Beginnersmelodie

Ik ben nog nieuw in deze wereld. Ik ben een paar keer bij hem thuis geweest waar hij geduldig en vaardig meer geheimen van mijn lichaam blootlegde dan ik zelf ooit had gedacht dat ik had. Hij leerde mij hem te vertrouwen. En te gehoorzamen. Dit keer laat hij mij naar een ander adres komen. Ik stap een donkere ruimte in met een witte vloer. Eén felle spot schijnt schuin van boven en vormt een scherpe cirkel op de grond. Eromheen verdwijnt de kamer al snel in het duister. Hoe groot het hier is kan ik niet zien. Kleed je uit en ga in het licht staan. Ik richt mijn blik op waar zijn stem vandaan komt en zie vaag zijn contouren. Hij beweegt niet. Even aarzel ik. Eigenlijk wil ik hem zien. In zijn ogen kijken en dat vertrouwen voelen. Maar ik heb al voldoende geleerd om beter te weten en begin me langzaam uit te kleden. Ik word me ineens heel bewust van mezelf. Staat hij te kijken? Doe ik het goed? Wat wil hij eigenlijk, een striptease, of juist niet? Ik probeer zo normaal mogelijk mij uit te kleden, alsof ik naar bed ga. Maar ik voel elke beweging. Elke knoop die ik losmaak, elke centimeter stof die langs mijn lichaam schuift. Lekker dan! Als alleen dit al zo’n effect heeft, wat staat me dan nog meer te wachten? Ik sta nu in mijn lingerie en aarzel weer. Mijn kleren heb ik naast me op de grond laten vallen. Ik weet ook niet waar ik ze kwijt moet. Alles, hoor ik hem zeggen. En ik gehoorzaam. Ik stap de lichtbundel in. Het licht weerkaatst op de witte vloer en verblindt me zowel van bovenaf als van onder. Ik probeer te zien waar hij is, te horen, te voelen. Hij neemt zijn tijd. Ik heb me nog nooit zo bewust gevoeld van mijn naaktheid. Ik voel zijn ogen over elk deel van mijn lichaam gaan. Mijn tepels worden hard. Raakten zijn vingers me maar aan! Eindelijk eindelijk! laat hij zich horen, weet ik waar hij is en stapt hij de lichtcirkel in. Hij is volkomen gekleed, gewoon alsof hij net terugkomt van boodschappen doen of zo. Er speelt een vage glimlach om zijn lippen en even kruizen onze blikken. Tot mijn opluchting zie ik in zijn ogen dat wat mij heeft geleerd hem te vertrouwen en ik glimlach. Maar zijn ogen dwalen al over mijn lichaam. Ook zijn glimlach is weg. Hij pakt mijn polsen en beweegt mijn armen naar boven mijn hoofd, waar hij ze neerzet met de handpalmen tegen elkaar en de vingers recht. Met een zelfde nonchalance, alsof hij met een pop speelt, stuurt hij met een tikje van zijn voet mijn benen uit elkaar tot een lichte spreidstand. En vervolgens loopt hij weg, zonder me nog aan te kijken. Ik weet wel betere dan me te bewegen of hem na te kijken. Het duurt ook niet lang. Vanaf achter legt hij een smalle riem om mijn heupen en gespt die vast. Ik voel de kilte van metalen dingen. Ringen? Dan grijpt hij tussen mijn benen door en trekt een andere riem, die aan de voorkant hing, vrij strak aan naar achter. Ik draag een tuigje! Maar nog voordat ik aan deze sensatie kan wennen staat hij voor me en pakt mijn borsten. Hij kneedt en knijpt ze precies zoals hij al vrij snel doorhad dat ze behandeld moesten worden. Ik word direct open en gewillig. Hij kijkt me recht in de ogen en laat me zien dat hij weet dat ik weet wat hij allemaal met me kan doen. Hij weet dat ik gulzig ben. Ik kom steeds terug voor meer. Maar hij stopt. Hij haalt zijn portemonnee tevoorschijn. Daaruit haalt hij een muntje. Gewoon een karretjesmuntje. Wat?! Portemonnee gaat terug in de achterzak. Het muntje plaatst hij tussen mijn duimen. Dan rommelt hij in zijn broekzak en laat mij zien wat hij tevoorschijn haalt: drie knikkers. Hij klemt ze zonder omhaal tussen mijn wijsvingers, middelvingers en ringvingers. Het is heel simpel, zegt hij, terwijl hij weer wegloopt, de lichtcirkel uit. Ik wil een orgasme van jou. Als je het goed doet, heb ik daarna een beloning voor je. Als je een van de knikkers, of het muntje laat vallen, stopt alles en kun je direct naar huis. Hij verschijnt weer rechts naast me. Ik voel iets hards en kouds tussen mijn benen gedrukt worden. In een beweging schuift hij het leren riempje opzij en wat het ook is, ik heb het niet kunnen zien, duwt hij bij me naar binnen. Ik hap naar adem. Dan voel ik hoe hij het ding vastzet met het tuigje. Van binnen en van buiten drukt die koude hardheid tegen me aan. Vervolgens haalt hij een schakelaar over en het ding begint te trillen. Veel plezier, zegt hij en loopt weer weg. Daar sta ik dan, wijdbeens in een lichtcirkel, met een trillende vibrator tussen mijn benen en knikkers en een munt tussen mijn vingers geklemd. De trillingen zijn intensief genoeg om effect te hebben, merk ik tot mijn tevredenheid. Ze zijn duidelijk en op de goede plekken en ze worden van binnen positief welkom geheten. Gelukkig. Maar ze zijn zo regelmatig, daar kun je toch niet van klaarkomen?! Dat weet toch iedereen. Terwijl de trillingen gestaag voortgaan word ik me ineens weer bewust van mijn omgeving. Ik zie de lichtcirkel. Ik zie de duisternis daarachter. Ik vraag me af of hij daar nog ergens is. Ik zie mezelf staan. Voel mijn armen boven mijn hoofd moe worden. En voel de voorwerpen tussen mijn vingers. Ik mag ze niet laten vallen. Dat wil ik niet. Dat mag echt niet gebeuren! Maar gaat dat me nog lukken als ik wel een orgasme krijg? De vibrator trilt nog rustig door. Ik hoor hem zoemen en erger me aan het geluid. Natuurlijk krijg ik zo geen orgasme. Maar dat wil ik wel. Ik wil hem geven waar hij om gevraagd heeft. Ik wil niet dat het stopt. Maar hoe lang gaat het duren? Hoe lang m?íg het duren? En als het wel komt, hoe hou ik dan alles vast? Ik realiseer me dat ik sta te hopen op een orgasme en tegelijkertijd ervoor vrees. En ik word moe. Niet alleen mijn armen, maar ook mijn benen begin ik te voelen. En dat gezoem van dat ding! Dan hoor ik achter me een viool. Zuivere klanken vullen de ruimte. Ik luister. Aandachtig. Het geluid is overal om me heen. Wat mooi! Het is zo’n melodie die je met vloeiende bewegingen wil mee dirigeren. Ik sluit mijn ogen en laat me meevoeren op de muziek. De meeslepende tonen raken me. Elke noot voel ik meetrillen in mijn lichaam. Ik hoor de passie waarmee de stok over de snaren strijkt. Het verlangen waarmee de klankkast zich vult, vult ook mijn hart. Zachtjes glijdt er een traan over mijn wang. Een warme gloed verspreid zich, vanuit mijn keel naar mijn borsten. Vanuit mijn borsten naar mijn onderbuik. En vanuit daar Ineens voel ik mezelf weer staan. Mijn gespreide benen, de knikkers tussen mijn vingers, mijn trillende armen. Ik open mijn ogen. Hij staat recht voor me, speelt zijn viool en kijkt me aan. Mijn blik breekt. De gestage trillingen hebben hun werk gedaan. Ik hoor de overgave in de muziek en voel hoe mijn benen het begeven. En dan is er nog maar één, vage, gedachte: de knikkers! De muziek wordt langzaam zachter.”