Gevangenenkamp- deel III

HOOFDSTUK V: DE HOUTEN PONY Ilsa nam het apparaat over van Dieter en verschoof het tot bij Ilsa die nog steeds aan het bekomen was en de toestand dus nog niet goed kon inschatten. Krupp ging op haar huk zitten en schroefde de houten plank enkele centimeters hoger. “Dat zou het zo ongeveer moeten zijn,’ bevestigde ze en ze knikte naar Hans die Ilsa opnieuw de lucht introk. Terwijl deze laatste opnieuw een pijnlijk gekreun losliet, schoof Marie de pony onder haar, waarop Hans haar onmiddellijk terug liet zakken. Marie voelde onmiddellijk haar volle gewicht rusten op haar genitalien. Als reactie ging Ilsa die ondertussen al bijna volledig uitgeput was op de toppen van haar tenen staan om het tedere vlees tussen haar benen te beschermen! Ilsa begreep meteen in wat voor een lastig parket ze nu weer verzeild was geraakt. Angstig keek ze Dieter in de ogen, die haar treurig aankeek, waarna ze naar Hans keek, die eerder geamuseerd en met spanning toekeek… . “Je bent dapper Ilsa, maar zie het onder ogen, ditmaal is er geen uitweg,’ begon Krupp, die rond haar wandelde, “Vraag jezelf af hoelang je daar zo kan blijven staan totdat je niet meer kan?! Zeg ons gewoon de locatie van jullie hoofdkwartier en we laten je met rust.’ Ilsa wist dat er inderdaad geen uitweg meer was en dat ze zich vroeg of laat -en eerder vroeg, want haar armspieren begonnen al te verzwakken!- moest laten zakken en dan zou de pijn ondraaglijk worden. Ilsa kon nu enkel wachten tot de onvermijdelijke vermoeidheid zijn werk zou doen. “Een uitweg, er moet een uitweg zijn,’ dacht ze. Na nog enkele seconden voelde Ilsa het zweet van zich af druipen. Marie had dit ook in het ootje en beval Dieter haar af te drogen. Hij haalde een handdoek uit de kast en begon het zoute vocht van haar voorhoofd te doppen. Daarna zakte hij af naar haar borsten en buik om haar aan de zware beproeving onderworpen onderbuik over te slaan en te eindigen net haar al even bezwete benen. Nu kwam Marie terug in actie. Ze ging achter Ilsa staan om haar polsen vast te nemen en haar lichtjes naar beneden te trekken waardoor de houten pony nu echt Ilsa’s snee begon te snijden. Ilsa moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen en probeerde zich terug omhoog te werken tegen Krupp’s kracht in. Gelukkig voor haar loste Marie al snel haar greep en zei: “Dat was al een klein voorsmaakje van wat je te wachten staat als je ons niet zegt wat waar jullie basis gelegen is en wie de leiders zijn.’ “Nooit zal ik jullie Nazi klootzakken iets verklappen!’ schreeuwde Ilsa vol wanhoop uit. Rustig maar, rustig. We hebben nog een lange weg te gaan samen.’ repliceerde Marie Krupp. “Ik moet een uitweg zoeken,’ dacht Ilsa. Na nog enkele minuten van stilte, voelde Ilsa haar arm- en beenspieren trillen. Ze besefte maar al te goed dat ze het op deze manier geen halve minuut meer zou uithouden. Na nog eens geslikt te hebben, gebruikte Ilsa haar laatste restje kracht om zich zo zacht en “aangenaam “? mogelijk op het harde oppervlakte van de pony te laten zakken. Voor Ilsa was het lijden nu pas echt begonnen, voor Marie en Hans begon het plezier nu pas echt…, en Dieter?? Ilsa’s “gevoelig vlees “? werd nu samengedrukt tussen de harde pony en haar pelvis, wat het eerste van vele kleine kneuzinkjes op haar lid veroorzaakte. AAAUW dat deed pijn. “Doet het pijn m’n liefje?’ spotte Hans, die de uitdrukking op Ilsa’s gezicht las. Gevoed door haar pijn kregen Ilsa’s arm- en beenspieren het voor elkaar om haar terug op te liften, weg van die pijnlijke situatie. Maar Ilsa besefte al na enkele seconden dat het hopeloos was: ze zou al snel de houten pony terug moeten “berijden “?. Zo liet ze zich dus voor de tweede maal zo zacht mogelijk naar beneden komen, haar gewicht voorzichtig op een ander, onaangeroerd, plekje plaatsend. Maar het plekje was minder onaangetast dan Ilsa had vermoed en dus ging er weer een felle pijnstoot door Ilsa’s muis. Ze kon maar net de stilte bewaren. Onmiddellijk daarna probeerde ze zich terug op te richten maar zonder enig succes: hier spieren lieten haar in de steek en dus moest ze zo blijven zitten. En alsof dat nog niet genoeg was reikte Hans naar de V van haar lichaam en neep hij in het reeds gezwollen vlees van haar vagina. Ditmaal werd de intense pijn Ilsa te veel en kon ze niet anders dan het uitschreeuwen, wat door Hans en Marie Krupp op een voldaan glimlachje werd onthaald. “Een uitweg, er moet een uitweg zijn en die moet ik verdomd snel vinden ook!’ dachr ze. Van toen af zou Ilsa geen enkel pijnloos moment meer te wachten staan. Na de pony nog een 10-tal minuten bereden te hebben, kwam de oplossing haar plots binnengedrongen: ze moest doen alsof ze het bewustzijn had verloren. Dan zouden ze haar zeker verlossen! Maar onmiddellijk besefte ze dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan zou zijn: ze moest zich immers op een bepaald moment volledig “ontspannen “? naar voor laten hangen en haar gezicht zou de pijn volledig moeten negeren tot ze haar losmaakten! Alsof Marie Ilsa’s gedachten gelezen had, kwam ze naar voor om Ilsa de zoveelste maal in het kruis te nijpen. Ilsa, die haar kans schoon zag, schreeuwde het, half van pijn, half gepland, uit waarna ze zich volledig liet zakken terwijl ze ook haar ogen sloot en ze haar uiterste best deed om haar gezicht zo gestrekt mogelijk te houden alsof ze buiten bewustzijn was. Al wat ze nu nog kon doen was wachten en haar gezicht zo uitdrukkingsloos mogelijk houden, wat haar trouwens bijzonder moeilijk viel, met de die houten plank die zo diep in haar kruis sneed. Met haar ogen toe kon Ilsa onmogelijk zien wat er gebeurde, maar Marie moet vlug gereageerd hebben want slechts een 5-tal seconden later voelde ze twee vingers haar nek betasten op de plaats waar haar slagader liep om te voelen of ze werkelijk bewusteloos was. De moet zonk haar in de schoenen tot ze Dieters stem van naast haar hoorde zeggen: “Bewusteloos.’ Hoewel ze hevige pijnen in haar schaamstreek moest verdragen voelde ze zich victorieus, het zou nu immers snel afgelopen zou : Krupp zou vol woede bevelen om Ilsa los te maken “aan te kleden “? en naar haar kamer te brengen. Tenminste zo dacht Ilsa. Maar Marie Krupp dacht daar ogenschijnlijk heel anders over. Onder de, voor Dieter en Ilsa, bedreigde eenwoordszin “Onzin! “? stapte ze naar voor en greep Ilsa terug bij het kruis, alleen was het deze keer nog vijfmaal zo pijnlijk voor Ilsa die haar ogen weid opensperde en het opnieuw uitschreeuwde van pijn. In een reactie probeerde Ilsa zich op de trekken, wat maar matig lukte en de pijn amper verzachtte. “Zie je nu wel,’ repliceerde Marie bedreigend tegen Dieter, “helemaal niet bewusteloos’. Voor de eerste maal rolden er tranen over Ilsa’s gezicht, deels van pijn deels door wanhoop over de uitzichtloze situatie. Krupp en Hans zagen ze gelukkig niet of negeerde ze. Dieter zag ze wel. Moest Ilsa niet zo ongelooflijk aan het lijden geweest zijn, zou ze ongetwijfeld het zenuwachtige op en neer gewandel van Krupp hebben opgemerkt, die duidelijk haar geduld begon te verliezen. “Ik geef je nog een kans om te vertellen wie de leiders van je organisatie zijn en waar jullie hoofdkwartier is voordat ik je echt pijn ga doen,’ zei Krupp. “Loop toch naar de hel!’ kon Ilsa nog uitbrengen, die volledig afgemat was. “Goed dan,’ zei Krupp terwijl ze zich naar Hans richtte, “verhoog de pony 15 centimeter en hang gewichten aan haar voeten.’ “Maar mevrouw,’ wierp hij tegen met een verontwaardigd gezicht tegen, “dan zullen we haar op de kortste keren verliezen!’ “Doe het!’ beval Krupp streng, zonder meer. Ilsa die te moe was om dit laatste te analyseren wachtte zonder meer tot Dieter zuchtend nog twee extra planken en twee zwarte zakken met een touw aan verbonden uit de kast pakte en Hans haar terug optrok. Dit veroorzaakte een nieuw hoogtepunt van pijn over haar hele lichaam. Toen Dieter de twee extra planken op de houten pony had bevestigd liet Hans haar terug zakken. Deze keer konden haar voeten de grond echter niet meer raken zodat de snijkracht van de plank en dus ook de pijn, aan haar vagina nog veel heviger was. Een effect dat nog werd versterkt toen Dieter de gewichten aan haar enkels vastmaakte. Momenten schreeuwde Ilsa, die in alles overtreffende pijn verkeerde, het uit, maar al snel werd het haar zwart voor de ogen en verdween de pijn… . HOOFDSTUK VI : HET ONTWAKEN- DE RUST Ilsa kwam met een schok terug tot bewustzijn door een schrille kreet. “Neeeeeee, blijf van me af rotzakken, laat me met rust,’ hoorde ze een vertrouwde stem wanhopig roepen. Ilsa moet maar even buiten bewustzijn zijn geweest, want al vlug besefte ze dat ze zich in de gang van het Nazi-complex bevond. Twee Duitsers, elk aan een kant, sleepte haar onder haar armen verder, naar haar kamer, zo dacht ze tenminste. Weer kwamen er enkele sterke uitroepen, ditmaal van dichterbij, zodat Ilsa helderder wakker werd en ze haar ogen opende. Ze zag dat een ander meisje, net zoals zijzelf een tijdje geleden, in de tegenovergestelde richting dan zij nu, dus waarschijnlijk richting folterzaal, werd gesleept. Bovendien had dit arme meisje al haar kleren nog aan en was het voor haar waarschijnlijk dus de eerste keer. Het meisje moet Ilsa hebben opgemerkt, want het werd een ogenblik stil. Ze moet natuurlijk erg geschrokken geweest zijn toen ze Ilsa daar zo volledig afgemat, bezweet en vooral stil tegenkwam, dacht Ilsa eerst. Maar toen de ogen van de beide meisjes kruisten, besefte Ilse dat ze niet daarom stil werd, maar wel omdat ze Ilsa herkende: het meisje was namelijk niemand minder dan Sofia! Sofia zat net zoals Ilsa bij de plaatselijke verzetsbeweging. Ze was zelfs Ilsa’s beste vriendin. Ilsa had haar altijd zo een beetje als haar kleine zusje gezien: Sofia was zes jaar jonger dan Ilsa en dus nog maar net achttien. Sofia had niet enkel haar vriend verloren tijdens de korte strijd die haar land geleverd had met de Duitse bezetter, maar ook haar twee broers en haar vader, haar moeder had ze reeds in het kraambed verloren. Zo was Ilsa, waar ze aan huis opgevoed was, omwille van de dood van haar moeder, zo ongeveer de enige familie die ze nog had. Nadat ze de rest van haar familie verloren had,, was ze ook zelf bij het verzet gegaan. De omvang van haar haat tegen de Duitsers moet waarschijnlijk verder niet verklaard worden. Ilsa kon de gedacht niet verdragen dat Sofia hetzelfde zou moeten ondergaan als zijzelf, maar voorlopig was er niets dat ze daar aan kon doen… . Beide meisjes passeerden elkaar zonder iets te zeggen, om hun onderlinge relatie niet te verklappen misschien, maar waarschijnlijk vooral omdat ze te verbaasd waren om elkaar hier aan te treffen. Hoe dan ook was Sofia haar al snel gepasseerd. Ilsa’s Duitse “vervoerders “? hadden blijkbaar nog niet door dat ze al wakker was. Ilsa besloot dit zo te houden. Een volgende bezoek aan de folterkamer kon ze immers missen als kiespijn. Ze sloot dus terug haar ogen en liet zich gewillig verder slepen. Onmiddellijk bereikten ze echter haar kamer en de bewakers legden haar op haar buik neer op het bed en lieten haar voor bewusteloos achter. Nog geen vijf minuten later kwam er weer iemand binnen. Ilsa, die nog steeds op haar buik lag, besloot te doen alsof ze nog steeds buiten westen was. Haar bezoeker knielde naast haar bed neer en legde twee vingers op haar halsslagader, net zoals Dieter dat zojuist gedaan had. “Zo, je bent al terug wakker,’ hoorde ze de vertrouwde stem van Dieter zeggen, die terug rechtstond. Ilsa was blij dat hij het was en ze opende haar ogen en ging op haar bed zitten. “Je bent taai,’ zei hij, “Ik heb nog maar weinig vrouwen of mannen een zo zware foltering zien uithouden. Maar hij heeft wel zijn tol geheven neem ik aan. Ik heb nog wat van die zalf van gisterenavond en enkele krachtversterkende en pijnstillende tabletten meegebracht. Als je wil kan je op het bed gaan liggen en kan ik je vagina nog een beetje verzorgen’. Ilsa die nog steeds geen woord gezegd had tegen Dieter, deed dat ook nu niet maar ze deed wel haar slipje uit, dat Krupp haar terug moest aangedaan hebben terwijl ze buiten westen was, en ging terug op het bed liggen met haar benen gespreid. “O.K.,’ zei Dieter, “je hoeft niets te zeggen als je me niet vertrouwd, dat geeft niet. Eerlijk gezegd, als ik in jou situatie was zou ik het misschien ook niet doen. Zeker niet nu mijn voorspelling niet uitgekomen is en de geallieerde soldaten niet zijn komen binnenvallen. Eerlijk gezegd snap ik er ook niets meer van, zo lijkt jou besluit om mijn raadgeving om toch te spreken te negeren misschien toch niet zo’n slecht idee. Zeker nu ze een nieuw meisje uit jouw organisatie binnengebracht hebben.’ “Laat haar met rust,’ dreigde Ilsa, “ze is nog maar een meisje!’ Dieter zuchtte: “Ik vrees dat Krupp haar even hard als jouw gaat martelen. Ik heb ook opgemerkt dat ze nog maar net meerderjarig is, maar Krupp… . Hoe dan ook, we moeten nog niet wanhopen: ik blijf bij mijn oorspronkelijke mening dat de redding nabij is.’ “We, redding,…,’ kwam Ilsa kwaad tussen, “Ga weg Nazi-rotzak.’ “Alstublieft,’zei hij kalm, “Ik ben de enige vriend die je hier hebt.’ “Ga weg!’ schreeuwde Ilsa. “Goed, zoals je wil. Maar ik raad je aan om nu zo twee tabletten te nemen tegen de pijn en straks, ongeveer twee uur na het eten, dat ze binnen een halfuurtje brengen, nog een. Ze zouden je er ook terug moeten boven op helpen. Voor je de pasta op je vagina aanbrengt, moet je ze wel goed afwassen. Je hebt nu even rust tot vanavond laat waarschijnlijk. Dan zal generaal Von Clausewitz, je laten komen halen voor een volgende marteling. Ik zal daar niet aanwezig zijn. Waarschijnlijk moet ik Marie Krupp dan assisteren bij de foltering van de nieuwe gevangene.’ Dieter liep naar de deur. Voor hij buiten ging wachtte hij nog even en zei: “sterkte.’ “Wacht,’ riep Ilsa hem na. Hij kwam even terug. “Bedankt,’ zei ze oprecht, hem niet aankijkend. Hij knikte en ging weg. Ilsa ging meteen onder de douche staan. Het koude water werkte opfrissend. Ze liet zichzelf verschillende minuten afspoelen voor ze de zeep nam en haar lichaam lichtjes waste. Tegen haar zin volgde ze toch de raad op van Dieter en waste ze haar pijnlijke vagina goed. Nadat ze de zeep had afgespoeld, stapte ze onder de douche uit en droogde ze zich af. Ze ging op het bed zitten met de tube pasta en ze smeerde er een flinke hoeveelheid van op haar gekwetste lid. Haar tanga slipje deed ze niet aan omwille van dat het te veel pijn deed, maar ze wikkelde zich wel in een handdoek. Dit was zo ongeveer het meeste op kleding lijkende wat ze het laatste etmaal om haar lichaam gedragen had. Ze ging eerst al op bed liggen voor ze bedacht dat ze die twee pilletjes moest innemen. De gedachte dat ze een valstrik van de vijand waren ging al snel weg en ze nam de pilletjes met een flesje water dat ze nog over had van vanmorgen. Ze ging terug op het bed liggen en ze besloot om zo weinig mogelijk na te denken en zoveel mogelijk te rusten. Alleen maar rusten. Toen ze wakker werd stond er al een plateau eten te wachten op haar op tafel. Ze had blijkbaar zo hard geslapen dat ze de “kamermeid “? niet eens gehoord had. Ilsa voelde zich al veel beter: de pijn aan haar vagina was bijna weg en ze voelde zich veel energieker. Ze besefte dat ze in een hele tijd niet gegeten had en dat ze eigenlijk wel honger had. Dus stond ze op en ging aan tafel zitten. Onder de stulp die het eten had warm gehouden, vond ze een kommetje tomatensoep en een schotel erwtjes en worteltjes met aardappelen en een worst. “Eten voor geerde gasten,’ dacht Ilsa. Na haar maaltijd genuttigd te hebben, die eigenlijk tot haar verbazing heel lekker geweest was, besloot Ilsa om de zalf toch maar te vervangen. Daarom ontdeed ze zich van haar handdoek, spoelde ze haar wonde nogmaals af en deed ze een nieuwe hoeveelheid pasta op haar vagina, nadat ze tot haar verbazing gezien en gevoeld had dat de wonde reeds bijna volledig genezen was. Ze besloot de tube zorgvuldig op te bergen onder haar matras alvorens het resterende pilletje te slikken en terug wat op het bed te gaan liggen. “Ik zou de rust wel eens kunnen nodig hebben,’ dacht ze bij zichzelf. Ze wist toen nog niet hoeveel waarheid er in die gedachte zat. Enkel uren later, toen het al begon te schemeren, zo merkte ze op, werd ze gewekt door een hels lawaai. Hetgeen ze direct herkende als de rotor van een helikopter. De helikopter van Von Clausewitz besefte ze. Het spel zou nu pas echt beginnen… . Ilsa voelde zich nu min of meer uitgerust en alleszins uitgeslapen. Van nu af zou het eindeloze wachten op de volgende foltering dus eindelijk beginnen. Maar plots gebeurde er iets: Ilsa dacht dat ze iets gehoord had. Haar vermoeden werd al snel bevestigd toen ze de schrille pijnkreten nu duidelijker kon horen. Hoewel de folterkamer toch een eindje van haar kamer verwijderd was en er enkele deuren en muren tussen waren, was het geluid onmiskenbaar aanwezig. Plots besefte Ilsa ook wiens geschreeuw dat moest zijn, en de gedachte daaraan maakte haar misselijk; het moest Sofia zijn: ze had haar immers naar de folterkamer zien gesleept worden! Het idee dat Sofia dit moest doormaken was voor Ilsa onuitstaanbaar, Sofia was immers nog zo jong. Ilsa begon wat rond te wandelen in haar kamer, ze was nog steeds volledig naakt. Het misselijkmakende geschreeuw blijf maar doorgaan: steeds in hetzelfde patroon: eerst drie snel opeenvolgende, korte pijnkreten waarschijnlijk verbonden door een minder krachtig bruggetje dat Ilsa niet tot in haar cel kon horen, dan een halve seconde a een seconde stilte, inademen, en dan een nog net iets luidere, aanhoudende, naar het einde toe uitdijende gil, gevolgd door een pauze van een seconde of drie en dan het hele proces opnieuw. Eindeloos opnieuw. Misschien was het slechts na een kwartiertje of misschien was er al een uur voorbijgegaan toen Ilsa dacht dat ze het niet meer aankon. De martelingen die ze tot nu toe had moeten weerstaan waren verschrikkelijk geweest, maar een vriendin zo horen afzien en weten dat je er niets aan kon doen was minstens even erg. Een uur geleden was Ilsa ervan overtuigd geweest dat Sofia niets zou prijsgeven, maar nu…, nu leek niets meer zeker. Ilsa betrapte zichzelf erop dat ze dacht, dat het misschien nog het beste was dat Sofia verklapte waar het rebellenhoofdkwartier was, dan was alles immers achter de rug. Stop. Zo mocht ze niet denken. Ze moest… . Plots was er geen tijd meer om na te denken, misschien maar goed ook. De deur van haar cel zwaaide open en Hans kwam binnen. Bijna gelijktijdig stopte Sofia met schreeuwen. “Je vriendin kan nogal zingen, zeg,’ zei Hans met een grijns. “Rot op!’ “Sorry, maar ik vrees dat het nu jou beurt is, “k zal je moeten meenemen. Maar eerst gaan we je handjes binden en je wat opknappen. Zo te zien heb je zelf al wel gedoucht, maar ja, orders zijn orders,’ zijn grijns werd zelfs nog groter, “Ga maar op het bed liggen’. Er leek voor Ilsa niets anders op te zitten dan te gehoorzamen en zo ging ze op haar rug op het bed liggen. Hans bond haar beide handen met twee koordjes vast aan de twee beduiteinden, toen hij even buitenging, maar zo te zien niet ver want hij liet de deur op een kier. “Hier lig ik weer,’ dacht Ilsa, “uitgeleverd aan de willekeur van een sadistische man’. Meteen daarna kwam de “sadistische man “? terug binnen met een spons en een stuk zeep in zijn hand. Nadat hij de spons -een echte spons, merkte Ilsa op- onder de douche had doorweekt, kwam hij naast haar op het bed zitten en begon hij Ilsa’s armen, te bevochten, maar al snel zakte hij af. Toen hij langs haar oksels kwam, leek hij even te twijfelen of hij die weer aan een grondige kietelbeurt zou onderwerpen, maar tot Ilsa’s grote blijdschap ging hij verder naar haar goedgevormde borsten. Ilsa vond het uiteraard nog steeds niet prettig om zich door een vreemde en wrede man laten te bekijken en zelfs haar meest intieme plekjes te laten betasten, maar het grootste gevoel van schaamte dat ze de eerste keer dat ze zich voor Hans, Dieter en Krupp moest uitkleden, was nu over. “We zullen deze twee eens goed verwennen,’ zei Hans terwijl hij met de doornatte spons haar boezem masseerde. Ilsa reageerde niet. Dat vond hij blijkbaar spijtig, want hij stelde: “Je moet nu nog niets zeggen, dat zal meteen in de folterkamer wel gebeuren’. Nu nam hij de zeep om Ilsa’s boezem mee te bewerken, waarna hij met zijn handen de zeep “goed inwreef “?,zoals hij zelf stelde, waarbij hij vooral veel aandacht aan haar tepels schonk. Haar buik vond hij blijkbaar proper genoeg want hij ging meteen door tot aan haar bij haar schaamhaar, nog niet haar vagina zelf, arriveerde dat hij tevens aan een “grondige wasbeurt “? onderwierp. Toen zette hij haar benen wat rechter en zei: “Doe die beentjes nu maar moei open zodat Hansje zijn werk kan doen’. Hij deed het echter zelf, maar Ilsa stribbelde niet tegen. Ilsa die tot nog toe geen kik gegeven had, sloot nu toch even haar ogen toen ze besefte dat hij nu haar poesje zelf ging natmaken, inzepen en “inwrijven “?. “We zullen eens zien hoe je verwoeste snee is hersteld,’ zei Hans, die zijn wenkbrauwen optrok toen hij zag dat die heel goed hersteld was. “Dieter zijn zalfje heeft blijkbaar goed gewerkt. Krupp zal tevreden zijn: zo kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen,’ grinnikte hij. Dat kwam aan als een klap in Ilsa’s gezicht, die gedacht had dat dat zalfje geheim moest blijven. Nog een voorval tegen de geloofwaardigheid van Dieter, besloot Ilsa. Hans maakte de spons opnieuw nat alvorens hij, eerst uitgebreid haar buitenste en vervolgens haar binnenste schaamlippen, begon nat te maken, waarbij hij ook haar clitoris uitgebreid behandelde. Toen hij de spons weglegde, gaf hij haar dezelfde behandeling met het stukje zeep, waarna hij haar begon te vingeren met een brede grijns op zijn gezicht. Een ogenblik dacht Ilsa erover na om hem een stamp te geven: haar benen waren immers nog vrij. maar ze besefte dat ze het zo alleen maar erger zou maken. Het resultaat zou zijn dat hij haar een klap in het gezicht zou geven en daarna gewelddadiger zou worden en, bijvoorbeeld, zijn volledige hand terug in haar vagina zou steken, zoals de eerste keer!! Nee, ze besloot dat dit maar beter te vermijden viel en dus liet ze zich maar geduldig vingeren door deze vreemde man. Plots deed hij echter iets dat Ilsa nooit voor mogelijk had gehouden: hij haalde haar kittelaar letterlijk een stukje uit haar vagina en hield hem tussen zijn duim en wijsvinger die hij voorzichtig bewoog. Ilsa kreunde wat, niet echt van pijn, maar zeker niet van seksuele opwinding. Hans zei: “Vaginale hygiene is belangrijk. Ook de clitoris moet proper zijn. Je wilt toch geen infecties zeker, schatje’. Het gekreun moedigde Hans blijkbaar aan, want hij ging nog een tijdje door alvorens te stoppen. Plots bracht hij de klit toch weer op zijn plaats. “Genoeg hygiene nu,’ besloot hij en hij spoelde de zeep van haar hele lichaam af. “Nu je terug aankleden,’ zei hij terwijl hij haar losmaakte, “We willen dat je er net uitziet voor je eerste ontmoeting met generaal Von Clausewitz’. Ilsa stond op en deed haar super kleine string aan die eigenlijk enkel haar schaamlippen bedekte en dan nog, want zelfs het grootste deel van haar drastisch ingeperkt schaamhaar was zichtbaar. “Waar is m’n avondjurk,’ grapte Ilsa die haar moraal wou opkrikken. Als enige antwoord kreeg ze echter een wurgkoord rond haar keel, die ze echt niet had zien aankomen. Onmiddellijk moest Ilsa naar adem snakken. Hans duwde haar voor zich uit door de deur en door een deel van de gang, de gang die, nu Ilsa bijna niet kon ademhalen en begon te kokhalzen, veel langer leek. Maar hij bracht haar blijkbaar NIET naar de folterkamer, zo kon Ilsa nog opmerken. Plots werd ze naar rechts getrokken, een kamer binnen. De plotse verandering van richting deed haar wankelen en een moment leek ze los te komen van de grond, wat de koord nog meer deed spannen. De kamer die ze binnenkwam leek een soort van luxueuze bureau, hoewel ze nauwelijks nog goed kon zien. Als Hans de koord niet snel losliet zou ze al meteen het bewustzijn verliezen. “Dat zou pas een teleurstelling zijn voor de Nazi’s,’ bedacht ze. Hans bracht haar voor een stoel, liet haar nog een moment staan met de aangespannen wurgkoord rond haar keel, waarna Ilsa een felle, pijnlijke por in haar onderrug kreeg waardoor ze op de stoel neerviel, wat ook mogelijk werd doordat de koord werd verwijderd. Even zat ze kokhalzend voorover gebogen. Maar na enkele momenten herstelde ze zich en besefte ze pas dat ze aan een tafel zat met aan de overzijde een Duits officier, die gespannen naar zijn schaakbord zat te staren: Von Clausewitz. “