ze als het ware ‘pijpen’. Het is eigenlijk best indrukwekkend om te zien.”
Hans kijkt me met een mysterieuze glimlach aan, alsof hij een geheimzinnige ontdekking met me wil delen. “Daarom kan je er als man ook van genieten,” begint hij, zijn stem zachtjes omfloerst met een zweem van opwinding, “je moet gewoon je piemel in de melk soppen, en dan gaat ze sabbelen aan je penis zoals je nog nooit gehad hebt.” Mijn mond valt open van verbazing bij deze onverwachte suggestie. De absurditeit ervan dringt langzaam tot me door, en ik kan alleen maar met grote ogen naar Hans staren, niet wetend hoe ik hierop moet reageren.
Ik ben met stomheid geslagen terwijl Hans zonder enige aarzeling een emmer melk grijpt die daar toevallig klaarstaat. Mijn ogen worden groot van verbazing als hij zijn erectie in de melk laat zakken. De melk begint direct te druipen terwijl hij zijn piemel aanbiedt aan een nieuwsgierig kalfje. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl ik met een mengeling van afschuw en fascinatie toekijk. En tot mijn verbazing begint het kalfje daadwerkelijk te sabbelen aan zijn penis, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ik weet niet wat ik moet zeggen, verlamd door de surrealistische scène die zich voor mijn ogen afspeelt. Dit gaat alle grenzen van vreemdheid te boven, maar tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat er een vreemd soort jaloezie in schuilt.
Hans vraagt of ik het ook eens wil proberen. Mijn hart bonst wild in mijn borst terwijl ik Hans met grote ogen aankijk, niet wetend wat ik hiermee aan moet. Zijn vraag hangt als een zware wolk in de lucht. Ik voel me verlegen en ongemakkelijk, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig naar wat er zou kunnen gebeuren. Met een nerveuze knoop in mijn maag slik ik moeizaam en mompel ik zachtjes: “Ja.” Hans lijkt tevreden met mijn antwoord en zijn aandacht blijft gericht op het kalfje dat nog steeds aan zijn penis sabbelt, zijn handen rustend op het hoofd van het dier. “Doe je kleren uit en stop je lul maar in de melk,” moedigt hij me aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Mijn wangen worden vuurrood van schaamte terwijl ik aarzelend begin met het uitdoen van mijn kleding. Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt dat dit fout is, dat ik dit niet moet doen, maar mijn nieuwsgierigheid overwint. Met trillende handen trek ik mijn broek uit en sta ik daar naakt in de stal, met mijn erectie blootgesteld aan de wereld. Met een bonzend hart loop ik naar de emmer melk. Ik voel me ongemakkelijk terwijl ik mijn penis in de melk laat zakken, de koele vloeistof die mijn huid raakt, voelt vreemd aan.
Ik kijk zenuwachtig naar het dichtstbijzijnde kalfje, terwijl ik mijn penis aanbied. Mijn hart bonst wild als het kalfje mijn erectie begint te zuigen. Een golf van intense sensaties overspoelt me, nog beter dan ik me had kunnen voorstellen. Ik kan niet anders dan mijn ogen sluiten en genieten van het moment, me overgevend aan de ongebruikelijke, maar verrassend plezierige ervaring. Maar net op het moment dat het lijkt alsof Hans op het punt staat om klaar te komen, gebeurt er iets vreemds…