Een geheim project, deel 1

Een geheim project, deel 1
© 2022, door P.D. Vile

In 2022 kreeg ik, via een andere website, een uitdaging. Iemand had meerdere schrijvers benaderd met dezelfde uitdaging: schrijf een verhaal over een wetenschappelijk experiment waarin twee proefpersonen een half jaar samen worden opgesloten, met als doel om te observeren of het tot seks komt.
Dit is mijn op dat thema gebaseerde verhaal. Ik plaats het hier in twee delen. Hou er rekening mee dat de opbouw langzaam is.

Dag 0: Te mooi om waar te zijn?

Ik kijk Adele aan. In haar ogen lees ik precies de twijfel die ik voel.
Een half jaar? Dat is echt lang. Een half jaar elkaar niet zien. Een half jaar waarin zij in haar eentje verantwoordelijk is voor Richard en Daphne. Waarin zij alles moet runnen. En ik? Tja, geen idee wat ik in dat half jaar doe. Dat willen ze niet vertellen. Omdat het voor het experiment nodig is dat de proefpersonen niets weten.

Maar die vergoeding …
Jezus!
Twintigduizend euro direct nu. Nog eens twintigduizend euro na afloop. En al die tijd loopt mijn salaris ook gewoon door. En hoeft Adele geen eten voor me te koken. Betaal ik niet de benzine voor elke dag naar mijn werk rijden. Het klinkt gewoon té mooi om waar te zijn.

“Stel je voor, schat,” begint Adele, “hoe het daarna zal zijn. Met die eerste betaling kunnen we eindelijk onze schulden aflossen. In het halfjaar daarna zal ik alles wat ik minder uitgeef op een spaarrekening zetten. En de betaling aan het einde … wat dacht je van een vakantie naar de Malediven? Of een nieuwe auto?”
“Nee, geen van beiden,” zeg ik vastberaden, “als we dit doen wil ik dat we er écht iets aan hebben, iets voor de kinderen. Ik wil dat geld vastzetten op een goede rekening zodat ze over een paar jaar, als ze zover zijn, kunnen studeren.”
Adele kijkt me liefdevol aan en ik weet dat ik precies heb gezegd wat ze hoopte. Ik weet dat ze mijn beslissing zal steunen.

Ik richt me weer tot de onderzoeker tegenover ons.
“Maar hoe weten we dat we kunnen vertrouwen op uw woorden? Komt het geld echt? Is het experiment echt totaal veilig? Is een half jaar niet thuis echt het enige gevolg voor mijn gezin?”
“We kunnen natuurlijk niet garanderen wat er met uw gevoelens en die van uw vrouw gebeurt als u elkaar een half jaar niet ziet. Maar voor de rest … alles wat ik zojuist heb beloofd staat in dit contract. Leest u het rustig door. U zult zien dat we bij breken van het contract zelfs nog veel meer geld aan u moeten betalen, dus u kunt er op rekenen dat wij ons aan ons woord houden.”
Ik knik en voel Adele bemoedigend in mijn hand knijpen. Dan pak ik de pen die al klaarligt om mijn handtekening onder het contract te zetten. Nog voordat de laatste krul staat schuift de onderzoeker al een cheque over de tafel.

“Morgen om tien uur wordt u opgehaald,” zegt de man als ik de cheque pak.
“Kom schat,” fluistert Adele in mijn oor, “de laatste nacht samen voor het komende half jaar. Jij gaat geen minuut slaap krijgen!”
Ik voel mijn pik al groeien in mijn broek.

Onderzoeksrapportage

Een veelgehoorde theorie, vooral onder leken, zegt dat er een natuurlijke voorkeur is bij mannen voor seks met jongere partners; en bij vrouwen juist voor seks met oudere partners. De populaire verklaring is dat dit door natuurlijke selectie komt. Jongere vrouwen hadden in de vroegere eeuwen van de jagers-verzamelaars samenleving betere kans de bevalling te overleven en dus de nakomeling te kunnen voeden. Oudere mannen hadden bewezen al vele jaren jacht te hebben overleefd, een teken van sterke genen. De theorie klinkt aannemelijk.

In dit onderzoek willen wij op empirische wijze de vraag beantwoorden of deze voorkeur, in onze tijd, daadwerkelijk bestaat. Voor ons onderzoek zullen wij vrijwilligers van uiteenlopende leeftijd voor een half jaar paarsgewijs in totale afzondering plaatsen. We zullen op basis van loting de helft van de vrijwilligers koppelen aan iemand van (ongeveer) gelijke leeftijd, en de andere helft aan iemand van significant andere leeftijd. Als de gepostuleerde theorie klopt, dan zal tijdens onze observatie blijken dat een duo van een oudere man met een jongere vrouw relatief gezien vaker tot geslachtsverkeer zal overgaan dan de paren van gelijke leeftijd, en de paren van een jonge man met een oudere vrouw het minst.

Dag 1: Foute kamerindeling?

Adele had woord gehouden. De hele nacht heeft ze me uitgebreid verwend, en ik haar. Of het nu haar mond was, haar kut, of haar kont, ik heb er genoeg sperma in geschoten dat ze nog weken vooruit kan.
Het is echt niet dat seks het belangrijkste is in ons leven. Maar het speelt wel een verdomd grote rol, en een heel halfjaar niet met haar prachtige tieten kunnen spelen, zes volle maanden niet die heerlijke kut kunnen likken, 180 dagen lang niet mijn pik in haar strakke lijf leeg kunnen spuiten … het zal zwaar worden!

Na een uitgebreide douche en twee koppen sterke koffie sta ik om tien uur klaar. Stipt op tijd rijdt een taxi voor, om me op te halen. Een laatste knuffel voor de kinderen. Een laatste lange zoen voor Adele. En dan stap ik in, op weg naar mijn avontuur. Mijn deelname aan dit kennelijk erg geheime project.
Al snel wordt ik een saai ogend gebouw in geleid, en daar achter een bureau gezet. Op het bureau ligt een vragenlijst. Mozes kriebel, wat een lijst! Politieke voorkeur. Mijn jeugd. Spelling vaardigheid. Allergieën. Mijn seksuele voorkeuren. Religie. Vragen over geografie. Mijn lievelingskleur. Wat ik van het experiment verwacht. Mijn jeugd, mijn leven, mijn toekomstverwachting. En dan weer mijn lievelingsfilm, en of ik liever op Facebook of op Twitter kom.
Het is duidelijk dat de “echte” vragen verstopt zijn tussen vragen die niets met het onderzoek te maken hebben, zodat ik nog steeds niet weet waar het echt over gaat. Maar al is de methode doorzichtig, hij is ook effectief. Ik heb echt geen idee wélke vragen de echte zijn.

Eindelijk ben ik klaar met de laatste vraag. Precies als ik mijn pen neerleg, komt een luidspreker in het plafond sputterend tot leven.
“Welkom, mijnheer de Vries. U wordt straks overgebracht naar uw woning voor de komende zes maanden. U kunt uw bagage hier achter laten, wij zullen die veilig bewaren en aan het eind van het experiment terug geven. U zult in uw woning alles vinden wat u nodig heeft.”
“En wat gaat er dan gebeuren in die zes maanden? Wat moet ik doen?”
Ik weet niet of iemand mijn vraag hoort of niet. In elk geval komt er geen antwoord.
De deur achter me gaat open, en een zwijgende medewerker neemt me mee naar een geblindeerde auto.

Uren later stopt de auto. Ik zie een groot appartementencomplex, ergens in de vrije natuur. De chauffeur drukt zonder een woord te zeggen een keycard in handen, stapt weer in, en rijdt weg. Op de keycard staat alleen een nummer. 34. Ik heb geen andere keuze dan naar binnen te gaan en de deur met nummer 34 te zoeken. Een klik als ik de keycard bij het slot hou. Ik doe de deur open en stap naar binnen. De deur valt achter me dicht. Ik draai me om, maar ben niet echt verbaasd als ik zie dat ik de deur van binnen niet kan openen.

“Hallo?”
Ik schrik als ik achter me een stem hoor. Ik draai me weer om en zie nu pas dat het appartement niet leeg is. Op de bank zit een jonge vrouw. Meer een meisje, haast.
“Oh, hallo. Sorry, ik had niemand verwacht. U bent onderzoeker?”
“Onderzoeker? Ik?”
Ze lacht. Haar stem klinkt vrolijk en helder, nog meer als ze lacht.
“Nee, hoor. Ik dacht dat u onderzoeker bent? Ik ben proefpersoon.”
“Maar … dan bent u in het verkeerde appartement denk ik? Dit is toch appartement 34?”
“Ja, dit is 34. Mijn appartement.”
Ze houdt een keycard in de lucht en ik zie de grote cijfers: 34. Net als de mijne.

Haar naam is Laura Baars en ze is 19 jaar. Ze heeft lange donkere haren, bruine ogen, en een beetje een rond gezicht dat straalt als ze lacht. Wat ze erg vaak blijkt te doen.
Ze heeft een prachtig figuur, zie ik als ze opstaat om me een hand te geven. Slank, maar niet dun. Onder haar shorts vallen haar mooie, licht gebruinde benen me direct op. En haar topje, strak om haar bovenlijf, laat ook niets te raden over: Laura heeft overduidelijk een prachtig stel borsten mee gekregen van moeder natuur. Cup C schat ik, en duidelijk nog met de stevigheid van de jeugd.

Heel even betrap ik mezelf op een foute gedachte. Maar die laat ik niet toe.
“Ze is nog maar 19,” hou ik mezelf in gedachten voor, “ze had je dochter kunnen zijn, als je Adele een paar jaar eerder was tegengekomen. Haal je niks in je hoofd.”
Maar die gedachte weerhoudt me er niet van om toch in stilte te genieten van haar schoonheid. Kijken kan geen kwaad, toch?

“Vast een fout bij de kamerindeling,” zeg ik, “ik denk dat ze dat morgen wel zullen corrigeren. Laten we nu maar gaan eten en slapen. Ik heb geen idee wat we morgen allemaal moeten doen, dus ik ga liever op tijd slapen.”
Laura stemt in, en even later staan we samen in de keuken te koken. Simpele pasta met saus. Laura trekt een flesje wijn open.
“U ook een glas?”
“Zeg maar jij, ik weet dat ik oud ben maar als je me daar aan helpt herinneren door me u te noemen …”
“Zo oud bent u … sorry, ben jij toch niet? Ik denk …”
Ze bekijkt me uitgebreid en ik voel mijn kaken onwillekeurig rood kleuren.
“… een jaar of 35?”
“Ik ben 43. Dank je. En ja, waarom ook niet, doe mij ook maar een glas.”

Uiteindelijk komt er niks van het vroeg naar bed gaan.
Tijdens het eten raken we aan de praat. Over haar leven, haar school, haar vriendjes. Net klaar met school, diploma op zak maar geen idee wat ze wil, en toen ook weer een break-up … de keuze om een half jaar aan een geheim project mee te doen en dik geld binnen te halen was makkelijk geweest voor haar.
En ik merk ook dat ze goed luistert als ik vertel over de tegenvallers in ons leven, de geldnood, en het gevoel dat dit project voor ons de enige oplossing is. Ik merk dat ze echt met me meevoelt als ik vertel hoe veel ik Adele en Richard en Daphne zelfs nu al mis.

Al pratend was ik gewoon vergeten hoe jong ze was. En hoe mooi.
Tot ze opstaat en zich vlak voor me uitgebreid uitrekt, waardoor haar shirt strak om haar borsten spant en ik niet anders kan dan weer bewonderd kijken naar de subtiele manier waarop haar buste meedanst met haar bewegingen.
“Ik vond het gezellig, me … Cor. Maar ik wil nu wel gaan slapen.”
“Oh. O ja. Natuurlijk, goed idee Laura.”
Ik sta zelf ook op. Ik had al naar de indeling van de slaapkamer gekeken en wil hier geen discussie over.
“Dan pak ik een kussen en slaap op de bank.”
“Dat hoeft toch niet, Cor? Het zijn twee losse bedden. We kunnen ze gewoon uit elkaar schuiven.”
“Ik voel me hier prettiger bij. Oké?”
“Oké, dat respecteer ik.”

Ze lacht als ik beleefd mijn hoofd afwend en zelfs een hand voor mijn ogen hou op het moment dat ze klaar is in de badkamer en door de woonkamer naar de slaapkamer loopt. Ik voel een verleiding om toch stiekem door de spleetjes van mijn vingers te gluren, maar kan hem weerstaan.
“Dat is echt niet nodig hoor, Cor,” lacht ze, “ik heb mijn ondergoed aan dus je ziet niks.”
Maar als ik even later zelf in mijn onderbroek de badkamer verlaat zie ik door de open slaapkamerdeur dat ook zij netjes wegkijkt.
“Bedankt,” brom ik.
Ik plof neer op de bank, trek het laken over me heen, en probeer te slapen.

Onderzoeksrapportage

Proefpersoon 204, dag 1. Conclusie uit vragenlijst. Proefpersoon is getrouwd en heeft naar eigen zeggen zeer bevredigend seksleven. Proefpersoon geeft aan veel waarde te hechten aan huwelijkstrouw. Inschatting van kans op seksuele activiteit tijdens experiment: laag. Toegewezen partner: proefpersoon 117 (21 jaar jonger).

Eerste respons van proefpersoon 204 op proefpersoon 117 is conform verwachting: verwarring en overdreven beleefde afstand. Er zijn echter wel subtiele signalen zichtbaar dat hij haar uiterlijk aantrekkelijk vindt.

Dag 2: Aan de slag

Ik ben blij als het eindelijk licht wordt en ik het laken van me af kan slaan. Ik ga rechtop zitten en verberg mijn zere hoofd in mijn handen.
“Goedemorgen, Cor!” hoor ik de vrolijke stem van Laura, “heb je lekker geslapen?”
Ik kijk op en daar staat ze. In alleen onderbroek en bh.
Verschrikt kijk ik weg. En dan realiseer ik me dat ik zelf in alleen onderbroek zit, en trek snel het laken een beetje over me heen.
Ik hoor haar klaterende lach.
“Ik weet dat je het goed bedoelt, maar je doet wel een beetje raar, hoor. De bikini die ik in de zomer op het strand draag heeft minder stof. Je bent toch niet bang voor blote armen en benen?”

Ze loopt door naar de badkamer. Terwijl ik de douche hoor stromen sla ik een ochtendjas om en loop naar de keuken. Genoeg voorraad, dus ik begin met koffie te zetten en eieren te bakken. Even later komt ze terug, nu gelukkig wel aangekleed.
“Oh, dat ziet er heerlijk uit, Cor! Zal ik het afmaken? Dan kan jij intussen ook douchen.”

Juist als we samen de ontbijtspullen staan af te wassen horen we opeens een luidspreker krakend tot leven komen.
“Laura Baars, Cor de Vries. Maak jullie klaar voor de opdrachten van vandaag.”
We horen een klik als de deur van het appartement openspringt. Op de muur is een tekst geprojecteerd. Haar naam, met een pijl naar links. Mijn naam, met een pijl naar rechts.
“Vergeet niet om tegen de onderzoekers te vertellen dat we verkeerd zijn ingedeeld, hè,” zeg ik nog tegen Laura terwijl ik mijn schoenen aantrek.
“Natuurlijk.”
Maar dan, na een korte stilte, voegt ze nadenkend toe.
“Maar ze noemden onze namen. En die staan ook daar op de muur. Ik denk dat ze het weten?”

Uiteindelijk maakt het niet uit. Ik kom in een ruimte waar fitness apparaten staan. Er ligt een briefje met de oefeningen die ik moet doen. Maar er is niemand. Als ik klaar ben met de oefeningen wijst een nieuwe pijl me de weg naar een andere kamer, en daar ligt weer een vragenlijst. En dan volg ik een derde pijl, naar een computer waar ik een half uur reactietests moet doen.
Ik roep wel een paar keer in de leegte dat er een fout is gemaakt, dat ik mijn appartement deel met een meisje van 19. Maar er volgt geen reactie. En als ook de derde activiteit klaar is en ik weer naar het appartement ga zit Laura alweer op de bank.
“Jij hebt ook niemand gezien, denk ik?”
“Nee. En ook geen reactie als ik riep. Ik denk wel dat ze het gehoord hebben. Ze doen geen experiment zonder observatie. Maar kennelijk maakt het ze niet uit?”

Het is net twaalf uur. We maken samen een lunch. Tijdens het eten kijkt Laura me onderzoekend aan.
“Je ziet er echt moe uit Cor. Heb je wel goed geslapen?”
“Nou, eerlijk gezegd niet. En de nacht daarvoor heb ik ook niet geslapen, maar dat het gelukkig een betere reden.”
Laura kijkt me vragend aan.
“Adele. Mijn vrouw. We hebben de hele nacht met elkaar gevreeën en gesekst. Sinds ik haar ken zijn we nooit langer dan drie nachten achter elkaar gescheiden geweest.”
“Oh, wat lief! Maar toch heb je ook vannacht slecht geslapen?”
Vastberaden gaat Laura op de bank liggen en probeert een paar houdingen.
“Juist, wat ik al dacht. Dit is geen bank om te slapen. Afgelopen. Als we niet alsnog anders worden ingedeeld, dan slaap jij vannacht gewoon in de slaapkamer, in een bed. Ik heb de bedden al zo ver mogelijk uit elkaar gezet.”
“En wat nu als ik dat echt niet wil? Als ik toch op de bank ga liggen? Ga je me er dan vanaf tillen? Denk je dat je me kan dragen?”
“Ik hoef je niet te dragen. Als jij op die bank ga liggen, dan kom ik er gewoon bij liggen.”
Ze lacht als ze het zegt, en ik lach mee. Maar dan kijkt ze serieus.
“Nee, maar ik doe dat dus wel echt, als jij er op staat om stom te blijven doen. Als we inderdaad een half jaar samen moeten leven, dan wil ik in elk geval dat je wakker en vrolijk bent, en geen chagrijnige kop na té veel slechte nachten.”

De hele middag verwacht ik dat er meer opdrachten komen, maar het blijft stil en de deur blijft dicht. Laura en ik praten veel, over ons leven, onze vrienden, ons verleden. We vinden een pak kaarten in de kast en spelen een kaartspelletje. Ze trekt zich een kwartiertje terug om in haar dagboek te schrijven. En daarna praten we weer verder. De dag kabbelt langzaam voort.
De televisie heeft een tijdslot, hij werkt alleen ’s avonds. Na het avondeten zetten we hem aan. Geen live programma’s. Alleen een grote collectie films. We zoeken een romantische komedie uit en zitten elk aan een kant van de bank met een wijntje te kijken.
Als het tijd is om naar bed te gaan herhaalt Laura dat ik echt in een bed moet gaan slapen. Ik voel hoe ik al tol op mijn benen en weet dat nóg een slechte nacht echt geen goed idee is, dus ik ga akkoord.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 4. Proefpersonen zijn zeer snel goed bevriend geraakt. Ze praten veel, over persoonlijke onderwerpen. Als ze niet praten kiezen ze vaker voor samen spelletjes spelen dan voor solo activiteiten.

Dag 9: Verveling en gemis

Het is intussen echt wel duidelijk dat de kamerindeling niet veranderd gaat worden. Ik zal het hele experiment samen met Laura in dit appartement blijven. Maar ik vind het allang niet erg meer. Ze is een hele leuke jonge vrouw, heeft best al veel meegemaakt, en heeft een hele duidelijke mening over veel onderwerpen. De gesprekken met haar zijn steeds weer boeiend en spannend. Net als vroeger, met Adele, toen we elkaar nog niet zo lang kenden dat we alle verhalen al verteld hadden, en alle discussies al gehad.
Nog steeds krijgen we elke dag misschien 1 of 2 uur taken te doen en verder niets. Ik ben er aan gewend geraakt om de lange rest van de dag met Laura te delen. Nu nog wisselen hoeft voor mij niet meer. Sterker nog, ik denk dat met een andere partner de kans misschien wel groter is dat ik er echt onderdoor ga door de verveling. En al helemaal als ik hier al die tijd alleen zou zitten!

Tijdens wat we intussen onze vaste film afspraak noemen hoor ik ineens een snikje naast me. Ik kijk opzij en inderdaad: Laura’s ogen zijn betraand.
“Huil je, Laura? Wat is er aan de hand?”
“Ik mis papa en mama zo. Heb jij dat niet?”
“Ja natuurlijk. Nou ja, niet mijn papa en mama. Maar ik mis Adele enorm. En Richard en Daphne. Het is logisch dat jij je papa en mama mist, Laura. Dat bewijst dat je heel veel van ze houdt.”
“Bedankt. Lief dat je het zegt. Maar … wil je me misschien even vasthouden? Gewoon knuffelen, zoals pap als ik verdrietig ben?”
Zonder iets te zeggen schuif ik naar het midden van de bank. Laura schuift ook naar mij toe. Ik sla mijn arm om haar schouders en ik voel hoe zij haar hoofd op mijn schouder legt.
Ze snikt nog wel een beetje, maar lijkt zich toch direct beter te voelen. Arm in arm, haar hoofd op het mijne, kijken we samen de film uit. Het voelt bijna alsof ik met Daphne naar de film kijk. Maar ik weet dat het Daphne niet is. En al wil ik het niet, ik ben me er wel erg bewust van dat precies haar linkerborst tegen mijn rechterarm aan drukt.

De film is klaar. De televisie zet zichzelf uit. Laura is in slaap gevallen. Ik blijf stil zitten zodat ze niet wakker wordt. Lange tijd zit ik zo voor me uit te staren. In de war over mijn gevoelens. Zie ik haar als een dochter? Als een vriendin? Of als …
Nee. Die gedachte sta ik mezelf niet toe.

Het is ver na middernacht als Laura wakker wordt.
“Oh, jé. Was ik in slaap gevallen?”
“Ja.”
“Waarom heb je me niet wakker gemaakt?”
“Je lag zo heerlijk te slapen. Terwijl je daarvoor zo verdriet had omdat je je ouders mist. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen je wakker te maken. En het was voor mij ook best prettig. Een beetje een mengelmoes van lekker op de bank hangen met Adele … of lekker op de bank hangen met Daphne. Sorry, klinkt dat raar?”
“Helemaal niet. Ik ben jong genoeg dat ik je dochter had kunnen zijn. Maar ik ben haar niet dus echt wel lief dat je me hebt laten slapen.”
En dan voel ik opeens een zachte kus op mijn wang.

Die nacht lig ik nog lang wakker in bed. En waar ik ook op probeer te focussen, het enige dat terug blijft komen is het gevoel van die zachte, warme, natte lippen op mijn wang.

Onderzoeksrapportage

Proefpersonen 117 en 204, dag 12. Fysieke genegenheid tussen proefpersonen blijft stabiel. Ze zitten elke avond gearmd op de bank voor de film. Verdere ontwikkeling blijft nog uit.