Gevangenenkamp- Einde

HOOFDSTUK VII : KENNISMAKING Ilsa, die nog steeds lichtjes voorovergebogen zat en nog een beetje aan “t herstellen was, kon nu voor het eerst haar nieuwe omgeving beter bekijken. Voor haar stond dus een houten tafel waarop een schaakbord stond. De witte pionnen waren naar haar gekeerd. Ilsa kende niks van schaken, maar aan de blijkbaar willekeurige opstelling van de stukken te zien, was het spel reeds begonnen. Tegenover haar zat, aan zijn grijze uniform met omklapkraag te zien, een hoog Duits officier. Generaal Von Clausewitz, zo kon Ilsa aannemen. Hij besteedde voor het moment totaal geen aandacht aan Ilsa. Hij was zo te zien druk bezig met zijn schaakspel, af en toe een stuk aanrakend, maar nooit verplaatsend. In zijn linkerhand hield hij zo een brilletje om voor een oog te houden, wat er volgens Ilsa totaal belachelijk uitzag. Tot haar grote verbazing zag Ilsa dat Marie Krupp ook aanwezig was: ze stond zo min of meer naast de generaal met haar handen achter haar rug. Ze zag er alles behalve gelukkig uit, net of ze juist eens goed op haar plaats gezet was. Wie dat had gedurfd, dat was niet moeilijk te raden. Ilsa had hier heimelijk plezier in. Dieter was niet aanwezig net als hij gezegd had. En Hans? Hans die stond waarschijnlijk achter haar. Om verrassingsaanvallen uit te voeren, zo besloot Ilsa. Wat Ilsa meteen opgevallen was toen ze binnenkwam, was dat er een grote, en dan bedoel ik ook grote, openhaard in de kamer stond, in dezelfde muur waartegenover Von Clausewitz zat, maar links van hem. De openhaard was volledig gemaakt uit natuursteen, net iets hoger dan Ilsa zelf was en ongeveer vier meter breed. In die openhaard knetterde een houtvuur, dat de temperatuur in de kamer behoorlijk had opgedreven. Ilsa twijfelde er niet aan dat het vlak voor de haard, waarschijnlijk nog een graad of zeven, acht warmer was. Hels warm dus. Aan de schouw nog een naturalistisch schilderij van de F?â??hrer in volle glorie. Op een tiental centimeter van de haard lag een dik, rood tapijt met in het midden een zwart hakenkruis in geweven, dat er zacht en wollig uitzag. Maar het meest verontrustende zag Ilsa pas als laatste: achter generaal Von Clausewitz stond er een houten rek met allemaal… zwepen. Grote, kleine, zwepen met een string, zwepen met vijf of zeven strings. Kortom een hele verzameling. Ilsa had zo een idee dat die op haar gingen uitgetest worden! De moed zonk haar al in de schoenen. Ilsa schrok toen ze voor het eerst de stem van generaal Von Clausewitch hoorde. De stem was krachtig en eerder laag, maar niet buitenmaats. “So, Fraulein Hoffmeyer, ich bin generaal Von Clausewitch hoofd van de Keizerlijke inlichtingendienst. Ich kom direct von Berlin. Die oppercommando heeft mij gestuurd om een…, hoe noemen jullie dat ook alweer…, gesprekje met jou te hebben. Het is namelijk heel belangrijk voor ons dat we de exacte locatie van jullie hoofdkwartier kennen, alsmede de namen van jullie leiders.’ Moest ze niet in zo een beroerd parket hebben verkeerd, zou Ilsa zeker hebben moeten lachen om het sterke accent van de generaal. “Ik heb vernomen dat Fraulein Krupp U nicht gut genoeg heeft kunnen,… eh, motiveren om dat te doen,’ hij keek Krupp streng aan. Deze laatste voelde blijkbaar plots een oncontroleerbare neiging om haar schoenen te bestuderen. “Laten we stellen dat Marie en ik niet zo best overeenkwamen,’ zei Ilsa dapper. “Oh, maar begrijp me niet verkeert, Fraulein Hoffmeyer, ik streef ook geen vriendschapsrelatie met U na. U zou uzelf immers veel problemen kunnen besparen door mij gewoon te zeggen wat ik wil weten,’ antwoordde hij. Ilsa die zich nog steeds dapper voelde nam een willekeurig schaakstuk en plaatste het op een andere, ook willekeurige plaats en zei: “Lik men hol klootzak, ik zeg niks. Schaakmat.’ De “Duitse delegatie “? barstte in lachen uit -nadat de hoogste in rang begonnen was tenminste.. “Ich zie dat je nicht viel von schaken afkent,’ging hij verder, “An dit spel bin ich al een vijftal jahr bezig samen mit eine goede vriend. Elcche week, of zo, stuurt degene die an beurt is, via de legerradio zijn zet door… privilege van de generaal, zeg maar. Aber ich vind het echt spijtig das du er zo over denkt. Dan zal ich enkele hoogst onaangename maatregelen mussen nemen… . Voor U althans,’ besloot hij en hij wenkte naar Hans, die achter Ilsa stond. Hans deed Ilsa opstaan en bracht haar vlak voor de haard, waar het inderdaad hels warm was, zo merkte Ilsa. Het tapijt onder haar voeten voelde wel aangenaam aan: lekker zacht. Hans trok een koord naar beneden waarvan hij de lus om Ilsa’s linkerpols maakte en liet de koord terug omhoog schieten zodat haar arm gestrekt werd. Dit keer niet recht omhoog, maar schuin omhoog. Hetzelfde deed hij met haar rechterarm. “Alweer een katrolsysteem,’ dacht ze. Hans ging voor haar staan en wou zo te zien haar string verwijderen, maar de generaal verbood hem dat, tot grote verbazing van Ilsa. HOOFDSTUK VIII : DE ZWEPEN Generaal Von Clausewitch ging naar het rek toe en nam er ongeveer in het midden een zweep uit, waarmee hij naar Ilsa kwam. Het was een middelmatig grote zweep met 3 stroken, volledig in het zwart. “Ich weiss nicht wat du daarvan denkt, aber ich hou wel van zwepen,’ betoogde de generaal, die het blijkbaar, net zoals Marie, nodig vond om een uitleg te geven aan het folterapparaat dat hij ging gebruiken, “zwepen zijn mooi in hun eenvoud: ze worden reeds 3000 jahre gebruikt. Naturlich sein er verschillende soorten van zwepen: er zijn er met meerdere stroken, zoals deze, er zijn er met slechts een strook. Er zijn er met lange stroken, met korte stroken. Sommigen worden gefabricierd van leer, anderen van plastic,… . Naturlich haben al die verschillende eigenschappen gevolgen voor de “hardheid “? van de zweep. Mit deze zweep bijvoorbeeld kan man mit dem beste wil van de wereld geen verwondingen toebrengen. O ja, und, ze zeggen ook dat das echt pijn doet. Ich hoop dat du mich dat straks kunt vertellen!’ Ilsa was niet echt onder de indruk van de speech, maar ze begon het wel warm te krijgen. “Waarschijnlijk niet alleen van de hitte voor de haard,’ bedacht ze. Von Clausewitz verdween voor Ilsa wel uit beeld maar zijn stem verdween niet: “Hans hier, is mijn beste man. Ik hoop dat hij ook jou zal kunnen bekoren!’ Ilsa voelde Hans’ handen haar lange bruine haar samenbinden en hij legde het over haar rechter schouder. “Anders hangt het nogal in de weg,’ zei hij in haar oor. Hans deed enkele passen terug achteruit en Ilsa wist dat het nu snel ging beginnen. Ze ging nog steeds proberen om niet te schreeuwen, maar ze twijfelde serieus of dat wel ging lukken. Von Clausewitch beval in het Duits nog snel iets aan Hans en seconden later ontving ze de eerste van ontelbaar vele zweepslagen van Hans terwijl de generaal en Marie Krupp toekeken. Ze wist dat het ging komen, maar toen de eerste strook leder contact maakte met haar onderrug, was het als een donderslag, bij heldere hemel. Om die reden en om geen andere was ze stil maar slecht voor een tweetal seconden, want toen de tweede slag aankwam moest ze al een kort “gemurm “? loslaten, tot plezier van de toeschouwers. “Fraulein Hoffmeyer, hast du nog geen zin om ons te zeggen wat we willen weten,’ vroeg de generaal die een beetje rond haar begon te wandelen. “Laat me met rust klootzak,’ zei Ilsa, maar nu al iets minder dapper. “Das kan ich helaas niet doen,’ zei hij vol dramatiek, “Fraulein Krupp, du kunst misschien verder gaan doen mit Sofia. Ich zal dit katje wel geselen!!’ Marie salueerde en ging de deur uit, met spijt blijkbaar. De pijn in Ilsa’s onderrug was al bijna volledig weggeebd, maar niet voor lang want Hans hernam zijn werk. Bij elke slag uitte Ilsa een kort geluidje. De pijn werd steeds heviger doordat de pijn van de vorige slag nog niet weg was als telkens de volgende haar rug al raakte. Wat Ilsa nog bijzonder vervelend vond was dat de zweep drie stroken had: er kwamen dan steeds drie slagen snel na elkaar. De tijd die daarop volgde, bleef Hans maar doorslagen en blijf generaal Von Clausewitch rond haar wandelen en vragen stellen. Maar Ilsa bleef weigeren om te praten. Stilaan begon Ilsa uitgeput te raken. Het zweet droop nu van haar af, deels van de hitte en deels van de uitputting. Na nog enkele momenten liet Ilsa stilaan het hoofd zakken -letterlijk dan-, figuurlijk was dat al langer gebeurt. Even later gaf de generaal het bevel om Ilsa in hoger tempo slaag te geven, wat de pijn voor Ilsa nog deed verhogen. Net op het moment dat Ilsa dacht dat het zo niet langer verder kon, besloot Von Clausewitz rustig: “Genoeg. Doe haar slipje uit. We zullen eens zien of ze daar beneden ook zo taai is’. Ilsa, die ondertussen helemaal uitgeput was en reeds bijna door haar benen zakte, was eerst blij dat het zwepen even stopte, maar ze besefte natuurlijk wel dat, wat er nu ook ging komen zeker niet aangenamer was. En zo legde Hans de zweep op het bureautje en knielde voor Ilsa neer om haar tanga-slipje uit te trekken. “Ga de tafel maar halen,’ beval Von Clausewitch die naar Ilsa kwam en haar kutje betastte. Ilsa was te moe om te reageren en besloot dus om haar ogen toe te doen. Plots voelde ze de generaal haar zweet afkuisen, beginnende bij haar gezicht zo naar beneden gaande. Daarna maakte Hans haar boeien los. Ilsa moest moeite doen om niet door haar benen te zakken, maar meteen daarna legde Hans haar op de “tafel “? die hij gaan halen was. Haar handen werden weer gebonden, maar deze keer waren haar armen niet gestrekt maar lagen ze naast haar. Met een ongelooflijke behendigheid werd haar rechter onderbeen aan hetzelfde bovenbeen gebonden en werd haar linkerbeen, met dezelfde koord waar daarstraks haar linkerarm aan vasthing, omhoog gebonden zodat haar kut weer helemaal tentoongespreid was. tt “Laat ze alstublieft mijn poesje niet met de zweep inkappen,’ hoopte Ilsa vurig. Maar tevergeefs, want Von Clausewitz sprak: “Tot nu to hast du nog gut volgehouden Fraulein Hoffmeyer, aber als du nu nog weigert te spreken zal ik uw kut moeten laten bespelen und nicht mehr mit ein so zachte zweep als daarjuist. Nu zouden er weleens wondjes van kunnen komen. Nu, was zal het sein? Moet ik das beviel geven of wenst du ons te vertellen wat we willen weten?’ Ilsa wou beginnen te huilen: ze kon zo niet meer verder, ze wist dat ze bijna gebroken was, maar aan de andere kant moest ze denken aan alle mensen die in de oorlog gesneuveld waren: ze zou die verraden als ze de Duitsers hun zin zou geven. “Nooit,’ schreeuwde ze uit, “Nooit zal ik jullie Nazi-rotzakken iets vertellen!’ “Maar natuurlijk zul je dat wel,’ zei Von Clausewitz geergerd die een andere zweep ging halen, “Je weet het alleen nog niet.’ Deze keer kwam hij terug met een iets kleinere zweep maar met slechts een strook. Dat zou meer pijn doen zo verzekerde hij Ilsa. De twee Duitsers schoven haar tafel nog iets korter bij de haard zodat haar snee maximum 15 centimeter van het vuur verwijderd was. En dat was verdomd heet, maar dat zou nog het minste van haar zorgen zijn want Hans stond rechts, schuin naast haar klaar met zijn zweep in aanslag, blijkbaar alleen nog wachtend op het bevel van de generaal om toe te slaan. “Klaar Ilsa,’ vroeg deze laatste, “Je mag schreeuwen: er zal geen schande zijn.’ Hij knipte met zijn vingers en de zweep kliefde door de lucht om een fractie van een seconde later contact te maken met het tedere vlees van Ilsa’s vagina. Of Ilsa nu wilde of niet, ze schreeuwde het uit van de pijn en kneep haar ogen toe. Voor Ilsa was er geen twijfel mogelijk: dit had een lelijke snee in haar vagina gemaakt. “Chut, stil nu maar,’ troostte generaal Von Clausewitz en hij knipte nogmaals met zijn vingers. ttttttttttt Ditmaal was de pijn zo mogelijk nog erger en dus schreeuwde ze het weer uit. Haar kut leek wel in brand te staan en tranen begonnen over Ilsa’s wangen te rollen. De zweetdruppels stonden nu overal op Ilsa’s beproefde lichaam. Generaal Von Clausewitz knipte nog vele malen met zijn vingers en Ilsa schreeuwde het de ene na de andere keer uit totdat ze bijna aan een stuk door aan het jammeren en huilen was. Maar de Nazi’s leken te begrijpen dat ze toch niets zou zeggen en na een tijd werd Ilsa terug losgemaakt. Ze dacht dat dit het einde van haar foltering was, maar blijkbaar was dat valse hoop want ze maakten Ilsa, die nu al lang niets meer gezegd had, volledig uitgeput was en alleen nog maar haar pijn voelde, terug vast zoals de eerste keer. Natuurlijk zakte Ilsa door haar knieen, maar dat lieten de Nazi’s ook toe en terwijl ze daar zo op haar knieen zat begon Hans haar terug met de eerste zweep te slaan. “Who is nu du kracht hm? Und du waardigheid,’ begon Von Clausewitz terwijl Hans aan een wat lager tempo bleef slaag geven, “Kijk is naar al uw pijn. Zijn uw beschermelingen dat wel waard? Ich denke van niet’. Maar Ilsa reageerde niet en na nog een slag of 20 beval de generaal haar weg te brengen. HOOOFDSTUK IX : HERENIGD Hans bracht, samen met de soldaat van de wacht, Ilsa naar haar cel terug. Net als vorige keer werd ze onder beide oksels ondersteund, met als enig verschil dat Ilsa nu echt niet meer kon. Toen ze haar kamer binnenkwam, merkte ze tot haar grote verbazing op dat Sofia die onmiddellijk rechtstond, op het bed zat. Hans legde Ilsa op het bed en verdween met een glimlach op zijn gezicht. Sofia kwam naast haar zitten en veegde haar haren uit haar gezicht. “Water,’ stamelde Ilsa. Sofia stond onmiddellijk recht, ging een flesje water van de tafel halen en goot enkele druppeltjes water op Ilsa’s lippen, die ze met moeite verwerkte, maar ze vroeg al snel om meer. “Het… het was verschrikkelijk,’ begon Ilsa. “Stil maar,’ antwoordde Sofia, die Ilsa’s gezicht aaide, “Hier, neem dit pilletje: een van de beulen heeft er mij twee gegeven, een voor jouw en een voor mij. Zijn naam was Dieter of zoiets. De vriendelijkste van allemaal’. Ilsa slikte het pilletje door. ttttttttt “Nu zal je je al snel beter voelen: bij mij heeft het alvast goed geholpen en mij hebben ze ook niet gekieteld,’ zij zag echter niet de ironie die Ilsa zag, “Sluit nu maar eventjes je ogen. We zullen de rust nodig hebben’. Ilsa die nog steeds over haar hele lichaam bezweet was nam Sofia’s goede raad op en ze ging een beetje op haar zij liggen met haar benen lichtjes open om haar zere plekken te mijden. Maar veel rust kregen ze niet want enkele ogenblikken later ging de meisjes hun celdeur opnieuw open en kwam Hans terug binnen met blijkbaar dezelfde soldaat en een tasje materiaal. Sofia stond meteen op, maar Ilsa bleef liggen want ze was te vermoeid. Zonder iets te zeggen, werd Sofia vastgepakt en tegen de muur vastgemaakt met haar armen in twee hoeken naast haar vastgemaakt. Ilsa keek toe hoe ze haar slipje uittrokken en aan elke buitenste schaamlip een gewichtje vastmaakten. De pijn was op Sofia’s gezicht af te lezen, maar ze liet geen kik. Daarna plaatsten ze nog een tepelketting. Tot Ilsa’s grote schrik, kwamen de twee Nazi’s nu op haar af. Maar tot haar verbazing bonden ze enkel haar handen achter haar rug. “Goedenacht dames,’ zei Hans terwijl hij buitenging. Ilsa probeerde direct op te staan, maar ze was nog te zwak om in deze omstandigheden op te staan en ze viel naast het bed neer. “Wat ben je van plan?’ vroeg Sofia met een ondertoon van pijn op haar gezicht. “Jou losmaken,’ antwoordde Ilsa zelfverzekerd terwijl ze rechtkroop. “Dat zou ik erg apprecieren maar je handen zijn gebonden’.ttt “Zou je liever zo blijven staan?’ “Natuurlijk niet’. Ilsa slaagde erin om recht te komen en ze ging naar Sofia toe. Ze draaide zich om en probeerde met de vingers van haar gebonden handen de gewichten te lokaliseren. Het eerste wat ze voelde was Sofia’s uitgebreid, donzig schaamhaar, dat in tegenstelling tot bij Ilsa niet was bijgeschoren. “Ietsje lager,’ hielp Sofia die inzag wat Ilsa probeerde te doen en daar heel blij om was want eerlijk gezegd, dit had ze zeker geen hele nacht kunnen volhouden: haar buitenste schaamlippen deden nu al pijn. Ilsa taste en taste tot ze de aanhechting vond van de gewichten met Sofia’s schaamlip. Na wat gepruts lukte het dan ook om het gewicht los te maken en het tweede ging zelfs nog vlotter. Daarna liet Ilsa zich terug op de grond zakken. “Bedankt,’ zei Sofia. “Geen dank. Waar zijn vriendinnen anders voor. Om je tepelketting los te maken zul je nog even moeten wachten tot ik mijn boeien los heb. Maar ik dacht dat je van die andere dingen zo snel mogelijk af wilde. Nu, vertel eens hoe jij hier gekomen bent’. “Wel,… ik ben vanmorgen vroeg opgepakt in mijn huis door de Nazi’s. Ze hebben me dan naar hier gebracht. Ze stelden mij vragen over ons hoofdkwartier en onze leiders, maar natuurlijk heb ik niets verklapt en toen,…’ Sofia begon even te snotteren, “Toen hebben ze mij uitgekleed en naar de folterkamer gebracht en,… O Ilsa, het was verschrikkelijk, ze maakten mij op een stoel vast en eerst gaven ze me klappen, maar daarna bewerkten ze mijn vagina met een dildo die elektrische schokken gaf. Toen ze doorhadden dat ik niets zou zeggen, brachten ze me hier naartoe. Dat was het zo ongeveer. En jij? hoe kom jij hier?’ “Momentje,… m’n boeien zijn bijna los’. Ilsa kon inderdaad snel daarna haar boeien losmaken en even daarna bevrijdde ze Sofia van haar tepelketting en maakte haar los. De twee volledig naakte vriendinnen omhelsden elkaar en gingen op het bed zitten. Ook Ilsa vertelde nu haar volledig “avontuur “?. Inclusief haar ontmoeting met Dieter. Sofia moest toegeven dat Dieter ook tegen haar bijzonder vriendelijk was geweest, maar ze moest, tot Ilsa’s spijt volledig ontkennen dat er gisterenavond nog enige aanwijzingen waren over de bevrijding. De meisjes besloten dat ze alle rust konden gebruiken die ze zouden krijgen en gingen dus naast elkaar op het bed liggen om te slapen. Het moet immers al erg laat geweest zijn. Ilsa betrapte zichzelf erop dat ze enigszins blij was dattze niet meer alleen was. Ze was trouwens ook bijna, indien nog niet helemaal, gebroken. Ze wist niet of ze nog een volgende foltering zou kunnen doorstaan zonder iets te verklappen. Maar ze besloot hiervan nog niets aan Sofia te zeggen. HOOFDSTUK X : ELECTROnSCHOKTHERAPIE – BEVRIJDING Het was nog donker en waarschijnlijk slechts enkele uren later, toen Ilsa en Sofia hun celdeur terug openging. De meisjes schrokken wakker en ze zagen Hans, Dieter en een soldaat binnenkomen. Het was Hans die Ilsa rechtsleurde en de soldaat nam Sofia voor zijn rekening. Ze brachten ze naar de folterkamer, waar generaal Von Clausewitz en Marie Krupp op hen wachtten. In het midden stonden twee tafels, in een hoek van ongeveer 20 graden met de grond, opgesteld. Ilsa merkte aan Sofia’s blik in haar ogen dat ze deze tafels kende. Ze waren zo te zien in een ergonomische vorm met dik leer bedekt en konden naar Ilsa’s inschattingen ongeveer in alle richtingen plooien zodat er ook een stoel van gemaakt kon worden. Aan elke tafel was een bedieningspaneeltje gemaakt met verschillende knoppen en schakelaars, maar ook met een hele hoop elektrodes, waarvan het lugubere gebruik Ilsa duidelijk was. Ilsa werd op de linker tafel gelegd, Sofia op de rechter. Onmiddellijk werden beide meisjes vastgemaakt; hun armen werden stevig naast hen gebonden en hun benen werden gespreid vastgemaakt zodat hun naakte vagina’s perfect toegankelijk waren voor de Duitse agressors. De stoel werd aan hun heupen iets geplooid en ook hun hoofd kwam iets rechter. Hans begon bij Ilsa de elektrodes te plaatsen: een krokodillenklemmetje op elk tepelhoedje, een plakkertje op haar linkerborst, een plakkertje net boven haar navel en een net boven haar schaamhaar, een op haar nek, een op haar rechter arm en tenslotte nog een klemmetje op elke binnenste en buitenste schaamlip. Ook Sofia werd op dezelfde manier bekleed met elektroden. Net zoals de vorige keren kregen de meisjes een korte inleiding over wat er hen te wachten stond. Generaal Von Clausewitch sprak: “Znu gaan we iets proberen wat we in dit wereldje electronschokterapie noemen. Een toffe bijwerking van elektriciteit. Wisten sie dat zelfs bij een klein vermogen het menselijk lichaam al hevige pijnen ondervind, hm? Sofia heeft dat al mogen ondervinden en heeft daarom al een kleine voorsprong op Sofia. Maar die voorsprong gaan we nu teniet doen’. Ilsa begon serieus schrik te krijgen en ze keek nog even naar Sofia. Wat ze daar zag beviel haar allerminst: in Sofia’s ogen zag Ilsa niet alleen angst, maar ook echte paniek. Sofia’s lichaam blonk immers al van het angstzweet. Ilsa moest snel nog eventjes terugdenken aan hoe ze Sofia had horen schreeuwen. Maar veel tijd om schrik te hebben was er zeker niet: Von Clausewitz zette enkele schakelaars om en draaide aan een knop en Ilsa voelde een stroomstoot in haar nek, die snel over ging naar haar tepels, haar onderbuik en vervolgens eerst naar haar buitenste schaamlippen om te eindigen in een seconden lange stoot in haar binnenste schaamlippen. Ilsa schreeuwde het de hele tijd uit, minstens even hard dan Sofia dat had gedaan. De toeschouwers glimlachten. Toen de stroomstoot eindelijk ophield stond Ilsa ook helemaal in het zweet en moest ze uithijgen. Ze kon er zich ook amper van weerhouden het uit te snikken. Na een seconde of vijf echter draaide de generaal terug aan de knop en nu ging de aanhoudende stroomstoot door haar hele lichaam tegelijk. De stoot hield zeker tien a vijftien seconden aan. Weer had ze bijna aan een stuk door geschreeuwd, enkel pauzerend om adem te halen. “Rotzakken,’ bracht Ilsa hijgend uit. “Laat me niet lachen,’ zei Krupp, “zeg ons gewoon wat we willen weten’. “Nooit,’ schreeuwde Ilsa. Daarop werd ze door de generaal afgestraft door een stroomstoot die niet zo fel begon, maar steeds aan felheid won en extra lang duurde. Eerst kon Ilsa zich weerhouden van te schreeuwen, maar na een seconde of vijf begon ze toch en was de stoot, die door haar hele lichaam ging, feller dan tevoren. Na nog een seconde of tien zo ging hij over naar haar vagina specifiek, eerst ook iets minder hevig, maar al snel ook weer allesoverheersend. Niet dat ze nu flinker geworden was, maar ze had gewoonweg geen adem meer en dus kon ze niet echt meer schreeuwen. In de plaats boog ze haar rug als een gespannen boog en sloeg ze met haar rug wild tegen de tafel. Uiteindelijk stopte de stroomstoot toch. Niets te vroeg, want Ilsa was nu volledig uitgeput. Sofia zag de nood en zei: “Kom dat hier eens doen, rotzak, mij krijg je zo snel niet klein’. De generaal ging op de uitnodiging in en al snel bleek dat Sofia zich schromelijk had vergist, want ze moest minutenlang hetzelfde of nog erger dan Ilsa doorstaan en hoewel ze duidelijk probeerde om niet te schreeuwen lukte dat haar ook maar zelden en maar net zolang tot de generaal het voltage opdreef. Resultaat: na enkel minuten waren beide meisjes totaal uitgeput en bijna gebroken. De generaal beval Marie Krupp om plaats te nemen aan het foltertoestel van Ilsa en zo waren de twee oude “vriendinnen “? terug verenigd. De elektriciteitsfoltering ging zo nog een twintigtal minuten verder en de meisjes schreeuwden zo ongeveer in koor totdat Ilsa er genoeg van kreeg. Tot nu toe was ze op kritieke momenten steeds gered door hulp van een of ander toeval of door de hulp van Dieter. Maar nu leek er geen redding te komen en Ilsa dacht: “God ik kan er niet meer tegen.’ Ze wist dat ze haar strijdmakkers niet mocht verraden en toch,… ze kon niet meer. “Stop, stop,’ schreeuwde ze uitgeput tussen twee stroomstoten in, Ik zal alles zeggen wat je wil weten, maar laat ons met rust’. Het duurde nog enkele minuten voor Ilsa gehoor kreeg tot ze uiteindelijk smeekte om gehoord te worden. De folteringen werden gestaakt en Krupp zei: “Zie je wel mijn liefje, op het einde praat iedereen’. “Stilte,’ vermaande generaal Von Clausewitz haar. “Nee, Ilsa, vertel ze niets,’ zei Sofia. Maar ze zei het ook met een gebroken stem. Dit werd meteen afgestraft door haar beul met een blijkbaar erg felle stroomstoot, waarop ze besloot te zwijgen. “Ja, Ilsa, we luisteren,’ zei hij. De sfeer was gespannen en Ilsa kon niet geloven dat ze dit werkelijk zou doen, toen er een mirakel gebeurde. Het kwam werkelijk als een donderslag bij heldere hemel: het Duitse kamp werd opgeschrikt door ontploffingen. Generaal Von Clausewitz blafte bevelen in het Duits en alle aanwezigen liepen de folterkamer uit. Ilsa en Sofia werden vastgemaakt achtergelaten. De deur bleef openstaan en het duurde maar even voor ze mitrailleurgeluid in de gang hoorden. Onmiddellijk stapte er een grote neger in geallieerde oorlogsuitrusting de kamer binnen. Hij kwam naar Ilsa en begon haar snel los te maken. “Canadese para’s,’ zei hij, “We komen jullie bevrijden’. Plots probeerde Sofia hem te waarschuwen maar het was al te laat: er weerklonk een schot in de kamer en de soldaat viel voor dood neer. Het was Marie Krupp. Ze kwam naar Ilsa toe en zei: “Ik ga er misschien aan, maar ik neem jullie mee in mijn graf!’ Ze richtte haar pistool en er weerklonk een schot. Maar Krupp viel zelf in elkaar. Hun redder was… Dieter. Voor iemand iets kon zeggen stormden nog een vijftal geallieerde soldaten de kamer binnen. Dieter liet zijn pistool vallen, hield zijn handen boven zijn hoofd en zei in perfect Engels: “Britse geheime dienst’. HOOFDSTUK XI : SLOT Twee jaar later, LONDEN “Mmmmmng. Dat is zo lekker. Ga door, ga door,’ kreunde Ilsa die op Dieter zat en zijn dikke penis in haar vagina genoot. Haar poes stond absoluut in brand en ze voelde het vocht in haar vagina opwellen. Ze probeerde haar clitoris nog extra te prikkelen door achterover te leunen en het duurde niet lang meer voordat beide partners in het liefdesspel klaarkwamen. Sinds twee jaar was er veel gebeurd: na de bevrijding van Wenen duurde het niet lang meer tot ook Berlijn viel en de oorlog over was. Maar voor Ilsa, Dieter, Sofia en vele anderen was de oorlog die vroege morgen in de folterkamer reeds tot een einde gekomen. Marie Krupp zelf was meteen die morgen omgekomen. Generaal Von Clausewitz en Hans konden ontsnappen, maar werden enkele maanden later in Duitsland gearresteerd. Sofia bleef in Oostenrijk en stelde het nu goed. Wat Ilsa en Dieter betrof, die werden meteen verliefd, verhuisden naar Groot-Brittannie en enkele maanden later trouwden ze. Na het eigenlijke liefdesspel hielden de twee geliefden er steevast aan vastom nog een beetje te kietelen -jawel!-, te knuffelen en te strelen. Ook nu lagen ze in de zijwaartse 69-stand -die Franse snoepers toch!- en was Ilsa dus nog een beetje met Dieters ballen aan het spelen en was hij haar nog wat aan het plagen en penetreren met zijn vingers toen de baby in de kamer ernaast huilde. “Oh nee, niet nu?! zuchtten ze beide, maar ze meenden het niet echt want Bruce was het prachtigste geschenk van hun samenzijn. Beiden stonden ze op en het bleek dat Bruce een natte luier had. Ilsa legde een krant onder hem waarop geblokletterd stond: VREDESVERDRAGEN IN YALTA EEN SUCCES- NOOIT MEER OORLOG! “Dat zal wel,’ zuchtte Ilsa. Maar toen wist ze nog niet hoezeer ze gelijk zou krijgen! THE END”