Niemand zeggen 18

Er heerste een oorverdovende stilte op kantoor. Roys bureau was onbemand. Het nieuws van zijn arrestatie sloeg in als een bom. Stephan had iedereen voorzien van drinken en nam uitgebreid de tijd om het zijn team te vertellen en om ze erop te laten reageren. Het werk kon wel even wachten.
“Ik begrijp het niet,” zei Simone geëmotioneerd. “Hij werkt hier al zo lang en heeft nooit interesse getoond in een promotie.”
Theo keek haar aan. “Toch zie ik dit vaker. Werknemers die zich gepasseerd voelen en hun werkgever proberen te ruïneren. Wat dat betreft had hij alle redenen om dit te doen. Vergeet niet dat dit kort na het overlijden van Stephans compagnon is begonnen. Stephan wilde geen andere compagnon, maar een manager. Hij gaf de functie aan Simone, terwijl Roy er een paar maanden eerder was. Zij mocht alle personeelszaken afhandelen, Roy kreeg enkel de klusjes waar Stephan op dat moment geen tijd voor had. Hij sloeg zijn slag en diende zijn ontslag in.”
Annelies keek op. “Waarom bood hij dan aan om langer te blijven?”

Theo keek verbaasd. “Langer blijven? Daar wist ik niks van.” Hij keek Stephan met een frons aan, maar Stephan reageerde niet.
Jeffrey volgde het gesprek aandachtig terwijl hij aan zijn bureau naar zijn laptop keek. Hij hield zich bewust op de achtergrond en deed alsof het hem niks interesseerde. Hij werkte tenslotte nog maar kort voor Stephan en had ook weinig contact met het team. Hij keek naar de gegevens die hij de afgelopen tijd had verzameld. Het was op zich logisch dat de boel escaleerde nu Roy zou vertrekken. Maar het feit dat hij wilde blijven om Stephan te helpen met de drukte, was niet logisch. Een schuldig iemand zou zo snel mogelijk zijn biezen pakken, waarom zou Roy dan juist willen blijven?
Jeffrey baalde ervan dat hij die gevonden laptop niet kon inzien. Het zou een hoop vragen kunnen verklaren. Een laptop hacken die in handen was van de politie ging hem echter te ver.

“Probeer je te richten op je werk,” zei Stephan. “Als er iets is hoor ik het graag. Er is nog geen uitspraak, dus probeer er niet te veel bij stil te staan. We wachten het af.”
Computers werden opgestart en de werkdag begon. Theo vertrok al snel toen de bespreking erop zat. Sofie had echter moeite om zich te concentreren op haar werk. Ze schrok op toen ze Stephan hoorde schreeuwen: “Jeffrey, hier komen!”
Het getik van toetsenborden hield abrupt op. Verbaasd keek Jeffrey op en staarde even naar de deur. Vervolgens klapte hij zijn laptop dicht en rolde zijn rolstoel naar achteren.
“Schiet een beetje op!” riep Stephan. Sofie hoorde hem een la dichtsmijten. Wat was er in vredesnaam aan de hand? Hij klonk razend.
“Hou je gemak, wil je!” riep Jeffrey terug. “Ik ben Max Verstappen niet.” Hij verliet de werkruimte.
Simone gniffelde. “Ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik mag die Jeffrey wel. Hij had hem veel eerder moeten aannemen.”

Jeffrey reed Stephans kantoor in en trok de deur achter zich dicht. “Wat is er?” vroeg hij. “Ze schrokken zich daarbinnen de pleuris van je.”
Stephan sloeg tegen zijn beeldscherm, waardoor die naar Jeffrey draaide. Stephan was in alle staten, dat was duidelijk. Jeffrey zag dat het de bankrekening van Stephans bedrijf was, dat een halve ton in het rood stond.
“Er is twee ton verdwenen,” zei Stephan. Zijn stem was angstaanjagend kalm, maar zijn ogen fonkelden van woede.
Jeffrey trok de muis naar zich toe en opende de details van de overboeking. “Uiteraard naar een buitenlandse rekening. Waarschijnlijk onder een valse naam.” Hij bekeek de details. “Geef me je telefoon.”
Stephan trok zijn wenkbrauwen op. “Wat moet je…”
Jeffrey onderbrak hem geïrriteerd. “Geef op en ontgrendel hem.”
Stephan pakte zijn telefoon, scande zijn vingerafdruk en gaf hem aan Jeffrey. Jeffrey veegde over het scherm. “Vrijdag belde Theo je om te zeggen dat Roy was opgepakt, correct?”
Stephan knikte zwijgend.

Jeffrey legde de telefoon op tafel en schoof hem naar Stephan. “Dat was om kwart over zes. Deze overboeking is vrijdag om half tien gedaan.”
Stephan werd nijdig. “Dus?”
Jeffrey probeerde zich te beheersen. Waarschijnlijk was zijn broer te opgefokt voor eenvoudige wiskunde. “Roy had geen toegang tot een computer vanaf een uur of zes. Waarschijnlijk zelfs nog eerder. Deze overboeking is zo’n drie uur later gedaan. Roy kan dit niet gedaan hebben.”
Stephan keek naar het scherm. “Zou er sprake kunnen zijn van een vertraging? Het kan even duren voor een transactie naar het buitenland rond is.”
Jeffrey schudde zijn hoofd. “Dit is het tijdstip waarop de opdracht is verzonden. Het kan Roy niet zijn geweest, want die was opgepakt en werd zeer waarschijnlijk verhoord.”

Boos keek Stephan zijn broer aan. “Zoek uit wie dit deed,” zei hij. “Ik kan straks niet eens de salarissen overmaken. Het kan me niet schelen hoe je het doet, wat mij betreft keer je heel deze computer binnenstebuiten. Ik wil een naam.”
Jeffrey knikte. “Ik ga mijn laptop pakken. Jij blijft overal van af voor je sporen uitwist. Ga een stuk lopen of zo.”
Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Ik blijf hier tot je die naam hebt.”
Met een zucht opende Jeffrey de deur. “Blijf dan bij je team, maar ik wil niet dat je in mijn nek staat te hijgen. Eruit!”
Pissig liep Stephan achter zijn broer aan. Hij liep naar het koffieapparaat en pakte een beker.
“Is alles goed?” vroeg Simone bezorgd.

Stephan snoof. “Geweldig,” antwoordde hij sarcastisch. Simone merkte dat hij razend was en besloot haar mond te houden.
Jeffrey pakte zijn laptop en legde die op zijn schoot. “Je hoort me zodra ik wat vind.” Hij ging naar Stephans kantoor.
Stephan ging naar Jeffrey’s bureau en zette zijn beker koffie met een klap neer. Hij trok een stoel naar zich toe en liet zich erop neervallen. Hij zuchtte en wreef in zijn ogen.
“Ga je nog vertellen wat er aan de hand is?” informeerde Simone kalm.
“Nope,” was Stephans reactie terwijl hij roerloos bleef zitten.
Simone rolde met haar ogen. “Van mijn moeder kreeg ik altijd drie opties. Of vertellen wat er aan de hand is, of een lach op mijn gezicht toveren, of de kamer verlaten.”

“Die opties gelden alleen voor mensen die geen sleutel van de voordeur hebben,” merkte Stephan op. Hij liet zijn handen zakken en keek naar Simone. “Mijn broer is hier niet om als ICT’er met onze software te helpen.”
Simone knikte. “Dat vermoedde ik al. Je hebt het zelden over hem gehad, en als je al iets zei was dat nooit positief.”
Stephan liet haar uitpraten, maar ging niet in op wat ze had gezegd. “Mijn broer heeft de nodige problemen gehad. Hij was verslaafd en ging uiteindelijk computers hacken om aan geld te komen. Het lijkt erop dat hij zijn leven nu serieus wil verbeteren, dus bood ik hem een baan aan. Op papier is hij hier als ICT’er, maar in feite heb ik hem gevraagd om uit te zoeken wie mijn bedrijf probeert te vernielen. Er is een groot bedrag verdwenen en dat is hij nu aan het uitzoeken.”

Er volgde een stilte. Simone keek naar Roy’s lege bureau. “Denkt hij dat Roy erachter zit?”
“Die kans wordt steeds kleiner,” gaf Stephan toe. “Maar hij is aan het hacken om dat uit te zoeken. Dat bewijsmateriaal zal waarschijnlijk worden afgewezen omdat het niet legaal is, zei Theo.”
“Dat hoeft niet,” merkte Annelies op. Ze viel even stil toen iedereen naar haar keek, maar ze herstelde zich snel. “Bij mijn scheiding had ik ook bewijs. Ik had de telefoon van mijn man bekeken en foto’s gemaakt van zijn gesprekken met die bitch waarmee hij was vreemdgegaan. Dat ik zijn privacy had geschonden werd niet goedgekeurd, maar het bewijs was er wel.”
“Dit is wel iets anders dan een scheiding waarin iemand vreemdgaat,” merkte Simone op en vervolgens keek ze naar Stephan. “Vat dit niet verkeerd op, maar… zou je broer erachter kunnen zitten?”
Stephan schudde zijn hoofd. “Daar heb ik ook aan gedacht, maar dan zou hij dat vanaf de andere kant van de wereld ook kunnen doen. Dan zou hij nooit hier op kantoor komen.”
Sofie vroeg voorzichtig: “Waarom vertel je ons nu waarom Jeffrey er werkelijk is?”
Stephan dronk van zijn koffie en keek naar de muur. “Omdat het nu niets meer uitmaakt. Als dit niet snel wordt opgelost, ben ik failliet. Ook al zou het iemand op kantoor zijn, dan maakt dat nu niet meer uit. Of Jeffrey vindt de schuldige, of ik trek vanavond voor de laatste keer de deur achter me dicht.”

Er heerste een gespannen sfeer op kantoor. Stephan bleef aan Jeffrey’s bureau zitten. Af en toe keek hij op zijn telefoon, voor de rest zat hij met zijn beker in zijn hand. Hij ging niet mee toen het team ging lunchen.
Jeffrey had nog niks gevonden. Hij dronk water en kwam alleen het kantoor uit om naar de wc te gaan.
“Het komt wel goed,” zei Simone tegen Stephan. Stephan gaf geen antwoord en hield zijn blik op zijn beker gericht. “Jeffrey vindt echt wel wie het gedaan heeft. Als hij echt kan hacken, moet hij het geld ook terug kunnen krijgen.”
Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Tot nu toe breekt hij enkel in om te kijken,” zei hij toonloos. “Dat is als bewijsmateriaal misschien te gebruiken. Als hij dat geld terugboekt, begaat hij een ernstig strafbaar feit. Hij probeert eerst om het op een enigszins legale manier op te lossen.”
“Maar we moeten toch iets kunnen…”

Stephan keek haar nijdig aan. “Hou erover op, oké?” snauwde hij. “Jeffrey is ermee bezig.”
Simone keek hem met grote ogen aan. Ze snoof en richtte haar aandacht op haar werk.
Sofie keek naar Stephan. Ze snapte heel goed dat hij gefrustreerd was, maar dit ging te ver. Ze kwam overeind en keek hem aan. “Meekomen,” zei ze tegen hem.
Stephan wierp haar een waarschuwende blik toe. “Pardon?”
“Ik zei: meekomen,” herhaalde ze vastberaden.

Boos kwam Stephan overeind en liep de gang op, op de hielen gevolgd door Sofie. Hij deed de glazen deur achter haar dicht, liep uit het zicht van het team en draaide zich naar haar toe. “Hoe haal je het in je hoofd om me zo te woord te staan?” beet hij haar toe.
Sofie sloeg haar armen over elkaar. “Hoe haal jij het in je hoofd Simone zo af te snauwen?”
Stephan werd nu echt kwaad. “Denk niet dat je zo speciaal bent en dat je dingen kunt zeggen die een ander beter voor zich kan houden,” zei hij met stemverheffing.

Sofie keek hem fel aan. “Ze maakt zich zorgen om je!” riep ze boos. “Ze wil je helpen en voelt zich machteloos. We geven allemaal om je. Vergeet niet dat zij degene is die als eerste de hoofdverdachte was. Zij is degene die geschorst thuis heeft gezeten. Jij bent niet de enige die deze stress ervaart. Wij leven allemaal met je mee. We leven allemaal met je mee, maar je zou best wat meer begrip voor je team mogen hebben.”
Stephan keek haar aan. Plotseling greep hij haar bij haar arm en trok haar mee de gang door. Hij liep de lift voorbij en opende de deur naar de noodtrap.
“Waar ben je mee bezig?” vroeg ze.

Stephan duwde de deur achter hen dicht. “Niet iedereen hoeft ons te horen,” zei hij geïrriteerd. “Voor jullie is dit enkel je baan. Als ik failliet ga, vragen jullie een uitkering aan en kunnen jullie ander werk zoeken. Ik zit tot over mijn oren in de shit!”
“Denk je dat we dat niet weten?” reageerde ze verontwaardigd. “Juist daarom leven we zo met je mee. Daarom denken we met je mee.”
Stephan zuchtte en haalde zijn hand door zijn haren. “Ik kan dit niet meer,” mompelde hij. “Ik doe geen oog dicht. Steeds als we iets op het spoor zijn, verandert alles weer. En nu is er twee ton verdwenen.”
Sofies ogen werden groot. “Twee ton?” herhaalde ze. “Jezus, Stephan…”
“Niet doen,” zei hij bot. “Ik kan je medelijden nu even niet gebruiken. Ik kan mijn personeel niet betalen, mijn zaak kan ik wel sluiten, ik kom in torenhoge schulden te zitten, de verantwoordelijke komt er waarschijnlijk mee weg… Het is te veel. Straks kan ik niet eens Theo betalen voor zijn werk als advocaat.”

“Om je personeel moet je je geen zorgen maken. Ze geven om je en ze zijn je trouw. Ze laten je echt niet zomaar vallen.”
Stephan vloekte luid. “Iedereen heeft rekeningen te betalen. Wat denk je dat er gebeurt als ik ze niet kan betalen? Trouw of niet, hun rekeningen blijven komen en ik kan ze niet betalen!”
Sofie keek hem nijdig aan. “Je doet verdomd goed je best om iedereen van je af te duwen,” zei ze. “Ik weet niet waarom je dit doet, maar je sluit mij en iedereen buiten.”
“Dat doe ik om je te beschermen,” antwoordde Stephan. “Ik wil niet dat ik je onnodig pijn doe als alles instort.”
Sofie keek hem boos aan. “Dat doe je juist door me buiten te sluiten.”
Gefrustreerd onderdrukte Stephan de neiging om de muur een dreun te geven. “Waarom laat je het niet los als ik je dat vraag?” riep hij.
“Omdat ik van je hou, idioot!” schreeuwde ze terug.

Er volgde een stilte. Haar stem galmde na in het trappenhuis. Stephan keek haar aan, maar zei niks. Hij deed een stap naar achteren.
Sofie wilde wegstormen, maar hij blokkeerde de deur. Hij pakte haar bij haar bovenarmen vast. “Dat is wederzijds,” gaf hij zacht toe. “Maar op dit moment is mijn leven niet op een punt dat ik je zomaar toe kan laten.”
Sofie keek hem aan. “Waarom niet? Je kunt je beter op mij afreageren dan op je personeel.”
Stephan schudde zijn hoofd, liet haar los en stapte naar achteren. “Nee. Dat heb ik één keer gedaan en ik heb beloofd dat niet meer te doen. Ik ben bang dat ik je pijn zal doen.”

Sofie kwam vlak voor hem staan, pakte zijn bovenarmen en keek in zijn ogen. “Dat is jouw manier om je frustraties eruit te gooien. Ik ben niet gemaakt van porselein. Om eerlijk te zijn vond ik het heerlijk toen je wat ruiger deed.”
Stephan gromde. “Er is een verschil tussen wat ruiger en mijn frustraties eruit neuken,” merkte hij op. “Ik ga wel in mijn kantoor zitten.”
“En je broer op zijn zenuwen werken? Dat dacht ik niet,” zei Sofie. Ze liet haar hand zakken en wreef over zijn kruis. Zijn pik reageerde vrijwel direct op haar aanraking. Stephan zuchtte en sloot even zijn ogen voor hij haar waarschuwend aankeek. “Hou op, Sofie. Ik wil niet dat ik…”
Ze legde hem het zwijgen op door haar lippen tegen die van hem te drukken. Ze voelde zijn ademhaling langs haar wang strijken toen hij krachtig uitademde. “Laat me je niet smeken,” zei ze verlangend. “Anders trek ik jouw broek naar beneden en mijn rok omhoog. Ik wil dit, Stephan.”
Stephan zuchtte gefrustreerd en balde zijn vuist, maar ze wist dat ze gewonnen had. Ze liet haar vingers over zijn harde pik glijden. Zo snel mogelijk wilde ze zijn broek losmaken en hem in zich voelen.
Stephan pakte haar schouders en duwde haar een stukje van zich af. “Zeg het als ik je pijn doe,” zei hij. Vol verlangen keek ze hem aan voor ze knikte.

Stephan draaide haar om en drukte haar voorover tegen de reling van de trap.
Vasthouden,” zei hij. Met beide handen pakte ze de reling vast en duwde uitnodigend haar billen omhoog.
Stephan trok haar rok omhoog en haar slipje een stukje naar beneden.
Haar mond zakte een beetje open en ze ademde luid uit van verlangen. Uitnodigend spreidde ze haar benen, maar ze werd belemmerd door haar slipje, dat bij haar knieën om haar benen bleef hangen. Ze kreunde toen ze zijn vingers over haar kutje voelde gaan.
Gewoonlijk was hij teder en liefkozend, nu was hij dwingend en krachtig. Ze zakte een beetje door haar knieën en duwde haar kontje verder naar achteren.

“Je bent nat,” merkte Stephan op. Hij kwam naast haar staan en drukte twee vingers in haar kutje. Met zijn vrije hand pakte hij haar haren vast en trok haar hoofd achterover. Hij dwong haar hem aan te kijken door haar hoofd opzij te draaien. “Word je er zo geil van als ik een rothumeur heb?”
Sofie was ontzettend geil aan het worden. Ze grijnsde uitdagend naar hem. “Wel als je je op mij afreageert. Dan ben je echt een beest.”
Stephan verstevigde zijn grip op haar haren. Hij haalde zijn andere hand weg van haar kutje. Ze probeerde om te kijken, maar hij hield haar haren te stevig vast en dwong haar om voor zich te kijken. Ze hield de reling vast en raakte bijna buiten zinnen van opwinding. Ze kon horen hoe hij zijn broek opende om zijn pik te bevrijden. Dit was eigenlijk leuker en opwindender dan wanneer ze het had kunnen zien.

Zijn eikel drukte tegen haar kutje. “Geen geluid,” waarschuwde hij. “Ik wil niet dat je alles bij elkaar schreeuwt. Geluid wordt erg versterkt in dit trappenhuis en ik wil niet dat onze collega’s hiervan getuige zijn. Dus: geen geluid.”
Ze knikte omdat ze te opgewonden was om wat te zeggen. “Spreid je benen, dan kan ik er beter bij.”
“Gaat niet,” antwoordde ze hees. “Mijn slipje…”
Stephan liet haar los en trok haar slipje ruw naar beneden. Ze stapte eruit en spreidde haar benen wat verder.
Zijn eikel drukte weer tegen haar opening. Verlangend sloot ze haar ogen en liet haar voorhoofd tegen haar handen rusten.
Ze slaakte een gil toen hij zonder waarschuwing diep in haar kutje stootte. “Stttt,” hoorde ze Stephan zeggen. Ze kneep in de reling en hapte naar adem. “Jezus, Stephan,” zei ze opgewonden.

Stephan pakte haar bij haar heupen vast. “Stil,” droeg hij haar op. Hij hield haar stevig vast, maar lette erop dat hij haar geen pijn deed. Hij trok zich een stukje terug om zich vervolgens met een harde stoot weer diep in haar te storten.
Sofies mond viel open en ze hapte naar adem. Hij trok zich terug en stootte weer hard in haar. En nog eens, en nog eens. Ze moest moeite doen om op haar benen te kunnen blijven staan. Ze kreunde en haalde oppervlakkig adem.
Hij voerde het tempo al snel op. Ze hield zich vast en probeerde wanhopig om geen geluid te maken, maar zijn stoten waren genadeloos. Genietend gooide ze haar hoofd naar achteren en uitte een schreeuw.

Plotseling was Stephans pik niet langer in haar kutje. Buiten adem liet ze zich op haar knieën zakken en sloot ze haar ogen.
“Mond open,” hoorde ze Stephan ongeduldig zeggen.
Klaar om zijn pik in haar mond te nemen, opende ze haar mond zonder haar ogen te openen. Ruw propte hij een lapje in haar mond. Verbaasd opende ze haar ogen en realiseerde zich dat het haar slipje moest zijn.
Hij pakte haar bovenarm en trok haar naar de trap. Ze had geen idee waar die naartoe leidde, want boven hen was geen verdieping meer. Ze durfde haar slipje echter niet uit haar mond te halen om het te vragen. Daar kreeg ze ook weinig tijd voor, want hij liet haar voorover op de treden leunen. Hij drong in één keer diep in haar kutje en begon haar meteen genadeloos te neuken.

Sofie gilde in haar slip. Stephan neukte haar zo hard dat zijn ballen tegen haar benen kletsten. Bij elke stoot schoof hij haar haar voren. Ze kwam met haar knieën tegen de trede en probeerde zich schrap te zetten. Luide kreunen ontsnapten uit haar mond. “Stil,” herhaalde Stephan achter haar. Met zijn handen hield hij haar heupen stevig vast terwijl hij in haar kutje bleef stoten.
Sofie kon niet anders dan genieten en kreunen. Met gesloten ogen probeerde ze stil te blijven, maar het intense genot dat Stephan haar bezorgde maakte dat onmogelijk. Kreunend en schreeuwend stond ze te genieten. Orgasme na orgasme barstte los, diep in haar onderbuik.
Stephan kreunde achter haar. Hij gaf nog een paar harde, diepe stoten en kwam toen met een kreun klaar. Hij trok haar aan haar heupen zo ver mogelijk over zijn pik. Haar knieën begaven het, maar hij liet haar heupen niet los. Met haar handen zocht ze tevergeefs naar houvast.

Rustig liet hij haar zakken, zodat ze de tijd had om zich om te draaien om op de treden te gaan zitten. Buiten adem liet ze zich achterover zakken en strekte haar benen. Ze trok het slipje uit haar mond en gooide die van zich af.
Stephan liet zich naast haar op de trap zakken. Hij legde zijn hand op haar bovenbeen. Hij glimlachte flauwtjes toen hij haar beenspieren ongecontroleerd voelde samentrekken.

“Op deze manier mag je je vaker op mij uitleven,” bracht Sofie buiten adem uit. “Jezus, ik weet gewoon niet meer hoe vaak ik ben klaargekomen.”
Stephan gaf een zacht kneepje in haar been. “Wen er niet aan, anders zit je straks onder de blauwe plekken.” Hij haalde diep adem. Langzaam kwam alles weer terug. Roy, die gearresteerd was. Jeffrey, die beweerde dat het zeer onwaarschijnlijk was dat Roy de schuldige was. Simone, die onterecht op non-actief was gezet. Theo, die zich uit de naad werkte om Stephans bedrijf open te houden. De twee ton, die van zijn bankrekening was verdwenen.
“Ik moet aan het werk,” zei hij en hij kwam met tegenzin overeind. Hij trok zijn broek op en deed die weer dicht.
Sofie raapte haar slipje op. Het was nat van haar speeksel, die kon ze niet meer aantrekken. Stephan grijnsde ondeugend. Blijkbaar was hij tot dezelfde conclusie gekomen. “Heerlijk idee dat je met een volgespoten kutje rondloopt zonder slipje aan.”
Sofie werd rood. “Dat kan niet! Straks lekt het en ziet iedereen die natte plek!”

Stephan pakte de deurklink. “Ik heb nog een paar slipjes van jou in mijn bureaulade liggen.”
Ze keek hem wantrouwend aan. Wat deed hij met de slipjes die hij van haar verzamelde? Hij pakte het natte slipje uit haar hand en trok de deur open. “Kom maar een andere halen als je weer op je benen kunt staan.”